H. D. VERTELLINGEN
SM a de Wasch
PÜROL
FLITSEN
IIIoeinaLcgfcn
FEUILLETON
DE LOTGEVALLEN
VAN ESMÉE
18)
HAARLEM'S DAGBLAD MAANDAG 23 APRIL 1928
(Nadruk verboden; auteursrecht voorbehouden.)
Annie
door
LETTA DE HOOG.
Annie had Myrtel gekend op school.
Toen heette ze wel geen Myrtel maar
doodgewoon Mientje maar het was het
zelfde koele, blanke gezichtje, hetzelfde
goudblonde haar. Het was in alle opzich
ten hetzelfde meisje. Annle had met
haar gedweept wie zou niet, hebben
gedweept met een meisje met zulk haar,
zulke oogen. zulke mooie handjes. Tot
op den dag dat Myrtel lrfcl gooide in de
g oud visschen kom en achteraf kalm be
weerde, dat ze het Annie had zien doen.
Van dien dag af wilde Annie niets meer
met haar te doen hebben, maar het
was niet zoo eenvoudig, Myrtel te ont
komen. Die bleef haar vriendschap op
dringen, want ze was liever in het
kaltne huls van Annie's moeder, dan
in haar t.gen thuis waar vier drukk
broertjes waren, een zenuwachtige
moeder en een vader die dronk.
Toen zij vijftien jaar was, kreeg Myr-
'e! een betrekking bij een modehuis als
mannequin. En zc bood aan, Annie er
ock in te brengen. Annie voelde er niets
oor, maar haar moeder drong aan.
Myrtel verdiende zoo goed en had een
leven als een prinsesje.
Annie moest toegeven en werd een
soort duvelst-,: -rtje tussohen de tien
mannequins. Zij had geen figuurtje zoo-
als Myrtel, geen gratie en charme,
als Myrtel. Ze was maar doodgewoon
Annie, met smal gezichtje, gr ij/,
oogen en verleg n manieren. En ze hielp
de mannequins k'.eeden haakte schoen
tjes vast. deed Japonnen uit en aan,
zorgde dat alles weer netjes werd opge
ruimd en was soms zoo doodop 's avonds
dat ze" bijna niet meer staan kon.
Myrtel behandelde haar zoo'n beetje
als een kamenier, commandeerde en
deed half beschermend, half hautain.
Het lichtpunt van Annie's leven was
Eert. En toen Myrtel haar ook dat wilde
afnemen werd haar haat geboren.
In den tUd dat Bert nog maar eenvou
dig verkooper was aan de zljde-afdee-
ling, was hij van haar alleen geweest.
Hij had nooit veel notitie genomen van
de luchtige mannequintjes. En er waren
heerlijke momentjes geweest van ver
trouwelijk praten. Totdat Bert promotie
maakte en chef werd. En als zoodanig
veel meer In de buurt van de man
nequins kwam. En Myrtel leerde ken
nen. Annle voelde zich al bij voorbaat
verloren. Niet alleen dat Myrtel zoo
mooi was, maar ze had nog het voor
deel, dat Bert haar altijd in de mooie
costumes zag, terwijl Annie maar heel
eenvoudig gekleed kon gaan.
Annie, kijk nu eens... wat is dat?"
Juffrouw Merbens hield een groen
zijden avondtoilet uitgespreid. „Daar
zijn de kralen van losgegaan.... kijk eens,
hoe het trektwanneer is dat ge
beurd?"
„Ik weet het heusch niet... ik heb het
gisteren opgehangen en....'"
„Je had het moeten nakijken".
„Dat heb ik godaan".
Myrtel, die bezig was zich te poederen,
keek even over haar schouder en zei'
„Och Annle, praat toch niet tegen. Ilc
heb zelf gezien, dat je gisteren de Ja
pon zoo maar hebt weggehangen."
Anna was sprakeloos. Juffrouw Mor
tens hing de japon weer op.
„Maak het straks in orde", zei ze
kortaf. „En wees voortaan wat precle-
ser
Annie opende haar mond, maar er
kwam geen geluid. En zwijgend ging tij
door met haar werk. terwijl ze er over
dacht, waarom Myrtel die leugen ge
zegd had die haar bezwaarde.
Maar het leek haar hopeloos er over
te beginnen, dus verkropte ze ook di:
weer. Een tijdje later zag ze Myrtel
staan praten met Bert. Ze trachtte het
bonzon van haar hart te bedaren.
Annie's onrust wilde zich echter niet
tot bedaren laten brengen. Bert scheen
toch min of meer onder den indruk te
zyn van Myrtel's schoonheid. Hij praatte
neg wel zooals vroeger met Annle. maar
ze merkte wel, dat hij verstrooid was
en haar hart deed pijn. Iets anders ech
ter was er dat haar aandacht In beslag
nam.
Gewoonlijk was zij de allerlaatste, die
wegging, nadat ze alle kleeren weer
netjes had opgehangen en opgeruimd
had wat de mannequins aan rommel
hadden achtergelaten. En gewoonll)
was zij ook de eerste die kwam. En nu
gebeurde het op een dag. dat ze, terwij;
ze nog heel alleen bezig was een zijder.
kous „op te halen", opeens verschrikt
bleef staren naar een k-jen hanger'
Waar was 't roode avondtoilet? Ont
steld begon ze te zoeken. Ze had het
costume daar gehangen, ze wist dat het
Zij was de laatste hier en het eerst
gekomen.... haar slapen klopten, haar
hart jaagde als ze bedacht wat het be-
teekenen zou voor haar. wanneer he!
costume verdwenen bleef. Bleek en
buiten adem snelde ze naar juffrouw
Mertens. d:e Juist was gekomen en ver
telde (haar het gemis. De oude juffrouw
keek haar eerst verwonderd en toen
wantrouwend aan.
„Onzin.... niemand komt hier... en de
zaak wondt 's nachts bewaakt... er is
een portier.... als je het er gehangen
hebt moét het er nog zijn".
Ondertussohen waren de meisjes ge
komen en er klonken al drukke stem
men uit de kamer toen ze er beiden
binnen kwamen. Het eerst was Annie
zag, was het roode costume.
„Je droomt," zei juffrouw Mertens.
„Leer toch wat meer wakker zijn,
kind."
Annie was weer sprakeloos. Werktui
gelijk liet 2e haar hand glijden langs
het costume. Ja, het was er. dat viel
niet te ontkennen. Ze werd echter uit
haar overpeinzingen geschud, doordit
Bert haar uitnoodigde, den volgenden
avond met hem uit te gaan. Annie wa<
dadelijk zoo in extase, dat ze al het
andere vergat.
Ze gingen samen eten en daarna naar
een theater. Slechts een ding bewolk-3
Annie's gelul:: ze had niet veel bijzon
ders om aan te trekken. En Bert zag er
zoo keurig uit. Annie vreesde heimelijk,
dat hy haar sjovel zou vinden. En toen
ze op weg waren naar het theater werd
die meening nog versterkt. Er reed hen
plotseling een groote auto voorbij ea
Bert schrikte op en groette. Toen ze
hem aankeek zag ze een wonderlijke
uitdrukking op zijn gezicht. In de auto
zat Myrtel met een man.
Den volgenden morgen was ze nog
vroeger dan anders. Ze had sleoht gesla
pen. had hoofdpijn en voelde zich onge
lukkig. Bert had over Myrtel gesproken-
met haar! HU had gevraagd wat da!
eigenlijk voor een meisje was. En An
nie had haar pijn en bitterheid moeten
verbijten. Als ze hem vertelde hoè Myr
tel was, zou hy haar van jaloezie ver
denken. En jaloersch wès ze, o ja„„.
Ze schrikte terug, toen ze de kamer
inkwam.
Daar zat Myrtel, die anders altijd
zoo laat kwam, Myrtel met een vreemd
gezicht, met gejaagde oogen, half ge
kleed.... Naast haar lag een avondman
tel en zij had een avondtoilet nog half
aan. Annie staarde. Myrtel had het
hoofd opgericht, was nog bleeker ge
worden, en zei ten slotte: „Zoo.... ben
jij het... ik.... ik ben wat vroeg..."
Annie antwoordde niet. Haar oogen
rustten op het costume dat Myrtel aan
had. En opeens begreep ze.
Myrtel stond op, begon met loexme
bewegingen haar costume uit te trek
ken.
„Ja", erkende ze daar ze zich tooh ver
raden zag, „ik leende de costumes.... had
een afspraakje met den portier... als ik
uitging wou ik er goed uitzien.... Des
nachts liet de ouwe me er in, dan ver
kleedde ik me, trok m'n eigen goed weer
aan.... maar nou vannachtze stokte
even, voegde er dan kort bü, zonder de
andere aan te zien: „Vannacht heb ik
wat veel gedronkenen toen is er
niets van gekomen en.„. ik daoht dat ik
nog gauw vanmorgen.... maar ik voe!
me zoo ellendig....'" Ze begon opeens te
snikken, ontdaan. Zwijgend hielp Annle
haar de japon uittrekken en ze stond
daarmee nog in haar hand toen ze bei
den opschrikten, doordat Juffrouw
Mertens binnenkwam.
„Zoo... je bent vroeg. Myrtel", groette
ze. vriendelijk, terwijl Myrtel haastig be
gon zich te poederen. Annie wilde de ja
pon ophangen, maar een kreet van
juffrouw Mertens weerhield haar
„Kind! Wat heb je met die japon ge
daan?"
Annie volgde de wijzende vinger. Er.
toen z:«3 ze de groote vlek in de prach
tige zijdewijn
Ze keek op, met wijdopen, verschrikte
oogen. En in den spiegel zag zc Myrtel
staren alsof ze spoken zag. Ja. ook An
nie zag spoken. De zenuwachtige, tob
bende moeder, de sleetsche, hongerige
broertjes.... een vader die dronk....
En voordat ze zelf wist wat ze deed
had ze het gezegd: „Het spijt me «re
ik zal probeeren het er uit te krijgen..."
Een half uur later was ze ontslagen
Maar dien avond, terwijl ze zwij
gend, gebogen over naaiwerk, het
mopperen van haar moeder aanhoorde
werd er gebeld. Het was Bert. Annie's
costume daar gehangen, ze wist dat het werd er gebeid, net W3s nert.
er zijn moest— en het was er niet. donkere oogen werden plotseling
heel
licht, toen hij daar In de itamer stond
zoo groot en flink.
Annie, kind," zei hy en hield haar
beide handen ln de zijnen. ,J3c hoorde
het net— van een meisje..... morgen ai
ik de zaak in orde maken— ik weet
Alles... ik zag Myrtel met dien man in
de auto. in een costume van de zaak.
zy heeft dat bedorven."
Annie glimlachte. Het kwam er zoo
weinig op aan, nu hij hier was, extra
gekomen, voor haar....
,Jk wist het ook," zei ze eenvoud:
„Zeg er alsjeblieft niets van.... Ik vind
wel wat anders— ze hebben het zoo
noodig bij Myrtel thuis en ze zou niet
gauw weer zoo goed terecht komen
Ec zal wel iets anders zoeken... ik ben
biy dat ik er weg ben."
Dien avond, tussohen de bedrijven
van een operette, die zy gingen zien.
nam Bert haar hand en zei: „Je moest
maar geen nieuwe betrekking zoeken,
Ans— of het moest zyn.„. bij mij!"
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN
a 60 Cents per regel.
heeft men vaak
Schrijnende Handen
Dit schrijnen houdt dadelijk op dooi
MUZIEK.
INSTITUUT VOOR ARBEIDERS
ONTWIKKELING.
Kunstavond-badercursus.
Het Instituut voor Arbeidersontwikke
ling had de goede gedachte, ter gelegen
heid van de sluiting der kaderbijeen
komsten een kunstavond te organise eren,
waarvoor het zich de medewerking ver
zekerde van eenige kunstenaars die een
van Handel's trio-son a tec tot uitvoering
brachten en daarneven een tweetal zelden
gehoorde toonstukken van jongere
Fransche componisten speelden. Nog
waren Brahms en Chopin vertegenwoor
digd met klaviermuziek, terwijl het ge
mengd koor „De Stem des Volks" uit
Haarlem de instrumen'ale muziek af
wisselde.
Aanvankelijk zou de voorzitter van
het Inst, van Arb. Ontw den avond in
leiden. By ontstentenis van dezen nam
de secretaris den heer H. van Herwer
den diens taak over. Hy deed du kort en
zakelijk en gaf aldra aan de instrumen
talisten de gelegenheid met een van
Handel's sonaten voor 2 solo-instrumen
ten en continuo den kunstavond 'e
openen.
Hoewel het Handel onverschillig liet
of men voor deze muziek gebruikte twee
violen, hobo's dan wel fluiten, is het
toch te verkiezen, de fluit te nemen,
voor dit instrument komt de prachtvolle
melodievoering al heel gelukkig uit. Het
eerste allegro dezer sonate (men speelde
niet die m bes, maar een in g mineur en
vergat evenwel deze programmawljziging
even bekend te maken) is voor de com
binatie van den cembalctoon met haar
twee fluiten al heel gelukkig. Deze
muziek wekt de illusie van twee zich
statig op 't watervlak voortbewegende
blanke zwanen; met soms even dat im
pulsieve uitschieten van een der twee
lingdieren naar een niet te gissen doel
en dan dadelijk weer die rustbrengende
saamhoorigheid. De illusie werd nog ver
hoogd, doordat Henk van Kempen en
zijn partner Martin J. Lührsen een won
derbare homogeniteit in toongeving be-
•eikten, resultaat natuurlijk van serieus
samenwerken, maar toch ook van het
feit dat hun Böhmfluiten uit de hand
van denzelfden maker komen. Later op
den avond zou men by nauwlettend
toeluisteren de neiging bij Lührsen be
speuren, den toon absoluut rustig te
willen houden, terwijl Van Kempen meer
een vibreerenae toonproductie toeliet.
Op het punt van rhythme bleven beide
echter van een krachtige eenheid, met
mevrouw Van KempenVan Leeuwen,
die de cembalo-party uitnemend aan den
vleugel weergaf en ook de meer zelf
standig gehouden pianoparty van Gau-
bert en MelBonis vertolkte. Van
G.iubert werd uitgevoerd een .Diver
tissement grec" waarin de componist in
hoofdzaak de uitdrukking zoekt in paral-
lelgaande tertsen waar wü die hadden
verwacht in toonsoort en harmonie. Im
mers bU Grieksche muziek denkt men
licht aan dorische of phrygische toon
aarden. maar hoe 't zy: een karakteris
tieke uitdrukking werd bereikt in de wel
dadige rust die over 't geheel lag. Mel-
Bonis mUdt al wat door veelvuldig ge
bruik den z:n heeft verloren; verrassende
overgangen naar ver-verwante toonsoor
ten worden door een knappe stemvoe
ring geplaatst in een zeer eigen belich-
tlng, en wijl deze muzikale kernpunten
de aandacht der drie executanten had
den, liet het werk niet na, een indruk
te maken die blijvend was. Henk van
stelde toon vorming hiertoe den weg had
Kempen. Martin J. LUhren en mevrouw
VAN HAARLEM'S DAGBLAD No. 1186
MANNELIJKE HULP
Moeder vraagt of vader
haar even wil helpen
met een presenteerblad
uit de kast te halen, dat
zy niet bereiken kan
vader begeeft zich ter steekt zijn hand uit
plaatse en vraagt welk maar ziet dat er te veel
presenteerblad ze be- I andere dingen voor
doelt I staan
haalt een stoel uit de
eetkamer
maakt voorzichtig den
weg na t het presen
teerblad vry
slaagt erin zonder
varen weer van
stoel af te komen
besteedt drie minuten
met pogingen om de
deur open te maken en
neemt eindeiyk het be-
besluit zijn boek neer te
leggen
neemt zrijn boek weer op
zich afvragende, waar
moeder nu weer over
moest mopperen.
(Nadruk verboden).
Van Kempen hebben, door de ziel van
het kunstwerk te geven, zeer bijgedra
gen tot naderbrengen van wat het doel
is van het „Instituut voor Arbeiders
ontwikkeling", welk doel door den spre
ker van den avond Th. J. ThUssen nog
extra door het gesproken woord werd
belicht.
Mej. Noor Klnsbergen, die een drie-
ai koorliederen aan den vleugel opmer
kelijk knap begeleidde, trad solistisch
op met Chopin's polonaise in A, waar ik
meer rubato-spel had gewild, en met een
achttal walsen van Brahms (uit diens
oorspronkelijk voor vier handen gezet
opus 39), waar de pianiste ons absolute
bevrediging schonk. Het meest opvallend
is by deze pianiste de zeer schocne klank-
geving en wat daarmee in nauw ver
band staat: weloverwogen fraseering
die een karakteristieke uitbeelding mo
gelijk maakt. De aan Schubert herinne
rende wals in As, die in b mineur (beide
met de karakteristieke tertsen en sexten)
vonden evengoed in haar een bekwaam
vertolkster als de meer „vollgriffige" die
zich toch het meest leenen tot den eigen
aard van haar spel: een groote en wel
dadige klankproductie. Zu droeg zeer
bij tot het welslagen van de begeleide
koorwerken.
Dit welslagen zou evenwel niet moge
lijk zUn geweest, zoo niet de leider Joh.
F. Keja door op schoonen klank inge-
gebaand. „Stem des Volks" zingt be
schaafd, heeft flinke sonore bassen,
klankvolle sopranen en zich willig aan
passende middenstemmen. Enkele z.g.
mooie stemmen" mogen nog bedenken,
dat de goede koorklank geen vibrato
toelaat. Opgaan in 't geheel, that is the
question.
Voor Keja en zyn mooie koor en ook
voor ons zeiven speet het me dat de drie
koren van Palestrina niet tot uitvoering
konden komen. Jammer genoeg waren de
beide propagandaliederen van Otto de
Nobel (die veel beter werk schreef dan
wat. we nu hoorden) en van Olman met
zijn weinig vocaal gedachte basvoering
niet in staat, in artistieken zin ons di:
gemis te vergoeden. Van het werkje van
Keja's hand (Vrede) hebben we zeer
aangename herinneringen mee gedragen
door de mooie harmonie-keuze die zich
•siet vergenoegt met de Siameesche
tweelingen majeur en mineur, maar op
de zooveel rykere middeleeuwen terug
gaat. toen er nog in de kunst geen
schablone bestond en men zich om ca
densen 'n *t geheel niet bekommerde.
Het strydlied dat de melodie benut van
het Friesche Volkslied, mag nog de loop
jes ter zUde zetten die aan de pianobe
geleiding zijn ontleend en „Slem des
Volks" zal weer een slap nader zijn aan
het doel, door kunst te geven aan het
volk een machtig propagandamiddel te
zijn voor wat deze vereen'.ging zich als
ideaal stelt. De eenige disharmonie op
dezen moeien avond was het contrast van
Keja's mooie werk en het z°er suffe
applaus dat hem voor dien arbeid meen
de te beloonen.
G. J. KALT.
DE CORRUPTIE IN HET
GASBEDRIJF.
Maatregelen tegen corruptie.
De in den laats ten tyd voorgekomen
gevallen van corruptie bij gemeentebe-
öryven hebben het bestuur der Vereeni-
ging van Ned. Gemeenten aanleiding ge
geven, zoh ibezig te houden met de vraag
in hoeverre maatregelen zouden kunnen
worden getroffen om het in den gemeen
tedienst aangetroffen euvel van steek,
penningen te bestrijden.
Het bestuur doe thans volgenr de Tel,
ln een orciulaire aan de aangesloten ge
meenten enkele in elk geval te nemen
maatregelen aan de hand.
Als maatregel van algemeenen aard en
geldende voor leveranties over de ge-
heele Hjn der gemeentelijke behoeften,
wordt in overweging gegeven om aan
leveranciers, althans by het geven van
eenigszins belangrijke opdrachten, den
eisch te stellen, dat zy zich onder een
boetebeding verbinden, zioh van het ge
ven van steekpenningen te onthouden.
Dit kan geschieden óf door het doen
teekenen van een desbetreffende verkla
ring door de leveranciers zelf, óf door in
alle contracten, bestekken, opdrachten
enz. de bepaling op te nemen, dat alle
leveranties geschieden onder de daar
voor door de Vereeniging bij notaris mr
S. K. D. M. van Lier te 's-Gravewhage
gedeponeerde condities.
Hoewel het ongetwijfeld ook mogeiyk
Ls disciplinaire maatregelen te treffen
tegen ambtenaren, die zich aan het aan
nemen van steekpennnigen schuldig ma
ken, terwü'l dit niet nadrukkelijk in ver
ordening of instructie is verboden,
wordt het toch gewensciht geacht, dat
in een algemeene verordening het aan
nemen van steekpennnigen verboden
wordt.
Deze maatregelen ln overweging ge
vende, is het bestuur der Vereeniging er
van doordrongen, dat hiermede de bron
der mogelijkheden tot wering van de
steekpenningen uit den gemeentelijken
dienst, niet is uitgeput. Naast andere
maatregelen van algemeenen aard laton
zich bijzondere maatregelen denken ten
aanzien van speciale leveranties, waarbij
corruptie aan het daglicht is getreden.
Tc Schoonhoven.
De directeur der gasfabriek te Schoon
hoven heeft bekend, retourcommissie-
gelder. aangenomen te hebben van de
Dordtsche gasmeterfabiiek en van de
firma Wilson te 's-Gravenhage
Ondertusschen heeft de directeur eer
vol ontslag gevraagd om gezondheidsre
denen, dit is echter nog niet door den
raad verleend.
De directeur is, naar de Tel. meldt,
door den rechter-commissaris te Rotter
dam opgeroepen om inlichtingen te ver
strekken in verband met de bij versohil-
lende leveranciers aan gasfabrieken ln
beslag genomen boeken.
Te Sappcmecr.
In de raadszitting van Sappemeer is
Zaterdag behandeld het voorstel van B
en W. om den gasdirecteur wegens cor
ruptie te ontslaan.
Na verwerping van een amendement
tot toepassing eener voorwaardelijke
straf met tweejarigen proeftijd met 8 te
gen 3 stemmen werd zonder hoofdelijke
stemming aangenomen den directeur tot
de volgende zitting gelegenheid te geven
ontslag te nemen, meldt het Hbld.
HET TOONEEL.
NOG ALTIJD COMPAGNONS.
Potasch en Perlemoer hebben het
kleedingbedryf den rug toegekeerd en
zUn in de auto-branche gegaan. En drie
bedrijven lang ruzieen ze samen over
au tos, zooals zy het vroeger over klee
ren deden. Maurits Perlemoer tracht de
verantwoordelijkheid voortdurend op
zyn compagnon Bram Potasch te schui
ven en deze snelt van blunder tot blun
der, laat op het ongelegenste oogenblik
zyn goede hart de overwinning behalen
op zyn zakenbelaiig en blykt, na do
door tal van stormen voorafgegane ge
lukkige ontknooping toch gelijk te heb
ben gehad. Een onverbloemd „vervolg"
op eex. vroeger successtuk en, zooals het
meestal gaat, zwakker in alle opzich
ten. En als Jan Musch (Bara Potasch)
die in elke rol en in elk genre ccn ga
rantie op zichzelf is, er niet geweest
was, vreezen wy dat de zaal vrijwel ge
heel leeg was gebleven. Nu was zy Za
terdagavond 'bij deze reprise toch nog
niet half vol.
SCHRIFTELIJKE VRAGEN AAN
DE INDISCHE REGEERING.
Aneta seint, dat het lid van den
Volksraad, de heer Stokvis een schrif
telijke vraag tot de regeering heeft ge
richt, waarin hy vraagt ingelicht te
worden omtrent hetgeen gebeurd is met
den waarnemendsn regent van Ban
doeng Raden Oemang Wiradiatmadja.
die eervol ontslagen is met bapaling dat
hy by voorkomende gelegenheid weder
als Wedana werkzaam zal worden ge
steld.
Voorts heeft het lid van den Volksraad
de heer Koesoemo Oetojo een schriftelij
ke vraag tot de regeering gericht, waar
in hy vraagt of de regeering bereid is
inheemsche burgemeesters te plaatsen
in kleine war «^cinal de
inheemsche belangen op den voor
grond staan.
INGEZONDEN MEDKDFFLINGEN
a 60 Cents per regel.
35 .TAAR BEPROEFD
(J^oeduo\mend-lJefU>te^Jierid.
(Naar het Engelsch. van
O N. en A M. WILLIAMSON.)
„Gibbs heeft, ze altijd. Eccelenasa zei-
de de knecht. „Ik kan zlln Evening
News nu wel halen".
„Doe dat, als hU het uit heeft", be
val Power op een wel wat barschen
toon. „Morgen kan je beginnen, couran
ten voor mij te koopen".
Esmée ging voort met haar thee te
drinken en de zware, slecht gebakken
cake nog slechter clan de slechtste
oorlogscake! te verkruimelen. „Ver
breid Je. dat hU ln deze veelbewogen
tilden geleefd heeft zonder Engelschc
couranten", dacht zy. „en wachtte tot
b-t oudbakken nieuws van de wereld
over Rome hem bereikte! Indien hl',
noclt uitgaat, behalve voor éen avond
wandeling. zeoals Mr. Rogers zegt, kar.
hy er niet veel om geren, wat er ge
beurt".
zy besloot dit. r.iet te noemen in het
dagboek, dat 'A' voor den detective
moest houden. HU zou er waarschijnlijk
de gevolgtrekking üit maken, dat zyn
ergste vermoedens omtrent Graaf Ri-
cardo. alias Richard Power, gegrond
waren.
Toen het Evening News van den hof
meester (dat naar sterke tabak rook)
haar was overhandigd, was het meisje
te vol van belangstelling in den inhoud
om haar lui ln een stoel llggenden en
rookenden patroon een kort overzicht
te geven, zooals deze had voorgesteld.
Zy las voluit het verslag van de prach
tige overwinningen der Geallieerden van
October 1918. rn liet gerucht dat Duitsch
land om vrede zou vragen, zooals Oos
tenrijk reeds had gedaan. Nu en dan
keek zy op van het blad en zag naar
Power, die onder het voorlezen was op
gestaan en heen en weer liep. Zijn te
lnat stond allesbehalve onverschillig:
toch was dit blijkbaar de eerste En-
gelsche courant, die hl) in lang had ge
zien. Wat hei Italiaansche blad betreft,
dat Ifad G'useppe meegenomen. Mis
schien was het zijn plicht, het door te
zien voor zijn luien meester, die meer
hield van rooken dan van lezen, en
beide niet tegelijk wilde doen. Maar
waarom zag hy er zoo belangstellend
uit? Waarom vroeg hy haar voort te
gaan. als zy ..niet te vermoeid" was en
„niet te veel haast had om naar huis
te gaan?" HU was onvcrzadelijk. en zU
las tot zes uur. Toer dacht hl! er aan.
dat het bulten bijna donker zou zyn Hij
was onbedachtzaam geweest. Hy had
haar te lang opgehouden! Esmée moest
hem geruststellen en verzekeren, dat de
afstand tot haar woning maar kort was.
Bovendien had zy een electrlscli lanta
rentje. Maar Power was niet gerust.
Hij gaf bevel, dat Gibbs haar naar huis
zou brengen en later mocht zU niet
weer zoo lang blijven.
Het meisje had liever Giuseppe als ge
leider gehad, als ze toch niet alleen
mocht gaan. Zy moest echter gehoor
zamen en wenschte Mr. Power goeden
nacht, na te hebben afgesproken, dat zij
den volgenden dag om half elf zou te-
rugkecren.
Er was geen gelegenheid voor een
woord met Giuseppe, want Gibbs wacht
te Miss Alton in de vestibule. Hy stond
daar met den hoed in de hand. dienst
vaardig als een acteur, die de rol van
knecht ven-uit; en Esmée meende een
sarcastische» blik in zUn uitpuilende
cogcn te z;en. toen hy de voordeur voor
haar opende. Toer. zij de deur uit was.
zag ze nog even om. Misschien wilde zij
z'.cn. of Giuseppe haar nakeek. Hy stor.d
daar: maar achter hem op een'gen af
stand stond een vrouw, zy gluurde naar
de nieuwe secretaresse van achter een
gebeeldhouwd eiken scherm; en het licht
van een lampje niet rooden kap, gedra
gen door een geharnaste viel op haar
donker hoofd en gelaat. Toen Esmée
omzag, trok zij zich haastig terug, als
een schildpad in zyn schaal; maar het
meisje had een eenigszins zonderlingen
indruk van haar persoon gekregen. „Is
dit misschien de vrouw, met wie hy uit
Oostenryk is gevlucht, naar men zegt?"
vroeg zU zich angstig af. Maar weldra
glimlachte zij om die gedachte. Een man
zou niet wegloopen met zulk een schep
sel!
Niet dat de vrouw leelijk was. Even
min was zU oud. Esmée schatte haar
leeftyd tusschen vyf en dertig en veer
tig jaar. Zy was mager en lang, dat
had het meisje met éen blik gezien, met
vrcemdgevormde vierkante kaken, een
dikken neus, en wyd ulteenstaande geel
bruine oogen, die haar den blik van een
tijgerin gaven. Maar het meest in het
oog vallende van die vrouw was haar
haar. Ofschoon zy nauwelijks den mid
delbaren leaftijd had bereikt, en het
vreemdgevormde, olijfkleurige gelaat
geen rimpels vertoonde, was het haar
sneeuwwit. Het leek bijzonder dicht, en
dikke vlechten waren om het hoofd ge
wonden, een paar duim boven de rech
te zwarte wenkbrauwen. Esmée had geen
'tfd op te merken, hoe zy gekleed was
maar ze had den indruk van iets !ee-
lUks en donkers, met een lagen, witten
en niet al te schoonen kraag.
Het meisje was van plan geweest niet
het eerst tc spreken op weg naar haar
woning. Zij wilde het aan Gibbs overla
ten, a! of niet te beginnen. Maar haar
nieuwsgierigheid omtrent de gedaante
achter het scherm was te groot. Toen
de deur dicht ging. vroeg zy: „Wie was
die vrouw in de vestibule?"
„Een vrouw?" herhaalde de hofmees
ter, blijkbaar verbaasd. „Wel, miss, er
is geen vrouw ln het huls voor zoover
ik weet behalve de keukenmeid. Hebt u
een vrouw gezien! Indien dat liet geval
is en op uw eersten dag nog wel
is u gelukkiger dan ik in byna twee
maanden ben geweest".
„Ik heb zeker een gezien", hield Es
mée vol. „Tenzij het een geest was".
„Wel, ik ben- niet bygeloovlg", hernam
Gibbs, „maar werkelijk ik ben er niet
zeker van, dat er geen spoken zijn te
Cannon Wood. Het is een wonderiyk
oud huis, en ik heb er meer dan genoeg
van. 't Zal my niet spijten, als Ik den een
of anderen dag mijn- congé kryg (hy
sprak het woord trotsch uit als „cong-
gee"). „Koe ziet uw geest of vrouw
er uit?"
„Het was een lange, magere, bruine
geeloog-'ge tygerin met prachtig wit
haar", antwoordde Esmée langzaam.
„O", lachte Gibbs. „Dat Ls de keu
kenmeid maar. Luisa, een Italiaansche
van Venetië, zegt zij. Eu ik denk, dat het
waar is. want het is een heel zonderling
dialect, waarin zU met Giuseppe spreekt.
Het is. alsof cr geen klinkers in zijn.
En hy is een Venetlaan, en zou het wel
weten, als zy loog".
Esmée dacht aan het beeld, dat zU
zich had gevormd van de aardige, dikke.
Italiaansche keukenmeid, die zulke
slechte thee zette en oneetbare cake
bakte. Dat beeld vormde een contrast
met Luisa, „Zy ziet er boosaardig uit",
dacht het meisje. „Alsof zy in staat zou
zUn, vergif in het eten te doen. als men
haar aanmerkingen maakte en haar
toorn opwekte. Maar ik veronderstel,
dat haar uiterlijk bedriegelijk ls. Zy
schynt al eenigen tijd in het huis te
zUn geweest en zy heeft nog niemand
vergiftigd!"
„Ik wist niet-, dat zij om een hoekje
gluurde", ging Gibbs voort, „Zoo'n
nieuwsgierig Aagje! Ik wist zelfs niet,
dat zij vernomen had, dat u verwacht
werd. Giuseppe moet het haar hebben
verteld, zy zyn anders geen menden".
„Hoe is ze dan als keukenmeid in
dienst gekomen, als zij en Giuseppe geen
vrienden zyn?" vro-eg het meisje, of
schoon zy uit Giuseppe's woorden om
trent Luisa wel had begrepen, dat die
twee het niet met elkaar konden vinden.
..Heeft Mr. Power haar zelf in dienst
genomen?"
„Zy was hier reeds, toen ik kwam",
zeide Gibbs. ..Maar van Mrs. Neale, de
portiersvrouw, heb ik gehoord, dat zy
om een betrekking kwam vragen juist
toen Power verscheen. Zy kan heel wat
beter Engelsch spreken can Giuseppe
(Wordt vervolgd).
