Antonio
H. D. VERTELLINGEN
HAARLEM'S
DAGBLAD
De tijden
veranderen...
(Nadruk Terboden; auteursrecht voorbehouden.)
'n Meisje
door
W. S. PORTER
ZATERDAG 9 JUNI 1928
BIOSCOOP
Scala Theater.
MINNESPEL.
Minnespel, naar Arthur Schnltzler's
bekend tooneelstuk „Liebelei", is een
boeiende film, die z«eer veel te genieten
geeft, een film ook die ernstig waar
schuwt tegen de flirt, het gevaarlijk
liefdesspel dat zooveel leed kan veroor
zaken. zooveel geluk kan vers toren-
Te ernstiger wordt deze waarschuwing
door het uitdrukkingsvolle spel van den
bedrogen echtgenoot, die vooral in de
hevige scène met zün vrouw bU het
bezoek aan de kamers van den man die
hem zijn geluk ontroofd heeft, zich een
uitmuntend acteur toonde. Doris was
wèl de verleidster die de liefde als speel
goed beschouwd. Maar ook de an
dere medespelenden zijn kunstenaars,
die weten wat spelen voor de film be-
teekent en het juist-noodige weten te
geven, zonder te-veel.
Smaakvolle interieurs vallen in deze
film te bewonderen, die zeker in de ko
mende dagen veel publiek zal trekken
en dit ook ten volle verdient.
Er is nog een tweede hoofdnummer:
De Bruut, een rolprent dit het leven in
het Wilde Westen in beeld brengt "»n
dat niet beter en niet slechter doet dan
zoovele films van dezen aard.
Een woord van lof voor het wakkere
Scala-orkest dat zeer verdienstelijk be
geleidt en waarvan de violiste eer. solo
ten gehoore brengt.
Cinema Palace.
Welk een bandelooze en teugeüooze
fantasie moet men hebben om een
klucht als „Kiki's Kousenband" in elkaar
te boksen! Zelden zagen we op de film
zulke amusante onzin, die steeds inge
wikkelder wordt en die zoo doet huilen
en schudden van het lachen. Wie van
lachen houdt en boven de achttien is,
verzuime niet. Kiki's Kousenband te
gaan zien. De klucht is even grappig als
het „Wereldnieuws" mooi is.
Cinema geeft deze week een lach en
een traan. Immers de hoofdfilm is,
zooals de titel „Van Huis verjaagd" trou
wens al aangeeft van gansch ander ge
halte. Deze film vertelt ons van een
jonge vrouw Madeleine Ourkin, eens de
echtgenoote van een der rijkste reeders
van New-York, die wegens een vermeen
de liefdesverhouding met haar neef. van
huis wordt verjaagd. Haar man ontzegt
haar voor altüd het zien van haar
dochtertje, niettegenstaande ze een jaar
lang bijna dagelijks hem smeekte haar
baby te mogen zien. Als zij eindelijk
toestemming krijgt van haar gewezen
man het kindje te zien, is zij zoo tot
armoede vervallen, dat ze zich in de
kleenen. die ze heeft niet aan haar kind
wil vertoonen. Het kindje heeft haar al
tijd gezien als de mooie rijk-gekleede
mama en zoo wil ze zich weer aan baby
vertoonen. In haar wanhoop neemt ze
haar toevlucht 'ot diefstal van de por
tefeuille van den millionair Tinlay. Deze
ontdekt de diefstal en weet het spoor
van de dievegge te volgen. Madeleine
smeekt hem eenige '-en geduld te heb
ben, ze moet naar een afspraak. Als dat
gebeurd is, mag hij l.aar aangeven bij
de politie, dan is alles haar volkomen
onverscrillig. Tinlay besluit tot dat uit
stel. en wanneer Madeleine hem haar
geschiedenis vertelt heeft, besluit hij met
haar mee te gaan naar het huis van
den reeder om zich ervan te overtuigen
dat Madeleine waarheid heeft gespro
ken.
Wat Madeleine ondervindt in het
huis van den reeder is te droevig om
neer te schrijven. Ze is krankzinnig van
verdriet, eerst veel later vindt ze troost
voor haar groote leed in de liefde van
Tinlay.
Haarlemmer Halletjes.
EEN ZATERDAGAVONDPRAATJE
Bosch van der Veen is geen onbeken
de in de financleele wereld te Amster
dam en iedere Nederlander die met
Beurs en geldzaken te maken heeft, kent
en waardeert hem. Want Bosch is niet
alleen een voortvarend en bekwaam,
maar ook een eerlijk man en den eerste
die beweert, dat hij door Bosch belogen
of bedrogen is, moet ik nog ontmoeten.
Het eenige wat hem kwalijk genomen
wordt is. dat hij te hard werkt. Zijn
kantoor is zijn liefste verblijf. Hij zit
daar een uur voordat zijn personeel ver
schijnt en wanneer zij 's middags om
zes uur naar huis gaan, komt hij in zijn
restaurant de Gouden Ster, neemt
op zijn gemak een eenvoudig middag
maal en zit te zeven uur opnieuw aan
zijn kantoorwerk.
Hieruit blijkt dat hij ongetrouwd is.
Zijn vrouw, als hij die had, zou een der
gelijke dagverdeeling niet dulden en het
kan wel wezen, dat hij juist daarom
niet getrouwd is geraakt. Menig meisje
heeft, toen hij nog vijftien jaar jonger
was, aan Bosch van der Veen wel eens
een vriendelijke gedachte gewijd nu
zijn die verwachtingen voorbij. Bosch is
veertig, zijn haar begint grijs te worden
Ondernemende mama's beschouwen hem
als een hopeloos geval. Ze kunnen hem
ook niet bereiken. HU komt nergens,
behalve op zijn kantoor en eenmaal per
week in de schaakclub, waarvan hU de
president en de steunpilaar is.
Hy geniet een ijzeren gezondheid.
Waarom zat hij dan in het begin van
Jur.l van vorig jaar in de spreekka
mer van zlin dokter? Om te klagen
over een zekere lusteloosheid en onver
schilligheid, die hem in de laatste
maanden hinderde. De dokter gaf hem
den verstandigen raad niet: trouw en
sticht een gezin. Dat had hU een paar
jaar geleden gedaan en het antwoord
was pos'::-:f. büna ruw geweest. „Be-
mcr daar niet mee. Als ik coit trouw,
zal k d t zelf beslissen!" Dus hield de
dokter zteh dat voor gezegd en raadde
voorz.cht'g een flinke vacantie aan in
een mooie streek. Zwitserland. Schot
land, Noorwegen, er ls natuurschoon
meer dan genoeg.
Maar Bosch schudde lusteloos het
hoofd. Hij kende die vacanties in 't bul-
DERDE BLAD
Loxor-Th eater.
Alvorens aan het hoofdnummer te be
ginnen wordt een uitstekend en amusant
vóór-programma afgedraaid. Het begon
al met de Pathé-revue, die heel veel
mooie onderdeelen bevat. In de komische
film „Een liefdesdroom" heeft de be
kende komiek Harry Langdon de hoofd
rol en doet dit natuurlUk op de manier
zooals we dat van hem gewend zjjn en
dat is dus: oerkomisch. hoewel de film
op zichzelf nu juist niet zoo veel inhoud
heeft.
De natuur-opnemingen uit ons In-
sulinde zUn schitterend en we kregen
een klein, maar dan ook héél klein,
overzicht van de schoonheid en rijkdom
aan planten- en boomengroei uit onze
Oost. We maken een rUtoer van Buiten
zorg uit en zien dan on.: een Javaan-
sche eendenboer, die zUn eenden hoedt,
zooals bU ons de schapen, dan bren
gen we een bezoek aan een kampong tot
het nuttigen van eenige verver schin-
gen; de inlandsche pottenbakkerU is één
van de merkwaardigste gedeelten van dit
nummer. Dan zien we ook de hoeden-
industrle, een bosch van gom-boomen,
watervallen en de zeer schoone visch-
vU'vers van Tgi Panas en dan keeren we
onder een maisch buitje naar huis
terug. Een interessant gedeelte van het
programma.
Het Luxor-Nieuws bevat o.a.: KUkjes
op öe NenUto te Rotterdam, een warme
dag te Zandvoort, het hospitaal-kerk-
schop „De Hoop" gaat naar zee, Vacan-
tie-oord te Oostvoome, de roei- en zeil
wedstrijden van .Hollandia" en ook
Air. P. J. Troelstra op Troelstra-Oord
te midden van zUn getrouwen en dan
met «Jan Oudegeest bU zich. Zooals im
mer, niet het minste gedeelte van het
programma.
Tot slot krUgen we het veelbesprok ?n
werk „Potemkin". Er is al zooveel ge
schreven en gesproken over dit film
werk dat we kort kunnen zijn. We zien
aan boord van de pantserkruiser de on
tevredenheid ten top stUgen door het
moeten eten van bedorven vleesch en
als dan bU verzet van de bemanning de
commandant last geeft te schieten,
breekt, de muiterU los en de officieren
worden óf gevangen genomen óf over
boord geworpen. Het schip vaart naar
Odessa waar de heele bevolking de ma
trozen wü zien die 'n oorlogsschip hebben
buitgemaakt. Maar dan komen de
kozakken en schieten de nieuwsgierigen
neer. Van het schip af wordt met ka
nonnen geschoten op de stad. De Russi
sche vloot is uitgevaren om .Potemkin
weer te heroveren, maar als het tot een
gevecht zal komen, blUven de dreigende
vuurmonden stil. Hoera's aan boord van
de Potemkin". Broeders! meent de
tekst op het witte doek. De muzikale
illustratie was uitstekend.
Er was dezen avond veel belang
stelling die wel de heele week zoo za!
blijven.
Het is weer: Wat Luxor brengt is
altijd goed.
REMBRANDT THEATER.
Een gevarieerd programma, luchtig
Vroolijk. Na het journaal, met zeer be
langwekkende opnemingen van de spin
die in het water leeft, een allerdolst
komisch filmpje waarin de hoofdrollen
gespeeld worden door een uitgezocht stel
bengels van de schoolbanken, zooals al
leen Hollywood ze maar produceeren kan.
De manier waarop deze Amerikaansche
spes patriae een arke Noachs fabriceert
is werkelijk kostelijk. Diverse soorten
honden en een paar ezels worden mid
dels de uitdragerU van den vader van één
der kwajongens in een leeuw, een ze< bra.
een krokodil, een hert en andere «Leren
gemetamorphoseerd. Eén en ander geeft
natuurlijk aanleiding tot zeer vele, en
zeer lachwekkende complicaties.
Na deze sotternUe een andere grap:
Het gezelschap Jack Sluyter's tooneei -
tenland al zoo lang. Weelde in ziellooze
paleizen van hotels, waar de gast geen
mensch maar een nummer is. Op berg
tochten met toevallige me'jezellen, die
niets voor je voelen en waarvoor je zelf
ook onverschillig bent. „Ik zou mün va
cantie willen doorbrengen in een klein
Nederlandsch dorp", zei hU, „bU fatsoen-
lUke, eenvoudige menschen, die mU goed
verzorgen en het mij niet lastig maken.
Ik wil wandelen als 't mU past, lezen
als ik lust heb, visschen of varen als
ik er trek in krijg en daarna weer te
rugkom--- in een nette, eenvoudige ka
mer. Kun je mU daar nu niet eens aan
helpen, dokter?"
De dokter zette zUn lorgnet tien maal
achter elkaar op en weer af. Dat was
zoo zijn manier om te toonen. dat hU
geen raad wist. Toen zei hU: „als ik ze
schatten moest, zou ik zeggen «lat er
minstens duizend pensions in Nederland
in aanmerking komen. Maar wat nu een
goeie gelegenheid is, dat weet ik niet.
Het moet goed en degelUk wezen, want
je bent verwend vriend Bosch, met men
schen die belang in je stellen, maar niet
te veel, die voor je klaar staan, maar
niet opdringerig zUn. Jawel, dat is heel
gemakkelUk gezedd, maar waar is dat
ideale pension te vinden?" ZUn lorgnet
danste op zUn neus en er weer af. als
een kanarievogel op zyn stokje. Op eens
sloeg hU met de hand op tafel. „Maar ik
heb precies wat Je zoekt. Drie jaar ge
leden is collega van den Berg gestorven.
zUn weduwe is met haar dochter een
zomerpension begonnen in Laag Gr oen-
woud, bU NUmegen. vlak by de Duitsche
grens. In den laatsten tijd heb ik wei
nig van haar gehoord, maar ik sta er
voor in, dat het goed zal zUn. Keurig
en onberispelUk, beschaafde menschen,
niet opdringerig, menschen die je niet
afzetten of exploiteerer.. een prachtige
omgeving, mooie wandelingen, goed
vischwater en een domlné die een uit
stekende schaker ls,"
Er werd neg wat over gepraat. Bosch
van der Veen schreef naar mevrouw van
den Berg in Groenwoud. Per keerende
kwam er antwoord en een dag later had
Bosch de loopende zaken overgedragen
aan zUn procuratiehouders en was op
reis gegaan naar Groenwoud. Zelfs een
beetje overhaast. HU had niet eens dag
en uur van zUn komst aangekondigd
waarom wist hU zelf niet. Een soort van
voorgevoel scheen hem te zeggen, dat
het beter was.
ensemble in een vroo'.ijk één-actertje
op het tooneei: „Hei nichtje van buiten".
Een niemendalletje dat vooral, «iank zU
den acteur die de rol van den koster
speelt, uitnemend slaagt. De tooneei isten
oogstten een klaterend applaus.
Dan de groote film: Studenten liefde.
Eén dier mid«ielmatige filmwerken too-
als men ze over twee jaar niet meer zien
zaL Een gefotografeerde operette, met
veel studentenliefde en studenten leed.
Wein, Weib und Gesang en veel bier.
Snel vervliegende hartstochten, eeuwige
liefdevoor een uur. eeuwige smart
voor 5 minuten, en met het
„Rheinisches Madel" een aller snoezigst
„eind goed al g<ïed".
Dergelijke films hebben niets te ma
ken natuurlijk met filmkunst. ZU zUn
mUlen ver verwUderd van die werken, die
ons thans den weg wijzen naar de film
der toekomst, die composities zUn van
wit, zwart, halftonen en van beweging,
«lie als een machine hun eigen gang en
cadans hebben, en als een gedicht, hun
eigen sfeer en ziel.
Doch films als .,S:udenten liefde"
moeten er ook zijn. Zy zUn als een on
schuldige en wel aardige grap. als een
prettige afwisseling op den sleur van
lederen dag.
AANBESTEDING.
Namens den heer H. van der Stadt
te Bloemendaal is door den architect
J, J. van Noppen opgedragen aan de
N. V. MU. tot het aann. v. werken
v. h. B. Hagen na onderhandsche aan
besteding. het bouwen van een land
huis aan den Schulpweg te Aerden-
hout.
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN
a 60 Cents per regel.
cn wij met hen.
Alle«n de kwaliteit van
de Antonio-si g aren
verandert nooit—zij
is en blijft uitstekend
Q&ftudiufoldeh
?UdeJi£. liyahe#'
Zoo kwam hU 's middags om een uur
of vier met het lokaaltreintje te Groen
woud aan, met niets anders dan een
reistasch met eerste benoodigdheden.
ZUn koffer zou nakomen.
De dokter had hem verzekerd, dat het
plaatsje heel stil was. HU bad niet te
veel gezegd. Er was geen stoomtram, niet
eens een autobus. De eenige manier om
er te komen, was loopen van het sta
tionnetje af. De chef, die alles aan het
station moest doen, van telegrafeeren af
tot goederen inschrUven en de wissels
verzetten toe, had hem al gauw ingelicht,
dat er met de wandeling een uurtje zou
heengaan. Als hU stevig aanstapte.
Zoo begon Bosch dus de wandeling
langs den zandweg, 't Was zwaar werk
De zon scheen fel, er was geen zuchtje
en by eiken stap moest hU zUa voeten
opgraven uit het mulle zand. Wat is eer.
uur gaans voor 'n fiinken wandelaar! Hy
verdraait er zijn hand niet om. Maar-
de verwende stedeling kent andere
eischen. Ik geloof zeker te weten, «iat
na een simpel half uurtje Bosch zUn ge-
makkelijken auto en zUn «tfiauffeur al
betreurde en zich afvroeg, of hU het
einde wel zou halen en wanneer.
Terwijl hU aldus voortzwoegde klon
ken achter hem doffe hoefslagen en om-
kijkende zag hij een typisch slagers-
karretje naderen: een wakkere ponny
dravende voor een soort van handwa
gen. waarop een stevige plank gespU-
kerd was. die de bok voorstelde. Daar
zat een slagers-jongmaatje ln een wit
buis bovenop. Hij floot als een leeuwe
rik en tikte toen hU Bosch voorbU-
reed, met echt landelijke gemoedelijkheid
aan zUn pet. .Hé Jongen, ga je naar
Groenwoud?"
„Waar zou ik anders naar toe gaan?"
vroeg de jongen. „Hé Polly!" En hU
bracht de ponny met een ruk aan de
teugels tot staan. „Als Je meerUen wil
baas. stap maar op".
De tasch werd met eenige zorg in
den wagen naast een paar ribstukken
gelegd en Bosch klom niet zonder moeite
er op. en ging naast den Jongen zit
ten. „Waar gaat het heen, baas?"
,Het pension van mevrouw van den
Berg. Weet Je dat?"
„Of ik het weet!" zei de Jongen.
„Je komt er zeker wel eiken dag?"
„Soms twee keer daags".
„Is het er zoo druk met vleesch bren
gen?"
In vergulde letters prijkte op de gla
zen deur van het privé-kantoor de fir
manaam „Robblns Hartley. Make
laars". De klerken waren weg; het was
over vUf.
Robbins, vijftig, aantrekkelijk, deed het
voorkomen alsof hU jaloersch was op de
genoegens van zUn getrouwden com
pagnon.
„Vanavond zeker weer kermis in tuin
dorp niet?" vroeg hy plagend. .Jullie
buitenmenschen boffen .och maar. Heer
lijke koele avonden, maanlicht, glaasje
wijn, sigaartje en lolletjes maken op het
balcon.
Hartley, negen-en-twintig, ernstig,
slank, zenuwachtig en prettig van uiter-
lUk, fronste zyn voorhoofd en zuch.te.
„Ja," sprak hU ironisch. ,,We hebben
altUd heerlyk koele avonden in tuin
dorp, vooral 's winters."
Een man met iets geheimzinnigs over
zich verscheen in de deur en liep op
Hartley toe.
,,'k Ben er achter waar zU woont,"
fluisterde hU op een toon, die de detec
tive in hem verried.
Hartley wenkte hem heftig te zwij
gen en afwachtend op een .stoel te gaan
zitten, maar Robbins had intusschen zyn
stok genomen en wandelde met een
zwaai van zyn arm tot groet, de kamer
uit naar zUn vrUgezeilenvermaken in de
stad.
,,Hier is het adres," zei de detective
en overhandigde Hartley een blad uit
zün schrijfboekje, waarop de laatste las:
„Vivienne Arlmg:on, Oosterstraat 341,
per a«lres Juffrouw Komus."
„Wat ben ik u schuldig?" vroeg
Hartley
„Eén dag werk meneer! Dat is f 20.
Ik had het er tamelük druk mee, aan
gezien het meisje pas verhuisd is en
niemand aan het door u opgegeven
adres wist te vertellen, waar zü naar toe
was. Maar ik ben er toch achter geko
men, ziet u. Dat zün vakgeheimen. Kan
ik misschien nog iets voor u doen?"
Hartley betaalde den man 't geld.
dankte voor zUn verdere hulp en liet
hem uit. Daarna begaf hij zich ook spoe
dig naar buiten, waar hU een taxi nam
en zich naar de Oosterstraat liet rijden.
Weldra had hU het huis gevonden. De
deur van de kazernewoning werd elec-
trisch geopend. Hartley trad binnen en
begon de trappen op te loopen. Op de
vierde verdieping zag hU Vivienne,
staande in ecu open deur. ZU noodigae
hem uit binnen te komen, glimlachend
en met een knikje van haar hoofd. ZU
plaatste een stoel voor hem bU het raam
en ging zelf op een der leuningen van
een fauteuil zii:er.. Hartley wierp eer.
onderzoekenden blik op haar en zei zich
zelf met tevredenheid, dat zün smaak en
keuze onovertrefbaar waren.
Vivienne was ongeveer een-en-twintig
Haar lokken waren van het puurste
goud in volmaakte harmonie met de
prachtige ivoor-kleur van haar smal ge
laat, waarin de amandelvormige oogen
fonkelden. ZU was frisch en sierlük.
„Vivienne", zei Hartley, haar smee-
kend aanziende. ,,Je hebt niet geant
woord op mün laatsten brief. Ik heb
zelfs detectives aan het werk moeten
zetten om uit te vinden, waar je heen
bent gegaan. Waarom heb je my zoo in
het onzekere gelaten, tcrwUl Jc wist dat
ik onafgebroken verlangend uitzag naar
het uur, dat ik weer iets van je zou ver
nemen of je zou zien."
Het meisje keek droomerig uit het
raam.
„Meneer Hartley," antwoordde zU aar
zelend. „Ik weet waarlijk niet wat ik U
zeggen moet. Ik besef de voordeelen van
uw aanbod volkomen en soms ben ik
overtuigd, dat ik tevreden zou kunnen
zyn me: u. Maar dan twyfel ik weer en
ben ik bevreesd mU te binden aan een
stil, eentonig leven in een tuindorp bul
ten de stad."
,.MUn lief meisje," zei Hartley innig.
„Heb ik je niet gezegd, dat je alles zouat
hebben, wat je hart begeert? Alles, wat
I „Dat juist niet. Ik breng er geen I
I vleesch".
„Niet? Waarom kom Je er dan twee
maal op een dag?"
Hier deed de ponny, die er wat tegen
scheen te hebben dat er achter zUn rug
gepraat werd, een sprong naar links
van pure dartelheid. „Ho, Polly", zei de
jongen en gaf het dier met de zweep
bijwijze van bestraffing een tikje dat
eerder op een liefkoozing leek. Toen keer
de hU zün gezicht naar den heer toe
en gaf hem een geweldig knipoogje, waar
zijn heele gezicht aan meedeed.
„Een aardig dienstmeisje in huis mis
schien?" vroeg Bosch, die schik in den
jongen kreeg.
„Aardig? Een spook van vijftig. Lee-
lyk als de nacht en brutaal als je ln
geen twintig jaar tegenkomt. „Slager,
als je «le volgende week toch langs kom".,
breng dan je briefje maar weer eens mee.
hoor. 't Heeft geen haast!" Ja. zU heeft
geen haast, maar de baas wil wèl cen
ten zien 't Is nou al vUf maanden opge-
loopen. Mevrouw van den Berg laat
nou vleesch uit de stad komen. Raden,
of die man wel centen krUgt?"
Bosch van der Veen zette het ge
sprek niet voort. HU wou liever geen
bijzonderheden weten over de finan
cleele verstandhouding en het leek hem
toe, dat hij er al genoeg van wist. De
naaste toekomst zag er niet al te vroo
lijk uit.
Om den jongen op een ander onder
werp te brengen presenteerde hij hem
een cigaret. Polly draafde intusschen
vroolük verder. Die had geen hinder
van den zwanen zandweg en weldra
kwam Groenwoud dan ook in het ge
zicht.
„Waar is het pension, Jongen?"
„Daarginds, achter die twee dikke
kastanjeboomen. Hier is de winkel van
mün baas. Zal ik even doorrijden naar
het pension?"
..Dank Je vriendelUk. Ik zal hier maar
afstappen." Bosch wilde liever bU de da
mes van liet pension niet bekend heb
ben, dat hU van de fniancieele misère
afwist cn dat konden ze begrijpen, wan
neer hU op de slagerskar voorreed. .Hier
dat is voor Jou." De flinke fooi verdween
in een vettige hand He Jongen greep naar
zijn pet en zei in zUn verbouwereerd
heid: „dank Je wel. baas. meneer!"
„Goeien dag", zei Bosch en stapte met
zyn reistasch in de hand de dorpsstraat
door, waar alles in dc rust scheen te
wezen. Er was geen mensch op den weg
ik te geven heb zal het Jouwe z(in.
Je zult naar de s:ad gaan zoo dikwyls
Je verlangt: je zult winkelen, thee drin
ken. theaters bezoeken en vriendinnen
hebben, alles en alles en alles. Je kun:
mU vertrouwen, «iat weet Je toch?"
..Ten volle." antwoordde zü. terwijl zü
haar heldere oogen glimlachend ojj nem
richtte. „Ik weet da: u de vriendelijkste
van alle mannen ben: en da; het meisje,
da u krUgt. gelukkig zal zün Ik hoorde
zooveel van u by de familie Montgo
mery."
„Aha!" riep Hartley verrast, met een
teer licht van herinnering ln zijn oogen.
.Jk herinner mU nog goed dien eersten
avond bU de Montgomery's, toen ik Jou
voor het eerst zag Mevrouw Mont
gomery prees je talrijke deugden, maar
zU deed het n«>g maar half. Oh. da: ver
rukkelijke souper zal ik nooit vergeten
Kom. Vivienne. geef mU je woord. Nie
mand zal je ooit zulk een gezellig thuis
kunnen aanbieden."
Het meisje zuchtte en keek naar haar
gevouwen handen.
Een plotselinge achterdocht maakte
zich van Hartley meester.
„Zeg mU. Vivienne." vroeg hU streng,
„Is er een ander? Is er. is er nog
een andere
Een roze blos overtoog het gelaat van
het meisje
„Dat moogt u niet vragen, meneer
Hartley," sprak zU zacht. „Ik ben vrU
om te doen wat ik wil Maar ik wil eer
lijk tegen u zün. er is een ander
maar die heeft geen enkel recht. Ik
heb hem niets beloofd."
..ZUn naam?" vroeg Hartley strenger
nog dan zooeven.
„Tonser".
..Richard Tonser!" riep Hartley uit.
,,Hoe kent die man je? Na alles wat ik
voor hem gedaan heb
„ZUn auto heeft Juist voor de deur
gestopt." sprak Vivienne. naar buiten
kükend over de vens:erbank. HU komt
om zUn antwoord. Oh, ik weet niet wat
te doen!"
De bel ging over. Vivienne snelde weg
om op de deur-opener te drukken.
„BlUf hier," gelastte Hartley, „ik zal
met hem afrekenen in de gang".
Tonser, die er uitzag als een Spaan-
sche ui in zün licht geruit pak cn een
panama op zUn krullende haren, storm
de naar boven, drie treden tegeiyk stap
pend. HU bleef staan toen hU Hartley
zag en deed een beetje vreemd.
„Ga terug," beval Hartley, wijzend
naar beneden.
.Hallo grappigde Tonser. „Wat is er
aan de hand. ouwe jongen?"
,.Ga terug." herhaalde Hartley onver
stoorbaar. „Het recht van de sterkste.
MU is de overwinning."
Tonser ging hoofdschuddend naar be
neden. Een medelükenden blik van zijn
oogen gaf duidelük weer hoe hU op dat
oogenblik over Hartley dacht. Hartley
ging terug naar de kamer.
„Vivienne," sprak hU overheerschend
„Ik wil dat je ja zegt. Ik zal naar geen
verdere weigeringen of uitvluchtjes luis
teren."
„Wanneer wilt u dat ik kom?" vroeg zU
„Zoo gauw als je kunt, natuurlijk.
ZU stond roerloos en keek hem strak
in de oogen.
„Dacht u één oogenblik. dat ik uw
huis zal binnentreden tcrwUl Hélène er
nog is." sprak zU kalm maar overtuigd.
Hartley kromp ineen als kreeg hU een
onverwachte klap. HU vouwde rijn ar
men over elkaar en liep de kamer twee
maal op en neer.
..ZU zal vertrekken." verklaarde hij
dof. Druppels parelden over zUn voor
hoofd. „Waarom za! ik dulden, dut die
vrouw myn leven vergalt? Zoolang ik
haar ken heb ik nog geen enkelen zor-
geloczcn dag gehad. Je hebt gclUk, VI
vienne, Hélène moet weggezonden wor
den eer ik Jou in mijn huis kan bren
gen Ik ben echter vast besloten. Ik zal
haar de deur wijzen."
..Wanneer. vroeg het meisje.
I evenmin achter de ruiten te zien. Luid
klonken zUn voetstappen in de stille
straat. Toen hU het Hotel, Hot. witte
Hert voorbUging. zag hU naar binnen
kijkende, den dikken herbergier die in
zUn hemdsmouwen over de toonbank
een praatje maakte met zün eenlgen
klant en nieuwsgierig op straat tuurde,
wie daar wel voorbUging. Een huls of
tien verder, verscholen achter zware kas-
stanjeboomen. las hU op een dubbel
huis, zonder verdieping, alleen met een
dakraam: PENSION VAN DEN BERG,
zette zUn tasch neer, die nxnraar al
weer zwaar begon te worden cn belde
aan. Eerst toen hU dit gedaan had.
bespeurde hU. dat de deur, zooals de
meeste dorpshuizen van bulten geopend
kon worden en daarvan gebruik maken
de stapte hy naar binnen en bleef be
scheiden op de mat staan wachten, tot
dat er iemand komen zou.
Het was een blauwsteenen gang met
deuren aan weerskanten. Rechts stond
een groote ouderwetsche klok. een kost
baar stuk, dat rijker omgeving gekend
moest hebben. Links maakte een groote
gebeeldhouwde kist een vreemden in
druk op den steenen vloer. Midden ln
de gang ging een trap rechts naar bo
ven en achterin zag Bosch door een
glazen deur een vrU grooten tuin vol
bloemen.
Een van de deuren ging open. Er
kwam een dame van middelbaren leer
tijd uit. die bU het zien van den bezoe
ker een hoofdbuiging maakte en naar
hem toe kwam. Onwillekeurig nam hU
dadelUk zUn hoed af en ging de dame
een paar stappen tegemoet. „Neem mU
niet kwalijk wanneer ik u ongelegen
kom. ik ben Bosch van der Veen uit
Amsterdam. Ik heb verzuimd, u mUn
komst vooraf te berichten. Het spUt mij.
ik had dat moeten doen".
„Er is geen verontschuldiging noodlg",
zei dc dame .Jk ben mevrouw van den
Berg. Het doet mij genoegen, dat u zoo
gauw gekomen is. Mag ik u even uw ka
mer wUzen? zult u wel wat willen op-
frisschen na de reis".
Terwijl zij hem de trap op liet voor
gaan. wees zU hem de kamer. Het zag
er keurig uit. Een groot raam gaf uit
zicht op een uitgestrekte wel. aan den
«anderen wand stond een keurig bed met
hagelwitte lakens, de waschtafel was
onberispelUk ln orde. op de handdoeken
was geen vlekje te zien. het meubilair
was eenvoudig maar goed onderhouden. I
Met een paar woorden wees mevrouw I
van den Berg hem de kasten ln dc ka-
„Vanavond." antwoordde hU resoluut.
..Nog heden zal ik mU Tan haar bevrij
den."
.-Dan," zei Vivienne. Js mijn ant
woord „Ja".
Z(i staarde hem ln de oogen met een
lieflijke zachtheid. Hartley kon nauwe-
lüks gelooven dat zU besloten was. Het
kwam alles zoo onverwacht en zoo
snel
„Beloof mU op Je eerewoard." smeek
te hU haar zacht.
„Op mijn woord cn eer. ant
woordde zU bUna fluisterend.
BU de deur koerde hU zich nog één
maal om en keek naar haar, dankbaar
cn gelukkig.
..Tot morgen," zei hU met een glim
lach.
„Tot morgen." herhaalde zU zacht
Ongeveer veertig minuten later stapte
Hartley uit den trein aan het station
van zijn tuindorp. HU woonde ver bul
ten de groote stad, in het vil la park
.Hloemenlust". Een flinke wandeling
van tien minuten bracht hem tot voor
zUn kleine buitenhuls. Halfweg zijn huis
werd hU ontvangen door Jonge, élé
gante vrouw, die hem innig omhelsde.
Toen zU samen de hai omnens tapten,
zei de vrouw
„Mama is er. De auto komt haar
over een half uur halen. ZU kwam hier
eten, maar cr ls geen eten."
„Ik heb je ic:s te vertellen." zei Hart
ley. „ik had mU voorgenomen je er lang
zaam op voor te bereiden, opdat je niet
teveel zou schrikken, maar nu Je moe
der er is, moet Ik het wel hier ver
tellen." HU bleef staan cn fluisterde iets
aan haar oor.
De jonge vrouw gaf een gil. Haar moe
der kwam de hal tnsnellen uit de ka
mer. De jonge vrouw gilde nogmaals
de gelukkige gil van oen teer bemind en
verwend Jong vrouwtje
.Mama riep zU theatraal, „wat denkt
u? Vivienne komt bU ons koken! ZU is
de metd. ate bUna een héél Jaar bij de
familie Montgomery in betrekking bleef!
Oh. wat een zegen. eindelUk een einde
aan den diens tbodennoodZU
keek haar echtgenoot met dankbare
oogen aan. lachte tegen hem en sprak:
.Kom Bob. ga Je nu gauw naar de keu
ken om Hélène af te lossen bU het aard
appels koken; zü is den heelen dirg weer
uit geweest!"
EEN BUITENDIENST.
Dc besturen van dc Haarlcmsohe
Jcugdkcrk voor Ouderen cn de Vrijz.
Jong. kerk doelen mede, dat zc ccn
gcmccnschappclijkcn buitendienst
hebben georganiseerd op Zondag 10
Juni op 't landgoed „Meer en Berg"*
aan den Glippcrwcg te Heemstede.
Als spreker zal voorgaan Dr. van
Holk uit Utrecht. !)c dienst vangt
aan tc elf uur cn zal bij slecht weer
in dc Oranjerie aldaar gehouden
worden.
GEVONDEN DIEREN EN
VOORWERPEN
Terug tc bekomen bij: J. Lingcman.
Dicdcrikstraat 2. etui met schrijfbe*
hoeften; H. Visser. Harmcnjansweg
82G, herdershond; L. Bakker. Spaarn»
wouderstraat 112. kindcrportcroon*
naic met inhoud; L. van Asperen.
Plataanstraat 91, damesportemonnaio
met inhoud: D. J. dc Jong, Adr. de
Jongestr. 37. rijwiclbclastingmcrk in
étui; J. Kicwicd. Ampzingstraat 1,
idem, idcni;PoIitiebureau Smedcstr.:
rozenkrans cn kindcrtaschjc; G. de
Graaf, Hccrcnwcg 341. rijwiclbclas
tingmcrk in etui; G. J. TUlomans.
Saenredamstraat 1)2, sportriem; Flr»
ma De Graaf. Gen 'ronjestraat 11.
sleutel: A. G. Balk, Scheepmakers*
dijk 45, gymnastiekschoenen.
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN
a 60 Cents per regeL
mer cn de ouderwetsche trekbel in den
hoek; vroeg hem wanneer hU eten
wou en liet hem daarna alleen.
Bosch ging, toen zU heengegaan was.
in een rieten leuningstoel zitten, die
kraakte onder zUn gewicht en keek het
raam uit over de prachtige weide, die
afgewisseld werd door kleine slooten.
welke flikkerden in de avondzon. HU
kreeg een heerlijken indruk van yredc
en rust in dit kleine huisje, in het stille
dorp. Hoe ver was nu de drukke stad
met haar rumoer, en veelsoortigs ge
luiden. Anders zat hU op dit uur nog op
zUn kantoor, hoorde overal ln het kan
toor de bel van de telefoon rinkelen en
zat te schudden achter zUn bureau,
wanneer zware au to-vrachtwagens voor-
bUdreunden.
Hier was geen geluld. AUcen blafte ln
de dorpsstraat een hondje, maar zweeg
plotseling, alsof het begreep, dat dit
geluld in deze omgeving niet paste. Er
gens, heel in de verte, kraaide een haan
en was weer stil. Beneden ln de gang
sloeg de staande klok met een geluld als
tinkelend zilver zes uur.
Dit bracht Bosch tot dc werkelUkheid
terug. HU stak het hoofd in de witte
kom en genoot van het frlssche water.
Toen verwisselde hij van pak en maak
te verder wat tollet, meteen bU zichzelf
glimlachende omdat het er hier toch
niet op aankwam of hU die korenblauwe
das of een andere met paarse moesson
op een bruin fond koos. EindelUk wierp
hU alle stUve lxwrden ter zü. koos een
slap boordje met een passende losse das
en kreeg daarbU sterk den indruk, alsof
hU daarmee de laatste banden van het
stadsleven aflegde.
Juist was hij klaar cn stond op het
punt om naar beneden te gaan. toen
er geklopt werd en mevrouw van den
Berg weer binnenkwam.
.Jk heb u nog iets te zeggen", zei ze.
.J3e ontvanger van Oroenwoud woont
in ons huis. HU dineert alleen en zou
met veel genoegen samen met u aar.
tafel eten. wanneer u daartegen geen
bezwaar heeft".
„Zeker niet", zei Bosch. „Het zal m
aangenaam zün. kennis met den ont
vanger te maken. Als u mU wilt voor
gaan. ga ik dadelUk mee".
Samen gingen zU dc trap af. Intus
schen keek de verwende Jonggezel
overal rond en merkte op. dat alles er
even keurig cn goed onderhouden uitzag.
FEDELIO.
(Wordt vervolgd).
STADSNIEUWS
