HAARLEM'S DAGBLAD
FLITSEN
BERLIJNSCHE INDRUKKEN.
FEUiLLETON
DOOR EIGEN KRACHT
ZATERDAG 4 SEPT. 1926 DERDE BLAD
Berlijn veranderd. Hooge prijzen. Het verkeer.
Kunst. Wannsee.
VAN HAARLEM'S DAGBLAD No. 684
MOEILIJK BESLUIT
SIMON MOS
Toe.n ik voor het café aan een ter»
ras»tafeltje neerstreek, had het reeds
dadelijk mijn aandaoht getrokken. Er
was hier iets veranderd. Op ccn on*
verklaarbare wijze tot nog toe. Want,
niet waar? in kleine afgelegen plekjes
waar veel vreemdelingen plachten te
komen, geeft men een attractie niet
maar zoo prijs, er moesten zeer ge»
wichtige redenen voor zijn geweest.
Elk jaar. wanneer ik mijn vacantie
in het Zuiden van Limburg ging door»
brengen, toefde ik gaarne op dit lan*
delijk plekje met veel natuur»
pracht. De omgeving, heuvelachtig
terrein met veel schu.noploopende
lappen akkerland, begroeid in bonte
kleurenmengeling met allerlei gewas»
sen doorsneden door goedé land»
wegen onder schaduwrijk lommer,
bood veel schoons en genietbaars. En
het café „De gouden appel", aan een
dier prachtige wandelwegen gelegen,
was juist ver genoeg van de omlig»
gende dorpen verwijderd, om alle pas»
seerenden. vacantielui en andere reizi»
gers, als 't ware uit te noodigen een
oogenblik in de open, koele veranda
plaats te nemen, onder het genot van
ccn frisschen dronk. Doch 'niemand
van dc bezoekers, die er voor het
eerst kwamen zeker niet, zou t'e dn»
richting weer hebben verlaten, alvorens
te Ivchbcn gehoord de beroemde cc'no,
die waarneembaar was achter het huis,
in een kom van eenigszins op»
loopend terrein. dat aan alle zijden
door een dikke doornenhaag was om»
sloten.
Wanneer de bezoekers zich cp een
bepaald punt plaatsten, werd al het
gesprokene langzaam en corrct weer»
gegeven door de echo, met ccn duide*
lijkhcid, die vooral als het st'l weer
was, verbazingwekkend kon worden
genoemd. Waaraan deze mooie, won»
derbare echo haar ontstaan had te
danken, bleef onoplosbaar, ofschoon
reeds meermalen door lieden die
meenden verstand te hebben van
echo's, een zoogenaamde opioss'ng was
gevonden in den eigenaardigen vorm
van het weiland achter het huis. Maar
met dit al was en bleef het raadsel»
achtig, daar eenmaal een rijk Amcri»
kaan die zijn: „How do you do?"
duidelijk in hetzelfde Engclsch terug»
geslingerd kreeg toen hij in Canada
was weergekeerd, en geheel ui groot»
te. vorm. met precies dezelfde door»
nenhaag er om heen, een zelfde plek
had doen maken, er geen enkel woord
werd teruggekaatst, van een echo abso»
luut niets te bespeuren viel.
Daarom, toen dc kastelein mij mijn
bestelling had gebracht, vroeg ik hem
niet zonder verbazing, of dc echo niet
mccr werkte? Want ik had, zooals ge*
meld, onmiddellijk opgemerkt. dat
onder den café*naam: ,,De gouden
appel", het kenmerkend opschrift:
„Beroemde echo" verdwenen was.
Och. meniere antwoordde hij in
sappig Limburgsoh.*Bclgisch. dat ik
gemakshalve niet al tc juist za! weer*
Wanneer je moet beslissen of je Jantje als „half gekT
zult opgeven, nu hij juist gisteren den uitereten leeftijd
voor dit privilege gepasseerd is.
(Nadruk' verbod ac)
geven, moet gij mij dit ook al aan*
wrijve?.... Ge hebt er natuurlijk ai
alles van vernomen?Ge vraagt
naar den bekenden weg, ahwel!
Maar ik kon hem eerlijk verklaren,
dat ik pas een dag in deze streek was,
juist den avond te voren was daar*
gekomen, en volstrekt niets afwist van
de verloren gegane echo, want dit be*
greep ik nu wel: er was iets gebeurd
waardoor de beroemde attractie niet
meer te hooren was.
Zoo! nam de caféhouder weer
het woord, ahwel! Als ge het dan wer*
kelijk niet weet, dan wil ik 't u wel
meedeelen, zulle,... Als ge 't van 'n
ander hoort expliceeren, zal men der
allicht een snaaksche grappemakerij
van maken.... En om te lachen is 't om
den dood niet... Voor mij is het een
strop, dat begrijpt ge wel.... daar kunt
ge u wel indenken, niet?.. Ahwel, 't is
niet zoo heel vreemd 't is sjust een
wonder asdat het hie eerder is gepas»
seerdIk ben, „schijnt 't, nou een*
maal voor het ongeluk geboren."
Ik keek den Tonden, goedkohschen
kastelein eens van terzijde aan. en
eenige twijfel was klaarblijkelijk in
mijn blik te lezen, want dadelijk ver*
volgde hij:
Daar behoeft ge niet zooverwon»
derd van te zien, meniere... Ge kunt
me gelooven of niet, maar ik zit sef*
fens in den hoek waar de slagen val*
len.... Mijn naam is juist gekozen: Jo*
nas Martel! Vat ge wel?.... Het lot valt
immers altijd op Jonas!... Da's mijn
gehcele leven zoo geweest... zoowel
jonk als oud.... op school en op de
straat... In huis en in 't café.... altijd en
overal ben ik de man die de klappen
krijgt!... Ja, ge lacht er om... maar 't is
de bittere waarheid wat ik u hier mee*
deel.... Je kunt dat zoo hebben, niet?...
Als 'n klein kind b*gon het reeds....
als 'n joggie van anderhalf jaar. dat
voor het eerst gaat tippelen, trapte ik
al in een naald, die toevallig gevallen
was..... en ook thans: als men soms
in huis 'n punaise os kwijtgeraakt, is
het vast en zeker, dat i k der op kousc
'oeten pardoes in loop.... Als=tcr op
school iets gebeurde, iets mals of zoo,
zei meester altijd: „zal Jonas wel weer
gedaan hebben".... Gingen we als kin»
deren belletjes trekken en liepen dan
hard weg natuurlijk!... Tien tegen één
dat Jonas viel en dan gegrepen werd.
zoodat ik de aframmeling voor allemaal
kreeg... AUtcr in' het krentebrood één
steen is. heb ik em in de boterham en
kauw me de kiezen stuk... Ligt*er d'een
of d'andere vuiligheid op dc straat,
dan kunt 2e der van op an. dat ik*ter
subiet in trap. Ge zult wel hebben
opgemorken. dat we hier zoo weinig
vliegen hebben, en wespen, niet één....
maar. ahwel! voor een week of drie
geleden zwierf der hier een over de
terrastafelkes... Me joegen hem na,
maar vongen em niet-.. Plots was*tic
weg!... Verdwenen!... En sjust zal 'k
mijn potteke bier. dat achter op dc
Voor :k. nu ongeveer twee jaar gele*
den naar Holland kwam, had ik, als
velen mijner landgenooten, langen tijd
•n Berlijn gewoond. Het was toen
de voor Hollanders, geloof ik.
onvergetelijke valutatijd, die aan
hcei Duitschland maar vooral a2n Ber*
lijn. zoo'n apart cachet gaf. dat echter
allerminst sympathiek ^as. Men za^
zich wel kunnen voorstellen, dat ik, nu
ik eenige weken geleden voor het eerst
weer naar Berlijn trok. zeer ge*
intercssccrd was of dc goudmark wer*
kck.k een opmerkelijke verandering in
de hccle stad te weeg gebracht heeft.
Een belangstelling, die blijkbaar
door velen gedeeld wordt, want sinds
mijn terugkeer hoor ik het telkens vra*
gen: „En, vond je Berlijn érg veran#
derd?"
Een vraag waarop ik steeds, en wel
zeer tot mijn vreugde, bevestigend kan
antwoorden. Want. Berlijn was inder*
daad niet zeer sympathiek in die veel
besproken valutatijd. Wij Russen, die
u:t den aard der zaak even weinig
als de Duitschers zelf. profiteerden
van die fantastische geldkoersen, zagen
natuurlijk, in te ge rvs telling met de
Hollanders, al!ecn den onaangenamen
kant cr van. En de jvcnzcloozc ontred*
dcring van die wereldstad was werke*
lijk voor wie er wonen moest, té tra»
gisch om zelfs maar sympathiek tc
zijn.
Dc verandering in dien korten tijd.
is allermerkwaardigst. Nu is het een
feit. dat het aspect van alle groote ste»
den sinds'dc laatste jaren zich zeer
gewijzigd heeft. Dc ontzaglijke toene»
ming van het verkeer alleen al. maakt,
dat men overal eenigszins verbaasd
staat over dc verandering. Maar in
Berlijn is dit t* opmerkelijker omdat
dc stad eenige jaren geleden in een
zoo volkomen ontredderden toestand
verkeerde.
Natuurlijk was dc eerste verandering,
die mij sterk opviel, het verkeer. Den
Potzdammerplatz, altijd ccn der druk*
ste punten herkent men bijna niet meer
Oversteken is cr een levensgevaarlijke
onderneming en dc grapjes hierover
in dc humoristische bladen zijn dan
ook legio. Daar in Holland het regelen
van het verkeer zoo'n beetje een natio
rianl probleem is, heb ik nauurlijk in
Berlijn eens terdege opgelet boe het
daar gebeurt. Een nieuwigheid is er
in dc verkeerstoren op den Potzdam*
mcrplatz. Het verkeer was daar der»
mate tot oen chaos geworden dat dc
«genten van vroeger er met hun toeter
tjes niet dc minste orde meer in kon»
dn scheppen. Thans heeft men er ^en
toren gebouwd van waaruit nu op vrij
bevredigende wijze zoo veel mogelijk
orde gehouden wordt.
Toch, ondanks deze nieuwigheid zijn
cr soms opstoppingen die vaak een
kwartier lang duren. Verder viel het mij
op hoe op punten waar het vroeger
hcelemaal niet druk was. nu twee ver»
kcersagenten noodig zijn.
Mist Berlijn dc practische stopbor»
den die Amsterdam rijk is. daartegen»
over heeft het op verscheidene kruis*
punten twee verkeersagenten, hetgeen
me ccn zeer practische maatregel leek.
Eén agent k3n immers bezwaarlijk
vier kanten tegelijk op kijken!
Een verdere verandering van Berlijn,
die mij buitengewoon aangenaam aan»
deed was de groote verzorgdheid van
alles. Vroeger was dc stad natuurlijk
door het geldgebrek bepaald héél vies,
verveloos en vervallen vaak. Nu is er
bijgebouwd. opgeknapt. schoonge»
i maakt, zoodat het heele aspect er zeer
door gewonnen heeft.
De Berlijner zelf is ook anders dan
vroeger. De mode (Lk bedoel hier spe»
ciaal de heerenmodc) die vroeger ge»
heel den Fraisschen stijl volgde, maar
overdreven, i* nu zeer vereenvoudigd
en veel meer in de „correcte" Engel»
schc lijn. De Duitschers zien er bc>
paald heel wat beter door uit.
Door de groote verkeerstoeneming is
natuurlijk ook het aantal tramlijnen
autobusdiensten en taxis zeer vermeer*
derd. Een nieuwigheid van zeer receiu
ten datum zijn de motorfietsen met
gesloten zijspanwagenbjes, die ais tax;
dienst doen, tegen verminderd tarief.
Het is een niet onaangenaam vervoer*
middel, dat bovendien het voordeel
oplevert, dat het zich door de betrek»
kelijk geringe afmetingen vlotter door
het verkeer werkt. Men komt er meest
vlugger mee aan het doel als met een
gewone taxi.
Thans de prijaen.
Berlijn is op dit oogenblik wel heel
duur. Duurder dan Holland. Dc goede
restaurants rekenen zoowat cvenveei
als de Hollandschc. maar cafe's biosco»
pen en theaters zijn verbazend duur. lk
was in een nieuwe bioscoop, het Glo»
ria*palast. boven het bekende Regina-
restaurant aan den Kurfürstendamm
Dc eenige plaats die nog te krijgen
was in dc voorste rijen (dc slechtste
plaatsten dus!) kostte2 Mark. Dat
is dus zoowat f 1,20! Alles wat in
Duitschland geïmporteerd wordt is een
voudig onbetaalbaar. Ik heb de
slechte gewoonte om altijd viginia*ci-
garetten te rooken en natuurlijk tTok
ik er op uit om die machtig te wor»
den. Voor dezelfde cigaret, die mij in
Holland 2 cent kost, rekende men 'r.
Berlijn, het is bijna niet te gelooven,
25 Pfennig, dus vijftien cent. Men bc*
grijpt, dat ik ontstelde!
Het is niet te verwonderen, dat bij
dergelijke prijzen er weinig vreemde»
lirvgen meer in Berlijn overgebleven
zijn. Trouwens, ik geloof niet dat de
Berlijner cr erg rouwig om is. De be*
ruchtc uitdrukking van destijds „Valu»
taschwcine" bewijst wel dat men aller»
minst op het bezoek van de vreemde»
lingen gesteid was in de dagen van va»
luta.
Nu de gel-dtoestand weer geregeld
is. zou natuurlijk een uitgebreid vrecm*
delingenverkeer niet anders dan dien»
stig zijn, maar een bestaande antipa»
thie v*ordt nu eenmaal niet gauw
overwonnen.
Eenige jaren geleden woonden er in
Berlijn 200.000 van mijn landgenooten,
thans is dit aantal tot 10.000 vermin*
derd, zeker wel een bewijs hoe dc
vreemdelingen uit Berlijn getrokken
zijn.
Gaarne had ik nu ik weer eens in
Berlijn was. mij verdiept in de Duit*
schc kunst van deze dagen.
Augustus is echter een maand,
waarin men nooit naar een wereldstad
moet gaan om cr de tooncelkunst tc
hestudccrcn.De theaters, zoo niet ge*
sloten, geven toch niet anders dan amu»
sementskunst en de groote tooncclspe»
Iers en «speelsters zijn met vacantie.
Iets bijzonders was er dan ook niet te
genieten en ik* heb mc daarom maar
zoo nu en dan eens in het Lunapark'
vermaakt. Welke vreemdeling zou
trouwens verzuimen dat geweldige
amusementspark tc bezoeken? Het is
cr hcusch wel amusant en cr zijn weer
ccn paar gekke Amcrikaanschc attrac*
tics bij gekomen, die zeer in den
smaak vallen.
Op het gebied van schilderkunst
zag ik dc „Grosze Deutsche Ausstel*
lung" bij het Anhaltcr Bahnhof. Niet
min-dcr dan 1500 schilderijen, waaron*
der veel modern werk, veel afschuwe*
lijk lcclijk en enkele opmerkelijk goede
stukken. Bijzonder bacide mij het zeer
realistische, sterke werk van Otto Dix,
een schilder die hier in Holland nog
niet zeer bekend is. Dit was voor mij,
wel het beste wat er aanwezig was.
Overigens was er op het gebied van
schilderkunst in Berlijn al even weinig
belangrijks te zien als in het theater.
Behalve dan natuurlijk de permanen*
te musea zijn er in Berlijn in dezen
tend, bijna in het geheel geen exposities
van belang. Uitgezonderd de boven»
genoemde dan. Deze draagt echter een
vrijwel even officieel karakter als b.v.
de Parijsche salon. Nu is het een be*
droevend feit dat dergelijke officieele
salons nimmer een zuiver idee gcvien
van dc karakteristieke eigenschappen
van de hcdendaagsche kunst.
Neen, een juist begrip van de kunst
van bcteekenis kan men in Augustus
niet krijgen en het is daarom in deze
maand maar beter en aangenamer ook
cr niet tc veel naar te zoeken. Liever
gaat men dan maar naar Wannsee, het
typische meer bij Berlijn, waar men
ccn volslagen badplaats vindt. Waar
duizenden trachten verfrissching te
vinden en rust, ver van dc benauwde
en vermoeiende atmosfeer van de groo
te stad. Het is daar werkelijk alleraar»
digst. het meer ligt prachtig met zijn
omgeving van groote villa's, die ^n*
dar.ks haar vaak stijllooze pompeus»
heid een tóch aangename sfeer van
distinctie aan de omgeving geven
Vooral voor wie van strandleven en
dus van zwemmen houdt is het er.
heel aardig, en een tocht naar Wannsee
is een karakteristiek Berlijnsch uitgan»
getje. Ik zou dus iedereen die in de
zomermaandén Berlijn bezoekt willen
aanraden een tochtje daarheen te ma»
ken.
WLADIiMfR A. BIELKXNE.
DE MAN DIE DE
KLAPPEN KRIJGT.
door
noopt u te verzoeken mij, vandaag nog,
weg tc laten gaan".
..Zoo. dus werkelijk. Dat is zeker 't
boozc geweten?"
Clara deed sprakeloos een stap ach*
tcruit.
„Ik geloof zei: dat het "t beste is.
dat u naar de duisternis van Je groote
stad terugkeert. Voor m'n kinderen zou
'n dame met avontuurlijke allures, zoo*
als u. niet erg geschikt zijn. Ik geef u
dus gaarne mijn toestemming tot uw
vertrek."
Dc geheel veranderd, toon, waarop
mevrouw von Funk nu tegen haar gou*
vernarte sprak verraste Clara niet, daar
deze verklaring niet anders was, dan
ccn ontmaskering van 't intriguespei
van Hcrminc.
„Aan uw oordeel over mij, mevrouw,
is mii niet het minste gelegen. Ik acht
't beneden me. mij tegen den toon, die
u plotseling tegenover me gelieft aan
tc slaan, te verdedigen, en wild', u nog
slechts dit verzoek deen, nameliik eens
te laten vaststellen wie mijn zaken op
m'n kamer heeft doorzocht gedurende
mijn afwezigheid".
Hcrminc werd bleek cn siste, bevend
van drift: „Dank den hemel, dat de
politic zich niet de moeite heeft gege*
ven, om te onderzoeken of u vreemde
eigendommen bij u hebt".
„U zelf. mevrouw von Funk, hebt
m'n goed doorzocht", slingerde Clara
haar tegemoet.
„Onbeschaamde, die toespeling geldt
de zilveren cassette zeker? Wil je me
oogcr.blikkeli.ik verlaten".
„Ik ga, met het bewustzijn, dat ook
mij een val is gezet, op een boosaar*
öige wijze, en wel door de dame des
huizes!"
Hermine riep haar, van woede be*
vend, nog na: „Je zult er nog eens spijt
van hebben, dat je mij verdacht heb..."
Baren Adalbert von Brandenberg was
onmiddellijk na z'n laatste onderhoud
met Clara Muller, zonder verder nog af*
scheid van de familie te nemen, naar
de houtvesterswoning gegaan. Maar hij
vond niemand anders dan de huishoud*
ster, juffrouw Storm, die hem. tot zijn
niet geringe ontstemming meedeelde dat
Knöwe nog altijd met de arbeiders in
't bosch was. Hij zette daarom zijn rit
door 't bo6ch voort, in de hoop den
houtvester op een der boschpaden te
ontmoeten. Zijn besluit, om Wolfgang
en zijn moeder van 't goed Brandenberg
tc verwijderen en voortaan 't rijk alleen
te hebben, stond vast. Hij meende, in
zün verblindin en matclooze ijdclhcid.
dat juffrouw Muller slechts wat kome*
die had ges cn zijn aanzoek na
verloop van tijd, zooals die grillige
meisjes wel mccr doen. wel zou aan*
nemen.
Zoo gauw h 't met zichzelf eens was
ieed hij naar Brandenberg, doch trof
ook Wolfgang niet aan, die, naar men
toonbank sting, gaan leegdrinken... en
bij de eerste clok, steekt me dat deksel
sche beest in de lip... Wastie in m'n
glas gekropen... Hoe \inde die?... Brrr
zoo'n dikke lip, meniere!.., zoodat ik
maar zeggen wil: ik liep der weer in.
Ben ikr aan de spoor op tijd, om mee
te gaan, komt de trein vast te laat an...
maar wor ik even opgehouwen, ver*
trekt de spoor precies, en kom ik niet
mee.... Allemaal toevallig, zult ge zeg*
gen.... Goed!... Ahwel, maar waarom
moet dat sjust met m ij gebeuren?...
Daar heb»ie de brug ginds, uren blijftóe
dicht, de vaart is niet zoo har druk
hier, maar altijd als i k der over wil
gaan, is*tie sjust geopend om een schip
door te laten.... Ach, meniere, zoo zou
'k u nog wel honderden gevallen kun»
nen opsommen, dat Jonas „de sigaar"
rs. zeggen ze bij jullie geloof ik?
Ik knikte lachend en kwam tot de
conclusie, dat de brave kastelein, op
wien klaarblijkelijk alle mogelijke
klappen vielen, hoogst waarschijnlijk
ook op zoo'n extratoevallige magiër
zijn beroemde echo was kwijt ge*
raakt, doch alvorens ik hem daarom*
tregt nadere inlichtingen kon verzoc»
ken. ging hij al weer verder:
Ja, menieren. als ik u nou expliceer,
dat ik in verleje jaar 'met de loterij
ik speul altijd 'n twintigje, moet u
weten de hóógste prijs trek!-de
honderdduizend, zulle!ten migste,
zoo staat 't in dc cowant, vat je
wel?. Mijn nummer, 7520, stond er
gedrukt, had de honderdduizend!...
Kunt ge begrijpen, dat ik in extase
was, niet?.Tjonge! ik waster be*
duusd vag.Daar zou het rad van
avontuur toch erres 'n andere wen»
ding hebben genomen.Ahwel!
Laoi=er d' agdere dag in de Gazet 'n
rectificatie kommen, dat nummer
7520 een abuis is. het moest 7250 zijn
geweest.Nou! schreeuwde dc kaste
IcLzi. met de vuist op tafel slaande,
hoe vindt ge dat?.
Maar nu de echo?. Die was er
toch eenmaal.Hoe kon die nu door
een ongelukkig toeval verloren gaan?
waagde ik bescheiden te vragen, in
een oogenblik. dat de kastelein zijn
potteke bier leeg dronk-
Zal 'k u uitleggen! haastte hij
zich mij te antwoorden, moest ook
sjust weer met mij gebeuren.- Ge
moet dan weten, :k was met de
marktdag in Maastricht... zit jn de
estaminet achter mijn glaske bier.
toen der *n groepje mangen en vrou»
wen binnenkomt.zoo'n reisclub
was het.die dc omstreken wilde
bezoeken.Ik maakte zoo'n praatje,
en vroeg terloops, of ze giet erres dc
beroemde echo van dc gouden appel
moesten hooren.lk docht: Zoo'n
clubje uitgaagders zet nog es an met
de vertering... vat je wel?... Nou,
ze hadden der wel ooren na en be*
loofden d' andere dag te kommc
Dus kunt ge begrijpen, dat ik welge*
moed naar huis toog-.-. Zulke reis*
clubjes geven, als ze weer thuis zifoi
'n beetje reclame als ze anderen ver*
tellen van die prachtige echo, die ze
in den gouden appel hebben ver»
staan.Ik zei teuge m'n knecht, die
altijd zorgde, dat het terreig en zoo
netjes is. Janus, zeg ik, zorg dat de
boel der morrege keurig uitziet,
jong!-., getjes angeharkt.geen
vuile papieren.Ahwel, alles be*
hoorlijk aan den kant, hè!-Me krlj*
gen 'n groot gezelschap voor de
echo!... Baas! zeid»ic, morrege schikt
't me minder. M'g broer gaat trou»
wen, en daar wou 'k geerne bij
zijn.
Ahwel, zulle! roep ik, da's donder*
dags slecht.Ge weet. dat ik u niet
missen kan-Der zijn genogt dagen,
da ge vrij kunt wezen, maar morrege
juist niet. dat weet ge wel!.A'ffijxj*
met 'n extra fooi doet men veel en
t komt in orde.D' andere dag, na
den middag, was het gezelschap der*
en voor ze de echo gaan hooren, wil*
len ze eerst even uit-rusteg en 'n kop
thee. gebruiken.'k Wreef m'n han*
den, want 't beloofde 'n schoone dag
te worden.Ik schep de suiker ig
de pot.zet de thee en melk en het
servies Op de bijgeschoven tafeltjes—
de dames van het gezelschap wilden
zelf bedienen.
Ternauwernood hebben ze 'n slok»
je thee gedronken, of overal wordt
gesputterd en geschreeuwd over het
slechte bocht!.Ajakkes! riepen de
dames en keerden zich walgelijk af...
Groote genade! Wat was ter ge*
bcurd?.Had die stomme meid mij
de zak met zout aangereikt in plaats
van de suiker.Ahwel zulle! wat 'n
beroerde boel!.Gelukkig verzoeg*
de m'n prachtige echo weer heel
wat.Want daar waren ze het alle*
maal over eens: zoo iets moois had*
den ze nooit gehoord.Ze moesten
bekegnen: Prachtig! was*tie-.Lang»
zaam en duidelijk werden alle woor*
den teruggekaatstMaar ik luis*
terde mee, natuurlijk er was toch
iets, dat ongewoon was, voor mij dan.
vat ge wel?.ik had em béter ge*
hoord.En sjust piekerde ik der
over wat 't toch kog zijn, toen een
van de heeren 't onzinnige id/e
krijgt om te vragen, luid roepend:
„Echo, hoe heet je?".Eg meniere,
zuchtte de kastelein, nóg hoor ik
het.De stem uit het boschje ach*
teran kaatste terug: „Gerrit Jan van
Daaien!".
Had me die blikslagersche knecht,
zei de kastelein, woest op tafel
slaand, 'n ander in zijn plaats gezet....
Nou. ge begrijpt, besloot de kaste*
Icin. gegierd, gebruld hebben ze van
de pret... Maar m'n echo was voor
goed onmogelijk gemaakt.
Heb 'k u te veel verteld, as 'k u zee,
dat ik steeds de man ben die de klap*
pen krijgt?Ahwel! We vatten
der nog een! lachte hij, terwijl hij op*
stond en de twee leege bierpullen
meenam naar het buffet.
Uit 't Duitsch.
70)
De drift had haar overmand, en gaf
haa: de krac' om hem opzij tc schui*
ven. Adalbert worstelde een oogenblik
met haar, om haar vast te houden. Nog
eenmaal poogde hij haar te naderen.
Maar al zijn plannen leden schipbreuk.
Hij vernietigde z'n laatste kansen,
't Meisje hoorde nog. bij 't ontvluch*
ten. dat Adalbert verwenschingen te*
per. zijn neef uitstiet, cn beefde bij de
gedachte, dat hij zich op Wolfgang zou
kunnen wreken.
VIII.
Op haar kamer aangekomen, was
haar e. rsfc werk. ccn telegram aan
haar i in Frühherg op tc s:t licn Hij had
haar gezegd, dat z n huis altiid voor
Jiaar open stond, cn nu pas begreep zij
dé vrarc bcteekenis zijner woorden.
Zij teicgrafccrdc hem, dat ze geen
oogenblik langer in 't huis van dc fami»
lie I'unk kon blijven en vandaag nog
zou komen.
Het lukte haar iemand te vinden om
'i telegram weg te brengen, dien ze te*
gelijkertijd door zond naar 't kasteel
Brandenberg, met een briefje. Zij
schreef aan Wolfgang: „Neem u in acht
voor Adalbert! Ik vertrek vandaag naar
oom Friihberg, daar men mij slcohts
naar Dahlwitz teruggeroepen heeft om
me aan Adalbert uit tc leveren".
De samenhang van deze intrigue was
haar, na t optreden van Adalbert, even
eens duidelijk geworden. Ze ging vlug
beginnen om haar goed in tc pakken,
waarhij haar opviel dat er iemand was
geweest, die haar commode, en dc zich
daarin bevindende cassette had door*
zocht. Zij had. wel is waar. niet lang
tijd om daarover na te denken. Instinct*
mat dacht ze aan mevrouw von Funk,
waarheen zij zich nu begaf, om haar tc
zeggen, dat zij genoodzaakt was, haar
huis direct te verlaten.
Hermine had intusschen vernomen,
dat dc verkoop van 't Sarlower bosch
was bezegeld, en Funk had haar vluch»
tig meegedeeld, dat ze nu haar veertig
duizend maik contant terug zou krij*
gen. Ze stelde dus nu geen belarg meer
in dc verhouding van Adalbert tot
Clara, noch was zc dus mccr gesteld
op haar verdere aanwezigheid «n Dahl*
witz. Veeleer moest ze, tcrwillc van
Wolfgang wcnschen, dat Clara uit z'n
bereik kwam.
..Mevrouw von Funk", begon Clara,
„ik ben vandaag in uw huis, aan ccn
sccne met den heer Adalbert von Bran*
denberg blootgesteld newcest, die mij
zei, zooeven vlug naar Dahlwitz was ge*
gaan. Tandenknarsend beval hij den
koetsier onmiddellijk weer naar Dahl*
witz terug te rijden, en sprong zonder
oponthoud weer 't rijtuig in. Hij wilde,
in elk geval, een ontmoeting tusschcn
Wolfgang en Clara erhinderen. Alles
sfond op dit i r voor hem op 't spel.
Weer in 't midden van 't bosch geko*
men, hoorde hij van uit de richting
van 't Sarlower gebied, ccn schot val»
len. dat hem -ïit z'.. uer gepeins op*
wekte. Waarom schrok hij zoo van een
schot, dat een stroopcr op een of ander
stuk wild had kunnen afvuren. Een
duister vermoeden besloop hem, en hij
dreef den koetsier, die angstig de op»
merkirg maakte, dat dit op Sarlow was,
tot den grootsten spoed aan.
Toen zijn rijtuig de plaats-, opkwam,
was z'n eerste vraag aan den tocgeloo*
pen knc:ht. of zijn neef op Dahlwitz
was. De knecht antwoordde bevcsti*
gend, dat de baron bij mevrouw een
bezoek bracht.
„Onze gouvernante", voegde dc praat*
zieke knecht er bij. „is namelijk, een
half uur geleden, naar 't station ver»
trokken."
„Is juffrouw Muller weg?" vroeg
Adalbert, opgewonden.
„Hals over kop", luidde het ant*
woord.
Op dit oogenblik kwam Funk. in
jachtcostuum. met 't geladen geweer
over z'n schouder, dc binnenplaats op,
en begroette Adalbert met de woorden:
,.L' wilt toch niet alweer weg, beste me»
neer von Brandenberg?"
„Ik ben al op Brandenberg geweest,
en kom juist terug; er is iets in 't bosch
gebeurd".
Funk werd bleek, maakte echter, zoo
onverschillig mogelijk, de opmerking:
„Ja, de oude Knöwe heerscht weer in
zijn jaohtdomein".
Adalbert merkte niet hoe moeilijk
Funk 't beven van zijn handen, door
't stevig omklemmen van zijn geweer
en z'n jachtstok, zocht te verbergen.
„Gaat u binnen, waarde heer".
„Neen ik ga direct terug. Want. naar
ik hoor. is Wolfgang bij uw vrouw. Ik
wensch hem niet te ontmoeten".
„Dus heeft hij meer geluk dan u?"
vroeg Funk. met een valsch lachje.
„Net zoo weinig als ik: want uw gou»
vernante, deze schijnheilige, is in uw af»
wezigheid weggegaan".
„Voor mijn part'" Hij had nauwelijks
gehoord over wie hij 't had. „Blijf nu,
en laat ons een fijne fiesch wijn drir.»
ken op de gelukkige tot standkoming
van ons koopcontract". Ik ben nog even
in t bosch van Sarlow geweest, om er
voor goed afscheid van te nemen. Gaat
binnen meneer Brandt cn vergeet dat
domme vrouwsperso j.
Adalbert liet zich bepraten, en ver*
dween met Funk in 't huis.
(Wordl vervolgd).
