Haarlem's Dagblad | 1927 | 5 april 1927 | pagina 10

OM ONS HEEN

FLITSEN

FEUILLETON

DE BOBRINSKY-JUWEELEN

BINNENLAND.

HAARLEM'S DAGBLAD DINSDAG 5 APRIL 1927

No. 3660

IETS OVER BOKSEN.

Verschillende vormen van sport zijn
ftict in Nederland uitgevonden, mnar
hier overgebracht. Voetbal, hockey, ten
nis, cricket noch boksen zijn in ons land
ontdekt, vel nagevolgd, soms zelfs wel
op tamelijk schuchtere manier. Of»
«choon wij in de meeste van deze spc;
lcn een gemiddelde hoogte bereikt heb:
ben of daar nog even onder blijven,
6chijnt het dat wij op het gebied van
boksen nog veel moeten lecren. Zonder
twijfel bezitter, ook wij sterke, krachtige
boksers, die moed en wcerst'andsvcrmo.
gen bezitten, maar in den regel tegen
buitenlandschc kampioenen toch verlie*
zen, al wordt hun nederlaag dan ook
door hun vrienden onder allerlei soms
kinderachtige uitvluchten verborgen
Waar dat verliezen aan ligtf, mogen de
deskundigen uitmaken, ten van de res
denen is waarschijnlijk, dat boksen in
Nederland nog niet inhccmsch gcwor>
den. nog te veel een geïmporteerde sport
gebleven is, zoodat de in den sreeinde
optredende Nederlander zich niet de
vertegenwoordiger voelt van zijn volk.
zooals hij dat bijvoorbeeld met roeien
en schaatsenrijden wel doet: in deze ben
els takken van sport hebben wij dan ook
belangrijke overwinningen behaald.

Tal van lundgcnootcn beschouwen het
buksen nog altijd als een bij uitst'ok
bloedig werk. door ruwe kerels uitslui
tend om geld beoefend en waarbij de
kunst is, den tegenstander door den
cindstoot of zoogenaamde knock out
bewusteloos en dus weerloos te maken
Kenners en leeraren van het spel heb
ben dit meermalen geloochend, maar tot
nu toe zonder veel succes; zij zeggen,
dat boksen de kunst van zclfvcrdcdh
ging zonder wapens is en dat door de
oclcning allerlei goeds verkregen wordt:
zelfvertrouwen, kalmte en bovendien
een goede gezondheid, die voortvloeit
uit matigheid, lichaamswcrk in de open
lucht en oefening van spieren en ge»
wrichtcn. Het is duidelijk, uat indien
liet hierbij tet wedstrijden komt, het
ideaal niet de knock out mag zijn, ja
dat dit zelfs vermeden moet worden.
Natuurlijk is het boksen door amateurs
heel iets anders, dan de onihnootingen
van beroemde kampioenen, die naar den
cindstoot streven om de toeschouwers
te believen, die een dramatisch einde
wcnschen en om zichzelf tegen verrassin
gen te vrijwaren. In zooverre zou men
kunnen zeggen, dat de groor'e wedstrijd
«Jen niet altijd bevorderlijk zullen zijn
aan het populair worden van de boks»
sport bij het groote publick.

Het klinkt wat vreemd, maar is nier:
temin verklaarbaar: juist. Jat aan\am
kelijk, zoowel in Engeland als in Amc»
rika het boksen verboden was, hield
deze sport- lang. Men bokste toch, maar
dan in 't geheim, ergens in een afgc
legen hoek, soms zelfs op een of ander
vaartuig in de rivier, in elk geval bu
ten de controle van de politie en de
critiek van het publick. Veertig jaar
geleden moesten John Sullivan en Jake
Kilrain vluchten van Staat tot Staat,
totdat hun karavaan, promotors, leiders,
secondanten en vrienden halt maakte
in Fitchburg in Missisippi, waar Sulli»
vain van Kilrain won. Precies "op de»
zelfde manier zwierven twee andere
helden van het vuistgevecht. Corbett
en Fitzstmmons half Amerika door,
totdat zij hun kans schoon zagen te
Carson City, in Nevada.

Aldus schrijft Graafland Rice in het
Amerikaansche tijdschrift ..Review of
Reviews" vertaald in de Wetenschap»
pelijke Bladen van April. Daarmee
vergelijkt de schrijver de kamp tus*
6chen Dempsey en Tunney, waarbij do
gouverneur van Pennsylvania en de
burgemeester van Philadelphia de bok»
sers verwelkomden en comités feest»
maaltijden aanrichtten met heildronken
en muziek. Ook het publiek is heel au»
ders geworden. Dat van de eerste toen
nog verboden wedstrijden bestond uit
den aard van de zaak uit lieden, die er
geen bezwaar in bevonden desnoods
door de politic van de kampplaats te
worden verjaagd toen de vermaarde
organisator van de groote wedstijden,
Tex Rickard, met den verkoop van de
entreekaarten voor de bovengenoemde
match begon, kwamen er verzoeken om
toegangsbewijzen van de eerste burgers
van het land.

Tegelijk met deze twee veranderin»
gen: de officicelc toestemming en het
gehalte van het publiek, kwam er nog
een andere wijziging, namelijk in de
sommen die er mee te verdienen waren.

Tc Mtch'burg boksten Sullivan en Kil»
rain om een beurs van 5000 dollars.
Jack Dempsey ontmoette Tunney om
een som van 700.000 dollars, of in Ne»
dcrlandschc munt een en driekwart
millioen gulden, die zou worden uitbc»
taald aan den winner. Toen Dempsey

en Carpentier hun krachten maten,
hadden de 80.000 toeschouwers vier
millioen gulden betaald om dat te mo>
gen zien.

Dit zijn vervaarlijke sommen. Er is
nooit een beroemde schilder geweest,
die zooiets heeft ontvangen voor zijn
meesterwerk, geen staatsman die daar=
mee beloond werd voor een geniale wet
en geen componist, die het ooit kreeg
voor een stuk muziek, dat de wereld
tot tranen zou roeren. Misschien is de
eene reden daarvan deze. dat het weik
van al deze talenten pas na zekeren
tijd kan blijken een meesterstuk-
te zijn geweest en de andere, dat
de schilder zijn schilderij niet ma»
ken kan in tegenwoordig^ eid van
duizenden mcnschen, aangenomen
al, dat dezen er naar zouden wil»
Ier kijken. Waarom schande gesproker»,
moet worden ovct een zoo groote bc*
looning voor een vuistgevecht is mij
nooit duidelijk geworden. Als deze
tachtig duizend Amerikanen ieder twin»
tig dollars voor dat schouwspel over
hadden, bevestigt het opnieuw, d3t An*
gelsaksen veel losser van geld zijn, dan
wij Nederlanders en dat er r.ict een
tiende van vier millioen zou worden
verkregen uit een bokswedstrijd in Am*
sterdam, Rotterdam of den Haag tus»
schcn de twee, die nu voor de beste
boksers van de wereld doorgaan:
Dempsey en Tunney of Tunney en
Firpo.

Als rijke dames hun geld willen bc»
steden aan schitterende stukjes glas,
die zij eens of tweemaal per maand
in een gezelschap van vijfhonderd
personen om den hals hangen, waar»
om mogen dan liefhebbers van de boks»
sport de groote mannen in dat vak
niet met millioen en bcloonicn? Er is
geen reden, om daarover (e schim»
pen.

Zeker zou deze geweldige vlucht
onmogelijk zijn geweest, wanneer het
aantal personen die iets van boksen
wisten, niet zoo verbazend toegenomen
was. Op dit oogenblik worden goede
voetbalwedstrijden door duizenden be*
zocht en toch is het nog geen veertig
jaar geleden. d»at voetballende jongelui
smeekten om toeschouwers, die de
huur en het onderhoud van- bun veld
voor hen wilden betalen; -naar mate de
bezoekers kwamen kijken vermeer»
derde hun aantal en dat zoovelen nu
hun Zondagmiddag op het voetbal»
veld doorbrengen is hiervan een ge»
volg, dat zij iets van het spel af»
weten. Precies hetzelfde is van toe»
passing op de bokswedstrijden.
Grantland Rice meent, dat de reus*
achtigc vlucht van de bokssport een
gevolg van den oorlog is. „Duizenden
dienstbare mannen werden er door ge
oefende leermeesters in geoefend en
het spel ontwikkelde zich kolossaal.
Kort na den oorlog werden er boks»
commissies ingesteld, welke de leiding
van het spel hadden in New York,
Massachusetts, Peupsylvaniic, Loui»
siana, Tennessee, Californië en een
dozijn andere staten waardoor de vuist»
kamp op verbazende wijze in trek bc»
gon te komen". Zelfs zoo, dat een
jongen uit Georgië in een paarhon»
derd boksmatches drie* a vijfhonderd^
duizend dollars verdiende, terwijl hij
nog op school ging. Voor ons klinkt
zooiets al bijzonder dwaas, in Amerika
vindt men het heel gewoon», wanneer
jongelui in de schoolvacantics met al»
lerlci werk er wat bij verdienen of*
schoon een bedrag van ho-nderddu?
zenden dollars, zeker wel een groote
uitzondering blijven zal.

Dat deze belangstelling voor de
bokssport een overblijfsel van den
grooten oorlog is, zal waarschijnlijk
■als een slecht testimonium bij de
tegenstanders gelden. „Een tceken van
verruwing" is gemakkelijk gezegd.
Maar is het ook billijk? Juist tie man»
r,en die den oorlog van nabij gezien
hebben, weten maar al te goed. dat er
met de vuisten tegen de machines van
den krijg niets te beginnen is. Men
zou juist veronderstellen, dat na de
verschrikkelijke ruwheid en woestheid
van den oorlog, mcnschen hebben wil»
len terugkeeren tot de natuurlijke ver»
diedlgingsmiddeleai van deu mensch.
zijn vuisten, die den aanvaller wel
tijdelijk buiten gevecht stellen, maar
hem het leven niet ontnemen konden.

Dc redacteur van de Review of Re»
views gaf in eeo naschrift op het arti»
kei van Grantland Rice merkwaardige,
historische medcdcclingen. Het boks»
terrein, zoo zei hij, was vroeger dc

INGEZONDEN MEDEDEELINGEN a 60 CENTS PER REGEL

ARR'S BVI OUTBROOD

slechts iets duurder dan gewoon brood en veel voedzamer. 8

VAN HAARLEM'S DAGBLAD No. 864

DE WERELD OP Z'N ERGST

Als een van de buurtkinderen kinkhoest heeft
en je ouders halen den dokter, om uit te maken
of die paar keer dat je per dag hoest, ook kink
hoest kan zijn. Iedereen denkt, dat je weerbarstig
bent, maar je kunt eenvoudig niet hoesten.

Geautoriseerde vertaling naar bet
Engelscb van
BARONES ORCZY.

36)

Ver was het niet. Al spoedig stond
dc tram stil en wees de conducteur
haar het park, aan den overkant van
een groot, druk p'cin. Litta liep dc
brcede laan in en snoof met volle teu
gen dc heerlijke lentelucht op. Het
rook er heerlijk. Dc groote kleverige
knoppen van dc kastanjchoomen wa»
ren "s nachts opengebarsten en aan
ieder 'wijgje hingen een paar groene
blaadjes. Die olmen stonden al hccle»
ms:i' :r. het bind, en zagen er sprook»
jesachtig uit; mnar dc eiken waren nog
kaal.

Rechts en links van den breeden
hoofdweg lagen de cafés, die echter
jiog gesloten waren. Mannen met te«
ruite schorten voor veegden de dauw-
van le tafels af en zetten de stoclcr
richt. Boven haar hoofd hoorde ze ge.
sji'p en vleugel.tt klepper. Overal was
h' voorjaar. Aangetrokken door Ie
eenzaamheid sloeg Litta vjij den hoofd
weg af een der kleinere paden ii* Na
ccn poosje kwam zc aan een open plek
waar het zachte mos vol stond met

witte anemonen. En aan den eonen kant
niet het gezicht op heuvels en bosscbcr
dc verte, stond ccn klein, rond pa»
viijoen, tegen een achtergrond van jon»
ge k astanjeboomen. liet was in klassie»
ken stijl opgetrokken en twee of drie
treden leidden naar een bank, waar bo»
ven een gebroken beeld stond. Hier
rook het zoet en doordringend naar het
jonge groen en overal hoorde men de
vogels.

En Litta zuchtte, want alle vroolijk»
heid was plotseling uit haar hart ver
dwenen. Het paviljoentje zag er koel en
aanlokkelijk uit: zij liep de treden op
cn viel op de bank neer, onvcrklaar»
baar vermoeid. Wat had zc aan haar
jeugd en haar gezondheid en het voor
uitzicht van een lar.g leven, als zc al
die jaren alleen moest blijven? Zij. die
zoo snakte tiaar geluk cn naar liefde!
Vlak voor haar. op het stoffige pad,
waren twee muschjes aan het kwetteren
cn sjilpen, en zc zetten hun veeren op
cn kibbelden en babbelden en maakten
elkaar het bof. Met tranen in haar
oogen keek Litta cr naar. En na een
poosje vlogen ze weg het vrouwtje
voorop, het trotsche mannetje er ach
teraan. Waarschijnlijk waren ze samen
een nestje aan 't bouwen; ergens te»
jen of onder een dak een nest. een
thuis! Die kleine armzalige musschen
ware ij onmetelijk rijk, omdat zc samen
sjilpten cn omdat zc een nest aan 't
bouwen waren voor zichzelf,

geliefde uitspamungspTaats van ruwe,
door drank benevelde Engelschen: in
Amerika wilden de beschaafden cr niet
van hooren en namen het Roosevelt
kwalijk, dat hij die sport beoefende en
andere beoefenaars «tan tafel noodigde.
Daarna zegt deze redacteur, Albert
Shaw. letterlijk het volgende:

„Colleges, scholen, padvinders, met
..de kerk in verband staande jonge»
Jingsclubs. groote organisaties van Pro*
..tcstantschc, RoomschdCatholieke en
„Joodsohc jonge mannen, op soortgeJ
„lijkc leest geschoeid als dc „IJ. M.
„C. A. (1) zijn groote betcekcnis gaan
„hechten aan lichamelijke opvoeding
„en hebben het gebruik van bokshand*
„schoenen voor de ontwikkeling van
„de meerderheid hunner leden zeer
„toegejuicht. Op enkele zeer goede
„scholen wordt gcëischt, dat de jon*
„gen-s het boksen leeren en oefenen on*
,.der toezicht van gymnastiekleraars
„en inspecteurs van lichamelijke op»
„voeding."

Shaw herinnert er aan, dat het voet*
balspel van de Universiteiten twintig
of dertig jaar geleden even ruw toe*
ging als het ouderwetsche boksen en
onvergelijkelijk veel gevaarlijker was
voor lijf cn leden. Öok vindt Shaw,
dat er bij boksen om het kampioen*
schap tegenwoordig veel te veel geld
omgaat en dat de dobbclgeest te zeer
vaardig wordt over de toeschouwers.

Merkwaardig is het ten slotte, dat
Grantland Ried aan Dempsey rus»
tig o waardigheid' toeschrijft, een
zekere hoffelijkheid in den omgang,
die niet anders dan aan kan trekken.
Nooit heeft iemand hem hooren op*
snijden, over het verslaan van ccn te»
genstander. Ook over de persoonlijk»
hcid van Tunney laat Grantland Ricc
zich waardecrend uit.

Bij het lezen van dit artikel uit het
Amerikaansche tijdschrift heb ik het
boekje van den Nederlandschien leer»
aar in dc bokskunst Toepoel weer
eens te voorschijn gehaald. Hij raadt
boksen aan, voor mannen, vrouwen,
ja voor kinderen. „Het is goed, zegt
hij. „dat ccn jongen weet zich tc kun»
ncn verdedigen, 't geeft hem kalmte cn
zelfvertrouwen; hij zal minder op»
schepperig en lastig zijn en toch geen
tirannie dulden. Het is geen toeval,
dat zoo'n belangrijk deel, ongeveer e»en
derde, mijner jonge leerlingen zoons
van medici zijn en dat ook kunstenaars
hun kinderen laten boksen."

Velen kunnen zich wel begrijpen,
dat oudere mcnschen het boksen een
ruw en bloederig vermaak vinden en
toejuichen, dat bange burgemeesters
het verbieden. Maar af en toe moeten
we als we wat ouder worden, (en dat
doen we allemaal) onze inzichten eens
onder het microscoop leggen, om te
zien of ze ook verdord raken en ze
dan zonder pardon in de vuilnisbak
gooien. Er is altijd veel kans, dat onze
maatschappelijke opvattingen eens na*
gekeken moeten worden, juist omdat
wij ze zoo lang gebruikt hebben.

Ik vermoed zoo, dat het met boksen
dien kant uitgaat. Blijven wij aan onze
oude idees van afkeuring hangen, dan
zullen jongelui ons wel op zij schuiven
cn met hunne denkbeelden op den
voorgrond komen

J. C. P.

HET VERWORPEN
VERDRAG.

CHAMBERLAIN'S BEMIDDE
LING GEVRAAGD.

Reuter verneemt, dat de Belgische
regeering zich onlangs niet*formeel
tot de Britschc regcerir.g heeft ge*
wend met de vraag of deze bereid
is aTs bemiddelaarster op te treden in
de Scheldc«quaestie.

Naar echter wordt vernomen snit*
woorddc de Britschc regeering, dat
dcquaestie bet onderwerp van recht»
streekschc onderhandelingen tusschen
de be:de betrokken regeeringen dient
te zijn.

Indien het echter onmogelijk is de
rcchtstrecksche onderhandelingen te
hervatten, zou Engeland, naar wordt
geloofd, bereid zijn definitieve voor»
stellen van beide zijden voor een rege»
ling van het geschil te overwogen.

Wat was het hier stil en eenzaam!
NTu de musschen weg waren hoorde
Litta ook geen andere vogels meer. En
terwijl ze daar in dc schaduw zat. met
dc groene open plek voor haar. het
bosch overal om zich heen en de ane»
monen aan haar voeten, kwam er kalm*
tc in haar ziel, maar ze hield het ver»
langen om spoedig verlost te worden
uit deze eenzaamheid, en een stem te
hooren die haar als muziek in dc ooren
zou künkcn.

XX.

Litta had haar hoed afgezet cn leun»
dc tegen het beeld met gesloten oogen;
dc lucht was zacht en vol van zoete
geuren; zc werd bevangen door een
gevoel van dofheid en moest een paar
minuten werkelijk geslapen hebben.

Plotseling werd zc wakker; een beet»
je verschrikt ging ze rechtop zitten;
met groote oogen keek zc voor zich uit
en zag Phil recht op zich afkomen.
Haar eerste ingeving was om te vluch*
ten. Maar zoodra ze zich bewoog,
stond hij naast haar.

..Ga niet weg", zei hij, en om de een
of andere onverklaarbare reden bleef ze
waar ze was.

Even later vroeg hi?„Mag ik naast
ie komen zitten?" en zij schoof zoo ver
mogelijk naar het einde van dc hank.
Koeltjes mompelde zc: „Zooals jc wilt"
cn hij ging een eindje van haar af zit?

Belgische ministerraad.

In de Maandag gehouden zitting
van den Belgischen ministerraad is
door Vander velde eon uiteenzetting
gegeven van dc betrekking tusschen
Nederland en België geschapen door
het votum der Eerste Kamer.

Over de in deze quaostic door de
Belgische rege er mg aan te nemen
houding, werd. zoo wordt aan den N.
R. Ct. gemeld, door de ministers bon»
dig van gedachten gewisseld, maar een
definitief besluit werd niet genomen.
Wel blijken cr in den schoot van den
raad stemmen tc zijn. opgegaan tegen
de internationalisatie van het Belgisch
«Nederlandsche vraagstuk en voor het
afwachten van een Nederlandsch voor*
stel tot hervatting van de onderhan»
delingen op ccn nieuwe basis. De
meerderheid zou echter nog steeds
near de intc-narionalisatic van het
probleem overhellen.

Wat nu?

Het Hbld. v. Anitw. -dat een directe
hervatting der N>ederlan:dsch»Belgischc
onderhandelingen onmogelijk acht cn
ccn beroep op den Volkenbond ongc»
motiveerd. wil terug naar de basis van
8 Maart 1919.

Welnu, dat die mogendheden, wier
vertegenwoordigers dit voor ons ge»
wichtig besluit n-amen, thans weer .af»
gevaardigden benoemen, om samen
met de betrokken landen, de zaken op»
nieuw te onderzoeken en te regelen.
Ofschoon Nederland als miet»oorIog*
voerende mogendheid zich strikt geno»
men niet behoeft te onderworpen aan
een verzoek van den naoorlogscben
Areopaag van Parijs, kan het zich hier
moeilijk aan onttrekken, ten gevolge
van het verband, dat tusschen de
tractaten van 1839 en den nieuwen
status van België bestaat, door de
groote mogendheden erkend".

Kanaal
Antwerpen—Luik.

Dc correspondent van dc Tel. tc
Brussel meldt nog dat in afwachting
van n/ieuwe onderhandelingen dc Bel»
gischc ministerraad besliste, dat dc
aanleg van het Kanaal AntweDpcni
Luik niet langer kon worden vertraagd
daar do verbinding te water tusschen
Antwerpen en den Rijn verzekerd dient
te worden. Bij de regeering is een
plan aanhangig gemaakt voor den aan»
leg van dit kanaal, dat het Antwer»
pen*Moerdükkanaal, waarin het ver»
worpen verdrag voorzag, moet vervan»
gen.

ten, in zijn geliefde houding, voor»
over, met zijn eiebogen op zijn kniecn
en zijn handen losjes in elkaar gcsla»
gen. Litta was vastbesloten om koppig
tc blijven zwijgen. Waar ze het ergste
bang voor geweest was. was nu ge»
beurd. Phil was hier en hij zou haar
waarschijnlijk onaangename vragen
doen waarop ze zou moeten antwoor*
den. Maar als het tot een strijd tus*
schcn hen moest komen, zou ze het aan
hem over laten om het vuur te openen.

Zonder cr zich van bewust te zijn
zat ze hem intusschen nauwkeurig op
te nemen. Zij kon alleen het bovenste
deel van zijn hoofd zien. met het glad*
de bruine haar. en de lijn van zijn kaak
en zijn kin. Maar toch vond zc hem
veranderd. Ouder geworden! En zoo
wonderlijk stil cn zwijgend. Hij scheen
nauwelijks adem tc halen cn ze voelde
dat haar eigen adem snel cn stootend
ging. Het bctcckcnde natuurlijk niet
dat zc bang was. maar het was toch
heel onaangenaam.

Eindelijk begon het stilzwijgen Litta
vreeselijk te hinderen. Ze moest iets
zeggen of schreeuwen, hoewel ze nog
steeds het onverklaarbare gevoel had,
dat ze niet weg kon Ioopen. Zwijgend,
gebogen en onbewegelijk, scheen Pbil
haar als 't ware op die plek vast tc
houden. Plotseling deed zc hem dc
vraag die haar bezig hield:

„Hoe heb jc mij gevonden?"

Weer ccn oogenblik stilte. Phil licht?

REGELING DER COLLEC
TIEVE ARBEIDS
OVEREENKOMST.

STANDPUNT VAN DEN R.-K.
ALG. MIDDEN5TANDS-
BEDRIJFSRAAD.

Dc R.K. Alg. Middenstandbedryfs»
raad cn de daarbij aangesloten afzon*
derlijke bedrijfsraden hebben zich, ge*
lijk bekend, bezig g-hou jen met he
aanhangige ontwerp van wet tot
„nadere regeling der Collectieve Ar»
beidsovereenkomst".

Nadat het wetsontwerp een punt
van bespreking had uitgemaakt in het
bestuur van den Algemeenen Raad,
kwam het aan de orde in dc afzon*
derlijke bedrijfsraden, waaraan'het bc*
sproken werd in een op 15 Maart ge»
houden algeroeene vergadering. In' dc*
ze vergadering werd besloten, dat dc
R.K. Alg. Middenstandsbcdrijfsraad
de wenschen, wcLkc in de kringen
van den R. K. georganiseerdeo Mid*
lenstand cn van de Katholiek
georganiseerde werknemers in
verband met bedoeld wetsontwerp bc*
staan, ter kennis van cK: betrokken
ministers zou brengen.

In een adres aan de ministers van
Justitie en van Arbeid, HP* cn N. zegt
de raad, ofschoon van mcening. dat
voor dc verhoudingen in bet bed'rijfs*
leven van meer bcteckcnis zou zfjn
een wetsontwerp omtrent de bindend*
verklaring van collectieve arbeidsover*
eenikomsten. de belangrijkheid van het
aanhangige wetsontwerp tc erkennen,
wijl het den grondslag moet vormen
voor een wetsontwerp als bovenbc*
doeld, hetwelk de Raad om zijn
groote bctcekenis gaarne spoedig zag
volgen.

Wat nu het aanhangige vetsont*
werp betreft, over het algemeen kan
dc Raad zich ermee vereenigen, wat
niet wegneemt, dat hij hier cn daar
gaarne wijzigingen zag aangebracht.

Ook is dc raad van meening, dat
in het wetsontwerp een bepaling
moet worden opgenomen waarbij aan
partijen verboden wordt tijdens
den geldigheidsduur eencr éollcctic*
ve arbeidsovereenkomst oVer te
gaan tot een staking of een uitslui*
ting, behoudens in dc gevallen in dc
overeenkomst met name genoemd en
dat regelen moeten worden vastge*
steld voor de oplossing van uit de
overeenkomst voortvloeiende geschl*
len door organen in de overeenkomst
met de rechtspraak belast. Ook in
deze richting heeft de collectieve ar»
beidsovereenkomst zich reeds vrij
sterk ontwikkeld. Naar de meeniing
van den raad moet de wetgever deze
ontwikkeling niet belemmeren, maar
dient toch'wel Tegelcnd op tc tre*
den; waarom de Raad meent, dat de
gevraagde aanvulling noodig is.

te zijn hoofd op cn keek recht voor
zich uit.

„Gisteravond", antwoordde hij koe'*
tjes „heb ik jc trein het station zien
binnen rijden."

„Maar hoe wist je dat ik naar Wee*
nen zou gaan?*'

Even kwam er een glimlach om zijn
lippen.

„Het is niet moeilijk", zei hjj.
„om dingen te combinceren. En twee

aal twee is nog altijd vier".

„Wat bedoel je daar mee?"

„Je wist dat je vriendin over Wee*
nen moest reizen. En ik vermoedde dat
je opnieuw ccn poging zou doen om
haar tot andere gedachten te brengen".

„En zoo ben jc op het idee geko*
men om mij tc bespionnecrcn", ant*
woord de zij.

„Dat niet precies", zei hij. „Ik wou
alleen weten waar ik jc zou kunnen
vinden".

„En heb je mij in het oog gehou*
den?"

„Ja".

„En ben je mij hierheen gevolgd?"

„Ja".

„Waarom?*"

„Alleen maar omdat ik een gelegen*
heid zoek om je te vertellen dat ik in
het BristoLbotel logeer en dat ik daar
tot je beschikking ben, als je mij soms
noodig mocht hebben".

„Dat lijkt me al heel onwaarschijnlijk"
zei zc koeltjes.

(Nadruk verboden.)

HET NEDERLANDSCH
GEZANTSCHAP TE
BRUSSEL.

JHR. VAN VREDENBURCH
BLIJFT TE BRUSSEL.

De correspondent van de Maasbode
tc Brussel seint:

Ik verneem uit de beste bron. dat irx
verband met dc benoeming van Jhr.
Beelacrts van Blokland tot Minister van
Buitenlandschc Zaker, gezant Jhr. ar.
C. G. W. F. van Vrcdenburch definitief
tc Brussel blijft. In zijn plaats zal te
Rome een nieuwe gezant worden tc*
noemd.

DORUS RIJKERS GEVIERD

Te Den Haag had plaats dc viering
van den SOen verjaardag van Dorus
Rijkers. Verscheidene» kwamen hem
gelukwcnschcn op dc receptie die hij
hield.

De minister van marine a. i. dc heer
Lambooy kwam hem öok complimcn*
tecren. I lij drukte Dorus en zijn mak»
kers de hand. Het was hem ccn *rei;g*
dc, zoo zcidc hij. eindelijk eens per*
i.oonlijk met hen kennis tc kunnen ma*
ken. Het N'cdcrlandsehc volk, aldus de
minister, heeft weliswaar zijn groote
mannen* niet steeds evenzeer geëerd,
maar liet heeft altijd een zwak gehad
voor zijn zeehelden. Het weet, dat zijn
land ontworsteld is aan dc zcc. cn is
overtuigd van de geweldige vijandschap
die de zee ons toedraagt. En deze man»
ncn hebben juist haar ontembare gol*
ven weten tc trotsccrcn, zij hebben den
moed, het doorzettingsvermogen cn het
beleid gehad, dat daarvoor wordt ge»
vergd. Hun groote mcnschcijlicfdc heeft
hen er toe gebracht, die taak tc vervul*
len. Het is dus begrijpelijk, dat het Ne»
dcrlandschc volk juist voor deze bolden,
ccn vcrecring heeft. Het was den minis*
ter daarom een voorrecht, Dorus Rij*
kers. nadat deze zijn roemvolle ens*
taak heeft volbracht, met zijn SOsten
verjaardag te kunnen gclukwcnschcn.

LOCOMOTIEF ONTSPOORD

Maandagmorgen te ongeveer 5 uur is
nabij den Abtwoudschenweg tc Delft
dc locomotief van ccn goederentrein,
die naar Schiedam reed, door verkeer*
den wissclstand ontspoord. Dc trein
reed namelijk op ccn dood spo'or, thct*
welk in een stootblok eindigt. De loco*
motief nam dit blok een eind mee cn
kwam tenslotte op den Abtwoudsche*
weg te staan, zoodat het verkeer over
dezen weg tot vanmorgen half tien ge*
stremd was. Het treinverkeer onder*
vond geen vertraging. Een lecrling*ma*
chinist. die op dc machine stond, kwam
door den schok tc vallen en brak een
arm. Per politicauto is hij naar het gast*
huis vervoerd en daar ter verpleging op*
genomen,

/ionder op haar woorden te letten
ging hij voort: „Ik blijf daar, om met
ie naar huis tc kunnen gaan zoodra je
dat wenscht".

„Dan vrees ik dat het tijdverknoeicn
is voor je", zei ze, even langzaam en
rustig als hij gesproken had.

„Wat bedoel je daar precies mee?"
vroeg hij cn keek haar nu recht in het
gezicht.

„Dat het voor ons allebei hêt beste
zou zijn", antwoordde zij „tenmin*
ste zoo denk ik er over als ik naar
mijn familie terug ging voor een
poosje".

„Die laatste woorden zeg je er dunkt
me maar bij om het minder erg te ma*
ken. Je bedoelt waarschijnlijk dat je
besloten bent om voor goed van mij
weg te gaan".

„Zoo kun je het ook zeggen, als jc
wilt".

„Waarom?"

Zc gaf geen antwoord, maar bleef
met gebogen hoofd zitten en draaide
aan haar trouwring. Een van haar krul*
len viel over haar voorhoofd, en glin*
sterde als goud in een zonnestraal, die
er toevallig opviel. Na een poosje her*
haalde hij:

„Waarom?"

„Omdat", zei ze, terwijl ze plotseling
het hoofd ophief en hem recht aan*
keek „omdat het niets geeft of wc
doorgaan zooals de laatste twee jaar,
(Wordt vervolgd.)