HAARLEM'S DAGBLAD
OM ONS HEEN
FLITSEN
Muziek
SCHULDIG?
DONDERDAG 22 JANUARI 1925 - TWEEDE BLAD
No. 3418
Het debat over ontwapening
Bij ili' wisseling \;in gedachten tus-
Bchen 1Schermerhorn en majoor
Oudendijk over ontwapening hebben
de beide sprekers hulde gebracht aan
de toehoorders, die al waren zij liet
niet met den laataten spreker eens,
hein toch rustic en kalm hebben aan
gehoord. Daarmee kregen de Hage
naars een veeg uit de pan, althans dc
lieden die onlangs bij het debat Snij
ders—van Kinhden den eersten spreker
hebben gehinderd en gehoond. Moe
ten wij Haarlemmers, una nu op het
verschil verhoovnardigen en ons ge
lukkig prijzen, dat wij niet rijn als
die uit den Haagt Natuurlijk niet,
maar wel er ons op verheugen dn het
mogelijk blijkt te rijn, dere dingen
kalm te behaudelen. Vooral in het be
lang van de ontwapening zelf. die er
zeker niet door gediend wordt, wan
neer de voorstandera in lawaai en ge
schreeuw losbarsten, zoodra een an
dersdenkende aan het woord is: ..gij
wilt", zou men hun immers kunnen'
toevoegen, ..zooveel zelfbeheersching
van anderen, dat dezen van den oor
log afzien, maar u zelf beheerscben
kunt gij nog niet 1" Daarom is de
kaltn:-- waarin de vergadering van
.Maandag verkeerde, een stap vooruit
in de goede richting der ontwape-
nine.
Wanneer ik nu nog een enkel woord
zeggen wil over de ge-dachten wisse
ling zelf, dan kan ik beginnen met de
vraag te stellen of in net algemeen
een militair wel de meest geschikte
persoon is om de onmisbaarheid van
het leger te verdedigen. De heer Ou
dendijk trekke zich dien twijfel niet
aanik heb het voorrecht hem per
soonlijk te kennen en steeds den in
druk vhn hem gekregen, dat hij een
bezadigd man is. die alle zaken des
levens zoo breed mogelijk tracht t«
ziende vraag moet dan ook zoo al
gemeen mogelijk gesteld worden al
dus: kan reen van iemand, uien ook.
verwachten dat hij de overbodigheid
zal inzien van het vak of het ambt.
dat hij gekozen heeft f Bijvoorbeeld
zal een diplomaat ooit kunnen toe
stemmen dat er een* een tijd zal ko
men. waarin geen diplomaten meer
noodig zullen zijn«ten treinmachi
nist, dat er eenmaal geen spoorwe
gen meer zullen bestaan, .een jour
nalist. dat er een krantlooze periode
za! aanbreken" Hij zal het misschien
inet den mond toegeven, maar in zijn
hart ontkennen. De mogelijkheid
bestaat, nat de krant zal worden ver
vangen door draadlooze telephonic of
door een ander systeem, dat nog uit
gevonden worden moet. Met den
mond erken ik dat. Maar het treft mij
pijnlijk, zoodat ik er in mijn ziel niet
van overtuigd ben rn het eigenlijk
ook niet hoop. Hier is een blijkbaar
confüit tusachrn verstand en gevoel.
Wij moeten toch niet vergeten, dat
het ambt vak. beroep, waarin wij ons
lederen dag bewegen, onze gedachten
niet alleen in beslag neemt, maar die
in een bepaalde richting heeft geleid,
zoodat wij er ten «lotto van doortrok
ken worden, het product cr van ge
worden zullen zijn. zonder het zelf
te bemerken.
ilet is misschien wat stout gezegd,
maar cr moet toch een kern van
waarheid in liggenwanneer op een
bepaald oogenblik er geen lezer* meer
bestonden, zou ieder verwonderd zijn,
dat zij niet al lang waren afgeschaft.
Maar zoover rijn wij nog nte- en
He vraag is, wat er in dien tusachen-
»iid moet worden gedaan om tot het
i«I«*na! van den wereldvrede, dien de
beide debater* wrn*rhrn. te ko
men. Massale dienstweigering' Maar
daarvoor bestond gelegenheid bij
dpn laataten oorlog en toch i« er niet
van gekomen. Zoodra de oorlogsver
klaring gegeven is ontstaat bij de
partijen een «temming, die alle andere
gevoelens overheerscht en waarin de
weigering om te vechten niet kan ge
dijen. een gemengde stemming van
woede, angst, vrees voor het lot van
nabestaanden, trots, ijdclheid en nog
veel meer. Bij den aangevallene en
zelf* bij den aanvaller, die trouwer»
(wij hebben dat gezien) nooit toegeeft
dat hij aanvaller :s. maar met aller
hande betoogen zal trachten te be
wijzen. da*, men a! lang bezig was.
hem op slink»che wijze, zoo niet met
«ie wapen*, dan toch economisch «-n
diplomatiek, aan te vallen. Mn#ale
diemitwcigering zou bovendien, de
heer Oudendijk wr«-« er terecht op.
het groote gevaar opleveren van anar
chic en broederstrijd.
Kan dan de persoonlijke dienstwei
gering baat geven 1 Wij behoeven het
element van heldhaftigheid en zelf
opoffering dat daarin schuilt, niet te
loochenen, om toeh deze twee feiten
te zien de weg i* lang en leidt boven
dien tot verzet tegen du wetten de»
lands, hetgeen een noodlottig voor
beeld is. Dat een ordelijke samenleving
zonder algemeene regelen en voor
schriften niet denkbaar is. ontkennen
alleen dwazen. Dat er onder- die wet
ten zijn die ons persoonlijk mishagen,
apreert van zelf de een stoot zich
aan deze, de under aan een andere.
Waar bleven de onmisbare orde, het
onmisbaar gezag, wanneer wij ons,
elk op zijn beurt verzetten tegen een
g>-dce!t€ van «Ie reglementen, waar
j van de meerderheid des volks heeft
uitgemaakt, dat wij er onder zullen
j lever, t De meerderheid van bet volk
zeg ik naar democratisch begrip,
want ook de heer Oudendijk S- -
j bruikt de verwarrende woorden Staat
en Staatsgezag, die. zooals hier a! va
ker betoogd is. niets meer zijr dan
een wijsgierige omschrijving van den
wil des volks.
Jammer dat de heer Oudendijk den
oorlog als een rechtsmiddel, zij het
dan ook een onvolkomen rechtsmid
del, ziet. Deze voorstelling geeft aan
den oorlog nog een soort van clans,
dien hij niet verdient. De geschiede
nis leert, dat «al van oorlogen ge
voerd zijn uit begeerte naar macht,
zonder een schijn of schaduw van
wht. In diezelfde richting vinden
wij de verzekering dat in den norloi
de edelste trekken van den menscl
aan het lioht komendit >s in zooverre
waar. dat zelfs in de vreselijkste
moeraseen nog wel een bloempje
groeien kan. Maar als wij de balans
opmaken debet en credit tegenover
elkaar zetten, dan i» het kwaad, dat
do oorlog sticht, honderd - noen
duizend neen millioenmaal
groot als het goede dat
uit voorkomt. Niemand zal dat
durven ontkennen. Dat is de reden
waarom de mensch met alle kracht
die in hein is streven moet naar de
verdwijning van den oorlog en de
verschijning van den eeuwigen vrede.
De beochaving gaat haar weg lang
zaam en wij kunnen wel haar gang,
versnellen, maar niet overhaasten.
Het er mee als met den wandelaar:
als hij zijn doel eerder wil bereiken,
zal hij z .n pa-" verhaasten, maar
wanneer hij dat overdrijft, zal hij
struikelen en vail-n of zoozeer bui
ten adem raken, dat hij toch opont
houd krijgt en den gewonnen tijd
weer verliest. In dtt opzicht i* «te
dranklwstnjding met de bestrijding
van den oorlog te v»r*e!ijken. ''ver
haasting brengt geen lied r.aar ia
zelf* schadelijk: wie verandering wil
in «le wetten die het doep en laten
van «ie mensdien rr gee-ten, moet
vooraf den geest van de no-.-izaki-luk-
heid daarvan doordrtn.-en. dreiken,
verzadigen, doortrekken N et. anders
om. Een lange weg is liet. maar de
veiligste cn die zeker naar het doel
leidt.
Daarom Is de Volkenbond liet insti
tuut. waarvan wij hei! moeten ver
wachten. Eigenaardig toch, dat die
bond van den beginne af met spot cn
hoon is begroet; pessimisten, die nu
eenmaal in het lo.en altijd het hoog
ste woord voeren, beweerden al da
delijk. dat 't maar kumtemnkerij en
hui' lielarij was. die d' volkeren niet
beletten zou, t« doen wat elk voor
zich liet voordeligst rond. Vreemd
toch dat het zoo moeilijk schiint te
zijn. de volkeren eens niet ak een
nuusa, maar als een verzameling van
individueele persoonlijkheden te zien.
Stel dat men zegt: ,.het Kngclsche
volk wil niet aan de ontwapening meo
doen blijkt duur dan uit, dnt do
bewoners van Engeland persoonlijk
ni«-t tot afschaffing win den oorlog te
krijgen zullen «jn? Natuurlijk niet.
Wanneer de zooveel Engcl-rhcn hoofd
voor hoofd tot de overtuiging geko
men zullen zijn. dat ontwsp. ning
het ««enige middel is tot voorluming
van den oorlog, dan wordt die ont
wapening daardoor een feit; precies
hetzelfde kan gezegd worden van
Franjcher. Italianen. Duitschei» en
andere volkeren En men «lonk© niet.
dat dit lang behoeft te durei:. Eén
besmettingshaard kan in ongunstige
omstandigheden een halve stad arm
pest doen sterven: de goede gedachte
i* ntet minder aanstekelijk en ksn
werken als een epidemie -,nn ge zond
hes «I des geestes. Die leidt tot afkeer
van den oorlog. Nooit meer oorloff!
Kunnen wij geen optimisten zijn?
Zoo dikwijls moeten wij in de sa
menleving vertrouwen stellen in do
goede gezindheid van onzo modem© ti
er hm: dat zij onze kinderen rustig
over straat zullen laten gaun. de
bloemen in ons tuintje niet velen,
onze ruiten niet ingooien, geen kwaad
van ons spreken en duizend dingen
meer, die de wetten soms giraffen,
maar nooit voorkomen kunnen. Waar
om willen wij onzo medemenschen
niet vertrouwen in dit opzicht: dut I
ook zij «ion oorlog niet willen! Kon
den wij daartoe komen, de ontwape
ning ware al half bereikt.
Als ivij in t<i lieiu zeggen: het komt.
het za! geschieden en tegelijk zooveel
moselijk In woord en geschrift propa
ganda maken voor den wereldvrede,
dan komt hij! Zonder twi fel. Niet
spoedig. Maar sneller, dan langs iede-
,-n anderen weg.
J. C. P.
Vervolg Stadsnieuws
VAN HAARLEM'S DAGBLAD No. 202
DE MINUUT DIE EEN EEUW LIJKT
Don-Kozakken Koor
Stadsschouwburg.
Wat zal ik eigenlijk over dn koor,
dat ooü. verleden jaar ons bezocht,
tua-r dat ik toen n:»i hoorde, schrij
ven i lloe moet men karakteriseeren
wat ons vreemd ie, vergelijken wat
geen verge]ljking©punt«n biedt dan
met andere uitingen eener zelfde
volkspsycit© die on® oven vreemd zijn t
Het Üaiaiii'ka-orkesi met zijn zangers
en danser.-, dat verloden jaar aliiier
optrad, en dit Kozu-kkeukoor zijn ar
tistieke verwanten. Maar zij 6taan
verre van ot». Het is ©en vreemd
land. ecu terra incognita die ons
ontvangt, wanneer iiet scherm op
gaat. bij het Balalaika-orkest als een
Zuid-Rusiiccha stad in feestdos, bii
liet Kozakkenkoor noe vreemder, wijl
hier de kermisachtige opgepoetstlieid
ontweekt, en wij den Russiêchen boer
van de zwarte aarde in zijn primitief
heid en geslotenheid meeuen te zien,
met de militaire dril als eenig en
wonderlijk aandoend toeken, dat de
..beschaving" ook in di© streken
doordrong. Roerloos maan de beide
rijen z.vartbemdcu. dwergen en reu
zen in céuc kleedijroerloos blijven
zij als h* t kleine tengere dirigent je de
verhooeing vóór hen is opgespron
gen en met koru» elleboogbewegingen
het. toeken tot zingen geeft; roerloos
blijven ook dan de horsten en hoofden,
ou ternauwernood ziet men de lippen
gaan. Maar dan welk een klank!
Als een mysterie dat uit (te diepte op
komt; het trilt in de tenoren die in
fa.- -, bit eopraanhoogi© gaan; het
.-•mil ia de bassen in diepte die on-
wezeniijk «chijnt, forzati, plotselinge
oplaaiingen verschrikken ons; de
zwaarmoedige toon behoudt de over
hand. Of z© zongen wat het program
ma meldde i Ik durf er niet voor in
slaan; dc muzikale karaktecteooring
der in het liollandach vertaald© tek-
sten leek ons vaak vreemd, de taal
konden wij niet veretaan. Verschillen
de koorleden zongen ook eolo-partijen,
sotna begeleid door bromstemmen, die
iris'runieiitaal-effecten suggereerden.
Bij al het primitievewat oen ver
scheidenheid. wa een verfijning in
deze volkskunstEn welk <*©n stem-
fnenrnaten.-ialBasse® die tot. cont ra
G zingen zijn bij ons wel onbekend,
denk ik. Het Ko/akkenkoor ltezit ze.
Ook ditmaal werden tot elot door
e«i paar dansers nationale dansen
uitgevoerd. nu niet met balalaika-,
doch met vocale begeleiding. De dan
sers hadden dezelfde eigenaardighe
den in hun bewegingen als die, welke
ik vorig jaar z&c 7.ij doen het meest
aan trekpoppen denken. Ik heb verge
ten n\ onderzoeken of hun beenea ook
met ijzeren pinnetjes of touwtje*» vast
gehecht zijn. Maar interessant is het
te zien, en het verwonderde mij. dat
de Schouwburg dit keer zoo akelig
leeg wa*.
KAREL DE JONG.
NaschriftIn mijn verslag van het
tchconcert vergat ik over het Con-
•-r .-ebouw-orkest zelf te ©-preken. Ik
wil oven deze omissie goed maken en
alleen maar zeggen dnt het. in klank-
weeldc en schitterend cneembleepel
©Ike voorstelling overtrof, 't Wa» phe-
noinenaal
K. de J.
ENCELSCHE 8CHI LD E RK U HST.
De heer R. Gteadowe. official lecturer
van de National Gallery te Londen, trad
Woensdagavond in Lioa d'Or op voor
•Je leden van de English Association in
l Holland, alhier. Door ongesteldheid van
den voorzitter werd de bijeenkomst in
een overvolle zaal geopend door den
heer Proper, vice-voorritter, die den
ipicker met ecnige vriendelijke woor
den aan zijn gehoor voorstelde. De
heer G lead owe, daarop bet woord ne
mende veiklaarde dat hij als Eogelsch-
man de Britsche schilderkunst zou
aanprijzen als zeer hoogstaand, hoewel
hij' besefte, dat hem dit voor een ge
hoor van Hollander*, die zelf op zulk
een bijzondere nationale. schiWcrkunst
konden wijzen, moeilijk zou vallen,
moeilijker in ieder geval dan wanneer
hij zou spreken over den eenvoudige.n
vorm van muziek, belichaamd in de Ea-
gelsche folk song periode of over de
Midden op straat ontdekt Mientje een cent, Kees wil weten of dat een
brandweerman is boven op dat dak, pa, Jantje laat zijn teddy-beer vallen
en moeder waarschuwt gauw op het trottoir te komen, er komt een auto aan.
(Nadruk verboden)
Britsche literatuur. Daarop vertoonde
hij een zeer groot aantal lantaarn
plaatjes, aanvangende met de primitie
ven, waarbij ter vergelijking eeaige be
kende werken van v. Eyck Dirk Bondts
ca Lucas van Leyden werden getoond,,
vervolgens overgaande tot de landschap
schilders als Gainsborough, Turner,
Cromer, Constable, Wilson Sargent en
den portretschilder Hogarth. Analoog
aan deze beelden, maakte spreker tech
nische vergelijkingen met reproducties
ran schilderijen door Hollandsche mees.
(rrs, o.a. Qlohbema, Ruysdael, Kern-
brandt, v, d. Capeilen, Vermeer en
wees op de ge'iike opvattingen van En-
gelsehcn en Hollanders uit deze dagen,
vooral de Engelsche schilders uit East-
Anglia, een streek, die zooveel op het
Nedrrlaudsche landschap lijkt. Hierbij
werd tevens aangestipt den invloed van
de Italianen, wier geïdealiseerde land
schappen, verbeteringen op de natuur
in onze beide landen hier en daar ster
ke tegenkanting ondervonden.
Het gehoor toonde zich na afloop
dankbaar voor bet geboden© en de heer
Proper richtte tot den .spreker een kort
woord van dank voor zijn interessant
beloog.
Het 12'/2-jarig bestaan
van de Soc. Dem.
Vrouwenclub
afd. Haarlem.
De feestavond.
Woensdagavond had in liet gebouw
„Bloemhof" con propaganda-fees t-
mond plaats ter gelegenheid van het
124-jarig bestaan san do Sociaal-D©
inocratischo Vrouwenclub, afdeeling
Haarlem.
Do voorzitster, mevrouw E. de
Klor opende do bijeenkomst en heette
allen hartelijk welkom, in het bii
zonder de hoofdbestuursleden mevr.
Hartog en mevr. Van Gelder. Verder
de afgevaardigden van do Federatie-
Haarlem van de S. D. A. P., de af
gevaardigden van de coöperatie
„Vooruitgang" en de afgevaardigden
van de afdeelingen der naburige ge
meenten.
Ze zei dnt het groot aantal aanwe
zigen voldoende bewees, dat de soc.-
dem. vrouwenclub recht van bestaan
heeft.
Namens het hoofdbestuur voerde
mevrouw Ilaitog het woord. Ze
wenachte de afdeeling geluk met het
124-jarig bestaan. De afdoeKng heef',
in samenwerking met de S. D. A. P.
veel bereikt. Zc sprak de hoop uit
dat de club in de toekomst nog veel
zou mogen doen in het belang van
liet socialisme. Ze bracht bovendien
een bloemenhulde.
lJe heer C. Stam sprak namens de
Federatie Haarlem der S. D. A. P.
Hij memoreerde de goede samenwer
king die steeds heeft bestaan tus-
schen het bestuur dor Federatie en
het bestuur van de vrouwenclub.
Spreker bood tenslotte een prachtig
bloemstuk aan.
Namens het bestuur der coöperath
„Vooruitgang" werd de vereenigifig
gecomplimenteerd door den heer J.
Snoeks.
De vrouwenclnb heeft veel voor de
Coöperatie gedaan en daarvoor
bracht, de heer Snoeks dank. Ook de
ze spreker bood een keurige bloemen,
hulde aan.
Mevrouw Jorritsma van do sociaal-
dem. vrouwenclub te Heemstede,
sprak eveneens een gelukwenscli en
overhandigde het bestuur een bloem
stuk.
Mevrouw Van Gelder voerde als
propagandiste het woord en bracht
hulde aan de afdeeling die veel heeft
gedaan voor het blad ,,De Proletari
sche Vrouw".
Mej. M. van Vliet, lid van den
Haarlemschen gemeenteraad, sprak
nadat do voorzitster voor de verschil
lende felicitaties had bedankt, eeu
feestrede uit.
Ze memoreerde de geschiedenis van
de vrouwenclub te Haarlem, lu 1912
werd de club met aanvankelijk 1G le
den opgericht en met veel enthou
siasme werd met het propagandisti
sche werk begonnen. De eerste jaren
waren moeilijk, maar de Federatie
der S. I). A. P. hoeft de club steeds
ter zijde geslaan.
Ze memoreerde den strijd om liet
vrouwenkiesrecht. De leden gingen
«le straat op met roode banden om
den arm Dat wa^ in 1913. De vrou
wen hadden niet over belangstelling
te klagen en ze werden zelfs nage
roepen. Maar hel doel, de aandacht
te trekken, was bereikt..
Toen kwam in WH aan alles een
einde door den. oorlog. Er waien er,
die door de moeilijke tijusorostan-
digheden liet bijlije er bij neer wil
den leggen. Dit is echter niet ge
beurd en er is doorgewerkt.
In 191b, aldus spreekster, bracht de
„misgreep" van Troelstra ons het
vrouwenkiesrecht. Er werd weer met
kracht aan de propaganda gewerkt
en in 1922 werd het 10-jarig bestaan
herdacht.
Mej. van Vliet betreurde liet, dat
den laaisten tijd niet zooveel door
de club is gedaan. Er zijn geen groo
te vergaderingen belegd. Maar mej.
van Vliet vertrouwde wel. dat d:t
spoedig weer beter zou worden. Met
Feuilleton
Amvrikaansclio Roman van
OTl'O HOECKER.
9)
ioen do advocaat ze in handen nam
vtrbkekte hij. Een '.luchtige blik was
reed* genoeg om hem ie doen zien.
«lat hut echte authentieko stukken
waren, liter was geen twijfel moge
lijk: Ktlicl of een ouder haar naam
handelende vrouw was werkelijk met
llunt:ngi«)ii S. Whir. Ier echtelijk ver
bonden cn eveneens had Nellie Mia-
kers u:t Dubuque, Iowa, doenjer van
.in Sing Sing cn vierjarige gc-
vangenirstrnf ondergaan.
„Dat i* ongehoord", zei hij.
,,Dc/.c Huntington, is ons. gelijk ik
«vroeg i slechts uitifde vroozen, in
werkelijkheid ©on doortrapte ach irk.
Dat. zulke dingen Je vrees nntijoogen.
liefste, begrijp ik besr. maar je had
in her bewustzijn van Jo ons-huid
d«-n indringer toch roi je mo ten af
houd-.,. Je hebt je slechts een lang
durig v/rdrret beted. zonder iet* re
verbeteren, want handelen moeten
wij nu toch. Deze schnndeliikh-den
moeten aan de kaak gesteld worden...
Nu, ik zal dien Huntington zonder
iets to ontzien azn do kaak stellen!"
Opgewonden sprong hij op en liep
de kamer op cn neer.
..Nieta gemakkelijker dan dat!"
riep hij verxolgens uit.
„Toen liet Imvvolijk plaats had. was
Jij leeds in Engeland. Het lttwijf
hiervan zal wel moeilijk te leveren
rijn, wijl men zich daar niet behoeft
aan »e geven, maar misschien leven
cr nog vroegere bedienden of pach
ters van je oom?"
Ethel schudde treurig het hoofd.
„Dat geloof ik niet; oom was n
menacbenschuwe zonderling, hij had
-leclits enkele bediend«-n. Wij leefden
in huis en hof die twee jaren htjna
geheel van dc wereld afgescheiden «ui
kw .men met niemand in aanraking"
„Maar in Frankrijk ia de verplich
ting om zich aan te geven d-s te
strenger, dat weet ik uit eigen onder-
v infling".
„Zeker! Moeder had nog herrie ge
noeg, vóór zij door bemiddeling dor
consuls zreh de roodige papieren had
verschaft. De formulieren daarvoor
heb ik zelf nog ingevuld".
„Welnu dan!" Nad klapte verheugd
in de handen.
sDan zullen we dien Huntington
n* gauw op de vingers tikken
I Heb ik je zooeven overizens goed ver-
1 staan?" onderbrak hij zichzelf. Jij
gelooft «lat jou zuster zich voor jou
hoeft uitgegeven?"
„Wie zou het andere kunnen zijn?
I.iso nlleen kon in het wildvreemde
New-York mijn persoonlijke aangele
genheden zoo preci<?9 kennen, wij had
«l-n in het geheel geen omgang met
elkaar. Daarenboven bad zij in de
gevangenis, waar zij andermaal voor
lomere misdrijven was heengebracht
zich wederom van mijn naam be-
«liend, om beter onl«ekcnd te blijven,
«laar wij bij de buren toch slechts on
der den naam Walker bekend waren.
Door het onderzoek van een beamb
te der vorceniging tot bescherming
van kinderen, kwam de wnnrheid
aan het licht".
„Meerdere bewijzen voor mijn ver
moeden heb ik niet. Ik denk, dat je
neef beter op de hoog e is. maar ik
kan er niets uit krijgen".
„Nu, ik zal de ton? van den schurk
wel los weten te maken".
De stem van den jongen advocaat
klonk scherp: zijn voorhoofd fronste
zich dreigend.
„Hadt jij me nu maar aanstonds
vertrouwd, dan was jou alle kommer
bespaard gebleven".
Do kunstenares was weder gaan
züten.
„Ach Nad. het ergste weet je altijd
nog niet. Hoe die booswicht en
dat jou neef! mij cynisch mede
deelde dat hij in de staatsgevangenis
te Iowa op deeelfde afdeeling als mijn
vader was. Zij sloten zich nnuvv aan
een en naar Huntington verzekerde,
benuttigden zij hun vriendschap om
na hun bevrijding nog slechero din
gen te bedrijven F.n nu komt het
vreeselijksto; jon neef l^weert dat
mijn stiefvader nog leeft, en hier in
New-York verblijf houdt O Nad.
liet is zoo verschrikkelijk..."
Hij trok de weenendc zacht naar
zich toe.
,,Ik begrijp het", sprak hij zacht,.
„Die schurk wiet jo wijs te maken,
dat, je sliefvader zich nnn nteuvvo
misdaden heeft schuldig eemaakt:
hij heeft slechts één bewijs van hem
noodig, om den ongelukkige opnieuw
in de gevangenis te brengen".
Ethel knikte.
„Ja, je hebt hel geraden mijn
stiefvader zou ziph aan zware mis
daden, waarop de doodstraf staat,
'hebben schuldig gemaakt. Ik weet
niet, of het waar is. 'muar ik ver
wacht het wel van hein En stel
je nu mijn smart voor, te moeten den
ken dat die ongelukkige man n'otse-
linsr als uit een eraf weder t«- voor
schijn komt. en dat bet over «le gnn-
sclie wereld zal worden uitgebazuind
dat ik zijn stiefkind ben! 7.ie, ik heb
mijn eigen trots, ik zon zulk een ver
nedering niet k' nnen verdragen
en ook jij, N'ad, jij zou het ock niet
kunnen! Neen, spreek me niet tegen"
ging zij gejaagd vorder, „ik ken je
beter; in jou hart leeft veel trots
op jou familie, op je eigen vlekkeloos
leven. Ik zou je ook niet. lief kunnen
hebben, Nad, als het anders was
Nu weet je het: dit deed mij zwijgen
-n daarom wilde ik het verschrikke
lijk leed alleen dragen- -Met tiendui
zend dollars wilde jo neef zich tevre
den stellen. Voor deze som wilde hij
mij niet alleen de noodlottige papte
ren afstaan, maar zelfs tegelijkertijd
het bewijs in handen geven, dal -r
vervalscbing in het spel is'.
„De ellendcline!" knarsetandde
Nad Whistler opnieuw.
„Doch geduld slechts!"
Dreigend balde hij de vuist.
„En je Hem «ton schurk die groote
som betaald?" vroeg hij toen zacht.
„Niet In eens, dat kon ik niet; je
kent immers mijn toestand. Ik heb
wel oen groot inkomen, maar eerst
sedert enkelo jaren cn mijn opleiding
bezorgde mij een schuldenlast,v aar
van ik nov altijd heb af te lossen.
Toch gelukte het mij je neef nage.
noe-- 9000 dollars ie betalen. Maar
ie vergeefs drong ik- cr gisteren hij
hem op aan, mij «le papieren te ge
ren: «lat zal hij eerst deen, wanneer
de laatste cent betaald is. niet eer
der, verklaarde hij. En daarenboven
opwekkend woord besloot ze haar
rede.
- Mej. A. de Haas zong daarna een
paar liederen, dae heel aardig ten ge-
xioore werden gebracht.
De Arbeidersmandolineclub „Apol
lo" gaf op verdiensteijike wijze eeni-
ge muzieknummers, die door de aan
wezigen zeer op prijs .werden ge
steld.
N'oor de pauze nog declamatie door
den heer F. C. Gies.
Op uitstekend© wijze werd voorge
dragen „De Kurasiers Canrobert"
au P. De Mont.
Na de pauze werd opgevoerd het
propuganda-tooneelstukje „Naar be
ter© tijden" van mevrouw Krom-de
Vries, dat zeer in den smaak viel*
Mej. De Haas zong nog eon paar lie
deren en ook de mandolineclub gaf
nog een paar nummers ten beste.
Tot slot een prachtig tableau, met
mooie lichteffecten, voorstellende
.Ontwapening".
Het was een goedgeslaagde avond*
Dc belangstelling was bijzonder croot
INZEGENING TOT DIAKONES.
In -dc kerk der Broedergemeente had
Woensdngavond te 7 our, de inzegening
pls:iis van de zusters P. M. Langeveld,
J. L. C. v. Gerve, J. W. Knottenbelt, J.
T. Visser, G. Segcr, en D. Zorgman, tot
dialconessen van de Christe'ijke Vereeni-
ging voor de verpleging van lijders aan"
vallende ziekte.
Na het zingen van Psalm 89 vera 7.
sprak Ds. C. J. v^i Paasscn het gebed
uit. Het dameszangkoor onder leiding vart
mejuffrouw Pijzei voerde vervolgens nit:
„Gott meine zuversicht'.', van F. Schubert,
waarna Ds. van Paassen een toespraak
tot d«f zes zusters hield naar aanleiding
van hc'. laatste gedeelte van Hebreeën 6
ver» S.
Na deze p'echtigheid bracht het dames-
cl1 or '.en gehoore „Gebet" van Haupt-
Gott, deine Gute gefci so weit,
So weit die wolken gehn.
Na do inzegening werden de laatste 4
regels van Gezang 6 gezongen, en het
vijfde vers van Gezang 127. Ds. van [Leeu
wen sprak het dankgebed uit.
VRIJZINNIC-DEMOCRATISCHE
JONCEREN-ORCANISATIE.
Vrijdag a.s. zal de heer Mr. L. G. van
Dam voor de afdeeling Haarlem va# bo.
vengenoemde vereeniging een inleiding
houden over; „De opkomst der ar-
beidsbeweging cn de ontwikkeling der
Sociaal-Democratie". De studiekring
staat onder leiding van den inleider
zelf.
HET VERKEERSRAPPORT.
M'ij vernemen dat spoedig, waarschijn
lijk vóór de volgende Raadsvergade
ring op 4 Februari a.s., het verkeers-
:appp:t in druk zal verschijnen.
hadden gedeeltelijke afbetalingen
geen waarde! durfde hij zeggen. Op
nieuw zou ik Item ineens 10000 dol
lars betalen, of hij wist een anderen
kooper; hij noemde mij ook diens
naam
„Ralph Waldon!" kwam het som
ber over Nad's lippen.
„Hij is het. Ik was als zinneloos.
Maar ik bad en smeekte hem. eer
der zou ik een rots hebben kunnen
vermurwen!"
„Do spitsboef!"
Hevige woede deed den advocaat be
ven.
„Verder, ik smeek het ie! Wat
kwam toen? .1© kon niet .betalen
natuurlijk, die Waldon had immers
de papieren!"
„Het gelukte me de 2000 dollar nog
bij elkaar te krijgen. Wel moest ik
den vastgestelden termijn tot heden
morgen 11 uur overschrijden, wanb
ccist legen één uur kreeg ik \an de
concertagenten het gevraagde voor
schot uitbetaald.
Toen ik echter thuis kwam, deelde
mijn mij kamenier mede. dat je neef
daar was geweest en de boodschap
had af vege ven. dat ik er verder maar
een moeite meer voor moest doen,
zijn kooper had hem reeds uitbe
taald".
JWordt yervolgd.J
