HAARLEM'S DAGBLAD
VAN ONZEN REIZENDEN
REDACTEUR
Kiespijn
Sanapirin
ZATERDAG 12 SEPT. 1925 VIJFDE BLAD
(NIEUWE REEKS).
N». 265
EENIGE LOSSE INDRUKKEN VAN FINLAND
de Finsche Brieven.)
SMöRGASS. OVER ZALMEN, FORELLEN EN SNOEKEN. DE VROU
WEN IN FINLAND. - ONZE LEIDER DE HEER GEORG H. THESLOF.
Ann Finland zal Ik steeds een herin»
nering blijven bewaren als aan een ..Lui»
lckkcrland". In geen enkele periode van
mijn leven heb ik zóó gegeten al? op
mijn reis door Finland. Eigenlijk geelt
het woord „eten" maar hall aan. wit wij
in Finland hebben gedaan. Doch het
was onze schuld niet; wij moesten wel,
of wij wilden of niet. Ons programma,
dat \an feestmaaltijd tot feestmaaltijd
voerde, had ons er op voorbereid, maar
dc werkelijkheid heeft verre overtrofien
alles, wat wij er van verwacht hadden
Al» ik er afln terugdenk, vraag ik mij
telkens af, hoe ik het heb doorstaan.
Eigenlijk was liet niet meer of minder
dan ccn aanslag'op ons leven, dien de
hartelijke, brave Finnen met hun telkens
herhaalde „smórgassen" op ons hebben
gepleegd.
Hoe aan mijn lezers een smörgass te
beschrijven? Op het eerste gezicht do;t
een smorgassstafel jc denken aan de
spijstafel van een onverzadigbaren reus
uit dc sprookjes van Moeder dc Gans.
Of aan een rcclnfctafcl van een kok
op ccn tentoonstelling van vocdingsmid»
delen. Het zijn alle soorten voorgerech»
ten bij elkander, op ccn reusachtig
groote tafel naast elkaar gestapeld. In
net midden cenige hooge torens van bo»
ter. die doen denken aa:i koepels van
een Russische kerk Deze gele torens
zijn de „pièccs de resistance" van dc
tafel.
Daaromheen één stapeling van lekker»
nijeh. Allereerst dc zalm! Men ziet er
den gekookten roscn zalrn in heel zijn
lengte en wat voor lengte! drij
vend in gele botersaus, men ziet hem
in mootcn gesneden, badend in mayo»
r.zise of met peterselie bedekt, in ronde
stukken verborgen tusschen gelatine, of
geperst in blik. men vindt hem op tafel
gekookt, gestoofd, gebakken, gesmoord,
men vindt hem in alle denkbare varia»
tics. waarin een zaim maar op tafel op»
gediend kan worden. Maar de zalm Is
slechts een onderdeel van dc smörgass.
Heclc snoeken, heclc speenvarkens, ge»
rookte palingen, gestoofde palingen, pa»
lingen in gelei, sardines, haring, kreeft,
ansjovis, caviaar. garnalen, knlfsvlccsch,
rundvlecsch. gerookt rendieren vleexch.
tong. worst. Russische eieren, asperges,
radijs, tomaten, salades in soorten, ik
som maar in het wilde weg volgens mijn
herinnering op en ik weet. dat ik zeker
de helft van al dc heerlijkheden oversla.
En dan niet te vergeten het brood, wit
cn bruin en het donkere, knappende
„kneckcbröd". dat aan zwart gebrand
Jöodsch Daaschbrood doet denken. Op
dc hoeken van dc smörgass»tafcl staan
borden hoog opgestapeld cn daarnaast
liggen in verschillende bakken dc bijbe»
boorende messen, vorken cn lepels. Een
smorgassstafel is jc reine ..invitation au
diner"!
Elke feestmaaltijd In Finland nü
en elke maaltijd was voor ons ccn
feestmaaltijd" begon met ccn ..smtir»
gass"! In een grootcn kring staan dc
gasten om dezen lucullus'disch. nemen
hun bord met tocbclioorcn cn de aanval
begint. Ieder prikt zijn moot zalm. zijn
sardines, zijn kreeft, zijn garnaaltjes,
zijn haring, zijq Russisch ci. zijn portie
van het speenv.iken. zijn tong. zijn ren.
dicrvlccsch. zijn gerookte paling, totdat
zijn bord écn berg van hors-d'oeuvres
is. In het begin meende ik bescheiden»
lijk met één mootje zalrn, één stukje
kreeft cn 2 radijsjes genoegen tc moe»
ten nemen, maar mijn gulle gasthêercn
lieten mij niet van hun smbrgasstafcl
gaan. voordat mijn bord één stapeling
van gerechten was. En hcclcmaal tevrc»
den waren zij pas. wanneer je arm in
arm voor een tweeden keer met hen
naar de smörgass wandelde. o:n van
alles nog eens „in te slaan". In Holland
zou een ieder aan zoo'n smörgass reeds
meer dan genoeg hebben, maar daar in
Finland was dit eerst „de ouverture".
Na dc smörgass begon pashet
eigenlijke diner. Dan kwam eerst recht
dc zalm op tafel, visschen van drie»
kwart meter lang! En ook die /alm was
pas nogde inleiding' Werkelijk,
mijn maag heeft daar in Finland dc
proef doorstaan! Zij heeft geen minuut
rust gehad! Zij heeft het grootste aan»
dcc! aan de „representatieve missie" gc*
had. Want meen niet. lezer, dat zij er
met écn smörgass af was! Twee maal
per dng fcestmualden wij, dat wil dus
zeggen: twee maal smörgass soms,
FEUILLETON
brachten wij het zelfs tot.drio'U twee
maal zalm, tweemaal kip, tweemaal
enz. enz. enz. En daarmee waren wij
cr nog niet! Tusschen dc twee ofli»
cicclc maaltijden was altijd minstens
nog één „tea" en omdat men ons overal
wilde tooncn, hoe men dc komst der
Hollanders waardeerde, was die ..thee"
telkens zoo overvloedig, dat /ncn cr ccn
heel weeshuis mee had kunnen spijzigen.
En omdat wij Hollanders het bewijs wil»
den geven, hoe wij die gastvrijheid ap»
precicerden, zeiden wij met mannen»
moed tot onzelvc: „Eet! Eet!" en lieten
geen schaal niet gebak of taart of pud
ding onaangeroerd voorbijgaan! Zoo
werd deze Finsche tocht ccn eet»expcdi»
tic! Ik durf van mij zelf zeggen, dat ik
dc eer van Holland bij elke smörgass
en bij elke ..tea" hoog heb gehouden,
maar dit zweer ik: in maanden raak ik
geen zalm meer aan!
Ook den hccrlijkstcn visch kun je niet
meer zien. als je hem dagelijks twee of
driemaal op tafel krijgt. Er is zoo veel
zalm in Finland, dat dc Finsche dienst»
meisjes in het contract met hun me»
vrouwen dc bepaling laten opnemen,
dat zij niet meer dan twee maal in de
weck zalm zullen behoeven te eten-
Van den overvloed van zalm in de rivie
ren in Finland kan ccn Hollander zich
geen begrip vormen. Toen wij te Langin»
koski het buiten van den eersten mi
nister waren, wierpen twee visschers
op ons verzoek een klein net in dc
stroomversnelling uit cn zonder even tc
wachten, haalden zij het onmiddellijk
naar boven met als vangst drie bazen
van zalmen, waarvan dc kleinste mis-
ichien driekwart Meter was. En de
strakke gezichten der visschers bewezen
ons. dat dit volstrekt geen ongewone
vangst was.
Toch doet men ondanks den over»
vloed alles in Finland om de visch»
teelt te bevorderen. Dc fabrikanten, die
dc kracht der stroomversnellingen of
watervallen gebruiken voor het anndrij»
ven van hun turbines, hebben dc ver»
plichting zoogenaamde „zalmtrappcn"
aan te leggen, dat zijn kist'trappcn
betonnen kamertjes zou men kunnen
zeggen naast de watervallen, waar de-
zalm tegenop kan springen, als hij
stroomop wil zwemmen. Wanneer het
om ccn of andere reden niet mogelijk
is, zulke kisttrappen in de rivier aan tc
brengen, moeten de maatschappijen, die
het water der stroomversnellingen voor
htift fabrieken gebruiken, als tcgenpres»
tatic visschen in groote vijvers telen
Zoo zagen wij vijvers, waarin alleen
25000 forellen „gekweekt" werden, an»
dcre. waarin 500.000 „syks" een soort
zalm werden geteeld, die later weer
in dc rivier worden „uitgcplant". Een
aardig ge/icht was het om te zien. hoe
van alle kanten tientallen forellen naar
boven sprongen, wanneer dc waker gc»
hakt vlecsch in een vijver wierp. En
een van onze collega's een eerste
liefhebher van visschen, die zich als ccn
heldendaad herinnerde, hoe hij éénmaal
in zijn leven ccn grooten snoek had ge
vangen, was bijna niet van den vijver af
te slaan, waarin hij het blinkende visch»
je maar door het water had te slieren
om ccn „reuzen-snoek" op te halen-
Voor visschers moet Finland wel een
ideaal land zijn, al zijn er dan ook niet
overal vijvers, waar je maar behoeft „in
tc gooien" oin „beet" te hebben.
Van den zalm zoo op eens, zonder
eenigen overgang, naar dc Finsche
vrouw, men zou mij bijna gebrek aan
égards tegenover het xchoone geslacht
kunnen verwijten. Maar mijn artikelen»
reeks is beperkt en ik wil mijn brieven
over Finland toch niet eindigen zonder
iets van de Finsche vrouwen te hebben
verteld. O, meen niet. dat ik wil bcwe»
ren, dc vrouwen in Finland te kennen.
Las ik onlangs niet. dat een man niet
eens zijn eigen vrouw kentl En hoe zou
ik dan dc pretentie willen hebben iets
van dc Finsche vrouw af te weten. ik.
die cr helaas! maar heel enkelen
op mijn reis heb ontmoet. Doet ccn
vrouw /ich tegenover ccn man niet fel»
tijd anders voor dan zij in werkelijkheid
i>° Waarom zou de Finsche vrouw ccn
uitzondering op den regel zijn? Maar
een indruk krijg jc toch altijd, al is die
dan misschien verkeerd. Het scheen mij
toe. dat de vrouwen in Finland opgc»
wekter en levendiger zijn dan dc man»
HET PARK MET DE
BLAUWE VOGELS
yithctFransch van
CHARLES FOLEY
12)
„Ik zal niet verlrekken, dat zou laf
zijn VC at u mij daar vertelt doet mijn
verlangen grooter worden, mijne zorgen
en toewijding te geven. Het vergeten en
in de steek laten zal niet van mijn kant
komen!"
Deze flinke verklaring bracht mevrouw
d'llcrville buiten zichzélf. Zoo deed alles
wat zij gezegd had het jonge meisje
slechts des te vastberadener bij haar be
sluit blijven, zij riep in woede ontstoken
„Om te denken dat wie ook in Bois-
mont zich nog met u bezig houdt moet
ge wel zelf krankzinnig zijn evenals de
bewoonster van het kasteel'"
Als om deze kwaadaardige voorspel
ling tc logenstraffen, liet het snorren van
ecii auto, afgebroken door luid getoeter
de ruiten van het Hotel du Lac trillen.
Mevrouw d'Hervilie bleef nog steeds
dreigend voor de deur staan, maar Al-
bi r.e'aarzelde niet meer Zij liep naar het
venster en was met een sprong buiten.
Éen limousine hield juist voor het hotel
stil. AlbiiiC. nog overstuur door wat was
voorgevallen, kon niet laten haar blijd
schap té uiten toen zij Lionel en Pascal
herkende, terwijl zij het bordes opklom
men.
„Wachtte u ons al juffrouw? Wij zijn
toch hoop ik niet te laat: het is kwart
voor elf uur. Als ik gisterenavond naar
mijn tante Marie had geluisterd, zou ik
al voor hel aanbreken van den dag zijn
vertrokken. De a-rme vrouw is in een niet
te beschrijven slaat van ongeduld. U
zult het zelf wel zien
De jonge man gaf zoozeer den indruk
van kalmte, kracht en zelfvertrouwen dat
het jonge meisje er zich al spoedig door
gerustgesteld gevoelde. Gedurende den
rit had de ochtendlucht hem een frisschcn
blos gegeven, cn toen hij om te groeten
zijn hoed afnam en de zon hem bescheen
zag hij cr met zijn regelmatige trekken,
brééd voorhoofd en krachtigen haargroei
zoo knap uit, dat Albine er nog meer
door getrolfen werd dan bij het park
hek.
Kwam dit wellicht ook doordat de uit
drukking van zijn gelaat evenals zijn
stem met meer dat spottende hadden?
Of wel doordat hij als de betooverde
prins kwam ten einde haar naar de too-
vertuinen cn de goede fee te brengen.
Wat had zij goed gedaan niet naar de
afschuwelijke leugens van mevrouw
d'Hervilie te luisteren en het geloof in
haar beschermvrouwe tc verliezen! De
droom was dus nog niet uit, maar was
eerst aan haar begin
Deze dichterlijke gedachten, deze ver-
nen. Zij zijn nlef zoo stif, nie! zoo era»
stig cn somber, zij lachen tenminste nog
eens cn kunnen werkelijk vroolijk zijn.
Ik kreeg zelfs den .indruk, dat dc ernst
der mannen de Finsche vrouwen wel
een» drukt. Of het waar is. wat een
Finsche dame mij niet zonder bit.
terheid zcide, dat dc Finnen dc cer.l»
ge mannen zijn; waarop mooie vrouwen»
oogen „geen vat. hebben", kan ik moei»
lijk beoordeclen, maar zc-ker is het. dat
de mannen uiterlijk veel koeler cn in»
getogener schijnen dan de vrouwen.
Wanneer wij in een stad aankwamen,
stonden de „ncitics" dat zijn de Fin
sche meisjes met lachende, vroolijkc
gezichten naar de vreemde gasten tc kij
ken, terwijl dc mannen inct bijna som
beren blik ons opnamen.
De Finsche vrouw leek mij veer»
krachtig en zeer zelfstandig toe. Men
ziet dit zelfs in haar rechte houding,
haar ficren gang. Er is geen land in de
wereld, waar dc vrouw een zoo zelf»
standigc en vooraanstaande positie in
de maatschappij inneemt als Finland Dc
vrouwenbeweging is in Finland altijd
iets bij andere landen vóór geweest. In
1871, toen men er in Nederland nog niet
aan dacht, ging in Helsingfors reeds dc
eerste vrouwelijke student naar de uni»
vcrsitcit. Finland is alle landen in
1906 voorgegaan met vrouwenkies
recht! En men bedenke, dat dit recht
werd afgedwongen san den meest reac»
tionnairen vorst, aan tsaar Nicola os II!
In alle bedrijven ziet men vrouwen ar»
beid verrichten, die bijna overal elders
alleen door mannen wordt gcdaan.-Dat
in een textiel» of schoenfabriek en
heluus! in een glasblazerij vrouwen
werkten, daarover verwonderden wij,
Hollanders, ons niet, rnaar dat in de
groote bankzaken uitsluitend dames ons
bedienden en wij cr zclis bijna geen
mannen zagen, dat bij metselwerk vrou
wen dc taak van ccn „opperman" ver»
vulden, dat op dc trams bijna alleen
vrouwelijke conducteurs in dienst wa.
ren en dat zelfs in havensteden vrou»
wen op dc booten laadden cn losten,
c!at hadden wij nergens anders gezien.
En tc Wiborg heeft een vrouw voor de
eerste maal in mijn leven mij in den
wcrkelijkcn zin van het woord „bij den
neus gehad", Toco mijn collega's dut
hoorden, voelden zij onmiddellijk, dat
zij ongeschoren waren. De vrouwelijk
barbier heeft het heel druk met haar
Hollandsche clientèle gehad.
Of het waar is zooals men mij ver»
telde dat cr in Finland veel meer
vrouwen dan mannen zijn en dat dit
voor een belangrijk deel althans in
de fabricksccntra cn in de havens
aan de roode revolutie cn haar onder»
drukking tc wijten is, zou ik niet dur
ven bevestigen. De officiccle gegevens
ontbreken mij hiervoor geheel Maar
zeker is het. dat ieder vreemdeling in
Finland getroffen zal worden door dc
belangrijke plaats, die de vrouw er in
het sociale leven inneemt! En ook door
de opgewektheid, dc nauwgezetheid en
den ijver, waarmee dc vrouw cr haar
werk verricht
Ik zou nog lange artikelen over Fin»
land kunnen schrijven, ik zou nog gaar»
ne willen vertellen van dc K a 11 e v a 1 a,
het machtige Finsche Volksepos met
zijn 25.000 zangen, over de weemoedige
Finsche ^olkslicdcrcn. die dc twee
zangeressen Annikki Uimonen
met haar prachtige altstem cn O i 1 i
S i i k a n i e m i. met haar warme voor»
dracht, voor ons hebben gezongen, over
ons bezoek aan dc belangrijke uitgevers»
zaak, de O t a v n te Helsingfors,
waar wij een blik kregen in de Finsche
cultuur cn waar ons bleek, dat in dit
merkwaardige land. dat onder zijn bc»
volking zoo goed als geen analphabcten
nog niet 1 procent telt, veel meer
gelezen wordt dan bij ons. doch ik
vrees, dat wat voor mij, die Finland
bereisd heb, belangrijk was, niet dc»
zelfde interesse zul wekken bij mijn lc»
zers, voor wie Finland vreemd is. En
ik denk hier "weer als aan het slot
van mijn Afrikaanschc brieven aan
het verstandige woqrd van mijn con»
frater: .Je moet dc belangstelling voor
ccn onderwerp bij je lezers nooit dood»
schrijven"!
Daarom zet ik er thans een streep on»
der. Maar ik wil mijn Finsche brieven
toch niet eindigen, voordat ik nog een
woord van bewondering en van erkente»
lijken dank heb gewijd aan onze leider
in Finland, den Icguticraad G Co r g H.
T h e s I o f. Man van zeldzamen tact,
beminnelijke hoffelijkheid, aangeboren
distinctie en onverstoorbaar goed hu
meur zal hij bij ons nllcn steeds in de
meest aangename herinnering blijven.
Geen moeite was hem ooit te groot om
ons dc rei» tc vergemakkelijken cn
prettig te maten. Liet hij niet. toen on»
ze slaapwagen op een warmen, langen
reisdag toevallig achteraan was gekop»
peld, op een tusschenstationnetjo heel
den trein rangeeren, enkel om onzen wa
gen naar voren tc doen brengen, opdat
wij maar minder last van dc stof zouden
hebhen, trachtte hij niet op de meest
hoofschc wijze geboren diplomaat,
die hij was ons dc bezoeken aan
minstens 5 ceiIulosc»fabrieken tc bespa»
ren en ging hij niet wanneer hem dat
soms mislukt was met ccn opgewekt
gezicht voor. ilsof hij ons wilde suggc»
reeren, dat het dc geur van violette dc
,Parma in plaats van zwaveldamp was,
die uit de ovens opsteeg, zond hij zelfs
heugde stemming spraken duidelijk uit
de donkere oogen en de fijne gelaatslrek-
ken van het meisje en verhoogden nog
haar schoonheid, zoodat Lionel zijn
oogen niet van haar kon afwenden.
Hoewel zij beiden van zoo verschillen
de gedachten vervuld waren keken zij
elkaar lachend aan; liet was in hel volle
zonlicht een wederkeerige uting hunner
geen telegrammen vooruit, enke! en al»
leen om te voorkomen, dat de menus
te eenzormig zouden worden cn wij ons
aan zalm zouden „overeten". En wan»
neer ik mocht hebben gezegd, dat de
Finnen niet geestig zijn en over het al
gemeen weinig gevoel voor humor heb»
ben. dan was de heer Thcslof toch zeer
zeker de uitzondering. Hoe heeft hij ons
op onze reis steeds geamuseerd met zijn
fijn-geestige opmerkingen, hoe zag hij
aan alles zonder dat iemand het ooit
aan hem merkte den koinischen kant.
wat had hij een rijken, onuitputtelijkcn
humor! In waarheid, hij was een leider
uit duizenden! Aan hem cn onze Fin»
schc collega's, die ons door Finland ver»,
gezclden, de hceren Dr. Eckman, Torp»
pa en Zidbück aan het slot van deze
Finsche brieven mijn hartelijken groet!
J. B. SCHUIL.
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN
a 60 CenU per rcgeL
tandpijn en aangezichtspijn
verdrijft men het besfe met
Buisje 75 ct. (Mijnhardt)
DE BLAUWE VAAS
door
SIMON MOS.
Zooals het meer gaat, hadden Hiero»
nymus Laromcrlicf cn Sabma Goedvolk
toen zij zich in het huwelijk begaven,
van dc familie, kennissen cn buurtgc»
nootcn, eenige geschenken ontvangen,
bij een dergelijk feest gebruikelijk. Ge
woonlijk houdt echter, hij het geven
dezer cadeaux, de een geen rekening
met den ander, waarvan het gevolg is.
dat men voor één doel dikwijls twee
drie of meer gelijke voorwerpen ten
geschenke ontvangt. Ook worden bij
zoo'n gelegenheid maar al te veel ge
schenken gegeven, die óf getuigen van
den slechten smaak der gevers, óf van
zoodanige gesteldheid zijn. dat het er
veel van heeft, alsof dc schenker naur
ccn geschikt oogenblik had gezocht om
er zich van te kunnen ontdoen.
Zoo had het echtpaar Lammcrlicf,
ouder meer. als huwelijkscadeau ont>
vangen van ccn gicrigen oom, een
blauwe vaas. misschien van ecnigc waar»
dc. maar erg lomp van vorm cn eigen,
lijk heel niet mooi op het eerste ge
zicht.
Hicronymus deed aanvankelijk of hij
er zeer mee was ingenomen, doch Sa»
blna was dadelijk van meening, dat de
vaas vermoedelijk alleen was gegeven
om baar kwijt tc zijn. Het was bijna
niet mogelijk cr ccn goed plaatsje voor
tc vinden. Waren het cr twee geweest
-- een paar vazen heeft nu eer.maal
meer raison dan hadden ze bestemd
kunnen worden ter versiering van een
kast, of den schoorsteen, maar nu kon
liet ding alleen dienen, om met wat
bloemen er in, ergens alleen op een
feitje of een piëdestal gedeponeerd
té worden. Maar welke moeite dc heer
Lammcrlicf ook deed, waar hij ook
zocht, het gelukte hem niet een tweede
vaas te vinden, die precies gelijk aan
de gekregene was. Het scheen wel, dat
oom indertijd ccn paar eigenaardige
vazen had weten machtig te worden,
en na er een te hebben gebroken per
ongeluk, de andere thans als huwelijks
cadeau voor zijn neef had bestemd.
Het eerste jaar van huii huwelijk
had de blauwe vaas evenwel haar
plaats in den salon kunnen blijven bc»
houden, doch het volgende jaar was ze
naar dc huiskamer cn van daar naar
dc logeerkamer verhuisd. Na een paar
jaar daar gestaan te hebben, kwam ze
in liet kamertje van het dienstmeisje
terecht, om. toen oom zijn oogen voor
goed had gesloten, naar den rommel»
zolder te worden verbannen, waar ze
sedert verblijf hield.
En nu het echtpaar Lammcrlicf hun
zilveren huwelijksfeest al weer ccnigc
jaren achter den rug had, werd er over
dc blauwe vaas nooit meer gesproken,
zelfs niet meer aan gedacht. De heer
Lammcrlicf had zich uit dc zaken tc»
ruggetrokken cn leefde de laatste jaren
als bescheiden rentenier, vrijwel zonder
zorgen. Kinderen waren er nooit gc»
komen, het huishouden was daardoor
weinig veranderd.
Snhina was flink gebleven, deed nog
de meeste huiselijke bezigheden zelf.
Hicronymus was haar behulpzaam met
het doen van boodschappen cn bestel-
lingen in de stad, omdat hij graag mocht
wandelen cn toch altijd 's morgens bij
den weg was. Zonder bepaald doel,
liep hij echter niet gTaag. was cr niets
voor vrouwlief te doen, dan zocht hij
wat. En daarom, ofschoon hij hoogst
zelden iets kocht, was hij een vaste
klant bij verkonpingen. Als het in het
verkooplok'aal kijkdag was, kon men
hem op de vastgestelde uren daar vin»
den. En op den verkoopdag was hij
present. De eigenaardige drukte van
de menschcn, die kwamen zien, het
nauwkeurig bekijken van de uitgestalde
voorwerpen ten verkoop aangeboden,
de levendigheid by den verkoop, dc
prijzen waarvoor een en ander werd
toegewezen, dit alles was voor ITiero»
nymus van een bijzondere bekoring-
Soms had hij wel eens geprobeerd door
op te bieden het hoogste te komen, om
zoodoende het strijkgeld te kunnen be=
machtigen, doch allengs had hij dit na
gelaten; het bleek te gevaarlijk, bij was
eenmaal bijna aan een zeer hoog opge»
jaagd voorwerp blijven hangen.
Zoo was hij weer eens op ccn kijkdag
de vcilingzaal binnengeloopcn, waar dit»
maal heel wat te zien viel. Van ccn meu
belzaak. die gefailleerd was, waren
splinternieuwe ameublementen, club
fauteuils en boekenkasten ingebracht;
rerder waren er als altijd weer veel
tweede hands»voorweroen. En toen hij
de afdeeling: „Voor elk wat wilswas
genaderd, waar in bonte verscheiden»
neid boeken, schoenen, keukengereed
schap cn allerlei aardewerk was uit»
gestald, ontdekte hij, bij het kijken
naar eenige ouderwetsche prulletjes,
plotseling een blauwe vaas, die. nu hij
goed zag, geleek op die. welke hij inder
tijd van oom gekregen had. cn die als
cenj verschopte eenling sedert jaren
op zolder was geborgen. Hij verstoutte
zich de vaas even in zijn handen tc nc»
men, om zeer nauwkeurig kleur, vorm
en omtrekken der figuren te kunnen be»
zien; maar het kon niet missen, ze
bleek wel in alles precies gelijk aan de
■aas van thuis. Daar had je nu, na ja»
ren speuren en vragen, werkelijk de vaas
die met de andere thuis, écn paar vorm
de. Zij hoorden bij elkaar als ccn twee»
ling. Nu eerst zou de vaas van oom op
haar juiste waarde komen, als»ic naast
zich kreeg de vaas. welke hier door een
bloot toeval, ten verkoop was gereed
gezet. Hij noteerde het nummer dat de
vaas om haar hals had hangen, maar
zou thuis nog niets melden omtrent zijn
vondst. Morgen wilde hij trachten, zoo
mogelijk voor een schappelijk prijsje,
haar aan den haak te slaan en dan zijn
rouw met dit buitenkansje verrassen.
Ofschoon de vaas ccn hoog nummer
had. was Hieronymus toch den volgen»
den dag reeds tijdig in het verkoojilo»
kaal aanwezig; daar hij gewoonlijk den
gcheelcn verkoop mede maakte, hinder»
de het niet, dat de vaas niet spoedig
aan dc hcurt zou komen en thans zou
het bovendien niet den schijn hebben,
alsof hij hier speciaal voor die blauwe
Eindelijk, tegen den middag, kwam
nurnmer 2.56 de blauwe vaas' Oogen»
schijn!ijk was de animo niet groot. Nie
mand scheen zich er voor te intcrcssce»
ren. Toch werd ze door den veiling
meester ingezet voor tien gulden, het
geen den heer Lammcrlicf nog al hoog
voor kwam. doch onmiddellijk werd de
inzet met vijf gulden verhoogd. Zou de
vaas dan toch eenige waarde hebben?
Om haar nu niet ie ontgaan bood Hie»
ronvmus twintig, doch dadelijk daarop
liet de eerste bieder een klein een le=
vendig koopmannetje vijf en twintig
volgen. „Dertig!" riep Lammcrdicf.
„Vijf en dertig" de koopmanè Wel ver»
draaid. dacht Hieronymus. als die vaas
al zooveel waard is als enkeling, dan
is»ie voor mij, die dc tweede in bezit
heeft, zeker meer waard. „Veertig" bood
hij. Weer even kalm volgde dc ander:
„Vijf en veertig". Het werd spannend.
Van alle zijden kwamen nieuwsgierigen
tocloopcn, die eerst geen aandacht aan
dezen koop hadden geschonken, doch
kooplustigen bleken het niet. Hicrony
mus cn dc kleine koopman bleven aan
het bod. Ten slotte hadden dc beide
hceren dc blauwe vaas opgejaagd tot
een bedrag waarover zelfs de veiling»
irteester verbaasd scheen. „V:jf en nc»
centig had het kleine koopmannetje ge
noden, maar toen Hieronymus liet vol
gen: ..Honderd!" zweeg de andere bie»
der plots.
„Niemand meer?" riep de atslagcr,
niemand'-1" Bom! daar viel de hame
De heer Hicronym|os Lammcrlicf wa
voor hoinderd gulden de gelukkige
bezitter van de blauwe vaas. Duurder
dan hij vermoed had. maar toch stapte
hij welgemoed naar huis. het was in
mers ecu feit, dat thans was gcblckci
dat dc andere vaas thuis evenveel
waard was cn dat zij tc zamen, als pan'
veel meer dan het dubbele zouden vei
tegenwoordige».
Zeer vergenoegd ontdeed Hieronymus
de vaas van het pnpicr.
kijk eens!... Hoe vin je dat? vroeg
hij zijn vrouw.
Sabina keek. nam re vaas in baar
hand. keek nog eens.
Hoe kom je daaraan? vroeg ze. in de
grootste verbazing.
Tjal deed Hieronymus wat raad»
gelachtig, dat is nou de groote vraag,
hè?.,.. Moest je nou cs weten!
Kom. doe niet zoo mal, zeg! norsch»
tc Sabir.n.
Nou. ik zal het jc dan maar zeg»
gen, lachte Hicronymus, die heb sk
gekocht op de veiling.»
Gekocht, zeg je! viel Sabina drif
tig in.
Ja. natuurlijk, jiu hebben wc einde»
lijk een paiar... je ziet toch wel, dafcie
precies gelijk is aan dc andere.
Welke andere?
Wel, 'die nog altij'd op den zolder
is, die van oom.
Maar die is er niet meer... dat prul
heb 'k juist eenige weken geleden van
de hand gedaan. verkocht aan een
koopman die vodden en zoo kocht... was
niets waard zei»ie... meer als drie kwart»
jes wildc=ie er niet voor geven.
Wat? schrikte Hicronymus. vera
kocht?-., aan een voddenkoopman?.-
voor drie kwartjes?... Mensch' riep bij
in toomeloozc drilt, zich zelf niet meer
meester, je bent gek!
—Neen, zei Sabina uiterst kalm, ter-
ijl ze de vaas weer in de hand nam en
in de anderzijde nauwkeurig bekeek, ik
niet.... maar j ij. zei ze tergend lang»
zaam, jij bent bek!... omdat je dat prul,
dat i k van de hand gedaan heb voor
drie kwartpes, weer teruggekocht hebt
voor honderd gulden!.... Want 't is d e»
zelfde vaas... ik zie het aan de onder
zij. daar is een rond zwart plekje en dat
had dc onze ook!
Sportpraatje.
Het programma voor
Zondag-
Is cr door den compctitieleider
geen wijziging in het programma ge
bracht was, zou er Zondag in Haarlem
cn omstreken geen enkele competitie»
wedstrijd hebben plaats gehad, wegens
de wedstrijden om den Zilveren Bal te
Rotterdam. Voor 13 September W3s
namelijk vastgesteld de wedstrijd
StormvogelsSparta, maar omdat de
laatste de vorige week van Brcdania
gewonnen heeft en dus in de volgende
ronde voor het zilveren kleinood is ge*
komen, kon de wedstrijd in IJmuiden
natuurlijk geen voortgang hebben. De
compctitieleider heeft evenwel geen
Zondag ongebruikt voorbij willen laten
gaan en alsnog in Haarlem een wed»
strijd vastgesteld tusschen R. C- H»
en Stormvogels. We krijgen dus opeens
bij wijze van verrassing een soort plaat»
lelijke ontmoeting, want de Stormvo»
gels worden sinds eenige jaren reeds
gerekend tot Haarlem tc behooreo.
Worden bij het samenstellen van een
'Haarlemsch elftal niet doorgaans twee
IJmuidenaren gekozen?
Een uitslag valt moeilijk te voorspel»
len, omdat dc Stormvogels nog niet in
den (competitie) strijd geweest zijn. We
weten nog niet, hoe zij zich zullen hou
den. als het inderdaad waar is. d2t
der Wint, de kranige keeper, het
doel der Stormvogels niet meer zal ver»
dedigen- Dat het aantal tegen-goals, van
hen in het vorige seizoen niet groot is
geweest! was in Hoofdzaak aan het
schitterende keepen van Van der Wint
te danken. Ook Sint is niet meer bc»
schikbaar.
R. C- H- heeft reeds een fraaie over»
winning binnen. Zij zal natuurlijk op
dezen weg willen voortgaan, dus wij
verwachten aan den Middenweg een
bijzonder spannenden strijd, zooals die
trouwens altijd tusschen deze twee
eerlijk-spelende clubs geweest is.
Ook de competitie=wedstrijd H. B.
S—E. D. O. is uitgesteld. E- D- O-
speelt daarvoor in de plaats op eigen
veld een liefdadigheidswedstrijd tegen
't Gooi-
In de tweede klasse A spelen Scho»
ten cn Zandvoort beide een uitwed»
strijd, respectievelijk tegen W. F- C.
en West-Frisia- Als de bezoekende
clubs goed aanpakken, kunnen ze best
de overwinning behalen.
Groote belangstelling besïaat na»
tuurlijk voor de tweede ronde om den
Zilveren Bal, vooral omdat Haarlem
nog van de partij is. De vorige weck
deelde onze verslaggever mede, dat het
soms wel leek, of de roodbrocken een
thuiswedstrijd speelden, zoozeer wer»
den zij aangemoedigd- Dat was natuur»
lijk erg prettig. Voor hen. die met de
Rottcrdamsche voetbaltoestanden niet
op dc hoogte zijn. kunnen we dc oorza»
ken voor de Zondag ondervonden svm»
pathie wel noemen- Er zijn er twee. Het
is waar. dat Haarlem in Rotterdam
populair is. Dat heeft zij te danken aan
den vroegeren keeper Jules Utermark,
die door z.ijn gemoedelijke en sportieve
manier van doen de harten van alle
Rotterdammers die tenminste de voet»
bslvclden bcz.oekcn heeft veroverd.
Dc tweede oorzaak is het feit. dat H.
V. V. Zondag de tegenpartij van de
roodbroeken was-ïïr zijner inde Maas»
stad niet veel. die aan de geel-zwarten
de overwinning gunnen-
fntusschcfl zullen de Haarlemmers
morgen ervaren, dat de sympathie je»
gens hen ditmaal niet groot zal wezen,
om de doodeenvoudige reden, dat nie»
mand minder dan Sparta (die in Rot»
terdam nog altijd nummer één is) hun
tegenpartij is- Als de roodbroeken mor»
gen eventueel worden aangemoedigd,
dan zal dat zeer waarschijnlijk geschie»
den door een handjevol aanhangers van
V. O. C-, Fcijcnoord en Excelsior.
Wc hopen voor Haarlem, dat ze mor»
gen succes zal hebben.
jeul
d.
.ionel!" klonk plotseling een ruwe
stem.
De mevrouw in haar rose pyj'ama be
duidde op den drempel van haar tuin
deuren gekomen den jongen man bij haar
ie komen. Saint Prcuil kleurde even en
zijn gelaat veranderde van uitdrukking,
hij leek verlegen cn ontevreden, maar dat
duurde slechts kort.
Begrijpende dat het onbeleefd zou zijn
Albine alleen te laten om naar zijn nicht
te gaan, bepaalde hij zich er toe me
vrouw d'Hervilie van verre l* groeten en
wendde zich toen weer tot het meisje
met de vraag:
..Bent u klaar juffrouw? En hebt u
uwe koffers gepakt?"
„O jadat was pauw gedaan!"
..Mooi zoo, dan zal Pascal met u me
degaan uw bagage naar beneden te dra
gen en die voor in de auto zetten. Ik
wacht u hier onder de linden af en dan
vertrekken wij terstond. Tante Marie zal
zoo onrustig'zijn in afwachting van uw
komst. Gaat u dus maar vlug naar bo
ven en kom spoedig terug. Albine deed
zooals haar gezegd was.
Mevrouw Favraud, die van de komst
van den auto van Boismont vernomen
had was aan den ingang verschenen en
putte zich uit in buigingen en strijk
ages.
„Wat een prettige verrassing u al zoo
vroeg in den morgen te zien. Mijnheer
de Saint Preuil! Maakt u het goed? En
is uw tante weer hersteld, die lieve
vrouw? Wilt u haar wel vriendelijk van
mij groeten?"
„Ik zal er om denken mevrouw Fa
vraud, wij maken het allen goed op
Boismont, maar als u mij tegen mijn ge
woonte zoo vroeg in den morgen ziet,
dan is dat omdat ik een van uwe logeer
gasten kom rooven en medenemen naar
het slot."
„O. ik raad hei almevrouw d'Her
vilie!"
„Neen niet levrouw d'Hervilieal
thans nu nog niet; het is om juffrouw
Sou nel te doen".
„Wel, wel'.Dat is een nieuwtje,
dat jonge typistetje".
„Hoe vreemd ook, toch is het zoo, me
vrouw Favraud!" sprak de jonge man
verder, terwijl hii dicht bij haar kwam
cn fluisterde: „mijn tante wil alle uitga
ven van juffrouw Sonnel betalen. Geef
dus niet aan haar de rekening, maar wil
die aan mevrouw Verlier zenden".
„Het spijt mij, mijnheer, juffrouw Son
nel heeft alles zeil willen afrekenen. Ik
zal den knecht roepen om haar koffer
naar beneden (e brengen
„Geef u geen moeite, mevrouw. Pascal
zorgt daar al voor, maar uw bedienden
moeten niet te kort komen. Wilt u daar
om hun dit uit naam van juffrouw Son
nel geven".
Saint Preuil overhandigde een biljet
van vijftig francs dat mevrouw Favraud
met een laatste buiging aannam. De jon
ge man keerde zich om en begal zich
naar mevrouw d'Hervilie. Deze te onge
duldig om af te wachten was al nader
gekomen en gaf met boos op elkaar ge
knepen lippen Lionel de han,d terwijl zij
hem medenam tot onder de boomen ten
einde niet door anderen verstaan te wor
den. Zij was te driftig om te veinzen en
riep met van toorn verstikte stem:
„Zoo is toch waar wat ik vermoedde.
Uw tante Marie heeft dat kind in liet
park oi in het slot gezien, is er dadelijk
door bekoord geworden en zendt nu om
haar?"
„Zoo is het. bekende de jonge man.
Het is gewoonweg een bevlieging! Die
arme tante, met haar eenzelvige, som
bere stemming wil op eenmaal dal kind
tot zich nemén als juffrouw van gezel
schap. Maar hoe weet gij dat?"
„Ik heb dat kruidje-roer-mij-niet hier
laten komen en met haar gepraat, ter
wijl gij niet tevreden met een onhandig
heid door die indringster in het park (e
brengen, haar nog welkom hebt gchee-
ten op het slot! Weet ge wel eens waar
die vreemdelinge vandaan komt?"
„Ik heb het mijn tante afgeraden, haar
de moeilijkheden onder oogen gebracht.
Maar ik heb haar vastbesloten en stijf
hoofdig bevonden. Ge kent haar ook.
In vele gevallen onverschillig cn volg
zaam, heeft zij soms een onverzettebj-
ken wil. Tante heeft er dezen nacht niet
van geslapen. Zij is gejaagden ge
weet hoe zwak haar hart is! Als ik haar
van morgen niet had toegegeven zou zij
er hedenavond ziek van zijn geworden".
„Zij zou morgen wel 'weer genezen
zijn! Als zij haar zin niet gekregen had.
zou die inval wel vergeten zijn, zooals
reeds zoovele!"
„Dat geloof, ik niet, want ik heb haar
nog nooit zoo gezien als nu. Haar ge
voel voor die kleine Albine is in weini
ge uren een bepaalde liefde geworden.
Als de nabijheid van dat meisje haar
afleiding kan geven en troosten, met
welk recht zou ik dat dan willen belet
ten? Ik zou wel ondankbaar zijn indien
ik du kleine genoegen wilde verstoren:
zij heeft er zoo weinige! Ten slotte is
mevrouw Vcrlicr baas in haar eigen
huis. Boismont behoort haar en zij kan
er ontvangen.
„Of uit verbannen.
„Wie zij wilzonder mijn toestem
ming of raad te vragen"
„Het is wel degelijk uw schuld als die
krankzinnige
„Tante is niet krankzinnig". Laura,
voer de jonge man uit. terwijl hij met
den voet op den grond stampte. 'Haar
denkvermogen moge wat geleden hebben
na a! dat verdriet en zoovele verliezen
om haar heen; maar daar zijn nu al ja
ren overheen gegaan. De arme vrouw is
oud voor haar iaren, zwak, bedroefd,
lijdend, maar is bij volle verstand".
(Wordt vervolgd).
