HA ARLEM'S DAGBLAD
VAN
ONZEN REIZENDEN
REDACTEUR
FLITSEN
VRIJDAG 14 AUG. 1925
TWEEDE BLAD
(NIEUWE REEKS).
No. 258
REIS-MOMENTEN
De „scheren" om Helsingfors. Syvaranta Over de
stroomversnellingen van Vaala naar Muhos
Wanneer ik, oud geworden, al mijn
rci/cn in mijn herinnering nog eens
voorbij mij iA laten gaan cn ik kom
tot de uren, die ik in Finland heb door»
gebracht, dan zullen cr enkele zijn,
waarbij ik steeds weer met voorlicidc
zal blijven verwijlen- Het zijn de uren,
waarop wij, tussehen feestbanket cn
feestbanket, tussehen de bezoeken aan
cellulose» cn papierfabrieken, houtsti»
pclplaatscn cn zagerijen, musea en
kerken, buiten in de weidsche stille
nutuur tot rust kwamen cn het Fin»
schc landschap met schroom cn eer»
bied naderden. Zulk een oogenblik be»
schreef ik in mijn vorig artikel. Er zijn
vele zulke mooie momenten op mijr.
reis door Finland geweest, ar heb ik
ze niet alle in die stemming van vol»
komen overgave kunnen genieten als
daar op dien avond aan het meer van
Punkaharju, toen ik met een mij vol»
komen begrijpend collega in de een»
zaamheid het wonder van den witten
nacht mocht ondergaan-
Ik denk nu weer terug aan onzen
boottocht door de zonnige „scheren"
van Helsingfors- Want niet overal ts
het Finschc landschap somher en
streng als in het gebied der donkere
wouden en stille, eenzame meren. Dan
om Helsingfors liggen de „scheren" als
één groot, uitgestrekt lustoord van
water cn bosch! Een boottocht door de
scheren is van een verrassende verschel»
denhcid. Het is, of men vaart door ccn
ononderbroken reeks van vijvers in één
eindeloos park van weelderig groen!
Op de bemoste heuvels tussehen de
dennen staan overal de aardige, hou»
ten landhuizen, alle in dezelfde vroo.
lijkc, roode kleur, wit»omlijst- Daa.,
in hun lustpark, aan de scheren, wonen
de bewoners van Helsingfors geduren»
de den korten zomer, daar genieten zij
van hun lange dagen en witte nachten
in Juni, Juli cn Augustus- En wie zich
niet de weelde van een eigen huisje
aan de scheren kan veroorloven cr
wonen er meer dan 6000 's zomers bui
ten gaat Zondags er hfeen met motor,
of zeilboot en leeft op het water er
in het bosch heel den langen, vrijen
dag-
Voor den Fin bcteekent de zomer
genieten van de zon cn van het bultci.
zijn! De korte zomertijd, dat is voor
de natuur zoowel als voor den mcnsch
daar in het Noorden dc opleving na
den langen winterslaap. In drie maan»
den moet men inhalen, wat men in 9
maanden tc kort is gekomen, liet is, of
de zon den mcnschcn in het Noord-
in den korten zomertijd alles terug wli
geven, wat zij hun in de wintermaanden
heeft onthouden blakenden. schroeien»
den zonneschijn want het is daar In
Finland in de zomermaanden warmer
dan bij ons en dagen, die duren toi
in het diepst van den nacht!
De Fin onvangt die gaven met voire
dankbaarheid cn profiteert ervan, zoo»
veel hij kan. Ilij stuurt zijn kinderen In
dc zon drie volle maanden lang. Geheel
den zomer zijn alle scholen in Finland
gesloten. Dan worden dc kinderen
dc heilbrengende zon, in plaats van
den onderwijzer overgegeven. Drie volle
maanden vacantie in den zomer cn
om het geluk tc complctccrcn no
een hcclc innand rnct Kerstmis wi
zou er niet kind of desnoods ondc.
wijzer in Finland willen zijn? Maar
is het geen daad van wijs bestier de
kinderen in dit land, w^ar in de lang<
wintermaanden dc dagen muur eukcle
uren duren, heel den zomer dc weiden
cn de bossclhen in tc zenden. Zou dai
niet één der oorzaken wezen, waar»
ooor dc Finnen een zoo krachtig, sterk
volk zijn? ant niet alleen de kindc»
ren, ook de volwassenen genieten In
Finland zoo veel mogelijk des zomers
van het buitenleven. De aröcidcrswo»
mngen van alle fabrieken, die wij be»
zoentcn, waren meest buiten, in dc
bossencn, geicgcn en het trof ons sterk,
onder hoe veel beter omstandigheden,
hoe veel hygiënischer dc arbeiders
Finluud Over het algemeen wonen dan
velen van hun lotgenootcn in de andere
landen, die meest in bedompte kumer»
tjes in nauwe stadsstraten moeten
huizen-
De Finnen zoo hoorde ik van ccn
Hollander, die in Helsingfors zaken
deed waken cr uiet zorg voor zich in
den zomer niet tc veel te vermoeien.
wordt bij ons in Holland"
zei hij me „veel harder gewerkt dan
hier in Finland! Althans in den zomer!
Dan heeft iedere Fin maar één
dachtezoo spoedig mogelijk weer
buiten de stad tc zijn!"
Eerst om 10 uur zijn dc zakenmen»
schcn doorgaans op hun kantoren, cn
reeds om 4 uur uiterlijk om 5 zijn
zij alweer op dc boot, die hen naar hun
lustoord in dc scheren terug voert. In
welke grootc stad zou het bijvoorbeeld
als te Helsingfors mogelijk zijn,
dat een reisbureau pas om 10 uur zijn
deuren voor het publick opent en dat
nog wel gedurende een week, dut
stad door een groot internationaal con»
gres met vreemdelingen overstroomd
is? Ook de winkelier maakt het zich in
Finland niet al t« druk- Zelfs al zou hij
het willen, dan zou hij niet kunnen,
want om uur is voor hem het
plichtc uur van sluiten gekomen,
kan hij als ieder andere Fm, van de zon
cn de natuur genieten! En dan klagen
dc winkeliers in Hoiland nog wel eens
over tyrannic cn gebrek aan vrijheid,
als zij hun zaken om 8 uur sluiten!
De „scheren" zijn dc rustoorden voor
dc zakenmenschen in Helsingfors, het
Tuusulanjürvi het Tuusula»mccr
is het voor dc Finsche journalisten,
ilet was op een Zondagmiddag, dat
wij na twee vermoeiende dagen tc
Helsingfors op Syviiranta, het rust»
huis der journalisten, aankwamen- Zei»
den op onze reis hebben wij ons vroo-
lijkcr, jonger en levenslustiger gevoeld
dun op dien tocht van het kleine sla.
tionnctje Keruva naar het Tuusula.
meer in dc oude, krakende auto>bus,
aarin wij opgepakt zaten als haringen
i een ton. De oude, hosscbosscnde
autobus bracht de Finsche en Holland»
scbe collega's geheel tot elkander'
Kwam het door dc vreugde eindelijk
weer buiten te zijn na een wat druk.
kend verblijf van twee dagen in ccn
.toffige, warme stud? Of kwam het.
doordat wij rok cn smoking, die in
Helsingfors den toon hadden aangegc.
ven, in het hotel hadden achtergelaten
cn de reispet nu uehtcr op ons hoofd
zat, dc reispet. die maling heeft min
alles, wat „officieel" is? Zeker is her.
wij, Finschc en Hollandsche jour.
nalisien, daar in die auto»bus voor het
eerst ons geheel „onder elkaar
den" en ons verblijf in het journalist
tcn-tchuis te Syvaranta, waar wij
allerhartelijkst door onze Finsche col'
lcga's ontvangen werden, behoort tot
dc mooiste herinneringen van mijn tcis»
Men zou Finsch journalist •'willen
zijn. enkel en alleen om des zomers
op Syvaranta tc mogen verblijven. Tus
sehen het groen ligt het huis daar aan
het meer zóó idyllisch en zoo vredig,
dat de meest vermoeide geest er tot
rust moet komen. En heel de omgeving
van het Tuusula<mccr, met "de tecrc
berkcnbosschen, dc kleurige bloemen»
perken, de groene weiden, de gele ko«
renvclden en dc vriendelijke landwc»
gen. is van een zoo lokkende lieflijk
heid, een zóó zomcrschc. lichte blij»
licid, dat ik onmiddellijk begreep, waar»
om Finsche kunstenaars als de compo»
nist .Tean Sibelius. A schilders Eero
Jiirncfeldt en Pekku Galonen, de dich»
ter Eino Leina en de schrijver Arwid
Jarncfeldt juist hier in den zomer heen»
trekken om er alleen te zijn met dc
natuur! Want daar om het Tuusula-
meer. daar ligt de lachende, zonnige'
zomertuin van Finland!
Syvaranta had zoo onze bewondering
cn bracht heel het gezelschap zoo „in
extase", dat aan den gczclligcn, broe
derlijken disch niet alleen besloten werd
pogingen in het werk tc stellen om ook
Holland voor de journalisten hun
„Syvaranta" te stichten, maar dat tij
dens den maaltijd door sommigen on
zer voor zulke bedragen werd ïnge»
teekend, dat wij het Ncderlandsche
journulistcn-rüsthuis duur aan tafel
tot onze eigen verrassing zicndcr-
oogen zagen „groeien". En nu was het
mrdige en heel tcckcncnd voor de
lymputhie, waarmee onze reis door Fin
land werd gevolgd, dat overal, waar
wij na Syvaranta kwamen, door onze
gasthcercn een „steentje" of hier
moet ik liever zeggen, een „houtje"
werd bijgedragen voor het journalisten
huis. waarvan wij op den avond aan
het Tuusula-mecr dc grondvesten had
den gelegd. Op dc eene fabriek was het
„het hout", op de andere „het triplex",
op ccn derde het karton tussehen dc
wanden, dat geschonken werd aan het
rusthuis der Ncderlandsche journalis»
i. dat den naam Syvaranta zou dra»
1. ja. zoo gul was men in Finland
met zijn sympathiebetuigingen, dat
als onze reis nog twee weken langer
had geduurd, wij misschien met een
heel journalisten-huis, kant en klaar,
nuer Holland .wuren teruggekeerd. Maar
het mooie plekje aan het Tuusula»
meer, neen. dat zullen dc Finnen met al
hun goedhartigheid ons toch nooit
kunnen schenken.
Aan het slot van dezen brief, waarin
ik voor mij zelf de mooiste herinnerin
gen van mijn Finsche reis weer eens
naar voren heb gebracht, wil ik nog
vertellen van onzen tocht over de
stroomversnellingen van Vaala naar
Muhos, in het hoogc Noorden van
Finland. Van Wiborg waren wij a!
door per trein of boot naar het Noor-
dij getrokken tot aan Vanla toe. Het
laatste deel van onzen tocht zouden wij
per roeiboot afleggen. Het was het ge
bied der stroomversnelling, waar elke
stoomboot te pletter zou slaan en
waar doorheen alleen dc zeer bekwame
zeer vertrouwde Finschc roeiers uit
het Noorden hun lange „tcerbooten"
zonder ongelukken weten heen te stu
ren. Het zijn zeer lange, smalle boo»
die aan oude Vikingerschuiten
doen denken, van het /nodcL zooals ze
sinds lang voor het vervoer van teer
tonnen uit de bosschen naar Ulcnborg
aan dc kust door de Finnen worden
gebruikt-
Twee aan twee, achter elkander, de
kniccn hoog opgetrokken, zaten wij met
18 personen in dc smalle, lange boot,
vóór de „roeistcr", ccn knappe, strut-
sche, jonge deerne met donkere oogen
moge uitzondering daar in het
Noorden gitzwart haar, achter
stuurman, een magere, lange Fin. met
gezicht, zóó ernstig cn stroef, als
of dc man nog nooit gelachen had-
Door het bruisende, kolkende water
der stroomversnellingen, dat kringelde
schuimde en golfde, als werd het
door een plotsclingen orkaan opge
zweept, stuurden dc donkere roeistcr
en de rustige, sombere Fin de boot
met een zekerheid voort, dat geen
oogenblik de gedachte aan gevaar zelfs
bij ons opkwam! En toch joeg de boot
door het woest stroomende, woelende,
wit schuimende water met een vaart
ns 48 K M- per uur (1). sloegen
dc over de rotsstecnen springende,
dansende en duikende golven herhaal,
delijk over de boorden in dc boot, stei
gerde de stroom om ons heen, wisten
wij allen, dat cén verkeerde beweging
het ranke vaartuig te pletter zou kun-
slaan met als zeker gevolg, dat
geen van ons ooit iets van deze laat»
wilde vaart zou kunnen navertel'
Maar geen van ons dacht zelfs
aan dc mogelijkheid van ccn ongeluk.
Deze roeiers weten zóó precies hoe zij
de boot door de stroomversnellingen
moeten heensturen, zij wekken door
hun rustige onbewogenheid zoo'n
trouwen, dat wij ons te midden
dit woelige, bruisende. Tollende water
zoo zeker en veilig voelden als zaten
wij midden op het kalme Spuarnc.
14,. vin H»n tot-ht
VAN HAARLEM'S DAGBLAD No. 369
STADSBEELD
Het laatste'dccl van den tocht ging
tussehen cén langen, zwaren zuilengang
van reusachtige, donkere, hooge den
nen door! Het was van ccn geweldige,
sombere grootschheid. die ons allen
stil maakte. Het was mij, of ik zat ln
ccn boot, die met razende vaart het
dooden-eiland invoer.
J. B. SCHUIL.
(1) De laatste 14 K M. waren in 18
afgelegd.
Een van de attracties van elke groote stad is het
kijken naar touristen, die belangstelling hebben voor
dingen, waar de bewoners zelf nooit op hebben gelet.
(Nadruk verboden).
BINNENLAND
DE IEPENZIËKTÊ
Een gevaar voor de kersen-
boomen?
Men schrijft aan „De Tijd"
Het is bekend, dat hier te lande
duizendtallen iepenboomen aan dc zoo
genaamde „iepenziekte" zijn ten gron
de gegaan. Nog voortdurend moeten
massa's dezer boomen vroegtijdig wor
den gerooid, ten doode gedoemd als zij
zijn door deze verraderlijke boomen»
kwaal. Naar thans uit Mierlo (N-«Br)
wordt gemeld, doen zich soortgelijke
verschijnselen voor in de kersenboom,
gaarden onder die gemeente. Boomen
van 8 a 10 jaar, in fleurigcn opbloei,
worden van bovenaf door eene dor
heid aangetast, welk verschijnsel zich
in bcocdcnwaartsche richting op de
boomen voortzet. Wij meenen goed te
doen, hierop speciaal dc aandacht te
vestigen, opdat bevoegde autoriteiten
cr niet onkundig van blijven- Want vóél
meer dan de iepenzicktc, zou een der
gelijke kersenboomziektê voor talrijke
streken des lands een ernstige ramp
bctcckenen.
ONZE LANDBOUW EN VEETEELT.
Zooals bekend hebben kortelings eeni-
5e Britschc landbouwexnerts, leden van
c „National Farmers Union" een be
zoek aan ons land gebracht. Dat deze
deskundigen over hetgeen ze in Neder
land op land» cn tuinbouwgebied ge»
•zien cn ondervonden hebben, uitermate
verrukt waren, moge blijken uit het»
geen de landbouw medewerk er van
„The Times" in dit blad schrijft:
Hot blad trekt 'n vergelijking tus:
sohen onzen en den Dcenschcn land
bouw en komt dag ten slotte tot de
conclusie, dat, vooral dc laat9te jaren,
heide landen op landbouwgebied ge
weldig zijn vooruit gegaan en op zeer
hoog peil staan.
Verder wordt in het blad nog opge
merkt. dat te onzent niets wordt nage
laten om den landbouw en de veeteelt
tc bevorderen.
Ook dc Hollandsche suikerbieten en
ïandappclcn worden om hun uitste»
kende hoedanigheden genoemd en ge
prezen.
Als vanzelfsprekend vindt het blad,
'l, dal ons land, dat over zulke vrucht
bare en sappige weiden cn graslanden
beschikt, in not bezit is van een buiten-
Êcwoon mooien veestapel. Vooral de
_e roemde „black and white" koeix
Friesland getuigen hiervan.
Aan 't slot van deze beschouwing
geeft het blad nog eenige mededeelin-
'gen over onze pluimveeteelt eg de
.icrveilingen te Roermond.
De Prins die niet kwam
In „De Maasbode" komt het volgen
de verhaal uit Schiermonnikoog voor:
De leider van een padvindersgroep,
karopeerendc ig de duinen bij den vuur
toren, ontvigg plotseling 's middags een
telegram, dat meldde, dat Z.K.H. Prins
Hendrik op het eiland zou landen. On
middellijk vatten de torenwachters
post. om uit te kijken of het jacht
spoedig in zicht zou zijn. In allerijl
werd de driekleur op den toren der
Ned. Herv. Kerk geheschen.
De leider der padvinders, vergezeld
van de leidster vag een bekend dames
kamp, begaven zich intusschen naar den
dijk waar zede burgemeester in ambts
gewaad, omhangen van z'a ambtsketen
ontmoetten.
Dc grootste hotelhouder ter plaatse
had, otschoon z'n hotel geheel bezet
was. reeds een mooie kamer disponibel
gesteld.
Het geheede dorp was uitgeloopen
dijk zag zwart van de jollende r
schcn, ondanks een zware stortbui.
Alles stond in spannende afwachting.
Tientallen nieuwsgierigen stelden hun
kijkers in dc richting Oostmahorn.
Evndolijk ontwaarde men een stipje.
Van mond tot mond ging als een
loopend vuurtje „de Prins is in
tocht".
De vreugde steeg ten top.
Langzaam aan werd het stipje grooter
steeds meer en meer kon men onder
scheiden; de vrachtrijder reed in galop
met den. voor de gelegenheid zorgvul
dig gestoffeerden boerenwagen, het
water in.
De wagen naderde het bootje.
„The topic of the day" scheen aange
broken.
De spanning had z'n hoogtepunt je»
reikt, tot men tot groote teleurstelling
zag. dat dc boerenwagen rechtsomkeert
maakte, schijnbaar zonder den Prins.
Dc burgemeester en andere officieele
personen, die zich verzameld hadden
op den steiger, begrepen er niets van.
Eindelijk vernam men van den vracht
rijder dat Z.K.H. niet was aangeko
men.
De burgemeester reed intusschen
den voor den Prins bestemden
vlaggetjes versierden auto gaar
dorp terug.
Daar dacht men den Prins te zien:
hoera-gcroep weerklonk, de gasten van
de hotels stormden van tafel, maar wat
'n ontgoocheling, toen de brugemees-er
uitstapte. De teleurstelling was groot.
Wat was nu het geval?
Een kampeerder had dc „aardigheid"
gehad om een vriend het bewuste
telegram van Grogingen uit te laten
zenden.
Dc burgemeester kreeg daarvan ken
nis, mot het gevolg dat de kampeerder
naar men zegt, van het idyllische eiland
zal worden verwijderd. De Oranjeliefde
had zich geuit: tevergecfsch.
Het lijkt een sprookje, maar het is
historisch.
DE CHINEESCHE GASTEN.
Omtrent het bezoek van generaal
Shu (officieel wordt zijn naam gespeld
Hsu), oud-gouverneur van Mongolië en
opperbevelhebber van het logcr in
Noordwest-Ohiga, wordt nog gemeld,
dat hij als buitengewoon gezant door
de Chincesche regeering is belast met
een coonomische en politieke zenTng
naar Europa, Amerika en Japan. Hij
zal tot Maandag as. in ogs land ver*
blijven.
DE CARTON-INDUSTRIE IN DE
EENKOLONIëN.
De Tel. meldt uit Veendam:
Nadat eenige weken geleden was be»
kend geworden, dat de he eren
Nienoord cn Woldering, alhier, het pa
tentrecht hadden verkregen voor de
fabricage uit stroo, dat dan niet meer
gekookt behoefde te worden, van aller
lei dingen voor persoonlijk cn huis
houdelijk gebruik, hebben de directies
van verschillende cartonfabrocken in
de Groninger Veenkoloniën zich van
de bcteckenis dezer nieuwigheid op de
hoogte gesteld
Bij informatie is ons gebleken, dat
de productiekosten van het nieuwe pro
cédé lager zenn dan van de fabricage
van gewoon stroocarton.
Voorts moest er onder hen weinig
lust bestaan om zich met de fabricage
van de nieuwe producten in tc laten.
Inderdaad heeft de firma Free en Co. te
Oude Pekela proeven met het Dieuwe
procédé genomen. De firma wcnscht
deze, voorloopig althans, niet voort te
zetten.
Daar de patent-gerechtigden over
geen eigen goed geoutilleerde fabriek
beschikken en dus afhankelijk zijn vag
de belangstelling van anderen, kan
over dc boteekenis van het nieuwe
pas geoordeeld worden als bedoelde
hccren zelf zich met de fabricage inla
ten. Dc proeven en de demonstratie
zijn door hen verricht in de voormalige
stroocartonfabriek „Wilhelmina" te
Oude Pekela, welke tijdelijk door de
heeren is gehuurd.
Misschien worden de fabrikanten
door het patentrecht f6 per 1000
K.G. geproduceerd carton weerhou
den er mee te beginnen, al werd ons dit
niet bepaald medegedeeld.
KIND VERDRONKEN.
Bij het spelen is aan den Nieuwen»
dammerdijk, een een-jarig kindje ig
het water van een sloot terechtgeko
men. Toen men het er uit haalde was
het reeds verdronken.
ALS DE MELK DUURDER WORDT,
Wc lozen in Het Volk:
In het Velpsche Broek, bij Vclp, zijn
eenige koeien 's nachts schoon uitge
molken, zoodat de eigenaar 's morgens
weer met leege kannen huiswaarts kon
keeren.
FEUILLETON
DE GEWELDENAAR
Uit het -„ugeJsch van
MARJOR1E BOVVEN.
761
...Morgen verlaat ik Milaan»" zeide
hij voor de I,ana stilstaan ,,,om ieder
dorp, iedere stad, welke eenmaal Del-
la Scala toegenegen was in de slscIi te
leggen. Ik zal mijne soldaten loslaten
om hunne zakken te vullen met den
rijkdom van Lombardije, en de trot-
sche d Estcs dw ingen hun banier neer
te halen van de muren van No vara
om er met hun eigen handen de Ad
der op te planten
,,Mast:nu deiia Scala is te Brescia
gelegen," zeide de Lana, de donkere
oogen naar Visconti opslaand. ..Zijn
leger is verslonkcn tot een handvol
uitgezochte Vcroneezen. Dat hoorde
ik van een zijner deserteurs. Hij
wacht tc Brescia op zijne vrouw."
..En ik heb bevel gegeven dat zij
daarheen gevoerd wordt." zeide Vis;
conti tegen de tafel aangeleund. ..Hij
heeft zijn woord gehouden, ik zal het
mijne gestand doen. Hij heeft, duur
genoeg betaald en zal zijne vrouw heb
ben- Moreen trek ik op Novara aan/
,.Ik heb mijne rders, edele hcei.
..Verder heb ik niets te zeggen-
Morgen verlaten wij Milaan''
De kapitein wendde zich stilzwij
gend om- toen Visconti wederom
sprak. ,-Gij zegt. dat. Delia Scala te
Brescia liet? Dan zal hij zijne vrouw
terugzien regen den tijd dat wij No-
vara bereiken." Hij zap de Lana door
dringend aan en vervolgde..Tk heb
hevelen gezonden dal. haar in vrijheid
stelling en vertrek zoo geheim moge
lijk geschieden, doch met voldoenden
staat en ik heb haar beur trouw
ring teruggezonden."
De Lana begreep hem niet geheel,
waar Visconti zich echter niet over
bekommerde. ..Dus de d'Estes in No-
vara hebben geen achterdocht, de
Lana
..Hoe zou dat kunen, edele heer?
Zij zijn geheel afgesneden."
..En wachten waarschijnlijk op
versterking van Delia Scala! Hoe
groot kan hunne sterkte zijn?"'
„Eenige duizend man. meer niet.
Delia Scala heeft zijne Veroneezen
teruggeroepen"
„Dc overwinning zal bijna te ge
makkelijk wezen," glimlachte Viscon
ti. ,.En dan zal Ttaliê van Piedmont
tot aan de Apennijnen onder mi.in
beheer staan. Wat zal er met Delia
Scala gebeuren, de Lana?"
„Er blijft hem niets anders ovet
dan de dood antwoordde de kapi
tein- die bij de deur was blijven
6taan alsof hij haast had om te ver
trekken. Niet anders dan de dood,
edele heer."
„Maar gij vergeet zijn prijs zijne
vrouw voerde Visconti met zach
te stem aan. ..zijne vrouw her
haalde hij zacht in zichzelf en duidde
de Lana aan te vertrekken, waarop
hij zich naar zijn binnenkamer begaf-
Giannotto stond er aan het venster
naar buiten te kijken en wendde zich
verschrikt om toen zijn heer binnen
red-
„Giannotto," zoido de hertog met
effen stem, .morgen neem ik u op
marsch mee niet. omdat, ik zoozeer
op uw gezelschap gesteld ben. beste
vriend, doch omdat ik u niet ver
trouw. Toch behoud ik u in mijn
dienst."
,Er is verder geen prinses Valenti
ne meer om u in uwe afwezigheid par
ten te spelen met iets van 't zelfde
talent, van haar broeder ant
woordde Giannotto gedwee.
Visconti zeide er ntet6 op» doch zag
hem plotseling aan. Zijne woorden
hadden er met onaangename herin
nering op gewez.en dal zijn paleis be
vrijd was van zijne oproerige zuster
docht tevens op de afwezigheid
van haar, die zijne vrouw had moeten
zijn. En al dit. schitterende, wonder
baarlijke slagen kon den angel niet
verdrijven van dat ééne falen- Grazio-
sa's naam mocht door niemand' meer
genoemd worden. Het prachtige ver-
blij'f dat voor korten tijd het hare
VI as geweest zou voor goed gesloten
blijven. Zij behoorde tot het verleden
hoewel slechts tien dagen geleden ge
storven. Visconti kon er zich niet ge
heel van losmaken. Zij was in alle
stilte, midden in den nacht begraven
in dezelfde kerk ais haar vader, zon
der dat er iemand bij aanwezig was
geweest. Zij was heengegaan hij
moest verder niet aan haar denken.
En toch. hoe hij er ook over nadacht
hij kon niet ontkennen dat hij hierin
gefaald had-
,,Toch had zij ij lief ging 't in
hem om en 't, vervulde hem met.
toorn dat hij het huis -aan de West
Poori,, dat lieve gezichtje, die witte
rozen niet, vergelen kon.
..Giannotto," zeide hij plotseling,
„als zij geleefd had. zou ik het niet
gedaan hebben bij mijn ziel. ik zou
liet niet gedaan hebben
..Wat zoudt gij niet gedaan heb
ben. edele heer!" vroeg de geheim
schrijver, verschrikt over zijn don
kere, peinzende uitdrukking.
..O. ik vergat dat gij er niets van
af weet," antwoordde Visconti.
HOOFDSTUK XXXI.
De Trots der d'Estes.
..Geen berichtenReeds zooveel da
gen en nog geen bericht zeide
Inpolito d'Este met angstige stem.
Hij leunde aan het breede veneter in
den wachttoren boven de pocut No
vara.
,,Tk wilde dat wij die laatste man
schappen niet weggezonden hadden."
merkte Vincenzo somber op. Hij was
met het hoofd in de handen aan de
tafel gezeten. De kamer was ruim en
donker, met sterke muren van ru
wen. grijzen steen. Er waren drie
deuren» waarvan er een openstond,
welke op de nauwe trap uitkwam. De
andere waren gesloten. Er hingen
geen kleeden aan_ den muur. In een
der hoeken lag Vincenzo's wapenrus
ting cn bij het venster hing een groot
crucifix, waaronder een rood kussen
om op neer te knielen.
..Hoeveel hebben wij er nog over,
vader?" vroeg Vincenzo opstaand-
„Zeshonderd geoefende soldaten,"
klonk het kort terug
»,En het stadsvolk
..Het stadsvolk is immer van eenig
nut, Vincenzo."
Eenige maanden geleden was No
vara bestormd en aan Visconti ontno
men- De d'Estes hadden er trnn hoofd
kwartier van gemaakt en de omge
ving tor aan de wallen van Magenta
geplunderd een groote stad welke door
Visconti's troepen bezet was. Gedu
rende deze laatste tien dagen had de
eene ramp na de «andere de bezetting
van Modena tot een handvol soldaten
dóen verslinken en toon Mastino,
met, het, bericht dat hij zioh ia een
wanhopenden toestand bevond» alle
1 eroneezen uit die stad had ontboden
waren zij zoo goed als zonder verde
diging gebleven in een streek waar Vis
conti's troepen overal zegepraalden.
Zij dorsten de stad niet verlaten,
daar zij alleen binnen hare muren
zeker waren. Zij wisten niets van Vis
conti's stellingen af en ook niets van
Delia Scala. Sinds die laatste bede
om hulp hadden zij taal noch teeken
meer van hem ontvangen-
Zij. die op verkenning waren uitge
zonden, waren niet teruggekeerd.
Eene compagnie, welke de stad lrad
verlaten, tevergeefs zoekend naar een
spoor vap Mastino. was door Viscon
ti's manschappen omringd en in de
pan gehakt de weinigen die ontko
men waren, hadden» in Nova-ra terug
gekeerd, vreeselijke verhalen meege
bracht. Visconti's legers schenen over
a! te zegepralen- Het land lag in
puin en dit was niet het werk'van
hunne verbondenen.
De d'Estes bleven echter nog immer
hopen op Delia Scala. Dringende
boodschappen werden gezondeunaar
zijn kamp buiten Milaan doch toen
er geen antwoord kwm en de' bood
schappers niet terugkwamen, beeon
het. hart vnp den hei-tor» van Modena
te falen. Hij had zijn vreezen «iet ca
heel aan zijn zoon medegedeeld, doch
Vincenzo begreep wel dat hun toe
stand zeer hachelijk was.
(Wordt vervolgd).
