FLITSEN
HAARLEM'S DAGBLAD
TRANS-JORDANIë.
STADSNIEUWS
FEUILLETON
ZIJN KLEINE MEISJE
UNGS DE STRAAT
VAN HAARLEM'S DAGBLAD No. 715 KNUTSELARIJ
MAANDAG 11 OCT. 1926 TWEEDE BLAD
De Wahhabieten en de rol van Ibn Saoed.
(Bijaonder® correspondentie.)
Tramsjordoniö behoort tot het Britache
mandaatgebied van Palestina, maar het is'
van den aanvang af onder eo» J>ijzonder
regime geeteld en gelijkt thanai*.'i{ wetten
er. bestuur betreft meer op het Britsche
mandaat van Mesopotamia, zij het dan ook,
d»' het tengevolge van zijn algemeeue ach
terlijkheid op dezen weg nog niet zoo ver
i* gevorderd. Tranjordaniè vor.nt naar bui
ten een in velerlei opzicht zichzelf bestu
rend Arabisch Emiraat. Het land «en
ongeveer 50 60 K M. breeds strook, die
in het Weiten plotseling in liet «lal van
den Jordaan eindigt, in het Oosten allengs
in de woestijn uitloopt. Het bergland ie
op sommige plaatsen zeer vruchtbaar,
maar in de tegenwoordige omstandigheden
van het land ligt het met zijn buitenge
woon sohaarsche en arme bevolking voor
het groot«te deel braak. Nauwkeurige" tel
3;ng van de bevolking heeft nog nooit
plaata gehad; de schattingen varieeren tue-
echen 130.000 en yjO.OCö zielen, waarvan
echter slechts een kle.n deel in de dorpen
van Liet Noorden en in de drie steden van
het gebied, in Amman, de hoofdstad van
het land, in Es Ealt en Kerak, waarvan het
aantal inwoner* zeker niet grooter is dan
20.000, ie gevestigd. Het grootste deel van
de bewoners, in het bijzonder van het Oos
ten en het Zuiden dea lands zijn zwerven
de Bedoeinen. Een eigenaardig element
van de bevolking zijn de ■ongeveer 1C.C00
T*jerke«ren, die ongeveer 50 jaar geleden
door sultan Abdoel Hamid na den Rus
sisöh-Turksahen oorlog hier werden geïm
porteerd en die zich in kleeding en levens
w ijze thans nog van de overige bevolking
onderscheiden. Hier zoowel als »n Syrië
houden de* Tsjerkeasen, die ook ir. den
Turkschen tijd de steunpilaren van de Os
maar. sche centrale regeering waien, vaat
aan de mogendheid, die het mandaat uit
oefent en tij zijn he: voornaamste be
standdeel van de mheemsche gendarmerie
en de poli*.;etroepen.
De heerscher in TransjordasrJ i« Emir
Abdulla, een zoon van Koning Hoessein,
die in jaren 1916 tot 192* Koning van
Hedjas is geweset en een broeder van
Feisaal, die in 1919/20 koning van Syrië
was en later koning van Mesopotamia i>
geworden. Emir Abdulla nam de regee
r«ng van Transjordaniö in Februari 1921
over; van dat ougenblik af zijn door de
Britsche regeering' twee maal bekemlma-
ngen gedaan, die de staatsrechterlijke ba
ses vormen van hei Emiraar. Iq Bepiembtr
1922 heeft de Br tsche regeenng den Vol
ken bondsraad medegetfeeid, dat de op «fe
Balfourverklaring gebaseerde bepalingen
betreffende een Joodache nationale woon
plaats in Palestina met op 1 ransjordanie
van toepaaeing zouden zijn. Groot-Britian-
ci<- in Transjordanie door een „politiek
officier" vertegenwoordigd, die re-sort* er t
onder den Brk»hen hoogen comtnUeari*
vuor Palestina. Op 25 April 1923 heeft de
liooge commiaatfri* voor Palestina in Am.
man verklaard, dnt de Brit- In- regeering
het bestaan van een onafhankelijke regee
ring in Transjordanië onder Emir Abdul
la wilde erkennen onder voorwaarde, da:
deze regeermg constitutioneel zou zijn en
de Br 'che regeering in d« gelefrnhr. l
7 u «tellen, haar international verplich
tingen met betrekking tot het r isndaatge
bied van Transjordanie na te komen. Er
r u dus voor Transjordanië evcr.ais vooi
31e*opotamiê fen op deze!fd$ wijze als de
h\ r: ohe nationalisten thans voor hun
land verlengen) een Grondwet worden uit-
gewerkt en een verdrag voor een bepaalden
tijd tusschen Transjordanie en Enge
land worden ge dolen, om de we«l«rkee-
rtgo betrekkingen te regelen. Afgezien
van verschillende voorbereidende maatre
gelen is het echter tot dusver tot deze
be de maatrogdlen niet gekomen. Transjor
danie heeft nog altijd geen grondwet cn
de verhouding ten opzichte van Engeland
ie niet nader vastgelegd en :a vrijwel af
hankelijk gebleven van de wi«aelcnde
etroomingen der Britsche politiek te Lon
den en in Jeruzalem. Emir Abdulla. die
van zijn vader autocrat ie rhe neigingen
heeft geëerfd en aanleg heeft voor ver
kwasting, verheugt zich niet in de alge
meenc sympathie. In vroegere jaren is.he*
herhaaldelijk tot opstanden regen zijn re
gime gekomen. Ook de Wahhnbietcu,
aanhangers van Ibn Baoed, «ten erfvijand
Min het geslacht Hoessein, hebben in vroe
gore jaren herhaaldelijk, zij het ook ron
der -uecee, Transjordamö aangevallen. On
der het miniater presidentschap van R'za
Pachacr R kabi, 'n bekwaam man cis onder
Koning Feissal ook minislrr president in
Damascus was, ia het land voorgegaan.
Twisten tussriien Emir Abdu'ia en den
ministerpresident leidden t"t diens ont
slag. zijn plaat werd ingenomen door
Ifassan Chalid Pacha en onder de in aan
tal vermeerderde Britsche adviseurs van
de verschillende ministèr es zijn in bet
land ver-cheidcne hervormingen begonnen.
Het land is in economisch en cultureel
opzicht buitengewoon arm en achterlijk.
l>e Hcdjasspoorweg doorkruist het Ooste
lijke deel in Noord-Zuideiijke richting.
Maar van Amman, de hoofdstad van hel
land, die ongeveer in het centrum ligt,
gaan slechts drie treinen per week naor
Deraa an het Noorden, vanwavr zij aas
sluiting hebben naar Haifa. Verder één
trein per week naar Maan in he* Zuiden,
vanwaar door het gebied Hedjas hl liet ge
heel geen geregelde aanslu.vingen naar
Medina meer be&'aan. Het aantal lagere
schoieq is gering, middelbare en hoogere
«cholen zijn er niet. Evenmin zijn er
den of geestelijk leven, van welken aard
ook. Tus -oben het snel opkomende Pales-
na mot zijn rijk en veelzijdig leven en
Transjordainié, welke landen alleen door
den Jordaan zijn gescheiden, boe<aat in
ieder opzicht een zeer groot verschil.
Afgezien van de armoedigheid heeft
Transjordanië voor het Bnteohe wereldrijk
een politieke en territoriale betee.enis
Het afgeloopen jaar werden de grenzen van
bet gebied uitgebreid, om deze beteeken
ten volle tot haar recht te laten korm-n. In
verdrag, da» Bir Gilliert Clayton %1
Britscli gevolmachtigde m November 192Ó
rnet Ibn Saoed, den Sultan van Njed en
Koning van Hedjas. beeft gesloten. werd
de Noonigrens van Njed aldus vasigesteM.
«iat het Brireohe mandaaigebivd van Trans
Jordanië een gemeen«chappelijke grens
b<-t mandaatgebied van Mesopotam
n de Syrisohe woestijn kreeg. Op c'ea
wijze is nu de toesiind ontstaan, dr
van Palestina uit, van Jeruzalem
Haifa, een directe weg over Tronsjordamio
naar Meaopotamfiè leidt, dr» mUluitond
onder Briteolten invloed «aat en die la'er
door een epoorwag, dezen winter echter
reede door een vlieglijn zal worden ge
vclgd, die van Egypte via Palestina en
Amman naar MeeopotamiC on vandaar ver
der naar Indic zal gaan. Deze uitbreiding
van het gebied van Transjordamé in bei
Noorden moest gevolgd worden door een
uitbreiding in het Zuiden, waar het vjllaje*
Maan aan het gebied van Irari'jordaatie
werd toegevoegd. Het gebied van Maan,
een belangrijk kruispunt aan den hedjas-
epoorweg, mei de daarbij beiioorunde ba-
ven van Akaha aan het Noordoostelijke
einde van de Roode Zee, w:i« ree<is voor
den wereldoorlog een van de punten, waar
op het Bngelech-Egyptische bestuur het
oog had gericht. Na den wereldoor.jg
kwamen Akaba en Maan bij het konink
rijk Hedja«. Na den val van de dynastie
Hoessein werden zij eeh'er bij het Britsche
mandaatgebied van Transjor lame gevoegd
H«t zijn thane woeste en onbelangrijke <^e
bieden, d e slechts door wemige Bedoeïen
worden bewoond.' De Britsche regeering i«
echter voornemens, Akaba ute te breiden
tot een haven en een nijlijn van Maan naar
Akaba aan ie leggen aldus liet Trans
jordaan sche gebied een dinrten toegang
tot de zee te verschaffen. Voor fiet geval
van ontruiming van liet ten Westen van
bet Suezkanaal gelegen Egyptische gebied
door de Briisahe troepen, «iie zich in dc
kanaalzone en op het schiereiland Fir.ai
zullen terugtrekken (wat binnen afzien ba
ren tijd waarschijnlijk Kan worden geacht)
zal het bezit van een haven in Akaba, die
ook al* vlooi basis diens', kan doen, van
groot belang worden.
Eerigen tijd geleden hebben het gebied
en het bestuur van Trans jordaniè lie: on
derwerp van langdurige onderhandelingen
uitgemaakt t us «dien het Fran«che mar.
daaUiestuur van 6yrië en het B: tscbe n
Palestina. Transjordanie vormt de Zui«i
grens van het Droezengebied in den Hui
ran en volgens verklaringen van Fran
sche zijde hebben de op -tandelingcn in
fcjyrië uit Egypte wapenen en gel izendin
gen door Transjordanie bereikt. In verband
met de dunne bevolking «ftn Trsnsjorda
nië zouden dergelijke zendingen moeiiijk
te coniroleeren zijin geweest. Zonder ,wijfel
gingen de sympathieën van de Transjor-
deahsche bevolking uit :iaar de 6vr sche
opstandelingen. Emir AtiduUa zelf wa-
ooraptonkeiijk naar Transjor.lin e gegaan
um van daar uit naar Damascus op te trek
ken en aanspraken op de troon te berde
brengen, waarvan zijn broeder Feissal
door de Fransclio 'roepen was verdreven.
De minister-president van Transjordanie
AM Riza Pacha er Rikab:, was zelf mi nie
ter pre udent te Damascus geweest en aan
genomen kon derhalve worden, dat hij
geen overdreven sympathie voor de Fran
^chen koesterde. Niettemin gelukte het het
Britsche mandaatbestuur en de Transjor-
daansclie autoriteiten de rust in Tran fjor
den iö geheel te handhaven en de neutra
liteit te bewaren. Het getuigt van de han
digheid en d» elasticitei; -.ar. het Britsche
mandaatheetuur. Dit in tegenstelling xnc-t
het militaristisch-bureaucratie >ne beheer
van de Fransohen. Aan dit Britsche be
heer voornamelijk ie het te danken, dat de
opstand in Syrië nóch naar Meeopoti
nóch naar Palestina of Tran«jordanië is
overgeslagen, ofschoon deze gebieden bijna
geheel zonder Britsche troepen zijn en de
bescherming er van uUelui'en^ is toever
trouwd aan inheemsche politie troepen, die
«nder leiding etaan van slech's enkele
Britsche officieren.
Oh.
BOND VAN BAKKERS
GEZELLEN.
Het 30>jarig bestaan der
afdeeling. Een feestavond
in „Bloemhof".
iDe afdeeling Haarlem van den, Al»
gemeen,en. Nederlandschen. Bond van
arbeiders(sters) in het Bakkers» Choco»
lade», en Suikerbewerkingsbedrijf, vier»
dc Zaterdagavond jn het gebouw Bloem»
hof. haar dertigjarig bestaan.
Toen de voorzitter der afdceiing, dc
heer A. van Es, de feestelijke bijeen»
komst opende, was een groot aantal
belangstellenden bijeen. De heer van
Es heette het hoofdbestuur in het bij»
zonder welkom, (dat vertegenwoordigd
was door dc heeren A. Hillabregt,, I.
Goudsmid en B. Roeg) en het kader
der Haarlcmschc arbeidersbeweging.
De voorzitter wijdde verder n«iet uit
over de historie en den strijd van de
organisatie, omdat de heer Hillabregt,
die in zijn feestrede wel ter sprake
zou brengen.
De uitstekende muziek van de jazz
band .JCitty" vormde een goede over»
gang naar het optreden van de leden
der lam.lie Van Laar vader, moeder
en zoon welke zich, zoowel vóór»
a!s na de pauze, gedriccn cn afzonder»
lijk, verschillende malen deden hooren.
De humoristische coupletten en de
serieuze levens!iedere-n werden goed ver»
tolkt en hadden dus veel succes. Vooral
het nummer „De gelaarsde kat" genoot
grootcn bijval. De feestrede van den
heer Hillabregt, vormde ccn belang»
rijk onderdeel van het programma. Wij
ontlcenen aan het gesprokene een cn
ander.
Voor hetgeen de Ijceren van Es.
Bcets, de Graaf, cn de Braai, in den
loop der Jaren voor de organisatie heb»
btn verricht, had dc heer Hillabregt.
slechts woorden van lof. Hun arbeid
voor den bond heeft resultaten gehad.
Spreker weidde uit over het verschij»
scl dat de arbeiders in het chocolade»
bedrijf in Haarlem nog niet allen ge»
organiseerd zijn. Vooral omdat in hun
bedrijf nog onhoudbare toestanden
hecr^chen is het wonderlijk, dat zij niet
inzien, dat organisatie hun plicht is.
Spr. hoopt dat zij een voorbeeld zul»
len nemen, aan de meisjes die lid zijn
van A. J C., en die zich hebben aan»
gesloten bij haar organisatie.
Dc broodbakkers» en bezorgers vor»
men hoofdzakelijk dc georganiseerde
gelederen. Geen wonder dat hun pa=
trooos respect hebben voor den bond.
De heer Hillabregt wees met nadruk op
den zeer gezonden toestand die bij dc
Haarlcmsche Brood» cn Meelfabriek
heerscht. Want dank zij de actie der or»
ganisatie en de medewerking van de
leiding van het bedrijf, worden daar op
het oogenbük de hoogste loonen bc«
taald. Nadat spreker het wetsontwerp
Talma inzake bakkersarbcid had bc«
handcld, merkte hij op dat die strijd
in de toekomst ligt. die tot gevolg moet
hebben een op verschillende pun»
ten gewijzigde wetgeving.
De heer Hillabregt wenschte de leden
der afdeeling geluk met het afdcelings»
bestuur, dat geen taak te zwaar cn geen
arbeid te moeilijk vindt.
Vervolgens deed spreker ccn beroep
op de vrouwen van de leden. Zij moe»
ten haar mannen» terzijde staan cn een
goed vereenigingsleven helpen bcvor»
deren.
Tenslotte zeide de heer Hillabregt.
dat iedereen eens zeer ter harte moest
nemen, de dichtregelen van J. Weiland
•die dc heer van Es, boven het voor»
woord in het programma had laten
drukken, en waarvan dc slotzin luidt:
„Wij bouwen den tempel der menschen»
ziel vcrecncnd aarde's blonde, cn
donkere zonen"....
Namens de uit dc leden gevormde
commissie bood dc heer J. van Wunpik
het afdccÜngsbestuur een vlag aan.
vervaardigd naar ontwerp van den
heer Han. door dc firma van Oven te
den Haag Het fraaie doek. uitgevoerd
in rood. blauw en geel. draagt den naam
der afdeeling Haarlem. Deze viag was
een zeer welkom geschenk, daar het
oude vercenjgiogsdundock, in een strijd
van meer dan twintig jaar, sporen van
verval begon te loonen. De voorzitter
dc heer Van Es dankte dc commissie
uit de leden, en dc leden die het geld
hadden bijgedragen. De arbeid van de
hccren J. Bergman en H. Sikkesz, die
zich belastten met het inzamelen der
giften, werden met ecn extra wtford van
dank gewaardeerd.
Vóórdat het bal begon herinnerde dc
voorzitter «log aan het werk van den
dichter Adama van Scheltema, die on<
deranderen in „Roode Roeping", den
arbeiders toeriep dat zij zich cendrach»
tiglijk achter hun vaandels scharen
moesten
Dat het bal, tot na middernacht duur»
dc, en zeer geanimeerd was, behoeft
geen betoog.
Je hebt een uurtje niets
speciaals te doen
mooie gelegenheid om
een paar knutselwerkjes
te doen
eerst dat losse handdoc»
kenrekje alleen maar
ecn kwestie van het
aanzetten van een
schroef
maar eerst even die
extra haken in de klcer»
kast maken
je neuriet een deuntje,
terwijl je overweegt,
waar ie die haken zult
indraaien
herinnert ie dat de ha»
ken beneden zijn, dus je
zult eerst even die deur
in orde maken
ontdekt na eenlgc moei
te, waar de deur klemt
beseft dat het noodza»
kclijker is om eerst die
druppelende kraan te re»
pareeren en stelt een on»
derzock in
waarna ie de krant in
dc bus hoort vallen. be«
grijpt dat het bijna
etenstijd is en de klusjes
voorloopig laat wachten.
(Nadruk verboden)
Ufl het Engelsch
van
L. G. MOBERLY.
Vertaald door P. P. T.
(Nadruk verboden).
19)
„Ik geloof dat zc nooit als ccn echte
moeder zal zijn", zei het kind ernstig.,
en zc voegde cr wijs aan toe, „moeders
zijn zoo verschillend. Maar als u zoo»
veel van haar houdt wil ik ook mijn
best doen om veel van haar tc hou»
den", zei ze. terwijl ze hem met oogen
vol bewondering aankeek, „ik wil al»
tijd probccrcn te houden van hetgeen
waar u van houdt".
„Zoo, meen je dat, kleine meid?"
Gilesstreelde zacht over haar donker
haar en keek glimlachend op haar
neer: „Jc bent een lieve, hartelijke
schat, hoor meisje!"
De tranen kwamen Sylvia in de
oogen en zc vlijde haar kopje tegen
Gi'es' a m.
„Wat ccn fijngevoelig kind toch",
mompelde Giles, terwijl hij nog eens
over haar hoofdje streelde cn nog eens
in haar lief ontroerd gezichtje keek;
„hoor eens, Sylvia, ik zou zoo graag
iemand willen hebben, die altijd op jc
kan passen en altijd bij jc kan blijven
cn waar jc veel van gaat houden; nu
komen cr vanmorgen vier dames; als
jij nu hier komt zitten met jc boeken
kan je me zoo straks cfcns vertellen
wie jc het aardigste vind. Als we nu
dezelfde aardig vinden zullen we zien
of die net bij jc zou willen komen,
voorgoed".
Het kind knikte glimlachend. Zij was
een gemakkelijk kind, maar Giles wist
dat haar volgzaamheid eerder ccn ge»
volg was van karakterkracht dan van
gebrek aan karakter, want hij kende
Sylvia lang genoeg om tc weten, welk
een krachtige natuur achter die cm»
stigc oogen cn dien ferm gesloten mond
verborgen was.
Hij had haar wonderlijke zelfbeheer»
sching gezien, iets buitengewoons voor
zoo'n jong kind cn hij had ccn voor»
gevoel dat cr eenmaal uit haar een
zeer sterke persoonlijkheid zou groeien.
Gehoorzaam als zij was, ging zij dc
kamer waar de tijdelijke kinderjuf»
frouw zat te naaien, wat ze zoo nu en
dan onderbrak door een detective«ver»
haal te gaan lezen weer zachtjes bin»
nen, nam het boek. waarin ze had zit»
ten lezen cn nestelde zich in een groo»
ten leunstoel naast het raam. ecn ge»
schikt plaatsje, vanwaar zc Giles' gc*
zicht kon zien, terwijl hij Over zijn
schrijfwerk gebogen zat.
„Ik vind het heerlijk om naar Mon»
sicur te kijken",1 zei zc tot zichzelf; zc
noemde haar voogd met den naam,
dien ze bij het begin van huTi kennis»
making gebruikt had", „hij ziet er zoo
vriendelijk uit. dat ik niet genoeg naar
hem kijken kan". Giles pen bewoog
een half uur lang regelmatig over het
papier en Sylvia was verdiept in haar
bock; doch zoo nu c;i dan kon zc niet
nalaten naar haar voogd, die voor
haar jeugdige verbeelding nu eens den
ccncn, -dan weer den anderen held uit
haar sprookjesboeken verpersoonlijk»
te. met giootc. aandachtige oogen te
kijken. Dc klok op den schoorsteen»
mantel sloeg elf uur, voordat dc stilte
in dc kamer verbroken werd door ecn
tikken op de deur
„Er is een dame, die u wcnscht te
sptckcn, meneer", kondigde de lift»
jongen aan en in het nu volgend uur
had dc jonge man, die zich intussclien
daarmee niet zoo heel erg op zijn ge»
mak gevoelde, vier James op bezoek,
die allen even verlangend waren om
voor de/.c betrekking aangenomen te
worden. Het was dc eerste maal in zijn
leven, dat Tredman genoodzaakt was
ccn dame, die in aanmerking wilde ko»
men voor een betrekking, te onder»
vragen. Hij had gruwelijk het land aan
dc hccle vertooning cp had één hart»
grondigen wensch, nl., dat hij zc alle»
maal aan kon nemen, zoozeer trof hem
de hunkering in hun oogen. Aan ieder
van haar legde hij zoo beknopt moge*
Je Amsterdam
De botsing.
Parmantig stapte de keurig gekleedc
dame m'ct de onin.atuurlijk*paarse
wangen, het knotsvormig parasolletje
stevig onder de-n arm gekneld, door dc
Kalverstraat.
Stappen is misschien het juiste werk»
woord niet, want op zulke hooge hak»
ken, als waarop deze dame zich voort»
bewoog, loop je niet. Je schuift
er op voort, heeft eens de vrouwelijke
deskundige mij verzekerd.
Maar wij kunnen dit verder in het
m dden laten.
Keeren wij naar de modieuse dame
terug. Zij kee-k eens rechts, zij keek
eens links, spiegelde zich naar wel'be»
hagen in de groote winkelruiten en
was blijkbaar over het spiegelbeeld ten
zeersbe tevreden.
Achter haar wandelden drie veel
jongere, scxc*gcnoot«n, onderscheiden*
1 ijk kort, korter en nog korter gerokt.
Plotseling gebeurde cr iets. Er gc*
beurt in Amsterdam altijd wat. Dc
dame was genaderd tot een steeg, die
in de Kalverstraat uitmondt en zich
aan dc andere zijde weer voortzet in
ecn andere steeg, met ecn anderen
naam.
Uit de eerste steeg kwam een wan*
delend wielrijder, duidelijker gezegd:
ccn man met een fiets aan de hand.
Eigenlijk gezegd was het geen man,
want hij bleek een onmensch te zijn.
Hij sjouwde maar door rnet zijn fiets,
zonder zich aan dc schuifelende Kal»
vers tra ters tc storen cn blijkbaar met
het doel, de straat over te steken en
de tweede steeg in te gaan. Toen ge»
beurde het vrcesclijkc dat hij met het
vuile, modderige voorwiel van dc fiets
in% aanraking kwam met ecn ragfijn,
teer. lichtkleurig ("t was beige) been*
bekleedsel van de modieose dame.
Ik heb al geboekstaafd dat haar wan»
gen van een onnatuurlijk paars waren.
Welke kleur zij nu aannamen, toen het
haar van woede naar het hoofd stijgen»
de bloed door dc dikke poederlaag
ging heen schijnen, kan ik niet zeg»
gen. Ik waag mij niet aan een beschrij»
ving. In ieder geval was 't 'een a k c<
1 i g c kleur.
Maar bij die kleur bleef het niet.
Dc dame gilde: „Hé, hc, vlegel, kijk
wat jc doet!" En toen zij zelf za-g, wat
de vlegel gedaan had. toen zij ontdek»
tc hoe daar in één seconde het drama:
,.De Ontwijding van dc Kous" was
opgevoerd cn hoe de vuile, vieze mod»
der zat geplakt tegen dc fijne, glanzen
de, tccr»gck1curdc zijde, nam zij met
een ruk dc knots onder haar linkerarm
vandaan en zwaaide het wapen met de
rechterhand in 't rond, blijkbaar met dc
overigens zeer verklaarbare bedoeling,
den vlegel te vellen. Zóó heftig was
deze voor het modc*dametjc zeker
lijk uit wat hij verlangde: een dame;
die dc geheelc zorg op zich kon nemen
voor zijn pupil, die bi; haar zou wonen
op Manderby Court, haar moest voc»
den, zorgen dat zij goed onderwijs
kreeg. t
Het salaris, dat bi! aanbood, leek
de sollicitanten vorstelijk; het was ook
geen wonder dat dc twee afgetobde
weduwen cn dc zielige oude vrijster
van ruim veertig jaar Giles ernstig
aankeken en den hartgrondigen wcnsch
uitspraken, dat zc vcor dc betrekking
geschikt zouden worden geacht. Tegen
vrouwen was hij altijd beleefd, maar
deze dames, die het zoo moeilijk had»
den, behandelde hij met nog ccn tikje
meer onderscheiding cn zijn vriende»
lijkc woorden, zijn bemoedigend on*
vriendelijk lachje, deden haar, die zoo
weinig attentie gewoon waren, goed.
Bij het afscheid zei hij:
„Ik zal u vanavond schrijven. Voor
ik ccn beslissing neem, moet ik eerst
met alle dames, die in aanmerking ko»
men. praten: u hoort zoo spoedig mo»
gelijk van mij".
In haar armstoel weggedoken had
Sylvia de drie dames gekeurd, hun
stem, hun gezicht, hun manieren, met
den onbevangen, onderzoekenden blik
van een onbevooroordeeld kind, maar
juist toen Tredman haar wilde vragen,
welke van dc drie haar het beste bc*
vallen was, werd er weer op dc deur
getikt cn er kwam een klein dametje
zeer ongewone krachtinspanning, dat zij
zoo ongeveer om haar eigen as draai*
de, met de knots mee, wankelde cn
slechts met groote moeite haar even*
wicht wist te bewaren.
Toen deed zij, steeds met opgeheven
knots, nog een pas in de richting van
den vlegel, die al bijna bij den ingang
van -de andere steeg was.
Op dat oogeoiblik klonk achter
haar een luid gegiechel. Het kwam van
het ondeugende drietal met de korte
rokken en het deed nog juist bijtijds
de dame inzien dat zij. wilde zij niet
binnen een minuut half Amsterdam
achter zich aan hebben, verstandig zou
doen met de vervolging op te geven.
Hetgeen zij dan ook wijzelijk deed.
J. C. E.
MUZIEK
PIANO-AVOND HENRI
GERAEDTS-
GENOOTSCHAP ,.DE KUNST-
KRING".
Zoo groot als het verschil was tus-
schen «e werken vóór en na de pau
ze, klassieken en 'modernen, even
zoo groot was het verschil van inter
pretatie- Noch de Fantasia in c- kl- t.
van Hozart, noch Beethovens Sonate
op. 22 en Thema met variaties op.
31 vermochten ééfi enkel oogenblik te
boeien. Alles *was kleurloos slordig
en van onevenwichjagen, vaak onge-
motiveerden klank. Hoe mislukten
Mozarts fijne fiorituren en wat was
toch de reden van dit Beethovenspel
Was de reus voor hem te groot'i...-
Arme reus toch, arme, onbegrepen
held, tot wiens werken een vorige
generatie ais tegen even zoovele
sphinxen opzag, die in zijn hart een
zaam bleef, trots vrienden en ver
eerders, die de groote komedie van
liet leven op zijn manier gespeeld
heeft en aan het eind niet wist ot
hij het goed gedaan had- Was zijn
.-plaudite arnica, comoedia finita
est" niet een simpele erkenning van
liet einde! En nu nog, wel haasi een
eeuw later, is het, alsof de blinde
oogen van zijn doodenmasker staren
naar de ongekende verten van het
geluk, alsof de saam-getrokken lip
pen gaan vragen om een weinig tme-
devoelen en een heel klein (beetje
begrijpen-
De grooten onder de kunstenaars
hebben die vraag begrepen door zich
ie verdiepen in zijn werk. Weet de
heer Geraedt» wat hij aan de Rem
brandt der toonkunstenaars ver
plicht is zoo bleek dit jammer ge
noeg dezen avond niet. Bovenge
noemde werken w-aren een misluk
king en hoe vervelend een pauze ook
zijn kau, nu was ze welkom, een zee
van stilte als ze leek, waarin alle on-
gerechtige en mislukte geluiden ver
dwenen.
Uit deze stilte doemde toen Ravel's
binnen, die lichtelijk bloosde, toen Gi*
les opstond om haar te begroeten. Hij
zag dadelijk, dat zij nog armelijker ge»
kleed was dan cjn van de andere drie,
maar zij zag er toch bijzonder netjes
en verzorgd uit cn de beschaving die
uit haar stem klonk, trof direct zijn
daarvoor zeer ontvankelijk oor Dc
blankheid van haar teint, haar zachte
blauwe oogen cn het fijne haar, dat
onder haar zwarte hoedje te voorschijn
kwam, gaf hem de idee van iemand uit
ccn vorig tijdperk cn iets in haar dcf*
tige, voorzichtige manieren gaf hem
dcnzclfdcn indruk. Het was duidelijk
dat zij absoluut niet gewoon was on»
dervraagd te worden voor ccn sollici*
tatic, want op haar gezicht gloeide
reeds ecn hevige blos, toen Sir Giles
haar ecn paar vragen had gedaan en zij
keek verward om zich heen.
„Ik wil u vooral niet misleiden om»
trent mezelf', zei zc, en terwijl zc
sprak vermeerderde haar zenuwachtig»
hcid nog, „ik wil hcelemaal eerlijk tc*
genover u zijn. Ik heb nog nooit zoo
iets, als in deze betrekking van mij
gevraagd wordt gedaan. Misschien be*
hoor ik wel te zeggen dat ik hcelemaal
nog nooit werk heb gedaan en ik ben
bang dat ik dan ook hcelemaal geen er*
varing heb". Zc richtte haar oogen op
het fijne figuurtje van Sylvia, die nog
steeds in den armstoel gedoken zat en
terwijl Sylvia on zij elkaar aankeken,
kwam er een glimlach op het gezicht
.,VaIses nobles et sen timen tal es" op.
Bevrijd van liet Beethovenjuk en
wellicht nader tot dezen tijdgenoot
staande wisr de liect Henri Geraedts
die sfeer te scheppen, zonder welke
de piano een dor en materialistisch
instrument blijft- Hij bleek nu rwei
degelijk het geheim der suggestie te
kennen foor alle pianisten een
noodzakelijke kennis waardoor dife
rijk genuanceerde werk, deze magis
trale voorstudie voor zijn eclatant
orkeststuk ,,La valse" een mooie
vertolking genoot. Nog was alles
niet vlekkeloos en voornamelijk zou
ik nog meer ''e fuudamenteele een
heid van het Weener-walsrhytSxme ge
voeld willen hebben, waardoor ziju
interpretatie werkelijk eerste ranes
zou zijn geworden, doch naarmate de
tijd het programma verslond en we
achtereenvolgens Sonnet" van Alex
voounolen, ,,Wals" van Schafer,
„Andaluza" van Manuel de Falla en
..Le Chemin de Alhambra" van
Joaquin Turina te hooren kregen,
naar die mate steeg ook zijn pianis
tisch en muzikaal vermogen- Het pu
bliek, die wisselvallige thermometer
der appreciatie, reageerde gelukkig
in stijgende lijn zoodat- „Le Chemin
de Alhambra" gebisseerd moest wor
den, waarna het satirieke Doctor
Gradus ad Parnassum" uit Children a
Corner van Debussy den avond kwam
besluiten.
Deze eerste avond georganiseerd
door de Kunstkring' was dus in ve«e
opzichten merkwaardig, in sommige
mislukt, doch in alle opzichten inte
ressant, kennis als we maakten met
een pianist van vele, afwisselende,
doch ook tegenstrijdige kwaliteiten
HENK DIEBEN.
PERSONALIA.
Onze oud»stadgenoot, thans te Win»
terswijk. de heer H. W. M. Lcisinj,
adjunct*inspectcur der directe belas»
tingen enz. is benoemd tot inspecteur
dezer middelen te Amsterdam.
ALLIANCE FRAN?AISE.
Donderdag 14 October a.s. zal da
heer André Bellesort, litterair criticus
en secretarissgeneraal van de „Revue
des deux Mondes" te Parijs, voor de
leden van de afJ. Haarlem der Al»
liance Frangaise een lezing houden
over het onderwerp: „Avignon du
temps des Papes'.
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN
a 60 Cent* per regel.
Hoestende Kinderen 6
geeft men de verzachtende, hoeststillende
Mijnhardt's Thijmsiroop
Bij Apothekers en Drogisten. Flacon 75 ct.
Naam Mijnhardt op verpakking. Let hierop
van de dame. „Het eenige wat ik zeg*
gen kan is, dat ik dol op kinderen ben;
ik zag uw advertentie en daar ik be»
zigheid zoek, heb ik cr op geschreven.
Maar u moet vooral niet denken dat
ik ondervinding op dit gebied heb".
Giles wilde beginnen te spreken,
maar zij vervolgde haastig: „Ik ben
bang dat ik eigenlijk niet genoeg bij
de pinken ben om iemand op te voe»
den. Ik heb altijd veel van lezen ge»
houden cn ik geloof ook wel dat ik
veel gelezen heb. Maar ik heb heele»
maal geen acten en ik weet ook niets
van moderne onderwijsmethoden. Ik
ben bang. dat u eigenlijk niet begrijpt
waar ik den moed vandaan haal om
hier tc komen", eindigde zij met ecu
nauwelijks bedwongen zucht.
„O neen", begon Giles beleefd. „Ik^
maar hier werd hij weer onder*
broken dezen keer niet door de be»
zoekster, maar door Sylvia, die uit
haar leunstoel opgestaan was en naast
haar voogd was komen staan: zij pak»
te zijn arm stevig vast en keek verlan*
gend naar hem op.
„Mag zij bij mij komen?" vroeg het
kind in groote spanning, „zij is heel
anders dan die anderen. O! laat haar
komen zij heeft zulke lieve oogen
net als moeder!"
(Wordt vervolgd.)
