Vlammende Kitchen
H. D. VERTELLINGEN
STADSNIEUWS
FLITSEN
FEUILLETON.
HAARLEM'S DAGBLAD DINSDAG 11 SEPT. 1928
TarWodra; acteursrecht voor behouden.)
Het portret
door E. VAN LANSDORP.
Het atelier was wanordelijk en gezel
lig. zooals Annie's atelier gewoonlijk
was. En zU werkte met haar gewone
enthousiasme totdat het licht haar in
den steek liet. Toen stond ze even voor
het venster te kijken in haar oude, be
vlekte schilders jasje, haar kleine poes
Kit, afkorting van Kittig, in de armen.
Op dat moment ratelde de telefoon.
Annie luisterde en antwoordde: „Na
tuurlijkkom maar dadelliik".
Een paar uien later waren er vijf
stoelen in het atelier en veertien per
sonen. Maar Annie's gasten zaten bij
voorkeur op kussens of gewoon op den
grond, zoodat er zelfs nog een stoel leeg
bleef.
Marie, de knappe teekenares. had een
„nieuw type'' meegebracht: Ernst Band.
„HU is charmant", fluisterde ze Annie
in. „Zes en twintig, door iedereen ver
wend en vlug. maar zeker naar den
duivel gaande".
Annie wendde haar vriendelijk ge
zicht naar Ernst, die in zijn zakken
grabbelde naar sigaretten, neuriënd met
het liedje mee dat de gramophoon speel
de.
„Vuur?" vroeg ze.
De jongeman sprong op en glimlachte
tegen haar, een van ziin vluchtige, ner-
veuse en charmante glimlachjes. Ze
staken een sigaret op en babbelden.
„U schildert?"
„Bij buien.... soms doe ik tijden
niets dan teekenenook wel Ülustree-
renmeestal heelemaal niets".
HU glimlachte weer. Dan ging hij aan
de piano zitten en speelde.
Ze dansten en als hij wilde ophouden
bedelden ze om meer.
Het was alleen Annie, diie toen z<
uit haar keukentje kwam. met een scho
tel vol sandwiches, opmerkte, hoe bleek
hU was en welke schaduwen onder zijn
oogen lagen. Ze zette de sandwiches op
tafel en kwam naar hem toe.
..Speel nu niet meer".
HU keek op. glimlachte weer. speelde
neg een loopje en toen viel ziin donker
hoofd op de toetsen die een feilen dis
sonant lieten hooren. HU gleed tegen
Annie's borst en het volgend oogenblik
lag zij op haar knieën bU de p'ano, een
beschermenden arm om hem heen.
„Lieve hemcll" waren ziin eerste woor
den. „Wat een idioot ben ik. Waar zijn
de anderen?"
„Ik heb ze naar huis gestuurd. U
moest wat rust hebben"
HU richtte zich op, met een hand aan
zUn voorhoofd.
„Het spUt me zooik sohaam me
dcod"
Annie glimlachte. Ze stapelde kussens
achter hem, pookte de haard op, ging
naar de keuken en bracht benige mi
nuten later een blad met borden er
schalen binnen.
Een geur van gebraden vleesch ver-
Epreldd? zich in het atelier.
„Zoo", zei ze. „Dat zou ik niu maar
eens opeten, Hoe lang is het al, dat u
niet veel anders hebt uitgevoerd dan
drinken, pianospelen en...."
„Wel?"
Annie had een zeer onconventioneéle
en kameraadsciiappelüke manier om
m r. mannen om te gaan.
HU keek haar eens aan en mompelde
toen: „ïk.... Ik geloof sinds drie da
gen
KU at alles op. samen met Kit. die op
dc armleuning zxt te bedelen. Toen keek
hij e enigszins ontsteld op ziin armband-
horloge.
„Hethet is al laatik zou u
Biet graag compromdtbeeren".
Annie lachte En pas door de wUze
waarop ze lachte, merkte hil, voor het
eerst, dat ze 1 eel Uk was.
Vanaf dien avond waren ze vrienden.
En hU stortte ziin hart bii tiaar uit. Er
waren er velen, die dat plachten te doen.
Annie behoorde nu eenmaal tot de soort
vrouwen bU wie mannen him hart uit
storten, speciaal wanneer- ze on een an
dere verliefd zUn. Zoo was ook het ge
val met Ernst. HU was een uitgespro
ken talent en Annie, mensclien kenster
als ze was. begreep, dat hil nu zou moe
ten beginnen te werken, wilde hU niet.
mét al ziin talent, absoluut mislukken.
Dus troostte ze hem over de moeilijk
heden. die hem en zijn liefde in den
wc-g stonden. Natuurlijk het zou moeilijk
zUn voor hem, onbekend en arm begin
nend- kunstenaar, een bestaan op te
bouwen, een Ellen waardig. Maar onmo
gelijk was het nfiet.
Ellen was het volkomen tegendeel van
Annie. Ernst placht taffen Ann te te
dwepen over Ellen's prachtige oogen,
haar volmaakte trekken, haar betoo-
verende schoonheid. En Aamie plaagde
hem een beetje met zUn dweperij. Het
kwam nooit bU hem op. dat ze belee- i
digd zou kunnen zUn, dort, men de1
schoonheid van een ander meisje prees
tegenover haar. Bil Annie docht men i
niet aan dergeluke kleinzielige moge
lijkheden. Haar 1 eel ijk gezichtje bleef al-
tyd kameraadschappelijk, vol geest en
vriendelijkheid.
„Je bent een pracht-type, Ans", ze:
Ernst eens. „En je hebt gelükik
zal werken".
Ellen zweefde door him bohemiens-
troepje als een soort wezen uit hooge-
rc wereld. Haar ouders waren gefortu
neerde burgermenschen. Ellen beweerde,
dat ze artistieken aanleg had. De aard
van dien aanleg was niet duidelijk, Ze
vond liet ook niet noodig, dat men haar
te veel zou beschouwen als „bit hen lioo-
rende". In haar hart vond se zich daar
voor te goed. Maar het was grappig,
zulke artistenkennissen te hebben om
tegenover vriendinnen mee te pronken.
En Ernst was ongewoon knap en aan
trekkelijk
Hy werkte nu inderdaad. Teekende re
clameplaten en deed dat handig en
vlot. Het werd goed betaald, maar Annie
trok haar wenkbrauwen od als zy ze
zag.
„Ja, het is suikergoed-", stemde hij
dan toe. „Maar het betaalt. Wie wil
mUn serieus werk?"
Annie die zich al een beetje naam ge
maakt had, sprak over hem met een
bekenden kunstkenner, die beloofde eens
te zullen komen kuken als de jongen
wat anders dan reclameprentjes ge
maakt had. Als hij er wat in zag, zou
hU trachten een expositie voor hem te
ar rangeeren. Een expositie, door be
middeling van Heeremans gearrangeerd,
dat was de groote kans voor een jong
schilder.
Ernst besloot dadelijk, vol enthousias
me, Else te schilderen. Wat zou hem
meer kunnen inspireeren? Wat zou hU
ooit beter kunnen schilderen?
ZU poseerde; somsals ze zin had.
HU was zoo gewend haar blindelings te
adoreeren, dat het nooit tot hem door
drong, hoe weinig van een kameraad er
in Ellen school. HU was dankbaar als ze
poseerde. Maar dan. als hij aan het
werk was, kon hU haar niet „vinden".
Met zijn penseelen, met kleuren en
lichthij kon haar niet vinden, niet
zooals hU haar wilde schilderen Met
Annie sprak hU voortdurend over het
portret, hoewel hU het niet wilde laten
zien, voordat het af was.
„Als het slaagten hoe zou het
niet slagen, met zco'n model Het moet
een symbool worden van alle schoon
heid, alle schoonheid der vrouw die be
staat en die de poëzie is voor don man
in het leven. Dat moet het worden....
En als het dat wordtals ik slaag, zal
haar familie wel toestemming geven,
denk je niet? En als ik een naam heb,
zal ze mij ook liefhebben".
Annie zat naast hem'met Kit in haar
armen. Ze had haar gevlekte oude schil-
dershemd aan en haar vingers zaten vol
verf. Ze zat hem aan te kijken en dacht
er over, dat zij hem altijd zou liefheb
ben, naam of geen naam. Maar ze ant
woordde. op haar schertsende wijze:
„Waarom schilder je niet iets karakte
ristieks. den slagersjongen.of
mij
HU lachte, greep een potlood en be
gon te schetsen. Geen oogenblik ver
moedde hij. hoe pijnlijk het haar was, te
poseoren, al was het maai- soherts voor
hem. Maar nooit had ze zich zoo leelijk
gevoeld, als nu hij haar telkens aan
keek cm de gelijkenis te pakken. Een
half uur later hield hil de teekening op
en zei: „Als Ellen lukt. dan schilder
ik je, Ans
Ze voelde, dat hii dit als een hartelijk
heid bedoelde, nam de teekenimg en stak
die aan den muur met een punaise.
„Ik moet zeggen.... het liikt", zei ze
en stond er even voor te kijken
„Ja. je bent k t", zei hij, met z'n ge
dachten bU de andere.
Annie stelde voor, „den grooten man
op haar ateher te vragen, waar het rui
mer was. Daarheen werd dus het schil
derij gebracht en stond er te wachten,
achter een doek. Annie had er nog niet
naar gekeken. Ze wilde wachten tot
Heeremans kwam. Intusschen had ze
het druk met opruimen.
Ernst kwam, stil en nerveus Ellen, zelf
bewust, met een klein airtje van de da
me dit wel heeft Willen laten schilderen.
Ernst zette haar in een steel waarover
een blauwen doek lag en wilde niet, dat
Annie die wegnam.
„Die achtergrond staat haar juist zee
geweldigzie je niet? Het is 0:13e-
looflyk" HU kon zUn oogen niet afhou
den van het meisje.
Heeremans kwam. er volgde de ge
bruikelijke kennismaking en toen kwam
het groote moment
De doek werd weggenomen. Van uil,
zijn gemakkelUken stoel, keek de criticus
naar het schilderij. Else keek voldaan
en trotsch. 1
Er volgde een state. Annie keek even.
vluchtig, naar het gezicht van Heere
mans. Haar hart klopte plotseling heel
langzaam.
Ja, het was Ellen. Het waseen
van de suikerzoete, mooie juffrouwen
van de reclameprenten, die Ernst an
ders maakte, ditmaal geschilderd.
Heeremans placht nogal onomwonden
te zUn met z'n critiek.
„Zöóóó", zei hy gerekt, „Snoezig
reclame voor zeep of crème?"
Ernst trok liet dook weer voor zUn
schilderij. Hy was heel bleek geworden.
Ja, het was waar. Het was niet andere,
niet meer. HU had het niet kunnen doen
hy had Ellen niet geschilderd.alleen
haar uiterlüke schoonheid.
Annie stond op om thee te schenken
Haai handen trilden een beetje. Maar
Else stak een sigaret cp. de eenige. die
niets voelde van de pynlyke atmosfeer.
Ze had het ..snoez'-g" verstaan en hoe
wel ze vond dat het portret van een bóó
mooi meisje meer bUvoeglyke naam
woorden verdiende, was ze toch niet on
tevreden. Hij had het vergeleken met
een reclameprent en daarvoor werden
altijd volmaakte schoonheden ge tee
kend!
Heeremans keek rond in het atelier,
zelf een beetje verlegen met z'n on
barmhartige critiek en zich afvragende,
hoe een talentvol meisje als Annie dit
clichéwerk kon aanbevelen
Opeens wees hij naar een teekening.
..Uitstekendvan wie is dat?"
Armie keek hem aan.
„Een krabbeldie Ernst van me
gemaakt heeft".
„Hier? Deze jongeman?" Heeremans
stond op, ging dichterbij en keek aan
dachtig. „Wel voor den duivel", barstte
hij los, „als je dat kuntwaarom
schilder je danzulke vodden?"
Ernst werd beurtelings bleek en rood.
Hij keek naar de teekening. Een leelijk
gezichtje, sprankelend van leven; een
geestige mond, stralende oogendat
alles in een paar krabbels En opeens
begreep hU, wat hem had tegengehou
den en belemmerd. Hy kon Ellen niet an_
ders schilderen, dan zU was. Hier was
Annie, de vroolijke, verstandige kame
raad en ze leefde in iedere lijn
„Hmmmm", zei Heeremans. „Zóóóó".
Ellen staarde van den een naar den
ander en plotseling barstte ze uit: „U
heeft een vreemden smaak, dat is toch
een leelU'k gezicht!" Ernst keek vluch
tig naar Anne. Er was geen gekrenktheid
cp haar gezicht te lezen. Ze glimlachte
enkel, eenzelfde glimlachje ais dat van
Heeremans. Deze stak Ernst zijn hand
toe.
„Weet Je wat je doen moest, jonge
man? Je moest een portret schilderen
van Annle. Ik heb zoo'n idee. dat het
volkomen ongeschikt zou worden voor
zeep of crème reclame, maai- een goed
stukje werk".
Een jaar later exposeerde Ernst zijn
werk, onder protectie van Heeremans.
Hy kreeg uitstekende critieken. Maar
het werk dat in één slag zijn naam ves
tigde was het portret van zUn vrouw.
OPENLUCHTCONCERT.
OP HET VOOR HELM PLEIN.
Dc Commissie voor dc Organisatie
der gemeentelijke openluchtconccrtcn
zc-ndt ons het programma van het
concert op Woensdag 12 September
а.s., des avonds 8 uur door de muziek;
verceniging ..Voorwaarts", directeur
tie heer \V. J. van Tienen, tc geven
op het Yoorhclmplcin.
1 The Gladiotor's Farcwel, marsch,
Blankenburg.
2. Gyptis. Ouverture, July.
3. Flots du Danube, Conccrtsvalsc,
Ivanovicc.
4. BalIct'Suitc, Peter Wit.
si. Pavane, b. Bolero, c. Saraban;
dc, d. Marcheriinalc.
5. Dilbccki marsch, Marschsind.
Souvenir d'Avril, Deprct.
7. Légende Romantiquc, Montagne.
8. Fantasie sur l'opcra „Maritana",
Kcsscls.
Het volgende openluchtconcert zal
worden gegeven op Woensdag 19
September 1928 door het Haar?
Icmsch Tramfanfarekorps in het
Klcverpark (Westzijde).
GEMEENTERAAD.
De agenda van de vergadering van
den Raad der gemeente Haarlem cp
Woensdag, 12 September 1928 ls aange
vuld met de volgende punten:
12a. Aankoop voortuinen:
le van perceelen ZUlweg (gedrukt
stuk No. 385);
2e van perceelen Amsterdamsche
Vaart (gedrukt stuk No 243).
VAN HAARLEM'S DAGBLAD No 1292
DE MAN OP PICNIC
hy geeft aan iedereen 1
zfjn aandeel sandwiches
en limonade en zet zich
om van hot zijne te ge- I
nieten
na een oogenblik vraagt
tante Martha of er geen
sandwiches met kaas zijn
zij kan niet togen ham
hy voorziet in deze ver
andering en hei-vat zyr.
maaltijd
legt zijn sandwiches neer
om een zakdosk te zoeken
voor zijn vrouw, die li
monade od haar japon
I heeft gemorst
wanneer deze transactie
is geschied, zijn de kin
deren klaar voor een
tweede portie
tijdens deze bezigheid
klinkt een gil van nicht
Marie, die een mier in
haar nek voelt
redt nicht Marie van
haar mier en helpt zijn
vrouw, die een fleschje
limonade niet open kan
krijgen
ontdekt dat een der kin
deren op zijn boterham
men is gaan staan,
waardoor ze oneetbaar
zijn en stelt zich tevre
den met droge biscuits.
(Nadruk verboden)
A.N. G. O. B.
LANDDAG TE BLOEMENDAAL.
Zondag werd te Bloemendaal de jaar
lij ksche landdag gehouden van de af-
deelingen in Noord-Holland van den
Alg. Ned. Geheel-Onthouders Bond.
Het weer werkte buitengewoon mede
tot het welslagen, maar dit succes was
ook te danken aan de afwerking van het
uitgebreid programma, dat goed ver
zorgd was. De heeren J. J. Wikke Sr.
en J. W. Vlind. hebben alle eer van hun
werk aan dezen dag besteed, waarbij
zU werden gesteund door de leden der
afdeeling Haarlem van den bond. Ten
11 ure werd de bU'eenkomst waaraan
tal van afdeehngen van den A.N.B.G.O.B.
en van den J.G O.B, deelnamen door
den heer Vlind geopend met een opwek
kend woord. Reeds dadelijk was er een
vroolijke stemming door den samenzang
met begeleiding van viool en piano door
mejuffrouw Jo Keyzer en den heer J.
Overhuys en deze vroolijke stemming
is gebleven tot de sluiting om 5 uur.
Noode verlieten dan ook de deelnemers
het terrein.
Aan het programma werkten mede het
kinderkoor „Nut en Genoegen", directeur
de heer J. Overhuys. ..Het Vacantie-
feest" moest worden herhaald terwyl de
uitvoering van het nummer „c
Leeuwerik" zeer werd geprezen.E
jeugdafdeeling van de afdeeling Haa:
lem voerde onder leiding van den heer
Th. Dammiaans eenige Kinderspelen uit
die zeer werden gewaardeerd.
Ondertusschen hadden de ouderen
zich verzameld om te luisteren naar het
woord van den heer W. Rysdorp over
het samengaan van ouderen en fonge-
ren. Voor de kinderen werden gedurende
dien tijd aardige en echt kinderlijke
spelen om prUzen gehouden. De sport
spelen voor ouderen mochten zich in
groote belangstelling verheugen, het was
dan ock geen wonder daar de bonds-
bestuurders in grooten getale aanwezig
het eerst aan den start gingen in de
verschillende wedstryden.
De leden der Jongeliedenbond hadden
z'.ch onderwyl gekleed voor een aller
aardigst openluchtspel: „de Wonder-
vlool". Zij brachten het er allen uit
stekend af, waartoe niet alleen de rol-
kennis medewerkte maar ook de aardig
gelegen plek waar de opvoering plaats
had. Aan deze vertooning ging vooraf de
Amerikaansche verkoop van 'n aquarel in
lijst ten bate van het prepaganda-fonds.
De heer Is. de Vries van Amsterdam
was de verdienstelijke „op"s!ager, die
met zUn geestig woord er aardig den
gang in 11-151 te houden. Het lijdt geen
twUfel of het fondsbestuur dat in zijn
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN a 60 CENTS PER REGEL.
geheel aanwezig was. zal tevreden zUn.
Na een alleraardigste Polonaise met
vioolmuziek, werd de dag besloten. Ver
melden we nog dat de heer J. W.. Vlind
voorzitter van het provinciaal propagan-
da-comité.' de aanwezige jongeren op
wekte tot het stichten van een jeugd
afdeeling voor de rUpere jeugd. Het was
een dag van opwekkend samenzyn.
waarop de leden van den A.N.G.O.B. en
J.G.O.B. met veel genoegen kunnen
terugzien.
AANSCHAFFING PLAATWERK.
Het Comité „Plaatwerk Nederlandsch
Indië" zond aan B. en W. ter kennisne
ming een exemplaar van een plaatwerk,
waarvan naar het oordeel van den voor
zitter der Ambteiyke Vereeniging van
Hoofden van Scholen een zeer nuttig
gebruik gemaakt zal kunnen worden bij
het aardrijkskundig onderwys in de
hoogste klasse der O. L. scholen.
B. en W. verzoeken den Raad een be
drag ad f 190 als extra-crediet te hunner
beschikking te stellen, waa: 't de aan
schaffing van één exemplaar van deze
uitgave voor elk der openbare scholen
voor gewoon- en uitgebreid lager onder
wys kan worden betreden.
DE MIDDENSTANDSCENTRALE
Donderdagavond 13 September te
uur vergadert de Middenstandscentrale
voor Haarlem en omstreken
De agenda luidt:
1. Opening.
2. Notulen.
3. Mededeelingen.
4. Installatie der Bestuursleden van
de nieuwe toegetreden Vereeniging Vel-
sen-Noord.
5. Verslag van den secretaris als afge
vaardigde naar het Congres van den
Ned, Middenstandsbond.
6. De Ryksinkomstenbelasting.
7. De Paardesteeg (Vroom Drees-
mann).
S. De Precario verordening.
9. Rondvraag.
10. Sluiting.
KENNEMERKRING VAN „VOLKS
ONDERWIJS"
Evenals verleden jaar zal de „Kenue-
merkring" van Volksonderwijs een
landdag organiseeren en wel op Zondag
23 September a.s. Werd deze de vorig?
maal in IJmuiden gehouden, thans zal
Santpoort de meetinggangers ontvan
gen. Op een der mooiste gedeelten van
het landgoed „Spaarn'oerg", ingang aan
de Wustelaan te Santpoort, hiervoor
welwillend afgestaan Goor Mr. C. H.
Guépin, zal de meeting plaats vinden.
De namen der sprekers kunnen nog
niet met zekerheid worden medegedeeld.
De muziekvereengiing „Wilhelmina" er.
de turnvereeniging „Santpoort" zulle:
hare medewerking verleenen. De mee
ting zal aanvangen des namiddags u
uur en eindigen om pi.m. 5 uur. Hr;
landgoed is van het station Santpoort
af in 10 minuten te bereiken.
OVER BURGEMEESTERS
BENOEMINGEN.
TE VEEL OFFICIEREN?
„Het Volk" vestigt er de aandacht op,
dat in de laatste twee jaren veel officie
ren en oud-officieren tot burgemeesters
van steden en dorpen in Noord-Holland
benoemd zijn.
Het waren: Texel. Purmerend, Ter
schelling, Zaandijk, Huizen en Enkhui
zen.
Nu wordt er ook geijverd om in Den
Helder, waar een vacature is, een officier
benoemd te krygen.
Een deputatie uit de burgerU, waarin
schier alle richtingen vertegenwoordigd
waren, heeft den Commissaris der Ko
ningin in Noord-Holland, daarom in een.
audiëntie een verzoekschrift aangebo
den, vooral met het oog op de tegen
woordige ingewikkeldheid van de ge
meente-administratie, in het belang der
gemeente een vakman te benoemen. Al
thans iemand, die op het gebied van de
gemeente-huishouding geen onbekende
is,
Wy' hebben naar deze aangelegenheid
een nader onderzoek ingesteld.
De feiten in het bericht aangehaald
zijn juist, alleen is het tijdvak van be
deelde benoemingen geen twee maar on
geveer drie jaar.
By burgemeestersvacaturen zUn altijd
veel officieren onder de sollicitanten.
Dat is wel te begrijpen, want er zijn
niet veel andere betrekkingen die voor
officieren open staan. De geuniformden
verdringen elkaar op de audiënties van
den Minister en den Commissaris der
Koningin. Voor het burgemeesterschap
zijn geen bepaalde eischen gesteld, meest
al kan met een algemeene ontwikkeling
volstaan worden. 1-Iet salaris dat dan in
een kleine gemeente genoten wordt, is
een goede aanvulling van het officiers
pensioen.
Als er vacatures zyn beloopt het aan
tal gegadigden gewoonlijk over de hon
derd. Er. het grootste deel zijn soms of
ficieren.
De aangelegenheid is onlangs ook ter
sprake gebracht in het hoofdbestuur van
een organisatie van gemeente-ambtena
ren. Daar werd de klacht geuit, dat door
het benoemen van officieren aan vele
geschikte candidaten uit het ambtena
rencorps de kans op promotie ontnomen
wordt Het resultaat was evenwel, dat
geen aanleiding gevonden werd om tot
de regeenng te wenden, omdat het moei
lijk te beoordeelen is waarom de voor
keur gegeven is aan officieren en of
onbillijkheden zy'n begaan. De aa?dacht
zou evenwel op de zaak gevestigd blij
ven.
NIEUWE WEGWIJZERS.
De A.N.W.B. heeft Zaterdag drie
nieuwe wegwijzers op het Kennemer-
plein laten plaatsen.
Roman door
PAUL OSKAR HÖCKER
Uit het Dultsch vertaald door
HERMINE VAN GEERTEN
19)
.Hier boven, waar de wind op staat,
zal het kouder zUn dan beneden op den
grond." trachtte Eva te troosten.
Steeds gejaagder, steeds in grooter op
winding kleedde Katarina zich aan.
.Die arme Jonge plantjes! En het is
nu pas twee uur! Tot zonsopgang daalt
de thermometer zeker nog twee graden
en dan videst alles, alles, dood!"
..Wacht, ik ga met U mee. juffrouw
Lutz!" riep het meisje. Het ontzette ge
zicht van haar Jonge leermeesteres ging
haar aan het hart. Het was alsof er le
vende wezens in gevaar waren. En zoo
veel begreep ze al wel. al had ze neg niet
veel verstand van kweekery en tuinaan
leg. dat Katarina haar lieele hooi? op
de twee nieuwe anjersoorten had geves
tigd, Alles wat gebeuren kon om de
Jonge plantjes van den ondergang te
redder., moest gebeuren. „Ik loop di
rect naar den overkant en haal de leer
jongens."
„Och. die zullen wel niet wakker te
krijgen zyn. Maar als je Mr. Gabb wilde
roepenEva. die achter het weer
gesloten raam bezig was haar toilet te
voltooien, wreef met een handdoek het
beslagen venster schoon en gluurde naar
buiten. „Wat is dat daar voor een rood
schynsel beneden? En daar loopt iemand
juffrouw Lutz kUkt u eens daar be
weegt een schaduw tu&schen de bedden.
Niet? En die twee lichte punten zUn toch
open vuren.
„Ik zie alleen maar dichte rook. die
over de bedden hangt. Maar daar....
Ja.U hebt gelUk.dat is een man
En nog een
Nu was ze niet meer te houden. Ze
schoot in haar gevoerde overschoenen.
deed haastig haar óuffelschen mantel
aan. schoof ce polsmoffen over haar
handen en pakte een paar dikke hand
schoenen. ..Kom je gauw. Eva? En pak
je goed in. Want zulk weer 's nachts
gaat je door merg en been, vooral als
je pas uit je bed komt".
Enkele oogenblikken later stond ze
buiten adem bU de nieuwe kas. In het
rossige schUnsel van een paar kolenvu
ren. die tusschen de «inje: bedden ont
stollen waren, ontdekte ze Mr. Gabb en
Grootvader Troilo.
..Good Morning. Miss Kate! Did you
sleep well?", zei Mr. Gabb doodleuk,
alsof er niets byaoixiers aan de hand
was. 1
„Het is al twee graden onder nul", zei
ze met gesmoorde stem.
De oude Balthazar schraapte zijn
keeL „Daar lig ik me in bed en kan niet.
slapen van het spektakel van dien ellen.
digen wind en ik denk by mezelf: jon
gen. je moest maar eens naar den over
kant loopon en kijken hoe de bloeme
tjes van Katchen het maken. En ik kom
hier en daar staat meneer Gabb me al
aan te koekeloeren. Die kon het ook in
de kippeveeren niet uithouden. En toen
zijn we maar gauw samen aan 't werk
getogen en hebben kolenpannen aange
sleept. Als het niks geeft, hinderen zal
het ook niet".
„Ik weet heusch niet", zei Katarina
met een stem heesch van ontroering en
met tranen in de oogen. „waaraan ik dat
verdiend heb dat u zoo goed voor me
bent en me zoo helpt".
„Och. malle meld", gromde Grootva
der, „dacht je dat we 't voor jou deden?
We doen het voor die arme plantjes".
Ze moesten alle vier lachen om zyn
beminnelUke grimmigheid, die iedere
verdere discussie afsneed.
En mot z'n allen gingen ze aan den
arbeid.
Het was geen dameswerkje! Maar in
dezen nacht scheen het begrip Lady voor
de anders zoo correcte Mr. Gabb niet te
bestaan. Ze waren allemaal in gelijke
mate met zorg vervuld. Uit de oude
schuur achter het huis, van het erf van
den ouden Troilo later ook van den
smid haalden ze potten, pannen, ijzeren
bakken, alles wat maar geschikt was om
vuur in te maken. 25e maakten er kleine
brandstapels van hout op, terwijl Mr.
Gabb met zakken kolen op zijn rug kwam
aansjouwen. Het was geen gemakkelyk
werkje om in den Uzigen wind de kolen
in gloed te krijgen. Steeds weer moest
er brandend hout onder gelegd worden.
Tenslotte hadden ze 23 vuurhaarden
over het bloemenveld verdeeld. Katarina
liep rusteloos heen en weer, telkens
dook ze naar den grond en nam de tem
peratuur op. Een deel van het veld lag
in de luwte van de nieuwe kas en was
daardoor tegen den wind beschermd,
zoodat daar een paar vuren uitgespaard
konden worden en op het andere deel
van het terrein gebruikt. Katarina op
perde dit idee en er werd krijgsraad ge
houden.
„Dat is nog heelemaal zoo dom niet.
Katrientje", zei de oude Balthazar,
..maar Je zou ongenadig je handjes kun
nen verbranden. Ga maar eens mee,
meneer Gabb en help 'n handje".
Nu ontstond er een edele wed y ver.
Ook Eva, door deze buitengewone ge
beurtenis, in niet te weerhouden werk
lust ontstoken, wilde helpen. Maar Mr.
Gabb lachte haar uit. zette de dampen
de kolenpan op de deksel ran eer. kist.
nam het heele bouwsel op zijn hoofd en
bewerkstelligde het heele transport in
z'n eentje.
„Dat moest een schilder zien", dweepte
Eva en keek zyn schaduwbeeld in stom
me bewondering na.
Voor enkele oogenblikken ontwaakte
ook in Katarina her gevoel voor de Rem-
brandtieke schoonheid van dit ongewone
nachteiyke schouwspel: de roode kolen
vuren. de rook, die door den wind over
de bloembedden werd gedreven en waar
op het vuur rossige schynsels liet spe
len, de donkere silhouetten van de gro
tesk-gecostumeerde gestalten: af en toe
een rossig-beschenen. verkleumd gezicht
rechts de hooge heining van het terrein
van de Troilo's, links de omtrekken van
de nieuwe kas, waarvan het glas de
gloed ran de vuren honderdvoudig weer
kaatste. En Mr. Gabb, die boven zyn
hoofd met beide handen de pan met
gloeiende kolen vasthield, had iets van
een Cycloon in den rooden weerschijn
van het door den wind oplaaiende vuur.
met dichte, rossig-gekleurde rookwolken
om hem heen. Een nieuwe vrees wekte
Katarina uit haar gedroom op.
„De bovenste bedden met de witte
bloemen daar komt de warmte niet
meer!" riep ze plotseling uit en ze liep
er heen en liet zich op de knieën neer
vallen. „Het is beter dat we ze dichtdek
ken".
Grootvader Balthazar sloeg de armen
over elkaar om zich te verwarmen. Ze
was toch maar altijd bU de pinken, die
aap van 'n meid. „Je kunt de bamboe
stokjes wei bU my uit de schuur halen,
Katchen. Je mag ze allemaal hebben.
Vooruit, spring maar over de heining.
Waar ik, oude. krakende wagen, over
kom. komen jouw jonge beent ies cok
wel. Vooruit maar". Hij moest altijd een
beetje brommen, de oude heer. als hij
vriendelijk was.
Met hun allen verdeelden ze nu de
stokjes tusschen de bedden, om daar
matten aan» te bevestigen. De oude heer
had in zyn" onuitputtelijke collectie na
tuurlek ook dit onontbeerlijk materiaal al
was het ook een beetje schimmelig en al
zaten er ook gaten in. Het liep al tegen
vUven en het begon al licht tc worden,
toen het „tentenkamp", 2ooals Eva de
beschuttende matten noemde, klaar was.
Steeds weer liep Katarina door het
anjerveld heen en weer en nam dc tem
peratuur op. Onder het bereik van de
vuren was zy nergens onder het vr.es-
punt. maar bU de bovenste daalde het
kwik steeds aanmerkelijk. Toen Kata
rina bij den toohtigen hoek bU de kas
kwam en den therm-meter boven de
beschuttende matten hield, wees hy vol
le vijf graden onder nul aan.
..Die paar uur hadden alles kapot
kunnen maken, als we niet op onze hoe
ren geweest."
(Wordt vervolgd.)
