rm
SPORTBLAD^HAARLEM'S DAGBLAD
DE PROPAGANDAWEDSTRIJD
F
iiL^f
ÏSPORESPELH
ATHLETIEK
VOETBAL SCHERM EM CRICKET ROEI EM HOCKEY SCHIETEM WATERPOLO
Maandag 7 December 1925 No. 13027 Onder leiding van P. W. PEEREBOOM Verschijnt wekelijks
ATLAS ET PIDO
door
GEORG WILLIAMS.
De geschiedenis die ik nu vertel is
waar gebeurd. Het is geen verdicht
verhaal en daarom misschien minder
interessant. Het is zelfs in ons eigen
landje gchcurd. al is het oök reeds een
paar jaren geleden. Om niemand tc
kwetsen en om geen enkele voetbal»
club verdacht te maken, zullen we na»
men veranderen. Die vrijheid zij me
veroorloofd, al wil dk er dadelijk bij
voegen, dat de naam „Atlas ct Pido"
juist ds.
In het kleine Noordelijke provincie»
stadje, was een groote sportgebeurtenis
op til. Groote, kleurige aanplakbiljetten
kondigden aan, dat de plaatselijke
twcede»klasser tegen de Duitsche club
Atlas ct Pido, zou spelen.
De pluatselijkc krant was er vol van,
de spelers nog voller, maar het aller»
volst waren er toch de supporters van.
De enthousiasten, die ytderen Zondag
weer Lconidas aanmoedigden, begrepen
dat deze wedstrijd zou beslissen over
de vraag, of Leonïdas dan wel Quick
de andere plaatselijke tweedeklasser,
de voornaamste was.
Beide elftallen speelden een vrijwel
even slcohtc partij voetbal en ze had»
den bijna evenveel supporters. Maar de
naijver was groot, zóó groot, dat Leo»
;iidas besloot, om eens iets bijzonders
tc organisccren.
Een Duitsche club werd uitgenoodigd
enzou komen. Dus groote aanplak»
biljetten, veel geschrijf en veel gepraat.
Ln in het café „Centrum" de plaats
waar de voetballers van Lconidas den
Zaterdagavond veelal doorbrachten,
werd menig biertje het is immers
al een paar jaar geleden gedronken.
In „Centraal" er tegenover zaten dc
mannen van Quick; ze waren diep ter»
n:ergcslagcn. Het was mooi weer en
iiiets wees er op, dat het den volgen»
den dag zou stortregenen. Dat speet
dc hccron van Quick en hun spijt was
begrijpelijk.
Als die mooie voetbaldag slaagde,
zouden er heel wat menschen zijn, die
naar Lconidas zouden gaan. Dat zou
voor Quick heel slecht zijn, èn voor dc
eer ènvoor de financiën, maar
dat laatste was gelukkig geen hoofd»
zaak!
In het „Centrum" ging liet zoo lang»
znmerhand rumoerig toe en de spelers
zongen liedjes, zooals tegenwoordig
het „laat dc klok maar luiden" gezongen
wordt.
Dc pracses van de club bied een roe
rende speech, de penningmeester wilde
niet achterblijven en sprak over finan»
cicele vooruitzichten, waarop de. secrc»
taris (die een „droog»komick" was),
meende, ook een rede te moeten hou»
den; hij deed dat op de hem ©igen
humoristische wijze, wat zeggen wil, dat
zoowat heel Lconidas niet naar hem
luisterde.
Eén der weinigen, die luisterde en
laohte. was de terreink-echt, die ook
aanwezig was en die nogal veel met
den waarden secretaris tc maken had.
We vermelden dit alles om te vertel»
len, hoe de stemming in het Leoi-idas»
kamp was.
Het sluitingsuur naderde, heel wat
Lconidasbccnen beroerden in wankelen
toestand do gemeentelijke „kinder»
hoofdjes" en bewogen zich langzaam
voorwaarts.
De jongens zongen dat het een aard
had en de secretaris, die de vroolijkstc
van allen was, schreeuwde zóó luid het
succes van zijn club over de straat, dat
een agent op hem toestapte en hem
mee wilde nemen wegens burengerucht.
Maar we zeiden reeds dat het al een
paar jaar geleden gebeurd is; een si»
gaar maakte, dat de secretaris zich niet
aan burengerucht had schuldig ge»
maakt.
Do secretaris kwam thuis en vond het
niets vervelend, dat zijn vrouw in diepe
rust lag. Want de man was getrouwd
en zijn wederhelft zou het zejeer niet
goedkeuren als zc wist, dat hij zóó laat
thuis kwam. Hij was nu heel kalm, heel
stil. In het geheel niet luidruchtig meer.
Maar wat was dat? lag er een tclc»
gram op tafel?
Hij greep het papier en las:
„Kunnen niet komen, buitengewone
omstandigheden verhinderd, secr. Atlas
ct Pido".
„Is dat wat of is dat niets!" mom»
pelde dc secretaris en hij besefte eerst
niet eens, hoe erg het wel was. Maar
toen opeens zag hij wat het betcekcn»
dc.een ramp, een totaal débacle be»
dreigde zijn club.
Hij trilde op zijn becncn, frummelde
het telegram in elkaar en... zei lec»
'"kc dingen.
Zonder zich tc bedenken, snelde hij
de deur uit naar bet huis van den
voorzitter. En ook deze was geheel
overstuur, wist *niet wat er nu gedaan
moest wordcr
Nadat ook de penningmeester, die
juist ccn benauwden droom had, was
gewekt, stond daar het geheele dage*
I Hjkschc bestuur van Lconidas.
We zijn geruïneerd", zei de voor»
zitter cn dc beide anderen waren het
er roerend mee eens:
Maar opeens kreeg de voorzitter
een idee. Zacht fluisterde hij met zijn
medebestuurderen en na dit gefluister
was het op hun gelaat te lezen, dat cr
nieuwe hoop kwa i.
In dc groote stad, die niet ver weg
was, woonde de broer van den praeses
en was daar '»ók voorzitter van een
klein voetbalclubjc. Hem zouden zc
vragen met zijn club tc komen, want
het tlubje was zóó onbekend, dat nie»
mand zou weten, dat het Atlas ct
Pido niet was.
Een auto werd spoedig gehuurd cn
in het hartje van den nacht werd dc
broer opgezocht en bereid gevonden,
Lconidas te helpen.
„Mooi", zei hij. „het spel van ons
kan tegen dat van jelui niet op. Speel
dus een beetje slecht, want anders
konden ze het eens „door" krijgen."
Zoo zou dan do wedstrijd tegen
Atlas cn Pido doorgaan, al had het
dan het dagelijksch be. tuur benauwde
uren cn dc naohtrust gekost.
Het 1 ep tegen twee uur. Vroolijk
scheen de jjon cn het vas vol men»
schen op het Leonidas=terrcin. Op het
clubhuis wapperden de Nederlandsche
cn Diitschc vlag. „echt internationaal",
zei de terreinknecht, want hij wist nog
niet dat het anders was. En het be»
stuur van Lconidas hoopte vurig, dat
niemand cr ooit iets van tc weten OU
komen.
He wachten - as nog op Atlas" cn
Pido, dat er om twee uur nog niet
was. wat het bestuur nieuwe angsten
bezorgde.
Ze konde i ook met weten, dat „At»
las ct Pido" 'den trein gemisi had cn
toen met een onbetrouwbaar vehikel
dc reis ondernomen had. Maar einde»
lijk, tegen half drie kwamen ze cn
werden met een uitbundig gejuich bc»
groet.
Dc „helpers" hielden zich buitenge»
woon, lieten niets blijken, dat ze geen
Duitseh.rs waren. Wie Duitsch kon
spreken, sprak het cn wie het niet
kon, hield zieh heel' verstandig stil.
Even over drie begon het spel cn
dc toeschouwers meenden al spoedig
tc mogen -onstatceren, dat de Duit»
schers cr niet veel van terrccht
brachten.
Tot dc rust was alle; tec's goed ge»
gaan; Leonidas had een 3O leiding
weten te veroveren.
Dadelijk na dc rus: zette Atlas ct
Pidc er alles op om een goed figuur
te slaan, maar het luk;e niet.
't AVus al spoedig S0. Dit werd den
aanvoerder der Duïtschers" toch - to
machtig.
„Vooruit jonges. late jullie nou es
cffc zien, dat je d'r ook nog wel wat
van kenne!" klonk "het in Zuider dia»
lcctHollandsoh over het terrein.
Wat, dachten velen, zou de captain
een Hollander zijn?
Ht publiek was echter vol vertrou»
wen, wist niet van fraude en er werd
geen acht meer op geslagen.
Alleen de Quick»menschen hadden
hun ooren gespitst, maar ook zij durf*
den nog het kwaadste niet denken.
Dc rechtsbuiten van Atlas et Pido
kreeg den bal, rende langs het lijntje
en juist toen hij voor wilde zetten,"
werd hij door den back van Leonidas
„gehaakt".
„Da's een leelijke zet man, maar 'k
zal het je betale. we kommc mekaar
zoo wel weer tege", krijschtc de rechts
buiten, een vinnig mannetje, dat in al
zijn vuur evenals de aanvoerder de
afspraak voor een moment vergeten
was.
Dat moment was echter voldoende.
Wat cr eigenlijk gebeurd is zou nie»
mand kunnen zeggen. Er ging een ge»
mompel door de rij van toeschouwers
en in een oogwenk was het veld zwart
van dc menschen.
't Werd een formeele kloppartij tus»
schen spelers en publiek cn het was
maar gelukkig, dat er een paar agenten
voor dezen internationalen wedstrijd
waren gerequircerd.
Nadat de secretaris thuis was ge»
komen en zijn gehavende klccding
door een betere had vervangen, is hij
dadelijk een brief gaan schrijven om
ontslag te nemen als bestuurslid.
Dat deden ook de voorzitter en de
penningmeester. Maar het gevolg is
geweesteen débacle.
Na een kort cn treurig bestaan zijn
Quick en Leonidas één geworden en
de club heet Quick.
Zoo is het ongeveer gebeurd in
het kleine provinciestadje en dc oude»
re voetballers mogen de gcschlcclejvs
nog gaarne eens vertellen.
Een verloren Zondag. i
Do voetbalterreinen I ggen naargeestig
verlaten, keihard besneeuwd en onbcepeel.
baar. Om jo beenen ie breken. Er kan niet
gevoetbald worden.
Toch heb ik gfeleren een wedstrijd bijge
woond. Een allermerkwaardigste wedstrijd.
Maar ik dion bij het begin te beginnen.
Op het uur dat mij andere op Zondag
middagen steevast ziet trekken naar een
der Haarlemsoho voetbalvelden, zonk :k
gisteren mopperend op de elementen, die
mij do Zondagrsportgeneugten cmtnom-r.
hadden, in een gemakkelijken stoel voor
do kachel neer, sloeg een boek open en
besloot den tijd lezend te dooden. Ik her.
hier niet trolech op, maar de mensoh wen:
nu eenmaal aan zijn verzetjes en wanneer
er storing komt in het programma der
routine voelt hij zich ongelukkig, in zijn
eigen huis te gss;.
Hè, wat was dat boek vervelend. De
eerste vijf bladzijden waren al con toer. de
zesde wa3 nie'. om door te komen, midden
in do zevende begon de hand, die de lec
tuur vasthield te zakkenwarm was
het bij die kachel en 'm zware oogen
Plotseling voelde ik een band op mijn
schouder en een stem:
Kou vraag ik je toeh, dat ligt me' hier
in een makkelijken 6toel te dutten, terwijl
er een schitterende wedstrijd gespeeld
wordt. Sta op man en ga mee, wij kun
nen liet r.og net balen.
Wat. wat, stamelde ik verward,
wat wedstrijd, cr wordt vandaag toch niet
gespeeld f
Maar heb je dan niks gehoord
schreeuwde hij verder, hoe lang heb je
hier al liggen slapen, oen weekt Vooruit,
trek je jas aan en ga mee naar da Groote
Merkt.
Wacht nou 'es even, zei ik sarcastisch
heb ik het of heb jij het; je spreek;,
als ik het goad begrijp over-een voetbal
wedstrijd. M.cir liet vriest man en alle
terreinen zijn zoo hard al6 een. bikkel, le
vensgevaarlijk, afgekeurd. En wat zeur je
over de Groote Markt f
Hij greep me ruw bij mijn schouder-,
rammelde me door elkaar, tot al mijn
botten kraakten en trc.k me toen uit mijn
stoel.
Wij verpraten kostbaren tijd, raas
kalde hij, ga mco naar den propagan-
dftwedstiijd op de Groote Markt. Ik weet
look wel, dat d6 velden afgekeurd zijn en
da', het vriest. En daarom bobben de
clubs gezamenlijk' besloten dezen vrijen
Zondag te Ixsteden voor een propaganda-
vedstrijd. En omdat toch alle velden zoo
ufd ale steen zijn, wordt die gehouden op
de Groote Markt, want dat het mooiste
punt.
Werktuigelijk had ik mij in mijn jas
laten hijsehen, werktuigelijk en nog vol-
k>»mcn ongeloovig vroeg ik:
- En wie (spelen cr dan tegen elkaar!
H'i opende de voordeur, schoof mij naar
heten'en ik zag onzen fotograaf klaar
zitten om ons me: zijn auto naar het ter-
i»in van den 6trijd te brengen. Iic begon
er nu toch aan tc gelooven, onze foto
graaf is een ernstig man en nteniijn
vriend al door de koude bevangen kon
rijn, verwachtte ik dat van hem niet. Ik
kroop dus zonder verdere tegenspraak in
■len wagen en terwijl wij bijna geluidloos
irtsnorden, herhaalde ik mijn vraag:
- Wie spelen er dan tegen elkaar?
- Allemaal, was liet antwoord.
- Allemaal vroeg ik verwonderd en nu
leek het mij toch beter me eens tot den
fotograaf te wenden.
- Ja, beaamde deze, H. F. C. tegen
Haarlem tegen Stormvogels
- Hé, hé, schreeuwde ik, wat man
keert jullie. Drie clube in een wedstrijd.
tegen K. C. H.
Worden er dan twee wedstrijden ge
speeld? viel ik hem weer in de rede.
Tegen E. D. O., besloot do fotograaf
onverstoorbaar en gaf een venijnigen tik
op zijn klaxon.
Ik zweeg maar verder, nu en dan wat
angstig kijkend na3r den fotograaf, d e
op zijn 6nelle voertuig ook mijn lot in
handen had. Maar hij keek volkomen kalm
voor zieh uit en hanteerde zijn machine
met zijn gewone zekerheid.
Wij gleden nu'over het asfalt van de
Groote Houtstraat. Zoo dadelijk zouden
wij er zijn en ik zou met eigen oogen
kunnen zien, wat deze vreemde geschie
denis beduidde. Het was intusechen kwart
over twee geworden.
Toen wij de Amogang naderden hoorden
wij plotseling een luid gejuich.
Zij zijn al begonnen, zei mijn vriend
nijdig cn keek niet al te vriendelijk in
mijn richting. Bij de Spekètraat moesten
wij stoppen voor een verkeersagent, die
echter beloofde op ons voertuig to passen,
■yïj bonden een loeren riem aan het stuur
en gaven hein het uiteinde in de hand.
Toen drongen wij door de mcn'gte oaar
voren, om een goede plaats to bemaehti
Wij vonden onzo plaatsen tenslotte bij
de Zijlstraat achter het „stadhuis" doel,
dat door den"H. F. C -keeper v. d. Heu
len verdedigd werd.
D« Groote Markt was een woelende meu-
ecnenzee, toegestroomd om dit schouw
spel, dat waarlijk wonderlijk genoeg was
te zien. De fotograaf, die niet erg groot van
stuk is, zat leelijk in het gedrang en zoclu
«aar een plaats, die hem in 6taai zou
stellen deze onvergetelijke ontmoeting
de eeuwige plaat vast te leggen. Plot
lir.g zagen wij hem tegen een der palen
van het doel k'.iminen en een oogenbl:!
later zat hij midden op de bovenlat, het
fototoestel in de handen geklemd. Angstig
keek ik rond, ieder oogeniblik verwachtend
dat de gezamenlijke voorzitters der vijf
vereenigingen zouden komen toestormen
om hem te verjagen. Maar hij scheen nog
niet te zijn opgemerkt en onze aandacht
werd afgeleid door het doordringend ge
luid van een politiefluitje. Wat was dat
nu weer. Uit onze jeugd herinnerden wij
ons.dat voetballen op straat verboden is,
Zouden zij vergeten hebben vooraf per
missie te vragen.cn kwam hier nu dc
wraak van den sterken arm?
Maar het volgende oogenblïk waren wij
gerustgesteld. Het was het fluitje van den
inspecteur van politie te paard, die als
scheidsrechter fungeerde. Louavtje,
aam de overzijde als grensrechter optrad
had een overtreding geconstateerd en de
verkeersregelaar wees reeds weer met zij:
•airgestoken arm in onze rich tong.
Huugl Huug! schreeuwde het public
en vaag bespeurden wij „Teek" die den
vrijen schop nam. De bal belandde bij
Houtkoop.or Jr., die in razende snelheid
op het etadhuisdoel aanstormde. Op
rij bespeurden wij: Tekelenibrug, Stefiens,
v. <5. Meulen, Zwart. Engel, lloutkooper
Jr. Visser, Krom, Miezéru6 en Hazevoct.
v. d. Meulen dook voorover.1
hoorden wij boven ons, op hetzelfde oogen
blïk een doffe knal. de fotograaf tui
melde achterover vam de lat.reclr.
boven ons.een oorverdoovende slag.
gesuis in mijn ooren.hij zit, hoorde j
ik den fotograaf roepen.ik heb 'm.
toen plotseling een lapbto.hand op i
voorhoofd
Wat begin jo nou, je bent van j»
uó'ei gevallen, slaper.
lin langzaam ontwaarde ik do bek en fit
voorwerpen die mijn huiskamer eieren.
Het was dus een droom geweest, deze I
•"pagaihlawedstrijd op de Groote Mark:'
Blijkbaar, maar des avonds kwam dt
j'.ograaf en over handtgde mij de hierh-
ven afgedrukte spolkiek.
Ku. vraag ik u in gemoede.
Van de Rivicrvischmarkt kwamen reed» lang voor den wedstrijd talrijke fotografen j
uit alle dcelen van ons land
