Wedstrijdverslagen van Zaterdag en Zondag
Italië heeft den derden prijs. Egypte verpletterd.
Goed Italiaansch voorhoedespel. Foutieve opvatting
van een strafschop.
P. Het vraagstuk van den derden
prijs is beslist. In den vervelendsten
wedstrijd, diien ik totnogtoe heb mogen
aanschouwen. Misschien heelt het feit,
dat Je op den duur van het goede teveel
krijgt er ook mee to maken, maar ik
heb me werkelijk gruwelijk verveeld. In
het begin had liet er veel van of de
spelers te lui waren om den eenen voel
voor den anderen te zetten. Nooit heb ik
een wedstrijd zoo lusteloos zien begin
nen als deze. die toch den dordon prijs
van het Olympisch voetbaltournooi als
inzet had. Degenen, die naar voetbal
wedstrijden gaan. louter en alleen om
doelpunten te zien scoren, moeten ech
ter een heerlijken middag hebben ge
had. Wat waren ze goedkoop Zater
dag. Na 20 minuten spelon waren er al
5, waarvan 3 voor Italië. Daarna ging
het wat- langzamer, maar heb werd toch
nog acht voor rust en er kwamen er in
de tweede helft nog zes bij. Veertien
goals, waarlijk op dit punt hadden we
geen klagen. En daar Egypte er maar
drie in zijn credit kreeg, won Italië den
derden prijs op alleszins afdoende wijze.
Waarmee wij deze even kranige als sym-
prttlrieke spelers van ganscher harte ge-
lukwenschen. Men zal zich herinneren
dat Italië aanvankelijk had besloten,
maar niet aan het voetbaltournooi deel
te nemen, omdat men meende, dat de
strenge amateurbepaltagen de ploeg te
veel zouden verzwakken. Men zal er nu
geen spijt van hebben, op dat besluit te
zijn teruggekomen. De Italianen laten
hier een uitstekende reputatie achter en
zij op hun beurt verklaren zich zeer in
genomen met de ontvangst en bejege
ning van Nederlandsche zijde. Hetgeen
voor beide partijen heel plezierig is.
Niettegenstaande den exorbibanten uit
slag durf ik toch te zeggen, dat mijn
voorspelling van een reactie in het Iba-
liaansclie spel na de krachtprestatie be-
gen Uruguay is uitgekomen. Het was
niet imponeorend. Verreweg het beste,
was het voorhoedespel. vooral het schie
ten, maar de tegenstand van de Egypti
sche achterhoedee was ook niet bijster
groot. Er is een fout in dit Egyptische
achtershoedespelwaarvan die Neder
landsche voorhoede a.s. Woensdag ook
zal kunnen profiteered, als zij het lek
weet te benutten. Er is altijd een gat
tussohen half-backs en backs en in dit
gat werden alle Italioansche aanvallen,
die in doelpunten eindigden, opgezet.
Maar er is nog een andere verklaring
voor de groote Egyptische nederlaag en
dat is de handicap voor de Egyptenaren
van hot spelen op een door den regen
zwaar en glad geworden terrein. Hier
aan zijn deze zonen der zon allerminst
gewend.
Wij hebben nog een incident gehad in
dezen strijd, een incident, dat wees op
een goed bedoelde, maar verkeerde op
vatting van sportiviteit, Het stond al
103 voor Italië, toen scheidsrechter
Langenus een Egyptische overtreding
bestrafte met een penalty. Het leek mij
de overtreding in aanmerking genomen,
een zware bestraffing, maar dat is een
tweede. De Italiaansohe aanvoerder
plaatste zich achter den bal ,en trapte
dezen, zeer demonstratief opzettelijk
heel zaoht meters naast het doel. Een
groot deel van het publiek juichte om
deze „sportiviteit". En als zoodanig was
het ook gemeend. Maar niettemin was
het verkeerd, glad verkeerd. Wanneer
de scheidsrechter een beslissing geeft
moeten boidle partijen zich daarbij on
voorwaardelijk neerleggen en haar ten
volle uitvoeren. Een strafschop opzet
telijk missen is, al lijkt het misschien
wat sterk gezegd, een beleediging voor
den scheidsrechter. En zou de Italiaan
sohe aanvoerder, hoe sportief hij moge
voelen, eraan gedacht hebben, zoo te
doen. als de stand op dat oogenblik ge
lijk geweest was? Neen, wanneer de
scheidsrechter den Italiaan voor deze
geste een waarschuwing had gegeven,
zou hij geheel in zijn recht zijn geweest,
hoe goed het ook was bedoeld.
Een eindstrijd, die geen einde bracht. Voetbal uit
de hoogeschool. Zenuwachtigheid en toch beheerscht
spel. Woensdagavond 7 uur opnieuw.
p. Zondag Is dan do groote strijd
gestreden. De beslissing van het Olym
pisch voetbaltournooi, die tenslotte toch
nog geen beslissing gebracht heeft. We
ZÜn nog even ver als Zondagmiddag om
4 uur, toen de ploegen op het veld kwa
men. Al die commotie, die massale ver
plaatsing van 40.000 menschen. uit alle
deelen van het land naar Amsterdam
is voor niets geweest. Voor niets? Neen,
dat toch niet. Want die 40.000 hebben
een voetbalwedstrijd gezien, zooals hier
in Europa stellig nog nooit bij benade
ring vertoond is. Voetbal uit de hooge
school. Want al moge de uitslag van
deze ontmoeting onbevredigend zijn ge
weest, al zullen velen, zeer velen het
Olympisch vlagvertoon, dat aan het slot
moest komen, noode gemist hebben,
hierover zullen het eens zijn: wat was
dat schitterend voetbal. En het gelijke
spel aan het slot was waarlijk het eeni-
po eerlijke resultaat,
1-Iet begon vrij zenuwachtig en uiterst
voorzichtig want het regende om vier
uur nog na de ware wolkbreuk, die
over Amsterdam was uitgestort. Het
terrein was glad, de bal schoot door, de
bcenen stonden onvast, op het glibberige
gras En deze twee ploegen wisten zoo
precies wat ze aan elkaar hadden. Het
werd een duel van tactiek en ontelbare
listigheden, alles in de meest volmaakte
beheersching. Voor den geroutineerden
toeschouwer was het heerlijk om te
zien, maar ik betwijfel of de minder ge
routineerde-. van dit brllliante spel wel
naar volle waarde hebben genoten.
Want snel was het niet, sensationeel in
het minst niet. Het was een strijd tus-
schen twee volkomen gelijkwaardige
ploegen. Als geheel gelijkwaardig, be
doel ik dan,, wanneer men het spel ging
ontleden kwamen er nog wel eenlge
verschillen naar voren. Uruguay bijvoor
beeld, speelt ongetwijfeld meer op li
chaamskrach. dan Argentinië, dat het
geheel in artisticiteit zoekt. De Argen
tijnen zijn ook minder snel, minder vu
rig, maar ze ziin voor het doel beter
opportunisten, meer de mannen van het
onverwachte harde schot dan de Uru-
guayers, die het samenspel wel wat te
lang doorzetten soms en zeer zelden een
hard s liot van verren afstand proibee-
ren. Een methode overigens die hun te
gen den voortreffelijken Argentijnschen
doel verdediger weinig zou baten.
Het publiek was in het begin van den
strijd opmerkelijk onverschillig. Het wist
blijkbaar niet goed, wie van deze ploe
gen het nu tot zijn favoriet moest ma
ken. Maar na het Uruguay6che doel
punt sloeg de wijzer der sympathie
door naar Argentijnsohe zijde, omdat
Argentinië achter was. Dit is een mooie
trek in het karakter van den Neder-
landschen toeschouwer, het aanmoedigen
van den zwaikste. In alle wedstrijden van
het. tournooi is die trek gedemonstreerd.
Overigens. Argentinië bleef duidelijk fa
voriet. ook nadat de gelijkmaker was
gekomen. Het schitterende spel van den
linksbuiten Orsi en den linkshalfback
Evaristo (de man met de witte muts)
was hier geloof ik hoofdzakelijk de oor
zaak van. Toen Argentinië 7 minuten
na de rust gelijk maakte, daverde 't van
de tribunes, alsof Nederland tegen Bel
gië had gescoord.
Het aantal ongevallen gedurende de
zen wedstrijd was legio, maar de ge
voelige toeschouwer zal goed doen, deze
Incidenten niet al te zwaar op te nemen.
Meestal is het veel geschreeuw maar
weinig wol, dat is nu eenmaal een La-
tijnsche eigenschap. Er werd over het
algemeen zeer correct gespeeld, ook in
dit opzicht wisten de spelers blijkbaar
precies wat ze aan elkaar hadden en ze
ontdekten ook spoedig dat scheids
rechter Mutters niet van plan was, met
zich te laten spotten. Onze eerste Hol-
landsche arbiter leidde dezen strijd op
waarlijk sublieme wijze en beter dan
wij van eenig ander scheidsrechter in
het tournooi hebben gezien. De leiding
was onberispelijk, af.
Toen de normale speeltijd verstreken
was en er een half uur moest worden
verlengd, werd de kans dat er nog ge
scoord zou worden gering, want beide
ploegen toonden onmiskenbare teeke-
nen van groote vermoeidheid. En toen
het fluitje tenslotte voor het laatst
klonk, was aan 22 verheugde gezichten
te zien, hoe dankbaar de spelers waren,
dat het nu voorloopig uit was. Die ver
moeidheid bleejc trouwens ook uit de
talrijke krampaanvallen, waarvoor de
spelefs door verzorgers moesten worden
behandeld. Het valt ook niet mee, om
twee uur in uiterste zenuwspanning te
voetballen.
En nu moet het dus Woensdag nog
eens opnieuw worden gespeeld. De be
langstelling voor deze herhaling blijkt
nog grooter te zijn dan voor den eersten
wedstrijd en Zondagavond bereikten ons
reeds tientallen brieven met aanvragen
om kaarten. Elders in ons nummer van
heden vindt de lezer verdere mededee-
llngen over deze aanvragen. Maar een
ding is zeker, de Argentijnsch-Uruguee-
sche koorts woedt hevig en Argentinië
schijnt Uruguay wel eenigszins uit de
gunst te hebben verdrongen.
ItaliëEgypte (113)
Italië, dat evenals Egypte drie inval
lers telde, had Balonchieri op den rech
tervleugel opgesteld. Reeds in de eerste
minuut gelukte het hem een schot te
gen de lat te plaatsen, waarna de bal
^>or Magnozzi's voeten belandde, maar
laatstgenoemde schoot van dichtbij hog
over. Ook de andere vleugelspeler Le-
vratto gleed al dadelijk naar binnen en
trachtte eveneens, ditmaal met een laag
hard schot Hamdl te verrassen, doch de
Egyptische doelverdedlger stond op zijn
post. Een derde poging van Italië had
meer succes, want, Schiavo schoot hard
langs Hamdi (10). Er was toen 6 mi
nuten gespeeld.
Berst toen de Egyptische rechtsbinnen
Riad vijf minuten later met een lagen
schuiver gelijk maakte (11), werden
de Italianen gc wakker geschud. Ba
lonchieri zette twee minuten later goed
voor en Schiavo behoefde den bal
slechts even aan te raken om Hamdl te
passeeren. (21).
Een plotselinge uitval van Egypte door
den rechtsbuiten Ismail Mohamed langs
Genovesi geleid bracht een goeden voor
zet voor Combi. De Tballaansche keeper
en Hasan liepen gelijktijdig op den bal
in, die met veel effect over de doellijn
huppelde. (22),
Weer nam Italië de leiding. Thans was
Banchero de maker van Italië's derde
doelpunt (32), dat nauwelijks drie mi
nuten na den gelijkmaker op het scoring
bord werd genoteerd. Egypte beging de
groote fout de middenlinie te veel ach
ter te houden, zoodat een groote gaping
ontstond, waar de Italiaansche spil Ber-
nardini volkomen vrij spel had. Hij di
rigeerde onbedreigd den bal, waarheen
hij maai' wilde en door dezen grooten
steun was de Italiaansche voorhoede tel
kens in staat, het Egyptische doel te be
legeren. Nadat Banchero en Schiavo elk
een doelpunt aan de score hadden toege
voegd (52). kwam Bernard In i zoover
naar voren, dat ook hij een schot op
Hamdl kon lossen. De bal sprong van
de lat in het veld terug en Banchero
had weinig moeite om met een schui
ver den stand op 62 te brengen, waar
na de rust intrad.
In de tweede helft werd het combi
neeren der Italianen steeds beter: de
Egyptenaren waTen slechts zelden in
staat een behoorlijken uitval te doen.
Balonchieri nam zeven minuten na de
hervatting den bal van den vleugel mee
naar binnen en schoot met zijn linker
voet van korten afstand langs Hamdi.
(7—2).
De Egyptische achterhoede trok zich
te veel voor het doel samen, waardoor
de toch al onzeker spelende Hamdi zich
nog voor grootere moeilijkheden ge
plaatst zag. Een voorzet van Levratto
werd door Banchero vrij gespeeld en
een hard schot kondigde Italië's achtste
doelpunt aan. (82).
- De ver opgedrongen Italiaansche ach
terhoede achtte Egypte niet meer in
staat door te breken, Hasan maakte van
deze zelfoverschatting gebruik door een
ren met een ver sohot te besluiten, dat
Combi verkeerd beoordeelde. (83). Er
was toen een kwartier gespeeld.
Het spel werd hoe langer hoe minder
aantrekkelijk; het duurde gerulmen tijd
voordat Magnozal met een uitstekend
schot Italië's voorsprong vergrootte.
(93). Wel kreeg Egypte nog een kans.
de fraaiste van den middag, doch Zu-
beir, die alleen nog maar Combi te pas
seeren had, vergat den bal te plaatsen,
zoodat de Italiaan door zich op het leer
te werpen den toeloopenden tegenstan
ders geen kans tot scoren bood.
Magnozzl doelpuntte nog tweemaal en
toen Balonchieri in het strafschopgebied
ten val werd gebracht, wenschte Italië
niet van den geboden strafschop ge
bruik te maken. Hij schoot den bal op
zettelijk naast.
Zoo eindigde deze eigenaardige eind
strijd in een 113 zege vior Italië.
ArgentiniëUruguay
(1-1)
Zondagmiddag werd in het Olym
pisch Stadion de finale van het Olym
pisch voetbaltournooi gespeeld tusschen
ongetwijfeld de beide sterkste teams, die
aan het tournooi hebben deelgenomen:
Argentinië en Uruguay. Voor dezen
wedstrijd, welke onder leiding stond
van den Nederlandschen scheidsrechter
J, Mutters, bestond groote belangstel
ling; reeds dagen te voren was het ge
heels stadion uitverkocht.
Toch was de drukte in de omgeving
van het Olympisch stadion dezen Zon
dag niet zoo groot als bij de wedstrijden
NederlandUruguay on Duitschland
Uruguay. Ongetwijfeld is het weer hier
van de oorzaak, want ongeveer een uur
voor den aanvang van den wedstrijd,
begon het. nadat het reeds den geheelen
dag gedreigd had. hard te regenen. De
bezoekers op de staantriburies, die
vroeg in den middag waren gekomen om
de beste plaatsen ze zijn niet genum
merd te bezetten, hadden het hard
te verantwoorden. Het gevolg van het
slechte weer was. dat de nieuwsgieri
gen. die slechts komen om de drukte
eens gade te slaan en daarmede zelf de
groote drukte veroorzaken, waren weg
gebleven. Alleen de gelukkigen, die in
het bezit waren gekomen van een toe
gangsbewijs voor de finale, trokken naar
het Stadion. Te voet. in overvolle trams,
on in duizenden auto's en der-gelijke ve
hikels kwamen zij naar het sportpark.
Als steeds had de politie voor een goede
vc rkeersregeling
De baatsdemonstratïe.
Op het crfóketveld van het Olympisch
Stadion begon te half drie een kaats-
demonstratie tussohen een Hollandsch
en een Priesch partuur. Ongeveer een
duizendtal toeschouwers woonden in den
aanvang de demonstratie van dit echt
oud-Hollandsch spel bij. Aan de belang
stellenden werd een uittreksel van het
spelreglement ter hand gesteld, zoodat
zij het spel behoorlijk konden volgen.
Toen het tegen drie uur hard begon te
regenen vluchtten de toeschouwers van
het open criotetveld naar meer be
schutte plekken om later, toen de re
gen wa<s opgehouden, weer het spel te
komen gadeslaan.
De voetbalwedstrijd.
Tegen het aanvangsuur van den
wedstrijd hield de regen op. Er stond
een tamelijk felle wind. die de vlaggen
der vele aan de Olympische Spelen deel
nemende naties op de Stadionmuren
deed wapperen.
Hoe meer het aanvangsuur naderde,
dies te meer toeschouwers vulden de tri
bunes. Ode de duurdere rangen met ge
nummerde plaatsen stroomden vol. Te
gen kwart voor vier arriveerde de Post-
harmonie en nam de taak van de luid
sprekers, welke tot nu toe gramophoon-
platenmuziek hadden ten gehoore ge
bracht, over.
Op de eere-tribune bevonden zich een
groot aantal autoriteiten.
Onder de tonen van. het Wilhelmus
komt 10 minuten voor vier Prins Hen
drik zijn plaats innemen.
Kort daarna ver-schijnen onder luid
applaus de Argentijnen.
Uruguay blijkt nog veel populairder te
zijn. De Olympische kampioenen 1924
krijgen bij hun komst op het veld een
ware ovatie, als zij hun groet aan de tri
bunes brengen.
Scheidsrechter Mutters met zijn grens
rechters Langenus en Gama wordt
eveneens met luid applaus begroet.
Te vier uur stelden de volgende elftal
len zich tegenover elkaar op:
Argentinië:
Bosio,
Bidoglio. Paternoster.
Medice, Monti, Evaristo,
Carrioaberri, Tarascone, Perreira,
Gainzarain, Orsi.
Uruguay:
Campolo, Oea, Petrone, Gastro,
Urdinaran,
Gestillo, Fernandez, Andrade,
Arispe, Nasazzi,
Mazali.
Klokslag vier uur wordt begonnen. De
eerste aanvallen zijn voor Argentinië,
doch Andrade redt tenkoste van een
dij blessuur, waarvoor even gestopt
moet worden. De neger vervangt zijn ge
scheurde broek door een andere en de
strijd wordt hervat.
De regen is thans opgehouden en een
zonnetje begunstigt de match. Veel:
•fraais krijgt men in de eerste minuten
niet te aanschouwen. Ook de Zuid-Ame
rikanen blijken over zenuwen te beschik
ken.
Het publiek is opmerkelijk kalm, daar
men nu geen favorieten heeft. Alleen de
weinige Zuid-Amerikanen op de tribune
der deelnemers weren zich. Wanneer
Urdinaran voorzet, stuit de bal tegen
de hand van een der Argentijnen.
Scheidsrechter Mutters wijst het appel
van Uruguay om een penalty resoluut
In den rechter-bovenhoek.
..Allemaal staatszorg", meende een
andere.
„En toen ze Vrijdag van Uruguay ver
loren hadden, hebben •-- tien in de
kleedkamer zitten te nukken. Tot hom
captain kwam".
..Wat deed die?" vroeg nieuwsgierig
een dame met 'vermiljoen-kleurig
mondje..
„Gaf ze natuurlijk allemaal een
(Zie vervolg pagina 3
P. W. Waller, penningmeester van
het N. O. C. en overwinnaar in de
Grande Finale van Zondag 10 Juni.
Met een semi-pérskaart zat Ik op de
mooiste pilaats in het Stadion, of liever
gezegd: op de twee mooiste plaatsen. De
andere was onbezet, hoe vreemd dit ook
moge klinken.
Wat een semi-perskaart is zal ik u
maar niet gaan uitleggen. Het is te in
gewikkeld, en niet interessant. De leider
van ons Sportblad zat, ergens in de
diepten recht onder mij, tusschen de
nijvere collega's die de wedstrijdversla
gen maken. Maar na eenigen tijd klom
hij omhoog, zag hoe ik het getroffen
had en verliet mij niet meer.
Misschien zult u denken: ..Schaam-
teflooze, hoe durf je te erkennen, dat je
de mooiste plaats voor je zélf genomen
had?"
Ik verzoek u dirt; niet te denken. Ik
had geen vertrouwen in mijn semi-pers-
kaart, die mij te elfder ure gewerd oj
een van die toevallige wijzen, die aan de
journalistiek inherent schijnen te zijn.
Het was een onoogelijk paars vodje pa
pier, met onbegrijpelijk-hooge getallen
voorop en eenige potloodcijfers achter
op. Ik wist niet waar ik met dat lor be
landen zou. Het zou mij nog meer ver
blijd hebben als het de top van de
Marathontoren was geweest, of een
hoekje van het orkestpodium, dat zoo
pittoresk tegen de wielerbaan hangt.
Maar het werd de uiterste rechterbo
venhoek van de eeretribune, vlak
onder het dak. Er stond daar een ver
hoogd bankje met twee plaatsen.
Daarop een laddertje en daarboven
een gesloten luik. Beneden lag ver
vaarlijk-diep maar ideaal-overzichtelijk
het slagveld.
Ik bezag plaats, nummer, laddertje
en luik en verwonderde mij. Toen ver
soheen een van die nuchtere Amster
dammers die het ingewikkelde mecha
nisme van do Stadion-order egeling zoo
perfect in orde houden, en zei: „M'n
maat zit op het dak".
„Boft-ie bij", meende ik. want dat leek
een nög mooier plaats.
„Nee", zei de nuchtere, „strafckies
komt-ie omlaag. As-ie de vlag heeft ge-
heschen as de Prins d'r is. En dan kan
dat laddertje weg".
Er waren evenwel geen andere plaat
sen vrij, en nadat de nuchtere man,
blijkbaar zelf een der vlagofficieren van
het Stadion, een collega had geraad
pleegd, verwijderden zij den ladder en
veroorloofden mij te gaan zitten. Het
geen bijna den dood van den man op
het dak en den mijne had veroorzaakt,
want door den Prins en het Wilhelmus
waren wij hem weer glad vergeten, toen
plotseling het luik zich opende en hoog
boven mij twee beenen verschenen, die
vol vertrouwen naar een afwezige sport
daalden.
Wij brulden allen tegelijk, de man bo
ven bleef nog net hangen, de ladder
werd weer aangevoerd en wij kregen
hem tamelijk en niet zonder reden
verontwaardigd heelhuids in ons mid
den.
Dit was slechts een kleine emotie tea*
inleiding.
Van de beste profs-elftallen in Enge
land heb ik nooit beter voetbal gezien
dan het superieure partijtje dat Uru
guay en Argentinië op den groenen bo
dem van het ravijn, daar diep onder
ons, gingen spelen, en twee uur volhiel
den. Maar daarover vindt u elders in
dit blad diepzinnige beschouwingen.
Zoowat tien meter onder ons, op een
soort platje, als een rij musschen in een
dakgoot, zat het Italiaansch elftal, dat
den derden prijs heeft gewonnen en
meende dat het straks op het veld zou
moeten komen om zijn aandeel in het
protocolair te krijgen, met vlagvertoon
en volkslied en Ewiva Italia.
Het zag er prachtig uit, dat Ita
liaansche elftal, dat dooa- zijn spel, zijn
sportiviteit, zijn bloemetjes en hand-
drukken-aan-de-.Urukeezen de Duit-
schers zoo beschaamd heeft gezet. Al
wat Italiaansch is ziet er tegenwoordig
prachtig en onberispelijk uit en is van
top tot teen „georganiseerd". Het woord
musschen is dan ook niet juist.; het leek
meer op een rij parkieten. Zij droegen
helblauwe truien en crème mutsjes,
ln den vorm van kwartiermutsen, met
prachtige veelkleurige nationale emble
men erop.
„Lijkt wel alsof Mussolini zelf ze
heeft aangekleed"', zed een meneer.
vond de dame, en
het vermiljoen.
Een zacht grinniken vervulde den
rechterbovenhoek van de tribune d'hon-
neur.
„Wat gebeurde er verder?"
„Ze werden allemaal verschrikkelijk
rumoerig, en schreeuwden door elkaar".
„Valt me nóg van ze mee", bromde
de vlagofficier-van-het-dak. die op de
bovenste tree van de onmetelijk hooge
trap was gaan zitten. Dat LatU-nsche
mannengezoen blijft oi
Tijdens deze en dergelijke gesprekken
speelden Uruguay en Argentinië prach
tig voetbal, waarover niemand zich op
wond. Zwijgend zagen de veertigdui
zend het aan.
.Het valt mad niet mai". sprak een
typisch-Amsterdamsche dame van
blijkbaar welgestelden maar geen derti
gen huize. „Het is zoo stil".
„Komt omdat je d'r niks van weet",
troostte haar man. „Wat motte we nou
schreeuwe? Dit is voor de eks-perts.
Foetbal foor de l'ijnproefers. Wacht jij
maar op dé meziek en de vlagge an 't
slot. Daar ben je toch alleen voor ge-
komme".
„Ken Je niet wat sachter prate? Se
lachei"
In de diepte galmde het: „U-ru-gayT
U-ru-gay-" en daarna „Ar-gen-
tina! Ar-gen-tina!" maar het klonk
maar zwak. Twee kleine groepjes sup
porters. Het eerste steeg tot wilde ex
tase toen Petrone Uruguay de leiding
gaf.
,,Siie Je nou wel", zei de welgestelde
dame.
„Watte?"
„Dat Oeroekwee sterker is? Ken je
toch sien! Ken je an alle kante foele!"
„Ik niet", zei haar man. Want alle
mannen waren op de hand van Argen
tinië, omdat dit Urugueesche mode-
gedoe ons zoo schrikkelijk is gaan ver
velen, en een donderend gejuich barst
te dan ook los toen Perreira even na de
rust gelijkmaakte. Ineens bleken we al
lemaal pro-Argentijnsch. Er werd zelfs
Ar-gen-tina meegebruld,
„Nou blijft hot 1l", zei een scham
pen- man, die gelijk kreeg.
„Dan zijn we voor niks gekomen",
„Voor niks? 't Is toch een pracht-
maitoh! En al die ongelukken! Elke drie
minuten een ongeluk. Griezelt u toch
niet meer, mevrouw, die kerels hebben
nooit wat! Allemaal tooneel! Nee. ope
ra! La mort de Valentin!"
„Nou geloof ik toch dat die keeper
dood is", zei een flegmatiek man, toen
óe Argentijnsohe doelwachter in 'gxoot-
schen stijl ineenzeeg.
„Heeft niks. Wacht maar effen.
Kramp in z'n kuit. Ze krijgen alle twee
entwintig op hun beurt kramp in hun
kuit".
Inderdaad krabbelde de keeper weer
op en had niets.
„Waarom zijn we vóór Argentinië?"
vroeg de rechterbovenhoek zich tijdens
de verlenging af.
„Daar danken we de tango's aan. Wat
danken we aan Uruguay?"
Niemand wist er een antwoord op.
,,Hup Mutters!" riep een patriot, on
der algemeene instemming.
„Hij is schitterend! Wat een scheids
rechter!"
De bal werd tegon Mutters aange
trapt, en bij floot.
„Nou geeft-ie een free kick tegen
zichzelf l"
Toen het uit was. tegen zevenen,
voelden we ons allemaal toch wel wat
teleurgesteld. Een Grande Finale zon
der beslissing, zonder protocolair, zon
der hoera's
Beneden op de perstribune zeiden ze
zakelijk: „Dat is een meevaller van zes
tig mille voor- het N. O. C. Heb je Piet
Waller zien lachen!?" Iedereen wou den
penningmeester zien lachen En Woens
dagavond zeven uur tweede opvoering
van de Grande Finale! Een cynicus
dacht dat de Néderiandsche regeering
hot heele geval diplomatiek geregeld
had met Argentinië en Uruguay, om het
N.O.C. er financieel uit te feiten ko"
men....
Vanmorgen kwam op ons bureau de
u bekende T. C. (Toe-,vijzings-Commis
sie) opnieuw by'een.
„Moeten wij nu ook weer beginnen?"
„We weten nog niets".
„Bel jij het N,O.C. even op?"
„Vooruit dan maar weer
Het wordt te veel.
R. P.
Or-Jt, Boïio Bidogb'c
Hoe de Argentijns che voetbalartiesten het terrein opkwamen (door Kelen),
Cfpi.caktpr'i
