ZATERDAG 7 AUG. 1926
VIERDE BLAD
VREEMDE VOLKEN.
XIII.
DE MONTENEGRIJNEN.
Met Montenegro is het slecht ge»
gaan, want hef zelfstandige koninkrijk
Montenegro bestaat niet meer. Daarom
is het goed misschien een cn ander
over de gescr.icdcnis van het land te
vertellen. In de veertiende eeuw lag op
den Baikan net onafhankelijke vorsten»
dom Zenta. foen Servië in het laatst
der 14de eeuw door de Turken werd
onderworpen, vluchtten vele Serviërs
naar dit vorstendom om zich daar in
de groote wouden te verschuilen. Hun
geschiedenis vormt een reeks van vrij»
beicsocriogen tegen de Turken. Zenta
won spoedig aan belangrijkheid. Aan de
Adriatische Zee werden handelsplaat»
sen fésticht en in het jaar 14S5 verrees
het klooster Cettinje.
Een verbond werd gesloten met Ve»
netië en met succes werd tegen de Tur»
ken gestreden. Hun verst was Stefanus
Czernojewitsj en deze deed veel voor
zijn volk. Meer bekend is echter zijn
zoon ïwan. die nu nog in de voiksliede»
ren bezongen \sordt.
De oorlog bracht het land bij den vre»
dc van Boekarest (1913) eenige gebieds
uitbreiding.
Na een jaar brak de oorlog tusschcn
Servië en Oostenrijk uit. Montenegro
stond onmiddellijk aan dc zijde van
Scrvic en in 1916 werd Montenegro
door de Oostenrijkers bezet. In 1918
werd koning Nikita van den troon ver»
vallen verklaard en in de Skoeptsjina
werd besloten, zich met Servië tot cén
rijk tc vereenigen. Bij den vrede van
[Versailles in 1919 werd bepaald, dat
1 Montenegro een deel van het Joego»
I Slavische rijk zou vormen, maar dat is
gebeurd tegen den zin van vele Mon»
tcnegrijnen.
Een vechtlustig, gehard en flink volk
zijn dc Montenegrijnen-
j Dc menschen van het Land van dc
(Zwarte Bergen zijn beroemd of mis»
jSchien berucht geworden door dc vele
1 oerlogen, die ze, zooals uit het boven»
I staande blijkt, in hoofdzaak tegen de
jTurken gevoerd hebben. Die oorlogen
hebben hen gehard gemaakt en bestand
doen zijn tegen velerlei ontberingen.
Anders is het land zelf ook wel geschikt
(otn de_ menschen physiek sterk te ma»
'ken. Want de onherbergzame bergen en
wouden, waar de wolf en de beer nog
Montecegrynsche boerenvrouwen op weg naar den akker. Zij doen daar het
werk als bij on* de mannen.
De Montenegrijnen waren echter zeer
verdeeld, daar de verschillende stam»
men hun onafhankelijkheid behielden.
Wel traden ze meestal gemeenschappe»
lijk regen de Turken op, maar hun ver»
deeidheid liet zich toch steeds gelden.
Het was in Mcnter.egro vechten en nog
eens vechten. In 1767 kwam een avon»
turier in het land en gaf zich brutaal»
weg uit voor den vermoorden Tsaar
Peter III van Rusland. Men scheen te
gelooven dat hij inderdaad den Tsaar
was en wat nog nooit iemand gelukt
was, gelukte dezen avonturier. Hij
wist alle Montenegrijnen te vereenigen
en wist met succes het land tegen den
Pasja van Rorrneais te verdedigen.
Bij een oproer verloor hij echter ze»
ven jaren later het leven.
Na den tijdperk van rust streden de
Montenegrijnen in 1812 met Rusland
tegen de Franschen cn Turken. Later,
smós 1540, vochten de Montenegrijnen
herhaaldelijk tegen de Turken en met
succes.
Na tal van oorlogen kreeg Montene»
gro in 1878 oij het verdrag van Berlijn
de volkomen onafhankelijkheid.
In 1910 werd Montenegro een ko»
rinkrijk daar vorst Nicolaas den titel
van koning aannam. Lang zou Monte»
negro niet meer van den vrede genie»
ten want bij den Balkanoorlog in 1912
was Montenegro zelfs de eerste staat,
die aan Turkije den -oorlog verklaarde.
ongehinderd hun gang gaan, zijn geen
woonplaatsen voor zwakke menschen.
De Montenegrijnen zijn om 't zoo maar
eens te noemen, geboren vechters, wat
nu juist niet zoo'n heel mooie eigen»
schap genoemd kan worden. De mannen
zijn over het algemeen sterk en moe»
dig. Evenals de Bulgaren hebben de
Montenegrijnen een bijzondere klcedcr»
dracht en ze houden er van goed ge»
i kleed te gaan.
I Het is begrijpelijk dat in een land,
waar de mannen zich het liefst met
vechten bezig houden, ze niet veel voor
hun gezin kunnen werken. En het was
vroeger zelfs zoo dat de mannen geen
ambachten verstonden. De jongens wcr»
(den al vroeg onderwezen in het oorlog»
l voeren en dat nam zooveel tijd in be»
slag, dat een nuttig ambacht niet ge»
leerd kon worden. Het gevolg was dat
de vrouwen, behalve de huishouding,
ook voor een groot deel andere werk»
zaamheden moesten verrichten. Dat de»
den ze met een bijzondere liefde cn
|een groote kennis van zaken. Zelfs het
zwaarste werk werd door de vrouwen
gedaan. Hun leven was. en is voor ccn
groot deel nog, in elk geval niet gemak»
kelijk. Op het gebied van den land»
bouw hebben de vrouwen met een bui»
tengewonc energie en een bewonderens»
waardige kundigheid gewerkt. In het
openbaar vertoonen de Montenegrin»
sche vrouwen zich weinig. Typisch in dc
1 Montenegrijnschc wetgeving was, dat de
Zelfs de armste Montenegrijnen dragen in de gebergten geweren bij zich.
Eerder zei eens een Engeischman vindt men een slapende wezel dan
een ongewapenden Montenegrin.
vrouw niet verantwoordelijk was voor
haar daden. Als een getrouwde vrouw
do een of andere misdaad mocht plegen,
dan werd haar man daarvoor verant»
woordelijk gesteld. Als ccn ongetrouwd
meisje de wet schond, was haar vader
de man, die er voor moest boeten.
Ja. de broer moest zelfs straf onder»
gaan als zijn vader niet meer leefde
en zijn zuster iets verkeerds deed.
Men moet dit niet opvatten als een
soort onschendbaarheid. Neen. het was
meer een bewijs, dat dc vrouwen niet
voor „vol" aangezien werden. Een zeker
soort geheel ongemotiveerde minachting
eigenlijk. Want do Montenegrijnen mo«
gen dan dappere, vechtlustige kerels
zijn, ze waren toch niet aan hun vech»
ten ten gronde gegaan als hun vrouwen
niet door de eeuwen heen hun werk
hadden gedaan.
Uit dit alles blijkt dat de Montenegrij»
ncn, hoe vreemd het ook moge lijken, in
1c opzichten wat hun karakter aan»
gaat met de Indianen overeenstemmen.
Want evenals deze zoekt dc Montene»
grvjn het gevaar in den oorlog. Hij ver»
langde geen rustigen ouden dag maar
zou het een eer vinden, op het slagveld
tc mogen sneuvelen.
Van vader op zoon zijn ze al eeuwen
lang. het oorlogvoeren gewend. Ze we»
ten niet anders cn het bekomt hun
slecht, als ze niet kunnen vechten-
Thans houden ze zich rustig, want als
ccn klein onderdeel van ccn vrij groot
land hebben ze niet zooveel in te bren»
cn Of ze zich echter rustig zullen blij»
cn houden is een andere vraag.
De Montenegrijnen leven hoogst so»
ber. Hun volksdranken zijn.... water
en melk. Behalve bij feestelijke gelegen»
heden, want dan gaat de wijnflesch
rond en is alle matigheid als bij toover»
slag verdwenen.
De Montenegrin is over het algemeen
cc.» liefhebbend echtgenoot en een uit»
stekend huisvader, die zeer aan zijn
familie hangt.
Maar hij heeft één leclijke eigenschap,
hij is namelijk erg wraakzuchtig. Ook is
hij gauw op zijn teentjes getrapt.
Hij is niet te houden als de eer van
zijn familie op dc een of andere wijze
aangetast wordt. Hij huldigt nog steeds
het spreekwoord oog om oog, tand om
tand. De bloedwraak bestaat dan ook
nog steeds onder de Montenegrijnen. De
overheid mag het hen verbieden, zelf
als rechter op te treden, ze storen er
zich eenvoudig niet aan. Als hijzelf
of één zijner familieleden beleedigd
wordt acht de Montenegrin het zijn
plicht hem te dooden, die het waagde
aan de eer van zijn familie te raken.
Niets en niemand is in staat hem te
overtuigen dat dit een moord, een laag»
hartige dood is.
Mogelijk dat een langdurige vrede
deze slechte karaktereigenschap weg»
neemt. Mogelijk ook dat de Montene»
grijnen nu eindelijk eens gaan inzien,
dat er op de wereld toch iets heel wat
beters is dan oorlogvoeren. Dat dege»
lijke, eerlijke arbeid de menschen toch
maar het gelukkigst maakt.
EEN HANDIG VENTJE.
We meenen er even op te moeten
wijzen dat het hieronder volgende be»
richt uit Amerika komt. Waarmede we
niet willen zeggen dat het onwaar is,
maar dat men goed doet, he£ met
eehige reserve te aanvaarden.
Het bericht luidt namelijk aldus:
William Dadd te Donifan is Mon»
tana, een jongen van acht jaar, is
indertijd zonder armen geboren. Maar
hij heeft daarvan absoluut geen hin»
der, want hij doet alles even „handig"
met zijn voeten als een ander met zijn
handen.
Hij schrijft met zijn teenen, speelt
piano, maakt teekeningen en gooit
met steenen.
Tot zoover het bericht.
We gelooven dat de jongen op die
manier nog meer presteert dan iemand
van zijn leeftijd mèt armen en handen.
Het schrijven is aannemelijk, het teekc»
nen minder, het pianospelen nog min»
der en het gooien met steenen onge»
looflijk. Of het bericht had nog moe»
ten vermelden hoe de jongen op. zijn
linkerbeen bleef staan, als hij met zijn
rechter steenen gooide.
WIE ZIJN HET EERLIJKST?
Een Amerikaansche juweliersfirma
houdt er een eigenaardige statistiek
op na. Of de firma geen drukke zaken
heeft en daarom statistieken gaat ma»
ken, we weten het net, maar een feit
is het dat de firma er zich mee bezig
houdt. Wat wel het zonderlingste ge»
noemd mag worden is, dat ze die sta»
tisticken ook publiceert. De firma zegt
dan ter toelichting van een reeks van
cijfers dat haar is gebleken, dat de
Engclschen, Franschen én Duitschers
de drie eerlijkste volken van de we»
reld zijn. De mannen eni vrouwen van
deze rassen, beweert de firma, zijn het
soliedst in hom betalingen.
Ongeveer 19 percent van de koopers
die tot deze volken bchooren, moeten
af cn toe een aanmaning hebben om te
betalen wat ze gekocht hebben. De
Schotten staan nummer vier op dc
lijst, de Amerikanen zelf vijf, de Po»
len zes en de Ieren zeven.
Onderaan staan de Russen, want van
Russische koopers moeten niet minder
dan 65 pet. „gemaand" worden, voor
ze over betaling denken.
Maar zouden we willen vragen, op
welke plaats staan wij eerlijke Hollarn
ders dan? Verdienen wij het dat dc
ranglijst voor ons zoo weinig vleiend
is? We gelooven 't niet en we meenen
ook dat de statistiek bij nader onder»
zoek wel eens*niet zoo heel juist zou
kunnen blijken. Want hoe zou een
Amerikaansche juweliersfirma, die
toch zeker haar klanten maar in enkele
kringen heeft, aan de cijfers komen
voor een globaal overzicht Jammer
genoeg vermeldt het Engelsche blad,
waaraan we een en ander ontleenden,
onze plaats op de ranglijst niet. Maai
hoe onschuldig misschien ook, de firma
heeft met de publicatie een weinig tac»
tische daad verricht.
Nog iets anders zou het wezen als
de statistiek juist was, maar dat is een
totale onmogelijkheid.
Wie kan nu het karakter van een
volk bepalen naar luttele gegevens
van enkele tientallen?
In een Fordstatistiek bijvoorbeeld
zouden we misschien wat meer vertrou
wen hebben.
LEEUWEN ALS FILMSTERREN
Dc eerste lceuwcn»farm is thans gc»
bouwd en wel in Zuid»Californië. In
een door een hooge en stevige omhei»
ning afgesloten terrein is een aantal
leeuwen, oude en jonge dieren. Het is
de bedoeling de dieren voor de films
te gebruiken. Intusschen is het niet zoo
eenvoudig, eigenaar van een leeuwen»
farm te zijn Ze vereischen veel zorg
cn vooral veel voedsel. De farmer heeft
om maar wat tc noemen, per dag een
heel paard noodig.
De baby's cischcn aparte verzorging
en moeten tot en met den leeftijd van
zes weken met melk worden gevoed.
Des Maandags heeft de farmer het
gemakkelijk want dan moeten de leeu»
wen vasten om hun spijsvertering goed
te laten functionneeren. Toch maakt de
farmer, niettegenstaande zijn onkosten,
goede zaken. Een leeuwin verdiende
reeds vijf duizend gulden voor één keer
optreden.
EEN NACHTWANDELING.
Als u, zoo schrijft het Engelsche blad
Tit»Bits, ccn iets nieuws wilt beleven
in uw vacantie, als u eens de oude
sleur wilt laten varen, ga dan nacht»
wandelingen maken. Ga op weg als de
duisternis invalt cn wandel dan tot het
ontbijt. Het is evenwel zaak ccn nacht
uit te zoeken, dat de maan haar licht
op de aarde werpt, wat, minder dich»
tcrlijk uitgedrukt, wil zeggen, als het
lichte maan is. Wat u onderweg ziet cn
beleeft is inderdaad avontuurlijk, zegt
de schrijver. Het stelt u inderdaad scha»
deloos voor de opgeofferde nachtrust.
Maar, voegt hij er aan toe. ik zou nie»
mand aanraden zoo'n nachtelijke wande»
ling te ondernemen, die last heeft van
zwakke zenuwen.
Ga ook niet alleen, want dat geeft
een gevoel van eenzaamheid en verve»
ling. Tot dc uitrusting behooren een
elcctrische zaklantaarn, een wandelstok
een veldflesch en een paar boterham»
men.
Zelf ben ik, aldus de schrijver, dezen
zomer met een vriend zoo'n wandeling
gaan maken. We liepen door Londen
en verder langs den oever van de
Theems. De maan kwam juist op cn
wierp geheimzinnige Iicht=effecten op
de velden en de bosschen.
We schrokken toen we. den hoek van
een vooruitstekend stuk bosch omslaan»
de, plotseling iets donkers voor ons za»
gen. We dachten te doen te hebben
met een of ander verschrikkelijk wezen.
De adem werd ons schier benomen maar
we wilden niet bang zijn en naderden
langzaam het donkere voorwerp.
Het bleek toeneen huis te zijn
dat daar eenzaam tusschen de boomen
stond.
Het is na zoo'n tocht onmogelijk de
onvergelijkelijke schoonheid weer te ge»
ven van de natuur. Ook de dorpen die
we doorkwamen hadden iets, laat ik
zeggen bovenaardsch. De geluiden van
den nacht zijn bovendien heel anders
dan op den dag. Blaft overdag een hond
dan hooren we het dier niet eens. In
den nacht is dat anders. Als één hond
blaft duurt het maar even of alle hon»
den in de omgeving beantwoorden den
roep.
De indrukken die men in zoo'n nacht
opdoet zijn vele, te veel om weer te ge-.
ven. Maar het mooiste gedeelte van
den tocht komt. als de zon in het Oos»
ten opkomt. Dat is een heerlijk moment.
Tot zoover de schrijver.
Inderdaad gelooven we dat nachtelijke
wandelingen hun aantrekkelijkheid heb»
ben. Maar niet voor ieder. Iemand die
houdt van de schoone natuur, iemand
die fijn voelt en gemakkelijk indrukken
verzamelt zal aan zoo'n tocht zeker het
meeste hebben. Want niet ieder ziet he:
laas de schoonheid van de natuur.
MISMAAKTEN?
Twee filmsterren hebben eens een
eigenaardige foto laten maken. Ieder
zou denken dat de dames mismaakt zijn
en bijzonder groote voeten hebben. En
toch zijn ze heel normaal. Maar met een
fotografisch trucje is heel wat te bereiken
TWINTIG MIJLEN ONDER
DEN GROND.
Groote belangstelling is in weten
schappelijke kringen gewekt door ccn
voorstel een syndicaat te vormen, dat de
chemische cn minerale stoffen der aarde
op een veel grooterc diepte zou exploi»
tecren dan thans het geval is. De hee»
ren die deze plannen ontworpen hebben
wonen te Montreal en ze meenen dat
het op de een of andere manier mogelijk
moet zijn de stoffen te exploiteercn, die
tot op een diepte van twintig mijlen
zitten. We willen hierbij opmerken dat
de diepste mijn die er bestaat één
een kwart mijl diep is. Dat is de mijn
te Morro Velto in Brazilië. Reeds in
deze mijn heerscht ccn groote hitte. En
het is een bekend feit, dat naarmate
men dieper komt, het steeds heetcr
wordt. Naar beneden neemt de hitti
zelfs zoo toe, dat water op een diepte
van twee mijlen vanzelf zou gaan ko»
ken.
Op een diepte van vijf en twintig mij:
len zou zelfs het hardste voorwerp dat
op de wereld gevonden kan worden
door de ontzettende hitte smelten.
Hoe de heeren dan op een diepte van
twintig mijlen naar goud en andere delf»
stoffen willen zoeken is dan tot heden
ook nog een raadsel.
NA 24 JAAR.
In het jaar 1902 was het met het verkeer heel wat anders gesteld dan nu. In
dien tijd waren er nog maar weinig auto's en die er waren, brachten het verkeer
nog niet zoo in gevaar. Ook was het in dien tijd vrij eenvoudig om chauffeur te
zijn. Bovenstaand plaatje laat ons een auto zien uit het begin van deze eeuw.
Zet daar nu eens een luxe-wagen van den tegenwoordigen tijd naast
IETS NIEUWS.
Het zal misschien niet eens zoo lang
meer duren dat de ijzeren paarden»
hoeven tot het verleden behooren.
Want ook op liet gebied van „paarden»
schoeisel" is nu iets nieuws uitgeven»
den en reeds in toepassing gebracht.
Reeds meer dan eens is gebleken dal
paarden met bun ijzeren hoeven op
asphaltwegen niet stevig staan cn wel
eens uitglijden. Bij de Londensohe be»
reden politie is nu een proef genomen
met rubberhoeven voor paarden. Het
moet wel een eigenaardige gewaarwor
ding zijn als zoo'n paard onhoorbaar
door de straten galoppeert. Voorloopig
is het als proef bedoelt, maar als de
nieuwe proeven bevallen, zullen ze
voorgoed in gebruik worden genomen.
En dan zal het zoolang niet meer du»
ren of het voorbeeld vindt navolging.
ALBERT VAN BELGIë.
In de Parijsche éditie van de „New
York Herald", wordt de volgende ver»
makelijke, naar het heet historische
anecdote van Koning Albert van
België verteld.
De koning der Belgen, zijn volk een
voorbeeld van zuinigheid willende
geven, besloot zijn auto af te schaf»
fen en op een motorfiets te gaan
rijden.
Dezer dagen ging bij op den motor
naar het kasteel de Ciergnon maar
onderweg werd hij door twee gen»
darmen aangehouden, die hem vroe»
gen: Mogen we het bewijs zien dat ge
de nieuwe belasting op motorrijwielen
betaald hebt?
De koning had zijn belasting betaald
en liet het bewijs zien. Men kan zich
de gezichten van de gendarmen voor»
stellen toen ze den naam van den be»
zitter lazen: Albert de Belgiqué.
Ze gingen in de houding staan en
brachten het militair saluut. De koning
zette den motor weer aan en tufte
-erder.
DE EISTEDDFOD.
De geheimzinnige titel is een groot
woord in de taal van Wales en het
beteekewt: zangersfeest, of meer. Men
zegt dat het volk van dit eilanden»
rijk niet muzikaal is en „keine Lieder"
heeft.
iMaar de menschen van Wales zijn
wèl muzikaal, aldus onze Londensche
correspondent, en de zang klint er
vaak over de heuvelen en in de dalen.
Daarom ook is er de „National Eis»
teddfod" de grootste gebeurtenis van
het jaar. Dit jaar houdt men het be»
roemde, oude zangfeest te Swansea,
in tegenwoordigheid van dat popu»
laire prinselijke paar, den Hertog en
de Hertogin van \ork. Ondanks de
noodlottige mijnstaking, die dat deel
var. Brittannië al heel hard treft, is
het feest weel» een groot succes.
Voor de organisatie van het feest
worden altijd groote sommen uitge»
geven, dit jaar meer dan f 200.000.
Maar die uitgaven worden altijd door
de entreegelden goedgemaakt.
In een park in de genoemde stad is
voor het doel een groot paviljoen op»
gericht, dat vijf dagen langs als een
bijenkorf wordt, oonzend van zang en
gedicht. De oorsprong van dit festival
gaat terug naar de donkere Middel»
eeuwen. Hart en verbeelding van cl»
ken Welshman worden door het feest
diep geroerd. Er was een tijd dat het
volk van Wales zijn nationale gaven
alleen kon openbaren iii zijn Eis»
teddfod.
Het is nog slechts dertig jaar gele»
den dat Wales zijn universiteit kreeg
die de kern kon worden van dc cul»
turecle bijdragen, die Wales kon toe»
voegen aan de beschaving van de
wereld. Voor dien tijd had het alleen
zijn Eisteddfod, die uitdrukking kon
geven aan wat er aan kunst en letter»
kunde in het volk leefde. Het popu»
laire festival werd geleidelijk veelzij»
dig en bleef niet tot zang beperkt. Gc»
grondvest door de oude barden van
cc-n ver verleden met geen ar.der doel
dan openbaring en bevorderng van
zang en poczie, heeft de instelling ge»
leidelijk ook andere kunsten, schil»
derkunst, beeldhouwkunst en een ver»
schcidenheid van kunsthandwerk onder
haar hoede genomen. In de schaduw
van het groote zangpaviljoen te
Swansey kan men nu tentoonstcllin»
gcr zien van kunst op velerlei gebied
cn vele letter» en historielievende ver»
bonden komen er samen om te spre»
ken over de dingen, die hun na aan
het hart liggen, het behoud van de
lands'aal, archaeologie van Wales en
het aap'kweeken van de nationale
idealen. Zoo is de Eisteddfod van
Wales geworden een instelling, eenig
in de wereld, voor de bcvor lering van
de nationale beschaving van Wales in
haar beste manifestaties.
DE „TOUR DE FRANCE".
De Tour de France, de grootste
gebeurtenis op wielergebied in Frank*
rijk is weer achter den rug.
Men heeft het uithoudingsvermogen
van de jonge mannen kunnen bewon*
deren, die dagen, ja weken op hun
rijwiel door Frankrijk peddelden. Wat
heel wat anders is dan een fietstocht
door ons lage land met zijn vrijwel
effen wegen.
Maar er zijn ook nog krasse veteranen
die niet tegen een Hinken tocht op»
zien. Dat heeft de 60»jarige Franschman
Henri Allaire dezer dagen bewezen.
Deze is namelijk in zijn eentje een
Tour de France gaan maken. Dagen
lang heeft de krasse 60»jarige geped*
deld.
De man was niet rijk en had slechts
weinig zakgeld. Warm eten heeft hij
gedurende zijn tocht niet gehad. Hij
leefde op brood, water en melk.
EEN KLIMLUSTIGE.
Dezer dagen konden tal van Parijze»
naars genieten van een zonderling
maar desniettemin interessant schouw»
spel.
Een man klom tegen een toren van
de Notre' Dame op. zonder daarbij
gebruik te maken van boenen en voe»
ten. Hij trok zich aLs het ware op.
Greep steeds hoog er met zijn handen,
tot hij boven in den toren was- Een
buitengewoon staaltje van kracht en
behendigheid dus. Bewonderen swaar*
dig was het uithoudingsvermogen van
den man, want hij daalde op dezelfde
wijze af en kwam behouden op den
begane® grond- Daar was het echter
minder veilig voor hem want een poli*
tieman had op zijn komst gewacht.
Nauwelijks stond hij op den grond
en hij wilde juist een sierlijke buiging
maken voor het hem hrid toejuichende
publiek, toen hij gearresteerd werd. In
optocht ging het nu naar het politiebu*
reau waar tegen den waaghals procea»
verbaal werd opgemaakt. De ma»
bleek Claus te heeten. iemand die de
laatste weken de Parijzenaars verbaasd
doet staan door zijn halsbrekende toe*
ren.
Zoo hangt hij dikwijls aan bruggen
en alleen door handkracht beweegt hij
zich onder de brug door van den eenen
oever naar den anderen.
Het sohijnt dat de politie thans ces
einde wil maken aan de waaghalzerige
experimenten.
EEN FABRIEK IN EEN TUIN.
Men heeft zich tc Londen druk af»
gevraagd weïk doel het syndicaat, dat
Wembley heeft gekocht, zal geven
aan de groote gebouwen van de
Rijkstentoonstelling. Het syndicaat
heeft het enorme terrein met de kolos»
sale gebouwen verkregen voor een
prijs, die nog niet het tiende deel is
van den kostprijs. Geruchten wilden
aanvankelijk dat het terrein een woon»
district zou worden; maar de eerste
gezaghebbende mededeeling doet nu
weten dat althans een deel voor nij»
verheid zal worden bestemd. Het.
vooruitzicht schijnt te zijn dat
Wembley zal worden overgenomen
door die groote Amerikaansche motor»
trust, General Motors Limited, die
allerwege in de wereld, en niet het
minst in Europa, automobielen van
velerlei waarde cn maaksel aan de
markt brengt. Het heet dat General
Motors Ltd. terrein en complex ge»
bouwen van de voormalige tentoon»
stelling zal gebruiken om er fabrieken
en tuindorpen te vestigen. De onder»
handelingen voor den koop van de
twee enorme betonnen gebouwen,
eens de Paleizen van Techniek en
van Industrie, zijn zoo goed als ge»
eindigd, de koop nagenoeg beklon»
ken. De twee gebouwen zijn bijzonder
geschikt voor inrichting tot fabrieken;
zij hebben spoorwegen en water», gas»
en electricitcitsvoorziening op ruime
schaal.
HET HART OP DE VER
KEERDE PLAATS.
Een schoolarts te Old bury in Wor»
cestershire deed dezer dagen een zeer
zonderlinge ontdekking. Hij moest een
jongen, die nog nooit ziek geweest
was, onderzoeken en toen hij den hart»
slag wilde waarnemen bleek hem. dat
de jongen het hart aan den rechter»
inplaats van aan den linkerkant had
zitten. Dat frappeerde hem zoo, dat
hij een nader onderzoek liet instellen.
De jongen werd met x»stra'en bchan»
deld en toen bleek, dat al zijn inwen»
dige organen precies op de verkeerde
plaats zaten.
Toch is de jongen goed gezond en
uiterlijk is er aan hem geen bijzonders
te zien. Eer eigenaardig geval is het
zeker.
