HAARLEM'S DAGBLAD
ENGELSCH ALLERLEI
ZATERDAG 4 OCTOBER 1924
DERDE BLAD
He: Parlement is voor een korte lil
ting bijeengekomen en voor een enkel
voudig en noodzakelijk doel bet
aaunemeu van een wetsontwerp dat de
Ierscbe greoseomniissiir in slaat aal
stellen de-taak te verlichten, welke bel
Engelsch-Iersche Verdrag van haar ver
langt. Do regcering, die zich ziet ge
steld tegenover een technisch zwakke
plek in de be-.voordingon van dit pl
tig vergelijk, heeft een amendement op
het Verdrag ingediend, strekkende tot
de benoeming door de Britsche rei
rlr.g van het lil van Ulster vaa de
noemde commissie. Dat was not
omdat Ulster zelf geen lid wil ie bei
men. De regecring volgt aldus den
eenigea eerlijken weg. Het lang
zeker ea zelfs twijfelachtig
die commissie de grenskwestie turic'aen
den Vrijstaat en Ulster ral oplos
Wij kunnen alleen hopen dat ze er toe
in -waat zal zijn. Maar ongelukki,
wijze kaa Engeland weinig of gcct
vloed uitoefenen in dit Jersche gerebil,
indien de Ieren zelf niet aan een oplos
sing meewerken. De grens-clausulevan
dat verdrag schrijft voor dat de grens
moet worden getrokken in overeen
stemming met de weuschea van de be
woner» der grensdistricten, maar reke
ning houdend met economische en geo-
graphische plaatselijke toestanden. Dit
schijnt billijk ca verstandig, liet is bo
vendien de oplossing waarvoor Enge
land en de Vrijstaat beiden hebben ge-
teekend. Engelacd's verantwoordelijk
heid voor het verdrag, zijn aandeel in
de uitvoering er van kan niet be
schouwd worden te rijn ingelost zoolang
het niet al bet mogelijke herit gedaan
orn rijn doel te verwezenlijken.
Men mag aannemen dat hei grootste
deel vaa het Parlement er ook zoo over
zal denken. De Conservatieven, vrien
den van het onwillige Ulster, rullen
om den »chija te redden zich op
t s ram
wij re tegen den r
aaatregel ver-
letten
Maar de Liberale
n geven aan
het c
ntwerp hun steur:.
zoodat de re-
geer!
g in dere bij ronde
re, korte xit-
geen gevaar loopt
De groote
moei!
rkheden voor MaeDooald ca xijn
«rrier.ë
en rullen ë*nt k©
men wanneet
op het einde van de maand de reguliere
zitting begint, waarin de kwesties,
hacheliike en miader hachelijke, elkaar
rullen verdringen.
En van al die kwesties is die ran het
vetdrag met Sovjet-Rusland het be
denkelijks: voor dc :egeeri:ig. Het is
nu duidelijk geworden dat dit verdrag,
zooals he: than» luidt, door een groot
deel van de -Libera'.o Partij wordt af
gekeurd. En bij de behandeling in het
Parlement, de volgende maand, zal do
regcetir-g du» niet op den nuodzakc-
lijkefl liberalen steun kunnen rekenen.
Dc niets ontziende critick van J.loyd
George op het verdrag is gevolgd door
eca gematigder vcroordeeling door den
vroegeren liberalen leider in het Jïoo-
gerhui». Lord Grey En nu heeft ook
de grijte leider van dc parui in een
brief aan een kiezer zi;n bezwaren te
gen het verdrag kenbaar gemaakt.
Aiquith zegt dat dezo „overeenkomst
om trachten tot een overeenkomst
te komen" (rooali het Anglo-Russi'che
verdrag it genoemd) niet kan tvordea
goedgekeurd, zoo lang niet duidelijk
it te kennen gegeven boo dat toe
komstige, definitieve verdtag er uit zal
zien. De cerite-miaistcr heeft zich ge-
haai: aan c> voorwaarde t* voldoen,
voor zoover hij er reed» te ia staat is.
heeft gezegd dat be: Parlement zou
bepalen hoe groot de leening zou rijn
(men spreekt van twintig tot dertig
miilioen pond sterling), welke den Sov
jet-mannen als zoete vrucht In den
schoot zou vallen indien het verdrag
tot stand kwamen hij heeft tevens
verklaard aan bet Parlement over te
laten cc voorwaarden tc bepalen, waar
onder de leening zal worden gewaar
borgd. Het is mogelijk dat dan dc re-
gtrr.ag en haar verdrag in het Par
lement zullen worden gcrcJ. Maar zal
er dan nog iets van ccn leening over
blijven?
D« rook" sticht in de Engclsch'o ste-
den heel wat kwaad. De wijre, waarop
hier nog altijd rnet steenkool wordt
omgesprongen, is niet alleen verkwis
tend en schadelijk voor de portemon-
naie, maar ook zeer nadcelig voor de
gezondheid van het Esgcljc'ae ra». Dc
dikke roetwolken, die uit do schoor-
stccnen komen, bcxoeuc.cn dc ment. die
wij moeten inademen, met vuihgnetd cn
ontnemen ons ook het kostelijke en in
dezen tijd van weinig Zon kostbare
zonlicht. Indien dc iteeakccl werd ge
bruikt al- rc moet worden ge-
Hct Parlement WJo«n.
Ierland en Rusland.
De rook der Engelwhe sleden.
Het mysterie der woe&tljtN
Luchtvaart en vlsacherlj.
bruikt, dan zou de lucht boven
Eagelscho rtad rookvrij zijn en
dc zon ons ongehinderd kunnen be
schijnen. 'Meer en meer wint de o
tuiging veld dat zonlicht het beste ge
neesmiddel de beste levenwekker en
de beste teiniger is van deze wereld.
En de dokters, die van de geneeskracht
van do zon ondervinding hebben, pro
testeeren dan ook heftig tegen bet mis
bruik, dat van steenkool wordt ge-
Zij wijzen op New-Vork, waai de
lucht helder en schoon is, omdat et
iemand rv-cfc mag verwekken en om
Int locomotieven, die rook geven, de
tal slechts tot op zestig K.M. mogen
naderen. J>» riekten der duisternis, tu
berculose en rachitis, zijn in Amerika
aan het verdwijnen. Maar in da steden
van Engeland maken tachtig tot
geatig nreceat vaa de kinderen nog
e-3 perto-de door van Engclscbc ziekte.
Ea dat komt zeggen dc dokters hier
omdat zij licht ontbeten. Men weet,
de Esgehchen zijn behoudend in hun
gewoonten. Wij zijn weer in het jaar
getij van de dikke, zwarte misten, die
men niet ten onrechte ook toeschrijft
aan den rc;k. Zou deze waarschuwing
der dokters effect hebben?
Do woestijn houdt nog haar gehei
men, ook in dezen tijd, waarin vlieg
tuigen er over en automobielen er door
i. Een paar dagen geleden zijn
in het woestijngebied van Mesopotamia
twee Britiche militaire vliegvis ver
dwenen, De bijzonderheden hebben het
geheim van de verdwijning niet opge-
lost. De officioren-vliegers maakten
deel uit van een groep vliegtuigen, die
van het vliegkamp van Shaibah was
•ertrokken orn de woestijn af te zoe
ten »aar roovend® Bcdouinen. Toonde
vliegafdeeling later terugkeerde, ont
dekte men dat een machine werd ver
mist. Een verkenningspartij werd uit-
der, die de vermiste machine
in de woestijn aantrof. Maar
.33 den vlieger en den waarnemer, de
luitenants Day en Steward, was niets
i. Men vor.d een spoor van voet-
a van het vliegtuig een dertig
tal meters de woestijn in. waar hc:
'lotseling eindigde. De theorie, wel-
;c mcti aan het geval verbindt, is dat
Ie vlieger» ten gcvcigo van een lek
i radiuteor rednOLgea waren te
landen en dat zij daarna pp weg gin-
:en naar een hulpstation, eenige kilo-
jictexs verder. Maar ofschoon gepant-
ifi« automobielen en cavalerie-pa-
trouilles de omgeving grondig afzoch
ten, kon men verder geen spoor van de
verdwenen officieren ontdekken. Men
gelooft niet dat dc mannen gevangen
rijn genotnen door Bcdouinen, aange
zien cr geen sporen in het zand aan
wezig rijn, welke er op zouden wijzen,
dat dc looveis de omgeving hebben
bezocht. Aan dc stammen in dat deel vaa
do woestijn werd een goede bclooaing
toegezegd, indien zij li.'at konden ver
spreiden over dezo dui-terc verdwij
ning; maar zij konden geen licht ver
schaffen. Drijfzand komt ia dat deel
in de woestenij oiel vcor ea g«Ju
inde de periode dei verdwijning zijn
ook gr-n ernstige zandstormen ge-
ee5t, die de mannen hadden kunnen
bedelven of die sporen in het zand
hadden kunnen uitwisschen. Men heeft
het zoeken dagen lang voortgezet, tot
dat men wel moest aannemen dat het
drama een onopgelost mysterie zal
blijven.
Aan Franktl k komt de eer toe voor
te hebben gedacht aan de
...ogelijkheid visch-scholen te ontdek
ken door middel van waarneming uit
vliegtuigen. Maar Amerika is Frank
rijk twee jaar vooruit geweest in de
practische toepassing van het denk
beeld. De proefnemingen, welke op dit
gebied ia Frankrijk en Amerika heb
ben plaat» gehad, schijnen succes te
bben gehad. Maar de omstandighe-
_.'n, waaronder de proefnemingen
plaats hadden, moeten verschillend zijn
geweest van die in Engeland en Schot-
,nd, waar men dc zaak ook ter hand
reft genomen, zonder echter rcsulta-
r. tc bereiken. Hier zijn proefnemin
gen gedaan in tost en «<>33 onder toe
zicht van het ministerie vaa Landbouw
ea Visscherij. Men gebruikte zee-vlieg-
tuigen. die bun operaties uitvoerden
vaa Fchxtowe en Flymouth uit. Succes
bleef achterwegehet werk had echter
op te bctchcidcn schaal om er
tie.© conclusies uit te trekken. Nu
heeft in Juli van dit jaar de Vjjscherij-
Raad van Schotland, in verband met
het groote belaag van ce Scholsche
.haringvis'cherij, vimenwerkead met het
ministerie voor Luchtvaart .een reeks
alomvattende proefenraingen doen hou
den, teneinde voorgoed te kunnen vast
stellen of bet locaiiseexen van haring
scholen door middel van vliegtuigeaal
of niet practisch mogelijk was. Drie
vliegbooten werden voor het doel uit
gerust. De vliegtuigen waren zeer sta
biel en hun snelheid van een goede
90 K.M, op bescheiden hoogte was niet
te groot voor waarneming op een uit
gestrekt zeegebied. Maar men kon geen
haring-scholen zien in de wateren, waar
•e afgaande op de vangsten van de
loot hadden moeten zijn. Na gron
dige overweging van de uitkomsten van
deze jongste operaties is men tot de
slotsom gekomen, dat het niet moge
lijk is uit zich snel voortbewegende
vliegtuigen haring-scholen te ontdek
ken in de wateren ter hoogte van de
Oostkust van Schotland. De scholen
liggen blijkbaar te diep om ze van de
lucht uit te kunnen zien. Vaak komen
de visschcn, wanneer de avond valt, in
hoogcru waterlagen maar dan ook
is het licht voor de waarnemers in de
lucht te zwak geworden om diep in het
water te kunnen zien. Het gebruik van
vliegtuigen voor dit doel schijnt dus
wegens de resultaten niet gerecht
vaardigd. Er is een ander probleem in
de zaak van het ontdekken van visch-
scholen. Da: i; nog nooit opgelost. Het
betreft de invloeden of oorzaken, welke
haringen nopen bun bedden van jaar
lot jaar tc veranderen. Zoo was b.v. het
Kar.aal van Bristol eens een rijk visch-
gebicd van de Britsche wateren., maar
tegenwoordig is er geen haring te ont
dekken.
Duitsch'.and is altijd beschouwd als
het vaderland van de „hoempa's" en
de koperen blaasinstrumenten en van
de liefhebberij-muziekkorpsen, Maar
Briltannic behoeft op dit gebied werke
lijk niet voor Duitschland cmder te
doen. Elk jaar wordt hier in het Kris
tallen Paleis een muziekfeest gehou
den, waar een groot aantal blaas-orkcs-
ten om het kampioenschap van het land
de trophee van duizend guinjes
striiden. Er is geen mijndorp in het
land hoe klein ook dat niet zijn
koips liefhebberende muzikanten heeft.
De rivaliteit tusschen al die landelijke
korpsen is buitengewoon groot; en ze
prikkelt de leden tot vervolmaking van
hun techniek en hun weergave. Dal
maakt de taak Tan een jury by mu-
ziekwedstrljden buitengewoon moei
lijk, even moeilijk als die van een
scheidsrechter bij een voetbalwedstrijd
tusschen twee populaire clubs, wanneer
het gaat cm een voorname plaats in de
competitie. Dit jaar namen niet min
der dan i<o muziekkorpsen aan de wed-
«triiden in het Kristallen Paleis deel.
Elk korps bestond uit 34 arbeiders, die
uit alle deelen van Engeland, Schot
land en Waks waren samengekomen.
Lo nd e
r October 192.4.
Wembley, de geluks-
aanbrengster
Op haar weg van het privé-kantoor
van den directeur van de Groot©
Transatlantische Stoomvaart luaut-
schappij naar liet algemeen© kantoor,
ontmoette en opruit Elza 'do Groot dik
wijls Jan Franken.
Elza vond Jan oen aardigen Jongen
,».au, ze had ook een beetje medelij
don inet hem, omdat zo het hem zoo
aan kon zJen, dat hij zich op een kan
toor luM-kmaal niet op zrju plaats ge
voelde, Zij wist, dut hij in deu oonog
ge we i-at waa, en dat èij door protec
tie op dit kantoor was gekomen en zo
wist ook. dat or een andere kracht
bozig was hem te verdringen.
Hij was een alleraardigste gezellige
jongen, maar als klerk deugde hij hee
lemaal niet. In de eenvoudigsto optel
lingen maakte hij fouten, en meneer.
Vermaas, chef van zijn afdecling, wil
de hem graag kwijt.
En dut was ni'-t enkel en alleen,
^mdat zijn rekenkunst niet feilloos was
maar ook, omdat Elza en hij wat al
te vriendschappelijk met elkaar om
gingen volgens het inzicht van den
lieer Vermaas, dio zijn eigen plannen
met Elza had. Vermaas waa een goede
veertigor, hij zag cr wel verzorgd uit
en had een zeer mooi inkomen.
Het wn* een warme dag midden in
den zomer. Jan zat achter zijn staat
jes. Do namen, die hij las, werkten
stork op zijn verbeelding: Santiago,
Madagascar, Vera Cruz an nog een
heelcboel meer.
Hij zag dio plaatsen voor zich. Heer
lijke kuaton, palmboomen, zich in de
zon badende witte huizen, allee wat
hij in boeken had gelezen. Hij ver
langde al die verre plaatsen te bezoe
ken, waarvan hij nu de namen mooet
schrijven in een dik boek. Reizen znt
Item in het bloed en tot nu was hij
nooit vertier geweest don de slagvelden
in Frankrijk.
Hij vergat zijn hcele werk. Toen,
plotseling een héldere «tem tegen hem
:i;
„Aan het droom en, meneer Fran
ken I"
Met oen schok keek Franken *p, ter-.
'wijl hij lievig bloosde. Een aardig Jong1
meisje met guitig glinsterende oogcu,
stond voor hom.
„Ja", bekende hij. „Van onze groo
te booten. Het moet nu heerlijk en koel
op zee zijn vandaag".
„Hebt u al uw vacantia gehad 1"
„Nee, ik heb liet in November. Maar
waar moet je in November naar toet
Naar Zuid-Afrika misschien! Dat gaat
niet 7.00 makkelijk in veertien dagen
met een Klein salaris"
,,Neo". zoi liet meisje, „dat zal niet
gaan. Maar het is wel heerlijk veel
plaatsen te zien. Jk heb Indië, ïïur.
mah en Australië gezien".
„Wat verrukkelijk! Het is een soort
olwessio van mij geworden, om te wil
len reizen!"
„Indiè en Durroah heb ik gisteren
avond gezien", zei het meisje. „Van
avond ga ik naar Canada".
Jan fronste de wenkbrauwen.
,,lk wist niet, dat u gekheid mank
te", bromde hij. „U meent, dut u in
Wembley was.
.JuistI Ik ga er bijna eiken dag
heen, itc woon er nogal dicht bij".
„O! zou ik liet
Jnn's vriendelijke uitnoodiging werd
onderbroken door de booze stem van
den heor Vermaas.
„Franken, kom je even hier!"
Jan Franken, gewezen officier bij
het leger, volgde den heer Vermaas
in zijn kantoor. In een paar minuten
wist hij. wat hij weten moest.
„Wij kunnen je niet gebruiken,
Franken! Je werk deugt absoluut niet.
Je ontvangt J© salaris per -week, niet T
Laat je salaris van deze en do volgende
week uitbetalen en dan kun je wel
gaan. Goeden dag!"
Het waa ellendig. Jan wilde nog wat
zeggen, maar hij kon geen woorden
vinden. T'-n «lotte had de chef gelijk.
Hij deugde niet voor dit werk. Hij
keerde rich om en verliet het vertrek.
Toen hij naar beneden ging, ont
moette hij Elza weer.
„Gaat u uit 1" vroeg ze.
„Ja voor goed antwoordde ltij
bitter. ,,lk heb mijn ontslag gekre
gen."
„O, wat spijt me dat!" Er was op
recht verdriet in haar stem. „Kun ik
mets voor u doen?"
„Ik vrees van niet; maarik
ben blij. dat het u spijt, juffrouw El-
z-a. U bont. zoolang ik hier was, een
zonnetje voor mij geweest".
Hij wilde nog heel veol zeggen, maar
meneer Venn aas kwam weer tusschen
beiden: „Juffrouw de Groot!"
De financieel© crisis door dit ontslag
as voor Jan heel ernstig, maar die
telde hij niet half zoo zwaar als het'
feit, dat hij Elzn nu niet meer dage
lijks zou zien. Als Elza er niet geweest
was, zou hij «1 lang van het kantoor
zijn weggegaan. Diep neerslachtig ver
liet Jan het kantoor, toen hij zich
plotseling herinnerde dat Elza had ge
zegd, dat zij vanavond naar Canada
ging. Hij zou ook naar Canada gaan.
misschien lia'l hij een kansje haar
daar te «en. Hij nam tegen den avond
den ixein naar Wembley. Daar aange
komen, hnd liij nergens oog voor,
maar ging regelrecht naar Canada,
01 daar kiek hij twee uur lang naar
het daar uitye-laldc.
Eindelijk verliet hij Canada en ging
wat wandelen in do minet bezochte
deelen, Do lichten op het water, de
muziek, het gelach van de jeugd
dat. alles mankte hem nog zwaarmoedi
ger, dnn hij al wob.
Hij haalde zijn pijp te voorschijn en
ging zitten rook en als oen wilde, de
honden diep 111 zijn zakken gostoken.
„Ik bon een nietsuuf en een scntiinen-
tcole gek", mompelde hij. „Welk
recht heb ik om op iemand verliefd
te worden, «1 beclerr.aal niet op Elzn,
de nicht en particuliere secretaresse
ran meneer van Balen, den direc
teur!"
Ec-n paar vroolijke paartjes gingen
hem voorbij, terwijl zij ec-n jolig lied
je zongen. Hij kon het hier niet meer
uithouden. Hij stond op en wilde juist
weggaan toen hij daar plotseling Elza
zag aankomen, naast haar liep ue heer
Vermaas. Iets in de manier van doen
van Verma.xs verried Jan. dat Ver
maas wat al te vroolijk gedineerd lind.
Zijn vroeger© chef stond «til en boog
zich wat over Elza heen, terwijl hij
hnnr wat toe fluisterde. Hij zng, dat
Elza verschrikt achteruit, deinsde en
toon nam Vermaas Elza in zijn armen
en kust© lianr, niettegenstaande haar
tegenstribbelen.
„Wees niet dwaas, Elza", hoordo
.Tan hein zeggen. „Er ia niemand die
het ziet 1"
lil twee tollen was Jan bij het p.inr.
Met zijn sterke hand pakte hij Ver
maas bij zijn kraag, scnuddo hem he-
'ig heen en weer.
,,U vergist zich zei een boozo stem
aan zijn oor, „Er is wel iemand cn die
zal u loeren".
Toen voelde Vermaas zich opgenomen
als een kind, ©en oogenblik drauidu
alles voor zijn oogen, en toen hij tot
bezinning kwam. merkte hij. dat hij
midden in het meer lag. waar Jan
Item in gegooid had. Even keek Jan
nog naar zijn slachtoffer of ltij alleen
weer uit liet water zou kunnen krab
belen, toen keerde hij zich tot Elza.
„Ik wist. niet, dat we in het Amuse
mentspark waren", zei hij rustig.
..Zullen we naar Australië of naar
Uurmah gaan
„Eerst naar oom, graag!" zei Elza.
„Ik heb nooit geweten, dat meneer
Vermaas de man was, die hij nu
blijkt te zijn. Een heer is hij niet!" Zij
wreef nijdig over haar lippen. „Laten
we hem maar vergetenEn wat hebt
u vanavond zoo al gezien!"
„Canada! Ik beu twee uur in Cada-
da geweest!"
„Vond u het daar zoo interessant?"
„Ik heb daar op u gewacht, u had
toch gezegd, dat u vanavond naar
Canada ging? Juffrouw de Groot.
Elza als ik werkelijk near Canada
ging en het daar goed maakte, zou je
dan naar mij toekomen?"
Zij keek vlug near hem op en zag,
wat ze al lang wist, dat hij er heel
knap uit zag. llij was wanhopig ern
stig.
„Ik geloof, dat ik Canada erg leuk
zou vinden", zei ze zacht „of Ind'ië,
af B urm ahof eigenlijk elke plaats
waar jij zou zijn".
Het was erg laat, toen Elza weer
bij haar oom kwam, die ook op Wem-
blev was.
„Hallo Elza! Ben je van cavalier ver.
anderd 1 Goeden avond meneerHoe
bevalt het u op mijn kantoor?"
De directeur, 'de heer v. Balen
er altijd trotsch op, dat hij zoo goed
gezichten kon onthouden.
„IK was op uw kantoor, meneer!"
'zei Jan.
„U was' Waar bent u dan nul"'
..Nergens, meneer, ik heb nog geen
tijd gehad iets ander te zoeken. Van
daag heb Ik juist mijn ontslag gekre
gen".
„l'w ontslag? Maar waarom dan?"
,,Ik vrees, dat ik niet deugde voor
het kantoor meneer".
„Dat, is het heelemaal niet-, oompje",
viel Elsa in, „het is voornamelijk, om
dat- meneer Vermaas het. land aan hem
heeft en Vermaas ie een spookMaar
Jan heafthem vanavond zijn verdiende
loon gegeven en hem in het meer ge
gooid
Elza's oogen vlamden. De heer van
Balen had ingehouden pret.
„En wie is nu eigenlijk Jan?"
„Meneer Franken! Hij is mijn vriend
al zoolang we op kantoor zijn. En me
neer Vermaas is een vreeselijk mensch
en .Tan gaat naar Canada en ik
'daar ook heen lateren ei
en nou ja 1"
Elza keek den gevreeaden directeur
vroolijk en verlegen aan en oompje
was ;n de beste stemming, hij had vre
de met alles en met iedereen, behalve
mr-t Vermaas, die den toorn van zijn
geliefd nichtje had opgewekt.
..Je wilt naar-Canada, niet F' vroeg
hij nan Jan. „Het zal gebeuren, jonge
man. En naar Indië en naar Burmah
cn naar Australië ook!"
Jan keek recht voor zioh uit en beet
zich even op 'de !ipj)en.
„Ik vrees, meneer, dat ik vanavond
niet in de e temming 1-en om uw scherts!
t© waardeeren", zei hij stijf. „Morgen!
misschien
„Ik scherts niei. Het is mij ernst. Als
Je wilt, dan kun je voor onze lijn gaan
reizen. Den 16den vaart, de eerstvol
gende boot uit naar Singapore. Het
kantoor daar zal je verdere instructies
geven".
„Oompje!" jubelde Elzn.
Het hoofd van de Stoomvaartmaat
schappij voelde een zaebten arm om
zijn halfl.
„Mag ik mee! Tk meen
„Kindjelief! Wat rncon je?"
„Tk meen. dat dat 7.00'n heerlijk
mooie huwelijksreis zou zijn!"
Verstomd keek oompje Jan aan: toen
lachte hij eerst een klein lachje,
toen kwam de uitbarsting.
„Ik v.eet niet. of het door de rnn-
ziel: komt, of door het uitstekende di
ner!" ric-p hij uit, „maar. werkelijk,
jongen, ik laat haar met je mcc pnan
Ik zou het. niet doen. nis ik niet n! heel
wat in mijn leven had gezien en veel
mensehenkennis had opgedaan. Ik heb
iemand maar aan te kijken, om te
weten of hij van hel rechte hout
simden is, en en ik zie aan je oogen,
mijn jongen, dat je goed voor dit klei.'
meisje zult zijn".
„Eu mi, vooruit jongelui, er is nog
heel wat te doen, Jullie zult een toer
hebben om met alles klaar tc komen
Jan Franken verklaart dal. tot aa„
zijn dood de naam Wcmbly in 7-ijn
hort gegrift zal staan.
Bimnlantl
VERHOOCINC TABAKSACCIJNS.
Het ligt in de bedoeling van den mi
nister van Financiën te bevorderen, dat
nadere voorschriften omtrent de ver
strekking van zegels worden vastge
steld, die de tusschenkornst van den
ontvanger der accijnzen bij de afleve
ring uitsluiten. Daarvan kan het ge-
v>o!g zijn, dat de zegels spoediger in
het bezit van de aanvragers komen,
terwijl het voor de fabrikanten, wonen
de buiten de gemeenten, waar bet ont
vangkantoor gevestigd is, het voordeel
heeft, dat zij de bestelde zegels op bet
postkantoor in ontvangst kunnen ne
men. De aflevering der regek zonde?
tusschenkornst van den ontvanger
Onze laefi&Gsk
DE REDDINC.
„Beat u ma
dam Pompoen 1'
vroeg de bezoe
ker ui vele
smalle trappen
te hebben opge
klommen, om
't ecliemerduis-
tere kamertje to
bereiken.
„Ja, die ben
ik," entwoord-
dc- de 'geheim
zinnige vrouw.
„De beroemde helderziende c-n elaap-
ster?"
„Tïiderdand."
„Kunt U gedachten lezen?"
„Oh, natuurlijk, en met bet grootst©
gemak."
„Kunt D de lodkomst voorspellen?"
„De toekomst houdt voor mij niets ver-
horgen."
„K-unt U ook in het verleden zien?"
„Het verleden is voor mij een open"
boc-k."
„Vertelt U mij dan eens wat ik beslist
vanavond voor rnljn vrouw moet meebren
gen uit de 6tad."
maakt bet nnodig, bet vervallen van
den crefliettermiin afhankelijk te stel
len van bet tijdstip van aanvraag der
zegels. Daarom wordt voorgesteld ia
art. 6 van hc: ontwerp de in het eerste
en tweede lid voorkomende woorden
„aan hen zün verstrekt" te vervangen
door „door ben rijn aangevraagd".
Het ontwapeningsdebat
Generaal Snijders over den
debat-avond
Kritiek op de leiding der vergadering
Wij hadden liet genoegen, schrijft
de Haagsche Crt., met generaal Snij
ders een onderhoud te hebben-
Wat zijn meening was over den de
bat-avond? was onze vraag.
Zijn gezicht veranderde; hij keek
lichtelijk boos, terwijl er een bittere
trek op zijn geiaat te bespeuren viel.
Dan streek hij met zijn hand over het
hoofd, a'.3 wilde hij die onaangename
herinneringen verjagen.
Dadelijk daarop ivas hij weer jo
viaal; richtte hij zich op in rijn stoeL
Scherp teekende zijn vastberaden pro
fiel zich af tegen den staa'.blauwen
hemel. Ifet. zoo weldoende licht vulde
zijn gezellige studeerkamer; overgoot
elk voorwerp op bureau, tafel en
schoorsteenmantel met een zonnigen
najaarsgloed.
Mijn meening over den debatavond
och, u begrijpt. 'dip kan niet zéér
gunstig luiden. Het was een kwajon-
genstroep! Ik sprak daar niet voor de
ec-n of andere partij; ik wilde 't moei
lijke onderwerp zuiver zakelijk behan
delen en de kans daartoe is mij voor
een goed deel ontnomen. In mijn rede
bracht ik geen partij-belangen naar
voren, ik meende alleen te moeten zeg
gen. wal; ik in het belang vnn ons
land noodig achtte. Naair mijn. mee
ning is heb bestuur van den Vrijrin-
nig-Democralisc!ien Bond voor een!
groot deel schuld aan het onaangena-
e verloop der bijeenkomst.
Wat bedoelt u daarmede vroegen
ij.
De voor7.:fi?r. antwoordde ons gene
raal Sn 'ders. had doortastender die
nen te zijn. Hij had. toen hij zelf zéér
goed inzag, dat de zaak spaak liep,
het publiek moeten toespreken; bet
moeten waarschuwc-n: dat bij de eerste
de beste hatelijkheid of grofheid de
vergadering gesloten zou worden. Een
dergelijk optreden hnd voorzeker in
druk gemaakt. Maar hij verzuimde dit
waardoor hc? een janboel werd.
Daarbij had het bestuur voorzichti
ger moeten zijn met den verkoop der
knarten: desnoods had men da prijzen
hooger kunnen stellen, zoodat niet Jan
en alleman zich een toegangsbewijs
verschaffen kon.
Maar dat is wel uiterst moeilijk', wa
ren wij van oordeel.
Tot op zekere grens wel, gaf gene
raal Snijders ons toe, maar toch had
het m i. wel iets kunnen helpen.
F.n, zoo verzekerde ons de generaal,
het waren niet zoozeer de vi ijzinnig-
democraten; andere elementen hebben
de zaak in do war gestuurd en zulks
mag men niet den yriizinnig-Democra-
tischen Bond verwijten.
Ik geloof, dat ik u thans voldoende
heb ingelicht., tenminste van mijn
kant heb ik daaraan niets toe te voe
gen.
DE SAJET WORDT DUUR.
Uit Veencndaal wordt aan de Tel. ge
meld:
De gezamenlijke sajet fabrikanten al
hier hebben besloten, den sajetprijs
met niet minder dan 18 te verhoo-
gen, zoodat de sajet 40 eest per pone
meer kosten zal dan thans.
Feuilleton
(Geautoriseerde vertaling).
Naar hetEngolichvan
I. S. FLETCHER.
let is me nog nooit et-b.urd". sta-
ze-
„Dat is toch geen rekn!" protes
teerde Simmons cn trok haar nog
dichter naar zich toe. ..Toy nou! We
lijn hier heelemaal alleen!"
Juffrouw Kn3p keek eeu3 rond. Het
Was wel een c-rg afgelegen plekje. Eu
Simmons drong zoo aan.
„Weet je zeker dat cr nkmand m
de'buurt is?" vroeg xe. „Ik zou niet
graag willen dat
„Geen mensch. zei Simmon». „Hei
is ïii-r doodstil er is niemand
Juffrouw Knap liet haar parasol los
dio op den erord viel terwijl zo xirh
tot haar aanbidder wondde.
„Dnn vind ik het goed!" fluisterde
Ze. ..Maar eigenlijk ben je een
heel brutale Jon?en .ioe heusch!"
31 aar er was iemand die Simmons
cn juffrouw lvnap zag. Verderop in
hei hoedt, tegen &?n heuvel aan, lag
klein© boerderij, waar een zekere
vice een paar schapen ei koeien
hield. Trevice vonlionde er maar wei
nig geld me© en zijn volwassen doch
ters moest en in betrekking gaan. Een
van hen, Kitty, wna dienstmeisje bij
mevrouw Champornowno. Kilty had
om den andoren Zondag 's middags
vrij en dit won haar vrij© Zondag. Zo
was op weg om dio bij haar va<'er cn
moeder door te brengen cn daar ze
de streek goed kond©, sam ze den
koristen weg dwars door hot bosch
waar Simmons Hackdnlu en Cynthia
Knap samen zaten. Midden in het
bosch hoorde Kitty een meisje lachen;
en met de handigheid van een vrouw
die in een boachochtige «treek gebo
ren en getogen is, kroep z? door de
2.©sehjes in do richtins» van het ge
luid. F.n hoewel zo haar heclemaaf
niet zagen, cn er geen flauw idee van
hadden da- ze ongeveer tien meter
van hen af atond. zag Kitty de j if-
frouvv die in het ChancellorHotel lo
geerde, met Simmons Hackdale en
ze bleef hen een poosjo gadeslaan en
verdween tcnslotto ©ven stil als
ze gekomen was en liep In gedachten
verdiept naar huis.
Na een poosjo verlieten Simmons en
Juffrouw Knap het bosch en liepen in
do herfvtschornerinc naar Soutliem-
stowo terug langs dozelfd© rustige
paadjes waarlangs ze gekomen wa
ren. Ze waren beide zeer voldaan over
elkaar, en toon ze afscheid nameu.
vlak bij de stad, spraken ze af, dat
zo elkaar den volgenden avond weer
zouden ontmoeten. Juf/rotuv Knap
ging naar het hotel, en Pimmons, die
vond dat hij zijn middag buitenge
woon goed besteed had en dio cr var.
overtuigd wns dat juffrouw Knap zich
mot hom verloven zou, cmg naar zijn
geliefkoosde café. en t-rncteerde zich
zelf dnnr. Terwijl hij er nog zat, her
innerde hij zich plotseling Jane Pratt-
Den laatsten tijd had hij Zondags
avonds Jane Pratt naar de kerk ge
bracht cn woi later een eindje met
haar gaan wandelen. Hij keek op ziin
horloge het was al te laat. 3iartr
hij kon haar opwachten als ze nit <te
kerk kwam. Daar was nog tijd ge
noeg voor en hij bleef nog ©ven rustig
zitten rooken en maakte allerlei plan
nen. Juffrouw Knap en haar fortuin
speelden een groote rol in zijn toe-
komstdroomon: hij vond dat het hem
volkomen toevertrouwd was. om vo.r
allebei te zorgen.
Tenslotte ging hij naar de kerk.
maar toen do diejst afgeloopen was.
kwam er geen Jlino Pratt te voor
schijn en nadat Simmons er zich van
overtuigd hnd, dat ze er niet geweest-
was. ging hij noar Huize Aahenhurst.
Jane Prntt en hu hadden een heelo
soric „fluitjes". Een er van beteeken-
de, dat ze iu den tuin moest komen.
Samen liepen ze in het duister in den
boomgaard.
„Waarom hen je niet naar de kerk
geweest, Jannic?" fluisterde Simmons.
„Ik kon niet", antwoordde het
meisje. „Movrouvv had bezoek, en zo
vroeg ino of ik voor dozen koer Units
wilde blijven. 11: kan niet lang blij
ven. want ik moet tafel dekken".
„Dus je bent den heelen dag niet
uitgeweest?" vroeg Simmons na een
poosje. „Vanmiddag ook niet?"
„Neen", antwoordde juffrouw
Pratt. „Den heelen middag thuis ge-
bloven. Ik was van plan om van
avond te komen, maar toen kwamen
dio menschen ineens. Wat heb jij den.
heelen middag gedaan?"
„O, net tils alle andere Zondagen!"
antwoordde Simmons op luchtharti-
gen toon. „Een beetje gestapen, eert
beetje gelezen, een l<ectje g.rookt
een saaie boel. 's Zondags beu ik al
tijd alleen, zie je john gaat ierie
ren Zondag naar Selbeack, aan do
zee. Als ik jeu nu maar Pij me gehad
hnd, hè Jannic een lekker vuurtje
en een gemakkelijke sofa er voor
Hó wat is dat?" Deze uitroep werd
•eroorzaakt door het feil dat Simmons
met d£n neus van zijn schoen tegen
een ongewoon hard voorwerp aan-
stootte, dat aan zijn voelen in liet
gras lag; het voelde zoo vreemd aan,
«int hij zich bukte cn net vastgreep.
Weer volgde er een half onderdrukte
uitroep eu lot groote verbazing van
liet meisje hardde hit plotseling een
electrische lantaarn to voorschijn en
stak die aan. En toen l.et licht op
den grond aan zijn voeten scheen riep
hij verschrikt:
„Goeie genade! wat is dat? Een
revolver!"
Hij stond op, staarde het meisje
verschrikt aan keek weer naar
tien grond, bukte nog eens. raapte
de revolver op uit het dikke gras
waarin het wapen verborgen lag en
liet er zijn lantaarn fel op schijnen.
Juffrouw Pratfc gaf een schreeuw en
sprong op rij.
„Sim pas op! O zez denk dat
dat je weet well"
..Ja"' zei Simmons. Jlij draaide
de revolver om. bekeek hem nauw
keurig en mompelde toen r.og iets bij
zichzelf.
„Mijn hemel!" zei hij. „Wie zon
dat ooit gedacht hebben Hü
zweeg en keek naar het kamermeisjs
alsof hij plotseling zijn verstand was
kwijt geraakt.
„Jennie!" ging hii op heeschen G>on
voort. „Jennïe! zie je dal? Geen
woord er over zeggen, Jenniel Geen
woord! Ik
„Er werd ergens in huis gebeld.
Juffrouw Pratt schrok.
„Ik moet nu gaan, Sim", fluisterde
ze. „Pas op met dat ding! Hut het
is misschien wel geladen. O, wees toch
voorzichtig!"
„Ja, ik zal wel oppasseul" ant
woordde Simmons (met ec-n vreemde,
harde stem, „,la. ga maar, er is ge-
beldl En zwijg er over, hoor Jennie,
niet
Het meisje lïc-p haastig weg en
toen Simmons alleen was achterge
bleven stak liij den revolver iu zijn
zak en liep'ook weg. Maar plotseling
keerde hij weer terug en mat voor-
zich tig den afstand tusschen de plek
waariu hij de revolver gevonden had
en hot eind van den boomgaard, waar
dezo door een lage lieg gescheiden
W33 van de zandgroeve waar het li-
oh aam van Deane gevonden was.
Vijftien meteriemand, die echter
dien heg stond, kon gemakkelijk de
revolver zoo ver in den boomgaard
gooien. En er was iemand, die
dat gedaan had.
(Wordt vervolgd.)
