HAARLEM'S DAGBLAD
OM ONS HEEN
Ontvellingen
ZATERDAG 5 SEPT. 1925 VIERDE BLAD
N®. 3494
EEN VIJFTIGJARIGE HERDENKING
den en met vochtige handen van angst
aan het lesgeven, want hij kwam niet
Er was een aardigheid die wij als jon»
gens vertoonden op kinderpartijen.
Twee van ons, als apen verkleed, /«ten
hoog in de lucht in een ton. Dc kinde»
ren gooiden met ballen en kwam cr
in de ton dan klommen wij uit de
langs de touwen naar hoven'en lieten
ons dan weer zakken; als er veel ballen
in de ton kwamen verzeker ik u, dat het
vermoeiend was.
Of wanneer jc op den langen stok
moest trekken met leerlingen die ster»
j ker waren en je stond te grienen achter
jc masker vnn dc klappen die je
kreeg."
Langzamerhand, in den loop van dc
I jaren, zijn het schermen en do ayranas»
tiek vervallen, zoodat no nog alleen de
dans»academic is overgebleven, waarin
1 al de vier hrocis samenwerken en die
1 een grootc reputatie heeft verkregen.
Niet in Haarlem cn omstreken alleen.
!/.ij geven hun lessen ook in Zaandam en
in Bitssum: te Amsterdam hebben zij
hur. eigen danszaal. En daar. naar ik
hoor. worden alle toebereidselen
maakt om het halve eeuwfeest san dc
firma te herdenken.
Natuurlijk is dat alles vanzelf niet ge»
gaan. De oude heer. heeft als ieder met
moeite cn zorg te kampen gehad maar
op dit oogenblik zijn daar, zooals het
past, alleen de vroolijke herinneringen
van over. ..Vader had in het begin
maar twee pakken, het.gewone waar hij
in liep cn het rokpak voor hals cn fees*
tclijkncdcn. Op een vroegen wintermor.
gen werd hij aangevallen door een hond.
iic zijn wandelpak zoo scheurde. dat
hij cr onmogelijk in kon bliivcn loopen.
Kii een oogenblik later moest hij naar
Noordwijk Ie», geven aan een school.
Gccic raad was duur. ..Weet jc wat", zei
•ader. „dan de rok maar", cn die over
ijn wandelpak aanschietende, trok hij
naar Noordwijk. Dc directeur van d<-
school lachte nooit maar toen hij hem
zóó zag. kon hij zich toch niet goed
houden. „Maar meneer Martin, wat heb
c nou gedaan?"
„Wat bedoelt u?" zei mijn vader.
„Kijk eens, wat u aanheeft!" En mijn
ader zich verwonderd houdende, zei
leukweg; „ik moet in dc duisternis de
verkeerde jas uit dc kast gegrepen
hebben'"
Zoo luidde het verhaal en het portret
in den ouden heer. boven onze hoof»
den aan den wand hangende, scheen er
^om mee te lachen,
ct werk kon soms vermoeiend zijn.
Of is het niet voorgekomen, dat dc
oude heer. na twee cp langdurige bals
doormaakte nachten ook nog les
moest geven in ccn particuliere club tc
Leiden' Hij deed drie passen yan dc
Irancaisc voor, maakte dc voorgcschrc»
ven buiging, zcidc: cn zoo gaat u maar
door, dames en hecrcn!" cn sliep in,
waar hij stond. Tom hij na enkele
oogenblikken opschrikte cn omkeek
naar zijn leerlingen, waren ze verdwe*
nen. Begrijpend dat hij/ doodmoe was,
aren zij stilletjes vertrokken.
De hoogc hoed. destijds het symbool
der deftigheid, waar ook nog ccn herin»
nering aan ccn grappig voorval. Op ze»
keren dag had dc oude heer in een win»
kei sinaasappelen gekocht en daar die
een jaszak moeilijk te bt^-gen zijn. in
J. a MARTIN Sr.
In het laatst van October zal het vijf»
tig jaar geleden zijn. dat dc heer J.
Martin in dc Schagchclstraat dc
scherm», gymnastiek» en dansschool van
den heer Vestdijk overnam cn zijn
zoons en opvolgers, dc hecrcn Johun,
Simon, Henri cn Martin, hopen daarvan
een gedenkdag tc maken.
Zij hebben daar reden voor. Wie zou
in Haarlcni en omstreken dc Martins
niet kennen? In die jaren hebben zij ecu
populariteit verkregen als maar wei»
nigen. Hun vader heb ik goed gekend,
ccn degelijk en deftig man. in die da
gen altijd met den huogen hoed op.
zooals toen'gebruikelijk was, steeds bij
zijn werk. kalm cn rustig tc midden
van een krioelende menigte jongelui cn
met een gezag over dc jeugd, waar»
voor hij in het geheel geen moeite be
hoefde tc doen. Dat ging van zelf.
Als hij in zijn handen klapte, om au:i
tc kondigen dat hij iets zeggen zou, dan
kwam er stilte in dc rumoerigste schare.
En ik heb met zijn vier z.oons de oude
geschiedenis zitten ophalen, terwijl wij
met ons vijven in de danszaal zaten,
het eigenaardigste Interview dat zich
denken laat.
Gemakkelijk was hij niet. de oude
heer. Dat wil zeggen: niet lastig of on
aangenaam. maar een vader, die zijn
zoons niet ontzag cn ook niet bang was.
dat zij tc hard zoudcr. werken. AI vroeg
kwamen zij assistccrcn bij de dansles,
moesten viool spelen. ..Dat :s in den be
ginne niet .gemakkelijk en het ging
dan ook niet dadelijk, maar jc mocü
wel cn op den duur streek je dc welbe
kende muziek precies in ile maat cn
moest oppassen dat jc over je viool niet
in slaap viel, als het wat laai geworden
was den vorigen dag. Vader kon cr ons
soms onverwachts zoo voorzetten", ver»
telde Martin, dc jongste zoon. terwijl
w ij daar met ons vijven zoo-op de bank
zaten. „Op ccn dag speelde ik viool,
toen hij les gaf. Er waren veel leerlin
gen. dien middag cn aan den kant zaten
veel dames, moeders van leerlingen, om
eens tc zien hoe dc kinderen vorderden.
...Meneer", zegt mijn vader op eens
(bij noemde ons altiid meneer) „neemt
u de les eens van mij over. Ik ga ever
weg". En daar moest ik op eens optrc»
len in het vak cn in de firma gebleven?
Hoeveel jeugdherinneringen staan niet
met hun werk. hun lessen in verband!
Talloozc kinderpartijtjes, naderhand dc
bals. Er zijn dui/endcu kinderen in Ne»
derland, nu al op gegroeid tot volwas»
sen menschen, in wier jeugd de Mar»
tins een rol hebben gespeeld, al hebben
misschien dc onhandigen, de ongcschik»
ten wel eens tegen dc lessen gezucht.
Daaraan herinnert ccn spreuk aan
den wand, getcckend door ccn leerling
die haar zoo vaak van zijn leer»
meesters had gehoord en hun die met
St.»Nicolaas keurig geschilderd thuis
zond: het is hier geen k.enl
leerschool.
r,- i 1 Zoo is het. Maar wie doorzette, ook al
Zoo h.hh.r d» oud, h.cr t„ „,n -oor,. h„ s0„„ i t v|ol lHl d„r
na hem aan Ccn onnoemelijk aantal kin. "j ,(iiJ b fd
tsrbrMfeavrj:
wonnte om eenmaal per jaar een tocht J ,,tód|ns. foj Un8 ovc„
Ie maken naar de domen Aanvankelijk E miabraiken «al ook
dc dumen gesloten cn zoo moest men
verder van huis cn viel de aandacht op i
Bergen. Dc leerlingen en hun vrinden J
'den hoogen hoed gedaan en dien
daarna wc:r opgezet. Verder wande»
lende ontmoette hij. op den hoek van
de Anegang cn de Grootc Houtstraat,
een notabel ingezetene, aan wicn hij dc
noodige eer wilde bewijzen. Dus nam hij
met ccn zwaai de hoed af cn dacht pas
weer aan de sinaasappelen, toen zij ir.
een wilden boog over de straat
zwierden.
Populair was hij bij de kinderen, want
al toonde hij zich een strenge leeraar,
die gehoorzaamd wenschtc tc worden,
de kinderen hielden van hem omdat hij
goedhartig was en het goed met hen
meende.
mochten mc'e,
m. w a,k, eh, f V? d vroeEer. Ziedaar eco tweede, die de kla.
iTeV^^dTo^de tZ
kippcvccrcn cn dan kon de tocht begin» 7 MnrHn schi-i ven dat tor nnti
pïrartü-f STaStE sc"r,jvc"d""n
\vnnr ('e" Cr's'sl:'jd. die^lecht was
'het vak (in 1914/15 wa" er nauwelijks
Vroeger duurden de bals langer. Zie=
's middags, als dc klap op dc
moest dc uitspanning te Bergen,
de roovers wat gingen drinken, ingeno»
men worden. Weken van te voren
erk voor cën cn pas langzamerhand
werd het heter) is dc bloei van i'
non innr Rrr'ifnï" fn don rei <L nude ou£'c dansschool teruggekeerd. Het V<
nou naar Bergen? en dan zei dc oude v,in „rhn
heer onveranderlijk:
is, jongens!" Dat 1
t eikegroen uit
i Juni. Bij die
trouwen van dc ouders heeft dc school
Itijd bezeten cn daarop gaan dc jubïla--
groot. Ik geloof dan ook. dat zij
gclcg.nheid werd een marsch gezongen. -
a- „„w einde October ccn prettig hcrdcnkmgs»
feest zullen vieren cn verzuim niet te
j vertellen, dat 't factotum Boukje Pries.
waarvan dc woorden waren gemaakt
door den onderwijzer Nicrop cn dc mu»
'f, £g°L ÏÏLÏÏÏS? UTS' I~.i welbcfcc„d. dm altijd too
En hij dc hennnenng ..n dat iccii d< c.'
r dcz.e oude Haarlemschc instel»
De vier gebroeders Martin die thans de firma vormen
op den gladden dansvloer met dc voc»
|l",k0
ling in deze rubriek te schrijven, was
Altijd is in die vijftig jaar de schooleen genoegen, dat ik mij niet mocht la-
op dezelfde plaats in de Schagchclstraatt {Cn ontgaan.
gebleven, piaar in den beginne was ze J J. C. P.
niet zoo groot. Aanvankelijk bestond al»
leen wat nu dc voorzaal is. daarachter
Stond een pakhuis, dat in 1905 uitge*
brand is. Naderhand hebben dc zoons
op die plek een tweede zaal gebouwd.)
maar daar heeft dc oude heer geen les
meer in gegeven. Hij heeft cr alleen nog
eens doorgeloopcn, toen zc in 1911 ge
opend was cn is in het volgende jaar ge
storvcn. Toen de plannen tot verbou»
wing besproken werden, had hij ge*
7egd' „als ik jullie was. zou ik het niet
doen. maar jullie moeten het weten."
En het succes is niet uitgebleven.
Het zijn ook twee mooie zolen, ruim,
met. een mooicn parketvloer cn flink vel
licht. Aardige schouwen breken de
eentonigheid, de wanden zijn behangen i
met allerlei platen en gravuren, min of
meer betrekking hebben op den dans.
Dc Blüthncr«piano, die bij het veertig» i
ouders van de i MATROZEN EN HUN
werd, ontbreekt. I BIJGELOOF-
toevallig is'zc in reparatie na tien jaar De bijgcloovighcid van matrozen is
druk gebruik. sedert eeuwen bijna spreekwoordelijk
En vanzelf komen wc op de veronde» geweest- Dit behoeft niemand tc ver»
ring in dc danskunst. Hoeveel wijziging wonderen, wanneer men bedenkt Gat
kwam cr al niet in dien tijd. \,m de l(]c oudcnvctsche matroos zich overgaf
oude dansen: polka. Duitsche polka. ian dc gevaren van de diepte met wei»
mazurka wals, frangaise is mets over» njg hulp van wetenschap cn ondervin»
gebleven, de Sleiliennc. dc Varsjovenne dj Mjj ht zi vergocding Ilict
dc Lr.ooyicnno, da g.lop. dcTempore.,M t;, jl[t Ioo, lb(,„mlaluuI,
jn .n ha, vcreaatbo.k earaakl k k
l iet is een uitgezochte gelegenheid om ry„
:ns tc vragen, wat de hecrcn Martin kennen van zekere he tóeken is Aan cij»
an ccn verandering in dc danskunst c»„ ^kens. welke hem konden
denken die onlangs aangekondigd werd.v<JorspclIcn of zijn reis al dan niet gun»
Zij verzekeren, dat er niets van aan is. st'g zou worden-
Geregeld gaan zij naar Londen cn Pa» -Sommige van deze gewoonten bestaan
rijs, bezoeken cr dc congressen cn lec»heden ten dage nog in den vorm van
ren cr dc nieuwe dansen; bovendien I tradities, niet meer als geloof- Bij»
hebben zij daar hunne particuliere rela» j voorbeeld het noemen van meisjesna»
i. die zij natuurlijk aan dc collega's j men aan den gemccnschappelijken
t rnecdcclen.
ROMANCES VAN DE
WOESTF. ZEE
Een serie boeiende artikelen
van onvermoeide kruistochten
en beroemde schepen
DuOR
F. J- CHAMBERS
JOud-offieier der Brltsch'e marine)
'Nadruk verboden)
Maar dat er een kentering komt, is on»
waar. Dc steps blijven in den smaak,
een van dc nieuwe is dc Florida, ge»
noemd naar het danspaleis rc Parijs; dc
allernieuwste de Charleston, een Ame»
rikaanschc dans, feitelijk een neger»
dans, maar die toegepast is voor de bal»
zaal. Zoo was de tango een Argentijn»
sche dans maar omgewerkt in Parijs.
Uit Duitsehland komt in dc laatste ja
ren niets meer, maar dat komt wel
weer.
Wij geven ook veel lessen aan oude»
ren, die de nieuwe dansen nog willen
leeren cn voor wie het gemakkelijker is,
dat zc cr niets van kennen, dan wanneer
zij de oude rondedansen nog in de voe»
ten hebben."
„Wat is naar uw mccning de beste
tijd om de kinderen te laten beginnen?"
„Zes jaar. Een van onze leerlingen is
elf jaar bij ons gebleven, heeft nu eind
examen voor de H. B. S. gedaan en
woont te Parijs."
"Èr wordt mi;
den oorlog veel dansmeesters zijn op
gestaan. maar menigeen raakt er weer
uit. anderen geven alleen aan volwasse
nen les. Het is niet zoo gemakkelijk, aan
kinderen onderricht te geven. Men moet
der. toon vatten, dc geschiktheid heb»
ben.
worden door het gevi
„rondje" drank. Zelfs dc officieren der
Britsche» en Amcrikaansche Marine
houden op het oogenblik deze gewoon»
te nog in ecrc. Een verklaring van den
oorsprong dezer traditie is, dat in den
ouden tijd het noemen van een meis
jesnaam meestal aanleiding gaf tot
ruzie, aangezien doorgaans twee ma»
trozen op hetzelfde meisje verliefd
werden nis zij»crgcns in ccn vreemde
haven binnenliepen.
ZEESLANGEN.
Het bijgeloof, dat waarschijnlijk wel
het meest de aandacht van de land
bewoners heeft getTokkcn. was de be=
roemde vertelling van dc zee-slang, ook
bekend als Kraken, Leviathan cn on»
der andere namen Elke beschrijving
van dit „zeemonster" is steeds weer
verschrikkelijker dan de laatste en hoe
meer verhalen men cr van leest of
li'oe ongelooflijker dc zaak gaat
lijken- Maar in die dagen was er ook
niets bekend van dc „oephalopoda" of
duivelsvisch, die leefde in de schaduw
rijke diepten der Oceaan- En zoomin
als van dit „koppootigc" weekdier met
zijn kring van trechtervormig geplaatste
Ik wil het wel geloovcn. Is het niet i armen rond den kop, wist dc weten»
rigenaarciig. deze vier broeders, opgc.l schap iets tc verhalen van andere die»
ocd als het ware in de danskunst, al»ren. zooals de achtarmige polyp en zijn
reusachtige nichf, 3e pïjMnkfvfscïï- Nu
zijn zij gevangen en knn men ze, op»
gezet, bewonderen in de museums, ter»
wijl cr over deze monsters gesproken
wordt als „interessant zoologisch stu»
dic»matcriaal". Maar het is niets te
verwonderen dat in dien ouden tijd een
matroos hevig schrok wanneer hij zulk
een monster tc zien kreeg cn evenzeer
is het begrijpelijk dat zoo een man bij
zijn thuiskomst een min of meer over»
dreven en fantastisch verhaal ging
mcdedeclen over zijn ondervindingen,
waardoor natuurlijk do juiste beschrij
ving van het monster steeds verder op
den achtergrond werd gedrongen.
Een ander bijgeloof is dat der vreem»
de geluiden uit de diepten, waarvan
verondersteld werd, dat zij storm voor»
spelden cn rampspoed. Jicn Holland»
sche k.ipitcin verhaalde hoe hij bij een
reis in 1768 op een nacht, dat het weer
mooi cn helder was. plotseling een
zwaar gegrom hoorde in dc nabijheid
van het schip en dat even later een
verschrikkelijke storm hoven het schip
losbarstte. Zijn verhaal werd als echt
onderstreept door den kanonnier, die
cr nog aan toevoegde dat hij bij een
vroegere reis naar dc Oost iets derge»
lijks al had meegemaakt-
Het aantal manieren om gunstigen
wind tc verwekken gaat in het zeemans»
bijgeloof alle schattingen tc bove:.-
Voor ccn briesje was het fluiten van
een deun algemeen in zwang- Werd
sterkere wind verlangd, dan stak men
een mes in de bezaansmast met het
heit wijzend in de richting, waaruit
men wind wenschte. Ook kon men de
voormast schrappen met een sPU^®r»
terwijl een zeemansuitdrukking luidde:
„Elke kat heeft een- storm in haar
staart". Hiermede moet het reit in
verband worden gebracht, dat het ver
drinken van een poes bij mooi weer.
storm tengevolge moest hebben, ter»
wijl ccn plaats hebbende storm juist
kon worden verminderd door dadelijk
een kat overboord tc gooien cn aan dc
diepte prijs te geven-
In vroeger tijden vonden vele men»
scÊen, vooral Finnen, ccn bestaan in
hc-t verkoopen van toovcr-voorwerpen,
welke mooi weer konden brengen- Deze
talismans bestonden uit artikelen van
eiken aard. doch het bekendste was
een bundeltje vodden, dat op eigen
aardige wijze vastgebonden cn met een
spijker aan de mast bevestigd was.
ZEEMEERMINNEN EN MEER
MANNEN.
Zeelieden hebben altijd een soo^ bij»
geloovigen afkeer gehad van het Fin»
sche volk, waarvan verondersteld werd
dat het bovennatuurlijke machten be»
zat, welke zelden ten goede werden
aangewend. Liep een zeereis soms eens
verkeerd af en was er toevallig een Fm
aan boord, tien tegen één. dat de arme
man „Jonas" werd gedoopt en flink
moest boeten.
Het vooroordeel tegen het dooaen
van ten zeemeeuw is algemeen be
kend- Men gelooft nog ljcden, dat in
cc zeemeeuwen de zielen der oude ma
trozen na»leven-
Dc groote neef van dc zeemeeuw
dc albatros werd maar 3l te vaak
beschouwd als een goed boodschapper.
Hij werd gevangen en weer vrij^ gelaten
nadat hem een bundel brieven voor fa»
milie»leden en liefjes van de matrozen
onder de vleugels gebonden was- Ook
ras het gewoonte om een albatros, die
nen op de thuisreis zag vliegen, tc
zangen cn te onderzoeken of hij wel
licht brieven bij zich droeg. Na het
onderzoek werd de vogel weer opgcla»
ten met een kaartje om zijn hals, ver»
meldend de datum van het onderzoek-
Ook 3r.dere vogels hadden hun ver»
schillende beteekenissen voor zeelie»
den. Wanneer een gewone spreeuw op
het dak kwam, zou het onheil brengen
men het dier zou najagen of pijni
gen. Een raaf, die in dc mast kwam zit»
ten, bracht het grootste ongeluk aan,
maar een wouw op die plaats betceken»
de het grootste geluk- Bijna alle vogels
hadden dc een of andere macht, maar
gelukkig streefde het oude bijgeloof cr
altijd naar dc gevederde vrienden van
den mcnsch steeds tc beschermen- Un»
■crschillig of een vogel een goede of
en kwade bcteekenis had. het bijgeloof
-erbood immer dat het dier wreed of
onmcnschclijk mocht worden bchan»
dcld. daar zulks onder alle omstandig»
heden onheil met zich zou brengen-
De zeelieden uit dien heel ouden tijd
hadden ten opzichte van bijgeloovig»
heid wel het toppunt bereikt- In die da»
gen bestonden er verhalen, welke het»
zelfde zeemonster in honderden ver»
schillende vormen beschreven. Zeemeer»
minnen en meermannen werden dage»
lijks besproken in vollen ernst, en too»
ver-eilanden cn dergelijke kwamen in
alle gesprekken voor. Eer Fernando de
Magclhaens er, Francis Drake cr in gc<
slaagd waren hun reizen rond de wereld
te volbrengen, had dc mcnschheid geen
zuiver begrip van de ligging der we»'
relddcelen-
VERLOREN EILANDEN-
Het is een bekend feit. dat in vulca»
nischc streken somtijds eilanden ver
dwijnen als een gevolg van 22rdbcvin*
gen in de bedding der oce2an. Hieraan
is toe te schrijven het ontstaan van
sprookjes als dat der fabelachtige ver
dwijning van het wonderland Atlantis#
waarvan de Fransche schrijver Pierre
Benoit zoo^meesterlijk vertelt in zijn
roman van dien naam- En zulk een ver»
haal werd op het land gaarne geloofd!
Dc moderne zeeman is een geheel
ander wezen dan zijn kameraden van'
jaren geleden. Nochtans kunnen al de
tegenwoordige ontdekkingen en vooruit
gangen der wetenschap hem niet ge
heel ongevoelig maken voor dc roman»
tiek der overleveringen van vroeger
bijgeloof. Nog steeds gaat het zeemans»
wezen samen met mystiek, overdrijving
cn geloof aan voortcckcnen van nade»
ren^r onheil.
Er is echter een gewoonte onder
zeelieden van verschillende natie;, wel»
kc zeer beslist geen bijgeloof is. of»
schoon zij er dikwijls ten onrechte voor
gehouden wordt. Dit is het fluiten op
dc fluit van den bootsman wanneer een
hoofd'officier over dc loopplank komt.
Dit is geen overblijfsel van de oude
gedachte, dat het wcnschelijk was de
goden van de Oceaan te eeren. doch
het is eenvoudig ccn typisch oud ge
bruik, dat toevallig is blijven voortbe
staan- Het behoorde vroeger namelijk
tot de onmogelijkheden, dat een zich»
zelf rcspectecrcnd kapitein of officier
's avonds nuchter aan hoord kwam en
meestal was het nnodig hem met een
takel cn een katrol uit zijn sloep asn
boord te hijschcn. Dit hijschen ge»
schicdde dan op commando van den
bootsman, die door fluiten aangaf als
er „gehaald" moest worden- Op sommi
ge schepen heeft men nu dit fluiten als
een soort eerbewijs in zwang gehou
den-
INCEZONOEN M E E D EE LI N C EN
a 60 Cts. per regel.
Schrammen, Schrijnende Plekken,
Huidwondjes. Brand- en Snij wonden
geneest men met
30,60,90c. PUROL
Sportpraatja.
FEUILLETON
~HET>ARK MET b¥
BLAUWE VOGELS
Uit het Fransch van
CHARLES FOLEY,
6)
- Neen kom mede in huis, verlaat mij
niet' riep .ne- rouw Verlier. zoo luidde
de familienaam van tante Marie, angstig
uit. „Pascal en Francois dc chauffeur
kunnen in het notel gaan -.eggen dat ge
hier blijft, zij kunnen de rekening beta
len. uwe papieren en bagage mede te
rugbrengen Als wij uit elxaar gaan kan
een hindernis in den weg komen, zoodat
wij elkaar niet terug zouden zienIk
heb al zooveel van die toevallige gebeur-
lenissen beleefd! Laten wij deze cenige
gelegenheid, die ons tot elkaar heeft ge
bracht benutten ei niet het noodlot tar-
ten.
Mijn verlangen is nog grooter dan
het uwe mevrouw, dat kan ik u verze
keren. want u waagt niets met wachten,
terwijl ik alles op het spel zet! Maar
voo'r'u evenals voor mij komt het er bij
een besluit nemen, waarbij ik mii zou
verbinden u mijn leven lang te verzor-
Scn, op aan zonder overhaasting te hau-
elen, al ware het slechts om blaam en
veroordeeling te ontgaan.
Die laatste woorden, meer nog ge
richt tot den neef. maakten toch indruk
op mevrouw Verlier. Verdrietig liet zij
het hoofd hangen. Lionel maakte gebruik
van dit oogenblik van zwakte, mis
schien omdat hij het gevoel van fierheid
van het jonge meisje begreep, of wel met
het doel het besluit zijner tante tegen ie
te werken. Hij zeide daarom met zijn ge
wone beslistheid:
Juffrouw Sonnel heeft gelijk, tante.
F.r is geen haast. Wij moeten niet on
doordacht handelenAls uwe be
schermelinge nu graag zelf hare reke
ning wil betalen, haar brieven ophalen
en kleine bagage pakken, laat zij dat dan
doen. Hebt u aan mij niet genoeg als
slachtoffer cn wilt u nu ook al gaan de
baas spelen over uwe arme lectnce vóór
zij nog Ccn voet hier in huis heeft ge
zet?
Deze scherts bracht ditmaal de 011de
vrouw niet tot rust. Met angst in de
slem zuchtte zij:
Als ge hei bepaald wilt lieve kind.
ga dan.... maar niet alleen, het gaat al
schemeren.Ik verlang dat Pascal met
u medegaat niet slechts tot buiten het
Eark, maar tot aan het Hotel du Lac.
óm vooral spoedig terugniet later
dan-morgen vóór den middag! Voor alle
zekerheid zal ik u morgen do auto stu
ren te elf uur. Zorg dan gereed te zijn.
Het kleinste oponthoud zou mij angstig
maken. Ik zal vannacht onrustig slapen.,
cn geen leven hebben tot uw terug
komst.
Lionel had het poriier van de landau-
let weer geopend. Hij gaf blijk van een
stijgend ongeduld bij die lange omboe-
hield deze waarschijnlijk voor
belachelijk en overbodig. Albine ver
moedde dit en verhaastte dus het afscheid
z— Ik zal morgen te elf uur klaar staan
mevrouw. Als u niet van besluit veran
dert en ik van uw huis geen tegenbe
richt ontvang kunt u op mij rekenen.
Mevrouw verlier omhelsde het jonge
meisje en fluisterde haar toe: Ik zal
je liefhebben arm kind, ik zal je liefheb
ben zooals uw moeder had moeten doen!
Lionel die deze opgewonden woorden ge
hoord had kwam tusschenbeidc zeggend:
Waar bent u toch zoo ongerust over
tante? Julfrouw Sonnel zal niet zoek ra
ken. zij is oud en wijs genoeg om den
weg naar Boismont alleen te vinden
en zij zal dien terugvinden, daar kunt u
op rekenen! Als het noodig is zullen wij
haar daarbij helpen. Maar laat ons nu
naar binnen gaan. Wij hebben nu genoeg
romantische ontroering achter den rug
Het is niets goed voor uw- hart.
Opnieuw voelde Albine onder die spot
tende woorden een onwelwillende be
doeling aan haar adres. Zij trok het zich
wel aan. maar veel minder dan de wei
nig eerbiedige wijze van optreden van
Saint-Preuil tegeuover die meer dan
twintig jaar oudere bloedverwante.
Pascal, ik draag je de zorg voor dit
meisje op. zeide mevrouw Verlier, zon
der naar haar neef te luisteren.... „Pas
op haar en blijf bij haar tot aan het Ho
tel du Lac".
..Er zijn geen wolven in het park
spotte Lionel, geprikkeld door die over
dreven bezorgdheid. „Ze zullen mejuf
frouw Sonne! niet opeten."
Mevrouw Verlier stapte in de auto
Saint-Preuil ping naast haar zitten, de
chauffeur sloot het portier en de auio
verdween weldra onder de olmen van de
groote laan.
HOOFDSTLK III.
Een praatje in den mist.
Albine kreeg een gevoel van leegte om
zich heen. Het was naar of zij alken in
hel uitgestrekte cn verlaten park was.
Haar hart klopte hoorbaar. Zou zij ooit
die vriendelijke vrouw met hare lieve
oogen, zachte troostvolle stem terugzien?
Zou zij die eenïge vertrouwelinge wel
licht nog moeten missen? Zij werd in
haar stille overdenking gestoord doo.
den boschwachter die beleefd vroeg
Als de juffrouw het goed vindt,
zullen wij maar op weg gaan. het zijn
nog een goed- driekwartier loopen.
Vooruit dan maar, antwoord
de Albine en -egelde haar pas naar dien
van Pascal.
Te zamen gingen zij langs de rivier --n
de struiken, waaruit reeds een lichte ne
vel opsteeg, naar den uitgang, welke toe
gang tot het dorp gaf.
Albine had graag hel stilzwijgen be
waard om beter het park te kunnen be
wonderen bii het vallen van den avond
en nog ie blijven denken en de herinne
ring levendig 'e houden aan die ontroe
rende ontmoeting welke gelijk de me
vrouw van het slot haar gevoeld had,
werkelijk door de Voorzienigheid scheen
te zijn voorbeschikt.
Voor Pascal had het landschap niets
nieuws en geen enkele herinnering hielp
hem den weg korten. Hij verwaarloosde
daarom deze gelegenheid tot een praatje
geenszins.
Met dat al heeft de juffrouw het
slot niet gezien. Het ligt daar links ach
ter die groote boomen. Er is geen ech
ter slot in de heele omgeving. Niets is
nagemaakt oud. Het is nauwelijks vijf -11
twintig of dertig jaar oud. Van de voor
zijde af die geheel met rozen begroeid
is. heeft men een uitzicht op de begroei
de heuvels en op het meer: het is daar
prachtig cn zoo vroolijk. Ik spreek van
het uitwendige, want inwendig heeft me
vrouw Verlier, de dame die de ionge
mijnheer tante noemt, sedert vijftien of
zestien jaren niet anders beleefd dan
sterfgevallen en verdriet. De rijkste men
schen zijn niet altijd de gelukkigste.
Mijnheer Lionel lijkt mii anders niet
bedroefd toe!
Dat is zoo, hij trekt zich er niet veel
van aan en heeft. 0111 de waarheid te zeg
gen daar ook niet zoovee! reden voor.
Hij was nog op school en pas elf of
twaalf jaar toen, behalve in elkaar stor
ten, alle mogelijke ongelukken op het slot
zijn terecht gekomen. Tegenover dien jon
gen werd daarover zoo min mogelijk ge
sproken. Hij heeft dus, daar hij niets of
bijna niets van al het verdriet van 2iin
lantc geweten heeft, niet veel moei'te
gehad dat alles te vergelen.
Boismont behoort aan mijnheer de
Saint Preuil niet waar?
Volstrekt niet. Het goed is van me-
rouw Vertier, de dame die u in het park
hebt leeren kennen. Mijnheer Lionel, hoe
De opening van het nieuwe
seizoen
Morgen begint het officieele voetbal»
programma weer, zij het ook met een
onvolledig programma, wegens den
internationalen liefdadigheidswedstrijd
in België en wegens de wedstrijden om
den Zilveren Bal in Rotterdam, waar»
voor verschillende clubs hebben in ge»
schreven.
We krijgen weer de vele maanden
van emotie, die alleen het voetbalspel
te voorschijn kan roepen, niet alleen tij»
dens de wedstrijden, maar ook uren cr
vóór en er n3-
Dat begint al bij de bestudeering van
het programma. Dan worden de kan*
sen gewikt en gewogen, alsof er'gfc'cn
ernstiger zaken op de wereld bestaan.
Enfin, veel kwaad wordt er niet mee
berokkend-
Vervolgens komt de strijd zelf, ge»
leid door een scheidsrechter met macht
en gadegeslagen door duizenden
scheidsrechters zonder macht!
Tenslotte de nabetrachting, waarbij
het soms ook aardig heet kan toegaan.
Hoe het zij. voetbal, bruin monster,
zijt welkom op onze velden! Ge hebt
cr recht op. want de R is weer in de
maand! Als ge ook maar beliefde tc
verdwijnen, wanneer die Ietter er niet
meer in voorkomt, namelijk in Mei.
De Zilveren Bal-
Vooreerst nemen de wedstrijden om
den sniksplïntcrnieuwen Zilveren Bal
H. B- S- nam den vorigen bal defini»
ticf in bezit dc aandacht in beslag.
Over de geschiedenis van de Zilveren
Bal.wcdstrijdcn schreef de heer C. J-
Groothoff in ons laatste „Sport cn
Spel" interessante bijzonderheden-
Hieronder volgt het lijstje van de
namen der winners sinds 1501
1901 H. V. VRapiditas 2
1902 H. V. V.Volharding 3-0
1903 H. V. V—Sparta 3—1
1904 VelocitasSparta 4—3
1905 H. B. S—Sparta 3—1
1906 H. V. V.—H. F- C. 7—2
1907 H- B- SAchilles 70
190-S QuickHaarlem 42
1909- Quick—V. O. C- 1
1910 SpartaH. B. S- 50
1911 V- O. C.—Quick 1-0
3°12 HaarlemH. F. C- 1
1913 Sparta—D. F C- 3-0
1915 Quick—H. B- s. 1-0
1916 Willem IIAjsx 1—0
1917 Willem IISparta 2—1
wel hii al jon^ zijn ouders verloor ook
niet cnbemidaeld zooals u we! kunt be
grijpen. Hij heeft veel geld. maar het
haalt niet bij de millioenen van zijn tan
te. Hoe kwam u er toe te denken das
mijnheer Lionel de eigenaar van Bois
mont was?
Zijn meesterachtig optreden en de
beschermende, weinig eerbiedige manier
waarop hij iegenover zijn tante optreedt
met haar spot zelfs cn de toegevendheid
en onderworpenheid van mevrouw Ver
lier tegenover hein.
—Zeker, onze jonge mijnheer spreekt
tegen mevrouw niet altijd zooals behoor
de. maar dai is een beetje de sehuid van
ons allen. Die jongen is zóó bedorven,
hij denkt dat hij alles kan. Al heel jon<»
heeft hij gemerkt, dal men met veel geld
alles ir. het leven heeft wat men wil.
vooral in het leven van heden ten dage
H'J weet. dat hij naast ziin eigen bezit
later Boismont cn het groot fortu;:: zij-
ner tante zal erven. Dat alles is niet ge
schikt geweest 0111 hem bescheiden "ie
maken. Het is nog een geluk dat hij,
terwijl hij al zijn wenschen kan bevre
digen, daarbij rijk, knap van uiterlijk,
niet een nare egoist is geworden, maar
vrij goedhartig is gebleven. Ik voor mii
geloof, dat mijnheer Lionel in den grond
van zijn hart goed iszonder zichzelf
daarvan bewust te zijn! Hii ;s n:e: zoo
verdraagzaam cn berustend a;s r-.\rv
hij is dikwijls driftig en is ifofscn. houdt
van vleierij. Hij geeft zelden wat aar, an
deren maar betaalt ruim
(Werd* vervolgd),
