Haarlem's Dagblad | 1925 | 17 augustus 1925 | pagina 5

HAARLEM'S DAGBLAD

HEEMSTEEDSCHE BRIEVEN

FLITSEN

BÜITENLANDSCH OVERZICHT

MAANDAG 17 AUG. 1925

TWEEDE BLAD

i,Een huis", pleegt een van mijn ook af van de liefhebberij van den
vrienden te zeggen, „moet niet alleen voorman en al doet hij wat hij kan,
een plezier voor de voorbijgangors, j veel kan het nooit wezen, omdat er
maar ook een vreugde voor de bewoners geen geld voor beschikbaar Is.

zijn." Het moet, wou hij maar zcgg<
dus niet alleen een mooien gevel in
ben, maar de Inwendige vcrdceling be>
hoort zóó te zijn, dat mcnschen er ge»
riefelijk in wenen en niet behoeven te
klagen over nuttclooze ruimte, onprae»
tische kamers, dus te groot of te klein
en donkere hoeken. Daarom is de bouw,
kunst inderdaad een kunst, die nic«
mand kan lccrcn zonder aanleg bi de
eerste, langdurige studie in de tweede
en grondige kennis van huiselijke be#
boetten in de derde plaats.

Sommige architecten denken alleen
aan de mcnschen. die langs een huis
loopen en spendceren zooveel tijd en
toewijding tan den gevel, dat er voor
de practischc indceling niets meer over
schiet. Die trekken al dadelijk de aan#
dacht, gaun als vuurpijlen omhoog, maar
komen precies als deze na korten tijd
uitgebrand naar beneden vallen. An«
dcre bouwmeesters, nuchtere lieden zon»
der fantasie, stichten huizen, die een
practischc indceling hebben, maar alle
uiterlijk schoon missen. Op den duur
zullen zij zich het meest aangetrokken
voelen tot labrieken en pakhuizrti en
daar moeten zij zich ook maar liever
aan houden, want een woonhuis is nog
iets anders en iets meer, dan een berg#
plaats voor mcnschen.

Dan is er nog een derde categorie
van bouwers, die altijd hetzelfde stich»
ten. Of je hun gewrochten ziet in het
zuiden, noorden, oosten uf westen, al#
tijd zijn ze onveranderlijk hetzelfde.
Zij vinden het. geloof ik, een voordeel,
dat je in bet huis van je vrienden en
kennissen evengoed den weg weet, als
in je eigen hui» en beschouwen de
bouwkunst uit hetzelfde oogpunt als
de banketbakkerij, die twee ot drie ot
vier dozijn O t h e 11 o's of Tom l'ou-
c es of cakes aflevert met een stalen
gezicht.

Dat een huls Iets persoonlijks, iets
eigenaardigs moet hebben, gcloovcn
maar weinig mcnschen. Anders zouden
er niet tientallen huizenbouwers zijn,
die karaktcrloozc woningen stichten en
niet honderdtallen mcnschen, die daar#
in willen wonen. Heemstede is de on#
gelukkige bezitster van veel huizen in
deze soort. Het wordt vooral bedenke»
lijk, wanneer zij iets bcel buitenge
woons willen stichten, iets waarvan de
wereld zal gewagen. Dan bouwen zij
bijvoorbeeld huizen roet reusachtige bal.
cons, waarop zonder bezwaar een bal
champètrc gegeven zou kunnen worden,
«Is daar behoefte aan was. Dit is even#
wel zoo niet. Ook heeft de rocnschheid
geen tekort aan kamers in den vorm
van kajuiten, lang en smal, omdat die op
zee 10 grootea gstale te vinden zijn, noch
aan onvoldoend verlichte ruimteu, om
dat wij iu Nederland eer te weinig, dan
te veel licht hebben.

Nu en dan wordt er in den nood ge#
roepen om schoonheidscommissies, door
mcnschen diu het goed bedoelen, maar
deze waarheid nog niet doorgrond heb»
men, dat het in gemeenten waar schoon,
heidscommissics leven en werken, niet
altijd beter is. Hoe dat zoo komt, waag
ik niet te beslissen; vermoedelijk door
slecht toegepaste goedigheid en door
een verkeerden maatstaf van vergelij#
king, daar schoonheidscommissies de
ingezonden bouwplannen niet altijd
toetsen aan de cischcn der Schoonheid,
maar hun oordeel opvatten als een ver»
gelijkend examen, waarbij de minst
slechten toegelaten worden en 'tegen»
over het Ideaal nog heel slecht zijn.

Een oplossing bestaat er van het
vraagstuk niet, zoolang de mcnschen
echte bankbiljetten over hebben voor
valsche kunst; wij doen dus maar het
beste, om ons goed humeur te bewa»
ren en te betreuren, vriendelijk«weemoc#
dig, dat een gemeente als Heemstede,
die zoo mooi kon zijn, met zulke bouw.
onkunstige prullen ontsierd is.

Een van do geheimen, hoe de grauwe
hemel van ons klimaat nog mooi
reflex zijn kan, is het gebruik
kleur. Het is geen toeval, dat hier
vooral in baksteen gebouwd wordt.
Daaraan bestaat een onbewuste behoef»
te. Hetzelfde past op onzen rijkdom
aan bloemen. Die zijn ook niet van zelf
ontstaan, maar eeuwenlang met zorg
gekweekt, als tegenhanger voor een
maar al te dikwijls sombere atmosfeer.

Wat Haarlem met zijn plantsoenen
weet te doen is merkwaardig om te
zien. Overal verscheidenheid van kleur,
van vorm, vin rangschikking en een
kweekerij,die een lust voor het oog
is. Bedroevend is het hoe Heemstede
hierin te kort schiet. Et moet indertijd
hier een kweekerij bestaan hebben,
maar er is geen aandacht aan gcschon,
ken en geen waarde aan gehecht; men
heeft mij zelfs gezegd, dat de kassen
indertijd verkocht zijn. De heele plant»
soen.aanleg te Heemstede hangt dun

Terwijl een dorp nis het onze tegen»
over het dreigend anncxaticgevaar zijn
karakter van landelijke gemeente zoo»
veel mogelijk moest doen uitkomen,
wordt er uit verkeerd begrepen zuinig»
hcid weinig of geen geld aan de plant,
socncn besteed. Zij zijn toevertrouwd
aan de afdecling Publieke Werken, die
geen lijd heeft om er zich aan te wij»
den. Nergens waar men prijs stelt op
mooie plantsoenen, wordt de zorg daar»
voor toevertrouwd aan een andere af»
dcciing; wil men Haarlem niet als voor»
beeld nemen, dan is Alkmaar er nog,
waar een mooie kweekerij bestaat, die
de plantsoenen keurig in orde houdt.
Maar daar bestuurt de afdecling Pu»
blicke Werken zo niet, uoch de ge»
mccnterciniging, noch de ambtenaar
van den burgerlijken stand, maar een
afzonderlijke opzichter, die er voor
staat, er voor aansprakelijk en er dan
ook den 'gebeden dag van vervuld is.

Dat is de weg. Het hoofd van Pu»
blioke Werken te Heemstede is natuur»
lijk vol van de alierbesto bedoelingen
voor onze plantsoenen. Daaraan twjj»
feit niemand, maar het ontbreekt hem
aan tijd en aan geld.

Conclusie; de zorg voor de gemeente»
lijkc plantsoenen moet aan een spc»
ciaic afdecling worden toevertrouwd,
met een specialcn chef. Die is hier ge»
makkelijk te krijgen. Zijn wij hier niet
in de vermaarde, de beroemde bloemen»
streek?

Gelukkig moest de groote bloemen»
tentoonstelling, die pas voorbij is, ge»
houden worden in den winter en het
begin van het voorjaar; landgenoot en
vreemdeling hebben dus niet kunnen
opmerken, dat de plantsoenen van onze
eigen gemeente meer povertjes zijn. Ik
denk, dat zij, later onze gemeente bc»
zoekende, er tycl vreemd van zouden
hebben opgekeken. En is het niet on»
verklaarbaar en onlogisch?

Vooral, omdat zoo er al geen geld is,

it verbetering van de plantsoenen,

el sommen uitgegeven worden tot
vcrlcclijking daarvan. De besmettelijke
hekjesziekte heeft ook onze gemeente
aangegrepen. Al vroeger op het
Valkcnburgerplein zijn de monster
achtige leelijke lage hekjes neerge-
plant, die indertijd uitgevonden zyn
door een menschcnhatcr, toen hij' er
over peinsde, hoe hij het best zijn me»
demenschen zou kunnen kwellen en
hinderen. Men kan van de witte dingen
op het Valkcnburgerplein beweren, dat
zij de raenschen beschermen tegen het
gevaar van de tram. maar de waarheid
is. dat wie door die hekjes weerhouden
moet worden, er over struikelt en op
de trambaan komt te vallen, wat het

gevaarlijkst van alles is; bovendien moe»
ten uilen, die op bet schitterend ver» J
lichte Valkenburgerplein de tramrails I
niet zien, zoo gauw mogelijk naar den

oogarts.

Maar nu gaat het kwaad verder
en zoo heeft men nu pas ook de
Adriaan Pauwlaan met deze hekjes
bedorven. Wie ccnig gevoel voor lande»
lijk schoon heeft, vertrouwt zijn oogen
niet, wanneer hij die leelijke bruine, als
met een liniaal getrokken, ijzeren streep
bekijkt Ze is nog veel leclljkcr dan
rails.

Waarom de laan aldus bedorven Is.
Grasvergoding. Ziedaar het kor»
te antwoord. Het ligt in onzen Holland»
sch«n aard, de menschcn te verbieden
op een grasrand te stappen. De Duit»
schers overtreffen ons daarin nog, maar
Belgen, Franschen en Engclschcn zijn
wijs genoeg om te begrijpen, dnt het
gras er is voor ons plezier en dat wij
de knechtjes niet moeten worden van
onze grasbermen. Op de Adriaan
Pauwlaan is de openbare weg verdeeld
als volgt: een begrint trottoir, een breed
fietspad, een smalle grasrand, de rijweg.
Wie zich dat nu even voorstelt, be»
grijpt dus. dat menschen, die van den
rijweg 8f naar bet trottoir willen of
moeten gaan, groot gevaar loopen hun»
nc bccncn te breken over die domme
hekjes, vooral op donkere avonden of
bij slecht weer. Dit is geen vcrondcr
stelling, iemand die uit een auto stapto
en het hek van een der huizen wou
binnengaan, is over het lage hekjo op
den grusrund gestruikeld en onzacht
neergekomen. Dezen keer liep het met
een paar schaafwonden af, de volgen»
de maal zal het wel harder aankomen.
Tc meer, omdat die gevaarlijke hekje»
ook nog zoo onoordeelkundig mogelijk
zijn neergezet; voor het eene huis heb»
ben ze een opening, voor het andere
niet. Systeem zit er niet in. De kiude»
ren van de Bosch en Hovcn»school, die
er nu vrij plegen te spelen en rond te
draven, moeten voortaan oppassen oin
de hekjes.

Akelige Hollandsche neiging tot af»
sluiten. Hekjes- en horretjesgeest. Totaal
onnoodig. Niemand wordt door zoo'n
hekje belemmerd in zijn vrijheid om op
het gros te stappen en er langs te loo»
pen, zooveel hij wil. Als geniepig mid»
del om er argclooze menschen over te
laten vallen heeft het hekjes-instituut
zjjns gelijke niet.

De dwaze afsluiting geeft boven-
dien aanleiding tot een ander gevaar.
Menschen die per rijtuig of per auto
willen komen of gaan, zeggen tot. den
koetsier of chauffeur: „rij maar vóór
op het fietspad". Dat mug niet, neen,
maar het vrije verkeer belemmeren
uit ziekelijke zorg voor een smal gras»
randje, mag ook niet en vooral de ge»
meente moest zich daaraan onthouden.

Het laatste gedeelte van het kostelijke
werk moet nog afgemaakt worden. Be»
ter zou het zijn, den hcelen hekkenrom»
mei, die er nu staat, uit den grond te
nemen en te bergen op een zolder, w aar
niemand de dingen terugvinden kan.
Wil men dan aan de Adriaan Pauw»
laan roet alle geweld zün weldaden
besteden, dan is er goed werk te doen
op het noordelüke grinttrottoir. dat er
tot nu toe nog altijd verwaarloosd bij
ligt

VAN HAARLEM'S DAGBLAD No. 371

VERSCHIL VAN OPINIE

vraagt of moeder in elk geval, het
wel zeker weet, I ding hing op de
dat het ding goed J allerkoelste plaats
is. het is onge»i hij zal het hier

twijfeld warmer eens probeeren
dan dat

wacht, daar is de
krant, eens kijken
wat die ervan
zegt

zoekt overal zon»! ontdekt dat de
der een enkele! thermometer op
opmerking over i haar nieuwe

warmte te vinden plaats tot 81 gra»
den gezakt is

bromt knorrig als
Jan Kommer voor
bijkomt en op
merkt dat het
heerlijk weer is

vraagt zich af,
waarom de warm»
te zooveel moei»
lijker te verdra»
gen is als de
krant, de thermo»
metCT en iedereen
haar negeert,

(Nadnik verboden).

Het Congres der Fransche Socialisten
De Belgische socialiatep en het a.s. internationaal congres

Het veiligheidspact

De Londenscbe besprekingen

Het vsitigheidspaot.

Lu goed ingelichte kruipen te Londen
is uien van roeenine, dat de verdere onder
handelingen over hot VelllpUeideDoct van
langen duur zullen zijn. Brltad lieeft ver
klaard dat hij het niet gcwcnscht acht
spoedig een conferentie te houden en
hij heeft zelfs te verstaan ceeeven dat
hij in het geheel niets van een dergelijke

eor.fcTentie verwacht.

Aan den anderen kant wenseht Duitech.
land dat dere conferentie zoo enoedie mo.
gelijk zal worden gehouden en men be.
gint rich te Berlijn thans over het lot van
het race ongerust te malen. Verscheidene
Duitsch* politici rijn van meening dat een
pact, zooals het ia groot* lijnen te Lon
den is ontworpen, van eenzijdige beteeke-
nii zon zijn- Indien Engeland onder geen
enkele omstandigheid van een automatisch
inwerkingtreden van *nn veroiiefcimgen
wil hoorec, doch de bojli«aii*r of een ca
sus foudaris aanwezig ie. in ieder eeval
wil overlaten aan zijn parlement of aan
den volkenhond, zal het wel nooit zoover
komen dot Engeland ooit voor Duitsch.
land de wapens opneemt, terwijl het
Frankrijk reeds zoo moeilijk zat vallen
zijn bondgenoot daartoe to bewegen.

Do Fransche socialisten.

liet congres der socialistische partii ie
geopend en beeft in zijn eerste vcrga.de.
ring het geval-Varecne besproken. De d:
cussios verliepen (kalm. Incidenten vielen
niet voor. De meening van het coi

was roede voor de debatten duideliik. dat
Vareune toen hij den poet van gouver
neur-generaal van InSo.China aan
zich celf zooals verscheidene redenaars
opmerkten, daarmede uit de partii sloot.
De motie waarover gedebatteerd werd.
legde deze opvatting nog eens vast.

Er waren KO a 6C0 afgevaardigden in de
raai aanwezig, terwij', bijna alle Europee-
eche landen afgevaardigden hadden ge
zonden- Da secretaris van de federatie
Pujr de Dome, waartoe Varenne behoort,
opende het offensief. „Wij vragen niet rijs
uitsluiting uit de partij, zeide h'J, maar
wij stellen hem voor de keuze tusschen
de door een burgerlijke regeering aangebo
den betrekking er. zijn post In de partij.
Wij betreuren de keuze die hil heeft cc.
daan. Wat ons betreft Varenne behoort
tot onze vrienden maar wii stellen de Dartii
boven hem."

Een dor sprekers bejtreurde, dat uien

Varenne niet nogmaals gevraagd had ten
oongrésse te komen om zich te verdedigen. 1
Dezen spreker word er eohter op gewezen,
dat het Varenne vrii had gestaan te ko.
icn ale hij gewild had.

De ^gevaardigde Paulin trachtte een
middenweg te vinden, maar had daarmede
weinig 6UCC&9 en Paul Fauie onderstreep
te. dat er geen analogie bestaat tusschen
het geval-Varenne en die van andere so.
cial .sten, hetgeen doelde op Alben Thomas
en Paul Boncour, „die een groot ideaal
dienen."

Lóón Blum oordeelde dat de voorge
stelde motie de noodigo klaarheid miste en
wüde baar opnieuw naar de commissie
verwijzen, welk voorste] door Compère
Morel en Renaudel werd ondersteund.
Maar het congres wenschte onmiddellijk
stemmen. Er waren twee moties. De
eerste van Renaudel. die Varenne de keu*
liet tusschen zijn mandaat en het gouver.
neur-generaalschap van Indo.China, de
tweede van Braoko, dia er eenvoudig oota
neeuit, dat Varenne door zijn aanne
ming V3n den post zich bulten de partij
stelt

Da laatste motie werd aangenomen met
2U3 stemmen tegen 381 stemmen op de
lotie vaat Renaudel en 192 onthoudingen-
Bij het begin van het congres was een
anotie ten gunste van da stakende bank.
beambten aangenomen.

Uit Bslgil.

De Algecneene Raad der Belgische So.
cialietiecfce partij heeft in verband met
het congres der Tweede Internationale, dat
naar men weet einde dezer maand te Mar.
aeiUe zal bijeenkomen, een voorbereidend»
ergzdering gehouden. De Brouckew* zal
Vandervelde, den minister van buiten-
landacha zaken, als hoofd der Belgische
delegaiie vervangen. Kamlel Huyamans
echter, de nieuwe minister van kunsten en
wetenschappen, zal deel der delegatie uit.
maken.

Er is uitvoerig beraadslaagd over de
houding, welke de Belgische delegstïe op
het congres zal aannemen. Lafontaine,
vice-president van den Senaat, meende
dat het congres van Marseille rich vóór het
Protocol van Gouève dient uit te spreken.
Piérard was dit in beginsel eens. doch oor.
deelde het raadzaam voor het congres om
een realistische politiek te voeren en zich
bij het ontwcrp.Veiligheispact aan te slui
ten, waaromtrent thans onderhandeld
wordt, mits dit Pact geen blok van mo.
gendheden wordt dat zich eventueel lecen
een ander blok van mopenheden zal kee.
ren. Vandervelde g'ng hiermede aecoord.
Hij meende ook dat het congres fcet urin.
cipe van het Protocol trouw moet hlii.
ven. maar toch elke oplossing, waardoor
het ideaal des vredes dichter wordt beoa.
deTd.

Tenslotte werd besloten dat de Belgische
delegatie in Marseille het principe
Protocol zal verdedigen, en. teneinde prak
tische en onmiddellijke oplossingen
werkstelligen, eveneens het* ontwerp.Vei-
liglieidspact.

Ook over de koloniale auaestie
gedachten gewisseld. "Nadat Piérard
lied aangedrongen dat het eongrée rich

duidelijk in deze zal uitspreken, herinner,
de Vandervelde" er aan dat de Internatio.
nale zich ongeveer vijftien jaar geleden
tegen elke koloniale politiek heeft ver
klaard. Doch hij voegde hieraan toe. Het
is duidelijk dat de besluiten van vóór den
oorlog moeten wenen herzien en dat men
ze heden nog slechte a titre documentaire
kan beschouwen.

De Londensche besprekingen.

Terugkomende op de besprekingen van
Londen, zegt de Temps: Voor het eerst se.
dert geronnen tijd heeft men den ia-
druk, «ener nauwe en duurzame diploma
tieke samenwerking tusschen Frankrijk en
Engeland op het gebied van de vredesre
geling. Dit schijnt een buitengewone in
druk gemaakt te hebben te Berlijn, waar
wantrouwen cnmiddelliik wakier
wordt, zoodra de Enzelsch. Fransche «n.
tente zich afteekent ©d internationaal ter.

De geheele Duitsche politiek sedert
zes jaron heeft er in bestaan om stelselma
tig de F.ngel6che (kaart tegen Frankrijk uit
te 6pelen en de belangen tegenstellingen en
meeningaverscliillen uit to buiten, die tus.
scéien Londen en, Parijs zouden kunnen
bestaan. De besprekingen van Londen
hebben de gelegenheid geboden om de za
te rogclcn, dat het Fransche ent
woord werkelijk een beslissend 6Wdium
in de onderhandelingen zal beteekenen.
Duitschland zal zijn houding nauwkeurig
moeten omschrijven ,n tot op den bodem
der zaak doordringen. De moeilijkheden
van het kabinet Lurher-Stresemann schij
nen buitengewoon en twee stroomingen
schijnen zich af te teek en en. Doch al de
reactionaire agitatie heeft misschien geen
ander doel, dan Streeemann een voorwend.

verechaffen om bij de onderhande
lingen te beweren, dat de geestesgesreld.
held van zijn land hem niet toestaat ze
kere elementaire eischen der" geallieerden
in te willigen. Het antwoord op de Fran,
sohe nota zal ons de ware gezindheid van
Berlijn doen kennen. De heele ikwestïe is
weten wat in Duitschland de over
hand zal hebben, of wel de haat tegen
Frankrijk en de geallieerden, ofwel liet
verlangen om weer opgenomen te worden
in den kring der gToote Europeeeche mo
gendheden en zich den financieel*® en
economieehen steun te verzekeren, die on
misbaar is voor het Duitsdie herstel.

Verspreid Nieuws

EEN JUBILEUM

De Belgische socialistische partij vier
de Zaterdag haar veertigjarig bestaan.
De feestelijkheden, die te Brussel zijn
gecentraliseerd, werden Vrijdagavond
ingezet door een vergadering van de
Brussclschc federatie in het volkshuis,
waar minister Vandervelde eerediplo»
ma's uitreikte aan de stichters van de
partij.

Aan de feestelijkheden van Zaterdag
namen talrijke afgevaardigden uit de
verschillende provinciën deel, alsmede
gedelegeerden uit een twintigtal lan»
den, o.a. uit Nederland.

In den voormiddag werd door minis»
ter Hiivsmams in het volkhuis een do»

cumentairc tentoonstelling geopend;
daarna werden in den gevel van de her»
berg „De Zwaan" op de Groote Ma.kt,
waar de socialistische partij op 5 cn 6
April 1885 gesticht werd, een Vlaam»
sche en een Fransche gedenkplaat ont»
huid.

De gelegenheidsreden werden uitge»
sproken door minister van staat Bert»
rand in het Fransch en door minister
Anseele in het Vlaamsch.

Des middags werd op de Regentlaan
een optocht gevormd, die de middcia»
nen langs naar de Groote Markt toog.

De stoet werd op het Beursplein ge»
inspccteerd door de socialistisch? man»
datarissen en de buïtenlandsche' afge»
vaardigden. Er namen aan deel dc so>
raalistischc tumverecoigmgen en jonge
wachten alsmede corporatieve afvaar»
digingea in werkpak en met gereed»
schap in de hand.

Ten slotte kwamen de vaandels, ba»
nieren en standaards der partij>afdce»
lsngen.

Alles verliep kalm. Op de Groote
Markt worden een cantate cn de inter»
nationale uitgevoerd. Toespraken wcr»
den gehouden door minister Vander»
velde en door de heeren Henderson en
Adler, gedelegeerden van dp interna»
tionale.

Des avonds had in het volkshuis een
kunstfeest plaats waarop het woprd ge»
voerd we ra door minister Wauters,
oud»minister Destree, Senator de Brouc
kcre en door een Fransch, een En»
gelsch cn een Duitsch afgevaardigde.

HARTELIJKE ONTVANGST VAN
DEN PRINS VAN WALES L\T
URUGUAY.

Het slagschip „Repulse"', aan boord,
waarvan zich de Prms van Wales be
vindt, ankerde Vrijdagmorgen op 15
mijlen afet-and van Montevideo en Z.
K. H. werd met zijn gevolg naar de
stad gebracht met, den tot de vloot
van Uruguay 'behoorenden kruiser
„Montevideo", geëscorteerd' door een
eskader vliegtuigen. Hij werd begroet
met een saluut van 21 kanonschoten»
Op de landingsplaats werd Prins van
Wales verwelkomd door president
SeiTato en senor Blanco minister van
Buitenlandsche Zaken, die vergezeld
waren van hooggeplaatste autoritei
ten en van leden van het diplomatie
ke corps. Een groote menigte- juichte
hem hartelijk toe.

In het gouvernementsgebouw vond
een receptie plaate. waarna een troe
penparede werd gehouden. Na de
lunch was de Prins tegenwoordig bij
de opening van een tentoonstelling
op landbouwgebied in hei eemeente-
lijk park. Hedenavond vindt ter eero
van Z. K. H- in het eouvernemenf*-
gebouw een banket plaats. Verschil
lende Briteche inwoners zijn uit.ge-
noodigd. Z.K.H» znl daarna een gala
voorstelling in het nationale theater
bijwonen en Tater een bal in do Uru-
guaysche club.

FEUILLETON

DF GEWELDENAAR

Uit het Engelsch van
MARJ0R1E BOWEN.

78)

„Dat moet ik nog doen zeide
-Vincenzodoch Masiiuo zal het nooit
weten Mastino is dood."

Het deed C'onrad onaangenaam
a^n. Hij wist dat Mastino niet dood
wasdoch hij had Vincenzo liever
doorstoken dan "t hem te zeggen.

„Vaarwel," zeide hij hem de hand
iooetekend.

Vaarwel," antwoordde V .ncenzo
hem met een ernstigen glimlach do
hand drukkend. Toen trad hij het
kasteel weer binnen en ging terug
naar do kamer welke hij verlaten had
Visconti was op weg Met ecu zucht
.trad Vincenzo naar hot venster om
.Oonrad achterna te zien» Wederom
wenschte hij dat bij in het zonlicht
kon wegrijden, ver van do donkere
muren, wclko zich voor eeuwig
hem schenen te sluiten.

./Vaarwel 1" wuifde Conrad hetu
nogmaals toe, en Vittore, opgewon
den over zulk een onverwachte reis,
zwaaide vroolqk met zijn muts.

,11c ga naar mijn oigen land terug!"
riep Oonrad' vroolijk uit.

„En wjj blijven in het onzel" riep
Vincenzo even v. «olijk teruo» doch
zijne lippen beefden.

Lang daarna, toen het vreedzaam
was in Duitecbland en die warme,
bloedige zomer in Lombardijs hem als
een benauwde droom toescheen, kwa
men er soms in Conrad herineringen
op, welke hij alleen met de doocTen
deelde.

Met een gekletter van sporen en go
trappel van hoeven verdwenen de rui
ters. terwijl de zon schitterde op Con
rads pluimen en on Vit tore's blonde
hay. Nogmaals keek hij met een lach
omtoen reden ze snel de poort van
't kasteel door en do lange straat af,
totdat 't "geluid der paarden weg
stierf.

Conrad was verdwenen- Stilzwij
gend bleef Vincenzo in het zonlicht
aan bet Venster staan, totdat 't ge
rinkel van de. belletjes aan Conrad's
teugels ook niet meer te booten was
en wend'de zich met een zucht van het
venster af. Hij was echter niet lang
alleen Ippolitio kwam met, een
kalm gelaat terug toch schrok Vin
cenzo van de uitdrukking op zijne
trekken.

„De berichten van graai 'Conrad
zijn waar," zeide bij. ,,Er is een bood

schapper teruggekomen." Even bleef1
hij wachten en zeide toen ,Hct gehee
ls land is in Visconti's handen."

,,Wjj moéten wapenen krijgen
en hulp uit de stad

Hem met trotsche liefde aanziend
zeide Ippolito, „Volg mij, mijn zoon."
Hij opende een der kleine deuren, voe
rend naar een spïraaltrap, welke zij
zwijgend opliepen. Bovenaan de trap
was een vertrek, dar, als uitkijk g*
broikt werd in de richtiug van Mi
laan-

„Kijk daarheen zeide Ippolito
door het nauwe boogvenster been wij
zend. Vincenzo gehoorzaamde en kon
eerst nieta onderscheiden op de wijde
vlakte, waar koepels en torens in het
zonlicht schitterden. Aan den horizon
was echter een^zilveren glans, die flik
kerde en bewoog, met hier en daar
een rood puntje en vreemde kleine
wolkjes vuren midden op den dag.

„Visoonti's leger!" zeide d'Este.
„Die vuren zijn de forten cn dorpen
welke gisteren no? in Dell» Scala. s
bezit waren."

Hun lot werd in deze woorden uit
gedrukt cn in wat zij zagen meer
was niet noodig.

Buiten hoorde men het. geiegelde op
en neer loopen der schildwachten en
het haastig toesnellen van troepen
naar do muren.

„Weten zij het?" vroeg Vincenzo

toen zij de t.rop afkwamen-
,,Do soldaten? ja— zij zijn van
Modena. Doch het stadsvolk, die slak
kers, behoeven het niet te weten."

Zij bleven in het vertrek wachten.
Na een korte stiltó vroeg Vincenzo op
ongeloovigen toon, „Conrad zeide dat
Modena gevallen is?"

„Het is waar," bevestigde zijn va
der bijna onhoorbaar; »,en Ferrara
ook o! mijne arme steden

Met een kreun, als van pijn, vroeg
Vincenzo. ,,En Verona ook?"

».Ja. dat ook."

Zonder te zien staarde Vincenzo in
bet zonlicht alle hoop weggevaagd,
„En Mastino. vader?"

Ippolito zweeg een stilte, welke
meer zeide dan woordeD.

Met doodsangst riep Vincenzo uit:
,,Dus dan staan wij verlaten, zonder
verdediging, en is tegenstand louter
dwaasheidO mijn vaderwij kun
nen toch niet in Visconti's handen
vallen wij, de d'Estes,"

„Stil I" zeide zijn vader gestreng
en toch met. schitterende oogen.
„Daar heb ik aan gedacht de Ad
der zal nooit zegepralend mapperen
van eenig gebouw waar ee" d'Este
uitgejaagd werd. Had ik Modena
maar nooit verlatenKijk, Vincenzo.
zoodra Visconti op twee mijlen ar
stands van de poort is kijk!" En
hij duwde do deur naast hem open.

De richting van ziju hand met de
oogen volgend, versteende Vineenzo's
hart toen hij de bedoeling van zijn
vadeT begreep-

In de donkere ruimte was een trap
di© naar het magazijn, beneden, voer
de: buskruit, ruwe oorlogswerktuigen
en een groote massa hout, bestemd
voor den winter, lag tot aan de deur
opgestapeld.

Doch hij sloeg de oogen vastbera
den en glimlachend op naar het trot
sche gelaat van zijn vader- Ook hij
was een d'Este, en op dit oogenblik
trotscb op zijne geboorte.

„Miin zoon!" riep Ippolito met
plotselingen hartstocht uit» >,mijn
zoon!" Doch Vincenzo vertrouwde ztjn
eigen stem niet om te antwoorden en
bleef onbeweeglijk zitten met een

Slimlach op 't gelaat, de hand op zijn
olk, welke meer op speelgoed geleek
dan op een wapen.

Ippolito wendde het hoofd af. Bui
ten klonk het geluid' van stemmen en
voetsta-ppen onrustbarende gelui
den. bevelen en kreten» Hij gin? naar
de deur met de woorden, „Ik ga mij
ne laatste bevelen geven',, en liet Vin
cenzo alleen met het immer naderbij
tredende noodlot.

Vincenzo zat onbeweeglijk dus
dit was het einde het einde van
alles! Dat was de eenige gedachfe,
welke in zün brein hamerde dit

was het. einde. Wat had hij al niet
van zün leven verwachtalles wat
hij anderen bad zien genieten alles
wat hü gedroomd had eer en roem
macht en liefde» visioenen, welke hü
niet in woorden kon uitdrukken
dat alles had de toekomst, voor hem
ingehouden. Thans een gebarsten
waterbelIn den rükdom zijner jeugd
had hü dagen en uren ver-smeten eu
zich om den t'ijd niet bekommerd
zelfs nooit aan tijd gedacht- ook met
aan het leven. Léven en rijd schenen
hem toen een eeuwigheid roet

Het leventerwijl hij bet als ein
deloos beschouwde, had hij de uren,
hem beschoren, kunnen rellen.

Plotseling kwam er een gol? ran
heimwee over hem h^en heimwee
naar de wereld, naar het verleden,
dat hij nooit gewaardeerd had. naar
Modena, naar de boomen en de bloe
men van het paleis van zyn vader.
En Conrad, die in dén zonneschijn
was weggereden - weg van dit don
kere kasteel, dat hü nooit meer zou
verlaten Toch twijfelde hij geen
oogenblik zulk eene gedachte zou
nooit bij hem opgekomen zijn. Alleen
vond bij 't vree?e]ijk om te wachten.
Hij wenschte dat alles voorbij was
nu aanstonds

(Wórdt vervolgd).