HAARLEM'S DAGBLAD
H. D. VERTELLINGEN
DE ROMANTIEK IN AMERIKA.
VRIJDAG 6 JAN. 1928
DERDE BLAD
Waf is „Firenze"?
HEERLIJK-lTALIë IN DE LUNCHROOM.
(Bijzondere correspondentie)
Er bestaat een geruisch in New-York
dat men teratond herkent wanneer men
hei in andere Amerika ansche steden
terugvindt. Het is een doordringend,
maar niet bijzonder luid metaalachtig
vibreeren op een nooit veranderende
toonhoogte op korte afstanden, gelijk
een signaal. Het is de electrische hamer,
de eigenlijke bouwmeester van Amerika,
want hij hamert, met duizend slagen in
de minuut het ijzeren skelet van ieder
nieuw gebouw in elkaar. Juist voor het
hotel St. Regie, waar wij wonen, op den
hoek van de vijf en twintigste straat, is
sulk een ijzeren geraamte juist gereed
gekomen en er tusschendoor, lucht bo
ven zich, lucht onder zich. vullen scharen
van metselaars zoo ongeveer de twaalf
de verdieping reeds in razende haast
met pannen, vensters en gegoten ce-
mentpilaren op. Deze pilaren vliegen aan
haastige kranen den boven werkenden
mannen in de handen, precies zcoals
wij den dag tevoren wit-gloeiende stuk
ken ijzer kris kras in de handen der
metaalarbeiders zagen vliegen. Geheel
beneden, sousterrain, dat staat er al en
het ziet' er uit als een gemoderniseerde
burcht uit den bloeitijd van het Romein-
sche keizerrijk. Waarom de metselaars
niet aan de eerste, maar aan de twaalf
de verdieping voortbouwen, vermag de
Europeaan niet te ontraadselen. Maar
het zal wel een reden hebben, een
hoogst verstandige en lucratieve reden,
daar ben ik van overtuigd. Wie echter
alleen overtuigd is en er niets van be
grijpt. zooals ik. beschouwt het als een
half-dwaze sport en moet lachen. Het
ziet er ook te dwaas uit, deze als razend
werkende mannen, die tusschen hemel
en aarde een schijn van huiselijkheid
construeeren met klaargemaakte stuk
ken en antiekerig aandoende versierin
gen en daarbij het eentonig gezoem van
den electrischen hamer boven hen, dui
zend slagen in de minuut.
Gelijk gezegd: men herkent het over
al weer, het is geen geheel onaange
naam geruisch, men zou geneigd zijn,
het de melodie van het land te nee-
men, want allerwegen wordt koorts
achtig gebouwd. Oudere tradities van
toonladders, melodieuze kreten van
venters of zelfs volksliederen zijn er niet.
zelfs geen belgeluiden zijn er. met uit
zondering van de locomotieven. Op iede
re Amerikaansche locomotief namelijk is
een kerkklok van middelmatige grootte
bevestigd, die heel primitief door een
draad en klaarblijkelijk tot vreugde van
den machinist schier onophoudelijk nu
eens haastig dan weer in plechtig tem
po wordt geluid. Phonetisch doet daar
om een Amerikaansche station aan als
het Domplein van Florence gedurende
de Paaschmarkt. Werkelijke kerktorens
daarentegen, belachelijke speelgoed
dwergen uit Ankers' steenbouwdoos tus
schen de twintig en vijftig verdiepingen
hooge kantoorgebouwen, hotels, biosco
pen, warenhuizen of ook woongebouwen,
die stompzinnig volharden in beleedigd
stilzwijgen.
En daar doen zij goed aan. Het geluid
vflii klokken verdraagt het tegenwoordi
ge Amerika waarlijk alleen op den rug
van locomotieven, en wanneer het ro
mantisch wordt, gelijk in de bosschen
achter het El Tovar-hotel op Grand Ca
nyon, waar men eerst altijd overwegen
moet: Zoo de locomotieven beneden aan
het station rangeeren!, doet het eenvou
dig afschuwelijk cn wordt het een er
gernis
Voor ons. Niet voor den Amerikaan.
Want het kan.niet duidelijk genoeg
gezegd worden: in Amerika is alles an
ders! Ik ben niet in staat, ook maar te
onderzoeken, waarom het zoo is. Ik kan
het alleen vaststellen Van het diner,
dat met meloen begint in plaats van
in het ergste geval er mede te eindigen
tot den toestand, dien de menschen
aller landen en aller talen geluk noe
men en waarnaar zij verlangen, heeft
ieder begrip alleen een bedriegelijken
schijn met het onze gemeen. Wie dit
niet in het oog houdt, strompelt in over-
drachtelijken zin van misverstand naar
misverstand en valt ten slotte in de kuil
van de onrechtvaardigheid. Wie weet.
wat degeen vertelt, die in .Firenze"
heeft gegeten. Waarschijnlijk is hem het
lvapje in de keel blijven steken. Want
by de deur teruggekeerd is hij zeker
niet. Dat kan men niet. Men wil toch
zien. of gezien hebben, hoever dat gaat.
Hoever het onbedenkbare is gedreveu
en waarheen het leidt. Maar het leidt
niet verder dan dat jo weliswaar niet
beter, maar iets goedkooper dan elders
voor onze begrippen echter nog altUd
razend duur en vriendelijk door ne
germeisjes bediend, je luncheon krijgt,
en dat de eigenares, de uitvindster van
het geheel, cr zeer rijk mede wordt en
nu komt het belangrijke, het moeilijk
begrijpelijke, het .andere" er eer.
overvloed van geluk mede beleeft. Een
geluk, dat geheel haar aardige gezicht
met fleur overhuift, uit haar slimme en
goede oogen, uit iedere beweging van
haar kleine, stevige ronde lichaam
springt, een geluk, dat van ganscher
harte met gezonde tanden lacht met alle
kracht van een goedgesitueerdc ongeveer
5Ü-jarige vrouw, die vooruit komt ln het
leven en een idee cn een daad verwer
kelijkt heeft, die zy groot en eelukaan-
biengend waant cn wanen mag. Ik ver
nam, dat zy een belangrijken handel in
koffie en thee drUft. Iemand vertelde
mU. dat zij rijk was geworden met klei
ne coffeeshops, waarin men kon lun
chen Over ..Firenze" sprak niemand.
Nu móest ik u toch eigenlijk zeggen,
wat „Firenze" is. maar ik
Ik vrees een misverstand. Beschrijf
ik het. zooals het is, dan wordt het
gruwelijk. In den faubourg St. Honoré
of op de Potsdammerplatz zou het even
eens afschuwelijk zijn. In New York
r.iet, want daar behoort het tot de
bekoring van duizenden cn nogmaals
duizenden bezoeksters, het zijn meest
vrouwen, die met kinderlijk genoegen
rondkijken en met kleine vogelkreten
over alles verwonderd zijn: den gefor-
ceerden kobalt-blauwen hemel, de ge
metselde coulissen, die aan den eenen
kan', oude FlorentUnsche woonhuizen,
aan den anderen een paleistuin aan
den ingang der Loggia dei Langi voor
stellen, verkleind natuurlijk, om zoo te
..ggen: koffiehuiseditie. De tafels voor
de gasten zijn zoo min ntiddelecuwsch
als Florentijnsch, maar precies zoo ge
dekt als bij de upper ten, alleen füet-
kleedjes in het midden en onder leder
bord: in zooverre is voor een compromis
gezorgd, dat zout en peper bij de ge
ringste aanraking uit Italiaansch cera-
miek-vogeltjes vliegen, die onschuldig in
het rond staan en waarschijnlijk aan
het duivenvoeren van San Marco in
Venetië moeten herinneren. De bedlen-
nende negermeisjes dragen de droome-
rige aanduiding van een Italiaansch
cperacostuum. Beneden in de Loggia dei
Langi zit de juffrouw, die met bctoo-
verende vriendelijkheid de spijszegels
uitgeeft. Rondom uit alle ramen kijken
de kleine, kleurige dopheedjes van de
lunchende Amerikaanschen en over het
geheel welft zich compact de hier en
daar eenigszins afgeschilferde kobalt
blauwe hemel van Italië.
Dat is ..Firenze".
De directrice dankt het den duik in
wonderland, dat ook zij iets grootsch,
nog onbekends heeft tot stand ge
bracht. Zij dacht aan de ontelbare Ame
rikanen, die nooit Italië en de overblijf
selen van de oude beschaving kunnen
bezoeken. Hun wilde zij een aftreksel
daarsvan schenken. Wijl zij echter mid
den in het zakenleven staat cn in koffie
handelt, besluit zij, zeer natuurlijk het
in den vorm van coffeeshops te doen.
Aan ..Firenze" heeft zij niet genoeg. Zfj
reist des zomers met haar jongen archi
tect en verzamelt belangrijke indrukken.
Zij kykt een beetje ontroerd naar haar
toe- en wegstroomende bezoekers en
zegt: „Ik denk: op deze wijze kan ieder
een bij het eten een goede voorstelling
van de Europeesche kunststeden krij
gen". Zij is er van overtuigd, dat hier
het lichamelijke met het geestelijke op
nuttige wijze is gecombineerd. En zij
mag het aldus denken. Want zij oogst
niet alleen bewondering, dank en dollars,
maar zij is ook volkomen één met haar
volk.
Pasadena en
Hollywood.
De Europeaan begrypt niet goed, wat
het beteekent, wanneer een vriend in
New-York hem het paradijs van Zuid-
Califorrtië beschrijft, en op het toppunt
van zijn extase zegt: „En dan te be
denken. dat alles kunstmatig is!"
Vrienden vragen hier tot geestdrift
bereid: „Is het prettig in Hollywood?"
„Ja, het is heerlijk", zeg ik. „Pasade
na bijvoorbeeld, een uur per auto van
Hollywood, is een tropische tuin van
Eden. Een onmenschelyke vroolyklieid
en pracht vullen dit luchtkuurplaatsje
van vermoeide millionaire, en alle vogels
in die prachtige boomen zingen gelijk
des keizers nachtegaal, die van edel-
steenen natuurtijk. Maar, nietwaar, ge
moet dit eene vasthouden: eigenlijk kan
iederen morgen deze hof van Eden door
de woestijn zijn opgeslokt. Want dit
alles is „kunstmatig", en wanneer een
klein aardbevinkje de levenwekkende
waterleldingsbuis doet springen, neemt
de woestijn terug, wat de mensch haar
ontroofd heeft. Deze sinaasappelbos-
schen, stelt u zich niet werkelijke bos
schen voor, maar plantages, de boomen
laag, mooi op rijtjes in het gelid en op
de smalle paden knarst het woestijn
zand onder uw voeten. Maar aan den
Noordelijken horizon snyden drieste
besneeuwde toplijnen den safieren he
mel in. In het Zuiden en in het wes
ten echter verontrust een zonderlinge
wildernis. Populieren? Ach neen. pe
troleum boortorens. Verkleinde Eiffel-
torens, lomper gebouwd en hoe dichter
zy op elkander staan des ic erger. Niet
alleen aesthetisch beschouwd een onge
luk. maar ook practisch, want dit bosch
achtige gewas van dicht op elkaar ge
bouwde constructies beduidt arme of
in het geheel geen bronnen. Misborin-
gen, rmslukte speculatie, ruïnes....
„Ja, maar in Hollywood zelf".
Spreken wij nog een oogenblik over
de petTOleumtorens. In de nabijheid ziet
men, dat zU zich bewegen. Het zijn im
mers pompen en daar zuigen zjj dan met
wippende balken schier in de maat
de petroleum uit den woesten bodem op.
Tot aan de kust steken zy boven de
aarde uit en pompen. De Standard
Oil Company heeft daar haar met prik
keldraad afgesloten reuzenbedrijf. Ge
lijk geweldige fortificaties strekken de
witte petroleumreservoirs zich onder
den lieeten hemel. Het drinkwater in de
kustplaatsen smaakt naar petroleum
„Maar in Hollywood".
Hollywood ligt in het geheel niet aan
zee, ofschoon de geïllusieerde bladen
van geheel de planeet dit zouden willen
doen gelooven. Langs breedé, onberis
pelijke asfaltwegen vliegt onze wagen
over Eagle Rock en Glendale naar
Hollywood. In een bepaalden hoek van
het dal staat daar 's avonds een be-
tooverend klein Uuis vol bloemen, welis
waar door een onzichtbaren schijnwer
per licht, maar daar went men aan.
tenminste wanneer men er niet zelf in
slapen moet.
Hoe zelde ik ook weer? Hollywood
ligt niet aan zee. Het ligt in het geheel
niet ergens, het heeft geen vorm noch
gestalte. Het is denkbaar dat van een
bepaalde hoogte gezien. Hollywood in
het geheel niet werkelyk bestaat. Deze
huizen van één verdieping, het zijn er
tienduizend, vormen den Hollywood-bou
levard. zij gelijken alle vliegende barak
ken. bedenkelijk aan Potemkin herin
nerend: deze witte villa's cn paleizen,
zijn zij Riet bevende projecties op een
gespannen reuzedoek? In het bijzonder
des nachts door schijnwerpers ziekelijk
wit belicht, wordt al het bouwwerk ge
heel er. al fictie. Dat men deze tuinen
kan binnenrijden. door deze deuren
woningen kan binnengaan, is telkens
weer een onbehagelijke ervaring. Het is
alsof men door een spiegel ging, ook
op klaarlichten dag. Achter dezen spie
gel echter staan weer sptescls cn zoo
!n een eir.delooae reeks verder, tot aan
de werkelijkheid kosn je nooit, de wer-
kelifkheid is weggerooverdveggeca-
moufleerd. wrat overblijft, is felle, witte
ron. tropische hitte. stof. stemmen, la
waai, rumoer, haast, opwinding en
angst. Fiarden van gesprekken, ruïnes
van voorstellingen vage tooaeelen,
waarin spiegelbeelden van mannen en
vrouwen acteeren. Aan de wanden imi
taties van imitaties van waardelooze
schetsen van Fransche schilders, daar
om heet deze plek Montmartre, en toe
gang hebben, naar het heet, alleen zy,
die den waard persoonlijk kennen. Het
ls een soort gezelschapsspel, deze fictie
in stand te houden, zoo goed als de ove
rige ficties, waaruit Hollywood bestaat.
Terwille van deze fictie kruipt men van
de achterzijde naar binnen, naar het
heet gefavoriseerd, door gesloten deu
ren en verovert een tafel met den rug
naar het buffet, de ergste situatie, die
ik mij kan voorstellen. Kellners razen
voorbij en slingeren alle drie tot vijf
minuten een andere soort sla op een
bord. fictie van den lunch. Zweetdrup
pels parelen op je voorhoofd, vochtig
en vettig glanzen alle, ook de dik ge
schminkte gezichten, en tusschen sla en
sla staan een man en een vrouw van de
tafel op. Het heeft iets fataals, zooals
zij daar met een gebaar van geheimzin
nige eensgezindheid opstaan en verdwij
nen, maar zij absolveeren slechts een
shimmy bij het gekrysch ran de Jasz.
Intusschen wordt onophoudelijk gepraat
over de film, onverschillig welke stem.
welke mond toevallig spreekt, het is
altend hetzelfde, zaken en film. film en
zaken. Zy zijn allen door een soort
Vitusdans aangetast en het is tenslotte
hetzelfde, of een menschelijke stem
zich verheft dan wel de saxofoon. Nie
mand heeft tijd. Allen willen iets en
niemand neemt iets aar.. Allen haasten
zich ergens heen. Duizenden stemmen
huilen wensch, begeerte, verlangen in
de lucht, - raar wil je er een aan de
knoop van zijn jas vatten, aan staart hij
je met leege oogen aan. Leuzen klette
ren over de daken, een menschelijk
woord verneem je zelden. Intusschen
produceeren de machines kilometer-lan
ge films. Raadselachtig, hoe zij in deze
ohaos tot stand komen en zy bedekken
den aardbol met hun warnet. De film
ontstaat in Hollywood als hef ware zon
der medewerking van den mensch. De
film is sterker dan de mensch. Hij
maakt den mensch tot onderdaan, hy
vertrapt hem onder zijn wet. Zijn wet
is het mechanisch loopenöe vlak. Al het
leven speelt zich in Hollywood af op
een mechanisch loopend ••lak. Daarom
wekt het den schijn, als of het nergens
ligt en in den zin der diepte-dimensies,
in den zin der menschelijke ruimte in
het geheel niet bestaat.
Reeds heeft ook het loopende vlak zijn
eigen levende wezens ter wereld ge
bracht, hoofdzakelijk van het vrouwelijk
geslacht. Alle tafels in de eethuizen,
de straten, auto's, winkels, wachtkamers
voor de ateliers. de particuliere tritsen
en de avond-bijeenkomsten zijn er vol
van. Men ontmoet het overal, dit le
vende wezen, door de locale bewoners
büna in het, geheel niet met buitenge
wone belangstelling gadegeslagen
doelloos Cink. gedurende het gesprek in
wezen;ooze oppositie voor zich ui: mom
pelend. men weet niet goed waarom.
Dat is het doorzichtige idooltje. het
half-levende schepsel, de kleine, zeer
kleine filmster, die niet zooveel kleur en
met zooveel natuur, niet zooveel ziel en
byna niet zooveel lÜf op de been brengt,
dat het voor een zomervogel zou toerei
kend zijn. Het ts precies toereikend voor
een witte mot, zooais zij in Juli bij
honderdtallen rond de lamp in den tuin
fladderen. Alleen is de levensstof bij de
witte mot van Hollywood tot de grootte
van een normaal menschenkind uitge
breid. Zeventienduizend van dergelijke
drukke, kleine schepseltjes fladderen ui
Hollywood rond, zeventienduizend edi
ties van één en dezelfde gedachte, die
letterlijk niet van elkaar te onder
scheiden zUn. Ik hoorde op een avond
een zeer kleine filmster liedjes bU cie
Mcxicaansche mandoline zingen alle
stembanden zijn van hetzelfde blik ge
maakt en het driehoekige, witte in
sectengezichtje zag er somber uit. Sprak
men haar aan dan staarde zij uit leege,
slaperige, waterblauwe oogen vijandig
onder de hooge, dunne werkbrauwen
uit, die in zeventienduizend driehoekige
gezichten bij een kersachtigen. gespit-
sten mond behooren. Vijandig kijkt zij
om twee redenen: in de eerste plaats.
w'Ul haar atmosfeer concurrentie is, niet
concurrentie in de liefde, maar om het
weekloon. In de tweede plaats, omdat
immers het beetje glimlach, het beetje
gracic. het beetje inval, het beetje
bloed, het beetje menschgelykenis eens
voor al aan de camera is verkocht. Voor
het bestaan buiten het ateiier blyft niets
anders over dan het naarstig-keverach-
tige fladdermechanisme. Geen wonder
dat een helder man klaagde: „Wanneer
men ze aanraakt zijn ze allemaal van
celluloid."
Maar er zijn niet alleen glimlachsters
er wondt immers ook geschreid in de
film. Gezocht zijn kinderen. d:e goed
kunnen schreien. Den kleiner. Fran-
schen jongen, dien een Amerikaanseh
soldaat in een verlaten dorp in Cham
pagne als vondeling aantrof en redde,
gaaf het uitstekend, hij verdient een
goed stuk geld. Hij werd er op afge
richt. bij de herinnering aan den dood
van zijn ouders, die hij. toen hü er be
sef van zou kunnen hebben gehad, nooit
heeft gezien, stroomen van echter kin-
dertranen te produceeren. Nadat h\j
behoorlijk heeft gehuild, loopt hij wat
vermoeid naar den baseball cn zijn ver
huurder belegt voldoende geld voor zijn
toekomst
In een volgend nummer nog een ar
tikel over de romantiek in Amerika.
ARR.-RECHTBANK.
De verdwenen bordjes.
De wed. H. geb. B. verhuurde kamers.
Zij had haar benedenhuis aan de Leid-
schevaart verhuurd aan mej. H. In een
der kamers hingen ongeveer 20 antieke
Delftsche wandborajes, en er stonden
een paar antieke bekers. Mej. H. woon
de al een jaartje by dc wed. H. toen
de laatste begon te bemerken, dat zij
stelselmatig uit de verhuurde kamera
werd geweerd. Dat ging zoo door tot me
vrouw H.-B.'s dochtertje, die toevallig in
een der verhuurde kamers geweest was.
rapporteerde, dat er geen bordjes meer
aan den muur hingen. Korten tiid daar
op bleek de juffrouw van beneden met
de Noorderzon vertrokken te zijn. De
rechercheur Van M. vond eenige bord
es terug bij den antiquair T. K. op de
Rlviervischmarkt. die ze voor 3 en 4 gul
den per stuk gekocht had van de huur
ster. De laatste bleek uit armoede tof
haar daad gekomen te zijn. 't Slot was.
dat de wed. H.-B. eenige van haar bord
jes terug kreeg, en mej. H. Donderdag
middag gedagvaard werd. Zij was niet
verschenen.
De heer W. P. J. Overraeer deed ver
slag van zyn bemoeiingen als reclasseer-
der. De Officier van Justitie vond echter
geen aanleiding om een voorwaardelijke
straf te vragen, en eischic 3 maanden
gevangenisstraf. De uitspraak werd be
paald op Donderdag as. kwart voor
tienen.
Het verderfelijke
huurfeoopsystcem.
J. J. H. zandschipper woor.de in by
mej. L. geb. W., Vrouwestecg. Met mej.
L. was hij gegaan naar de winkeliers
V. en Van D. en had daar ln huur
koop drie dekens en een tafelkleed ge
kocht. hoewel hij wist spoedig zonder
werk te komen. Hij gaf op, gehuwd te
zijn met mej. L. en dus L. te heeten.
V. en Van D. namen informaties en
kregen gunstige medeóeelingen over L.
V. en Van D. gaven hierop de dekens
en het tafelkleed af, nadat H. in tegen
woordigheid van mej. L. het contract
geteekend had. H. en mej. L. deden dus
verschillende dingen, die niet in den
haak waren. Bovendien verkocht H. de
dekens aan den opkooper v. d. B.. en
gaf het geld aan- mej. L. als kostgeld.
De officier van justitie achtte bewe
zen. dat verdachte een valschen naam
had opgageven, dat hij valschelijk een
contract geteekend had, daargelaten,
dat hy niet opgaf zonder werk te ko
men. en eischte dus terzake van oplich
ting 6 maanden gevangenisstraf, in aan
merking nemende dat verdachte, die
pas uit een Rijksopvoedingsgesticht ont
slagen was. er hij zyn ouders reeds „uit
getrapt" was, en zoo spoedig weer den
slechten weg op gegaan was.
De officier van juistitie Mr. Andrir.ga
noemde deze zaak een droevig gevolg
van het huurkoopsysteem.
De verdediger Mr. L G. van Dam
meende, dat de hoofdschuldige is mej.
L. en vroeg derhalve vrijspraak of een
zeer lichte straf.
De Rechtbank zal Donderdag uit
spraak doen.
Mej. L. geb. W. kwam er ook niet
zonder meer af. Van getuige werd zij
beklaagde ln de volgende zaak.
Zij was gedagvaard terzake van het
aannemen van geld. zijnde dc opbrengst
van de door misdrijf verkregen dekens
en het tafelkleed uit de vorige zaak.
Deselfde getuigen werden nogmaals ge
hoord.
Terzake van heling eischte dc offi
cier van Justitie 3 maanden gevangenis
straf.
De verdediger Mr. A. Huizenga
meende niet. dat mej. L. strafbaar was.
ter zake van het ten geschenke krij
gen van door misdrijf verkregen geld.
Heeft deze vrouw dit geld wel ten ge
schenke ontvangen van H„ haar be
talend logé?, vroeg pl. Als H. haar
geld betaalde, deed hij dat ter afdoening
zijner schuld. Het geld is dus niet als
geschenk aangenomen. Deze vrouw is
van onbesproken gedrag., zij heeft drie
jonge kinderen. Pl. vroeg vrijspraak of
een voorwaardelijke straf.
Ook in deze zaak uitspraak Donder
dag.
Maic&gni, de schepper van dc opera Cavalleria Rutticana, heeft een fascistische
.hymne op den arbeid" gecomponeerd, die deze week door een koor van 250 perso
nen. te Napel», voor het ecr»t zal worden gezongen.
Het noodlot speel: dikwijls een groot*
rol in he: leven, zegt men. Wij sullen
zien. wat het noodlo: in dit geval deed
Mevrouw Blok had een betaalde
„dame van gezelschap". Mevrouw Blok
was op-en-top egoïste. Mevrouw Blok
was bezig kleertjes te breien voor arme
kinderen en Mevrouw Blok kwam
wol te kort.
„Haalt u even wat wo! voor me, u
weet wel. die grijze", zelde ze tot haar
dame van gezelschap, op een kouden
girren Januaridag
„By Eden kunt u re krUgen".
schreeuwde zU Mary Lambert nog na.
toen deze al aan de trap was. Mary
haastte zich om de groene bus op den
hoek te pakken.
„Nog boodschappen voor me te doen.
tante?" vroeg een prettige, opgewekte
stem aan een lieve zachte dame. Juf
frouw Lavinia Spencer: en deze keek
met zachte blauwe oogen op naar den
knappen Jongeman, die met zijn postuur
bijna de geheele deuropening vulde.
„Nu als je er niets op tegen hebt.
dan had Ik wel graag eer. kluwen of
twee wol, jongen, twee is genoeg
als je er heclcmaal niets op tegen heb;.
BU Eden kim je ze krygen
Klap! Daar vloog de voordeur al dicht.
Hè. heerlijk buiten, al was het wat
guur. Hoe kunnen die vrouwen toch
altijd binnen zitten, dacht Geoffrey Love
een jongeman, die het laatste gedeelte
van zijn vacantie by zyn tante in Lon
den doorbracht. Zes jaren lang had hij
geploeterd cn gezwoegd ir. Canada en
nu had hU zichzelf eindelijk eens een
paar maanden vacantie toegestaan. Nu
kwam er nog het gelukje bU. dat ccn
oom van hem gestorven was cn veel
meer had nagelaten, dan iemand ooit
verwacht had. Een stevig gedeelte van
de erfenis was in Geoffrey's bezit ge
komen. zoodat hU nu ln staat was zijn
land in Canada nog beter te besturen
en cr Ln korten tijd ..iets geweldigs
van te maken, zooals h|] het zelf uit
drukte.
Nu was hy by Eden. Tjonge, wat was
het cr druk Ir. dat reusachtige waren
huis. Bij stukjes en beetjes draalde hU
zich door de menigte heen en kreeg
overal inlichtingen van de bedienden.
Rechtuit, tweede gang links, eerst
rechts, dan vierde rechts. mijnheer.
Daar vindt u een lift. die u naar boven
brengt, naar de wol-afdeeling.
HU bleef hier en daar staan, kocht
ec-n paar dingen voor tante Lavinia, bU
wUze van afscheidscadeau. Een aardige
tasch. een zacht wollen jasje, dat haar
van den winter te pas kon komen cn
een heel stel fUne zakdoeken en dan nog
een reuze-groot bouquet geurende viool
tjes.
Terwijl hij zich naar de lift wendde,
gleed er een klein persoontje, geheel
in het bruin gekleed, naar binnen en
toen de bel ging en de lift naar boven
vloog, vond hij zichzelf alleen met het
slanke, in het bruin gekleede meisje.
Het was r.rt een fluwcelen kooltje, aan
de bir.nenzüde stalen tralies, cn zU raten
naast elkander op het smaUc fluwcelen
bankje. Daar liet hy een der pakjes uit
zUn handen vallen cn bUna vlogen zU
met hun hoofden tegen elkander, in hun
gemeenschappelijke beweging om het op
te rapen.
„O, laat u toch. het is mUn domme
schuld. Ik hoop, dat ik uw aardig hoedje
riet \crknocid heb!"
HU zag een kuiltje in haar leuke
rose wangetje komen en toen koken een
paar groote vaste bruine oogen hem aan.
BU Jupiter! ze zag er lief uil niet
buitengewoon knap. hoor. maar er lag
een frischhcid en iets bijzonders over
haar gezicht, dat dwars door hem heen
ging een eigenaardig gevoel iets.
dat hij nooit eerder gevoeld had!
„Dat kunt u niet meenen, dat het
aardig is", zeidc zU.
.Maar dat doe ik toch!"
„MUn hoed?"
„Ja. heusch. eerlijk! ik r.oem het
een aardig hoedje!"
HU keek nog eens critisch naar het
kleine bruine dingetje van suède. dat
haar hoofd bedekte en zoo uitstekend
stond bU de groote bruine oogen en
kleine ondeugend er onderuit komende
goudbruine krulletjes. ZUn ernstige bhk
deed de kleur van haar wangen dieper
rood worden, een twinkeling danste in
dc bruine oogen en zi) lachte. HU ook
hev het kwam wist hy niet. maar hij
vond het leuk. dat zU samen konden
lachen.
„Niemand heeft miiu hoed ooit leuk
gevonden", zcide zij. „Ik vrees, dat u
een buitengewoon slechten smaak moet
hebben daar mUn kennissen altUd
zeggen, dat ik er ook een heb wat
betreft mUn hoeden en alle andere
dingen. Een hoed moet nuttig zUn en
practisch".
Juist en voor andere vrouwen
„O. voor andere vrouwen, donk ik
dat een hoed alleen maar een hoed
is! Maar toch iets zeer belangrijks ln
haar leven!"
„Dat zal wel, ik weet niet veel van
vrouwen".
Haar blik vloog naar de verschillende
pakjes op zUn kniecn zij zagen cr al
lemaal zoo echt zacht uit net A*oor
oen dame maar er zUn ook een heele
boel mannen, die niet veel van vrouwen
weten, tcrwUl zU er een aan hun zUde
hebben. Er danste wederom een schit
tering ln de bruine oogen en ver
dween weder. ZU sprong op.
„O cr is iets gebeurd de lift
staat stil!"
„Waarachtig! Ze staat stil!"
„We moeten zijn blijven steken! Kunt
u niet bellen? Vlak naast u is het
knopje".
Hij drukte op het electrische bei
letjc het rinkelde ergens ver beneden
hen. Een stem. heel dun en zwak kwam
tot hen opstijgen.
„Spijt ons geweldig er ls iets niet
ir. orde met de krachtleiding de
lift zal eenige minuten niet kunnen
werken. W!j hebben al om een electri-
cien gestuurd er is geen reden tot
bezorgdheid".
.Zoo. he: is fts orde", zei Geoffrey
Love vroolijk.
„Voor u misschien maar voor mij
niet. Ik mag niet tc laat komen",
Liefde en een lift.
..Is er Iemand die u ervoor....e...,
■berispt, als u te laat komt?"
ZU knikte. terwijl er een kleur op
steeg in haar lief gezicht.
Er was zoo iets zachts en liefs aan
haar. HU hield van haar mooie bruine
oogen en óe leuke wyze. waarop er
ccn kuiltje kwam en ging bij haar rooden
mond en het zachte kru'.letje bruin haar.
dat or.der het typische brufne hoedje
uitkwam kijken.
..Maar dit kan toch niemand u kwa
lijk nemen het is uw schuld niet".
.Dat zal mevrouw Blok niet we
ten".
Blok! Wat een afschuwelijke naam!
De roode mond trilde en vormde een
treurig glimlachje.
„Het is niet alt yd gemakkciyk me
vrouw Blok iets duidelijk te maken",
zcide zy* zwakjes. Denkt u niet. dat wc
nog eens kunnen bellen zU zullen ons
toch niet vergeten, wel?"
„En ons hier laten zitten, als Ma
homed in zyn doodskist tusschen
hemel en aarde? O. zeker niet! Kom.
gaat u weer rustig zitten en laten wij
praten we kunnen ons net zoo goed
amuseeren in dien tijd. U u hoort
toch niet bU. mevrouw Blok. wel?"
Zij lachte het was een heerlijke
zilveren lach.
„O. groote goedheid - gelukkig niet.
Ik ben haar gezelschapsjuffrouw lk
doe boodschappen en help in de huis
houding. Toen. met een opwaartsche
beweging van de wenkbrauwen, zcide
zU: ..Eu wat doet u?"
Dat deed het hem. Het opende de
sluizen van zijn welsprekendheid cn
naar bulten stroomend kwam er een
massa waren het confidenties? Het
eenige waarvan hU zeker was. dat was
dat hij tegen dit aardige bruine melskc.
kon praten, praten, zooals hij nooit
gesproken had over xija werk. zUn
plannen, zijn vruchtboomen. zUn velden,
het leven ln Canada, dc natuur daar
Het was Leven met ccn grote Lzeld?
hU-
..Maar het Is er eenzaam", ging hU
voort.
Mary Lambert keek hem aan. de lip
pen vaneen, met schitterende oogen.
..U moest trouwen", telde *U-
..Een pracht-ldec! Dat moest ik ook.
Maar ik moet er de vrouw voor vinden,
nietwaar? Ik heb werkelijk nooit veel
tijd gehad om er naar om te zien,
tot nu toe. ZaJ ik eens kijken hoe het
staat met de lift?"
ZIJ knikte. HU gaf een geweldigen
scheeuw.
Een stem antwoordde van heel ver
beneden.
„Over een paar minuten gaat zU weer,
mUnheer. De olectriclen was wat laat
hij begint er nu direct aan".
„Het is in orde over een paar ml-
gaan we naar boven".
„Maar vertel me nu uw verhaal eens
u hebt nu het mUne gehoord".
Misschien was het de eenigszins be
velende toon. waarop hU het zcide
of de vriendelijke blik in zUn oogen --
in ieder geval, de geschiedenis kwam
eruit. O. zoo'n eenvoudige geschiedenis
'-""rae geldmiddelen, van een vader
die den weg van oen lafaard gekozen
had uit de moeilijkheden en haar alleen
achterliet met familieleden, waarvan de
oenen haar beschouwden als een meisje
met rchulden beladen en de anderen ais
een lastpost. Daarna was es het beken
de zceken naar werk eenige afschu
welijke ervaringen een massa gebrek
cn toen een veilig® haven in den vorm
van een betrekking bU mevrouw B'.ok.
HU begreep, dat mevrouw Blok
hoewel misschien alles goed bedoelend
ervoor zorgde, dat zU waar kreeg
voor haar maandelijksche geld. Heel
dikwyis was Mary Lambert doodelijk
vermoeid: het leven scheen haar soms
de moeite van het leven niet waard.
„Wat een leven! barstte hU uit. toen
7U zweeg. „Wel. het Is beelemaal geen
leven hel is een bestaan van dag tot
dag net als een vogel in een kooi!
Neen dan daarginds
..O. ik weet het! Ik heb heel dik-
wljls verlangd en gebeden er uit to kun
nen cn op reis te gaau maar boe
kan dat. zonder geld? Wat kan ik doen?
Het is moeilijk genoeg werk tc krijgen
en ik ben niet ervaren
Plotseling boog hij zich voorover, zon
der te der.ken aan ?Un kostbare pakjes,
die een voor een op den grond vielen.
..Ik zal je zeggen, wat je doen kunt",
zcide hU. „Je kunt met mii meegaan".
ZU keek liem aan. terwijl hoop, starre
verbazing en ongeloovige vreugde om den
voorrang vochten in haar bruine oogen.
..Maarhoe? Ik begrijp het niet!"
„Trouw met my".
„Maar ik ken u niet en u kent mU
nictl" zcide zU vol verbazing.
••Dat zult u gauw genoeg we zullen
elkander loeren kennen. Er Ls nog tijd.
Ik Ra pas over een paar weken scheep.
Je kunt bij mijn tante komen. Ik beloof
u. dat het er heel gezellig is. Ik ik
houd van u als van het begin nf
aan: en als Je aan de gedachte zoudt
kunnen wennen geloof ik. dut het
prettiger zou ziln. dan een leven bU
mevrouw Blok. Ik zal Je niet slaan en
niet afsnauwen dat weet Je we!
nietwaar?"
ZU knikte stom. nog steeds nlet-ge-
loovend: cn toch zor.g haar hart in
haar. als een leeuwerik op een zannigen
zomermorgen. Maar natuurlijk, het kon
niet waar ziin. De ti'd der wonderen
was voorhh Men werd n'et verlWd op
ienrand. die men pas t'«m minuten ge
sproken heeft cn vroeg haar dra niet
kalm om mee naar Canada te gaan
Dadelijk zou zij wakker worden b:|
mevrouw B'.ok in de kamer: natuurlijk
droomde zU! Plotseling ging do '..ft
naar boven. Ha. daar gaan wij!" r.ep
Geoffry ui:. En toen zU boven kwa
men cn de bediende vrerg: .Welke
deeling. mUnheer?" antwoordde hij;
„Trouwringen!"
Dus het was loch wear!
