HAARLEM'S DAGBLAD
Vlamde Katciien
IN DE VULKANISCHE EIFEL.
FLITSEN
FEUILLETON.
ZATERDAG 25 AUG. 1928
T rter.
De Porta Nigra te Trier.
De herinnering aan een autotocht
twee paar geleden door de Noorde
lijke de JtUische Eifel en een be
zoek aan de burcht Nideggen en de
Urftalsperre heeft er mij toe gebracht
mijn vacantie dezen zomer in de Zuide
lijke de zoogenaamde Vulkanische
Eifel door te brengen en ik kan zeg
gen, dat ik er geen oogerablik spijt van
•heb gehad. Wie in zijn vacantie het
liefst in een mondain milieu vertoeft,
niet zonder jazz-muziek en dancings
kan leven of de sfeer van een groot en
luxueus Kurhotel om zich heen verlangt,
moet niet naar de Eifel trekken. Maar
"die niet op reis gaat om menschen te
zien of zelf bekeken te worden, wie in
zijn vacantie rust wil vinden buiten in
de nabuur en eens eenvoudig uit wil zijn,
die kan ik een reis naar de Eifel in alle
opzichten warm aanbevelen.
Het Is nog niet zoo heel lang geleden,
Öat de Eifel voor toeristen nog vrij wel
onbekend gebied was. Hollanders, die
naar Duitschland trokken, gingen naar
den Rijn, den Harz, Thüringen, het
Schwarzwald, dan wel als men wat
verder wilde gaan naar de Sachsische
Schweiz of Beieren, maar aan de Eifel
dacht bijna niemand. En ook voor de
Duitsohers zelve was de Eifel evenals de
Hunsrüek niet anders dan een „arm
land" waarheen je nu niet bepaald bij
voorkeur met vacantie ging. Er waren
geen mondaine, gezellige badplaatsen,
geen groote steden, men had er enkel
wat kleine, vrij vieze dorpen, er was wei
nig of geen vertier! En de natuur? Nu,
ja, die lag er verscholen in de bosschen
der smalle stille dalen tusschen ,1e
vlakten! Wie dacht er aan de Eifel,
■waar de Rijn met zijn wijnbergen, zijn
ruïnes, zijn sagen, zijn geschiedenis en
zijn opgewekte vroolijkheid zoo vlak bij
lag en zoo veel meer bood?
Tot dat men ook de schoonheid van
iflen Eifel b.ref'fc ontdekt, een schoon
heid, geheel andera dan van den Harz,
Thüringen of hét Schwarzwald, minder
romantisch, minder grootsch, maar
daarom niet minder liefelijk en vooral
niet minder afwisselend.
En sindsdien is het toerisme ïn de
Eifel gestadig toegenomen, vooral nad3t
de „Eifelverein" evenals de A-N.WB.
in ons land de prachtige wandelwe
gen de EifeJhöhenweg en den Vul-
kanweg door heel de Eifel heeft, ge
traceerd. Want de Eifel is vooral een
land voor hen, die er van houden te
■voet met den rugzak over den schouder
op reis te gaan en van dorp tot dorp
te trekken om zoo de schoonheid van
een landstreek al wandelend tot zich e
zien komen. De Eifel is het gebied voor
de wandelaars, het is het gebergte voor
de groote wandeltochten. De „Eifel-
venedïi" heeft wandelwegen opengelegd
ivan Keulen en Düren naar Trier, van
AndemaCh naar Gerolstein, van Aken
naar Sinzig. wandelwegen van een 150
tot210 KM. die door bepaalde merk-
teekens op boomen of steenen steeds ge
makkelijk zelfs zonder kaart re
•volgen zijn en die alle langs de mooiste
punten van de Eifel voeren, nu eens
door schaduwrijke bosschen, in nauwe,
grillig kronkelende dalen, dan weer tus
schen hét gele koren over hoogtes met
prachtige vergezichten over het wijde,
ruime land, steeds vol afwisseling en
van verrassend natuurschoon!
Zoo nu en dan denkt men by het
zien van dit heuvelend land, waarover
in deze Augustusmaand het wuivende
koren een mozaïek van kleuren tooverde
aan Zuid-Limburg, maar ook slechts nu
en dan. Want de Eifel is veel boschrij
ker en de natuur is er grootscher en
bied den toerist ook voel meer verschei
denheid aan. Het is de voortdurende
afwisseling van het golvende, kleurrijke,
met licht overgoten land en de donkere,
boschrijke dalen, die soms zooals om
Mandei-scheid in de meest grillige,
bochten tusschen de vlakte doordringen,
welke aan wandelingen door de Eifel
telkens een zeer ongewone bekoring
geven. Wij zien hier niet zooals in de
meeste berglanden, tegen de schoonheid
op. maar op de schoonheid neer. Daar
om Manderacheid stonden wij telkens
weer op onze wandelingen voor niet
vermoede verrassingen, doordat het
vele schoone nog ongezien beneden
ons lag.
En dan zijn er de vele uitgebrande
vulkanen en bovenal de krabermeren,
die herinneren aan den, tijd, toen de
Eifel nog vulkanisch was.' Wie nooit in
vulkanische streken was, zal zeker sterk
getroffen worden, wanneer hij bijvoor
beeld den Mosenberg dicht bij Man-
derscheid bestijgt. Want met zijn vijf
uitgebrande kraters en zijn klein krater
meer, dat daar boven op 500 Meter
hoogte omsloten door de steile krater
randen als verscholen ligt tusschen het
groen, heeft deze berg wel heel sterk den
grilligen vorm van den uitgebranden
vulkaan behouden.
Manderscheid, Daun en Gerolstein zijn
de drie centra van de Vulkanische Eifei.
Manderscheid, dat op den rand van de
door het Lieser- en Kyltal diep door
sneden vlakte ligt, is misschien wel het
meest bezocht om de grauwe, gekartelde
en ruige ruïnes van de twee oude
boven elkander gelegen burchten in
het Lieserdalc die als gegroeid zijn uit de
rotsen en er een zeldzaam mooi geheel
mee vormen, komen de meeste toeris
ten in de eerste plaats naar Mander
scheid. Men zal in heel Duitschland
weinig ruïnes vinden, die zoo prachtig
zijn gelegen en zoo volkomen passen in
dit romantische décor van het nauwe,
grillige begroeide dal.
Daun is vooral bekend om zijn „Maa-
ren", de drie kratermeeren, die vlak
De twee buretten bij Manderscbeid.
bU elkander gelegen, zoo geheel vér-
schillend zijn en toch alle drie hun
eigen karakteristieke schoonheid be
zitten.
En dan zijn er de vele uitgebrande
vulkanen en bovenal de Kratermerea.
die herinneren aan den tijd. toen de
Eifel nog vulkanisch was. Wie nooit in
vulkanische streken was, zal zeker sterk
getroffen worden, wanneer fay bijvoor
beeld den Mosenberg dicht by Man
derscheid bestijgt. Want met zyn vijf
uitgebrande kraters en zijn klein Kra-
termeer. dat daar boven op 500 Me
ter hoogte omsloten door de steile
'kraterranden als verscholen ligt tus
schen het groen, heeft deze berg wel
heel sterk den grilligen vorm van den
uitgebranden vulkaan behouden.
Manderscheid, Daun en Gerolstein
zijn de drie centra v»an de Vulkanische
Eifel. Manderscheid. dat op den rand
van de door het Lieser- en Kyltal diep
doorsneden vlakte ligt, is misschien wel
het meest bezocht. Om de grauwe, ge
kartelde en ruige ruïnes van de twee
oude boven elkander gelegen
burchten in het. Lieserdal. die als ge
groeid zijn uit de rotsen en er een zeld
zaam mooi geheel mee vormen, komen
de meeste toeristen in de eerste plaats
naar Manderscheid. Men zal in heel
Duitschland weinig ruïnes vinden, die
zoo prachtig zyn gelegen en zoo volko
men passen in dat romantische déoor
van het nauwe, grillige, begroeide dal.
Daun is vooral békend can zijn „Maa-
ronMJ de drie Kratermeren. die vlak
by elkander gelegen, zoo geheel ver
schillend zijn en toch alle drie hum
éigen karakteristieke schoonheid bezit
ten.
Ik schreef reeds, dat de Eifel geen
streek is voor hen, die op reis allereerst
mondaine genoegens verlangen. Groote.
luxueuse hotels, strijkjes of dancings
zal men er tevergeefs zoeken. Men kamt
in de Eifel enkel om er te genieten van
de natuur. Dit brengt het voordeel mee.
dat het er niet alleen rustig maA-r bo
vendien ook heel goedkoop is. In het
eerste hotel te Daun Hotel Schramm,
dat ik een ieder kan aanbevelen be
taalt men in het volle seizoen niet moer
dan 8 a- 8.5 Mark voor volledig pension
en te Manderscheid zijn de prijzen ook
al niet hooger. Zij. die voor weinig geM
in een zeer mooie en om haar natuur
heel bijzondere streek rustig en goed
eenige diagen willen verblijven, weten
dus, waarheen zij ln de toekomst kun
nen gaan-
Wie naar de Eifel gaat. mtoet nflet
verzuimen ook een bezoek aan Trier te
brengen. Trier is de oudste stad van
Duitschland en daarom alleen reeds een
bezoek overwaard. Toch heeft Trier
en dat is wel merkwaardig —als stad veel
minder het oude aspect bewaard, als
verscheidene andere steden ïn Duitsch
land- Steden als Neurenberg. Bruns-
wijk, Rothenburg en Gaslar bijvoorbeeld
zijn als geheel veel mooier dan Trier,
-doordat in deze oud-Duitsche steden zoo
veel monumenten ja- soms heele hui
zengroepen aan vroegere eeuwen her
inneren.
Pittoresk is de oude
de Moezel, waar veel wat oud
gen den grond werd gegooid en ver
nieuwd, felbeiyk niet. maar het is de
eenige stad in Midden-Europa, die nog
resten van de Roméinsdhe overheer--
sohing heeft bewaard en een enkel mo
nument de Porta Nigra is nog zoo
volkomen en ongeschonden, dat men
hierom alleen reeds naar Trier zou wil
len reizen. De Porta Nigra, de oude Ro
meinsche poort, die daar midden in de
stad nog staat in haar monumentale
grootte, geeft wel een overweldigenden
indruk van den Romeinschen tyd! Welk
een kracht, welk een forschheid spreekt
er uit dit grootsdhe bouwwerk, zoo
streng van lijn en zoo imponeerend door
zijn afmetingen.
Niet altijd is de Porta Nigra fn haar
oorrpronkelyken vorm als Romeinsch
bouwwerk bewaard gebleven. In de elf
de eeuw werd op bevel van den aarts
bisschop Poppa de oude poort tot kerk
omgebouwd, maar het is aan Napoleon
I te danken, dat de Porta Nigra in het
begin der vorige eeuw weer in haar
ouden staat werd hersteld. En nu staat
deze meer dan 1800 jaar oude poort daar
als eenig overgebleven gaaf monument
van de Romeinsche beschaving, curver-
wcesifeaar. krachtig, forsah. wel ver
weerd maar daarom misschien juist des
te imposanter en mooier.
Toen wU in Trier waren werd de
Porta Nigra ter gelegenheid van het
..Verfassungsfeier" des avonds cm 10
uur door 15 electrïsehe schijnwerpers
verlicht en toen uSt het donker dit oude.
reusachtige monumentale bouwwerk plot
seltng in het felle licht kwam te staan,
maakte dat een zoo overweldigenden
Indruk, dat op eens een stilte viel in de
eerst zoo rumoerige duizendkoppige me
nigte, een stilte, die seconden lang aan
hield. De onverwachte monumentale
schoonheid van de Porta Nigra greep
zelfs deze menschen aan, die misschien
dagelijks voorbij deze oude poort gaan.
zonder er nog naar op 'te zien.
De Porta Nigra is niet het eenige
bouwwerk te Trier, dat nog aan de Ro
meinsche overheersching herinnert, al
is zij dan ook het eenige monument.
VAN HAARLEM'S DAGBLAD No. 1280
HITTEGOLF-KLEEDING
Baby begrijpt niet waar al dat
geklaag oyer de hitte goed voor is
je trekt eenvoudig een kousje ui; I en daarna het andere ook
en hoewel je trui lastiger is
heb je geleerd dat volharding cr. I waardoor je er vlot uit kunt ko-
activitait tenslotte t eiken Knoop I men
doen springen
je hemd vrij gemakkelijk
en als je de veiligheidsspeld niet
los kunt krijgen kun je je luiers
wel in hun geheel uittrappen
waardoor je je koelte behoudt en
je afvraagt, waarom deze verstan
dige methode toch tot de prille
jeugd beperkt moet blijven.
(Nadruk verboden)
dat zoo gaaf en betrekkelijk
den is gebleven. In de Basilica vürfclt
men te Trier nog een zeldzaam Ro
meinsch bouwwerk, dat 1600 jaar gele
den den Romeinen als rechtszaal en
markthal diende, maar dit gebouw
dat nu als Evangelische kerk dienst doet
fis te veel gerestaureerd en wondt ook
door het oude aartsbisschoppelijk paBeis
te veel „gedmftot" om een zoo groofcschen
indtruk te maken als de Porta Nigra.
En dan zijn er nog de forsche ru nes
van de Kéizersthermen het oude Ro
meinsche keizersbad en de resten
van het groote amphitheater, waarin
eens 2 Frankische koningen en duizen
den Christenen voor de wilde dieren
werdén geworpen en in welk amphi
theater zelfs de vroegere kelders en de
hekken der wilde dieren nog intact zijn
gebleven welke de herinnering aan
de RomeSnsche overheereching te Trier
oproepen.
Aan een 'andere ovetheerschtng her
innert ïn deze oude Duitsche stad het
vroegere bisschoppelijk Paüeis. Want uit
de ranïen van dit fin barokstijl gebouw
de paleis hingen nru Fnansche Alpen
jagers en boven dë monumentale in
gangspoort was een groot bord aange
bracht, waarop in groote letters te lezen
stond: ..Foyer du soldat". Trier is name
lijk zwaar bezet ntiet Fransche troepen,
die er de grodtste gebouwen fn beslag
hebben genomen. Het is wel een won
derlijke speling van het lot. wanneer
men op dén hoek van twee straten, die
Von Moltke-strasse en Van Roon-strasse
heeten, een Fransch soldaat op post
ziet staan en men daartegenover op een
bord leest-: „Quartier de ia Marne".
Maar ook eens zal dit tot de geschiede
nis behooren. Want aan de vergankelijk
heid van alles wondt men herinnerd,
wanneer men staat onder de Port
Nigra en denkt aan dé steeds verande
rende tijdien, waarvan detae oude ver
weerde groote steenen de getuigen zijn
geweest.
J. B. SCHUIL.
RUDOLPH VALENTINO
HERDACHT.
Meer dan 10.000 personen, waarondër
verscheidene beroemde filmsterren, zyn
Donderdag in het mausoleum van Hol
lywood samengekomen voor den twee
den herdenkingsdienst voor Rudolph
Valentino. Vrouwen, die den beroemden,
fömspeler aanbaden, hebber, de reis
van New-York en andere oostelijke ste-
,dén naar Hollywood gemaakt om bij
dezen dienst tegenwoordig te kunnen
zijn.
TSJITSJERIN ZIEK.
Uit Moskou wordt gemeld, dat Tsjits-
jerin in het Kremlin-ziekenhuis ver
pleegd' wordt wegens suikerziekte, waar
aan hy reeds jaren lijdende is. Hem is
drie maanden ziekteverlof verleend. Ti}-,
dens zijn afwezigheid zal Litwinaf als
waarnemend Volkscommissaris van
Buitenlandsche Zaken fungeeren.
COMMENTAREN.
Veertig Jaar geleden reed een negen
jarig jongetje door de straten van Bel
fast op een driewieler. Toen het ventje
thuiskwam, klaagde hij bij zijn vader,
dat de straten van de Iersche stad zoo
hobbelig waren, dat hy overal pyn had
van de schokken. De vader van het
knaapje besloot daarop, een poging te
doen, zyn zoontje deze narigheid in zijn
vermaak te besparen. Hy nam een:;;e
lappen rubber cn maakte daar drie
buisjes van, die juist om de wielen
pasten. Deze buizen plakte hy om de
velgen heen en onder begrijpeiyke
spanning van vader en zoon, klom de
laatste Op den driewieler en reed weg
Toen hy later terugkwam, vertelde hy
zijn vader opgetogen van de heerlijks
tocht die hy had gemaakt. Zoo maak'.e
John Boyd Dunlop, precies veertig jaar
geleden, de eerste luchtband.
Het is plotseling gisteren weer warm
geworden, zoo warm, dat ik weer tobde
onder die handicap van de mannelijke
kleeding, de boord (of moet het z'Jn
„het boord", dat weet ik nooit goed'.
Met het volle besef, dat anderen dit
voor me gedaan hebben, vraag ik:
waarom blijven wij die vreeseiyke din
gen toch eigenlijk dragen. Ik heb het
aan een kennis gevraagd en d!e zei
dat het was, omdat we anders niet zou
den weten, waar we onze dassen aan
vast moesten maken, maar dit vind ik
een zwakke redeneering en als het niet
zoo warm was. zou li: vender gaan en
vragen: waarom dragen wU een das
Intusschen. het schynt niet anders te
kunnen, boord en das blijven gehand
haafd, de Schillerkraag biyft veroor
deeld. tegengehouden door de machtige
barrière van de mannelijke Udelheld.
Goed, of eigenlijk heelemaal niet
goéd; ln vredesnaam-dan, maar waarom
dragen wij als het zoo warm is, een slap
boordje. Omdat liet gemakkelijker is er.
koeler? Neen dat kan niet, want het
tegendeel is waar. Een slappe boord is
ontegenzeggelijk een warmer dracht
dan een stijf, mits dit laatste een beetje
ruim genomen wordt. Een slap boordje'
is uitermate slordig, wanneer het te
ruim is en met de das trek je het zoo
nauw mogelijk om je nex. Maar niette
genstaande het feit. dat een stijf boord
comfortabeler is, trekt het mannelijk
menschdom broeierige slappe boordjes
aan. zoodra het wat extra warm wordt.
De logica van den man is ook niet al
tijd te begrypen. Pff. maar het is warm.
Ik ga een ander boordje aantrekken.
Een slap natuurlijk.
Ik moet nog weer terugkomen op het
rumoer van de moderne groote stad. De
aanleiding is dat de Berlijnsche politie
besloten heeft een inspectie op uitge
breide schaal te maken van de tien
duizenden motorfietsen die de lawaaiige
Duitsche hoofdstad dagelijks doorkrui
sen. Want de motorfiets is ongetw/feld
met de vrachtauto de gioote lawaaima
ker. Ieder motorrijwiel, dat voortaan
naar het oordeel van de Berlijnsche po
litie teveel leven maakt, wordt geïn
specteerd en den eigenaar worden In
structies gegeven omtrent de verande
ringen. die hU moet aanbrengen. Ge
beurt dit niet met bekwamen spoed, dan
worden de voertuigen eenvoudig gecon-
fLskeerd. Er ls nog een fortuin te ver
dienen voor den uitvinder van een wer-
k\'ïjk geruischloos motorrijwiel.
Zoojuist is mij het geval ter oore ge
komen van een dame. die zich zoo ex
clusief voelt, dat zU zelfs duetten slechts
alleen wil zingen.
In een der Scandinavische landen is
een wet aangenomen, volgens welke de
man verplicht is. een behoorlijk gedeel
te van zijn Inkomen aan zijn vrouw af
te staan.
Een dergelijke wet Is ln ons land niet
noodig.
CUD-MJNISTER HEEMS
KERK OVER
ONTWAPENING.
In de Donderdag te Berlijn gehouden
eerste tien aire zitting der hvjorparlo
mer, faire Unie heeft ook de Nederland.
sohe oud-minister Mr. Heemskerk bet
woord gevoerd.
Wat de ottÜwapdnlngtikrwestlJe aangaat,
beoordeelde spreker dm toestand pes
simistisch. De deelneming dier Sovjets
aan de ontwapeningsbespreklngm be
hoeft, aldus spreker, niet als een bewijs
te wortfctn beschouwd, dat de rcgcortng
der Sovjet-Unie ook inderdaad den eer
lijken wil bezit, tot ontwapening te ko
men.
Tastbare resultaten ?sA men. zoo ven-
volgde spreker, nauwe! Ufcs met hot pro-
pogeeren van radicale ontwapening be
reiken. Doelmatiger is. in do eerste
plaats naar vermindering der bewape
ningen te streven. Er zal reeds voel
bereikt zyn, indien de staten niet langer
oorlogen voeren tegon de bevolkingan.
doch slechts tegen de Jegens en vloten.
De oorzaak voor hot bestaande oorlogs
gevaar Ls gelogen in het feit. dait de
Eurojjeescbe tor: .inden door de vredes
verdragen van 1919 op onbevredigende
wtfse geregeld zyn. In dit opzicht kan
de Interparlementaire Unie m?t grooter
vrijmoedigheid dan de Volkenbond voor
een herziening üt betreffende bepalin
gen opkomen. Hot bureau der Unie
moet dit program op krachtige wijze ter.
hand nemen cn den Volkenbond dien
overeenkomstige vooratellen doen.
Roman door
PAUL OSKAR HÖCKER
Uit het Duitsch vertaald door
HERMINE VAN GEERTEN
6)
Als je tenminste niet al eerder gaat
Mevrouw Dora Treilo gaf haar dog een
nijdige schop en zei: ..En nu ga ik di
rect op de trein en reis naar Karlsruhe.
Ik wil toch wel eens zien of Viktor zich
weer door jou op den kop zal laten zit
ten."
Katarina wist niet hoe ze het de ky-
vzr.de vrouw duidelijk moest maken.
„Kce zal ik het u uitleggen. Mama. Het
is toch werkelijk geen vijandigheid van
my, ook niet de zucht om togen u ln te
gaan; alleen maar het gevoel: ik ben
nog te jong om hier maar als vyfde rad
aan den wagen
„Ja, natuurlijk, de hoofdpersoon zou
je hier willen zijn", viel de oudere dame
haar onverwacht en onvriendelijk in dc
rede. „Ja. dat kan ik ir.e voorstellen.
Heel lief van je. meisje, heel lief. Ik
hoor natuurlijk by het oud roest. Dat
bevalt je niet dat ik er nog ben en wat
to zeggen heb. he? Maar door jou laat
ik me neg lang niet den mond snoeren,
meisje. Viktor heeft toch ook nog een
woordje mee te spreken, denk ik zoo.
Die zal je heusch wel voor de keuze
stellen, wees maar gerust. Versta je? Of
je zult je schikken of we maken de ver
loving af."
Mevrouw had de knop van de deur «1
in de hand. Met vaste tred in het volle
bewustzijn van haar recht stapte ze de
kamer uit; haar stem schalde door het
heele huis, terwijl ze het personeel aan
merkingen maakte. Ook sprak ze op
zeer luide toon tegen den hond.
In oen mismoedige stemming bleef
Katarina nog een tijdlang in d: eetka
mer zitten. Ze dacht aan tientallen der
gelijke tooneelen. die zich hier in huis
met Viktor's stiefmoeder hadden afge
speeld. En steeds weer had haar verloof
de gesust, haar verzekerd. Mama
meende het werkelijk zoo kwaad niet,
het was alleen maar haar eenigszins ru
we aard.... Maar Katarina voelde:
dozen keer viel er niets te sussen en bij
te leggen.
Met den D.-trein van 's middags ging
mevrouw naar Karlsruhe, 's Avonds
werd Katarina van daaruit opgebeld.
Dringend. Viktor voerde een ernstig ge
sprek met haar, bad. smeekte, bezwoer
haar om niet te gaan. dreigde. Drie
maal moest het gesprek, waarin de
stiefmoeder zich telkens mengde, ver
lengd worden. Katarina kon nauwelijks
aan het toestel biyven staan, zoo knik
ten haar knieën. Een gevoel van afgrij
zen kwam over haar bij de gedachte een
vol jaar zU aan zij met deze vrouw te
moeien leven, voortdurend haar grove
stem te moeten hooren, haar eeuwig ge
kijf. haar afschuwelijk geliefkoos van
den hond te moeten aanzien. Neen,
neen, neen en duizendmaal neenzij
schikte zich niet. En als Viktor van
haar hield, werkeiyk van haar field....
„Als ik verlof kon krijgen, dan zou ik
zelf kernen. Maar dat gaat nu niet. De
aanstaande reserve-officieren moeten
tot na Paschen in de kazerne wonen.
We moeten er veertien dagen slapen.
Daar zyn ze erg streng op. Maar je
moet je niet zoo opwinden, liefste. En
denk eens, met Pinkster en in den Zo
mer, dan kan ik toch af en toe eens
overwippen en je zien en spreken. En
als je nu in Engeland bent.... ja, daaraan
heb je natuurlijk heelemaal niet ge
dacht?"
..Toe Viktor, wees nu Hef en help me.
Stel je moeder de zaak in het juiste
licht voor. Het is heusch beter voor ons
allemaal. Ik beloof je ook
Weer werden ze door het telefoonbu
reau gewaarschuwd. En nu riep me
vrouw met haar luide stem in het toe
stel: .Afgeloopen, hoor."
Den volgenden morgen, even na zes
sen werd Katarina door den portier ge
wekt.
Er was 's nachts een telegram voor
haar gekomen:
Mama stelt als voorwaarde voor toe
stemming tot huwelijk dat Je in Wies-
baden biyft. Verzoek dringend om Dut
ton af te schrijven,
Viktcr.
Een koude rilling liep haar over den
rug. Als geslagen bleef ze nog een uur in
bed liggen en dacht na en piekerde—
Het beeld van Viktor was bleek en
vreemd geworden. Hield ze nog van
hem? En hield hy' nog van haar? Als
kinderen waren ze erg vriendschappe
lijk samen geweest, Hy had altijd zoo
iets ridderlijks gehad. Hij had haar vaak
tegen de Sonnenbengcr jongens in be
scherming genomen. Maar toch had hij
zich nooit voldoende laten gelden. HIJ
was niet energiek genoeg. Daar kwam
nog bij dat hy na den dood van zOn
moeder door zijn vader erg verwend was.
En do kinderloos gebleven stiefmoeder
verwende den moo;cn, eleganten fijnen
knaap eerst recht. Katarina was er we!
eens Jaloersch van geweest, zooals ze
hem vleide, vertroetelde, liefkoosde Vol
gens haar gevoel had Viktor zich allang
niet meer door zijn stiefmoeder als een
kleinen jongen moeten laten behandelen.
Het kwam wel met zijn wat weeke. naar
tsederheed verlangende natuur overeen.
Zoo oefende zijn stiefmoeder ook nu een
beslissende!» invloed op hem uit. Zelfs ln
een zaak waarin hU toch alleen maar
zijn hart mocht laten spreken.
zy richtte zich in bed op en nam zyn
portret dat op het tafeltje naast haar
bed stond. Viktor zag er krachtig uit, op
het portret zelfs forsch, en hij was wer
kelijk een knappe jongeman. De
linksheid, die ze hem wel eens verwe
ten had. was op dit portret niet te zien
in zijn trekken. De ovale vorm van zyn
hoofd gaf hem iets heel fijns. hU had
verstandige, rustige oogen. Als hij ern
stig keek. zooals op deze beeltenis, was
zyn mond klein en onbeduidend.
Maar als hy eens hartelijk lichte
en hoe hartelijk kón hy lachen en
als daarbij zijn groote. witte tanden
zichtbaar werden, dan kreeg man pas
een idee van de onstuimge levenslust
en levenskracht, die er in hem was.
Waarom toonde hU die dan zoo zel
den? Vroeger had ze geloofd, dat hij
door zyn gereserveerdheid een tegen-
etching wilde vormen met ziin opge
wonden. luidruchtige ietwat onbeschaaf
de stiefmoeder. Zoo hield ze zijn laksch-
heid voor een soort fijngevoeligheid
Maar thans oordeelde zij anders. Als hU
bij de levendige discussies die zij nu:
Mevrouw Troilo had zijn meening moes',
zc-.-cen. can gaf hy altiid cteze
gelijk, nooit haar. maar tersluiks glim
lachte hy haar dan toe. als om haar
tevreden te ."tellen. Dat had haar zeer
ontstemd. Niet omdat ze geen gel ijlt
kreeg, maar omdat zijn diplomatie haar
een uiting van lafheid leek. Haar aan
staande man moest iets van een held
hebben. En daarvoor was Viktor bij zul
ke gelegenheden wel een beetje te voor
zichtig!
Katarina lieerde haar hart kloppen.
Hij zal my nu opgeven, zei ze tot
zichzelf.
Dat zy ln dit geval zou toegeven, aoo-
als tientallen malen tevoren, dat leek
liaar nu ten cancn male onmogelijk. Ze
wist ook als zy nu toegaf, zou er over
twee. drie woken weer hoogloopende
ruzie zyn over wat anders, waardoor zy
op den duur toch niet zou kunnen blij
ven.
Als hy hier geweest was dan zou ze
gezegd hebben: liever een einde met
verdriet dan verdriet zonder einde.
„Ik ga vandaag nog weg. Wil Je even
een spoorboekje voor me van beneden
halen, Mina?"
Het kamermeisje zette groote oogen
op. toen Katerina aan het ontbijt de
ze oreier gaf
..Orr. twaalf uur komt Mevrouw terug.
Ze heeft juist getelegrafeerd".
Deze ontmoeting cn een afscheid kon
Katarina dus niet oatloopeo.
Mevrouw kwam terug: schreeuwerig,
kijverig sprak ze tegelijkertijd tegen den
huisknecht, den portier er. het kamer
meisje: ze pakte Katarina bij dan arm,
liep een paar kamera me", haar door,
vertelde haar all rial klelnighed- n over
oen dienst, waarbij ze zich erg boos
maakte over de brutaliteit van het
Duitsche rUk om ook voor riike Jongelui
algemeenen dienstplicht ln te voeren.
.(Wordt vervolgd.).
