THERMOGENE
A
HAARLEM'S DAGBLAD
FLITSEN
geheel en all
TEGEN
STEKEN IN DE ZIJ
Doozen van 75 en 45 cent
EISCHT HOLLANDSCHE VERPAKKING
MAANDAG 6 DEC. 1926TWEEDE BLAD
LOUIS DE VRIES.
VAN ONZEN REIZENDEN REDACTEUR.
Melpomene, die bij zijn wieg hadden
gestaan, hadden het ander® besloten.
Behalve diamantslijper was hij in die
jaren ook nog rederijker en de rede*
rijkerij heeft over zijn verder leven bc»
slist. In de verceniging „Advendo"
speelde De Vries meestal voor lief»
dadige doeleinden de hoofdrollen in
stukken, die in de romantiek gedrenkt
waren. En zijn liefde voor de roman»
tick voedde hij verder met nu en dan
wanneer het „er af kon" Bouw.
meester zijn afgod in diens grootc
rollen te zien spelen. Dat hij zelf nog
eens naar het toonel zou gaan en hij
later Louis If zou worden genoemd,
vermoedde hij toen nog allerminst. De
zorgen voor zijn gezin deden hem in
die dagen wel aan andere dingen den.
ken.
Toen gebeurde het. d®t Louis de
Vries in een declamatiewedstrijd voor
een jury. waarvan mannen als Rossing.
Revding, Lamberts Hurrelbrinck en Be.
linfante lid waren tegen 12 tegen
standers met „De Schipbreukeling" van
Coppée optrad en de gouden medaille
won. Zijn voordracht had sterk de
aandacht getrokken en het was Rev.
ding de auteur van de bekende re»
vaie De Doofpot die na afloop naar
hem toekwam cn zei: „U moet aan
het tooneel!"
„En mijn vrouw en kinderen dan?"
vroeg De Vries.
Dat was een bezwaar, hetwelk zelfs
een Rcyding maar niet zoo in den doof.
pot kon stoppen. Maar een talent als
de Vries zoo laten loopen. dat kon
Revding toch ook niet! En hij bracht
hem in aanraking met Louis Bouw.
meester.
Bouwmeester had de Vries al eens
den ecnacter „Marcel" zien spc»
fen, hij had plezier in dat ras»cchtc
talent en hij bood aan. de regie van
..Advendo" op zich te nemen. Dit was
het eerste persoonlijk contact van
Louis de Vries met dien anderen
Louis, die op zijn kunstenaarsloopbaan
een zoo grootcn invloed zou hebben.
De Vries profiteerde van de lessen, wel»
ke Bouwmeester als regisseur hem gaf
en al heel spoedig ging er niet alleen
in de diamantwerkcrswereld een roep
uit van zijn ongewoon talent! Al meer
en meer drong men er bij hem op aar
Louis de Vries gaat jubileeren! In
September 1901 debuteerde hij de
toen reeds bijna 30«jarige tc Rotter»
dam als Alva in Sardou's „Vaderland"
cn tusschen dien .datum en nu liggen
23 jaar van stagen arbeid, van dikwijls
moeilijken maar ook succesvollen strijd,
van oprechte, sterke tooncelspeclkunst.
Louis de Vries kan bij dit zilveren ju»
biieum op een carrière terugzien als
slechts weinigen onder onze tooneel»
•pclcrs.
Als zoon van doofstomme, streng ge»
loovige Joodschc ouders, uit een gezin,
waarvan drie der zeven kinderen het»
zelfde gebrek hadden als vader en
moeder, scheen hij allerminst voorbe»
stemd om acteur tc zullen worden.
Reeds heel jong bp 17»jarigcn leef»
tijd was hij getrouwd „mijn vrouw
cn ik waren samen nog geen 35 jaar
oud!" zei hij mij en op 25»jangcn
leeftijd moest hij reeds voor een gezin
van 4 kinderen een boterham verdie»
nen. H»j was als diamantslijper
ccn in dc diamantwerkcrswereld be«
kende cn beminde figuur de Vries
zal ook toen al reeds de joviale, vrien»
dclijkc en gulle kameraad zijn ge»
wecst, die hij als acteur is gebleven
cn er was zelfs sprake van. dat hij in
het hoofdbestuur van den A. N. D. B.
tu worden gekozen. Maar Thalia cc'
acteur te worden! Maar de „4 bloeden
van kinderen" zongen een gnnsch an«
der koor. Totdat invloedrijke mannen
als Dirk Becrends een man, over
wien de Vries steeds met groote waar»
deering spreekt Mr. Van Schcvich»
haven Ivans Mr. Fcntener van
Vlissingcn, Mcinard Mcrens hoc
graag had de Vries den heer Marens
nog op zijn feest gezien! en Waller
een comité vormden cn ccn fonds bij
elkander brachten om Louis dc Vries
in staat te stellen op dc 'J ooncelschool
te gaan studccrcn! Én de Vries had
nadat hij reed* bij Johanna Dusjult les
in adcmgymnastick cn stemvorming
had genomen den moed om als 28»
jarige cn vader van een gezin tusschen
jongelui op de schoolbanken te gaan
zitten! Het was een bewijs van zijn
ernst cn zijn wil om er te komen! En
hij is er gekomen! Reeds na écn jaar
kon hij cmJ.ixamen doen met Cor var.
der Lugt Mclsert, Gerard Vrolik.
Louis Vervoorn cn Emma Morel al»
len dus artisten. die dit jaar ook in het
jubileu(n*zonnctje hadden kunnen gaan
staan cn dc fragfnentcn en rollen,
die hij op het eindexamen speelde
Petruccio in Shakespeare's Getemde
Feeks, de „blinde" ln Top NacffVGc»
nadeslag. Cyrus Blcnkarn in de Fa.
bricksbaas en Je rebbe in Vriend Frits
wezen reeds ongeveer de plaatsen,
die hij als tooneclspcler zou innemen.
Een nieuwe wereld lag nu voor dc
Vries open vol illusies trok hij met
zijn gezin naar Rotterdam, waar Jan
Mulder hem bij zijn gezelschap een
mooi engagement had aangeboden. Zijn
debuut als Alva was heel gelukkig cn
alles leek even prachtig. toen reeds
drie maanden later dc directeur van
den troep failliet ging cn Dc Vries Jic
keerzijde van de tooneclspclcrsmedaille
leerde kennn». Dc zaak werd door dc
artisten voor gemeenschappelijke reke»
ning voortgezet en dc Vries onder,
vond in een heel moeilijk jaar. dat de
weg naar den roem soms duur dat
was ih Jat geval „in het geheel niet"
werd betaald! Maar aldra braken er
betere tijden voor den kunstenaar aan.
Van Lier riep hem den Amsterdam»
mcr in hart cn nieren al heel spoe»
dig naar de hoofdstad terug en daarop
volgde voor hem dc mooie tijd van
„Het Hnnrlcmsch Tooneel", waarin hij
naast dc twee Bouwmeesters Louis
en Frits speelde en het mee6te heeft
geleerd! Daar naast die twee grooten
die twee romantici voelde hij zich in
zijn element!.
Dat alles vertelde De Vries mij. toen
wij deze week «amen op zijn kantoor
achter den Hollandschen Schouw»
burg te Amsterdam zaten te praten.
Midden in de repetitie van „Enrico IV"
het mooie tooneclspcl van Piran»
dcllo. wiyirin hij zal jubileeren was
ik hem 's middags komen „overvallen".
Hij had mij wel is waar geschre»
•en, dat hij mij op dat uur verwachtte,
maar ik hen er niet zeker van. of hij
dc afspraak al weer niet vergeten had.
En wat wonder, wanneer je als kunstc»
naar midden in je werk bent! Het was
het drukke gedoe van een repetitie,
zooals Ik dat zoo dikwijls had meege»
maakt.
In het midden van de koffiekamer
van den Hrtllnndschen Schouwburg ach.
ter een tafeltje zat in zijn volle breed»
te met zijn zwarte lokkenpracht. Frank
Luns, de regisseur. Snel wipte Plne
Beider langs mij heen even mij nog
in het voorbijgaan de hand reikend
om „en scène" te komen, en achter
haar aan, wat schuchter, stapte ik als
haar page mede naar binnen. Maar aan
het hof van Enrico IV werd ik niet
verwacht en dc heer Luns keek even
verbaasd naar dezen ongenooden gast.
Doch dadelijk kwam Louis dc Vries
met uitgestrekte Vind op mij toe. Af»
spraak was afspraak. Hij regelde vlug
het een en ander met den regisseur cn
toen Ring hij mij voor naar zijn kan»
toor, waar kransen," linten en tal van
foto'® van Ncdcrlandsclre cn buiten»
landschc beroemdheden ik zag er
portretten van Moissi. Julia Culp. Her»
man Rcichenbach den auteur van
Lehmann de familie Louis en Frits
Bouwmeester, Querldo, Heijcrmans. Fa.
bricius, allen met „opdrachten" een
vierkant houten hok tot een gezellig
acteursmllieu stoffeerden. En onmiddcl»
lijk zat Louis de Vries tegenover mij
in zijn leeren clubfauteuil „op zijn praat»
stoel". En hij vertelde mij van zijn
jeugd en zijn leerjaren en den tijd van
Het Haarlemsch Tooneel, zooals ik
hier neerschreef.
.Ja, die jaren van het Haarlemsch
Tooneel. dat was een mooie tijd!", zei
hij me en in zijn oogen was even een
clans van geestdriftig herdenken.
Spelen met de Bouwmeesters en dan
dat repertoire! Enkel sterke speelstuk
ken! Voor Louis Bouwmeester heb ik
VAN HAARLEM'S DAGBLAD No. 763
BOVEN EN BENEDEN
Vader informeert aan
dc t"rap of iemand ook
weet, waar die brief ge»
bleven is, dien hij a&n
den belastinginspecteur
heeft geschreven
boven gaat ccn deur
open en Mientjc infor»
meert wat cr is. Vader
begint zijn vraag tc her
halen
als er een andere deur
opengaat en moeder wil
welen of iemand haar
geroepen heeft
de vraag wordt weer
herhaald, als Mienifje
uitlegt dat niemand
moeder riep, vader zocht
alleen ergens naar
midden in dit debat
g^at de zolderdeur open
en Jan vraagt of iemand
hem soms moet hebben
terwijl moeder cn Mien»
tje Jan op de hoogte
stellen, herhaalt vader
zijn vraag, zonder dat
iemand hem verstaat
vader berust in stilte,
terwijl het trio boven
elkaar verzoekt stil te
zijn, zoodat zc kunnen
hooren wat vader wil
vader vindt den brief in
zijn zak. verdwijnt zwij»
gend en kat hen boven
de zaak verder uitveciw
ten.
(Nadruk verboden.)
altijd grooten eerbied en bewondering ge
had! We konden ook *ltijd goed samen
opschieten. Ik herinner mij nog, dat hij
eens zei, terwijl hij zijn hand op mijn
schouder legde: „Dat had mijn zoon
moeten zijn!
Maar Frits was niet minder groot!
Wat 'n artist! Hij was misschien nog
genialer! Frits was ook' heel muzikaal
en speelde onder andere zeer goecf
viool! Ik kon met de grootste bewon»
dering een heele avond naar Frits' spel
staan kijken.
Het publiek was in dien tijd ook an»
ders dan nu! Men ging toen nog naar
de komedie om spel te zien! Nu ver*
langen de menschen in een schouwburg
in de eerste plaats amusement en liefst
lichte amusement! Hoe zelden hoor je
nog na afloop van een voorstelling de
menschen in geestdrift tot elkaar zeg»
gen: „Dat was nu weer eens 'n groote
avond!"
Toch heeft de Vries zijn vertrouwen
den smaak van het pubilek niet ver»
loren. „Ik geloof zeker", zegt hij, „dat
de menschen van tegenwoordig ook nog
wel van het breede werk en de roman»
tick houden! Als het maar eens werke»
lijk goed gegeven werd! Maar het
tooneel van tegenwoordig U te veel
versnipperd! Het ongeluk van het he»
deodpagsch tooneel in Nederland is, dat
elk acteur van eenige en soms ook
van geen beteckcnis dadelijk direc*
teurtje wil spelen! Daardoor is er bijna
geen enkel gezelschap met een vaste
kern! Zie je in het buitenland, dat de
directeuren regisseeren en spelen tc
gelijkl E©n Max Reinhardt of een Jes»
suer zou er niet aan denken! Hoe veel
goede krachten loopen er in ons land
niet zonder vast engagement rond?
Jonge menschen van talent krijgen bijna
geen kans meer!"
Wanneer de Vries dat zegt, ga ik in
gedachte zijn carrière nog eens na.
In zijn jongen tijd heeft men hem
zooals hij zelf erkent de kans wel
degelijk geboden en hij heeft er volop
gebruik van gemaakt. Weinig acteurs
hebben zoo vlug carrière gemaakt en
zich zoo spoedig een groote groep van
bewonderaars gevormd als Louis de
Vries. Het „kleine" werk heeft de Vries
bijna niet gespeeld. Zijn indrukwekken»
de Uriel Acosta bracht hem al spoedig
op het eerste plat: en toen hij in 1911
zijn tienjarig jubileum vierde, kon hij
reeds op een rollenreeks wijzen, waarop
menig gereüsseerd acteur aan het eind
van zijn loopbaan kan zijn.
En nu bij zijn zilveren jubileum?
Welke voortreffelijke creaties heeft hij
m die 25 jaar niet geleverd! De Vries
behoefde ze mij niet noemen. Ik heb
zc bijna alle gezien en de meeste staan
klaar en onverbleekt in mijn herinne»
ring. Sender Lehmann, de Wandelende
Jood, Pancras Duif, Androcles in
het stuk van Shaw Gabriël Schilling
van Hauptmann Dr Miller in Het
Recht van Staken één van zijn fijnste
rollen Judas Ish Kariot, Sachel
in Ghetto Narciss, Kaïn in hel
drama van Wildgans Sero in Heyer»
mans' De Schoone Slaapster, professor
Schumacher in De Schepper, ik noem
hier slechts enkele, die mij zoo dadelijk
in het geheugen komen.
Ik vraag de Vries, wat hij het liefst
speelt en hij antwoordt zonder zich
een oQgenblik te bedenken.: „Mijn
grootste liefde heeft het breede werk
in de klassieke en de romantiek en
het sterke in de modernen! Er moet te
spelen vallen!"
„En het blijspel?" vraag ik.
,Ja, ja, ik weet het"en de Vries
begint te glimlachen. „U wilt mij altijd
maar in het blijspel zien!"
De Vries heeft mij begrepen. Het is
een kant van zijn talent, die door het
publiek maar al te weinig gekend wordt.
Ik heb van de Vries prachtige fijne
blijspelfiguren gezien en ik zeg het hem
nog eens, ervan overtuigd te zijn, dat
hij in dezen tijd, nu de menschen aller»
eerst amusementskunst vragen, als
blijspelspeler gauw nieuwe successen
zou boeken. Wie zich zijn majoor Van
Baarbergen in Gepensionneerden, zijn
Ezau Prellstein, zijn Justin Jasper Kras»
seman if Cupido te Vondeling herinne»
ren, zullen daarvan mede overtuigd
zijn.
„En nu het jubileum?" vroeg ik.
„U weet. dat ik met Enrico IV, de
rol, die Moissi hier op zijn laatste
tournee heeft gespeeld, jubileer. Eerst
heb ik nog gedacht aan „De Vrek" van
Molière, maar dit stuk van Pirandello
trok mij toch nog meer aan. Ik ben,
geloof ik, erg gelukkig geweest met het
engageeren van mijn artisten. Pina Bel»
dcy bijvoorbeeld speelt de markiezin en
Pierre Mols, baron Belóredi. Er heeft
zich een groot landelijk comité gevormd
dat zich weer in plaatselijke comité's
onderverdeeld heeft. Ook hebben zich
comité's in het buitenland in Parijs,
Londen, Berlijn en België gcconsti»
tueerd en zal er ccn gedenkboek worden
uitgegeven, waarvoor o.a. artisten als
Jessner, Else Lehmann, Bassermann,
Pallenberg en Hauptmann bijdragen
hebben geleverd. Ik heb dus niet over
gebrek aan belangstelling te klagen. Op
9 December is de avond te Amsterdam
En op Woensdag 15 December in den
Stadsschouwhurg, te Haarlem!"
Juist op dat oogenblik stak Frank
Luns zijn hoofd om den hoek van de
deur.
„Zeg Lou, wij moeten weg!"
De Vries toonde mij nog vlug eenige
foto's, het door Huib Luns voor zijn
tournee geteekende affiche en terwijl
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN
a 60 Cents per regel.
genezen door
Aspirin-Tabletten „SojbA"
ln orlglneele verpakking met den
oranjen band ondersteund door
masseeren met
Spirosal-
oplosstng „<3ayefc",
het eenige wrijf-
middel, dat diep in
de huid dringL
Want Aspirin
wij door het nauwe steegje naast den
Hollandschen Schouwburg liepen, ver
telde hij mij nog met zijn zangerige
stem van zijn, toekomstplannen. Want
de Vries is vol illusies! En wat wonder,
nu hij aan den vooravond van zijn ril*
veren jubileum staat! Hij heeft zich
voor zijn tournee een prachtig stuk en
een hem voortreffelijk liggende rol
gekozen; hij mag er dus op rekenen,
dat zijn weg in de komende maanden
over lauweren en bloemen zal gaan.
Een synthetische beschouwing over
den acteur dc Vries gaf ik in dit arti»
kei niet. Dit laat ik bij het jubileum
aan mijn andere helft, den tooneelcrc»
ticus over. Dit artikel wil slechts een
inleiding zijn voor zijn tournee en een
opwekking voor mijn lezers om op 15
December de voorstelling van Enrico IV
bij te wonen. Daarom heb ik hem zelf
voor het grootste deel aan het woord
gelaten.
Dat ik Louis de Vries veel succes op
zijn tournee toewcnsch, behoef ik hem
hier wel niet te zeggen. Een acteur als
hij, die in onze tooneelwereld een zoo
eigen, aparte plaats inneemt, de eenige
opvolger van de romantici, verdient
het.
J. B. SCHUIL.
FEUILLETON
TE SLIM BEDACHT.
15)
„Ik leg cr mc bij neer. Waar denkt
u vannacht tc slapen?"
„Dat weet dc hemel ik niet!"
..Waarvan zult u leven? Verstaat u
handenarbeid?"
../\ntony Cowlrick strekte z'n han*
den uit.
„Vindt u hieraan dc sporen van ruw
werk?" vroeg hij. -
„Zc waren fijn en zacht als dc han»
Jen ecner dame. Op 't oogenblik waar»
in onze verslaggever een er van aan»
vatte, stond dc vrouw die. iOt nu. op
dc stoep voor een huis in de nabijheid
gc/cten had. op: onze m~dcwcrke- voel
dc ccn zenuwachtig trekken door die
hand gaan. en toen hij opkeek, zag hij
met verwondering, dat er een grootc
ontroering op Cowlrick'® trekken te be*
sp.-uren was. cn zijn oogen de vrouw,
die langzaam voortliep, volgden.
Zc was jong cn knap. Ook dat dit jonge
m'-oic schepsel zich in dit stadsgcdecl»
te ophield sprak tegen haar zelfs
haar jeugd en schoonheid deed dit, en
haar blijkbare werkloosheid.
Antony Cowlrick rende haar na. ter»
wijl onze verslaggever achterbleef. Hij
was niet voornemens de rol van 'n de»
tectivc te spelen, trachtte z'n taak te
vervullen zonder zich op te dringen, en
keek slechts van uit dc verte wat zich
verder afspeelde.
Toen Antony Cowlrick de jonge
vrouw inhaalde, raakte hij haar arm
aan en sprak haar toe: zij gaf geen ant»
woord, keek onverschillig naar hem
om. cn ging met ccn gebaar van afkeer
haastig door. 't Volgend oogenblik was
hij weer naast haar. raakte weer haar
arm aan cn zei "n paar woorden, die
haar aanleiding gaven, naar hem om
te zien en hem opmerkzaam aan tc kij»
ken. Er kwam een lichte twijfel op haar
gezicht. maar slechts een oogenblik,
daarna was 't alsof haar ziel door een
lichtstraal werd verhelderd: haar ge»
zicht blonk van vreugde. Tot nu toe
was ze slechts mooi geweest nu was
zc een schoonheid.
Er scheen een uitdrukking van ver»
rukking over haar liepen tc willen ko»
.men. doch Antony Cowlrick drukte
j z'n hand op haar mond. en wierp een
waarschuwenden blik naar den kant
waar onze verslaggever stond: Jc vrouw
I vatte echter dc hand die haar mond
j sloot, cn kuste zc met hartstochtelijke
Iteederheid.
Daarna deden zij elkaar haastige vra»
gen. die voor beiden van belang sche*
ncn te zijn. Zijn laatste vraag bcant»
woorddc zij' met ccn treurig schudden
var haar hoofd, terwijl hij hare vin»
gers omvat hield cn er nauwkeurig
naar keek. Zocht hij misschien naar
ringen die hij te gelde zou kunnen ma
ken? Hare handen waren zonder ceni*
gc versiering. Daarna keek hij naar
hoor ooren. haar hals, maar zij bezat
niet 't geringste voorwerp van waarde.
Onze verslaggever behoefde geen woord
te verstaan, om zich tc kunnen voor.
stellen, wat er voorviel tusschen den
in lompen gcklecdcn uitgeteerden man
cn de mooie maar even arme vrouw.
Antony Cowlrick dacht niet lang na.
Met ccnigc vlugge stappen kwam hij
bij onzen medewerkers terug.
„Ik heb 'n vriendin teruggevonden",
zei hij.
„Dat heb ik gezien", was 't antwoord.
„U waart bereid me ccn sovereign
te lccnenik wilde toen geen geld
van u aannemen.... mag ik nu mijn
verzoek herhalen?"
Onze verslaggever gaf hem 't geld
zonder eenige opmerking.
't Vlugge, vriendelijke voldoen aan
zijn wensch scheen Antony Cowlrck
tc ontroeren; cr kwam een zachter uit»
drukking in z'n trekken.
„Dank u". zei hij. „voor dezen dienst
zal ik u steeds verplicht blijven; even
als daarvoor, dat u me ongestoord met
nt'n vriendin liet praten".
„Ik moet u alleen mijn verwondering
te kennen geven, dat ze niet voor 't
gerecht is verschenen, om voor u te
getuigen".
„Wie we'et, of ze een gunstig getui»
genis had kunnen geven".
„In elk geval zou ze niets ten na»
decle gezegd hebben; haar blijdschap,
bij 't weerzien, was zonder twijfel echt"
„U schijnt goed waar te nemen. Mis»
schicn wist ze niet m welken toestand
itc me bevond".
„Hoe zou ze dat niet vernomen heb»
ben. waar uw naam al sedert weken in
alle couranten genoemd wordt!"
„Mijn naam'? O ja. ik vergat
maar ben niet in staat u dit voldoen»
de uit te leggen, en nu zou mc meer
dan ooit een spoedig publiceeren van
dc laatste gebeurtenissen nadeel be<
rokkenen. U houdt uw belofte, niet
waaren zult m geen drie dagen
iicts over me schrijven?"
„Ik zal m'n belofte houden cn na
verloop van drie dagen eenvoudig ver»
tellen, wat tusschen u. Mr. Goldberry
1 en mijzelf is voorgevallen.
„Dat schijnt me van geen enkel be»
I'lang toe".
„Ge vergist u. U moogt niet ver»
geren, dat u al is 't ook bij vergis*
,sirg een rol hebt gespeeld in een
[afgrijselijk moordproccs",
„U zet me naar alle kanten schaak*
matvaarwel".
„Vaarwel!" riep onze verslaggever
uit. Zie ik u dan niet terug?"
„Waarom niet als u me naspeurt".
„Dat wil ik niet. Doch u had be»
loofd, mij in de gelegenheid te stellen
u nader te leeren kennen".
„Dat is zoo. Wacht, als 't u blieft, 'n
oogenblik".
Hij ging weer naar de jonge vrouw
en kwam, nadat hij eenige woorden
met haar gewisseld had, bij onzen me»
dewerker terug.
„U zult 't adres, dat ik u zal geven,
niei bekend doen worden?"
„Als u 't niet wenscht, zeker niet".
„Neen, ik wensch 't niet. De goede
naam van een vrouw mag niet in ge»
vaar gebracht worden. Hebt u potlood
en papier? Goed. Komt u vanavond
om 10 uur, aan dit adres".
Hij schreef eenige woorden in 't zak»
boekje van onzen verslaggever, verliet
toen Leicester Square, in gezelschap
van z'n teruggevonden vriendin, stapte
met haar in 't naaste rijtuig en nam dc
richting van Piccadilly.
's Avonds om 10 uur stond onze ver»
siaggever voor 't huis waarin hij An»
tony Cowlrick verwachtte te vinden,
en stond bij zichzelf na tc gaan. of hij.
onder dien naam, naar den man zou
vragen, 't Leek hem natuurlijk toe, dat
iemand, die zich in zoo'u pijnlijken toe*
Island had bevonden als deze man,
trachtte te ontkomen aan de nieuws*
gierigheid van speurende oogen en bab*
bclende tongen, door zich in een nieu*
we woning een nieuwen naam te geven.
lHct huis lag in een der ellendigste
jstsdsgcdeelten en was oogenschijnlijk
I slechts door arme menschen bewoond.
Aan den rechterkant van de huisdeur
waren een half dozijn bellen aange»
brccht. en onze verslaggever verwekte
groote boosheid, door na elkaar aan
iedere bel tc trekken en daardoor cn*
kei onbekende personen naar beneden
deed komen.
Hij raakte in steeds grooter verwar»
ring. want na z'n beschrijving van den
man en de vrouw die hij hoopte te vin
den, zei dc een: „Die wonen op de
I tweede trap, in de achterkamer", een
ander dacht: „die vindt u drie trap»
ptn hoog, aan den voorkant" en de
jdc'de schreeuwde: „Wat mankeer 'e,
om iemand bij nacht en ontijd uit z'n
bed te halen!" Deze bewering maakte
echter niet den gcwcnschten indruk on
1 onzen verslaggever, daar ekzc met de
'gewoonten van onze lagere volksklas*
sen te nauwkeurig bekend is, om niet
te weten, dat -de bewoners van dit
stadskwartier zelden ter ruste gaan, eer
dc herbergen gesloten zijn.
(Wordt vervolgd-l
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN a 60 CENTS PER REGEL
Louis de Vries in z\jn jubileumsrol Hendrik IV, ran Pirandello.
