Ziekte en PHn
HAARLEM'S DAGBLAD ZATERDAG 23 OCT. 1926
DE COLLECTIEVE ARBEIDSOVEREENKOMST
NADERE REGELING.
Door de Kegccring is kortgeleden
ee.i »e«sOi.C"eip -n-.cv.icua tui ,.na-
Qi.. regeiing van ue Collectieve Jlx-
bciv.suVcreena.omsi. Dit ontwerp
heeit in bepacuae kringen teleur
stelling ge»es:. Men .-.ucs;er^c aaar
ae noop, aat men nu weidia yan re-
geer;ngszijde zou gekomen zyu
de puo.iesrechteiijae regeling der
Co.lectieve Arbeiusoverocuacuust, ue
zogenaamde bindendverkiaring- Du
omwerp stelt dlt op zied ze.: zeer
belangrijke vraagstuk niet alleen
niet aan de orue, uoch in de Memorie
van Toelichting wordt uudrulvkeliji
gezegd, dat de regeering hierom
trent haar standpunt nog niet heeft
bepaald- Een begrijpelijke teleur
stelling voor hen, die de verwezen
lijking" ervan voorstaan. Maar al
moge het dan op d:i oogenblik nog
niet zoo ver zijn. dat dit netelige
vraagstuk daadwerkelijk wordt san-
gepakt, d© betrokken Minis:er biykt
wel van oordeel dat er aanleiding be
staat tot rege'ing van de C. A.
Waarom? in zeker opzicht tast men
daaromtrent in Eet duister.
men naar een wijziging gevraagd.'
is een 20-jarige praktijk oorzaak, dat
men opgedoken moeilijkheden uit
den weg" wil xuiiuen? Of is de ge
stadige groei van het aantal dezer
overeenkomsten misschien aanleiding
geweest tot dit ontwerp?
Het laatste is niej onmogelijk. Men
kan zich van die ontwikkeling daar
van een denkbeeld vormen, wanneet
men zich rekenschap geeft van hei
feit, dat in 1911 87 overeenkomsten
voor 1100 ondernemingen en 23-C*X>
arbeiders bestonden, op 1 Juni 1)25
niet minder dan 7-4-3 contracten voor
16.500 ondernemingen en 266.100 ar
beiders. terwijl op 1 Juni 1926 -63
collectieve arbeidsovereenkomsten
bestonden voor 16.400 ondernemingen
«n 261-000 arbeiders.
In 1907 werd onder Minister van
Raalte door de wet op het arbeids-
«ontract, als onderdeel van het bui-
gerJjk Wetboek, aan de co..ectieve
arbeidsovereenkomst wettelijke er
kenning verleend. Daarbij werd van
het principe uitgegaan, da: de C- A.
staat boven he- individueele arbeids
contract. Nu geeft art- 1637 n B. Vr
moeilijkheden ten aanzien van de
vraag wie of bij een C. A. partij zijn
Het nieuwe ontwerp zal nu waar
schijnlijk in de plaats treden van dit
artikel en o.m. regelenden duur
«n het afloopen van de overeenkomst
en de rechten en verplichtingen van
de daarbij betrokken^ personen. Men
heeft daardoor misschien een oplos
sing verkregen van bet vraagstuk
van het al of niet gebonden zijn om
een contract na te leven. Is men het
daarover eens in den geest zooais het
ontwerp aangeeft, dan zal elk beding
in een individueele arbeidsovereen
komst strijdig met de bepalingen van
de C. A. van rechtswege als nietig
beschouwd moeten worden- Deze
burgerrechtelijke regeling (in tegen
stelling met de bovengenoemde rege
ling) :s tot stand gekomen na voor
lichting door den Boogen Raad van
Arbeid en de Staatscommissie-Lim
burg. De door de bepalingen van de
C A. gebonden werkgevers zullen
zich dan practisch aan de gevolgen
eener dergelijke overeenkomst niet
kunnen onttrekken door eenvoudig
weg ongeorganiseerde arbeiders in
dienst te nemen. Oogenschijnlijk is
aan deze oplossing geen enkel nadeel
verbonden.
Bij nadere beschouwing zal het
echter duidelijk zijn, dat de ongeor
ganiseerde arbeiders mede de voor
deden genieten van wat de vakver-
eenigingen wisten te bereiken. Een
veel voorkomend verschijnsel, ook op
ander terrein.
Bovengenoemd bezwaar is natuur
lijk te ondervangen door invoering
van het verplichte lidmaatschap-
Maar dat zou van deze regeling de
bedoeling niet zijn. In de Nederland»
sche Werkgever van 30 September j.L
wordt er dan ook de aandacht op ge»
vestigd, dat in een en ander „een kiem
van bindendverklaring der C. A."
ligt De gebondenheid van de werkge*
vers behoort volgens bovengenoemd
orgaan niet opgenomen te worden in
de wet doch in se overeenkomst zelf.
Daaruit dient te blijken, hoe partijen
tegenover elkander staan. Ai moge de
Memorie van Toelichting van dit art:»
wel 14 beweren, dat de georganiseerde
patroon, die de bepaling overtreedt,
zich niet aan zijn verplichting houdt
voortvloeiende uit de overeenkomst en
daarom schadevergoeding verschuldigd
kan zijn, men vergete niet. dat de on#
georganiseerde arbeider buiten de C.
A- valt en de verplichtingen hem te
werk te stellen op den voet van de
oorts zijn in het ontwerp bepalin»
gen opgcuomen omtrent dc bevoogd»
acid van verecmgingen om eoilccucvc
arociusovereenkomaien aan te gaan,
het reent van vcrccaigingen om scnado
vergoeding te eiscüen van de weder»
met pdrtlJ als gev°lg van me t»n ale ving enz.
Niet iedere vereemgmg kan haar leden
door een C. A. binden. De statuten
zullen haar daartoe de bevoegdheid
moeten geven. Wanneer daarvoor cch»
ter zorg is gedragen, dan brengt toetrc»
ding onvoorwaardelijke gebondenheid
voor de leden met zich.
Ook hierover heeft het Verbond van
Nedcrlandsche Werkgevers zich uitgc»
sproken. Het erkent dat de vereeni»
ging de plicht heeft, in de mate als
dc goede trouw medebrengt, mede te
werken, dat de leden de bepalingen der
overeenkomst nakomen, maar het zal
uiterst moeilyk blijken het bewijs te
leveren, dat de verplichting geschon»
den is, daargelaten nog dat co werkge»
vei weinig ot mets heelt aan het reent
om van den arbeider schadevergoeding
te eischen. Voor den werknemer
dat iets anders. Hier valt dus een
gelijkheid te constateeren, ten nadeele
van den werkgever, welke in zekeren
zin zou kunnen worden opgeheven
door te bepalen dat de vakvereeniging
als zóódanig aansprakelijk kan worden
gesteld voor de daden van hare leden.
Daarnaast kan eon termijn van uit»
treding worden gelaten, die onttrek»
king aan de bepalingen beteekenh Na
afloop van den vastgestelden termijn
kan opzegging van het lidmaatschap
echter niet baten ten aanzien van de
consequenties, welke het gevolg zijn
van de afgesloten arbeidsovereenkomst.
UITGAAN
Abonnementsconcerten
Dr. G. de Koos.
Dit jaar zullen wederom 4 abonne»
menisconcerten te Haarlem gegeven
worden. Deze serie is ais volgt samen»
gesteld:
Op Vrijdag 29 October 1926 wordt
deze serie geopend met de beroemde
violiste Erna Rubinstein, die na een af»
wezigheii van ecnige jaren voor het
eerst weer in Holland optreedt Nog
onlangs in het Kurhaus te Schevcnin#
gen is zij met buitengewoon succes op»
getreden.
Het tweede concert zal worden ge»
geven op Vrijdag 19 November 1926 j
door de beroemde Duitsche pianiste
Frieda Kwast»Hodapp die hier in Hol»
land in he* afgeloopen seizoen ware
triomphen heeft gevierd.
Op Woensdag 5 Januari 1927 zal het
wereldberoemde Hongaarsch ensemble
Budapester Strijkkwartet optreden. Tot
besluit van deze serie zal op Donder»
dag 3 Maart 1927 de gevierde alt#zan»
Seres Ilona Durigo zich later, hooren.
Haar zoon Tibor Kasics zal haar aan
den vleugel begeleiden.
De Naakten kleeden
Onder leiding van Jan Musch is bij
de N. V. Het Schouwtooneel. directie
Adr. van der Horst en Jan Musch, in
studie Pirandello's „De naakten klee»
denwaarvan reeds spoedig de
première kan worden tegemoet gezien.
Het Oordeel.
Het nieuwste tooneelspel van Anna
van Gogh»Kaulbach wordt onder lei»
Iding van Ko van Dijk bij het Schouw»
tooneel ingestudeerd. Begin Novem»
ber zal vermoedelijk de eerste voor»
stelling plaats hebben.
Van groote principieele beteekenis is
dil ontwerp niet. Al zal de waarde
van de C. A. er wel door omhoog gc»
bracht worden, een volle ontwikkeling
van dit instituut is in de oogen van
velen door deze nieuwe reglemen»
tcering niet te verwachten. Zij zal
blijkens de Memorie van Toelichting
geen onderdeel vormen van de rc»
geling van de gewone arbeidsovereen»
komst, maar waarschijnlijk een afzon»
derlijken titel van Boek III van het
Burgerlijk Wetboek moeten innemen
Daartegen pleit intuschen het feit, dat
het ontwerp naast overeenkomsten»
recht ook vereenigingsrecht bevat.
Veel verzet zal het nieuwe ontwerp
misschien niet ontmoeten; men heeft
immers met het vraagstuk, hetwelk
in deze omgeving thuis hoort: de bio»
dendverklaring, al zijn voor» en tegen»
argumenten dubbel en dwars noodig!
Maar zoover is het nog niet
MOLLERUS.
LETTEREN EN KUNST
HET TOONEEL.
HAAKLtM i 'lüoriEEL.
DE HANEBALK.
Dc samenstellers van het programma»
boekje van Haarlem s Tooneel hebben
het ons, recensenten gemakkelijk ge»
maakt door in het programma een uit#
treksel van kritieken over de te spelen
stukken op te nemen.
Zoo las ik van Broedde t's H a n c»
balk, dat het geestiger en genoegelij»
ker is dan een half honderd klucht» eu
blijspelen van buitenlandsche kom»af
o. die Nedcrlandsche chauvinisten!
dat het veel studentikoozen humor
bevat, cn iets origineels is en dat wij
snedigheid, geest cn slagvaardigheid m
dit stuk hebben te waardceren. Ik heb
dus maar voor het uitkiezen. Maar het
wordt toch wel 'n beetje moeilijk, als
jc het cr niet heelemaal mee eens bent.
Origineel is dit blijspel in zijn op»
zet ongetwijfeld. Twee schilders
beiden op zwart zaad die in een
leegstaand huis een zolder onder dc
haucbalken hebben betrokken, worden
plotseling in hun „vie de Bohème" ge»
stoord als de kamers beneden hen wor»
den ingenomen door het gezin van een
provinciaal, die met handel in vul»
kachels rijk is geworden. Uit het sa»
menwonen in éénzelfde huis van zoo
gansch verschillende elementen zou ze»
ker een geestige cotnedie hebben kun»
nen groeien. Maar het blijspel, dat wij
in het eerste bedrijf verwachten, komt
niet. Broedclet is er in blijven steken.
Hij heeft zijn stuk niet weten te vul»
Ien Het blijft bij 'n paar grappige
en ook minder grappige tooneeltjes;
de stof wordt niet verwerkt, van ka»
rakterteekening is geen sprake en in»
plaats van in de hanebalken komen wij
al heel gauw gelijkvloerse!» terecht met
dezen auteur. Instede van het komisch
element in de botsing tusschen de bo»
ven» en benedenburen twee werel»
den dus te zoeken, moest Broedclet
zijn grappigheid hebben van een would»
be Bohémien, die volgens een der ge»
citeerde critici zich „studentikoos" ge»
draagt. Men zou dat optreden ook poe»
nig en onbeschoft kunnen noemen.
Neen, bijzonder gelukt kan ik n'en
déplaise dc aangehaalde citaten dit
Hollandse}» blijspel onmogelijk vinden.
Ook de opvoering door Haarlem's
Tooneel was minder gelukkig dan wij
anders van deze verdienstelijke dilet»
rantcnclub gewoon zijn. Enkele spelers
lieten zeer zeker aardig individueel
spel zien. maar het t« kort stak dit
keer mijns inziens voornamelijk in de
regie. Men speelde te veel op zichzelf,
het werd geen geheel, wij constateer»
den bijna voortdurend gemis aan sa#
menspel. Hierdoor kregen wij op het
tooneel slechts zelden dc ware blijspel»
stemming.
Reeds dadelijk ir. het eerste verre,
weg beste bedrijf misten wij de sfeer
van de „hanebalken". Voor de inrich»
ting van het tooneel de zolder
meer dan lof. Deze was werkelijk
evenals de aanklceding van II
bijzonder gelukkig. Maar het zou daar
op dien zolder"vrij doodsch zijn geble»
ven. als de heer Van Dongen als Hein
Sprank er niet wat leven en beweging
in gebracht had. Ook in het tweede
bedrijf schoot de regie nog als eens te
kort. Het tempo was voortdurend veel;
te langzaam. enkele tooneelen
vooral tusschen Heitner en Annie
leden door te zwak cn gebrekkig spel.
wij zagen roode whisky op tafel vcr>
schijnen, telkens, telkens kwamen soe<
Iers veel te laat op en het effect van
het door den heer van der Horst zeer
goed gespeelde slottooneel in II ging
vrij wel geheel verloren, doordat de an
deren niet of onvoldoende aan
de handeling deelnamen. Wat zou ->n»
der strenge regie hiervan iets heel au-
ders te maken zijn geweest!
Maar laten wij van Manderen's raad
aan mevrouw Pril opvolgen en onze
lorgnet afzetten. In het individueele
spel van sommige spelers viel veel te
waardceren. Zoo was de heer van Don=
gen als de luidruchtige grappenmaker
Hein Sprank, buitengewoon goed od
dreef. Aan hem was het te danken dat
er althans nu en dan gang in de voor#
stelling kwam. Dat hii wat poenig in
zijn optreden was. kon men hem niet
wijten. Dat is de schuld van den
auteur. Hij speelde de rol- met opge»
wektheid en brio. Maar waarom had hij
zich in I en III zoo eigenaardig toe»
getakeld Hij deed meer aan een
Italiaanschen orgeldraaier of een boer
uit Andalusië dan aan een Haagsch
schilder denken.
Na der-, heer van Dongen noem ik
onmiddellijk den voorzitter van Haar»
lem's Tooneel. Wat deze van het rol»
let je van het aangeschoten caodidaat»
Kamerlid maakte, was heel vermake#
lijk. Een bijzonder compliment voor
zijn neervallen bij de sofal Dat was
In den uithoek van Twente staan weer eens, door het stijgen van den Dinkel, honderden hectaren bouw» en weiland
blank. Vele boerderijen zijn reeds geïsoleerd. Hierboven een beeld van het terrein tusschen Losser en Over-Dinkel.
acrobatisch alleen ree-ds oen gewaagde
en geslaagde toer. Zoolang hij op was.
was er de blijspelstemming en het
kwam vooral door hem, dat de sortie
der drie vrienden een open doekje
mocht krijgen.
De heer Van der Horst had als
Willem Heitner in het begin blijkbaar
moeite er in te komen! En de regie
liet hem daarbij nog heele scenes
met zijn neus tegen het zij-doek spelen.
Heitner is toch niet alleen een „treur»
wilg", maar ook artist. De roode
whisky hielp hem pas goed tc paard.
Toen begon de rol hem te pakken en
het slottooneel van 11 speelde hij wcr»
kei:jk zeer verdienstelijk. Ook in III
wist hij den lever.digen toon vast te
houden, zoodat hij de rol veel beter
wist te doen uitklinken dan hij haar
inzette.
De heer Harnann had uit een der
kritieken in het programma kunnen
zien, hoe de rol van den kacheifabri»
kant opgevat moest worden: „een
leuke pipa met levenswijsheid, bonho»
mie en rustige rust". Die eigenschap
pen misten wij te vee! in zijn spel.
De heer Hamar.n speelde te vee! zich
zelf. Dank zij zijn routine is hij altijd
een speler, die zich gemakkelijk bc-
weegt op het tooneel en dat is reeds
veel.
Het is jammer, dat bij Haarlem's
Tooneel de jonge meisjes»rollen niet
voldoende bezet kunnen worden. Dc
rol van Annie cischt een heel andere
kracht dan de dilettante, die haar gis
teren vervulde. En bepaald een zeer
groote vergissing leek het mij van de
regie om Chris „en travesti" te laten
spelen.
Een voorstelling, waar dus nog al wat
op aan be merken viel. Maar het pu»
bliek was gelukkig goedlachs, zoodat
t doel: den leden een vroolijken avond
te bezorgen, bereikt is. En aan applaus
heeft het vooral aan het slot
r;*ct ontbroken- Toch hoop ik. dat
Haarlem's Tooneel met Pomarius artis»
tick revanche zal nemen. En ik geloof
dat ook wel, want ik weet, dat deze
vcreerwging het beter kan.
Voor den aanvang der voorstelling
heeft de voorzitter van Haarlem's
Tooneel, de heer Van Ecden, dc nieuwe
directeuren van den schouwburg aan
den Jansweg gehuld.2d. Hij bood hun
met een paar hartelijke woorden een
lauwerkrans aan cn roemde de mede
werking van de directie voor den
sbeun bij de repetities! „Hief achter het
tooneel is nu alles, als in de zaal pu.k
in orde'', zei de heer v. Eedcn. Hij sprak
den wensch uit. dat Haarlem's Tooneel
nog dikwijls in den schouwburg aan
den Jansweg onder de directie van de
heeren Kaart en Muller mocht spelen,
welke wensch met een warm applaus
van het publiek onderstreept werd.
MUZIEK
J. B. SCHUIL.
BERNARD SHAWS
ANTWOORD.
Bernard Shaw was uitgenoodigd tc»
genwoordig te zijn op een congres der
Engelschc federatie voor crematie.
Shaw die verleden jaar ernstig ziek
is geweest, antwoordde op de uitnoo»
diging: Ik kan onmogelijk komen, want
velleden jaar ben ik zelf bijna gecre»
mcerd en liever blijf ik dus maar weg.
Ik moet oppassen om in het openbaar
niet te veel te spreken.
EERSTE KAMERMUZIEKAVOND
VAN DE AFD. HAARLEM
DER M. T. B. D. T.
TRIESTINER KWARTET.
Stadsschouwburg.
Met Mozart vingen wc aan, niet met
een zijner meestgcspcclde kwartetten
doch met het tweede der zes aan Haydn
opgedragen werken. De zorgelooze
vroolijkheid, den zonnigen glans, Mo»
zart zoo eigen, mist men in dit in d>
mineur geschreven kwartet: ernst en
weemoed spreken er uit; slechts in het
Trio der Menuet klinkt even een blij»
der toon. Ook de gevarieerde Siciliennc
die het werk afsluit is vreugdeloos.
Met Beethovens eerst geschreven
kwartet, dat echter in de zes als op.
IS verschenen strijkkwartetten als no.
3 staat een werk vol zon cn humor
zouden we verder gaan. Gewapend
met partituren zaten velen in afwach»
ting. Doch 't werd anders. In plaats
de vriendelijke vraag a»g der eerste
viool in op. 18 no. 3 knorde dc alt g«a»
bes, f»g»e. geparodieerd door de eerste
viool: Beethovens laatste werk (laatste
met uitzondering van dc groote finale
van het kwartet op. 130 die dc plaats
der oorspronkelijke, der „grosse Fuge",
moest innemen), het kwartet op. 133
klonk. De niet aangekondigde program»
mawijziging heeft ongetwijfeld vele
oningewyden danig in de war gebracht.
Wanhopig werd door enkelen in par,
tituren gezochtDc oorzaak der
wijziging zou eerst later blijken.
Beethovens op. 135 staat aan het
einde der reeks op zich zelf. Geweldige
diepzinnige werken waren voorafgc»
gaan: toongcdichtcn vol problemen, vol
strijd; uit heftigsten en innigsten drang
geboren. En ziet, daarna grijpt Beet»
hoven nog eens dc pen en schrijft ccn
kwartet, klein in omvang vergeleken
bij dc vorige reuzenwerken. luchtig,
spcclsch, humoristisch. Weer heeft hij
overwonnen, weer staat hij boven allen
aardschcn strijd en aardsche ellende.
Zelfs dc strijdvraag „Muss cs sein?'
met het antwoord ,,cs muss sein", het
motto der finale, schijnt men niet al tc
ernstig tc moeten nemen, hoeveel com
mentaren over dc beteekenis daarvan
al gelanceerd zijn. Alleen het Lento
assai is ernst, „fast zu ernst" zou
Schumann misschien gezegd hebben.
Diep religieus (klinkt dc aanvang niet
als ccn zacht orgel?) zien wij den toon»
dichter in zyn laatste levensmaanden
voor zijn God geknield, even (in dc
cis min. variatie) als door een huivering
voor den naderenden dood bevangen,
dra weer door vroom godsvertrouwen
gesterkt. Dit korte, slechts 54 maten
tellende stuk is ontroerend, zooals
slechts een Adagio van Beethoven zijn
kan. Tusschen de overige declcn van
het kwartet staat het ecnigszins
vreemd, zonder psychologische nood»
zakelijkheid. Gemakkelijk voor het ver»
staan zijn die overige declcn niet. Dc
humor iron'c. halsstarrigheid van den
„laatstcn" Beethoven zijn anders dan
in zijn jeugd; de polyphonic is zooveel
meer samengesteld, de tonentaal zoo
verfijnd, dat slechts een opmerkzaam
en herhaald hooren voldoening kan
schenken. Daarom zal op. 135 wc! nooit
tot de meest „populaire" werken van
Beethoven behooren.
In de pauze bleek, zooals ik zei de
oorzaak der verwisseling. Den kunstc»
naars was door hun concertdircctie een
ander programma opgegeven dan aan
het Toonkunstbestuur. En zoo waren
allen te goeder trouw. Doch nu lie*
pen wc gevaar Schuberts d min. kwar»
tct ook te missen, want het Triestiner
Kwartet had de opdracht Debussys
op. 10 tc spelen cn had dit werk mee»
gebracht. Gelukkig konden nog net bij»
tijds. de partijen van Schuberts kwar»
tct door een concertbezoeker die ze in
zijn bezit had, ter plaatse gebracht
worden. Gelukkig zeg ik, want ongaar*
nc had ik, en zeker velen met mij do
werkelijk grandioze vertolking van dit
meesterwerk gemist. Het Triestiner
Kwartet, bestaande uit de heeren Jan»
covich (geen gelukkige naam voor een
violist: men kan beter Fiedler of
Playfair hcetcn), Viczzoli, Dudovich
cn Baraldi, heeft Schuberts werk tot
het hoogtepunt van den avond ge»
maakt cn voorzeker aller sympathie en
bewondering gewekt. Klankschoonheid
en «evenwichtigheid, temperament en
technische volmaaktheid werkten sa»
men tot een geheel van dc hoogste or»
dc.
Dc prachtige variaties, dc heerlijke
fiorituren in het trio, de adcmbencmen»
de finale, het was alles voortreffelijk.
Hoe geniaal is zulk ccn stuk, eu hoe
armoedig schijnen, daarbij vergeleken
al die cerebrale „moderne" producten,
welker extravagances door allerlei
schoonschijnende menigmaal zeer pa»
radoxale rcdcnccringen van de compos
nisten of hun vrienden cn bentgenoo»
ten moeten worden verklaard en verde»
digd.
Met gaat er mee als in Scribes „Ca»
maradcrie": men komt cr als men
vrienden heeft, maar men blijft als
men genie heeft. Scribe spreekt van
.talent" doch talenten hebben we al
meer dan teveel, cn met elkaar zijn zc
nog niet voldoende. Voor Schubert is
geen verklaring noodig: zijn d min.
kwartet, het belangrijkste naast Beet»
hovens kwartetten zal wel blijven zoo»
lung nog iemand ontvankelijk voor
schoonheid is.
Do spelers gaven ook in Beethoven
proeven van zeer geacheveerd samen»
spel, in het Lento van diep inzicht;
hun vertolking daarvan stempelt hen
reeds tot kunstenaars van beteekenis.
En ook in Mozart werd dc juiste toon
wel getroffen, zoodat ik geloof tc mo»
gen aannemen dat allen die aanwezig
waren het Triestiner Kwartet gaarne
zullen weer zien en hooren.
KAREL DE JONG.
BELANGRIJKE VONDST.
In de buurt van dc Hongaarsche
stad Azcgcd heeft de directeur van
het Stedelijk Museum bij opgravingen
een belangrijke vondst gedaan, die bc»
staat uit met juweclcn versierde gou»
den sieraden, gespen en goudplaten, die
uit de vijfde of zesde eeuw dagtcckc»
ncn. Men denkt dat de voorwerpen
aan een hoofdman der gebieden heb»
ben behoord cn dat hij ze heeft bc»
graven tijdens ccn oorlog met de
Asarcn.
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN
a 60 Cent* per regeL
ontstaan door Gevatte Koude, b«s'rijdt
men spoedie en eoed met Miinhardt's
Sanapirir>-ta bietten
Glazen Buisie 75 ct. Bij Apoth. en Drop.
ten vreae-ijkt orkaan heeft opnieuw het Zuideiijk deel van Noord»AiR?rika r~':-'erd, ditrr.--1 in het hijzonder Cuba.
Een der voorsteden van Havana, welke stad men hie.- i.e. c'g 'd, Jj hc: z, g "cn.
Te Londen vergaderen de minister»presidenten van de wijdvertakte deelen van het Brilschc wereldrijk. Op onze fot
v. L n. r. eerste rij: Cosgrave (Ierland), Hertzog (Zuid»Afrika), Mackenzie King (Canada), Baldwin (Gr' -t B annUO
Bruce (Australië), Coates (Nieuw Zeeland) en Munroe (New Foundland). Tweede rij: M»h-<r.-dja van I' liscb
afgevaardigde). Lord Birkenhead, Winston Churchill en Lord Balfour.
