BLAD
HET. TOONEEL
X,
WILDZANG
MiCTORJAyWATfg
f. A j [50
ill J -iLiiüi'i'i t3
ZAT5RDAG 13 FEBR. 1926
DERDE BLAD
ONZE TOONEEL-DILETTANTEN
DE GEBROEDERS VOSSHARD
Leo Vosshard als Simon in „Van Ouds
dc Morgenster".
Dc vele leden van dc „Geheel Ont«
huuders Tooneclverccii «mg „Nieuw
Leven" kcmienallwi dc gcbrocdcn«Chnis
cn Leo Vosshard. Geen voorstelling
van „Nieuw Leven", of «ij treden er in
op. meestal in dc jonge rollen. Zij on«
derachcidcn zich beiden steeds door dc
i menschcn" werden gespeeld Hiervoor
lijkt mij Leo Vosshard, die dat hy»
perwecJce cn zachte met in die mate
op het tooncel mede brenigt, veel meer
do geschikte persoon. Als ik I.co Vos»
shard in een jonge rol zag optreden,
trof hij mij meestal door zijn natuurlij*
ken toon en prettige losheid. Het is
waar. dat zijn spel doorgaans wat vlak
is. dat :n zijn dictio te weirog nuan»
ceering is. maar dat is vermoedelijk
voor :i groot deel tc wijten aan gemis
aan een krachtige, voortdurend corri<
gecrendc regie.
i Het is voor dc hccren Vosshard jam
mcr, dat zij nooit eens onder leiding van
'een werkelijk regisseur spelen. Mevrouw
v Smit«Tcrmére heeft zeker als rtgisscu»
se voor een vcrccniging als Nieuw Le-
ven verdiensten dc goed verzorgde
opvoering van Van Ouds dc Morgenster
heeft dat weer beweren maar dc aan
gewezen persoon om het spel van de
hei ren in dc goede cn krachtige richting
te leiden, lijkt zij mij toch niet. Ilccrcn
hebben doorgaans meer aan dc deskum
dige regie van een man dan van een
vrouw, tcrwijh het bij dc dames juist
omgekeerd is.
Ik geloof zeker, dat dc hccren V<
hard onder sterke, mannelijke leiding
vrij wat meer op het tooncel zouden
prcstecrcn, want aanleg voor toonecP
spelen bezitten zij bciaeti ongetwijfeld,
i.n zij brengen belden een aangename
beschaving zoowel in hun spel als in
hun uitspraak mede op het tooncel.
Telkens wanneer liet Chris Vosshard
gelukte het weeke cn pathetische van
ich af tc schudden zooals indertijd
dc rol van Henk van Wecldcren in
aan. Doorgaans bleef hij op het tweede
plan en op dat plan gal hij dikwijls icis
heel goeds. Ik denk hier bijvoorbeeld
aan zijn met distinctie gcspeeldcn <{ce.
officier Van Hekerenin Mcsalhan.
_ce. Hen enkele maal zooals in Willy's
Trouwdag werd zijn vlakheid bepaald
matheid en gaf zijn spel geen steun aan
het geheel. Ook hindert soms zooals
trouwens ook bij Chris Vosshard een
te weinig artieulccrcn der medeklinkers
bij het spreken! Hij het spelen in een
Srootcren schouwburg als de zaal in
en Janswcg zou deze slappe articulatie
werkelijk verbetering behoeven.
In dc rol van Simon m „Van Ouds
de Morgenster" heeft Leo Vosshard
eerst recht gocA zijn kans gekregen cn
hij heeft daar dankbaar gebruik van
gemaakt. Hij speelde die rol sober cn
gevoelig, warm»mensehclijk cn sympa<
thick, zonder een ooger-blik in het melo.
dramatische of het pathetische tc ver<
vallen. Het was spel, dat zich naast de
voortreffelijke creatie van mevrouw
Snuit—Te nmc re als „Moeke Bruigom"
stuande hield.
Nu ik over dc gebroeders Vosshard
schrijf, mag ik de in Haarlem zoo goed
bekende „vijf Hollies" niet onbesproken
laten. Wat zij met hun zuster cn
mevrouw Vosshard op het cabaret»
gebied presticrcn is voor dilettanten zc<
kcr niet allcduagsch. In kleeding, grime
cn zang geven zij als dc „lollies" iets
zoo geacheveerds, iets zoo volkomens
r.in stijl" als wij in Haarlem op dit gc«
bied nog niet van dilettanten zagen.
Wat bij het tooneelspelen der Voss»
hards vooral bij Chris wel eens
hindert, h'ct weeke en scntimenteclc, is
hj dc .follies" juist een deugd. Zij ge»
M-n het smcltcnd-sentimentceie van de
Hngelsche songs met een liefde cn een
weekheid, dat zelfs Engcischcn hun dat
moeilijk zouden verbeteren. En in deze
„Hollies"die ziohNvijsclijk niet aan 't
cchtdiumoristische genre wagen
treft dezelfde beschaving, welke de
Vosshards ook op het tooneel mede
brengen. Op het cabarct»gcbied zijn dc
„Follies" van dc Vosshards door Haan
Umschc dilettanten nog niet overtrof»
fcn.
J. 8. SCHUIL.
„De prijs van het bezit"
VAN HAARLEM'S DAGBLAD No. 512
HET OPEN HAARDVUUR
Vader besluit om zelf eens een
vuur in dc open haard aan tc
leggen
terwijl de familie hem vertelt, dat
het op deze manier niet gaat en
als het wel gaat, komt er teveel
rook
verwekt een vroolijk vuurtje
informeert triomfeerend,
daar op aan te merken is
ontdekt dat het vuur sterft, zoo»
dra het hulpmiddel, ecu krant, is
opgebrand
begint opnieuw, mompelend dat
dc wind vanavond al -buitenge»
woon ongunslig is
stoot bij het opstaan zijn hoofd
tegen den schoorsteenmantel on»
der een koor van waarschuwingen,
die te laat komen
op het kritieke moment rolt een I constateert dat Tiet in de kamer
stuk hout om en dooft.het kleine I eigenlijk .'1 warm genoeg is zonder
vlammetje dat den strijd nog vol» I \uur.
hield
(Nadruk verboden)
besliesen. Denk daar eens aan, Minrve. De
boerderij hetlemaal van ons. Tweederden
contin: en de reet op hypotheek. Dat is de
Tukfcing, welke de landheer ia', aeceptee-
?nwat denk je ervan?"
„Ik geloof, dat het wel aardig zou zijn."
sprak Minnie zacht en Jacob greep haar in
zijn sterke armen en juichte: „Oh ik wist
dat je dat zou zeggen I Dc wrat, dat je het
prachtig Koudt vwiden, zooa.ls i!" Minnie
keek hem aan met «en mïet-bogrijponden
Wik, want zijn verrukking over haar woor
den begreep zij niet.
Langzaam liepen zij eamen terug en in
het maanlicht viel een lichtstraal om deu
-mallen, gouden ring aan Minnie's vinger.
Kooit afdoen hoor Minnie," he-haalde
Jacob nog eens. ,,Dat zou ongeluk bren
gen hoor. We zouden misschien het geld
niet bij elkaar krijgen voor de boerderij of
zoo iets. Maar hoe lic-L zij, het kan jou toch
n et eehelen om eon paar jaat hard te moe
ten werken hè Minnie, als wij cr 'atcr zoo
veel beter op worden f'
„Natuurlijk niet," antwoordde Mmnie en
zweeg daarna.
Vijf jaren waren voorbij gegaan. Lang
zaarn maar zeker verdiende Jaoob zijn geld.
De stallen waren vol puik vee en zijn land
stond prachtig overal in het rond.
„Wij komen er Bleeds dichterbij." placht
bij zijn vrouw tfi vertellen. „Dichter bij den
dag, dal ik de acte van koop zal thuis
brengen."
De mooie bloemen, die vroeger in den
vóórtuin hadden staan bloeien, warci
vervangen door aardappelen; «Ike
kante meter grond was dienstbaar ge
maakt nan het belang van do bei
kleine meieje, dat in do huishoud mg kon
helpen, was reeds lang weggezonden
Jacob zelf, nu een zwijgzame zwoeger
diepe rimpels op het voorhoofd, werkte
van den vroegen ochtend tot den laten
avond.
Minnie hie'.p eerst b'.ij mede; daarn;
werd zij weerbarstig en tenslotte had zij
zich erbij neergelegd, den'/crde dat di
het hu» el-ijk was en dal het nu éénmaal
zoo hoorde. De een trof het beter d.1
ander, troostte zij zichzelf. Jacob
soms tijden van overdreven hartelijkheid
hébben, maar dat verhinderde nret dat zij
in zijn verlangen naar het bezit een vloek
was gaan zien voor hun geluk.
Zij zette haar zonnehoed op en !:ep
het gras naar de pomp om water te halen.
Het was een vervelendwerkje, waaraan
zij een hekel had omdat het haar zoo moe
maakte. Maar zij had geen helpende han
den om zich heen, dus er bleef haar r,:e:e
anders over het zelf Je doen.
„Laat ik helpen," klonk echter onver
wachts een vreemde et-om achter haar en
omkijkend bemerkte zij een jongeman, die
een «schilderdoos aan den schouder droeg.
Hij keek haar aan, blijkbaar vel bewon
dering voor de wijze, waarop zij de zware
emmers water torste. In een oogwenk had
hij haar van den last bevrijd en de tra
mera in de keuken gedragen. Toen legde
hij haar uit, dat hij verdwaald was er
Minnie wees hem hulpvaardig den weg.
Maar hei scheen, dai d-" jonge vreemdelice
nog niet veei lust had oui dien weg maar
dadelijk in te sla&u.
„Weet u," eprak liij cp ver.rouwe'ijker,
toon tot Minnie, „U zag er hoogst be
koorlijik uit, zooeven bij die pomp met uw
zonnehoed op. JUS nou zoo best een portret
van U wallen schilderen.'
„Oh," juichte Minnie, „Bent u kunst
scliilder!"
.De betoovering van het nieuwe en onbe
kende maakte zich even van haar meestrr
Haar oogen lwgor.nen te glanzen en er
kwam meer kleur op naar bleek gezichtje.
„U vindt het goed da: ik u schilder me:
den zonnehoed, nietwaar t" drong de
schilder aan mot zijn zachte, klankrijke
Minnie bloosde. Er was iets eigenaardigs
in de brutale en toch weer zoo vriende
lijke oogen van dien man.
„Maar mijn man. aarzelde zij. ..ik
weet zeker, dat bij mij nooit zooveel tijd
zou 'alen verdoen met side laan."
Op «lat oogenblik klonk het geluid van
voetstappen cn even later betrad Jacob
Sterk de keuken. De schilder richtte rich
onmiddellijik lot hem, verklarend hoe hij
met zijn vrouw had kennis gemaakt door
dat hij den weg verloren had en hoe hij nu
Juist van plan was haai enkele van zijn
schetsen te laten zien. „Kijk," Jirihlto hij
brutaalweg toe, ,.Ik zou zoo graag
portret van uw .vrouw schilderen n et d-
zonnehoed op; zij is een knappe, j'mge
vrouw
Jacob haaide de echouders op. Het ver
baasde hem eenigezins van dezen vreemde
hng te hooren, dat zijn vrouw een knap,
jong ding was. want hijzelf had dat de
laatste vijf jaar miel gemerkt of begrepen
„Wij moeten veel te hard werken, mcncei
Hel is zonde van den tijd voor rnljin
vrouwmerkie hl] dan op
..Oh. maar ik za' ervoor betalen,"
nam de eer.:'.der. „Niets voor mets, hoor.
Ik zal uw vrouw tweehonderd gulden be
talen als zij zes dagen roor mij poseeren
ril."
Jacob draaide bij „Oh. dat i« een andei
geval," bromde hij voor zichzelf en danr
mede was zijn toestemming tot Minnie's
poseeren gegeven.
Den volgenden morgen werd er mei po
seeren begonnen en terwijl Minnie rcer'oos
bij tde bren stond met haar zonnehoed cn
waterkannen en de schilder haar schetste,
bepeinsde zij waarom of Jacob nooit meer
gezegd had wat d:e scliilder ze;..een
knappe, jonge vrouw."
Toen op een morgen kwam er onver
wacht een brief. De postman was er vroeg
mee en Jacob, die het eerst op was, pakte
het epistel aan. liet was een brief van een
notatie in de stad, meldende dat de e-ge-
naar der landerijen bereid was boerderij
en land aan Jacob te verkoopen, tegen «n
prijs, vijfduizend gulden minder dan waar
op Jacob gerekend had t
Jacob 6neide near binnen om zich te
verkleeden. Minnie was intusschen a' naar
-wijze, waarop *1;
len hebben ingestudeerd, oen zekere
gemakkelijkheid van bewegen op het
tooncel cn ccn goodc. be schaafde uit»
spraak. Zij befoooren beiden meer tot
dc sLotte dan tot de kraant je spelers.
Over hot algemeen maakt hun spel
geen bepaald sterken indruk, maar toch
zijn 0!iris en Leo Vosshard" voor" een
ensemble a!s „Nieuw Leven" onmis»
haar. Men zou zich Nieuw Leven dan
ook niet zonder dc gebroeders Vost»-
fcard kunnen voorstellen.
Ik heb mij bij de voorstelling en.
wetke ik van „Nieuw Loven" bijwoon»
dc. meermalen dc vraag gesteld, of dc
regie de krachten der twee Vossliarda
wel altijd goed gebruikte. Doongaans
speelt de beer Oh ris Vosehard
dc eerste jonge roHffl en Leo dc jon-
ge rollen van hei tweede plan cn nu
heeft hun spel herhaaldelijk op mij den
indruk gemaakt, dat voor de goede rol»
indceüog bet Juist andersom moest zijn.
De laatste voorstcüii g van „Van Ouds
dc Morgenster", waarin Leo Vosshard
een jonge hoofdrol met succes heeft
gespeeld heeft dien Indruk bij mij
versterkt. Misschien is men bij „Nieuw
Lever." tot deze b.ijraa tot regel verhe»
ven rol'indccling gekomen, omdat Chris
.Vosshard fn dc grootc dramatische too*
ncelen wat meer kracht kan ontwikkc-
Ier, in dc scènes faire over meer tem»
pcramcr.! beschikt. Toch zou ik d:t na
de opvoering van „Var. Ouds de Mor»
genster" niet moer met zekerheid dur
ven zoggen. In dc rol van Simon heeft
Leo Vosshard op de voorstelling wel»
ke ik bijwoonde wel degelijk getoond
zich to durven laten gaan gn waar
het noodig was zij:i spel tot ccn flin
ke hoogte tc kunnen opvoeren, ltn op
zijn broer heeft h:j ontegenzeggenlijk
v»or, dat /;j:i spel natuurlijker cn los-
In de propaganda»stukkcn, welke u::
«!.i aard der verccniging bij Nieuw
If d v - worden gegeven, komen
nog ai eens rollen voor, die voor dc
spelers het gevaar opleveren dat zij
spoedig tot ik zou kunnen zeggen
„bewust braaf", ja zelfs tot zoetig spel
verleiden. Doorgaans zijn het deze rol»
Ier, <jic den heer Chris Vosöbnrd wor»
den opgedragen en nu vult 't altijd op.
dat dc/c speler op zijn personen
soms zelfs, a'.s het absoluut niet noodig
is het etiket der braafheid met wel
heel sterke, opzettelijke kleuren schil»
dert. Chris Vosshard heeft eett neiging
tot het „verzoet el ijk en" van zijn rollen,
zijn zachte, wat weeke stem leidt cr
toe cn ook in zijn gebaren mist hij dik»
w:j':s het krachtige, ïorsche van den jon
gen man. F.n :iu zou het juist deze rol
len ten goede komen, wanneer de
„voortreffelijkheid". de ..braafheid",
vat minder" opzettelijk werd geaff
cheerd. wanneer zij m--er als „gewone i
FEUILLETON
Naar het Engelsch van
ESMé SI UART.
54)
„Daar is u eigenlijk te jong voor
2ci juffrouw Honoriit glimlachend.
„Ik weet wat haar plichten zijn cn
het is hcusch heel gemakkelijk. Je
moet veel lezen cn veel stilzitten en
weinig praten, cn voor de bloemen
zorgen cn dc bedienden standjes gc»
ven cn
„En zorgen dat dc paarden genoeg
lichaamsbeweging krijgen in het park?
zei Lewis cn Toncy cn hij lachten su«
mcn.
„Ja, bij ons holt iedereen langs den
weg op ccn paard of in een karretje
alsof ze geen minuut tc verliezen had.
den Alles gaat hier heel langzaam cn
iedereen is zoo langzaam
„Moest u het huishouden doen in
Australië?" vroeg Maud.
.Ja. tenminste als wc een huis had»
den. Soms hadden wc een laag hutje
in het bosch. waar je bijna niet in of
uit kon komen. Daar moest Jk dc
boter maken in een wnschkom,"
Misalliance gaf hij werkelijk respee»
tabel spel tc zien. En een verrassing be.
paald was zijn oom Von Blascwitz. dc
oude Mucki in Dc Kribbebijt-.r Dien
gernocdclijken ouden heer speelde hij
met echt komische accenten! 'J'oen toon»
de hij. waar zijn talent lag. Ik herken»
dc hem nauwelijks; hij had zich z.clt
voor het eerst eens geheel weggespeeld.
Kr was in zijn spel niets meer te sin»
den van liet hypcfweeke. dat anders
dikwijls hindert. Ook in Willy's
Trouwdag had hij oogenblikken
vooral in het eerste bedrijf waarin
hij met groote levendigheid, met cn»
train cn verve speelde en die mij dui»
(lelijk deden zien, dat er in dezen speler
nog vee! verborgen zit, dat ccn be»
kwaam regisseur cr zonder veel moeite
uit zou kunnen halen. In dc rol van
den pastoor in „Van ouds dc Morgen»
ster" kon hij den goeden toon blijk»
haar moeilijk vinden cn was zijn actie
ook tc stijl; hij wist toen niet aan tc
vullen, waar Hcijcrmans hem nu cn dan
in den steek bet. Toch is Chris Voss*
hard een speler, waarvan „Nieuw Le»
ven" nog veel profijt zal kunnen trek»
ken. Zi|ii „oom Mucki" heeft bewezen,
dat cr bij goede leiding in het komische
genre nog heel wat door licrn bereikt
kan worden. En dc kracht, welke hij
soms in dc grootc tooncele» weet tc
'ontwikkelen, duidt op een temperament,
dat voor het tooncel nog in een goede
richting kan worden ontwikkeld.
I.co Vosshard onderscheidt zich meer
door zijn los. natuurlijk spel. Het blijft
doorgaan wat vlak», maar het is prctcn»
ticloos cn doet daardoor juist prettig
p
-
Chris Vosshard als „Oom Mucki" ln
„De Krlbbebijter".
Mevrouw Hamilton gaf op damesach
tigc wijze haar afschuw te kennen, de
anderen lachten.
..Hoe ontzettend'" zei dc weduwe.
Och. zoo erg was het niet. Je moest
je wc! in de omstandigheden schikken".
Toen juffrouw Honoria haar voor»
ging nsar den salon zette Toncy een
ongelukkig gezicht. Ze wist heclemaal
niet waarover ze met die jonge meisjes
moest praten, cn bovendien wilde zij
graag naar huis om tc hooren hoe het
juffrouw Cadet gegaan was. Zc had
nog al tijd noodig om over Winchley
te paan, dus ze kon niet lang meer
blijven. Bovendien zag ze aan mevrouw
Hamilton dat deze niet op haar gesteld
was. Toncy dacht cr over hoe het toch
komen zou dut Engclschc jonge meis*
jes niet met haar konden opschieten.
Zelfs Silvia, voor wie Toncy ccn diepe
bewondering had, wilde geen vriend»
schap met haar sluiten. Hoe zou het
toch komen? Ze had cr nog geen op»
lossing voor gevonden toen Lewis
WaycOtt haar voor kwam stellen om te
gaan tennissen. Tonev klaarde op cn
na eenig tegenstribbelen haalden de
jonge meisjes haar rackets
..Heeft u ook in Australië gespeeld?"
zei Maud.
„Ja, Pups en ik speelden vaak, maar
ik kon hem nooit slaan".
Maud keek berustend, maar toen
Toncy met haar samenspeelde vcran*
r COGHLAN—BAKBS
Jacob 6t«rk tc«ek dankbaar naar *t;n
lieve, kleine bruid terwijl zij naast liom
z,ni m de eerso ^'aeee spoorweg-coup».1,
welfco een gedienstige beambte voor ben
bad goreservJer»].
..Eindelijk Miimie!" eprak hij bijna ju
end, „Wat Leeft dat vice lang geduurd;
ik kan haast mol getooven. i a: je nu wer
kelijk heelcoual van mij bent." Ilij nam
Lel meisje in zijn armen en Vuste haar
-.«ieder.
..Zul je altijd goed voor mij zijn f"
i roeg zij fluisterend en hij nam lin.n
kio'ne handje in de zijne en kuste don
smullen gouden band, welke juist dien
morgen om haar vinger wae re leg i.
.„Altijd.antwoordde hij. „Mziar ik
zou wenEchcn, dat je me beloofde, dat ]e
nooit dien trouwring af zult doen. zoowel
verdag a'.e nachte. Ik geloof, dat het
wn onheil zen brengen."
..Oh. r.ntuurlijk 1-elouf rk d.it. ha-
veatigde hel meisje en zwijgend Woven
tij dicht naast e'.kander r ;ten. wijl de
trein voortrolde. Eindelijk kwamen zij aan
in het dorp. waar Jacob woonde. Hij be-
hcerdo een boerderij Luiten den bewoon-
den kom en met een wagentje moesten zij
erheen rijden.
Wat een schitterende dag om zijn bruid
thuis t« brengen! De zon scheen; het Wi
ts koren juut tevoorschijn boven «ien
grond en de boomen u t loopend aan alten
kunt; Jacob was een trotech en gelukkig
man, toen hij voor zijn huisje .ie teu
gels (inhield on.zijn jonge vrouw behulp
zaam was hij het uitstappen.
Dien avond nam hij (Minnie mee door
den boomgaard en het land*om haar al de
door hem aangebrachte verbeteringen te
z;en. Hij dorstte naar lof van Laar lippen
want ofschoon zij een hoogst dierbaar
ding in zijn leven was de boerderij
was tem niet minder Kef Blij had «r zoo
hard en zoo long voor gewerkt!
,,K:;k M-.nni», die !>oomgsard. dat
zijn allemaal mijn boomen, binnen vul
I jaar of acht zullen w ij daarvan em heel
aardig inkomen trekken.het is allemaal
ecrète 60ort, weet je. En dan de koeien,
de echapen en de varkens.... puik vee,
J ii.eren met praai, hoor!
J Over een paar jaar kunnen wij sa
men....*" De woorden ontbraken hom;
bet was ook zoo moedijk een ander deel-
genoot te maken van je idealen. Hij ging
zitten op een boomstronk en trok haar met
zidh.
I „Luister eens Minnie, ik weet niet of je
hst onet me eens zult zijn, maar ik moet
ie la met je bespreken. Het is een zaken-
kwestie, misschien heelemaol niet geschikt
om hier vanavond besproken te nvorden,
maar ik ben zoo nieuwsgierig te weten wat
j-j ervan zeggen zulu ILuIster. meneer
ilrockhast, do rentmeester vertelde mij dat
de landeigenaar voornemens is deze boer
derij mettertijd te verkoopen en dat ik een
kans eou krijgen om het ««rale te mogen
derde ze van opinie. Het kostte Lewis
en Jeanie heel wat moeite om het hoofd
hoven water te houden. Waycott vond
zelf dut hij nogal goed speelde, maar
Toncy kon blijkbaar iedereen aan. Het
was prachtig om haar bewegingen tc
zien cn de twee oudere dames, die
kwamen kijken, kregen al gauw veel
belangstelling in het spel..-.
„Xj moest op wedstrijden spelen, juf»
frouw Whitburn", zei Lewis, toen To»
ney niettegenstaande Maud's tekortko»
mingen gewonnen had. ,.U heeft ons
nooit verteld dat u zoo goed speelde.
Wij moeten van den zomer maar vaak
tennissen".
Toncy was heclemaal niet ijdcl cn
ze merkte het compliment nauwelijks
op.
..Bij ons spelen dc menschcn veel.
maar den laatstcn tijd liet Paps mij al»
leen maar af cn toe spelen. Hij zei dat
het tijdvcrknocien was om het zoo
vaak te doen, maar hij was er erg op
gesteld dat ik goed zou spelen".
D^ dames Hamilton waren een beetje
jaloersch op Tonev. maar ze troostten
zich met de gedachte dat ze geen noot
muziek kende. Zc zeiden dat tennis
maar een spel was cn dat Lewis cr uit
zag of hij nooit eerder ccn goede speel»
ster gezien had. cn juffrouw Ilobbs
bctcckende nog heel wat meer dan dit
kind, ze was tenminste altijd heel goed
gekleed".
„Nu moet ik gaan", zei Toney ten»
slotte. „Het was erg gezellig en ik voel
me heerlijk lenig".
„Hm!" zei mevrouw Hamilton zacht»
jes.
,.U moet het Sir Evas leeren", merk»
te juffrouw Honoria op.
„O neen! Ik mag hier niet zoo vaak
spelen, daar heeft een gezclschapsjuf*
frouw zeker geen tijd voor. Ik moet al
mijn lichaamsbewegingen voor het ont»
bijt nemen" en met haar vroolijken
lach won Toney het hart van juffrouw
Honoria.
..Maar lieve kind. je kunt toch geen
juffrouw van gezelschap worden. Jc
bent tcte
„O, maar u weet niet, wat ik allemaal
doen kan. Nu moet ik heusch gaari.
Zou juffrouw Cadet nu alles tegen haar
vrijer gezegd hebben wat ze tc zeggen
had? Tante Duif denkt dat ze hier is!
Grootc grutten, nu z.ullen we nog moe»
ten opbiechten!"
„Hm!" zei mevrouw Hamilton weer.
„Jeanie, zeg juffrouw Whilburn goeden
dag n maak je klaar om met mij te
gaan rijden".
De twee jonge meisjes verdwenen en
Lewis kwam terug met een terrier bij
zich.
„Ik zal u naar liet hek brengen, juf»
frouw Whitburn. Tusschcn twee haak»
jes, liet was mijn bedoeling dat Trick
mee zou komen,"
„O ja? Dat is aardig van u. Ik zal
het hem zeggen, maar ik dacht, dat het
beter was van niet, om al uw dames
cn ik was ook erg bang voor de enkcis
van meneer Faber. Ik dacht dat we
hem wel eens tegen konden komen cn
het is erg moeilijk om verliefd te doen
als Trick aan je enkels snuift! Vindt u
ook niet, meneer Waycott?"
„Misschien zou het de zaak nog meer
verhaast hebben", zei Lwis ernstig.
„U is net als generaal Stone. Hij spot
cr een beetje mee omdat juffrouw Ca»
det niet jong meer is cn niet erg
mooi".
„Hoe gaat het met liet paardrijden?
vroeg Lewis. Ze lachten, allebei bij dc
herinnering aan dat gedenkwaardige
ritje.
„Zc zou het best leeren als ik haar
vaker les kon geven, maar het leven is
hier zoo vreeselijk moeilijk".
Juffrouw Honoria ging met Lewis cn
Toney mee.
„Je moet hier vaker komen", zei ze
vriendelijk.
„Neen." zei Téney. „Dat zouden de
dames Hamilton niet prettig vinden. Ze
vinden mij verschrikkelijk. Dat zie ik
aan -hun gezicht".
Dit was zoo volkomen waar. dn:
ff rouw Honoria. die een eerlijke ziel
was, niet wist wat ze cr op moest ant»
woorden en Lewis kwam tusschen»
beide:
Luiten en poseerde weer riij de pomp voor
•ien sch !d«r, die ook geen langslaper wae.
De gelegenheid was dus jrunsitg voor Ja
cob, Hij zocht zijn gc'.J bij elkaar, niks,
waarvoor hij en Minnie al die jaren ge
zwoegd hadden en daarna glrg hij Minnie
zeggen, dat hij voor zaken maar de etad
moeat. Hij wilde niets vertellen van den
ta-ief. Het inpest een verraeeng blijven tot
hij 'e avónde aie bezitter thuis zou ko.
In de stad was het zaakje gauw geremd.
De notaris kon aiies in orde maken en Ja
cob betaa'.de coatan:. Éénmaal weer bui
len drong het tot hem door hoeveel geld
hij nu feitelijk nog over had, zonder dat
Minnie of hij daar ooit op gerekend had
den.
„Ik zal iets moos voor haar koopen,"
sprak hij lot zichzelf. „En ik zal dien uit-
gemergelden echilder z'm tweehonderd gul
den terug geven. Em mei Minnie ga ik een
dag naar de etad om eens uit te zijn en dan
rullen wij weer knechts nemen en een
meid.... Marnier heeft liet verdiend." De
gedachte aan aliea, wat zijn vrouw ie de;
afseloopcn j.iren voor hem gedaan had,
ontroerde hem. Hij wilde tc-onen, dat hij
haar dn-nkbaar was en bij den eersten den
besten juwelier ging hij naar binnen, kocht
een schitterenden ring met diamanten
•.ooi honderd en vijftig gu'den en begaf
zieh daarop weer naar het station. ,,Hon-
derd-en-vijftig gulden. 't is wel een
hoop geld." dacht hij na. „maar Minnie
had hei zeker verdiend en een ring was
:e:s, waar ze van hield. Had zij niet ce
der: hun trouwdag dien gladden rang ge
dragen zonder hem ooit, ook maar één
keer af te doenï"
Toen hij 's avonds thuiskwam liep hij
regelrecht naar boven, de deur van hun
kamer 6tond open. Voorzichtig ging hij
binnen mei in de eene hand den kostba
ren ring en in de andere het koop-contract.
„MinnieI" jubelde hij. maar er kwam
geen antwoord.
De kamer was .verlaten.
Op dhn grond etond hun Rrooie koffer,
waaruit al de kieeren vaa Minnie verdwe
nen waren. Wat beteekende datf Er be
kroop hein een gevoel van afschuwelijke
angst. Waar was Minnie? Waar was die
lamme schilder? Waar waren al de kiee
ren Hij dacht opeens, dat alles hem dui
delijk was en als een krankzinnige rende
hij naar de huiskamer. Ü3ar vond hij op
de tafel haar sfsche dsbrief en.... haar
trouwring! De prijs van zijn bezitting was
betaald
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN
a 60 Cents per regel
Voor huishoudelijk gebruik bizonder aan
bevolen in heele Literschroefflesschen,
8 Inhoudspr. 32 c.
„Dat komt omdat zc nooit zoo
iemand als u ontmoet hebben".
Toney bekeek zichz.elf.
„Maar wat is er dan voor bijzonders
aan mij? Ik heb twee armen en twee
beenen en ik praat net als andere men»
schen".
Juffrodw Honoria lachte hartelijk.
„Nu, niet bepaald! Je zegt veel meer
dan de meeste menschen, je zeg; wat
je denkt".
„Maar wat moc-t ik dan anders zeg»
gen?" vroeg Toney. „Ik kan toch geen
dingen zeggen die ik niet denk".
„Dat gebeurt toch in onze kringen
meestal", zei Lewis.
Toney schudde rrcurig het hoofd.
lk merk wel dat ik niet deug voor
het leven hier. Ik doe alles verkeerd.
Goeden middag, ik zal hard moeten
loopen".
Toney meende dit weer letterlijk en
tot groote verbazing van juffr. Honoria
vloog de kleine gedaante weg, als een
stukje blauwe lucht, voort gejaagd door
een onzichtbaren wind. Lewis liep met
zijn tante terug.
„Nu, tante Honor is het geen heer»
lijk type van onbedorven natuur? Maar
haar lichamelijke ontwikkeling is prach*
tig. Alles gaat haar zoo gemakkelijk af
cn u moest haar eens te paard zien",
(Wordt vervolgd).
