6EMEN0D
NSEUWS
HAARLEM'S DAGBLAD
De regendans, waarover ia dit artikeltje geschreven wordt.
TRAGISCHE VERJAARDAG.
Het Fransche dorpje FiHinges vierde
dezer dagen, met medewerking van
de geheelc bevolking den lOOsten ver'
jaardag van den oudsten inwoner, den
heer Euscbe Musy. Het feest eindigde
met een banket, dat tot laat in den
nacht aanhield.
Maar het naspel was triest. De 1UU*
jarige had de vermoeienissen van het
leest best doorstaan. Voor zijn 71*jan*
£en zoon Ernest echter was het te veel
geweest. Hij werd den volgenden mor»
gen dood in zijn bed gevonden.
VERPLEEGSTERS VOOR
HONDEN.
In het Engelsche plaatsje Totteridge
is een ziekenhuis voor honden en in
dat ziekenhuis vertoeven veertien
meisjes. Ze zijn daar om te leeren,
want ze zijn van plan „hondenverplceg*
ster" tc worden. .Als hun studie vol*
too id is, zullen ze zich op verschillens
de plaatsen vestigen. De meisjes mee»
nen dat ze veel nuttig werk kunnen
doen daar er veel hondenllefhebbers
zijn die niet weten hoe ze handelen
moeten als hun hond ziek is. De dames
hopen een drukke practijk te krijgen.
MUSSCHEN.
EIGENAARDIGE WEDSTRIJD.
DE WARMTE.
Musschen veranderen van kleur lezen
we in ceo Engelsch blad, al naarmate
de omgeving, waarin ze leven. Op het
land hebbeu ze meestal de grauwere,
meer lichtere kleur. Maar in de fas
brieksstcdcn verandert die en zoo kan
het voorkomen dat er geheel zwarte
musschen zijn.
ZE KENDEN ELKAAR.
Het is werkelijic gebeurd en wel in
Engeland. Dezer dagen vroeg een vrouw
te Highbury echtscheiding aan. Dat is
nu op zichzelf zooiets bijzonders niet
maar we willen opmerken dat het echts
paar iccds 33 jaren gehuwd was. „Dries
en*dertig jaren gehuwd"mompelde
de rechter hoofdschuddend. „En", vroeg
bij den advocaat van dc vrouw: „Kern
nen zc elkaar dun na 33 jaren nog
niet?"
„Ze kennen elkaar juist te goed",
gromde dc advocaat. Dit is geen anecs
dote maar een historische gebeurtenis.
Overgenomen uit een officieel rechts
bankverslag in een Engclsch blad.
Een andere vróuw wilde, volgens hets
zelfde blad ook echtscheiding. Ze kon
niet m t haar zoon van driesenstwintig
opschieten enhaar man was een
groote dwaas.
.Laatst op een avond", zei ze, „komt
mijn zocr: thuis en begint ruzie met
me te maken. En denkt u (dit tot den
rechte.1) dat die dwaas van een man
van mc tusschenbeiden kwam? Neen,
hoor. hij liet mijn zoon zijn gang gaan.
„Het leven is hard mevrouwtje", zei
de rechter.
„Gelijk heb u meneer, volkomen ges
lijk. O.' wereld is hard voor.... vrous
wen", zei het oude vrouwje.
Hoe gemakkelijk kinderen soms tot
stelen overgehaald kunnen worden,
■bleek dezer dagen op een Engels,che j
markt.
Een voorbijganger riep twee jongens,
die over dc markt slenterden, bij zich.
Hij zei dat hij wel eens wilde zien, wie
in den kortsten tijd van ieder stalletje
op de markt iets kon stelen. De ges
stolen voorwerpen moesten ze dan
maar bij hem brengen. Zonder er vers
der over te denken gingen dc jongens
aan het werk. Hun jongens eerzucht
had .de overhand op ihun eerlijkheid.
Ze liepen van het eene stalletje naar
het andere tot de politic de knapen
betrapte. Dc jongens kwamen voor den
politierechter die een zacht oordeel
velde. De magistraat begreep dat de
jongens in de eerste plaats het slacht*
offer waren geworden van iemand, die
ten koste van de jongens op een ges
makkelijke manier aan verschillende
goederen wilde komen. En dan, zei de
rechter, zit er toch een goede kern in
•de jongens. Want hoe gemakkelijk
hadden ze niet van écn stalletje drie
of vier voorwerpen kunnen nemen om
vlugger klaar te zijn.
Dc man die den „wedstrijd organis
seerdc had dat nooit kunnen ontdek*
ken. Maar op hun manier was het een
eerlijke strijd. Ze zullen dan ook niet
gevangen worden gezet. De rechter
meende echter dat het noodig was, de
goede eigenschappen in de jongens te
ontwikkelen en de slechte te dooden.
Daarvoor zullen ze naar een opvoe*
dingsgcsticht gaan, dat echter in het
geheel niet het karakter van een „straf"
inrichting draagt.
Het is de laatste dagen wel buitens
gewoon warm geweest. Ook in het
buitenland, in Amerika en Engeland
vooral hebben de menschen veel van de
warmte te lijden gehad. Ook zijn er
weer slachtoffers te betreuren. Zeer
tragisch was o.a. het geval van den
man die te Londen op een bank aan
de Theems zat. Hij werd door dc
warmte bevangen, viel van de bank en
•stortte in de rivier, waarin hij jammer*
lijk verdronk.
De zweminrichtingen hebben een
druk bezoek. Alles wat zwemmen kan
en ook zij, die het niet kunnen, zoeken
verkoeling in het water. In de dieren*
tuin tc .Washington nam.cn zelfs, de
olifanten een bad, zooals bovenstaan*
de foto aantoont. De beide oude heeren
genoten uitbundig.
ERGER KAN HET NIET.
In Amerika is het nieuwste mode*
snufje voor de dames eenlederen
halsband zooals de honden die dra*
gen.
Of de mode algemeen zal worden?
We hopen en gelooven het niet.
De dame hierboven bekijkt zichzelf
met zichtbaar welgevallen in den spies
gel. Ze vindt blijkbaar dat de hals*
band haar keurig staat. We kunnen
echter haar smaak niet deelen en we
meenen te mogen gelooven, dat er maar
weinigen zullen zijn, die een dergelijke
mode zouden toejuichen. De tegen*
standers van de nieuwste en tot heden
misschien wel de gekste modegril
hebben één groot voordeel. De nieuwe
dracht is buitengewoon ongemakkelijk.
Tachtig graden in de schaduw cu dan
zoo'n halsbandje. Brr1
HET DANSEN.
De Jaz*Bands hebben hun voor en
hun tegen en ook hun voor* cn tegen*
standers. Over den smaak valt niet te
twisten- Iemand, die muzikaal onder*
le.gd is zal nooit de Jazz*muziek waar*
deeren of anders beschouwen dan een
middel tot vermaak en vroolijkheid- De
composities zijn of goed, of middelma*
tig maar dikwijls slecht. En in de
meeste gevallen is een goede compo*
sitie eenvoudig gedistilleerd uit het
een of andere meesterwerk. Geen won*
der dus, dat vele musici niet met de
iawaaismuziek, zooals ze het wel eens
noemen, sympathiseeren.
Maar aan den anderen kant hebben
oe Jazz Bands veel waardecring en
wél in de eerste plaats van het dan*
sende publiek. De tegenwoordige dan*
sende jongelui zouden al heel vreemd
staan te kijken als ze op een bal kwa*
men. waar een Jazzsband ontbrak. Dan=
sen op de muziek van een piano alleen
of op de muziek van een eenvoudig
strijkje lijkt in den tegenwoordigen tijd
«elen belachelijk.
En tooh waren de vroegere bals niet
minder gezellig dan de tegenwoordige
Maar de tijden veranderen en daar*
mee dc menschen- Ieder doet maai
net beste zooveel 'mogelijk met zijn
tijd mee te gaan om conflicten te voor*
komen.
Maar we hadden het over de Jazz*
Bands en over den JazzsBand als danss
muziek. En nu blijkt dat de heer
George Chester, voorzitter van de
Britsche Vereeniging van Dansleera=
ren niet onverdeeld gunstig de Jazz*
muziek kan beoordeelen-
Hij zegt dat de kwaliteit van het
dansen op onrustbarende wijze ver*
mindert en hij schrijft dat toe aan het
teit, dat veel bands langzaam of vlug
spelen, net zooals 't den muzikanten in
den zin komt. Zc bederven zoodoende
volgens zijn meening een belangrijke
factor. namelijk het maatgevoel.
De heer Chester is niet de eerste de
beste en mag zeker als uiterst deskun*
dig worden beschouwd.
EEN VOLHOUDER.
Bij een schietwedstrijd tusschen
Engelsche scholen heeft een 15sjarige
jongen, George Allen, die uitkwam in
dc ploeg van Malborough College, blij*
ken gegeven van buitengewone geest*
kracht en clubgeest.
Toen hij op 200 yards schoot, werd
hij plotseling onwel, maar hij hield vol
en haalde 30 uit 35 punten. Onmiddel*
lijk daarna moest hij eohter naar een
naburig landhuis worden gebracht, en
een dokter gelastte hem in bed te
blijven.
Maar George wilde zijn school niet
in den steek laten, en toen des mid*
dags op 500 yards zou worden ges
schoten, was hij, ondanks het verbod
van den dokter, present, en haalde 31
punten. Toen stortte hij echter in en
werd per auto naar een ziekenhuis ver*
voerd, waar hij onmiddellijk geope*
reerd moest worden, wegens blinde*
darmontsteking.
DE DRAADLOOZE.
Alweer dc draadlooze, zullen de Ie*
zers wel danken- Inderdaad, wc zullen
hei weer even over de draadiooze heb*
ben. Het nuttige instrument geeft veei
stof tot schrijven- Velerlei ondcrzockin*
gen weiden op het gebied van de
draadlooze gedaan. Vertelden wc ceni*
gen tijd geleden nog niet van een En*
gelschen professor, die warmte* en
koude golven draadloos over wilde
brengen? Als hij het al zoover had ge*
bracht, zou dc man, vooral in de eerste
dagen van deze week, druk we.rk
hebben gehad- We zouden met elkaar
spoedig een koudegolfje besteld heb*
ben. Wat er nu weer over dc draad*
lcozc te vertellen valt? Een Engelsch
blad heeft gehoord dat de radio invloed
uitoefent op het groeien van groenten
en vruchten. Of dat zoo is, kan nog
met worden uitgemaakt, daar de ge*
leerden de zaak in onderzoek hebben.
In het blad worden verschillende voor*
beelden aangehaald die moeten dienen
als bewijs, dat de draadlooze don
groei van verschillende vruchten wel
degelijk be*invloedt.
Zoo is er in Engeland een man, die
een walnotenboom in zijn tuin had
staan en daar een eigenaardige er va*
ring mee op deed- Ieder jaar. zoo ver*
telde hij aan een vertegenwoordiger
van het blad, kteeg ik van den boom
slechts enkele ponden noten- Ik schafte
op een goeden dag een radio aan en
het toeval wilde, dat de antennedraden
boven den walnotenboom hingen. En
het daarop volgende seizoen "kreeg ik
een enorme hoeveelheid walnoten. Ik
had er in het geheel niet aan gedacht
dat dit een gevolg van de radio zou
kunnen wezen en het volgend jaar
verplaatste ik de antenne. Wat'was het
gevolg? Dat de boom weer even wei*
mg vruchten gaf als vroeger.
Dan vertelt het blad het geval van
den man, die crgens in het Óósten van
Engeland komkommers verbouwde. De
planten gaven nooit veel vruchten, tot
de draden van een antenne over den
tuin werden geleid- Sindsdien gaven de
planten ontzettend veel vruchten. Hij
schrijft de toeneming van de productie
aan dc draadlooze toe- Volgens dezen
tuinier kan er geen enkele andere
oorzaak zijn.
Een heel ander geval is dat van een
ouden peereboom, die veertig jaren
lar-g ieder jaar een groote hoeveelheid
vruchten gaf. Ook deze boom kwam in
de nabijheid van een antenne voor de
draadlooze- Maar voor dien boom wa*
ren de gevolgen, als dat tenminste het
gevolg van de draadlooze was, funest.
In de herfst, volgende op den aan*
leg van de antenne,"gaf de boom, die
nog nooit gefaald had, geen enkele
vrucht.
Vele deskundigen zijn van oordeel,
daj- de verschillende voorbeelden niet
veel waaide hebben en dat de plotse*
lingc groei of het ophouden van het
groeien aap andere omstandigheden
geweten moeten worden-
HET ATLANTIS-RAADSEL
OPGELOST?
Jarenlang reeds houdt de wetenschap
zich bezig met het Aüantis*problcem,
met pogingen, om Atlantis, het gewei*
digc eiland (dat naar het heet in den
Atlanrischcn Oceaan moet zijn verdwesi
nen) .terug te vinden. Maar nog meer
heeft het verzonken rijk de fantasie van
leeken geprikkeld en van tijd tot tijd
doen de meest onwaarschijnlijke verha*
Icn over het eiland de ronde. Men
schijnt thans ernstig op weg, het raad*
sel te ontsluieren, voornamelijk door het
werk van den thans te München ver;
toevenden aardrijkskundige Paul
Borchardt, die jaren achtereen geogra*
fische onderzoekingstochten heeft ge*
maakt in Azic cn Afrika en voor den
oorlog in opdracht van het koloniaal
instituut tc Berlijn de leiding had van
de Lvbysche expeditie. Zijn naam is
vooral bekend geworden door de uitvoe*
rige besprekingen van zijn aardrijks*
kundig werk in ..The geographical Re*
view" on het „Geographical Journal".
Voor de aardrijkskundige faculteit van
de universiteit te München, onder voor*
zitterschap van Dryga.lski, die onlangs
de gouden medaille van de Amerikaan*
sche Geographical Association heeft
ontvangen, heeft Borchardt dc resulta*
ten van zijn onderzoek inzake het At*
lontisprobleem uiteengezet. Dc geleerde
toonde in zijn voordracht op overtun
gende wijze aan. dat de raadsclachtf
ge „zee der Atalanta" de Schit Djerib
in het Zuiden van Tunis moet zijn
Dit reusachtige zoutmoeras heette vroe*
ger Tritonmeer en. gelijk hij aantoonde
in nog vroegere tiiden „Bahr Atalar",
d.w.z. zee der Atalanta. Deze Atlanti*
sche zee is naar aile waarschijnlijkheid
door een aardbeving omstreeks 1250
voor Christus verdwenen, zooals ook
Dïodores beweert en waarvoor ook tref=
fende chronologische aanwijzingen be*
staan. Onlangs heeft reeds dc historb
eussgcograaf van de universiteit te Ber*
lijn, prof. Alb. Herrmann, de medewer*
ker van Sven Hedin, op de nieuwe ont*
dekkingen van Borchardt gewezen en
zich achter den geleerde geschaard,
•vant Borchardt heeft door zijn ontdek*
king dat dc Ahaggarhergketen van de
rridden-Sahara de Aethiopische Atlas is
geweest de basis gelegd voor zijn meer
gedetailleerd onderzoek.
'hans wordt het dus duidelijk waar,
om Hercules door de Libvschc woestijn
naar den peiler van den Hemel, den
Atlas toog om daar de Hesneridenan*
ncls te halen, want de Ahaggarketén
behoorde volgens oud*Egvptische mee*
ning tot de bergen, die den hemel
schragen. Daar woonde de Libysche
stam der At--tala, die Herodotus noemt
en dc bergketen is volgens Ptolomaeus
hekend ondpr den naam mons Talae.
Bijzonder belangrijk zijn de waarnemin*
gen. dat het grootste deel van de na*
men der kinderen van de Poseidon, dc
bewoners van Atlantis, zonder twijfel
libysche stamnamen zijn. De stnmvadc:
Euennr belichaamt den stam Eunor.
terwijl Eumelos. over wicn Plato schrijft
dat hij aan het uiterste einde van het
eiland woonde cn vertaald Gadeïros
heette, met de McLuana en de Mel*csse$
werd in contact gebracht. Gadeiros is
afkomstig van het semietische woord
Gadr,. of muur en de wortel mei kan
goed verklaard worden als horde, sae*
pes, zooals Plinius het vertaalt. Ook hier
geeft het nauwkeurige rapport van
P'.ito uitkomst, hetwelk berust op een
manuscript van Solon. Solon had deze
mcdedeelmgen omstreeks 570 voor
Christus in den tempel der Libysche
gedin Neith te Sais in Egypte verzameld
en het spreekt vanzelf, dat deze pries*
ters dc oude geschiedenis van hun stam
en van hun voornaamsten tempel van
Poseidon wel kenden.
Volgens den geleerde heeft zich in
het Zuiden van Tunis in historische tij»
den een groote geografische verande*
ring voorgedaan, die misschien het ge»
volg is geweest van de aardbeving.
De schotts toch liggen in een tectoni*
sche storingszone. die zich uitstrekt van
Tcneriffa tot dc vulkanen van Sicilië.
Het begrip eiland moet niet al :c iet*
terlijk worden opgevat, daar in het
Oosten het begrip eiland en oase steeds
parallel loopt eveneens eiland cn schier*
eiland. Bij nader onderzoek blijkt te*
ens, dat Piato alleen spreekt van de
verwoesting van het kleine wooncibmd
Atlantis, terwijl nergens duidelijk over
den ondergang van het groote eiland
ordt gesproken.
De burcht- van Poseidon moet iden»
tick zijn met den tempel van Athene
Tritonis van Herodotus cn Skvlax en
ook met dc Phaakenstad Scheria van
de Odussee. Het resultaat van het on*
derzoek schijnt tc zijn, dat aan de klcis
ne Syrte: bij Gabes een oeroud hei»
ligdom van de Kretische cultuur lag en
dat opgravingen hier groote verrassin*
gen kunnen geven, evenals de ontdek*
kingen van Sehlicmann in Troje en van
Sir Arthur Evand in Knossos. Alle
onderzoekingen wijzen er op. dat het
rapport van Plate over Atlantis de ge*
schiedenis bevat van de aanvallen der
zeevolken tegen de Egyptenarcn.
Speciale kaarten voor opgravingen
zullen weldra in de wetenschappelijke
tijdschriften worden gepubliceerd. De
geleerde spreekt de hoop uit, dat het
mogelijk zal zijn met hulp van Engel»
sche en Amcrikaansche organisaties het
geld. voor deze belangrijke opgravin»
gen bijeen te brengen. De Fransche re»
geering heeft steeds voor dergelijke
groote onderzoekingen op het gebied
van cultuur belangstelling aan den dag
gelegd, zoodat van deze zijde bij samen*
werking geen belemmering te wachten
zou zijn. Door deze opgravingen zou*
den misschien de groote problemen van
de Noorsche cultuur, van den weg van
West naar Oost en niet omgekeerd
kunnen worden opgelost.
KANKERBESTRIJDING.
De kankerbestrijding heeft de laatste
jaren wel dc aandacht. De geleerden
doen alles om een middel tegen deze
vreeselijke ziekte te vinden, die nog
steeds ./or,veel slachtoffers eischt.
Dr. Thomas Lurnsden van het En»
gclsche Lister Instituut is één der man*
nen van de wetenschap, die alles doen
om her kwaad te bestrijden. Zijn laat*
ste proefnemingen op ratten schijnt bui
tengewoon succesvol te zijn.
DE KERK OP REIS.
Een kerk in Amerika stond op een
voor het verkeer zeer lastige plaats
en er werd over gedacht om het kerk*
gebouw af te 'breken en ergens anders
weer op te bouwen. Maar dat zou ont*
zettende kosten met zich 'brengen. Ge»
lukkiig werd er iets anders op gevon»
den. Aan het andere einde van de stad
werd een stuk grond gekocht, de kerk
werd eenvoudig op wielen gezet en....
dc tocht begon.
Het transport liep vlot van stapel en
den volgenden dag reeds stond do
kerk weer stevig op haar fundamenten.
ZATERDAG 17 JULI 1926 VIERDE BLAD
VREEMDE VOLKEN.
X.
DE INDIANEN.
Dc vorige weck zeiden we reeds,
dat het aantal Indianen zeer beperkt is.
Dc beschaving der blanken heeft ook
deze natuurvolken* geen goed gedaan.
Toch zijn er, zoowel i>n Noord* als
dn Zuid*»Amerika in afgelegen streken
nog Indianenstammen, die niet onder
den invloed der Europcesche bescbn*
ving gekomen zijn cn hun zeden en ge*
woonten behouden hebben.
Vooral dn N LAmcrika hebben
de Indianen - 'i de blanken te
lijden gehad. D 1 s werden ze in het
Noorden tot aU...aaide gebieden (re*
servatims) beperk:, maar het gebeurde
meer dam eens dat zc weer uit hun
woonplaatsen werden verjaagd.
Het Congres vaardigde vroeger wel
wetten uit ten gunste der Indianen,
maar die wetten werden zelden uitge
voerd. In 1825 werd onder president
Minroe besloten de ten Oosten van dc
Ai sissippi wonende Indianen naar het
Westen tc verplaatsen. D'at kostte een
harden strijd, wat seen wonder is. De
Indianen met name de Tsjerokeezen
bezaten im Georgië welvarende dor*
pen en hot is begrijpelijk, dat ze hun
dorpen niet zonder strijd prijs wilden
geven. De Tsjerokeezen hadden aller*
lei plagerijen te verduren en eerst in
1838 moesten ze voor dc overmacht
zwichten.
De Vereenigde Staten hebben veel
oorlogen tegen de Indianen gevoerd en
de totale kosten van deze oorlogen
worden op wel een milliard dollars ge*
6chat. Een som. die in die dagen een
heel wat grootere waarde vertegen*
woordigde dan thans. In meer dan
veertig oorlogen vielen veer tiend ui*
zend blanken en-meer dan eens zoo*
veel Indianen.
Een pueblo of Zuid-Amerikaansch
Indianendorp.
Verschillende stammen zijm nadien
uitgestorven of samengesmolten. Vele
Indianen verdwenen door vermenging
met het zwarte en het blanke ras. In
Zuid»Amerika echter is de Indiaanschc
bevolking vrij wel constant gebleven.
In totaal wordt het aantal nog leven»
de Indianen op negen tot tien millioen
geschat. De uitgaven der Vereenigde
Staten ten-behoeve der Indianen bc*
droeg, n in 1901 ongeveer elf millioen
dollar. In NoordaAmerika wonen dc
Indianen in 56 agenius. samen een op*
pervlakte van 24 millioen H.A. be*
slaande. Het land ligt in kleine percee*
len ten Oosten van de Mississippi in
I ,'ew*York, Noord-Carolina, Michigan
en Wisemmis.
In grootere samenhang ligt het land
tem W. dc'r rivier in Oklahama. Voor
nog slechts een gering gedeelte is het
land bebouwd. De beschaving maak!
groote vorderingen.
De Indianen mogen dan veel van
hun oude zeden en gewoonten hebben
verloren, er is toch ook veel bewaard
gebleven. We noemen in 'de eerste
plaats hun dansen. Eén van de meest
karakteristieke dansen is wel de krijgs*
dans. Hoewel dc Indianen nu niet
meer op het oorlogspad gaan wordt de
krijgsdans nóg dikwjjls uitgevoerd.
Misschien nog interessanter om te
zien. is de regendans. Deze 'regendans
is een Indiaanschc ceremonie cn heeft
nog altijd groote belangstelling. Zij
die aan deze dansen deelnemen dragen
maskers en de illustratie in dit artikel*
tJe geeft zoo'n regendans weer, die uit*
gevoerd werd in een dorpje in Ari*
zona.
De indianen, geloofd-en en we geloo*
ven dat ze het nog doen, dat dc dan*
sen regen ten gevolge hebben.De India*
nen noemen de deelnmers aan zulike
dansen dan ook regenbrengers.
De oven, een gemeenschappelijk bezit.
De ZuidsAmerikaansche Indianen
gaan in hun dorpen zeer gemoedelijk
met elkaar om. Ze hebben een groot
saamhoorigheidsgevocl, wat blijkt uit
het feit, dat ze samen van dezelfde
middelen gebruik maken. Is er in het
dorp bijvoorbeeld een bakoven, dan
heeft ieder daar evenveel recht op.
Nooit ontstaat er ruzie over de vraag,
wie den oven het eerst mag gebruiken,
wamt de Indianen hebben daarvoor
onderling een uitstekende rege.ling ge*
troffen. De oven is slcchlts een voot*
beeld. Er zijn vele zaken voor ge*
meenschappeiijk gebruik.
Uit alles blijkt, dat de Indianen in
Zuid=*Aroerika er beter aan toe zijn
dan die in Noord=*Amerika.
Hun aantal is ook veel grooter.
De Indianen hadden nog steeds een
grooten vijand, den alcohol. Toen ze
nog hun eigen stammen vormden en
machtig optraden tegen alle mogelijke
indringers, sloop deze vijand al bin*
nen. Het vuurwater heeft den Indianen
heel wat kwaad berokkend.
Zelfs nu de alcohol jn Amerika vct*
boden is, zijn er nog Indianen, die aan
drank weten te komen.
Uit alles wat we over de Indianen
schreven blijkt wel dat het uit is met
de oude romantiek.
Nog snellen de Indianen wel over
de vlakten, nog maken ze wel jacht.
Maar hun gebied is beperkt, het oude,
vrije bestaan van vroeger is het miet
meer. Buff el jachten bchooren tot het
verleden. Of het moest zijn dat er bij
wijze van voorstelling in de een of
andere reservation gehouden wordt.
Af en toe toch nemen de Indianen hun
oude gewoonten en klccding nog eens
aan. Ze gaan ter buffcljacht of voeren
oorlog. Maar... het is slechts spel.
Het is dan om een filmvertooning te
doem of het is tot genoegen van hoo*
ge gasten. Het roode volk. de vroe»
gere heersc.he.rs van het groote Ame*
rika, ze zijn verdrongen. Ze mogen ge*
nadfglijk leven in hun eige.n lan', om*
der uitzicht op verbetering. Het too*
de ras verdwijnt, langzaam. Maar het
verdwijnt zeker en eens, misschien
zal het niet eens zoo lang rar r duren,
zullen de roode mannen en de
squaws tot de geschiedenis behooren.
