HAARLEM'S DAGBLAD
Van onzen reizenden Redacteur
FLITSEN
DINSDAG 16 SEPTEMBER 1924 - TWEEDE BLAD
(Nieuwe reek*.)
No. 229
Reis-indrukken uit Zwitserland
EEN BOER EN-B EC RAF EN IS ,1N HET B E N E D EN-E N CAO IN. ON-
AFHAJiKELUKSDAC IN ZWITSERLAND, OP DE MUOTTAS MU-
RAI CL,
1.
O, wees niet bang, lezerIk zal geen
teorïe reisbrieven over Zwitserland be
ginnen. Het is voor een reizend re
dacteur dankbaarder over een auto
tocht door Limburg te schrijven dan
over een reis in Zwitserland. Wan
neer hij over dc-n Snijdersberg of den
Ilussenberg schrijft, dan heeft hij
tenminste nog kans, dat dit voor Yelen
van zijn lezers onbekend terrein is.
Maar welke Nederlander, die een i ge-
zins bereisd is, zou durven bekennen,
ciai hij nog nooit den Rigi is opge
klommen of neg nimmer op den Juug-
fratt heeft gestaan. Neen, Zwitserland
is niet bepaald het land, waarheen een
journalist moot gaan om ontdekkings
reizen te maken. Dat ik toch nog ©eni-
ge notities heb gemaakt, komt enkel
omdat ik dat als reizend redacteur nu
eenmaal niet laten kan. Hot opteeke-
nen wordt je zoo langzamerhand tot
een tweed© r.ntuur! „Dat is misschien
jets voor de krantde gedachte
alleen is al voldoende om je het copy-
boekj© in <!e hand te drukken en zoo
vind je bij de thuiskomst zelfs al
ben ie louter voor je genoegen op reis
geweest altijd toch «urge 1c
tities. Wat hier volgt is dus niet nn-
dc-s dan d© uitwerking van enkel
die korte aanteekeningen, op mijn reis
in Zwitserland verzameld.
EEN? BOEREN-B ERR AF EN IS INT
HET REN ED EN-EX GAD IN.
Wij hadden eon tocht naar hot Na
tional Park gemaakt en kwanten des
morgens in het dorpje Z o r 11 e z te
rug. In do dor,-wstraat, voor een huis,
waarvan de jalouzieën neergelaten wa
ren, stonden vrouwen, blootshoofds, in
het zwart. Op den hoek van het dorps
plein, in een groeien kring, mannen in
Zondagsche klcedij. Zij waren daar
allen gekomen om den patriarch van
het dorp, een boer van 85 jaar, de
laatst© eer te bewijzen. Wij bleven
s'.-.an en zagen van verre toe. Steeds
meer kwamer er vrouwen en mannc-n;
de vrouwen gingen de mannen voorbij
met stillen groet, veegden zich bij de
gro-.p voor het sterfhuis, de mannen
bic ven staan op den hoek van het
dorpspleintje, wachtten daar. zacht,
fluisterend onder elkaur. Een ernstige
stemming hing over hon uilen. De
deur van het sterfhuis werd geopend.
Eén voor één schreden de vrouwen
jtanr binnen, kwamen dau in de
zelfde volgorde weer terug: do man
nen volgden. Het duurde heel lang,
voor dat allen Irun Inatstcn groet aan
den doode haddon gebracht. Toen stel-
Hen zij zich in een grooten kring op
voor hot huis. de vrouwen aan de ©ene
zijde, d© mannen tegenover hon. Een
doodenhaar werd in het midden van
den kring gez--t en allen wachtten
zwijgend-stil. Vier mannen droegen
de eenvoudige zwart© kist, met als
cenig© versiering een kleinen, groe
nen krans uit het huis, zetten haar
neer op <le baar. Een oud© vrouw, di©.
steunde op een Jong meisje, trad naar
buiten; twee vrouwen on oen man volg
den haar. Toen kwam de dorpsgeeste
lijke naar voren, schreed langzaam
naar de zwarte kis;, die daar stond op
de baar in het midden van al di© man
nen en vrouwen. Ik verstond niet, wat,
hij zeide, omdat bij ..Romansch"
sprak, maar zijn .stem klonk warm en
innig, zonder eenigen pathes. Ik zag.
dat. al di© mannen ernstig staarden
naar den grond en dat bijna al d©
vrouwen weenden.
Ik heb in mijn leven begrafetrssen
gezien van groot©r praai, maar zelden
zag ik er een zoo vol stemming ol«
daar in liet dorp Zernez. Hot was, or
al die mannen en vrouwen, die daar
voor het sterfhuis stonden in een
grooten kring om die zwarte, eenvou
dige kist, behoorden tot één groot gc-
zin. Wel voelde ik heel .sterk op dat
oogenblik de samenhoordigheid van al
die mcnschen uit dat dorp daar in het
dal tussclien 'do hoogo bergen. HJc
groot e aaneengesloten kring daar om
den doode midden op de dorpsstraat
leek mij een ontroerend symbool.
De predikant los nog met luide stem
een hoofdstuk uit den Bijbel. Toen
sloeg hij hot Boek der Boeken dicht,
en trad terug. Vier mannen tilden de
baar op hun schouders; langzaam
schreden zij de dorpsstraat, af, aile
mannen en vrouwen volgden. Op het
zelfde oogenblik begon do korkklok te
luiden en die zware, resoneerende
klokkotonen klonken door het dal als
ren érnstige, manende roep, Ik zag,
den ecnvoudigen stoet langzaam het
Feuilleton
steile pad naar het kerkhof gaan, ik
zag hem trekken voorbij de kerk e.n
stilhouden bij een lagen muur. Weer
stonden al de mannen en vrouwen in
een grooten kring. De zware kerk
klokken binibamden hun afscheids
groet aan den oudsten dorpsgenoot
door hot afgezonderd© dal.
ONAFHANKELIJKHEIDSDAG IN
ZWITSERLAND,
Het was de eerste Augustus, onaf
hankelijkheidsdag in Zwitserland. In
Scliuls hingen overal de rood© vlaggen
mot het witte kruis uit en de menscheu
liepen rond met feestgezichten en na
tional© insignes. Men had ons gezegd,
dat op den avond van den onafhanke
lijkheidsdag op d© bergen overal vu
ren werden ontstoken en daarom wa
ren wij onmiddclijk na tafel er op uit
getrokken. Wij wandelden langs de
6nel-stroomend© Inn. Ileel liet dal lag
in den schemer van den vallenden
avond. Boven ons hoofd pinkelde al
een enkele 6ic-r. Tegen d© tcore lucht
slaken -scherp de donkere bergruggen
in hun grillige vormen af. Zwijgend
liepen wij tusschen de groene velden
door en hoorden niets dan het rui-
schende water van de rivier.
Dan op eens begint in de verte
korkklok te luiden. D© klokkotonen
klinken zoo vredig door het dal in do
sfilt© van 'den avond. Een tweede klok.
nog zwaarder van klank, vair in. Het
is de korkklok van Sent, die aan
Schil 1b liet antwoord geeft. Do klokken
van Schtils en Sent bimbainmen om
het hardst; zij luiden den avond van
liet onafliankeüjkhe.idsfeest in.
Tegen de donkere helling
berg. vlak boven ons. plots een rosse
gloed. Zij hebben daarboven blijkbaar
het luiden der klokken gehoord; het
coreto feestvuur is ontstoken. Hel laait
hot vuur op. zet den stoilen rotswand
in fantastischen gloed. Dan, aan de
overzijde van he: dal, op een berg bo
ven Sent een tweed© vuur, een derdo,
en bijna op hetzelfde oogenblik zien
wij overal om 0116 de vuren opvlam
men. Heel hoog, op den Lischnnna,
flakkert zelfs als een verre, kleine ster
nan den hemel het feestvuur van de
Zwitsersch© onafhankelijkheid En al
door bimbammon de twee kerkklok
ken hun plechtige Ulokketonon ovoi
onze hoofden. Een blauw licht, flitst
in do verte over het donker© dal, spat,
dan in een vuurregen uiteen. Het is
Schuls, dat zijn eersten vuurpijl do
lucht heeft ingeschoten. En dan op
eens staat daar in fel-roOden schijn bo
ven op oen heuvel, diep in het. dal, liet
oud© slot Tarasp. Het, of heel dat
midden eau vvsch© slot rood-gloeiond
daar slaat t© branden tegen de don,
kor© lucht, Dat is van ©en werkelijk
fantastisch© schoonheid. Langzaam
dooft het vuur en het wordt weer don
ker in het dal als tc voren. Alleen de
vuren op d© bergen branden nog
overal.
De klokken luiden nu niet meer en
wij hooren alleen nog maar het rui-
schen van hot water van de Inn. Lang
zaam wandelen wij naar huis terug.
Het is r.u geheel donker geworden.
Soaihlige vuren ziin uitgebrand, maar
hoog boven op den top van den
Lischnnna flakkert nog steeds nis een
kleine ster het vreugdevuur, dat de
gidsen ©r hebben ontstoken.
Als ik heel laat in den avond op het
halkon van mijn kamer sta, staan de
bergen weer donker tegen de sterrc-
Iucht. Ik blik op naar den top
den Lischanna en tot mijn verrassing
zi© ik nog steeds de rosse ster hoog in
de lucht. Het. was het cenig© vuur, dat
nog brandde boven het Engadin-dal,
OP DEN MUOTTAS MURAIGL.
.Ik weet niets mooiers dan het gr
zicht van d© M U o t. t a s M u-
r a i g 1had vlak vóór ons vertrek,
naar Zwitserland op het, .station te
Haarlem een kennis, dio veel had ge
reisd, tot ons gezegd. Onze eerste tocht,
uit Po 11 t r e s i 11 a was daarom naar
de Muottas Muraigl! Een tandrad
baanlje bracht ons naar boven, Wij
zaten als samengeperst in her. minia
tuurtreintje, ik heel nauw tusschen
drie dikke Duiteche juffrouwen, cMe
den heelen tocht naar boven niets de
den dan zich de gezichten inwrijven
niet een vies, vet smeersel tegen
„gtatacherbrend", zooals ze mij heel
vriendelijk uitlegden en pruimen
eten, waarvan de pitten telkens
een „Vorzeihung!" langs mijn
naar buiten -werden gesmeten. Ik
voelde mij als een 'gevangene m ©en
kooi; het ©enige „uitzicht" dat ik had
vns aan eiken kant het glimmend,
•et gezicht van een der Duitsche juf
frouwen.
Het rood© kastje, dat ons naar boven
had getrokken, hield halt. Wij waren
op den Muottas Muraigl! Wij stapten
uit, liepen onmiddellijk door iom vrij
te komen van het nog altijd pruimen
etende Duitsche gezelschap. Eindelijk
alleen, keerden wij ons om. Een kreet
•an verrukking ontsnapte 011s. Toen
zwegen wij, getroffen, stil. Wij voel
den, dat elk woord hier banaal zou
klinken.
Ja, dit was wel het mooiste dat wij
1 Zwitserland hadden gezien. Heel
het Boven-Engadin van St. Moritz
tot Maloja met, zijn rij van blauw©
morc-n in hun lijst van donkergroene
larix-bosschen lag daar voor ons! En-
links daarvan dc machtige Bernlna-
groep, de Piz Bosey, de Piz 'Morfce-
ratschde Piz Bernina, die in hun
smetteloos wit in het zonlicht onder
den blauwen puren hemel te schitteren
stonden. Hier was de pracht, van den
vollen, kleurrijken, warmen zomer
-■ereenigd met het strakke, koud©
,fan den winter, Augustus en Decem
ber naast elkander.
Heel lang hebben wij daar boven in
si ill© bewondering op den Muottas Mu
raigl geslaan. Wij wisten het, zonder
elkander te zoggen; ©lit was liet hoog
tepunt van onze reis.
VAN HAARLEM'S DAGBLAD No. 9è
(Slot volgt).
,T. B. SCHUIL.
Stadsnieuws
De tentoonstelling
„Het Kind"
Niet veel bezoekers, maar die
toonen groote belangstelling
Wat eenlge dames van
het bestuur zeggen
„Wilt u wel gelooven", zei ons
Maandagmiddag Mevrouw Yeneiua op
do tentoonstelling „Het Kind", die
in dc groote zaal van den Stads Doe
len wordt gehouden, „dat hier soms
jongedames komen, die dc- expositie
zóó mooi en belangwekkend vinden,
dat ze haar als liet waren alles uit het
hoofd willen loerenDan komen ze
om twee uur de zaal binnen en verla
ten die te vijf uur. Deze belangstel
ling vinden we heerlijk, want het is
er ons juist om te doen, de belang
stelling van de aanstaande moeders
te trekken die hebben immers het
meeste belang bij een goede opvoe
ding der kinderen
„Welk een gedeelte van de ten
toonstelling trekt het meest de aan
dacht V' vroegen we.
„Dat zou ik u waarlijk niet kunnen
zeggen", antwoordde Mevrouw Vene-
ina. „Alles wordt met even groote be
langstelling bekeken en besproken.
Wel mag zich vooral de afdeeüng
voor het doove, blinde en achterlijke
kind in dc algcmecne sympathie ver
heugen."
„F.n hoe 3laat- het met het bezoek?"
„Nu. dat had ik wel even grooter
verwacht. Toch is er geen reden f.pt
klagen. Inplaats van een groot be
zoek en een daaraan evenredige on
verschilligheid kan geconstateerd wor
den een klein bezoek, maar een heel
groote belangstelling. En vooral dit
laatste is ons heel wat waard."
Dat kunnen we begrijpen. Juist op
het oogenblik dat we er waren, lie
ten ec.nige bezoeksters zich door de
aanwezige dames van het bestuur de
verschillende voorwerpen en platen
uitleggen. Mevrouw Land natuurlijk
met oiivermociden ijver en groote lief
de in dc Montessori-afdeeling. Zij
wordt niet moe, deze methode van
opvoeden aan te bevelen en bekend
te maken.
Mevrouw De Voogt was zoo vrien
delijk, ons nog het een en ander van
liet eenvoudige speelgoed en van de
door dc kinderen vervaardigde tee-
keningen te vertellen. Ook zij deed dit
met een warm enthousiasme. Ja, in
derdaad, een les. waar op dezo ma
nier aan kinderen het tcckenen onder
wezen wordt, kan nooit vervelend
wezen, De groote lijnen worden eerst
aangewezen en liet denkvermogen op
een praetische. wijze gescherpt. Als
voorbeeld stopte Mevrouw De Voogt
ons eon voorwerp in de handen en
verzocht, zonder er naar te kijken,
het tc betasten. Daarna vroeg ze, na
dat we het voorwerp hadden mogen
zien. of het beantwoord had aan den
vorm. dien we dachten dat het bezat.
Het. kwam precies uit. Als de lijnen
goed in de gedachten zijn opgeno
men, dan komt de rest van zelf wel.
Dat zagen we o.n. aan de kranige tee-
kening van een wegloopend paard,
door een kind slechts in een paar
hoofdlijnen weergegeven. Mevrouw
Willekes Maedonald heeft o.a. bij de
opening van de tentoonstelling ge
zegd „Hier wordt den kinderen in
de eerst© plaats het begrip van de
SLAAfWAGËM
Vraagt zich af, waarom er op de
treinen seen bepaling ie, dat iedereen
er om 10 uur in moet liggen
en of alle wielen vierkant zijn óf al
leen dat een©, recht beneden zijn!
kooi.
wanneer zal die man achter hem nu
eindelijk eens klaar zijn en de licht-
kap sluiten.
vraagt zioli af. waarom alle treinen,
juist 's nachts als (hij wil slapen, ei-
kander toefluiten
de trein r-'oot 'en twee beambten, die
do wielen betikken. beginnen buiten
zijn raam een conversatie
over het laatste spoorwegongeluk,
midden ia den nacht, .tien dooden
waarna de trein met een serie schok
ken en gezucht van do lucht/remmen
weer op dreef komt
en vraagt zich indommelend af, of
de man, die ze het eerst slaapwagens
noemde een humorist was of het te
gengestelde..
(Nadruk Verboden.)
lijn bijgebracht. De omtrek is iets van
later zorg. Een leerzame methode,
die het kind op een aangename ma
nier tot denken dwingt." Zeer ware
woorden. Het denkvermogen van de
kinderen, die op deze wijze worden
bezig gehouden, wordt zeer groot. En
ook het scheppingsvermogen. Van een
kind van tien jaar, leerling van Me
vrouw Eisenlöffel, "zagen we een ont
werp voor het titelboek van het be
kende kinderverhaal ..Klein Duimpje"
dat werkelijk alleraardigst is. Zoo zijn
er nog meer voorbeelden.
Deze tentoonstelling zal er ook in
niet geringe mate toe bijdragen, om
de liefde tot de natuur aan te wak
keren. Daarvoor zorgen do. mooie fo
to's. betrekking hebbende op de 00
kindertuintjes aan de Kleverlaan, elk
ongeveer 5 vierk. M. groot, waar de
kinderen op Woensdag- en Zaterdag
middag onder leiding van mejuffrouw
Westendorp en den heer Stolp aange
naam en nuttig bezig worden gehou
den.
Ook de vierkante doeken voor de
kinderkamer trekken zeer de aan
dacht, alsmede het van de eenvoudig
ste middelen vervaardigde speelgoed.
Mevrouw De Voogt vestigde nog
onze aandacht op de avond- en mid
dagcursussen der Vereeniging Kinder
verzorging en Opvoeding, waar lessen
worden gegeven in knippen, naaien,
verstellen, handenarbeid, lichamelijke
verzorging en opvoeding, alles onder
deskundige leiding. Op Donderdag is
er een praetische middag in de crè
che.
De dames, die met het organiseeren
van deze tentoonstelling zulk een nut
tig werk hebben verricht, hopen als
nog op een druk bezoek. Het ge
bouw waarin de tentoonstellig gehou
den wordt, had op een niet gunstiger
plaats kunnen staan, namelijk midden
in de stadin de Gasthuisst raat. Toch
vernamen we, dat er zelfs politie
agenten zijn, die de menschen, als ze
er naar vragen, niet de Gasthuis
straat kunnen wijzen. Sommige dames
werden zelfs naar hot Sint Elisabeths
Gasthuis verwezen Voor de bezoek
sters, die dit eventueel nog niet we
ten, zij medegedeeld, dat de Gast
huisstraat loopt van de Botermarkt
naar de Zuiderstraat. Er is nog ruim
schoots gplegenhcid tot bezichtiging,
want de tentoonstelling wordt eerst
op 25 September gesloten.
Aan de wanden hangen eenigo op
wit karton gedrukte raadgevingen,
die wel de algemeene bekendheid ver
dienen. We laten er hier eeu paar
"olgcn
„Kus uw kinderen niet op den
mond."
„Kus geen dieren" (hoe dikwijls
zien we dit niet kleine en ook wel
groote meisjes doen.)
„Laat u niet door beesten likken."
Tenslotte berinneren we nog eens
ana de lezingen, die ter gelegenheid
van -deze tentoonstelling in den Stads-
Doelen worden gehouden en wekken
gaarne op, die bij t© wonen. Heden
avond spreekt Catharina van Rennes
over het onderwerp„De beteekenis
van muziek in het kinderleven."
Verier luidt het programma nog
als volgt
Woensdag 17 September 's mid
dags 2i: Tentoonstelling van teeke-
ningen van leerlingen der hoogste
klassen L.S. te Haarlem en Heemste
de.
Donderdag 18 September 's mid
dags 2 1/2 uur; Mevrouw Dr. Chr.
KroesT,igtenberg „Wat zullen onze
groote en kleine kinderen lezen
'e Avonds 8 1/2 uur: Demonstratie
van de vrije jeugdvorming door de
A.J.C. (Vooral dit belooft"iets moois
te worden).
Vrijdag 19 September Dr. Planten-
ga. Kinderarts, den Haag. „De gees
telijke ontwikkeling van bet kind in
zijn eerste levensjaren." Met licht
beelden.
Zaterdag 20 September 's middags
8 I /2 uur Openbare les van Mej.
Suze Wintersboven.
Kennemer Instituut voor
de Lichamelijke
Opvoeding.
Gelijkwaardigheid van Lichame
lijke en Verstandelijke opvoeding
In de zaal van den schermleeraar
V. Brassinne aan den Raamsingel
sprak Maandagavond Dr. J. van Bree
men, secretaris der Nederlandsche Ge
neeskundige Vereeniging voor Licha
melijke Opvoeding, over het onder
werp: „Gelijkwaardigheid van Licha
melijke en Verstandelijke opvoeding".
Voor deze lezing bestond, looral uit
onder wijskringen, veel belangstelling.
D r. M e r e n s leidde den spreker
bij de aanwezigen in; hij dankte voor
de ruime opkomst en voor de belang
stelling uit de kringen, waar men die
zoo gaarne ziet. Na een woord van
welkom verleende liij bet woord aan
Dr. Van Breemen, die er de
aandacht op vestigde, dat het onder
werp, waarover hij spreken zon, veler
belangstelling verdient. Hij droeg
eenige stellingen voor, waaraan hij
commentaar toevoegde. De Nederland
sclie voorzichtigheid bij liet acceptee
ren van nieuwigheden is een bekend
verschijnsel. De wetenschappelijke we
reld heeft in het algemeen de neiging,
om zich niet op het praetische terrein
tenschap, wanneet- zij lichaamsoefa-
ningen aanbeveelt, niet te doen onx
krachtmenschen te verkrijgen, maar
een groote nauwkeurigheid van elke
beweging, zelfs bij vermoeidheid. Dui
zenden prikkels werken van buiten op
de innerlijke organismen, via de huid.
Oefening is zeer noodzakelijk om een
cel behoorlijk te doen functioneeren*
Alleen bij ziekte is die oefening over
bodig.
Onjuist is de gedachtengang, dat
hij, die veel aan sport doet, d© gym
nastiek niet noodig heeft. We verkee-
ren op het oogenblik, wat de gym
nastiek betreft, in een overweldigend
overgangsstadium. Daarom is men er
in landen, waar de sport weinig of
niet beoefend wordt, op uit. om de
gymnastiek door allerlei andere din
gen aangenaam te maken. Het vraag
stuk der lichamelijke opvoeding ver
dient de belangstelling van alle paeda-
gogen, valcmenschen en .ouders. De
spanningstoestand, .die_ het vak
vraagt, komt tot uiting in het dage
lij ksch leven; dit is bijvoorbeeld bij:
de musici van de Mengelbergorkesten
duidelijk op te merken. De wet van
zelfbehoud wordt bij sportbeoefening
vaak geheel genegeerd. Door nervosi
teit kan bij sportbeoefening een pres
tatie geleverd worden, waartoe velen
zich niet in staat zouden gevoeld heb
ben. Het zou evenwel een groote fout
wezen, de sport bij de lichamelijke
opvojeding te vcrwaarloozen. Bij het
tegenwoordige opvoedingssysteem is
het kind te veel overgeleverd aan de
onderwijsautoriteiten, die weliswaar,
aan de lichamelijke opvoeding een
goed bart toedragen, maar die daar
toch wat de practijk betreft te
weinig aandacht aan schenken. De
voorstanders van een goede lichame
lijke opvoeding eischen evenwel, dat
het groeiend schoolkind, wat de li
chamelijke ontwikkeling betreft, een
weg afloopt, die zoo gunstig mogelijk
is, zonder dat die door bet gewone
onderwijs geschaad kan worden. "Wan
neer evenwel de lichamelijke opvoe
ding verdedigd-wordt, dan moet de
geestelijke opvoeding toch (langs den
weg van hei. verstand) de domiueeren-
de factor zijn en blijven. De Engel-
schen en de Amerikanen hebben in
dezen een beier systeem dan de Duit.
sellers en de Hollanders.
Er moet naar gestreefd worden om,
zooals in Denemarken -©beurt, het
les geven in de verstandelijke vak
ken tot de ochtenduren te i merken
en de uren in den middag voor de
lichamelijke opvoeding te bestjrauem
De leeraar kan ook in ned.schen zin
een flinke steun voor de .ïuisdoko.us
zijn, want die worden veelal "pij de
ziekte van een kind eerst geraad
pleegd, wanneer die ziekte in een te
ver gevorderd stadium verkiert.
Dr. Van Breemen ontving aan het
(Geautoriseerde vertaling).
Naar het En gelach van
J. S. FLETCHER.
25)
Jam- of Jennie was wel een aard'
meisje en Simmons besloot om eens
wal werk van haar te gaan maken:
Hij wachtte haar bii den uitgang op.
praal ie een paar minuten met haar
en stelde haar ten slotte voor 0111 een
eindje te gaan wandelen ©11 daar juf
frouw Pratt op dat oogcnbh'k niets
anders te doen had en Simmons, al
was hij nog geen heele advocaat, toch
wel een halve was, en op Zondag ceu
pandjesjas, een hooge lioed en licht
gele handschoenen droeg, stemde ze
toe. In het zwakke maanlicht, in een
klein laantje dat naar Ashonhurst
House leidde werden Simmons en jut-
rouw Pratt vertrouwelijk, en schoten
ere.- goed met elkaar op zoo goed
zelfs, dat ze bij .liet eind van hun
vandeling gearmd liepen. Maar plot
seling gaf juffrouw Pratt een gil,
en schoof dichter naar haar geleider
toe. Ze wees op wat struikgewas en
afgeha' te boomen.
„O, ik heb er heelemaal niet op ge-
Jet waar we heen gingen", zei ze.
„Daar is de zandgroeve, waar die
vermoorde man gevonden is!"
„0!" antwoordde Simmons, terwijl
hij zijn arm om haa.r heen sloeg. „Je
hoeft" niet bang te zijn voor spoken
of zoo iets, als ik er bij ben. 'n Vreem
de geschiedenis was dat. hé? En zoo
dicht hij jullie huis ook!"
„Ja", zei juffrouw Pratt, die weer
op haar verhaal kwam. „Vind je ook
niet. Zie je, ik zou hei je niet willen
vertellen als jo geen advocaat
was, maar ik weet dat, zulke lui
nooit, geheimen vertellen ik heb dien
Maandagavond mevrouw Champer-
nowne om twaalf uur met een man
in onzen tuin zien praten! IJensch! ik
dacht eerst dat het Sir Beville Chil
derstone was, di© haar naar huis
bracht, maar het was *.eu vreemde,
en ik dacht
Simmons legde haar plotseling het
zwijgen op. Er volgde een lang ge
fluisterd gesprek tusschen hen. En
het slot was dat hij tegen juffrouw
Pratt, zei: Mondjo dicht, hoor, denk er
om en ze waren dikke vrienden
toen ze afscheid namen. Simmons was
meer dan verrukt toen hij naar huis
ging; door wat hii nu gehoord had
was hij er van overtuigd dat Deane
en mevrouw Champernowne dkaar op
den avond van den moord gesproken
hadden.
HOOFDSTUK XI.
1-Iet gouden horloge.
Simmons ging dien avond naar huis
vast overtuigd dat mevrouw Champer-
nowne, het geheim Van den moord
op Dean© kende. Hij twijfelde er a!
geen oogenblik meer nan of Deane
was Arradeane, die vroeger in Nor-
nianaholt gewoond had; mevrouw
Champernowne was mevrouw Arra-
deane en meneer Alfred de luie broer.
En daar waren weer allerlei gevolg
trekkingen uit te maken. Misschien
had mevrouw Champernowne zelf
Deane doodgeschoten: dat was lang
niet onwaarschijnlijk. Misschien had
meneer Alfred hem doodgeschoten
dat was minder waarschijnlijk, maar
toch mogelijk. Misschien had de ©en
of andere landlooper, die den nacht
in de open lucht doorbracht, hem
doodgeschoten en beroofd Simmons
vond dat eigenlijk een onbeduidend©
kleinigheid in verhouding tot het feit
dat Arradeane. voor zoover hij nu
kon nagaan, zijn vrouw in de bios
coop gezien en herkend had en later
in haar tuin een gesprek met haar
had gevoerd, Man en vrouw hadden
elkaar ontmoet, dat stond vast. Wat.
er 11a deze -ontmoeting gebeurd was.
drinrover tastte Simmons norr in het
duister, hoewel hij vast, besloten was.
ook daar achter te komen. Maar hij
had al weer een nieuw vermoeden en
dat werd ieder uur sterker, tot het
t© bewegen. Het is de medische we- eind van zijn rede een luid applaus.
een obsessie voor hem werd. Wist zijn
broer, John Hack-dale, iets van- bet
geheim van mevrouw Champernowne?
Wist hij dat de vermoorde man me
vrouw Champernowne op den avond
van zijn dood ontmoet had'? Kortom,
wist John dingen, waar tot dus ver
niemand anders achter was gekomen?
Simmons had wel redenen om zijn
broer te verdenken. Niettegenstaan
de zijn jeugd was hij een uooniuia.
cynicus. Hij spotte met mevischenlief-
de: volgens zijn opinie undo ai-mand
ooi; iets voor niets; en wie dat wél
deed was oen dwaas. Als iemand plot
seling een stuk omhoog ging op den
ïnaatschappelijkeu ladder, en in wel
vaart, zei Simmons bij zich zelf, kon
je er zeker van zijn, dat iemand er be
lang bij had gehad 0111 lieni die pro
motie te geven. En hij stelde zich
zelf een vraat' wat hij een akelige
vraag vond: Waarom had mevrouw
Champernowne John als het. ware zon
der inleiding, zoo maar plotseling,
van ©en ondergeschikt baantje van
zestig gulden verhoogd lot een posi
tie waarin hij een zeer hoog salaris
verdiende? Wat was daar de reden i
van? Hef; was allemaal onzin, zei Sim
mons. om te zoggen dat die nromof-'c
een gevolp- was van John's knapheid
en handigheid als zakenman: en onzii -
om te gelooven dat John de eenice
was, die geschikt was voor dat haan
tje. Simmons wist genoeg van do we
reld om te weten dat er tientallen,
ja honderden mannen waren, die pre
cies even goed, zoo niet beter geschikt
waren voor het directeursbaantie van
de nieuwe vennootschap; en die het
dolgraag zouden hebben aangenomen
voor tweederde van het salaris <l
John zou krijgenNee.nl maak dal
aan een ander wijs! Hij wist wel be
ter. Er waren redenen voor die plot
selinge promotie. Was het niet eigen
aardig dat het een dag na het vinden
van Deane's lichaam was gebeurd?
John wist iets! en 't nieuwe baantje,
bet hooge salaris waren hem gegeven
0111 hem over te halen zijn mond te
houden. Maar wat wist hij?
„Daar moet ik achter zien te ko
men!" mompelde Simmons, toen b"
den sleutel in de voordeur stak. „ITel
is in mijn belang! Eerst voor je zelf
zorgen, Sim, je bent je zelf hef naast!'
Die kostbare waarheid had hij ziin
leven lang van John geleerd en het
was voor hem een lijfspreuk geworden.
Hij was John heelemaal niet dank
baar omdat deze voor zijn eten en klee
ren had gezorgd, hem had laten lee-
re.n en hem een Haantje had bezorgd;
dat, had John allemaal gedaan, zei
Simmons, in zijn eisen belang; het. zou
toch te gek geweest zijn als de mcn
schen in Southernsfown hadden kun
nen zeggen dat John Rack dale, die
toch een flinke kerel was. het toe-
liet dat zijn jongere broer met gaten
'in zijn kleeren rondliep, niets leerde,
en niets vooruit kwam in de werekl.
John wist dat niets zoo belangrijk
als den uiterlijken schijnt op te hou
den. Tenminste zoo redeneerde Sim
mons, en hij lrad er geen berouw van,
dat hij er John van verdacht in. zeke
ren zin -medeplichtig te zijn aan deze
Arradeane-Champernowne geschiede
nis, en hij besloot hem aandachtig
gade te slaan. Er was een doel voor
Simmons, waarin hij den voetbal van
liet: fortuin wilde schoppen, en de be
looning die hij daarvoor zou ontvan
gen was dertig-duizend gulden.
Maar Simmons zou zich niet zoo op
zijn gemak gevóeld hebben als hij
deed op dien Zondagavond na Min
wandeling met het kamermeisje van
mevrouw Champernowne, als hij ge
weten had dat er een dertig 0: veer-
iig kilometer van hem vandaan nog
iemand bezig was op hetzelfde spoor
als hij, Bartlelf! Toen die het aan
plakbiljet had gelezen, dat Pemberton
hem wilde laten rondhreneen, begon
hii vlug na te denken. Hij had ziin
belofte aan John Hackdale gehouden
en ging met deïi laatsten trein uit
Southerastowe weg, maar voor dt©
trein in Portsmouth was aangekomen
had hij al besloten dat 11 i; noch naar
New-York, noch naar Southampton,
zou gaan, New-York en Southampton
konden naar de maan loopen!
(Wordt vervolgd),-
