HAARLEM'S DAGBLAD
ZANDVOORTSCHE BADBRIEF
FLITSEN
ZATERDAG 22 AUG. 1925 TWEEDE BLAD
Men schrijft ons
Het naderend einde van het bad»
seizoen.
Wanneer wij over de helft van Au»
guatus zijn, dan voelen wij het einde
naderen van het badleven en menig za»
keuman en menig neringdoende maakt
reeds. egoïstisch als eenmaal de
mensch is. de rekening op. wat hij aU
verlies dan wel aan winst heeft te
boeken. Voor menigeen tellen niet de
uitkomsten over een geheel jaar. doch
geeft het al of niet gunstig z:jn van de
officieelc vier zomermaanden meestal
den doorslag- Ofschoon deze officieel)»
tcit niets te maken heeft met den om»
cicclen badtijd immers deze loopt
van 1 Juni t m 31 Augustus toch
nog immer wordt gerekend met een
mooie Septembermaand als aanhang,
„cl. die als toegift veel goed kan ma
ken- Cilobaal gezegd, teekent het Zand»
voortschc bedrijfsleven zich vrijwel af
bij continu, of campagnebedrijvcn. het.
-i doorgaans, hetzij in vóór. of najaar
in de wisselende industrie-of landbouw»
exportbedrijven en vindt het in de
overige maanden rust Niet natuurlijk
het dolcé-farnicnte. de absolute rust
die op werkloosheid wijst, die bij de
pakken blijft neer zitten, want de
zakcnmenschen die hun tijd begrijpen
passen zich geheel aan de
toestanden aan en zorgen dat hun be
drijf aan die wisselende cischen in een
opvolgend jaar kan beantwoorden- De
pensionhouder c.q. hotelhouder, veren»
dert of vernieuwt zijn kamers enz.,
houdt rekening met de wenschen van
zijn clientèle en streeft er naar dat d e
wenschen worden ingewilligd en die
clientèle een en ander gerestaureerd
dan wel veranderd vindt, wanneer zij
opnieuw terugkomt. Ziedaar het ge.
heim van eene steeds overvloedige bc»
zetting van hotel of pension-
Op zijn bcuif ook zorgt de strand.
atoelenverhuorder voor n-.euw of ver.
Held materiaal. Het komt meermalen
voor. dat dezelfde familie per se den.
zelfden strandstoel enz wil tcrug.icb»
ben en al of niet met ccnigc aanwijzln»
gen omtrent reparatie enz., doch het
naamkaartje moet daarin van jaar tot
jaar op aangeplakt blijven-
En die strandstoelen verhuurder doet
dat met te meer lust en energie, naar.
mate de afgeloopcn zomer voor hem
min of meer voordcclig is geweest- Dat
hij zich dezen winter dan wel zal be.
ijveren om een en ander te verbeteren
en te herstellen, kunnen wij wel voor.
spellen, aangezien hij tevreden kan
zijn natuurlijk gencralisccrcnd
(■••er de bcdrijfsuitkomsten van het
seizoen 1925.
Niet iedere standplaats is rendabel
en het mag wel eens gezegd worden
misschien dat zij daarvan voordeel in
de toekomst kunnen plukken dat
niet iedere strandstoelen verhuurder,
dun wel zijn ega of hulp. de noodigc
conciliantie tooncn om het „hun" gas.
ten naar den zin te maken en wij be
doelen dan hiermede bijv. het behulp,
xaam zijn bij het verzetten van stoelen
enz. hij wisseling van het getij of ter
gelegenheid van bediening in het koffie,
of thccuurtjc. het eerste ten op»
zichtc van contractuecle huur en het
tweede ten opzichte van de prijzen-
Hcusch. de kruik gaat zoo lang te wa»
ter.enz.
In 1926. zullen zeer vermoedelijk
nieuwe bepalingen worden vastgesteld
voor het huren van grond voor het
plaatsen van stoelen enz. en het zou
eens kunnen gebeuren, dat ook
dan zich een trustee opwierp om aan
een en ander, dat wijst op abnormale
toestanden, een einde te maken-
Wij leven nu eenmaal in een tijd van
wisseling op schier elk gebied en de
uitersten der polen schijnen elkaar te-
kunnen raken. Laat dus ons waarschu»
wend woord niet zijn die eens roepen»
den in de woestijn, doch gij. strand»
exploitanten, neemt het ter harte-
Wcest conciliant tegenover uwe gasten-
De liefde kan niet van cén kant komen.
Daar gij. strandcxploitanten. uwe
nkomstcn hoofdzakelijk moet hebben
uit de verdiensten in den zomer, moe»
ten de op hooger lasten gezeten perma»
nentc bedrijven, al naar de zomerver»
diensten ingekort of opgedoekt, of met
het oog op winstmogelijkheden in uit»
zicht om den winter door te komen,
uitgebreid een en ander zoo gezegd,
naarmate de zomeruitkomsten bevrc»
digend waren- En zoo verloopt de tijd,
totdat weer de eerste verhuurders zïch
op de badplaats vertoonen en de zenuw-
begint te trillen, die door ons gehcclc
badleven loopt. Over 1925 kunnen, ge»
Iooven wij wel. allon. die daarbij belang
hebben, tevreden zijn. Op enkele uit»
zonderingen na. heeft het weer uitste
kend meegewerkt en ontbrak het aller»
minst aan gasten en dagjesmenschen.
Trouwens de cijfers van spoor en tram
wijzen in die richting, terwijl voet»
stoots mag worden gezegd, dat het
motor» en rijwlelvcrkeer is toegenomen
Vooral was het stijgend aantal gasten
toe te schrijven aan den vermeerderden
trek van Duitschers naar onze bad»
plaatsen door opheffing van de zeer
belemmerende visa formalitcitij en door
het stabilisccrcn van de mark. waar»
door zij zich vrijer kunnen bewegen-
En dat zij bij voorkeur naar onze
badplaats komen, danken wij misschien
in de eerste plaats aan onze steeds
icndschappclijke verhoudingen, maar
ook in de tweede plants aan onze na»
tionalc gastvrijheid, de mooie ligging
aan spoor, train en andere verbindings»
wegen, zoowel in het internationaal als
nationaal verkeer, maar lest het best.
misschien niet het minst aan ons erkend
heerlijk breed en natuurlijk strand met
de nog ongeschonden duinhelling langs
den zeekant, die onze badplaats, als de
tweede badplaats heeft gestempeld in
de rij van hare zusters aan de Noord
zee. Onmiddellijk voelt men zich onder
de bekoring van zon en zee. zoodra
men trein of tram verlaat, geniet men
van Je frissche, zuivere luent. en van
den machtigen vrijen en blauwen hemel
koepel. Voeg daarbij het comfort In de
verschillende hotels, café's. restaurants
en pensions, de matige in ver»
huoding prijzen in deze inrichtin»
gen. dan behoeft liet niemand te ver
wonderen dat onze badplaats in trek is.
Fn dat in onze badplaats het kapitaal
krachtige publick goed vertegenwoordigd
is. blijke wel uit het enkele feit dat tii-
dens een diner in hotel ..Groot Badhuis"
voor de ramp te Borculo en elders om
streeks 1200 gecollecteerd werd.
Ook hebben de strandexploiianten voor
zeker niet te klagen. Dag aan dag brach
ten trams en treinen, autobussen enz.
nieuwe bezoekers aan. En het is toch
eene bekende zaak dat al die duizenden
menschen die uitgaan om te genieten
iets. hoe weinig ook, verteren, en dat
het in den een of anderen vorm onze in
gezetenen fen goede komt. Ook de in
richting van liet kampeerterrein op het
zuidelijk strand heeft eene groo'.e uit
breiding ondergaan.
Vanwege het gemeentebestuur werden
met, we zouden haast zeggen kwistige
hand, belangrijke gemakken aangebracht
in ruil voor de belasting, die al zeer
miniem is vergeleken met de kosten.
Zoo werden teil gerieve van deze
kanipeerenden verschillende drinkwatcr-
tapplaatsen geplaatst en gemakhuisjes
geplaatst, een ordelijk plaatsen der ten
ten bewerkstelligd enz. Maar ook deze
menschen, die zich misschien niet de
,luxe kunnen permitteeren oni gebruik te
maken van een hotel of pension, koopen
toch hunne eet en drinkwaren van de
ZandvoQrischc ingezetenen, waardoor
ook de inkomsten van dezen weder wor
den gesterkt.
Mi el staat daartegenover dat toen hel
kampeeren tot de uitzonderingen behoor
de en het huren van een klein huisje of
een paar kamers voor deze meestal klei
ne luiden regel was, dat eigenaars of
huurders van deze kleine woningen thans
vrijwel daardoor of geen of weinig in
komsten hebben.
De prijzen voor pension in Hotel en
Pension mitsgaders de huurprijzen van
burgerwoningen, deze laatste in verbind
met de weinige vraag in het voorjaar
en den voortijd zijn wel wat lager dan
verleden jaar, maar daar staat tegen
over dat de prijzen voor de levensmid
delen, gages voor personeel enz. enz.
oo- eene verlaging nebben ondergaan en
men mag het een gelukkig verschijnsel
noemen, dat zich alles in dalende lijn
beweegt: misschien is een en ander wel
zeer in 't belang van onze badplaats.
Ook de badinrichtingen hebben on
getwijfeld goede zaken gemaakt, daar
het ons bekend is, dat meermalen ettelijke
uren moest gewacht op een koetsje.
Maar ook de steeds toenemende strand
handel meest voor de kinderen, is onge
twijfeld loonend geweest. Ook heeft me
nig los arbeider of werkloos ambachts
man, die door onze stedelijke regeering
met een ventvergunning werd verblijd on
getwijfeld goede verdiensten gemaakt en
is misschien wel in de gelegenheid om
behalve zijn gezin in de zomermaanden
van het noodige te voorzien een stuiver
tje over te leggen voor den tijd dat de
ijzel tegen de vensters klettert en de
lucht grauwt. We hopen het althans.
En hoe staat het nu met de groote be
drijven? Onze hotels en pensions de
kurken waarop Zandvoort „heef te drij-
Wre weten zeer zeker, dat niet letter
lijk deze uiting uitsluitend gangbaar is
dóch ontegenzeggelijk is een bloeiend
hotel- en pejisionbedrijf in 't belang dei
badplaats.
Een eerste eisch is het voor de repu
tatie eencr badplaats dat de inrichtingen
zoo comfortabel en hygiënisch mogelijk
zijn, hetgeen met niet onbelangrijke on
kosten voor de directies en eigenaren
gaat gepaard.
We kunnen met een gerust geweten
zeggen, dat onze hotels en het meeren-
deet der groote pensions zoo is inge
richt.
Natuurlijk zijn in de geschiedenis van
Zandvoort op dit gebiöl eenige hiaten
aan te wijzen, die misschien wel over
moedig zijn begaan; en we denken met
weemoed aan de overigens goed georien-
teerde zakenmenschen die op dit gebied
fiasoo leden in de alge'oopen jaren,
maar dat wil absoluut toch niet zeggen,
dat zij niet met hun lijd zijn meege
gaan: veel eer misschien vooruitgelo
pen.
Veelal zullen zij de beste tijdelijke
zaken maken, die aan hunne inrich-'
tingen weinig ol niets ten koste leggen,
doch dit is ook maar van tijdciijken
aard. Zij die renommee hebben als hotel
of pensionhouder weten wel beter cn
de uitkomsten bewijzen dat zij steeds
hunne zaken, ongeacht de tijdsomstandig
heden, kunnen uitbreiden en in bloei
doen toenemen. Hoofdzakelijk werken zij
op een blijvende clientele, op stamgas
ten, die van jaar tot jaar tcrugkceren cn
die het hunne familie en vrienden ver
tellen, waar zij goed gehuisvest waren.
Die zaken, men kent ze, kunnen jaar
VAN HAARLEM'S DAGBLAD No. 376
DE WEEGMACHINE
Heeft vader ook i
stuiver bij de hand
vraagt moeder T zij
zich nog wel eens v
gen
kijkt, terwijl zij den stui»| ziet hoe de wijzer heftig I kijkt achter zich om te
ver in de gleuf gooit, heen en weer slingert zien, of vader soms zoo
niet zonder angst naar tusschen de 210 en 180 grappig is. om zijn voet
dc wijzerplaat I voor hij tot rust komt op het platform te zet»
komt tot de conclusie,
dat het mechanisme
vastzit en stampt met
haar voet om den wijzer
te bewegen
vraagt vader of hij even
haar mantel wil vasthou»
den en haar sjaal en
taschje, dat zal samen
wel 10 of 20 pond zijn
constateert dat de wijzer
na deze verlichting twee
pond en een ons terug»
loopt
zwijgt op weg naar huis
behalve om de opmer»
king te maken dat die
machine vast niet goed
was en dat zc wat min*
der zoetigheid zal eten.
(Nadruk verboden).
op jaar verzekerd zijn van goede bedrijfs
uitkomsten en alhoewel in de laatste ja
ren in Zandvoort de pensions uit den
grond verrijzen als paddestoelen, deze
zaken hebben daarvan niet de minste
concurrentie te vreezen.
Misschien is bet wel he' noodlot doch
even sjxicdig als zij verrijzen verdwijnen
zij ook weer, hetzij door gebrek aan be-
drijlsmiddelen, hetzij aan reputatie.
Vooral nu, na. r 't schijnt wij in 't be
gin stadium zijn van een trek van Duit-
sche gasten, is de toekomst van onze
badplaats zeker.
De laatste officieele cijfers waren op
16 Augustus 1925, 7200 badgasten, ter
wijl op dien datum in 1924, W4S gasten
alhier verloeiden. Het algemeen totaal be
droeg op 16 Augustus van 't vorige jaar
11607 badgasten tegen 13958 op lo Aug.
laatstleden.
Het afgcloopen seizoen is dus voor
Zandvoort bemoedigend te achten.
BINNENLAND
Autobus in een slagerij
Veel schade, geen gewonden
Uit Tilburg wordt aan dc Tel. ge»
meld: Donderdagavond is de autobus
der ondernemers Groenen cn MaHens
alhier bestuurd door Z.M T„ doordat
dc chauffeur het stuur kwij: raakte, tc«
gen den winkel van den slager F. in de
Vin Hogcndorpstraat gebotst. De voor»
gevel werd ernstig beschadigd. Het
winkelraam werd vernield en de óta»
lage deerlijk gehavend. Dc zes passa»
giers bekwamen geen letsel.
GEHEIMZINNIGHEDEN BIJ DE
HOOGERE KRIJGSSCHOOL
Onder het opschrift ..Geheimzinnig»
heden bij de Hoogere Krijgsschool" is
dezet dagen een artikel verschenen in
een der Haagsche bladen nopens de
toelating tot de H. K. S. in 1925, waar»
in o.m. de rechtvaardigheid zelfs de
goede trouw van bedoelde tocla»
ting in besprek werd gebracht.
Van dc meest bevoegde zijde deelt
men aan het Haagsche Corr. Bureau
terzake het volgende mede:
Inderdaad zijn twee officieren alsnog
toegelaten tot het volgen van de stu*
diën aan de H. K. S. Deze officieren
hadden wel aan het examen voldaan,
doch waren niet geplaatst in verband
met het aantal opengestelde plaatsen.
De belangen van dc toekomstige aan»
vulling van het dienstvak van den ge»
neralen staf en van dc vervulling van
dc plaatsen bij de staven m het ge»
mobiliseerde leger brachten mede, dat
het aantal voor dc opleiding open te
stellen plaatsen gelet op daan-oor be»
schikbare gelden en op de opleidings»
capaciteit op de H. K. S. werd uit
gebreid.
Van verzot aanteekencn door een
van de eerst niet geplaatste candida»
ten is geen sprake ge woest, evenmin is
eenige invloed te dezer zake geoefend
hij het legerbestuur, terwijl uiteraard
dc in het artikel als mogelijk geopper
de of althans naar voren gebrachte
gedachte dat dc examencommissie
op ecnigerlc: wijze bij deze aangelegen»
lieid-betrokken zou zijn gecwest als te
cencnmalc uitgesloten ter zijde moet
wonden gelegd, alleen rcods. omdat zij
met den tc dezer zake door den vorigen
minister van Oorlog na overleg met
dc autoriteiten genomen maatregel
tiet gekend is.
Opkomst van militairen
voor de herhalings
oefeningen
Dc afd. 'sGravcnhagc van den Ne»
dcrl. Bond van Koffiehuis», restaurant»
houders cn slijters hee t een ver-gade»
ring gehouden voor alle exploitanten
van inrichtingen mot vergunning, ter
bespreking van de te treffen maatrege
len bij opkomst van militairen voor da
herhalingsoefeningen.
.Algemeen was men van meening. dat
een vrijwillig tapverbod te verkiezen
zou zijn boven ec-n door den raad vast
gesteld. -waarom met algemeene stem
men besloten werd op 10 en 14 Septem
ber e.k. aan militairen geen sterken
drank tc schenken. Circulaires zullen
gezonden worden aan belanghebbenden
cn kaarten worden- verstrekt, waarop
het besluit kenbaar wordt gemaakt.
Aan de overheid zal medewerking
worden gevraagd ten einde onwillige»
tot dc orde te kunnen roepen.
TOEZICHT OP DE ZEEVISSCHF.RT.T.
De minister van Marine a L heeft afwil-
zend beschikt op een door bet hoofdbe»
etuuf der Reederevercenigiiig voor de Ne»
derlandsche Haringvisscherij gedaan ver»
roek om gedurende de maanden Septenu,
ber en October oog een derde potiiiekrui-
eer in dienst te stellen, hoofdzakelijk
voor het politietoezicht op Doggerebank.
Er zal evenwel door de twee reeds met
het toeaiefct belast zijnde kruisers ge
tracht worden zooveel mogelijk aan de
wenschen van voornoemd hoofdbestuur te
gemoet te komen.
Haarlemmer Halletjes
EEN ZATERDAGAVONDPRAATJE.
Mijn neef Scbastiaan Niefsdoener, dien
onze lezers zich uit vroegere nummers
waarschijnlijk wel zullen herinneren, is
op dit oogenblik in een jiension in den
omtrek van Luzern. Dit komt precies
met zijn aard van nietsdoener overeen,
daar een pension de luiste instelling is,
die je denken kunt. Hij heeft van zijn
leven eenmaal met een reisgezelschap ge
reisd. maar denkt daar nog altijd met
afgrijzen aan terug: ..nooit rust zegt
hij. ..altijd onderweg, altijd in beweging,
vroeg op, laat naar bed en nooit een
verpoozing op den middag. Nooit ben
ik zoo vermoeid geweest, als toen ik
lia dat reisje weer thuis op mijn kamer
zat; van Zaterdagavond tien uur tot
Maandagmiddag drie uur heb ik aan één
stuk geslapen en toen zou ik nog niet
wakker geworden zijn, wanneer de juf
frouw de deur niet had laten oj>enbre-
ken door de politie, omdat ze dacht dat
ik vermoord was ol zoo iets. Nog zie
ik den inspecteur met twee agenten voor
mijn bed staan. Ik was nijdig cn vroeg:
„wat moeten jelui hier?„De juf
frouw heeft onf assistentie gevraagd",
zei de inspecteur ook kortaf.
..Oiinoodig", zei ik, „ik kan het best
alleen af. Gaat u maar gauw weer
heen en trek de deur achter u dicht".
kon wel wat beleefder wezen", zei
de inspecteur, „zonder ons had u wel
vermoord kunnen wezen". „Ik denk
er niel aan,", zei ik, „mag een Nederlan
der in ziin eigen kamer niet eens meer
zoolang slapen als hij wil?" „F.r zijn
grenzen," zei de inspecteur. „Als ik
betalen moet om door te slapen", zei ik,
„daar ligt mijn jx>rtemonnaie. neem het
er maar uit. Maar ik ken geen wet in
Nederland, die aan de burgers het sla
pen verbiedt, ofschoon dat ook nog wel
zal komen in onzen ringcloorenden
tijd" Toen werd de inspecteur kwaad,
dreigde dat hij proces-verbaal zou laten
opmaken wegens beleediging van den
Staat, geloof :k en vertrok met zijn man
nen. heitig stampend op de trap, zoodat
dc kalk van dc muren viel. Op zooveel
temjierament is dc revolutiebouw van
mijn huis niet berekend".
Met reisgezelschappen ging Sebastiaan
dus niet meer u t. Liever zocht hij on
derdak in een hotel, maar op den duur
beviel hem dat ook niet. „Zoo'n por
tier", klaagde hij, „wil je altijd kaart
jes voor dit cn voor dat verkoopen en
daar moet je dan naar toe of hij laat
een chauffeur van zijn kennis aan het
hotel komen met een auto, die je niet
weet dat je besteld hebt. Voor mij geen
hotels meer: je kunt. als je een kleine
wandeling doen wilt. toch niet altijd ont
snappen door de achterdeur. Dai staat
zoo gek tegenover den huisknecht.
Zoo kwam Sebastiaan tot de familie-
pensions, waar hij vrij dacht te wezen
om zoo weinig tc doen als hij zelf ver
koos. „En dat gaat wel", verleide hij,
tevreden met zijn hoofd knikkend, „zoo
dra de mevrouw die aan 't hoofd staat,
maar eens voor al weet, dat ze je niet
met haar moederlijke zorgen lastig val
len moet".
Dus was mijn neef Sebastiaan dan in
een piension bij Luzern, in Zwitserland
en vandaar heeft hij mij een uitvoerigen
brief geschreven, dien ik hieronder af
drukken zal. Wie da' voor een bew ijs van
ijver houdt, zou zich al bijzonder ver
gissen. Sebastiaan houdt er van, zich
zelf bij familie uit te noodigen in den
winter. Of het dezen keer de Kerstda
gen of de laatste dagen van 't jaar zul
len wezen, zal wel blijken, maar komen
doet hij. Daarom schrijft hij in den zo
mer, om de relatie aan te houden, be
doel ik.
„Hier zijn", schreef hij, „Iwinlig gas
ten. Zes mannen, acht dames en zes kin
deren. Een lange, dorre Engelschman met
zijn lange, dorre vrouw. Dat is twee.
Een dikke Duitscher met een heel klein
vrouwtje, maar die beweren dat ze El-
zassers zijn en drie kinderen. Maakt ze
ven. Een eenzame Franschman. die met
zijn armen en beenen omspringt, alsof
zc aan draadjes zitten. Acht. Een Ne
derlander met zijn vader, zijn vrouw en
drie kinderen. Maakt veertien. Twee En
gelsche dames van middelbaren leeftijd.
Zestien. Twee Nxlerlandsche jonge da-
mes Achttien. Een Noorsche dame die te
jong is voor veertig en te oud voor
twintig. Samen negentien. En uw onder
danige Sebastiaan. Samen twintig.
De eerste dagen was het mooi weer en
de troep vloog naar alle kanten heen.
Soms was er den heelen dag niemand
thuis, dan ik. Huiselijkheid, zeg ik al
toos, is maar alles. En wie was de
man, die wat de anderen in den tuin
en in de kamers hadden laten liggen,
opraapten en 's avonds terugval? w'i^
anders dan je neef? De twee Nederland-
sche meisjes lieten overal alles liggen:
handwerken, boeken, alles. De Fransch
man speelde 's avonds solitaire en
vergat altijd zijn kaarten op te bergen,
die ik hem 's avonds aanbood. „Merci,
monsieur Sébasticn", zei hij dan cn pre
senteerde een cigarette, die ik oprookte
om hem genoegen te doen.
De twee Fngelschc j'uffrouwen deden
wat ze noemden aan geologie en brach
ten eiken dag steentjes en steencn thuis,
als jelui ooit in Holland komt, dacht ik,
kun je je hart ophalen aan de Ncder-
landsche grintpaden. De Duitscher en
zijn vrouw kwamen nooit ver van huis:
zij om de kinderen, waarvoor ze zorgde
niet buitengewone toewijding en hij, om
dat hij in een klein Zwitsersch cafétje
heerlijk bier gevonden had. „Frisch vom
Fass" zei hij en streek dan over zijn
buikje van pure verrukking. De lange,
dorre Engelschman schreef aan een ge
schiedenis van Engeland, zijn vrouw
naaide de vellen bij elkaar, er waren
finds in Engeland, al achttien deelen
laar cn hii moest er nog acht schrijven.
De Noorscne juller klauterde al maar op
bergtoppen, zei ze. op schoenen als
klompen en met een pet op, waar zc een
rooden sluier omheen bond. De twee Hol-
landsche meisjes maakten lange wandelin
gen stijf gearmd en de Hollandsche fa
milie bemoeide zich den heelen dag met
de drie kinderen.
Op die manier kon ik den lieelen dag
doen wat ik verkoos en dat was niet
veel. Maar o wee, daar begon het op
eens te regenen. Niet van die kleine drup-
pels. maar heel groote, vette, die op je
neerkletsten, met een pels cn daar nog
eens uit elkaar spatten. De eigenares van
het pension Keek dien morgen met een
bezorgd gezicht naar de luent, maar zei
niet veel, dc anderen stonden om de vijf
minuten bij den barometer en tikten
daarop, maar dat ding wou niet anders
dan mooi weer aanwijzen.
„Blijft het hier lang regenen, me
vrouw?" voregen de twee Hollandsche
meisies, ..als net eenmaal begint?"
„Nooit langer dan een dag", zei ze en
wees op den barometer, „hij wijst al op
mooi weer". Maar de Franschman glim
lachte cn haalde de schouders op. „Ik
kom hier al twaalf jaar achter elkaar",
zei hij zachtjes tegen mij, om de eigena
res «iet te beleedigen, „en die barometer
staat al twaalf jaar op mooi weer. Uit
pure beleefdheid. Het is een rechtgeaar
de pension-barometer, hij weet wat er
van hem venvacht wordt".
„Twaalf jaar, monsieur?" zei de Hol
landsche familie. „Dan weel u ook wel,
of het hier lang blijft regenen!"
De Franschman haalde weer de schou
ders op en keek alsof hij wel had willen
antwoorden, maar niet recht durfde. „Ca
passera, ?a passera", zei hij troostend,
als een andere soort Coué. maar in een
hoekje, tot mij: „het duurt minstens een
week. ik ken dat. Als de wolken zoo laag
tusschen de bergen hangen, duurt het
dagen voordat ze optrekken. Nergens
valt zooveel regenwater als hier".
„Ik dacht, dat wij in Holland daar het
record van hadden", zei ik met een zucht
en dacht aan oudoom Herman te Leer
dam, bij wien ik eens vier dagen gelo
geerd had met al door regen. Leerdam
zonder regen is erg, maar met regen
praat er niet van. De eenige, die er zich
niets van aantrok, was de Noorsche juf
frouw, die ging maar iederen dag door
met bergen klimmen. Alleen had ze nog
grooter schoenen aangetrokken, met
dikke spijkers er onder en een grijzen
doek om haar pet gebonden, in plaats
van de roode. Op den tweeden regendag
werd ze door een paar Zwitsers, ste
vige kerels met pezige knoken, op een
soort draagbaar thuis gebracht: ze h:d
haar voet verzwikt, toen ze uitgleed.
ren gi
Zoo'n Zwitsersch pension is heel
focd, maar jc moet er niet allemaal in
lijven. Daar is het niet op gebouwd.
De gezelschapszaal is goed voor den
avond, maar niet voor den heelen dag.
Tc klein, vat je? De dorre Engelschman
had geen licht genoeg op zijn kamer, om
aan de historie van zijn vaderland te
schrijven: hij zat dus voor 't grootste
raam aan den kant van 't meer en on
derschepte de helft van het grijze daglicht.
At de anderen begonnen vijandschap voor
hem tc voelen, omdat zij voor hun lec
tuur en handwerken ook licht noodig
hadden. De regen oefende zich maar
voortdurend en leerde eindelijk de kunst
zoo goed, dat er 'geen droog halfuurtje
meer tusschen kwam. Fr ontstond een
wrevelige stemming in 't pension. Me
vrouw de eigenares keek bezorgd: er
waren al gasten, die informeerden of het
overal in Zwitserland zoo nat was. De
eenig onverstoorbare was de barometer,
die altijd maar bleef wijzen op mooi
weer.
Toen sprak de Franschman, na een
lange conferentie met de eigenares, het
benijdende woord: „Wedstrijden".
Maar welke, bij dit ongelijke gezel
schap! De kinderen waren al begonnen.
Die hielden huilconcoursen. met prach
tige resultaten: ze wonnen het om beur
ten allemaal.
„Domino", stelde de Franschman voor.
De Noorsche had nog nooit van dat spel
gehoord, maar wou net graag leeren. Zij
was dc eenige van de dames, de anderen
interesseerden zich niet voor de zwarte
steenen.
„Te Parijs", zei de Franschman mei
zekeren eerbied in zijn stem, „hebben
twee van mijn landgenoolen in Café de
la Paix vier en twintig uur achter elkaar
domino gespeeld".
„En hoe liep dat af?" vroeg de El-
zasser.
„Het liep niet af, de gérant liet ze de
deur uitzetten".
Alle mannen zuchtten over zooveel ge
brek aan sportiviteit. VI ij begonnen. Dc
Franschman sloeg ons allemaal, ofschoon
hij moeite had met den Engelschman, die
de geschiedenis van het dominospel pre
cies kende en hem, na afloop, namens
het pension een krans aanbood, met een
redevoering vol hulde, die de winnaar
dankbaar aanvaardde, ofschoon hij er
geen woord van begreep. Toen het uit
was, antwoordde hij met een vloed van
rap Fransch, terwijl de Engelschman be
leefd boog. Hij verstond er geen letter
greep van. Wij vonden allemaal, dat het
niet hinderde. De sport was er weer
flink door vooruit gebracht en dat moest
het voornaamste zijn.
De beurt was nü aan de dames. Er
was verschil van meening, of het een
baby-mutsje, een baby-truitje of een baby-
manteltje zijn zou. maar bij meerderheid
van stemmen werd tot liet eerste beslo
ten. De producten zouden onder de twee
families met kinderen verdeeld worden.
De strijd begon. Dezen keer was het
de vrouw van den Engelschen geschied
schrijver, die wist te vertellen, dat in
Engeland het record van baby-mutsjes
gevestigd was door een Engelsche Miss
in Manchester, die er een gehaakt had
in een uur, veertig minuten en vijf en
twintig seconden; ze gaf niet onduidelijk
te kennen, dat een vreemdeling op het
vasteland dat record nimmer zou ver
beteren, zoolang Albion boven water
drijven bleef, zei ze Of iets van dien
aard.
Er heérschte eerbiedige stilte, zoolang
de wedstrijd aan den gang was. Ter op
luistering was de eigenares van het pen
sion aan de piano gaan zitten en had
weemoedige muziek gespeeld, maar dat
duurde niet lang. De twee Engelsche da
mes van middelbaren leeftijd hadden ver
zocht, daarmee op te houden: ze moesten
er van sbhreien en het afvegen van de
tranen verminderde de snelheid. Boven
dien verkleurde het katoen er van.
Het resultaat was, dat de Noorsche
jufier het eerst klaar was: in één uur,
vijf en veertig minuten. Alleen beweer
den de twee Engelsche misses, dat zij
het ook wel zoo vlug gekund hadden,
wanneer ze er minder zorg aan hadden
besteed.
Dit was een gevaarlijke opmerking.
Iedereen gevoelde: hier kwam het natio
naliteitsgevoel voor den dag. Engeland
contra Noorwegen. De Franschman, die
nogal belang scheen te stellen in de
Noorsche, was in dien tijd de deur uit
gewipt en kwam terug met een bouquet,
dat hij met een uiterst sierlijke redevoe
ring aan de winnares overhandigde.
Daarna werden de gemaakte mutsjes aan
de kinderen opgezet, ze bleken geen van
allen te passen, maar zooals de dorre
Engelsche mevrouw terecht zei: „dat was
bijzaak, de hoofdzaak was, dat de sport
in dit vreemde land weer een flinken
stap vooruit had gedaan". Ze eindigde
met een juichkreet voor Engeland, waar
van niemand de bedoeling begreep.
Met deze twee wedstrijden was de
ware sportgeest over ons gezelschap
vaardig geworden. Iedereen kwam met
♦oorstellen voor nieuwe wedstrijden aan.
De Elzasser stelde eenigszins schuchter
een concours voor in lid eten van pan
nekoeken, waarvan hij een bijzonder
groot liefhebber was, zooals wij aan het
dessert meer dan eens gezien hadden.
Maar daar de eigenares van het pen
sion tegenover dat denkbeeld wat koel
bleef, om begrijpelijke redenen, kwam
het niet aan de uitvoering toe.
Meer succes had een voorstel voor een
hardloop-wedstrijd voor dames en hee-
ren afzonderlijk.'Het was nu een droog
uurtje geworden en wij besloten maar
dadelijk er toe over te gaan. De baan
werd op den openbaren weg uitgezet, ik
benoemde mijzelf tot wedstrijd-commis
saris, starter en jury (u weet, neef. dat
ik nooit tegen hard loopen heb gekund,
door de steken in mijn zij) en daarop
begonnen de series, de kwart finalen, de
halve finales en eindelijk de finale.
De eerste die af raakte, was de El
zasser. Hij was dan ook inderdaad fe dik.
Maar daar het eindpunt van de baan het
cafétje was, waar zulk lekker bier ge
schonken werd, scheen hem zijn verlies
niet te hinderen; onmiddellijk daarna
verdween hij om zoo te zeggen in de
goal en wij hebben hem dien middag tot
etenstijd, niet terug gezien. De vader uit
de Hollandsche familie verloor daarna,
vervolgens liep de jonge Hollander den
Franschman er af, die sportief zijn over
winnaar geluk wenschte. Toen bleven de
jonge Hollander en de dorre Engelsch
man alleen nog over. Die verslond met
zijn eindelooze beenen als 't ware den
weg, maar de jeugd behaalde toch de
overwinning en, wat het mooiste is, waar
schijnlijk binnen het vermaarde record
van de Zwitsersche meren.
De wedloop tusschen de dames achter
kinderwagens, werd door een van de
Hollandsche meisjes gewonnen, hoewel
een van de Engelsche Misses beweerde,
dat zij gehinderd was. Er wordt veron
dersteld, dat ook hierbij een record ge
vallen is, maar welk weten wij niet; in
ieder geval heeft niemand den slag ge
hoord.
Allebei wedstrijden door Nederlan
ders gewonnen neef", ik heb er tra
nen van in mijn oogen gehad.
Het resultaat van onze wedstrijden
was onverwacht. Waarschijnlijk door
de beweging in den dampkring, dien
wij veroorzaakt hebben, zijn de wol
ken opgetrokken en hebben wij een
prachtigen maneschijn genoten. Mor
gen is het stellig mooi weer. De eige
nares van het pension he.eft in het mid
dagmaal een extra schoteltje ingc-
laseht. Wij gaan prettige dagen tege
moet.
Hartelijke groeten van uw neef
SEBASTIAAN NIETSDOENER.
P. S. Ik open dezen brief nog even
om tc zeggen, dat de verloving er door
is. Zij heeft hem een Noorsche spraak»
kunst en hij haar een Fransche gram-
maire cadeau gedaan, die zit beiden
in den koffer schijnen te hebben mee
gebracht. Binnen drie dagen hopen zij
elkaar te kunnen zeggen, dat zij elkaar
liefhebben. Voorloopig behelpen zij
zich met gesticulaties." Het lijkt wel
wat op doofstommentaal.
Gegroet S. N.
Voor kopie conform
ilDELIO,
