Haarlem's Dagblad | 1926 | 31 juli 1926 | pagina 5

HAARLEM'S DAGBLAD

ZATERDAG 31 JULI 1926

TWEEDE BLAD

STADSNIEUWS

HET

KOOLHOVEN-MONUMENT TE
BLOEMENDAAL.

ONTHULLING DOOR MEVROUW KOOLHOVEN.

Mevrouw Koolhoven onthult het monument dat ter nagedachtenis van den
heer A. Koolhoven op het Wilhehninaduin te Bloemendaal is geplaatst.

De nagedachtenis van wijlen den heer i wijd had aan dc belangen van die ver*
A. Koolhoven, deze in zoo menig op»jeeniging op eene waardige wijze
zicht sympathieke figuur, is op waardi* ccren.

ge wijze geëerd door de plaatsing van j Want hoewel zoolang de H.O.V. zal
het Koolhoven-monument op het Wil*Iblijven beslaan, de naam Koolhoven
helminaduin te Bloemendaal, waarvan daaraan onafscheidelijk verbonden zal
de lezers in het vorig nummer reeds 1 blijven, toch wilde men dat ook het
een afbeelding.hebben kunnen zien. Het nageslacht zou weten dat Koolhoven

nageslacht zal het blijk er van geven
hoe dc beste burgers worden geëerd.

Het monument, naar ccn ontwerp van
den jongen Bloemendaalschcn architect
Van Kempen gebouwd door den heer
Tcitsma tc Bloemendaal. bestaat uit
een oriëntcertafel, tevens bank. Het
is opgetrokken in Limburgschen bak*
steen met hardstecnen bedekking. Op
den rechterzuil bevat het in de lengte
den naam Koolhoven cn daaronder in
de breedte: „Ter herinnering aan
Abraham Koolhoven Gcb. 21111857
Ovcrl. 1151925". Daaionder nog
eens de jaartallen van geboorte en
sterfte-

Onder hen die de onthulling bij*
woonden merkten wij op, met mevrouw
de wed. Koolhoven, den heer Frits
Koolhoven dc familieleden en dc lcden
van het comité. Verder den Burgemees*
ter van Bloemendaal, Jhr. Bas Backer,
den wethouder den heer Laan; de
leden van den raad de heeren Dc Roo
van Alderwcrclt en Van Kcsscl en het
oud=lid van den raad Mr. W. A. Ja*
cometti; den lieer N. Gerharz, direc*
tcur van het orkest der If. O. V., den
heer Schouw, bestuurslid der H. O. V.
en ecnige leden van het orkest der H.
O. V.; Mr. Peclen, president commissa*
ris der Victoriabron, den heer J. H.
Bonman, directeur der Victoriabron en
dc leden van het dagelijksch bestuur
van den A. N. W. B.

Dc plechtigheid begon met een

rede van den heer E. Bergsma,

voorzitter van den Toeristenbond voor
Nederland.

„Wat leven wij snel!

Hoe vergankelijk is eer, is roem, is
populariteit! Dat is het wat mij nis
voorzitter van den Toeristenbond voor
Nederland, op dit oogenblik naar de
lippen stijgt.

Wel klinken deze woorden U. ge*
nchtc toehoorders, thans zeker vreemd
in dc ooren. thans, nu wij juist ccn mo*
nument hebben opgericht onzen ouden
vriend B.-am Koolhoven ter ecre. ver*
kondigend zijn roem, zijn populariteit,
eer. populariteit zóó groot, dat de een*
voudigc vermelding van zijn naam vol*
doende zal wezen om den volke te ver*
kondigen wat wel dit monument tc zeg*
gen heeft

Niettemin, wanneer wij bedenken wat
Koolhoven eens betcckende voor den
A. N. W. B-, dat hij was de alom bc*
kende, beminde, hoog gewaardeerde
penningmeester van den ook toen reeds
grootcn bond dat zijn hooge gestal*
te, zijn joviale kop, zijn geestig woord,
rijr. enorme werkkracht, bekend waren
heel ons vaderland door en toch bij
zijn verscheiden zoo erg weinigen onder
dc tienduizenden leden van onzen toe*
ristenbond zich zelfs ook maar den
naam herinnerden van den man, die zoo
enorm veel bijdroeg tot zijn groei en
bloei, tot vestiging van zijn invloed en
macht.

Dit moge ons weemoedig stemmen
deed spr. verder opmerken. Toch, het
gebouw eert den bouwmeester, mocht
ook zijn naam verloren gaan, het volgt
blijvend de bestemming die hij cr aan
gaf. het moge niet meer zijn lof ver*
konden, meer dan dat, beter dan dat;
liet doet wat hij gewild heeft dat het
doen zou. het vervult de taak die
hij het eens geschapen heeft.

Dc Bond is gestegen in kracht, cr
invloed naar buiten. Maar de grondsla*
gen bicven dezelfde, besloot spr., als
toen mannen als onze Koolhoven er
aan werkten cn het stevig cn sterk
maakten.

Hij was een der beste bouwers on
dat fundament; het is mede zijn werk
dat gegroeid en groot geworden is en
daarom is dit monument, dat Bram
Koolhoven wil ccren om zijn werk op
verschillend terrein, ook een monument
voor den oud*penningmeester, I'd van
verdienste van den A. N. W. B. van
den Bond die tot zijn dood zijn liefde
had, cn die ook voor een zoo aanzien*
lijk deel is: Zijner handen werk.

Nadat zoo herdacht was wat de over*
icdene is geweest voor den A. N. \V. B.,
volgde een

Toespraak van den heer

M. C. van Zanten

bij ontstentenis wegens ziekte van den
neer S. V.'. dc Clcrcq. voo:zifter van
ht! comilé voor het Kooihovenmonu*
ment en der Haarlemsche Orkestver*
ecniging.

Ilct was, aldus spr., zeer zeker geen
wonder dat kort na den dood van
Koolhoven er stemmen in het Bestuur
der Haariernsche Orkcstvcrecniging op*

iets bijzonders was geweest.

Wij die het grootc voorrecht hebben
gehad met hom te mogen leven cn te
erken, weten maar al te goed dat hij
iets bijzonders was en had en hoewel
het nu weer ruim een jaar geleden is
dat hij uit ons midden werd weggerukt,
toch zal het Ij even als mij vaak gaan,
dat wij telkens weer aan hem herinnerd
worden, dat wij in gedachten weer dat
goede boertige gezicht voor ons zien
dat wij weer meenen zijn vriende*
lijkc mnemende stem te hooren.

Van het eerste oogenblik af dat bij
het moeilijke en ondankbare ambt van
Voorzitter der H.O-V. aanvaardde, was
het, alsof daarin een andere geest was
gevaren. Met zijn buitengewone men*
schenkcnnis en met de daaraan ge*
paarde aangename wijze waarop hij de
goede zaak wist naar voren te bren*
gen, had hij de H.O.V, spoedig in die
richting gevoerd waarop hij meende dat
zij ten volle recht had,

Ik zeg in de richting, want helaas
heeft hij het niet mogen beleven dat
het groote onrecht haar jaren aange*
daan en waartegen hij met al dc kracht
die in hem was gestreden heeft, einde*
lijk erkend zou worden.

Het zou mij te ver voeren U eene ver*
dere opsomming te geven van hetgeen
hij voor dat orkest gedaan heeft, laat ik
alleen van deze plaats de hoop uit*
spreken dat het zaad dat hij gestrooid
heeft, misschien wel ten koste van zijne
gezondheid, moge rijpen in het belang
van de kunst die hij zoo hoog waar*
deerde en waarvan hij de opvoedende
kracht die cr vanuit gaat van zulk een
groot belang achtte voor ons vo3k.

Verder memoreerde spr. dat het co*
mitc van alle zijden belangstelling
medewerking had ondervonden. En
annecr ik dan zoo straks mevrouw
Koolhoven zal verzoeken het monu*'
ment te onthullen, dan staat dat op zijn
lievelingsplekje, op het mooiste punt
an z ij n Bloemendaal, ging spr.
oort. Een monument geheel passend
in de omgeving en in der. geest van
dengenc wicn het gewijd is.

Vol eerbied zullen wij ons daar neer*
zetten en met dankbaarheid zullen wij
erkennen het groote voorrecht dat wij
hebben gehad een man als Koolhoven
een vriend van ons te hebben mogen
noemen. Ten slotte verzocht spr. den
Burgemeester het monument aan zijn
goede zorgen te mogen toevertrouwen.

Hij sprak daarbij den wensch uit, dat
het bij velen de nagedachtenis aan
Abraham Koolhoven levendig zal hou*
den en het door de bezoekers met den
zelfden eerbied zal behandeld worden
dien wij allen voor Koolhoven ge*
had hebben.

Vervolgens had plaats de

Onthulling vsd het monument

door mevrouw de wed. Koolhoven, wat
geschiedde door het ophijschen van de
driekleur, waarna de Burgemeester van
Bloemendaal het voor de gemeente aan*
vaarddc met de volgende toespraak:

Het verzoek mij gedaan door den heer
Van Zanten, namens het Comité voor
hef KooIhoven*monument, om dit monu*
ment aan mijne goede zorgen te mogen
toevertrouwen, wordt door mij aan*
vaard met de verzekering, dat de her*
inner'ng aan den heer Koolhoven de
beste waarborg geeft voor de goede zor*
gen van het Gemeentebestuur van Bloe*
iriendaal.

Als lid van den Raad en meer nog
als Wethouder heeft de heer Koolhoven
veel bijgedragen tot de totstandkoming
van belangrijke werken in deze Ge*
meente.

Zijne algemeen bekende beminlijk*
hcid en groote hoffelijkheid, zijne op*
gewckthcid cn ovcrredcnskrncht, zijn
wilskracht cn doorzettingsvermogen
maakten, dat hij bij zijne onderncmin*
gen meestal slaagde.

Een geziene figuur, een aangename
persoonlijkheid, met een ernstige opvat*
ting van zijn taak en met ccn ontvan*
kelijk gemoed voor luim cn scherts, dat
alles heeft hem in zijn welbesteed leven
•cel vriendschap gegeven.

Die vriendschap is het. welke mij
thans met vreugde doet deelnemen aan
de hulde, welke aan de nagedachtenis
van den heer Koolhoven wordt ge*
bracht.

Tenslotte een

toespraak van Mr. P. Peelen.
Het leven van Koolhoven is in twee
perioden te verdeelen, aldus spr., écn
van loopende tot 1899 toen hij
Bloemendaal woonde en zich bijna uit*
sluitend aan het werk van den A. N. W.
B. wijdde en een na 1899 toen hij wel

aar» de politiek en de kunst wijdde. In
de laatste jaren van die tweede periode
hebben wij bijna dagelijks met elkander
omgegaan. Wij raakten bevriend. Er
ging van hem een zekere bekoring uit.
Op hem kon niemand kwaad worden.

Zijn heengaan heeft een groote leegte
achtergelaten. In zaken kon hij flink
optreden, geschillen trachtte hij op tc
lossen of te overbruggen. Op vergade*
ringen werd naar hem geluisterd. Allen
mochten hem graag lijden. Het gchcele
personeel leefde met hem mede in zijn
ziekte en was aan zijn graf aanwezig.
Het moge de weduwe en de familie
goed doen dat zijn nagedachtenis zoo
geëerd wordt als dit nu het geval is.
Op zijn verzoek werd aan zijn graf niet
gesproken. Bij dit monument heb ik als
vriend een kort woord willen wijden
aan de nagedachtenis van ons aller
vriend.

Nadat de zoon van den overledene,
de heer Frits Koolhoven, de sprekers
en allen die tot het monument hadden
bijgedragen dank had betuigd was dc
plechtigheid geëindigd.

HET FILMKIJKSPEL

y Cinema Palace.

Omdat het hoofdnummer zooveel
ruimte verdient, zullen wij ditmaal over
het (zeer goede) bijprogramma
in de Cinema het stilzwijgen bewaren.
Dit hoofdnummer, „De Tante van
Charlie" kunnen -wij welhaast het
beste caricatuur in tril'beeld noemen,
dat wij ooit in Flaarlem vertoond za*
gen. Maar dan een caricatuur, in
artistieken en geestigen zin. De samen*
stellers van dit werk hebben zeer te»
recht ingezien, dat een eenvoudige,
sobere verfilming van het bekende
tooneelstuk, het bij dat tooneelstuk
zou moeten afleggen. Noodig was, die
nonsensikale overdrijving, die de koste
lijke, niet te imiteeren sfeer die alleen
de film verschaffen kan. waarborgde.
Zoodoende kon deze rolprent al
werden er ook oude grappen ia ver*
werkt een op zich zelf staand ori*
gincel product worden dat in het ge*
heel niet meer vergeleken kan worden
met het gelijknamige comcdiespel.

Dit resultaat te bereiken moet ook
de bedoeling van den regisseur ge*
wcest zijn. En deze omstandigheid ir
aanmerking nemende, moet iedereen
toch tot de slotsom komen dat dit
filmwerk uitnemende qualiteiten heeft,
dat het onnavolgbaar geestig is,
van een zeer aparte art.stdeireit. Men
lette eens op de taliooze schitterende
vondsten, die alle elementen waaruit
het heele geval is opgebouwd, kenmer*
ken. Vondsten in enscenecring, spel,
intrigue, die telkenmale in hooge mate
verrassen cn steeds een onbeiiwing*
bare lachlust opwekken. Wij zullen
niet probecren één van die kcnschet*
sende tafereeltjes onder woorden te
brengen. Wan.t het één is weer aar*
diger dan het ander, en wij zouden
vree7.en aan de waarde van het geheel
te 'kort te doen, door een te minitueuzc
bespreking van enkele onderdeden,
die niet uit hun verband genomen
mogen worden.

Eén van de groote verdiensten van
deze film moeten wij nog memoreeren.
En wel deze: dat zelfs in de overdre*.
venste, caricaturaalste situaties dc

nonsensvólkomen 'beschaafd

•bleef. Dit :s op zich zelf al een zeld*
zaamheid.

Syd Chaplin bewees in de rol van de
tante van Charlie, eon zeer knap
acteur te zijn, en de geheele film heeft
bewezen dat er behalve de kunst(?)*
productie die bijvoorbeeld De Nibelun*
gen voortbracht, nog een ander genre
bestaat, dat minstens evenveel waard,
zeker, origineeler is, en daardoor ar*
tistiek op een hooger peil staat.

gingen 'om dc nagedachtenis van^hemltc Bloemendaal bleef wonen maar da*

die" zijne laatste levensjaren geheel gc*l gelijks naar Amsterdam ging en zichpauze niet weinig bediagen.

De Kroon.

„Verloochen nooit je ouders", een

m, al weken, te voren aangekondigd
als iets zeer bijzonders en terccht.Het
is ongetwijfeld een der beste films, die
in maanden in de Kroon gegeven zijn.In
het kort is de inhoud de volgende.

In het gezin van een Joodsohen
markt koopman te New*York zijn twee
zoontjes, 'Maurits de eerst geborene,
de oogappel van zijn vader en Sammie,
de jongste, een echte galgenbrok, een
strop van een jongen. Maurits zit al*
tijd met zijn neus in de boeken en be*
looft een geleerd man te worden ter*
wijl Sammie meer in het vechten thuis
is. Na tien jaar zien we Maurits terug
als Mr. in de rechten, Sammie is, buiten
medeweeten van zijn vader een eerste
klas bokser geworden. Sammie is een
lieve hartelijke jongen, die van zijn
ouders houdt. Maurits is zijn ouders
ontgroeid en voelt zich niet meer thuis
met hen, hij leeft in een geheel andere
sfeer .De moeder ziet de fouten
vooral ook het egoïsme in haar oudste,
de vader is en blijft verblind, waar het
Maurits betreft; wil voor al zijn min*
der hartelijke gedragingen een ver*
ontschuldiging zioe'ken en blijft al zijn
hoop en verwachtingen op hem gevcs*
tigd houden. Sammie miskent hij in al*
les cn als hij toevallig te weten komt
dat zijn jongste zoon beroepsbokser is,
ontzegt hij hem het ouderlijk huis.

Maurits heeft de liefde gewonnen
van dc dochter van zijn patroon, een
rijk, gezien advocaat cn waar hij zich
voor zijn familie schaamt, geeft hij voor
wees te zijn, die zich daar eigen werk*
kracht cn energie heeft opgewerkt.

Een zware ziekte, die den ouden
vader getroffen heeft, maakt het nood*
zakelijk, dat hij tot volledig herstel
eenigc maanden naar een zachter kli*
maat gaat. Maar... het geld daartoe ont
breekt. En terzelfder tijd dat Sam*
mie, de verstootene, in den ring een
tegenstander knocksout slaat, nadat,
hij zelf ecnige malen op het randje van
knocksout was, om bet geld voor de
reis van zijn vader bijeen te boksen,
zit Maurits de „wees" aan zijn trouw*
diner. Na eenige minder pettige ont*
moetingen brengt bet slot van de film
algeheele verzoening.

„Verloochen nooit je ouders" kun*
nen we van harte aanbevelen. Behalve
de diepere zin der film zit het scenario
vol echte humor, zoodat er
door alles heen een prettige
geanimeerde stemming in de
zaal heerscht waartoe het grappige op*
treden van het jeugdige filmartistje met
zijn vriendinnetje en zijn hond, voor de

LANGS DE STRAAT

Ie Amsterdam

„De Wage".

Het stadion stroomde leeg.
Jn drommen liepen de menschen
in de richting van de stad.

Het was een drukte van be2ang en
dan waren er, die veel haast hadden
ora een tram te halen of een taxi.
Maar er waren ook anderen, die hun
auto zochten en onder hen wafc een
zeer opvallend gezelschap. De lange
schrale mijnheer, waarschijnlijk, de va*
dcT, liep met een kort gezellig dik*
kertje gearmd. Dat was bepaald de
moeder. En achter hen, maar er zeker
bijbehoorend, liepen twee slungclach*
tige wezens, zoons zeker van het
typische echtpaar.

„Vader", gromde moeder met grof
stemgeluid, „Vader, waar hè je de
wagen gezet?"

„Als ik het wis, mammie, als ik het
wis, we waren er gauw genoeg", ant*
woordde vader.

„Maar man", gromde vrouwlief ver*
der, maar ze werd bijna omver ge*
loopen door 'n anderen man, die met
twee rijwielen uit het rewnerskiwartier
kwam.

Baar brommerig stemgeluid sloejg
over tot een gillend' ge kraai.

„Sèg, kè je niet 'Uitkijker
De izoons achter moeder gichejen
erg .ongepast.

Vader suste, trachttb mammie tot
tot kalmte te brengen; de man met de
rijwielen was al lang weg.

Maar ma's stemming was niet al te
best. Vader kreeg het nu met haar
aan den stok. „Weet je niet eens",
cn op ieder woord lag de klemtoon,
„weet je niet eens waar je onze wa*
ge gezet heb?"

„Moet je nou weer net vader voor
hebbe, jongens"; dit tot de slungels
die zich kostelijk amuseerden achter
pa en ma's rug.

Fa wierp een blik achterom als ver*
lar.gdc hij steun van zijn beide sprui*
(cn. Wat blijkens hun uiterlijk geen al
lc groote steun zou worden. Maar
gr-.jpt men zich in nood zelfs niet aan
ec.i stroohalra vast?

De biik des vaders vermocht niet 5
tot de harten der zoons door te drin*
gen. Had misschien juist een nega*
tieve uitwerking want het eene jonge* j
mensoh treurde:

..Ja, pa is wé! erg vergeetachtig t
soms, cn nou begint het nog te rege*
ntr. ook-"

Ziezoo, nu waren de poppen eerst
recht aan het dansen.

Ir, het gedrang ging bijna alles van
du woordentwist verloren-

Maar de woorden „onze wage"
klonken steeds ver en duidelijk.

Vader keek rond, zocht links en
zocht rechts maar ,-de wage'Moeder's
stem kraaide boven alles uit „met jou
ga 'k nooit meer uit verstaje. Om daar
i.oo n paar lui als gekke te zien
t rappe.

Het begon harder te regenen-
„Sonde voor de wage" zei het jonge
mcnsch, dat tot nog toe gezwegen had-
werden nieuwsgierig naar „de
wage". Opeens vergat vader moeder
en kroost. Snelde vooruit haar een ve*
h'kcl dat „de wage" moest zijn." Do
familie Kwam tot rust en zette zich-
Vadci ze!te den motor aan van een
auto, die 'het m-dden hield tusschcu
een ,uxe cn een vrachtwagen.

lichten wei den ontstoken en.
lot groote verwondering van allen die
den wagen zagen gaan, brandde aan
de achterzijde geen rood licht maar...
een solsiagen schijnwerper.

i w,nt;g meier reed vader, toen bleef
de -'.el,».-sproken „wage" opeens staan
De l.r.ker achterband liep snel leeg.
Muc-der kraaide, de zoon's verbleeK*
ten e:, vader deed zeer onparlemcn*
tuir-

I Iet mannelijke gedeelte van de fa*
n.ike steeg loom uit.

Vader sukkelde naar den achterkant
waar boven den nog hel*lichtcnden
schijnwerper de reserveband hing. De
iaa'stc menschen gingen voorbij- „Mot
te nog ver?" spotte een jongen. Maar
dc heele familie zweeg en werkte.
Behalve mammie die diep terneerge*
slagen leek-

G. W. C.

HET DIER VOOR DE LENS

(Foto's van Haarlem's Dagblad. Nadruk verboden.)

„Wat 'doe

4

jij op dien paal 7
mij er op!"

Laat „Wat zeg je? Wedden om een kluif?.1®

„Eerst even jou opzij werken"

„Daar ga je al, broeder"

„En hier zit ik, al is 't ongemakkelijk"

^Wat? Heb je geen kluif hier,
ellendige opschepper?"

Scala-Theater.

Een uitgebreid en heel mooi Universal
Journal opent het programma. Dit is zien.
een van de mooiste gedeelten van het
programma.

Als komische füm draait een klucht in
2 acten „De Levende pop", een nummer
dat werkelijk geestig is. Het zal wel
veel van het uithoudingsvermogen van
het meisje gevraagd hebben haar rol als
pop te blijven volhouden.

Het eerste hoofdnummer is getiteld;
„Cocaïne, Londen bij Nacht". Hierin
wordt aangetoond het verderfelijke van
't gebruik van dit middel, dat echter heel
treurige gevolgen na zich sleept. Zoo ook
met de dame die hier een belangrijke
rol vervult. Het treffendste is echter
dat de dochter van den exploitant van
het cabaret zelf in die gelegenheid komt
cn oolc gebruik maakt van cocaine,
waarna het slot erg dramatisch is. Een
heel goede film met mooie speelmomen-
ten.

Het tweede hoofdnummer is„Kapitein
Black Bird". Op het witte doek wordt
die titel aangevuld met „Drama uit het
land van zonneschijn en passie." ITet is
werkelijk een film zooals we zelden te
zien krijgen. Er komen heel veel zwartjes
in voor, wier eigenaardig- en ook
wreedheden men aanschouwen kan. Door
alles heen is een waarschijnlijk verhaal
gevlochten. Het eiland waarop dit alles
voorvalt is genaamd Pango. Men kan
voorts genieten van de aardige dansen
die worden uitgevoerd. Ook is het een
schitterend gezicht die groote massa
kano's te zien varen bemand met de
volgelingen van het opperhoofd van het
eiland Moa, die zich gaan wreken op dc
bewoners van Pango. Kapitein Blackbird
gelukt het na veel moeite ziin verloren j
dochter terug te vinden. Ook Tommy j
speelt een beduidende rol. De natuurtafe-
reelen in dit nummer zijn schitterend.

Zooals gezegd; het is een nummer van
eigenaardige schoonheid, dat men slechts
zelden ziet en dat dan ook een druk be-
1 zoek zal trekken,

Luxor*Theatert.

Het Fox*nieuws en het Luxor*nieuws
geven beide weer heel wat actueele za*
ken tc zien. Heel interessant zijn bij*
voorbeeld de sporlbetoogingen te Gro?
ningen waarbij ook nog een paar bc*
kende Haarlemmers op het witte
scherm verschijnen. Van Zaterdag af
zullen deze actualiteiten nog worden
aangevuld met een film van de onthul*
ling van het Koolhovcmmonument, die
Vrijdagmiddag op het Wilhelminaduin
te Bloemendaal plaats had.

„Schocnenwec'k" is een comedie in
twee bedrijven, waarom naar behooren
gelachen kan worden.

In het hoofdnummer „Sanday", krijgt
Madge Bellamy a'.ie gelegenheid een
„modern" meisje uit te beelden, waar*
voor zij verschillende capaciteiten be*
zit. De film, bewekt naar een Ameri*
kaansche roman, laat zien tot welke el*
lende een gedwongen huwelijk kan lei*
den. We dachten zoo, dat moderne
meisjes er puist prat op gaan, dat zij
zich niet tot een huwelijk laten dwin*
gen. Enfin, in dat opzicht is Sandy
dan nog hopeloos ouderwetsch. Over:*
gens dat zij nieuwerwets genoeg, ir
kleeding als in gedrag. Dc toeschou*
wers worden verzocht in Sandy een
slachtoffer van den modernen tijd te

In hoeverre dit juist is, daar zou
een heele boom over op te zetten zijn.
Het is intusschen een feit dat Sandy
eenige malen er erg naar aan toe is,
maar ook weer eenige malen nieuwe
liefde vindt. Dit heet dan; de levens*
lust keert terug. Deze temgkeerende
levenslust kost een architect het leven,

vriendin en heeft tenslotte ook den
dood van Sandy zelf tengevolge.

Een waarschuwing vebat deze Fox*
film dus zeer zeker!

"kerk en school

BELANGRIJKE SCHENKING VOOR

DE LEIDSCHE UNIVERSITEIT.

Mevr. de weduwe Bijvanck*Cramcrus
te 's*Gravenhage heeft uit dc nalaten*
schap van haar echtgenoot dr. W. G.
C. Bijvanck aan de bibliotheek der
Rijksuniversiteit te Leiden ten geschcn*
ke gegeven eenige belangrijke verzame*
lingen boekwerken, bescheiden en brie*
ven. De Regeering heeft met erken te»
lijkheid van dit waardevol geschenk
kennis genomen. Aan de schenkster is
de dank der Regecring betuigd.

J. KOOPMANS t
Te Dordrecht overleed in den ovftler*
dom van ruim 66 jaren de heer Jan
Koopmans, oud=hoofd eener gemeente*
school aldaar.

Behalve als onderwijzer was de heer
Koopman bekend als letterkundige. Hij
werkte mede aan De Nieuwe Taalgids,
waarvan hij met prof. de Vooys redae*
teur was, aan de Beweging van dr. Al*
bert Verwey, aan het Tweemaande*
Iijksch Tijdschrift, aan De Nieuwe Gids,
enz. Een aantal zijner studies zijn in
een bundel uitgegeven. Ook verschillen*
de andere geschriften zagen van zijn
hond het licht, o.a. Toelichtende uitga*
ven van oude schrijvers in de reeks
Zwolsche Herdrukken, in de Bibliotheek
van Nederlandsche Letterkunde enz.
De Dordrechtsche Crt. roemt hem als

-- -- -- .- een fijn opmerker, een scherp denker

verstoort bijna het geluk van Sandy's en een uitstekend stylist.

De historischs gewelven

de Sarphat-straat te Amsterdam, dia over
blijfsel zijn van de Utrechtsche barrière, die in de tweede helft der 17d= eeuw
gebouwd is, worden thans gesloopt. Dit was noodig voor de verbetering van den
daar het wegdek werking vertoonde,