HAARLEM'S DAGBLAD
Een Nieuw Leven in
het Nieuwe Jaar
KLOKKEN'
Genoeglijk uiteinde
Woensdag 31 December 1924
ZESDE BLAD
door
Eric Leacroft,
(Nadruk verboden).
Met eva diepe zucht legde llenry
j Tilbury zijn vulpenhouder neer,
boog net hoofd ia uo handen e» bi »-!
euvele minuten roerloos xnteu. J.>c
fcciiemorlaufp op het sclirijtbuicuii
lie: ceu matgelo tUui over zijn
iteuj grijzend haar glanzen en Vor-
I lichtte Ujveus liot kleine tafeltje adite
heru, waarop hei dikke manuscript
van Tilbury's nieuwe book lag.
Hot scliewu dat do scSirijker de
bunuéls volgeschreven bladen da»-
ach:doos had neergeworpen, waal
zij lagen er zortjoloo» door elkaar eu
half eruit hing eon bhefjo, dat den
uaain van een der grootste uitgevers
yeruielddo.
„Coachte Heer Tilbury, (zoo
luidtio het epistel); Het spijt ons li
te moeten mélden, dat do lezing van
uw nieuw.» boek ona zoor teleurgesteld
hoeft. Wij waren van u tot nu too
slechts prima werk gewend en het
manuscript, dat wij u hierbij retour-
i.c o-n, voldoet in goon enkel op
zicht aan do verwachtingen, welke
eon lez*-r van de neehrijver Tilbury
kan hebben. Wij vertrouwen, dat u
onze opvattiug zult rechtvaardigen
om niet tot de uitgave van dit boek
pver te gaan".
Tilbury had den brief we! drie
maal overgelezen, hem daarna met
manuscript on ul achter ach neer
gegooid oin er bij a in verder werk
piet aan herinnerd te worden.
Maar het vlotte niet. Hij kón zijn
gedachten nlc< op den nieuw onder
nomen arbeid conccntrooren en nu
hij, ini;echien voor den ti.md.-n keer
op één avond, voorovergebogen in
zijn stoel tu, het hoofd rustend in
do van schrijfkramp bevende han
dennu kwam die brief hem weer
Voor den geest.
„Wat kan er slecht zijn in het
Werk. dat ik mot zóóveel moeite en
opoffering voltooid heb?" dacht hij
nerveus. ,,!s -het wel mogelijk dat
een uitgever afkeurt wat voor mij
het mooiste van al mijn boeken is
geworden T"
Hij richtte zich op, trok mot tril
lende hand con la van zijn schrijfta
fel open on keek erin. E'.-n zoet par
fum steeg tot hem op, parfum van
brieven, die daar langoo tlid hadden
gelegen. Zijn hand doorzocht dc lade
en wéér kwam dat eone, kleinr
briefje onder rijn oogen: het briefje,
dat als fn bleéke schaduw was van
n! <?e wondere sprookjes van liefde,
die er gesluimerd haddén godurond
de twee Jaar, dat Viola hem met
haar ma hier dagelijks had bezocht.
Hij !aa het over, langzaam. heel
langzaam als om nog meer !e lezen
in al die zachte woorden ïnet hun
ragfijne, slanko letters:
„Liefste Henry, Nu Je mij be
vraagd hebt je vrouw worden
eon vraag, dio ik lang verwacht heb
en waarop ik dikwijls heb gehoopt
moot tk Jo lied eerlijk iets schrij
ven, dat Je vriendelijk zal stommen
Jegens mij als ik je verteld heb, dat
ik nooit do jouw® zal kunnen rijn.
Henry, geloof mij, Ik heb zoo
dolveel van jou gehouden, ik heb
zoovc-I grooto verwachtingen van Je
gehad toen Jo eerste prachtigo boek
verschenen was, ik heb zoo dikwijl»
gedroomd van ore geluk als wij sa
men zouden zijn voor altijd.... dat
het mij zwaar valt Jo nu do w
hoid te bekennen, d« wreede waar
heid, dio gclioel oTi.1 droom-geluk als
een kaartenhuisje doet instorten, en
mij brandende tranen doet schreien
op dozen loatsteo brief aan Jou.
„Wat ik je nu ca schrijven als nv
'den voor mijn weigering, is Iets, dat
ik reed* lang geweten heb. maar dat
tk verzweeg omdat ik begrijpen kon
hoe hot je terneer moest slaan al*
ik niet meer bij Jo zou komen. Het i.<
dit: een man moet sterk zijn, moet
de zorgen en tegenspoed des levens
Jcnnr.cn dragen, onverschillig of hij
rrumCc naar is of niet En wat mij In
jou teleurstelde na al hot goede en
edele, dat ik In Jou en je arbeid
vond. was die eeuwige verslagenheid
ah liet Je teecnllop. Daar kan een
vrouw niet tegen Henry, geloof liet.
Misschien, dat Jij aIn schrijver van
vrouwen heel voel juist begrip hebt,
meer dan ieder ander mensch wel
licht. maar dat één* diepe, dat wij
gevoel noemen, instuïtle, is ondoor
grondelijk voor oen man, zat altijd
een mysterie blijven.
.Ik ben niets beter dan andere
meisjes en in veol van jouw werk
heb ik meermalen gemeend mijzelf
to herkonnen. Dan trof het mij al
tijd hoe mooi en scherp je mijn per
soon en mijn karakter had weerge
geven in do gefantaseerde heldinnen
uit je boekon. Maar één ding had jo
nlMJd misnamelijk, dat ik niet
net als iedere andere vrouw van oen
man verlangen zou: sterkte, kracht,
energie. Henry, jo hebt zoo con
groote toekomst als je wilt wér
kon: er ligt voor jou nog zoo on
eindig voel in het v.vro verschiet en
in je kunst: je kunt nog zooveel
heerlijk werk voltooien en er geld
mee ven-dienen om van te leven
aio ie naast kunstenaar ook een mhn
romans liggen, die met een en kol a
wijziging hier en daar, zonder twij
fel aangenomen zullen worden dom
de uitgeven», die ze thans geweigerd
hebben. Je nieuwe boek is nog mot
terug, maar misschien wordt ook. dit
afgekeurd en dan nul jo het met je
bèüeiiuo onverschilligheid ia een hoe.
gooien, het nooit meer aankijken en
z«5, roven maanden v&u verslagen
heid niet iu staat zijn om te werken.
Zie jonge», dat .-s noodlottig voor jo
e» het zou ook voor ons noodlottig
worden als wij getrouwd zouüeul zijn,
want hoeveel financieele scb&ue moet
je nip-t lijden door je onverschiilig-
heid! Afgescheiden van het feit, dat
ons leven duur zal zijn als ik je
vrouw ben; afgescheiden ook van het
fest, dat ik armoede zou kunnen doo
ien met den. man, dien ik liefheb...
het 7'-u mij onmogelijk zijn naast Je
blijven voortgaan door het lov.-n
Henry, ate je niet met al do kracht,
die iu je is, zoudt willen werken om
de wereld te too neb dot llenry Til
bury méér kan don zwakke romans
schrijven. Het i.-> het li&rde leven,
dal niet altijd Fortuin aan onze zij h
is. Je roinio boeken waren mooi en
1 lebben Jo veel geld gebracht; nu 1k»:i
je hoogmoedig cn tegelijk zwak en na
jo eiken dag meer achteruit, omdat
Je Jezelf niet durft zijn, de echte en
knappe en talentvolle Henry, dien ik
met heel snit» "hart en geest ho'
liefgehad van liet oozenMik af, dal
je voor het eerst je naam schreef in
mijn bal-boekje. Weet je hei nog! Oh
Jongen, ik kan Jou niet vertellen hoe
ik gr*rno>tkt heb om de krank: te mo
gen vinden je dit allee te schrijven
Buiten daalt do sneeuw in onzer,
tuin cn zooaU liet daar nu blaril.
on leeg is, zoo is het ook in mijn
ziel nu ik voortaan niet meer van
jou zal kunnen droomen en op Je
hopen....
Voor mij op tafel staan Je beeldige
rozen, die je mii met Kerstmis ge
zonden hebt. Al» ik er lang naar
lofjk worden zij één teer waas.
waaruit Jouw beeld naar voren komt
en ik xio Jo ernstige oogen, dio mij
schijnen te zeggen dat ik goed lu-h
gedaan....
Laat dan ook blijken, liefste, dat
Je het zelf begrepen hebt, wat ik
ijn bezwaar noemde cn als je een
man l>-nt Henry, probeer het dan
beter, Over enkele dacen Is het Oude
jaar; zul je hot nieuwe ingaan op
den ouden voet van sleur en onver-
schlllïgheid Wij zullen zien.
.Vergeef mi),
Je VIOLA.
ITli klemde den brief ln zijn han
den en sloot lijn oogen. Hot wan
alsof uit al de hoeken der kamer
kleine, afzlchlelijke heksen kwamen
aunriuipen, die me: rook! otters
woorden schreven in de van warmte
ijle atmosfeer. ..Je hebt ons te leurge-
sleMl", ..Teleurgesteld!". Teleurge
steld!" Tilbury sprong op; het dui
zelde hem.
Wat wilden de mensehen van
hem? Wat kon hij meer doen dan
werken en zwoegen Was het zijn
schuld, dat het publiek nooit te vol
doen wast Ilad hij zichzelf gemankt'
Kon hij het helpen, dat het hem niet
mogelijk was opnieuw t- beginnen
ami een bock, dat een ideaal voor hem
was goweest zoolang hij er aan ge
werkt had, en dat door een uitge
ver zonder verdere toelichting werd
afgekeurd, misschien niet eens door
den uitgever zelf, maar door «ren
Erul van «en secretaris, die een uilo-
rii moest dragon, omdat-io slechte
oogen had van het lezen der sensa
tie-rommel, waarmee do letterkun
dig»» innrkt overstroomd werd?
1» Frireche klok in do gang
speelde acht uur. Tilbury wierp hot
venster open en staarde uit- in do
lange straat vol sneeuw. waarover
de maan paarsige schaduwen wierp
van de huizen.
Dit Was op één na 'de taaiste da-:
van het jaar, een jaar. w.-mrin dc
ellende hen» achtervolgd had eiken
dag ran uur tot uur. Tegenslag,
cnmaoht. tot werken, zwafre verlie
zen. ziekte en.... Viola.
HIJ bleef peinzend kijken naar de
schaduwbeelden in de straat- Er
kwam langzaam een rus» over hem en
een nieuw h*eef in zijn gedachten;
een l«fief dat anderen ons niet al
tijd tot leed kunnen zijndat
er mooschen gevonden worden, wier
harde -.voorden zoo menigmaal tot
ons heil gesproken worden. Hij dacht
aan Viola <-n wat zij hem geschre
ven had. Toen stood zijn besluit on
wrikbaar vast. Hij greep do telefoon
„Hallo, Ja Juffrouw, voertiendrlo-en
tachtig alstublieft. Ja juist, do uit
gever Hoino, Kent u hem? Noen! Oh,
ii kont, zijn dochter,..."
Hij wochtto oven, glimlachend, tot
er antwoord kwam:
„Hallo!"
.,Ja, meneer
Heine 1 U spreekt
met, Tilbury. Hebt
u al ecnig idéé
van dc zaken in
het nfgcloopen
jaar!"
Slecht m'n
waard-». slechts
De verkoop van
jouw boekon was
niet onbevredi
gend, maar de
zaken waren voor
mij over bet al
gemeen zeer te
leurstellend..."
..Ach. Teleur
stellend zegt u Ia
«lat woord post hij.... eh... bij onzen
tijd. hè. .Maar wat ik vragen wildé:
voelt u n:el* voor lie uitgave
«cn goed boek, echt geschreven op
de massa, zoo'n boek dat geld
brengt?"
„Jo moet oen aap gezichten loeren
trokken, zeg! Welke uitgever zou
daar niet, voor voelen? De groote
vraag is maar: wie schrijft fcóó'n
boek. Weet, jo wat er voel op look,
Tilbury! Dat boek van jou dat ik in
Februari heb afgekeurd. Deksels jam-
mor. dat je daar niet wat in hebt
veranderd en eon beetje omgewerkt!"
„Ja. ik heb daar ook juist aan go
dacht en ik had eens met u willen
overleggen..... Als ik dat bock nog
eens omwerk van begin tot eind,
zoudt n dan
„Ach 6chei uit! Dat kan je immers
niét man! Je schrijft liever
\vilde zijn. .Te held nu twee voltooide nieuwe dan één oud te verbeteren!
(Een oudejaarsavond-vertelling)
door
CONST. DE RAYMOND,
Luidt thans de klokken, Mensch, met
breed gebaar,
Ver over velden en dorpen en
dreven,
Jubel een welkom aan het Nieuwe
Jaar,
Dat voor de Menschhcid vandaag
wordt gegeven!
Nu zij vergeten wat achter ons ligt;
Zorgen cn smart worden ééns over
Die ons ontvielen gedenken wij het
schoonst.
Door 't Werk to voltooien, dat Zij
begonnen!
(Nadruk verboden).
Daar weet ik alle» van hoor, cn als
jij nu twee dogen voor het nieuwe
jaar van een grijzen uitgever oen
raad wttt aannemen, verander «lan
die gewoonte van jo, want jo bent
>i«»m Tilbury, dom en laksch als jo
a! jo werk 'zóó laat vergaan. Elke
letter die je schrijft, aLs jo jo hersens
bij elkaar hebt, brengt ons allel-n
een gulden in de bears. Ik zou jo dat
plan van omwerken der afgekeurd*
irfx-ken al veel eerder voorgesteld
hebben als ik niet goed wist, dat jo
hot niet kunt...."
Tilbury werd rood van opwinding.
,,lk kan hot wèl" echreeuwde hij
hectfeh.
„Waarom 'doe jo het dan met?'
„Omdat.... omddl... ik weet het
niet. Maar ik ga beginnen. Ik zal me
dood werken, hoort u dat? Ik zat
«lag cn nacht doorploeteren tot het
klaar l*'."
Aan den andoren kant van de lijn
klonk een lach.
„Wanneer is het klaart Leef ik
dan nog!
„Vóór het elndo van dit Jaar
breng ik het niouwo manuscript!"
Do stem aan het andere eindo
werd nu ernstig.
„Zftg Tilbury meen Jo dat? Kerel.
Kerel, het zou zoo'n uitkomst zijn als
wij hot nieuwe Jaar ingingen met
oen goede succesroman van Jou".
„Ik meen het Heine. Ik heb er
reden voor om hot to meenen cn «lio
mag Jo weten ook. Do kwestlo is, dat
ik een mij bokonde jongedame wil
tooncn wie Tilbury is; ik wil haar
duidelijk maken, dat menigo vrouw
trotsch kan zijn op een man als ik...
Daarom wil ik trouwen".
„Aha, is het dat! Ja, Tilbury, nu
geloof ik jo, want liofdo verzet ber
gen. zooals jo weet- En wie in die
jongedame, die dat, zuro appeltje
moet slikken! Ken ik haar mis
schien!"
,,lk vrees van niet, blaar tn elk
geval mag ik u haar naam niet zog
gen. Dat zou niet fair zijn.
„0 natuurlijk, natuurlijk, dat be
grijp ik volkomen. En mag ik ook
niet weten met wie jo «lati wilt trou
wen? Ik geloof toch, dat Jo dat mij
wel kunt toevertrouwen".
„Als u er niet met anderen over
spreekt, wil ik u dat wel zeggen.
Het i» uw dochter".
„W-w-w-wat zeg Jo Tilbury!"
„Tk zei uw dochter, meneer Heine.
Zij is do ware vrouw voor mij. Hebt
er bor.waar tegen!"
„Neen, bezwaar en bezwaar ia
twee, trouwens is dat geen kwestie
voor de telefoon cn evenmin voor
mij. Praat daar mnar mot mijn vrouw
ovt-r hoor. Op mij kun je rekenen,
maar dat wi! ik je zeggen: mijn toe-
stemmiug krijg je niet of jo moet je
woord weten to houden, dat jo boek
dit jaar nog gereed komt!"
„Allright, allright! Wacht u maar
oven af!"
Zij namen afscheid en Henry Til
bury legde snel do haak weer neer.
Inj zocht in do kost zijn manus
cript weer op. greep pen en papier
en nam plaats aan tafel. Toen be
gon hij koortsachtig te werken, heel
den nacht, en den volgenden dag. Hij
was on de helft hij het Ingaan van
den tweeden nacht en middags
daarop, klokslag rijf. was het reus
achtige werk in zenuwspanning vol
tooid. Henry rende ermee naar den
uitgever, die Ju'st op het punt stond
in zijn auto te stappen.
„Geef mij maar mee, Henry. Ik
begin in de auto al te lezen. Kom
je vanavond «.cn glas champagne
drinken op het nieuwe Jaar?"
„Graag".
Zij namen afscheid cn de auto
lorde weg door sneeuw-banen, het
duXer van do_ buitenwijken tege
moet. Henry liep langzaam huis
waarts om zich te verbloeden. Van-
avoml sou poeren bij Heine, diens
dochter ten huwelijk vragen en in
he nieuwe jaar opnieuw beginnen,
dat was zijn gedachte.
En dien avond stouden zij met een
klein gezelschap rond de vroolijk ge
dekte tafel. Henry stond tusechen me
vrouw Heine en haat lieftallige doch
ter en liet zijn oogen bewogen gaan
over het glinsterend kristal, toen
Heine een glaa opvatte en hem toe
sprak:
„Tilbury, jongen. Nadat jij in
twee dagen en twee nachten je boek
liebt omgewerkt, wat ik een kranige
prestatie noem, heb ik in den tijd
van drie uur dat geweldige manus
cript in brokken gelezen en moeten
beoordeclen. Laat ik jo zeggen, dat
mijn verwachtingen nu eens niet
zijn teleurgesteld, maar dat ik in jo
(bock het we-!: zie, dat ons het ko
mende jaar zul gaan vergoeden wat
wij in het r.fgcloopono hebben ver
loren I Het is nu enkele minuten voor
twaalf; het jaar spoedt ten eind6 er.
daarom moet ik kort zijn. Ik blijf
mijn woord gestand en geef mijn
toestemming tot jo huwe'ijk met mijn
dochter op voorwaarde dat je met jo
huwelijk hoogc-re idealen nastreeft
dan het plagen van een vrouw, die
niet gc-noeg vertrouwea In ;9 slelde.
Ik heb geswgd!"
,,Ilet. is dezelfde", antwoordde
llenry glimlachend en legdo zijn arm
om liet slanke figuurtje aan zijn zij.
„Viola, zie je dat ik je begrepen heli
en jo les ter hnrte heb genomen?"
De oogen van het meisje vulden zich
met tranen toen rij haar Monde
kopje in zijn urmen verborg. Lang
zaam galmdo do klok haar Twaalf-
blijdo slagen cn
Het nieuwe leven begon.
Het personeel liep nog bedrijvig heen
weer. En 't was al over zevenen.
.Maar er was veel werk op de afdee-
lingeu mei den laamcn dag- van het
jaar. Van het openen der bank af tot
het sluiten, waren alle loketten aan
houdend bezet geweest. Een roezemoe
zig stemmengegons zoemde den gehee-
ien dag door de hal van het bankge
bouw.
la de lichtplek, die het electrisch
lampje, dat laag was getrokken, op den
lessenaar maakte, zat de oude kassier
gebogen over zijn werk. Zijn smal,
hoekig hoofd werd juist voldoende be
schenen, om de grauwe vaalheid van
het gelaat en de moeë trekken te doen
'tkomenaan de ooghoeken teeken
den zich ecnige rimpeltjes af, langs den
neus en om den mond waren diepe groe
ven merkbaar.
Ilij telde de laatste bedragen van
het kasboek en zuchtte verlioht. God
dank! Het klopte. Opgelucht sloot hij
zijn lessenaar en verwisselde het oude
kanloorjasje met zijn betere colbert.
Gelukkig! Voor vandaag was ten-
inste alles in orde. Hij maakte aan
stalten het kantoor te 'verlaten, nam
afscheid van de collega's ea v.enschte
allen een plezierig en genoeglijk uit-
rinde. Er werden handen geschud en
overal klonk het hem na i „Genoeglijk
uiteinde, Zwocgman!"
In de hal passeerde hem een vriend,
die hern even staande hield.
En? vroeg hij. zijn hand op den
schouder van den kassier leggend, nog
wat gevonden?Is het in orde ge
komen?
Zwoegmau schudde bedroefd het
hoofdeen smartelijke trek kwam om
de mondhoeken.
Nee, zei hij afgetrokken, ik heb niets
kunnen vinden, niets I
Ai! da's leelijkcr, zei de ander, en
nitanand geweest, die
Niemand! viel Zwoegman in, een
afwerende beweging met de hand ma
kend, nee, dat zou wel heel toevallig zijn
geweest, dat iemand
Och, waarom niet?-.Maar ja!
Dan wordt het tooh weinig hoopvol
meerNu, het beste, hoor!Den
moed nog maar niet opgeven, waarde
hcerl Hij drukte hartelijk de hand van
«lm ouden kassier, 'k Wensch je toch
'n genoeglijk uiteinde, Zwoegman!
Je kunt nooit weten, mogelijk is he:
tóch nog, dat het in orde komt.
Zwoegman lachte ongeloorig.
Nee! weerde hij, met een zwaar
moedige zucht, dat is nu wél buitenge
sloten, dan had het vandaag moeten
gebeuren.
Buiten scheen de wereld veranderd.
Een groot gedeelte van den dag had
ceu druilerige motregen de straten
glad en glibberig gemaakt, doch in den
vooravond was de koude toegenomen
ea de kleffe, stoffcrige regenparckjes
waren overgegaan ia poedervormige
sneeuwvlokjes die, gestadig ia dichte
massa vallend, de wegen langs dc grach
in vieze, brij achtige modder
wegen veranderden. Langs de weinig
begane grachten stoof de maagdelijke
:uwr bij clkcn voetstap fijnkorrelend
op en g.insterde in het licht van de
lantaarns. Dc boomen aan den
kant ^Übouettcn met hun wit-beladen
takkenscherp tegen den grauwawarten
achtergrond in. het licht der lantaarns
fonkelden duizenden lichtjes in dc met
sneeuw bedekte kruinen.
Doch dc heer Zwoegman zag het niet,
icttc cr niet op, had er thans gcca oog
Hij liep met ecnigszins gebogen
hoofd in gedachten, langs dit alles. Zija
wandeling naar huis was minder plezie
rig. Hij moest steeds aan hetzelfde
denken, aan datgene, wat hem reeds
drie dagen door het hoofd spookte, wat
hem slapeloozc nachten had bezorgd,
waaraan hij elk vrij uurtje, dat hem
restte, had besteed, om het tot klaar
heid te brengen. Maar alles zonder re
sultaat. Drie dagen geleden was hij
duizcml gulden in rijn kas te kort ge
komen, ea tot heden w^ren zij zoek
gebleven, ondanks hij alles keer op
keer had nagezien en nagerekend. Na
tuurlijk gebeurde het meer, dat bij der
gelijke groote instellingen als banken,
in drukke dagen kastekorten voorko
men, doch gewoonlijk zijn dit geen
werkelijke tekorten, maar administra
tieve fouten, vergissingen ea onjuisthe-
ren, die gemakkelijk zijn te maken in
overstelpende drukte. 13ij nadere bere
kening, nazien cn zoeken, den volgenden
dag, komt daa alles terecht en blijkt
hei tekort een fout in de boekhouding
te zijn, die toevalligerwijze door nie
mand dadelijk was opgemerkt. In te
gengesteld geval, als werkelijk alle be
dragen behoorlijk geboekt,gecontroleerd
en in orde zijn bevonden, en toch het
tekort blijft, wordt hel duidelijk dat de
kassier zich heeft vergist met het ont
vangen of uitbetalen der verschillende
bedragen aan het loket. Ets daar do
posten, wclko door den kassier worden
ontvangen, in den regel door verschil
lende personen van te voren zija nage
teld, ©instaan de werkelijke kastekorten
meestal door een vergissing, een tcl-
abuis, me; do door den kassier betaalde
bedragen. In het laatste geval blijft dc
kassier afhankelijk van de eerlijkheid
van den persoon, die het bedrag in ont
vangst heeft genomen. Doch als een
merkwaardig feit mag gelden, dat dc
eerlijkheid van het publiek in het alge
meen zoodanig is. dat het te veel ont-
vangenc terug wordt bezorgd.
Thans was evenwel, na drie dagen,
het tekort van duizend guldeu,
een administratieve fout in de boeken
gevonden cn ook niet terug betaald,
door iemand, die het bedrag te veel had
ontvangen. Dit feit nam het denken van
den oiulcn maa geheel in beslag. Hij
was dc verantwoordelijke persoon cn
zou het onibrckoide moeten bijpassen.
Och, dat was het ergste niet. Het was
hem nog nooit overkomenin zijn ja-
rcnlangen diensttijd was het nimmer
noodig geweest. Zonder bezv.a«r zou hij
thans zijn met zooveel nscrrite bespaarde
guldens van de back terugnemen, om
net tckor*. aan te zuiveren. Maar zijn
gtooirtc verdriet was, dat dc directie
zyn fout ia kennis zou worden ge
steld.
Daar was hij bevreesd voor. Want de
fout zou wellicht aan rijn ouderdom
worden toegeschreven. Er was reeds op
gezinspeeld i hij werd te oud. Hij zou
zijn plaats moeten ruimen. Jongeren
reikhalsden hem op te volgen. Zijn
gehoor was niet meer zoo scherp en rijn
oogen werden dagelijks Slechter. Do
fout zou daaraan geweten worden. Ontw
lag zou weldra vo'.gen, en dan stond
hij op siraat. Te oud ea afgewerkt om;
nog iet? anders te kunnen beginnen,
zou hij moeten léven van een;
schamel pensioentje, en zijn kinderen
konden nog niet op eigen boenen staan.
De jongste, Louise, was pas twaalf. D«
rest van rijn spaarduitjes zou dan spoe
dig geheel zijn verdwenen. Hij had niet
veel op zij kunnen leggen; het saJaris
was nooit ruim vroeger.
Dc sneeuw was in dichtere vtokkea
gaan vallen, hechtte zich overal aan
vast, stapelde zich op en verdikte aüa
erj>én lot oneigenlijke figuren. De
as van Zwoegman was aan de voorzijde
geheel wit; de rand van zijn hoed was
met sneeuw gevuld tot den boldo
vlokken slierden hem ia het mager»
gelaat, langs de ooren, op neus en
oogen, waarop ze enkele seconden ver-
bicven, om clan in een papperig sttaal*
tje langs de begroefde wangen af ta
zakken. Zwocgman merkte het niet. Hij
iep met moeilijken gang, met de voeten
sleepeed door de hooge sneeuw, dia
klonterend vooruit stoof, schoenen ea
pantalon doorweekten. Na een half uuc
kwam hij thuis, loom en moe, kil ea
huiverig, en met zware hoofdpijn.
'k Wcnsch u 'n genoeglijk uiÉ»
einde, meneer! zei een leverancier, dia
juist de portiek verliet, toen de heet
Zwocgman den sleutel in bet slot wilde,
steken.
Hij wendde zicb even om.
Dank je, Bolders, zei hit, met zwaE-
Ice stem, ik wensch je ook hetzelfde. I
Dank u! ldoak bet icrug.
Dc heer Zwoegman beklom moeizaam
de trap, vrijwel zonder gerucht. Maar m
dc kamer had men hem toch gehoord.
Men had klaarb'i-keüjk op hem ge
wacht. Nauwelijks was hij boven, op
den corridor, gekomen, toen gejuich
'an de kinderen hem tegenklonk. i
Dag, vadertje, dag! dagl 1 1
Gelukkig, hij is er!Ntt kaïf
het feest beginnen! J
'n Genoeglijk uiteinde, vadertje'!
Stil toch, kinderen! vermaande!
moe, wees toch niet zoo druk.
Het was nog niet in orde. Ze zag heï
onmiddellijk. Het droevige gezicht vanj
haar man zei meer, dan ze behoefde te
vragen. Maar, ze kon zich vergissen, en
daarom ging ze achter zijn stoel staan
en irfcimeerdc fluisterend
Is hetis het niet terechtgékoJ-
men? vroeg ze, zenuwachtiger dan ze
wel gewild had.
Nee! antwoordde hij, het hoofd
naar zijn vrouw keerend en haar treurig;
aanziende, ik zal ze moeten bijpassen-.
Dat is wel 'n genoeglijk uiteinde^
schamperde hij, en trachte te glim«
lachen, maar een diepe zucht ontvlood
zijn gejaagde borst.
Moeder had den kinderen niets ver
teld van het tekort. Het had immera
nog ia orde kunnen Jcomen. Thans ech
ter vond ze het noodzakelijk alles te
vertellen, het feestje zou er door in
duigen vallen, maar de omstandigheden
lieten nu geen uitbundige yrooüjkheid
toe. Dc minder prettige tijding veroor*
zaaktc, zooals begrijpelijk is, een zee?
gedrukte stemming in het gezin.
De oudejaarsavond, anders altijd zoo'
gezellig doorgebracht, als een echt hui*
-;clijk familiefeestje, zou thans in trein
righcid verloopcn. De kinderen probeer
den nog het gewicht van het ongeval
te verdoezelen, totih nog een lichtkanjtja
ie vindenhet kon erger, het was geen!
lichamelijk ongeluk, geen ziekte o£
dood, al'een een zuivere geldkwestie, een
verlies wel is waar, maar dat te verhel*
pen was, als het werd aangezuiverd!,
•run de zaak in orde. Wanneer ze al
len naar vermogen bijdroegen, was heli
tekort weldra gedekt; de spaarbank
boekjes zouden hulp brengen, met ple»
zier zou ieder zooveel bijbrengen, da?
hei tekort gedekt was.
Mijn spaarpot zal ik hedemaal
l^fg maken, voor u, pappie! zei da
kleine Louise, terwijl ze op zijn schoot
ging zitten ca de armen om zijn hals
sloeg.
Zwoegman kuste het lieve kind op
de blonde haren, een traan welde op ia
zijn oogDie goeie kinderen... Ach,
't tekort was 't hem nietmar dat*
gene wat cr het gevolg van zou zijn»
Doch hij wilde hen niet meer veront
rusten, daarover sprak hij niet. Hij
trachtte wat minder zwaartillend te
zijn, ze moesten er verder maar nief
aan denken. Doch zelf kon hij het niet
van zich zetten.
Dc avond kroop voort. Heel laat werd
cr nog gescheld. De pendule had al
tién uur geslagen.
De post is laat, zei moeder, daar
zullen reeds de eerste Nieuwjaarswea-
schcn zijn.
Maar het was "de post niet.
Wies, die naar beneden was gegaan',
btacht een brief mee voor pa, persoon»
lijk, ia handen, was er bij gevoegd.
Zwoegman schrikte geweldigzou
de directie nu alzijn handen beef
den toen hij de enveloppe aannam-
Maar het gezicht klaarde ophet
bleek een onbedrukt ceuvert... vaa
de directie kwam de brief niet.
Toen hij hein had gelezen, reikte hij
hem aan ziin vrouw. 15 iï was zeer be-
wogo-n, de tranen bigg-kien over zija'
gecl-ble-ke wangen, in den brief siond 1
-De 13.000 gulden, zo dezer aan uw
„loket ontvangen, kon ik eerst heden-
..nvond afdragen aan de firma Kop eü
„Wdgcn. Het bedrag zat nog juist zoo
„in de enveloppe als het was ontvan*
„gen, n.l. tien stuks in een pakje, meï
„elastiekje omwonden, en vijf losse
„biljetten van duizend. Hoewel het
.jpnkje van tien, tweemaal doorht, door
„den Kt lp kassier, a'smedo door mij is
„geteld, bleken er hedenavond toch
„e I f in te zitten. Ik haast mij het
„door u le veel betaalde bffjet spoedig
„te restilueeren ea wensch u en da
,.'n G e n o g 1 ij k uiteind e!"
Dg: werd het ny inderdaad in het
ftt-zin van den heer Zwocgman. die den
hemel dank zei voor dien gelukkigen
afloop.
