HAARLEM'S DAGBLAD
DE VERGADERING VAN LEDEN DER H. 0. V.
FLITSEN
WOENSDAG 16 SEPT. 1925
TWEEDE BLAD
Het voorstel van het bestuur der H. 0. V tot liquidatie verworpen met
41 tegen 23 stemmen
Het L blijft nog tot en met 27 September in functie, maar aanvaardt
geenerlei verantwoordelijk^^
Een commissie benoemd om te onderhandelen met den Toonkunstenaarsbond
In ccn Her bovenzalen van dc Kroon
had Dinsdagavond de aangekondigde
xergadcring plaats van dc leden der
Haarlcmscne Orkeatvcrccnijjing, op
welke vergadering het voorstel van het
Bestuur t..t 'inuid.itie der H. O. V. zou
behandeld worden.
Bijzond.r groot was de hclangstelling
niet: cr waren ongeveer 70 leden aan»
wez-g: waaronder \ele dames. Opge
merkt werden de raadsleden de heeren
Van dc Kamp en Groenend a al.
Ann het bestuurstafel hadden plaats
genomen de bestuursleden, dc hccrcn
Van Zanten, Sybrandi. We y>
burg en A 1 p h c n a a r. Gok dc diri*
gent der H.O.V., dc heer Ni c o Ger>
Rede van den heer Van Zanten
De heer Van Zanten (waarnemend-
vcorzitter) opende te ongeveer S uur de
vergadering met de volgende rede:
Dames cn hccrcn.
Ik open deze vergadering cn zeg u
dank voor uw aanwezigheid. Het tra-
ditioncelc welkom kun ik u dezen avond
niet toeroepen, omdat er in elk welkom
een toon klinkt van min of meer vreug*
dc, die helaas op dezen avond niet aan»
wezig kan zijn. Het b; stuur heeft ge-
mcend. u tot dc/c vergadering tc moe*
ten bijeenrocpenj omd.t de toestand
waarin (hans de Haarl. Orkest Verceni*
ging gck<.i"..:i is. van dien aard is. dat
het de verdere verantwoordelijkheid
niet langer k.in en mag dragen.
Het mag zeer zeker ccn speling van
het nood! -t v.orderi genoemd, dat dc
omstandigheden jviNi mij genoodzaakt
hebben, om dezen avond als waarnc*
mend voorzitter deze vergadering tc lei*
den. waarin tot ontbinding van het
Haurl. Orkest zal moeten worden beslo»
ten. ccn orkest, waaraan Ik 5 van mijn
beste levensjaren heb gewijd, dat dank
zij een dirigent als Nico Gerharz. ge*
worden is ceti orkest, dat met eere in
den lande genoemd wordt, een orkest,
waaraan ccn man als wijlen de onver*
geteliikc Knolhoven zijn laatste levens*
jaren geheel heeft gegeven, ccn orkest
dat ccn stuk Haarlem i% geworden.
Daarom behoef ik u niet tc zeggen,
hoeveel inncrÜjkcn strijd het ook heeft
gekost aan het bestuur cn zijn dirigent
om over tc moeten gaan tot het besluit
ntblnding van ccn zoo geliefd or«
kest
Ccn exposé v
lk b .h het tot mijn dure, maar zwa«
re t:ak gerekend om u hedenavond ccn
exposé tc moeten geven van den loop
der zaken, die aanleiding zijn geweest
om tot dat voorstel te moeten overgaan
lk zal trachten kort te zijn, maar toch
zal ik ccn langen tijd van uw aandacht
moeten s ragen, wil ik
ncn geven van hetgeen vooraf is gC'
gaan.
.Alvorens hiertoe over tc gaan, had
ik ccn beleefd verzoek aan de ners cn.
daar deze altijd voor ons orkest en
voor mij in' het bijzonder, de meest
mogelijke welwillendheid heeft betoond,
twijfel ik ook niet of ze zul aan dit ver*
zoek ook weder willen voldoen, te meer
daar ik over deze geschiedenis, na dc*
zen avond geen woord meer dan noo»
dig is. zal spreken of schrijven. Dat ver*
zoek was: .Maakt uw verslag nog dui*
dclijkcr cn uitvoeriger zoo mogelijk dan
anders, opdit ieder moge weten, zoowel
in Haarlem uls daarbuiten hoe cn op
welke wijze dit mooie, '.cel belovende
orkest tot ondergang gedoemd is ge*
worden.
Ieder uwer heeft natuurlijk gevolgd
hoe ondanks dc finnntlccle mocilijkhc*
den het orkest zich steeds meer cn
meer heeft weten tc verheugen in over*
grootc belangstelling. Hoe oniiangcnaam
de/c voortdurende finanticcle zorgen
ook mogen zijn. toch was het voortdu*
Tend stijgend succes weer in plaatsen als
Dordrecht, den Haag cn niet tc vergeten
Leiden een prikkel om blijmoedig voort
te gaan. Het I.uctor ct Emcrgo was in
dc/c onze leuze.
Dit was cn bleef het geval tot Novcm-
ber laatstleden, een maand, die evenals
in dc geschiedenis van ons vaderland,
ook m de annalen der H.O.V.
maand vtfh betcekcnis zal blijven.
FEUILLETON
Hei begin der [niet. maar ik ben zoo bang dat wij daar
moeilijkheden voorloopig niet meer van al zijn, Wij
Or-s verheugende in die maand op moeten nu toch ook alles hebben; is het
ccn groot aantal concerten, verlieten i't cc-nc niet dan is het 't andere. Ik met
kort op elkaar, inct verbreking van j mijn optimisme deelde die gevoelens
hun contract, ons twee leden van het niet. Helaas, de brave man heeft gelijk
orkist. (gehad. Daags daarop meen ik zond ik
Uit de moeilijkheden, die bicken bij den heer Olman mijn rekening en ver*
het zoeken san plaatsvervangers, hc* aniwoording. dc keurige statistieken die
merkten wij dat dc Ncdcrlandsche onze penningmeester pleegt tc maken
Toonkunstcnanrsbond ons tegenwerkte. j en die zoo'n duidclijkcn kijk geven op
hetgeen nog duidelijker uitkwam, toen i het verloop der jaren, van inkomsten
wij noodgedwongen ccn hoboïst moes* j cn uitgaven, bezoekers, onkosten, enfin,
ten engagcercn cn wij verplicht waren ik weet zeker dat ccn dergelijke admi*
bij gebrek aan een ander, dezen nog nistratic bij geen enkel orkest te vinden
rcisvergocding boven zijn salaris tc zal zijn. liet zijn als het ware onze
moeten geven. j kaarten, waarop wij ln die donkere da*
Dc vergadering moet zich even in* gen met ons rank scheepje door alle
denken, in welke pcniblc omsiandighc» klippen heen zijn gevaren.
den wij waren, bijna icdcrcn dag tc
moeten concertceren ca dan zonder eer*
sten hoboïst. Trouwens genoemde hobo*
ist werd slechts aangenomen uls tijde
lijk, om zoo tc zeggen uls noodhulp, cn
die als van zelf sprekend meer verdie*
•ast gccngagccrdcn. Hoewel
stilzwijgendheid in dc/.c gevraagd werd.
kennende onze mcnschcn, ontvingen wij
zeer kort danrop ccn schrijven van 6
orkestleden, die verzochten hun salaris
met 20.per maand tc verhoopen.
Ook bleek reeds meer cn meer, dat cr
een prikkelbare, onrustige stemming in
het orkest was gekomen. Dc vergade*
ring wect. dst ik sedert vijf jaren me*
despeel in het orkest, en dien tengevolge
alles winterrepetities medemaak. lk zeg
dut juist daarom, omdat naast den
dirigent niemand heter dan ik in staat
is rfen oordeel te kunnen vellen over
hetgeen op de repetities plaats vindt cn
waardoor ik in staat was. de schromelijk
overdreven verhalen, die rond geba»
zuind worden cn werden over dc dingen
die daar plaats vonden..tc kunnen terug*
brengen tot hunne ware gedaante. Ik
zul zoo dadelijk daarvan ccnigc treffen*
dc staaltjes mee deden waarvan ik ook
cder hierin schriftelijke bewijzen heb.
Dc onderhandelingen mei
den Ned. T oonkunstenaars-
bond.
In verband nu met hetgeen zoocven
door mij werd gezegd gingen dc 1-ecr
Koolhoven en ik eens naar den Haag
om ons op de hoogte tc stellen van wat
die Ncderl. Toonk. Bond toch wel tc*
gen. ons mocht hebben. Gelukkig troffen
wij den heer Olman op zijn bureau, cn
na voorstelling, vroeg dc heer Koolho.
ven op zijn bekende gemoedelijk, ma*
nier, wat de Ncderl T. Bond toch wel
tegen ons had Wij hadden daar in Haar*
lcm een orkest dat wij met heel veel
moeite bij elkaar hielden, ccn hestuur.
dat in zijn geheel hard werkte, om tc
trachten het orkest in het leven te hou,
den enz. enz
w uaiiunvni Dc heer Olman vroeg toen of wij
inzicht kun.- "kwamen naar aanleiding van zijn brief.
dien hij gisteren geschreven had. Deze
was echter nog niet in ons bcz.it, dus
stelde hij dc copic daarvan ons ter hand.
In dezen brief werd verzocht een on*
derhoud met liet bestuur der II. O V-,
naar aanleiding van dc plaats hebbende
gebeurtenissen, die op slechts zwak ge
regelde rechtspositie wezen.
Nog dien ik de vergadering tc zeg*
gen dut daarvóór door den Ncd Toonk.
Bond een werkverbod was uitgevaar
digd voor het Haarlcmschc Orkest. Met
andere woorden: het was den leden var
,lcn Ncd. T. Bond verboden zich in wel
l:c verbinding ook te stellen met dc
H. O. V.
Zooals tc begrijpen, verliep het onder:
houd alleraangenaamst, waarom ook
niet. Wij zijn altijd bereid geweest om
olies tc doen, wat in liet belang van de
H O. V. kon zijn. Welk belang hebben
wii ooit anders gehad en gediend?
Het zou natuurlijk ondoenlijk zijn het
gcheclc onderhoud nu nog weer tc ge
ven. I.aat ik dat slechts zeggen, dnt wij
afspraken den heer Olman onze reke
ning cn verantwoording tc zullen zen
den en dat hij verder nog eens zou zien
hetgeen in het verder belang van dc
H. O. V. gedaan kon worden. Hij had
nu ccn inzicht in dc zaak gekregon enz.
enz. enfin, dc vergadering begrijpt het
wel. Zijn voet stond eenmaal tusschcn
de deur en nog hoor ik mijn braven
voorzitter zeggen, toen wij dc deur uit
waren: Jongetje, jongetje, ik weet het
strekt geen onwil, de komsf van dal sluiten, je zult er het mooiste vogeltje
Hierbij laat ik het antwoord volgen
op ons schrijven. (De heer Van Zanten
las den brief voor. waarbij de hoer 01-
inan het ontwerp-contracl insloot en
pleitte voor invoering van georganiseerd
overleg Voorts verklaarde de lieer Ol
man in dien brief dat inderdaad de H.
groote financiecle moeilijkhe
den verkeerde maar dat toch door ge
meenschappelijke groote inspanning eeni-
ge verbetering was te verft rijgen. Over
de ma'anden December, Januari en Fe
bruari werd een bijslag van 5 pCf. ge
vraagd).
Harder werken!
De heer Van Zanten vervolgde: De
eenige maaier om tol verbetering te ko
men. zeidc de heer Olman. is harder
rken. (De grief van de orkestleden
da! zij toevallig een drukke maand
November hadden).
naar aanleiding van mijne
opmerking da* de heer Gerharz zich
steeds verzet had om concerten te geven
op Zondagavond, omdat zijn nienschen,
zooals hij die steeds noemt, des Zondags
en Zaterdags voor zich zeil het meeste
geld konden verdienen.
Dat was volgens den heer Olman on
zin, er moest gewerkt worden, n' impor-
le op welke dagen. Dat zou hij hun wel
even aan het verstand brengen.
Was het een wonder dat kort daarop
de heer Gerharz, zich niet meer in staat
gevoelde tc werkeif. Geachte vergadering
wat van het zenuwenleven van dien man
in die maanden is gevergd, dat gaat elke
beschrijving te boven. Hoevele malen on
brave voorzitter gezegd heelt: ..Ik heb
ook genoeg van!" ik weet het "niet.
maar steeds heb ik hem weten over te
halen om samen toch te blijven voort-
werken Het leven van onze 1L, O. V. was
er mede gemoeid. Niemand zou ooit ge
weten hebben, hoevel scènes zich heb
ben afgespeeld. Nu op dezen avond zal
ik den sluier oplichten, om u een klein
denkbeeld te geven van hctg:cn geleden
is. ter wille van de H. O. V.
Is het daarom een wonder, dat er een
band van innige vriendschap in die da
gen ontstaan is tusschen Koolhoven, Ger
harz en mij, die helaas slechts de dood
heelt kunnen verbreken.
Gelukkig was de heer Gerharz in Ja
nuari weer hersteld en vo' goeden, nieu
wen moed werd er weer aan het werk
getogen. Daar werd plotseling op den
3en Februari onze brave voorzitter op
het ziekbed geworpen, liet omveer was
niet van de lucht. Het noodlot vervolg
de ons. Maar ondanks dat alles voor
waarts, steeds voorwaa is.
lk schreef toen aan den heer Olman,
dat de heer Koolhoven ziek was gewor
den cn dat hit wel nader van ons ver
nemen zou. Dit naar aanleiding van het
concept-contract dat de heer Olman in
die woelige dagen ens gezonden had en
waarom de heer Koolhoven had gezegd,
dan kunnen wij ons wel opknoopen.
maar laten wij er mede wachten totdat
Gerharz weder geheel hersteld is, want
jelui samen kunnen meer de technische
bezwaren beoordeelen.
Eeti contract van 21 artikelen, 4 com
missies. Ik zal niet ingaan op de eigen
aardige wijze van voorstellen van den
heer Olman a's zou ik de contracten
slecht bestudeerd hebben. Ze zijn te een
voudig. Ik zeg dat daarom om aan te
toonen dat wij wel degelijk onze aan
dacht daaraan gewijd hebbe
Het voorzitterschap van
den eer Dyserinck.
Na den dood van den heer Koolhoven
werd de heer Dyscrinck voorzitter. Het
is zoo gemakkelijk gezegd: voorzitter en
bestuurslid der H. O. V., maar ik heb
VAN HAARLEM'S DAGBLAD No. 397
DE OPENBARE KLOK
Openbare klokken in Amsterdam? Prachtig plan. Een
ideaal punt voor mannen, die op hun vrouwen wachten,
meisjes, die hun verloofden, jongelingen die hun meisjes
zullen ontmoeten. Dienstig voor ieder, die zijn horloge
gelijk wil zetten en lieden die te laat zijn voor hun
trein. En soms raakt de klok in de war en daardoor
de uurwerken in vele huisgezinnen.
(Nadruk verboden).
mijn leven in heel wat zaken een inzicht
gekregen, heb lecren waardeeren, heigeen
door verschillende tnenschen :n die za
ken werd gepresteerd, mai. geen van al
die raken zijn te vergelijken met een zaak
als de H. O. V.
Bezield met de beste beJoelingen, aan
vaardde de heer Dyserinck het voorzit
terschap en het is hier van deze plaats
dat ik een woord van bewondering en
wuardeering daarvoor moet zeggen.
Voorwaar, het is geen sinecure, voor
zitter der H. O. V. Met een werkkracht
hem eigen, heeft de heer Dyserinck zich
ui zeer korten tijd zoo ver'mogelijk in
gewerkt, nooit vermoed hebbende, hoe
veel daarvoor in dc zaken kwam kijken
Mijn taak was liet weer om hem in dat
labyrint den weg te wijzen en het zou
natuurlijk zeer ontactisch geweest zijn.
zijn gevoelens spoedig kennende, om met
den N. T. B. tot behandeling van hel nog
steeds ter bespreking gereedliggende
concept contract over te gaan.
Een door den secretaris
tot heden achtergehouden
brief.
Zes April ertvmg ik een schrijven van
den heer Olman. een schrijven dat nog
nooit iemand gelezen heeft. Eerst heden
middag heb ik het voor het eerst den
lieer Gerharz ter inzage gegeven. Met
zijn toestemming kan ik het thans voor
lezen.
Geachte vergadering, nooit zou ooit
iemand dat gelezen hebben, doch nadat
gij hel gehoord zult hebben, zul: gij be
grijpen waarom ik dat niemand noch
aan mijn voorzitter, den heer Dyserinck,
noch aan mijn bestuur, noch aan mijn
dirigent liet lezen. Ik hield het voor mij
met de beste bedoelingen, opdat niet
iedereen zou gaan loopen.
In dien brief lezen wij:
..Bij uw bestuur namen en nemen wij
het bestaan van goede bedoelingen aan.
Helaas is het ons onmogelijk hetzelfde
ie blijven gelooven van den dirigent der
H. O. V. Deze toch veroonoott zich
wederom gedragingen en uitingen jegens
de orkestlede.., welke opnieuw bewijzen
dat muzikale scholing en beschaving niet
noodzakelijk in een persoon vereenigd
behoeven te zijn. Doch die ons tevens
de overtuiging schenken, dat, tenzij uw
bestuur op korten termün regelingen
schept, die den man het besef bijbrengen,
dat de tijd der Napoleontische sergeant-
majoors voorbij is. een botsing niet kan
uitblijven. De las'.'ragen en krenkingen,
welke hij zich buiten ons bijzijn jegens
ons veroorlooft, laten ons nog even onver
schillig alsof ze door een echterfcuurt-
schen orgeldraaier werden geuit.
De orgeldraaier in een behoorlijk pak
voor het erkeri geplaatst, ia daarom nog
geen heer; de uiterlijke schijn maakt het
uw dirigent evenmin.
Wii hebben echter den plicht de mu
sici ie beschermen tegen des dirigenten
eigenschap, hen te beschouwen als scheld
objecten. Daarom kunnen wij thans niet
weer behulpzaam zijn vacan plaatsen
te bezetten voor de' rechtspositie der
orkestleden is geregeld en zij' zich tegen
beleedigingen gevrijwaard I unncn ach
ten.
Wij betreuren gedwongen te zijn dit
standpunt in te moeten nemen, de diri
gent van de II. O. V. dringt ons echte-
aaartoe.
Natuurlijk blijven wij gaarne bereid
niet uw beslui-r te overleggen omtrent de
wijze, waarop de goede verstandhouding
kan worden hersteld, doch moet daarbij
nu al voorop worden gesteld, dat meer
genoemde dirigent zich een andere me
thode van optreden eigen zal dienen te
maken".
En dat zegt men zoo riep de heer
Van Zanieii uit van een man die de
H. O. V. heeft groot gemaakt, den man
met een hart van goud, als hij iets met
het bestuur had, kwam dat alleen, om
dat hij voor de belangen van de musici
opkwam.
Hij is de ware kunstenaar. Het vergt
heel wat om muziek te maken niet zulke
orkestleden! Hij is grooter dan alle con
certmeesters in ons land. wat hij gedaan
heeft kan geen ander in de wereld, zelfs
Mengelberg niet. In een circus heb ik een
clown gevoeholle muziek uit een siga
renkistje iiooren halen, ik was toer. tot
tranen toe bewogen. Welnu Gerharz
heeft ook muziek uit een sigarenkistje
gehaald.
De prullen hebben hem ziek gemaakt
In dien brief is gelasterd op gruwe
lijke wijze.
Na de ontvangst van bovenbedoelden
brief heb ik geen schriftelijk antwoord
gegeven. Maar wel mondeling heelt de
heer Olman zijn bescheid gekregen. Ik
ging naar hem toe en had de orkestleden
de Vries en Bos verzocht mede te gaan-
Bij den heer Olman vroeg ik Bcc en De
Vries nu eens te zeggen, hoe het nu in
net orkest ging. Befden verklaarden dat
zij heei prettig e:i aangenaam werkten
in den taatsten tijd. Ik \erzceht toen den
heer Olrnari mij toch eerst eens te teiefo-
neeren vóór hi: oordeelde.
Plotseling brak het bekende conflict
met het gemeentebestuur uit over het
concerteeren op de Markt en was het in
die dagen dat ik meermalen bij mij zelf
gezegd heb, Saulus, wat vervolgt gij mij.
Maar ook dat was weldra weer in orde
fekomen, hoewel de gevolgen niet zou-
en uitblijven.
Was hét wonder dal ik in die dagen
naar eenige rust ging verlangen. Dus 1
Juli zou ik voor eenigen tijd eens trach
ten weer wat op verhaal te komen.
Dan volgde een bezoek van de hee
ren. die eens over het contract kwamen
spreken. Ik moest mij door bijzondere
omstandigheden excuseeren inaar be
paalde 17 Juli den dag van bespreking.
Verlokt door het mooie weer besloot
ik nog ccn paar dagen aan ons ver*
blijf te Lochem aan te knoopen en
schreef daarom den heer Olman om
naar aanleiding daarvan een late ren
datum te bepalen. Zijn antwoord luid*
de. dat hij voorloopig geen tijd had,
doch nader zou berichten wanneer zulks
weer het geval zou zijn.
Tot heden heb ik daarop nog geen
nader bericht ontvangen. Geachte
vergadering, gij ziet daaruit dat voor
bespreking wij steeds bereid zijn ge*
wéest, maar dnt wij geen bericht op
ons schrijven kregen, daar kan het
Bestuur toch niets aan doen.
De incidenten met mej.
Samuels.
Ik zal een oogenblik dit punt Hten
rusten cn u met uwe gedachten weder
ergens anders moeten voeren, omdat
hc-tgcen ik nu zal mcdcdeelen in ver*
band staat met liet verloop van het
geen ik u mededeelde.
Toen de heer Gerharz vijf jaar gele»
den in Haarlem kwam. ontving hij een
brief van den lieer. Boer, zijn voorgan*
ger. waarin deze mej. Samuels als
harpiste aanbeval. Zij was door haar
wonen in Duitschland ondervoed cn
moest naar Holland. Ze speelde een
beetje harp. maar zc was wel muzikaal.
In nile gevallen schreef hij: probeer
het eens met haar. voor 50 gulden per
maand wil zc zeer gaarne komen, en
jt doet cr goed werk mede. Zoo kwam
mej. Samuels in het orkest.Dank zij
den heer Gerharz en haar ijver, ging
zij steeds vooruit en cvenzoo haar
salaris. Dat successievelijk geklommen
was tot 110 gulden per maand. In de
maand December 1923 werd mej. Sa*
muels ziek cn duurde die ziekte gerui*
men tijd Natuurlijk ontving zij dien tijd
haar volle salaris, volgens contract. Wij
waren dus verplicht zoo noodig een
assistente tc nemen. Nu is een harp in
een concert heel aardig, maar niet
dringend noodzakelijk en gezien de
financieels moeilijkheden oordeelde het
bestuur het gewenscht. om over te
gaan om eventueclc voorziening in die
partij alleen te doen gedurende
dc wintermaanden.
Het bestuur schreef dus 28 Feb. aan
mej. Samuels cn ontving het volgende
antwoord:
29 Februari 1924.
„Tot mijn groote teleurstelling ver*
nnm ik uit uw schrijven d.d. 28 dezer
dat dc financiecle toestand der H.O.V.
u noodzaakt mijn contract op tc zeg*
gen.
Als ik gezond cn vrij ben zal ik met
October gaarne weer een verbintenis
met de H.O.V. aangaan".
In den loop van den zomer, den heer
heer Gerharz sprekende, vond zij het
zoo vreeselijk dat ze nu geheel voor
rekening vnn haar ouders leefde cn
HET PARK MET DE
BLAUWE VOGELS
15)
i hij
Verre van zich te beklagen,
vrijwillig dien plicht op zijn schouders
en vervulde hem met opgewektheid.
Maar niettemin beschouwde dat groo
te kind gewend om slechts voor zijn ge
noegen tc leven die plichten als onge-
wenscht en vervelend. Door een wonder
lijke tegenstrijdigheid gevoelde hij bij het
weggaan zijner tante aan den arm van
Aibine geen vreugde over hef feit dat
een anccr nu ziin taak overnam maar
in dc eerste oogenfclikken ecu gevoel van
te worden op zijde geschoven.
Nu tante mij niet meer noodig heeft
laat zij mij staan, tel ik niet meer mede.
Die twee onafscheidelijken gaan samen
keuvelen, ik ben benieuwd hoe laat wij
zullen déjeuneeren!
Daarop lachte hij zichzelf uit ci> dacht:
„Een ik voor het eerst van mijn leven
jaloerscli waarvan toch? Van die buiten
gewone bevlieging van tante voor dat
kind of van de uitsluitende belangstel
ling van Albine voor haar goede fee,
misschien van beiden. Toch voel ik vol-
meisje doet mij eerder genoegen, /ij is
jong. mooi, komt mij voor een goed ver
stand te hebben cn zij kan slechts wal
beweging en vroolijkheid in ons eento
nig leventje brengen, ongerekend nog
dat ik veel meer vrijheid zal krijgen, lk
zal nu zonder bezwaar er op uit kunnen
gaan en tante niet alleen laten".
Terwijl hij dit alles overdacht had.
mevrouw Verlier door de groote mar
meren vestibule, langs de met tapijten en
jachttropheëen versierde trap. Albine
naar de voor haar bestemde kanter ge
bracht. Het was een hoog, licht vertrek,
niet geborduurd wit zijden behangsel.
Dit borduursel stelde bloemen en plan
ten voor waarover veelkleurige vogels
heen en weer vlogen.
„Ge hebt zeker wel gezien dal het ri
viertje en de vijver een groot aantal ijs
vogels aantrekken, ik houd dol veel van
die dieren, hecht er haast een bijgcloo-
v.ge beteekems aan. Ik wil daarom ook
niet dat er op gejaagd wordt. Boismont
is hun rijk. hun klein paradijs.
Albine doorliep vlug het vertrek, be
wonderde de fraaie gordijnen, de Louis
XVI meubels, die met dezelfde zijde als
van de behangsels bekleed waren, den
schoorsteen met Sèvres-pendu'.e en vazen
alles vond zij even mooi. Mevrouw Ver
lier keek haar met welgevallen na.
„Wat een heerlijk nestje hier!"
„Het is geen nestje, het is een kooi!"
was het lachend antwoord, „en ik ben
er haast bezwaard door je bier op te
in zijn, mijn geluksvogeltje! Ik ben van
plan de deur wijd open te laten; maar
toch blijft het een kooi, zult ge uw vrij
heid niet terug gaan verlangen, kind
lief?"
„Wat zou ik nog meer verlangen, nu
mijn leven het mooiste van alle tcover-
sprookjes gaat worden?"
Mevrouw Verlier toonde nog de bij
het vertrek behoorende badkamer en een
klein zitkamertje met een bibliotheek.
Een deur daarvan gaf toegang tot haar
eigen slaapkamer.
„Als u het goed vindt mevrouw, wilde
ik deze deur van mijn kooitje openla
ten, als u ten minste niet bang zijl dat
het gevangen vogeltje het u dan te druk
zal maken".
„Je oude vriendin is nog praatzieker
dan haar pleegkind. Van bed tot bed zul
len wij kunnen keuvelen."
Onderwijl was Albine overweldigd
door al die heerlijkheid, voor de kamer
van mevrouw Verlier met haar ouder-
wetsche meubels in gedachten verzonken
blijven staan. Vage beelden gingen aan
hare herinnering voorbij, maar evenals
den vorigen dag bij den vijver, vervluch
tigden deze, zoodra zij niet meer nauw
keurigheid ze zich voor den geest wilde
halen. Haar gelaat scheen deze voorbij
gaande teleurstelling te hebben uitge
drukt, althans meende mevrouw Verlier
deze er op te lezen en zeide met een kus
„Zoek niet in het verleden, kindlief,
blijf maar op mij vertrouwen, laat mij
maar de zorg voor je toekomst over. Ge
niet intusschen van het heden en wees
onbekommerdNa zoovele jaren van
verdriet, is het wel tijd nu eens geluk
kig te zijn. Zeg mij nu eens of je ka
mer je bevalt".
„Heerlijk. Het overtreft alles wat ik
had durven hopen!.... Na dat onge
hoord gelukkig toeval u te hebben ont
moet. was ik o zoo bang u nooit te
zullen weerzien Dezen nacht kon ik niet
slapen!"
„Juist zooals ik mijn kind!"
„En is er niets gebeurd?"
„Dat wil zeggen dat mevrouw d'Her-
ville
Bij die woorden beefde de oude dame
en zeide: „Pascal heeft mij verteld, dat
zij in het Hotel du I.ae woonde, die
buurschap bevalt mij heelemaal niet. Ik
voorzag dat die ondeugende vrouw, van
onze ontmoeting a(wetend, al het moge
lijke zou doen om je te beletter, bij mij
te komen. Ik heb haar den toegang tot
Boismont verboden, en zij tracht nu zich
te wreken. Veri'l mij eens wat er ge
beurd is"
Albine verhaalde uitvoerig het gebeur
de van dien morgen en toen zij hierme
de gereed was hernam mevrouw Verlier:
„lk ken Laura, zij is egoist, haatdra
gend en heftig evenals haar vader was.
Gelukkig, dat ge hier veilig bij mij zi;t!
Mevrouw d'Herville kan u hier niets
doen, maar zij kan rondom de plaats
blijven loeren, daarom mooi blauw vo
geltje. al staat het je vrij uit de kooi te
komen, vlieg niet te ver uit, er ligt een
kat op de loer".
..Ik heb het hier veel te veel naar mijn
zin om Ie willen ontsnappen."
.Mevrouw Veriier keek op haar hor
loge en bemerkte met sch.ik dat hei laat
geworden was; kwartier voor een uur!
Wat vliegt de tijd! het is zoo heerlijk
te keuveten. maar ik vergeet mijn neef.
en het déjeuner. Die arme Lionel za!
flauw worden van hongeren de be
dienden durven de bel niet te luiden.
Gauw schel even drie keer, Albine, dan
begrijpen zij dat het is om den maaltijd
op te disschen en laten wij vlug naar
beneden gaan".
Terwijl zij arm in arm de trap afgin
gen, vroeg mevrouw Veriier: „ge vindt
het iocli goed dat ik je bij den naam
noem?"
„Dat vind ik heerlijk".
„Dat blijft dan afgesproken, je weet
niet hoeveel gemakkelijker mij dat zal
vallen!"
HOOFDSTUK Vl.
De eetkamer was een ruim vertrek met
vier ramen en gobelin behrfngels, welke
in geboeid hou wde notenhoutenlijslett ge
vat, herdersspelen en jnchttalereelen voor
stelden Boven de deuren waren geschil
derde bloemstukken. Onder de groote ko
peren oud-Hollandsche kaarsenkroon
stond een zware eikenhouten tafel, waar-.
omheen renaissance stoelen met hooge
rugleuningen Op de gedekte tafel zag
men oud zilverwerk en fijn kostbaar por-
celein en kristal. Van dat alles kreeg Al
bine weder den indruk alsof zij het meer
gezien had. Kon het in museums geweest
zün of in oude prenten? Zij gaf echter
gevoig aan den haar gegeven raad.
trachtte zich niet meer met" het verleden
bezig te houden en gal zich over aan de
bekoringen van het oude slot.
„Tante Marie, hebt u dan heelemaat
geen medelijden! Ik heb honger om van
om te vallen!" riej iLonel terwijl hij te
genover mevrouw Verlier plaats nam.
Wat heeft u daarboven toch allemaal ge-
praal. wat kondt u na al uwe ontboeze
mingen van gisteren nog meer elkaar te
vertellen hebben?"
„Neem mij niet kwaliik jongen, ik heb
door mijn blijdschap al het andere verge
ten. bedien ons maar gauw Gusiaaf".
Terwijl de knecht zich beijverde wend
de de gastvrouw zich tot het jonge meis
je, dat nog was blijven staan eri noodig-
de haar uit aan haar rechterzijde plaats
te nemen.
„Noemt u haar a! b den naam tan
te", spotte Lionel, „u bent al heel spoe
dig tot intimiteit gekomen!en hij vroeg
Albine of zij zich dat ook reeds tegen
over zijne tante veroorloofde.
„Volstrekt niet mijnheer, daarvoor heb
ik naast mijn dankbaarheid veel te veel
eerbied voor uw tante".
(Wordt vervolgd),
