H. D. VERTELLINGEN
BEURSKRONIEK
Vlammende Katcta
FLITSEN
FEUILLETON.
HAARLEM'S DAGBLAD ZATERDAG 22 SEPT. 1928
(Nadruk verboden; auteursrecht voorbehoudend
Betoovering
door E. A. MARVILLE.
VAN HAARLEM'S DAGBLAD No 1301
DF MINUUT DIE EEN EFUW LIJKT
Wanneer je, je veilig achtende in een bewegend
voertuig, een heftig debat hebt gevoerd over
slordig rijden en je ziet plotseling dat je samen,
vlak naast elkaar zult moeten stoppen voor een
verkeersagent,
(Nadruk verboden)
Onze handelsbeweging en de toestand in handel en
industrie. De toestand „in de suiker". De emissie-
markt. De Amsterdamsche beurs.
raad van de opgestapelde suiker van
33 Vorstenlanidsche fabrieken raamt op
140 000 ton, ter waarde van 18 tot 19
mllttioen gulden.
De emissiemarkt blijft opleving ver-
fcoonen. Verschillende emissies vonden
een goed onthaal. De uitgiften Kalibager
en Poerwokerto werden meermalen over-
teetoend. Thans komen weer aan de
markt, een Leening Rottendam van f 10
miHioen, rentende 41/2%, verder
f 1.625.000 gewone aandeelen N.V. Na
tionaal Bezit van aandeelen AJig. Ned.
Inid. Eleofcr. Mij. tegen 130% uiitel. voor
aandeelhouders; 3.750 000 GM. 7% hyp.
gcudipantdtorieven Frankfurter Hypotheek
bank tegen 96 1/2 pet; 1 miHioen 5 1/2
pet. obligaties Central States Power
Light Corp a 96 pet,
Volgens de pas ingediende begrooting
voor Nederland. 1929, aa! gilobaal ge
sproken voor 1929 door de Schatkist een
bedrag varu ongeveer f 148 miHioen
tegen schsakistpapier worden opgeno
men.
De beurs was in de achter ons lig
gende overzichtsp ericde meerendeels
zeer ongeankneerd. Een speciale reden
was hiervoor, afgezien van enkele bij
zondere factoren voor enkele branches,
niet aan te gaven. Men beschouwt het
ais een reactie van geen greote be-
teekerüs. op de vaste tend enz van voor
kort. Publiek, zoomin als öaghandel
toonden animo om iets te ondernemen.
Al was het aangeboden materiaal dus
gering, toch leidde het meestal tot lagere
prijzen. In de bankafdeeling waren het
weer speciaal de cultuur-banken, die een
paar punten afbrokkelden, op grend ran
de minder gunstige ontwikkeling van de
suikermarkt.
In de industrieele afdeeling had hei
bericht, dat de I. G. Farben een aanzien
lijk belang bij de Int. Viscose Comp
verwierf, weinig uitwerking. De koers
verhief zich voorbijgaand slechts enkele
punten. Ar.dere kunstzijdewaarden even
eens een punt of wat lager ten slotte
Over het geheel genomen brokkelden
de koersen, ook voor de buitenlandsehe
waarden, een weinig af. in verband met
de algemeene beurspositie. Philips was
voorbijgaand zeer vast. bereikte een
oogenblik zelfs een kcerepeil, dat boven
de 800 lag. hoewel het slot een punt
of wat daar beneden kwam. Hiervoor
bestond dan ook nog aardig wat be
langstelling. In Aniems bestond meeren
deels aanibod, zoowel in claims, als oude
en nfeuwe aandeden.
De Ned. Ind. Portland Cement Mij.
stelt een onv. dividend van 5 pet. voor.
De Zweedsche Lucifers Mij. keert een.
interim van 5 pet. uit.
Voor handelsvennootschappen, als
Akiz en Lindeteves. heeft den laatsten
tijd soms aardige belangstel!Inig bestaan
wat tot hoogere koereen leidde, in ver
band met het feit, dat zij agenturen
hebben van resp. Philips en de Erres-
apparaten van Stokvis terwijl nven een
gnooten afzet van radio-apparaten in
Indië verwacht, vooral nu de kortegolf-
zender in Huizen spoedig 'voltooid zal
zijn.
Oliewaarden aanvankelijk vast, moes
ten later ook wat prijs geven, zoodat
het slot niet op het hoogste punt kwam,
al lag het toch boven dat van vorige
keer. De verwachtingen voor het tot
stand komen van een internationale
regeling der productiebeperking, waar
van zoowel Sir Deterding. als de leider
van de Standard Oil zou hebben doen
blijken, werkte stimuleerend. De Dordt-
sdhe zal eveneens overgaan tot uit
gifte van nieuwe aandeelen. in dezelfde
verhouding en tegen denzelfden koers
als de Koninklijke.
Rubbers aanvankelijk luier, op de toe
neming der Londensche voorraden,
toenden zich later, bij zeer geringe af
faire, wat beter prijshoudend. Daardoor
bleven de koersverschillen per saldo be
perkt en slechts enkele punten beneden
vorig peil.
Scheepvaarten, die meestal verlaten
waren, brokkelden een punt of wat af.
In suikerwaardon ging nog zeer wei
nig om en de stemming was begrijpe
lijkerwijze flauw. Men verwacht., dat
door den opslag van de suiker in Indië
en de daaruit voortvloeiende kosten, be
hoefte aan geldmiddel-en bij verschil
lende ondernemingen zal ontstaan.
Tabakken verlaten en wanneer er nog
iets tot stand kwam, dan was het op
i lagere koersen, hoewel de verschillende
binnen er.ge grenzen beperkt bleven.
BEURSMAN.
„Ts dit geen muziekstuk?"
Gcrmair.e hief haar vinger op en zij
luisterden beiden. De wind ruischte dooi
de boomen aan den over, door 't riet en
de struiken. Ruitschte in drie toonaar
den, van heel licht en hoog majeur, tot
dieper, donkerdei' mineur. Het water
kabbelde daar doorheen, soms klonk een
ireeislag, een stemgeluid van ver.
„Men zou het kunnen orkestreerai",
zei Maurice, glimlachend.
„Hoor. dat zijn de violen, daar strijkt
een violoncel, en de begeleiding harp,
zacht getokkeld
Zij lachten beiden. Adèle's oogen rust
ten op het gezicht tegenover haar met
een uitdrukking van trotsch bezit. Ein-
delijk, dacht ze, eindelijk dan toch had
ze hem heelemaal voor zich. Niet langer
viel de schaduw van het verleden over
hem. Hij was vroolijk en vol levensmoed,
hij was teeder voor haar.... Zij was ge
lukkig.
Ze leunde achterover in de kussens,
sloot de oogen. En terwijl ze zachtjes
vorder gleden, naar hun deel: een klein
eilandje, waar zij wilden pic-niccen,
dacht ze, voor 't eerst, met bijna genoe
gen aan het velden. Omdat het nu ver
leden wasonschadelijk gemaakt.
verbannen, voor altijd voorbij. Hoe vele
jaren had zij gewacht op Maurice. Ge
schreid om hem, gewanhoopt.
Ze hadden eikander jong gekend, za
gen elkaar terug toen zij als onafhanke
lijke vrouw haar eigen brood verdiende
in een goede betrekking, terwijl hij naam
maakte als componist. En de kameraad
schappelijke genegenheid die zij vroeger
voor hem gevoeld had. veranderde toen
plotseling in hartstochtelijke liefde. De
wat llnksche. stille jongen was veran
derd in een interessante, knappe jonge
man met een grooto toekomst, een op
vallend ta'ent, een meesleepenöe charme.
En voor Adèle was hij haar ideaal. Er
spon zich tusschen hen een soort tee-
dere kameraadschap, en zij droomde
zoete droomen. Teen
Ze was met vacantie naar huis ge
weest. had gedroomd en lange brieven
geschreven en was eerder teruggekomen
<lan ze van plan was geweest, uit verlan
gen naar hem. Hij schreef zoo hartelijk.
Ze was overtuigd, dat ook hij verlangde.
Maar toen ze terug kwam, was alles
veranderd. Ze zag hem veel minder, hij
scheen het erg druk te hebben, was
verstrooid, beurtelings bijzonder vroolijk
of gedrukt. En toen, als een slag die haar
onverwacht trof, in weerwil van haar te
leurstelling. haar al opkomenden twijfel
aan zijn liefde, kwam het bericht van
zijn verloving.
Ze had zijn vrouw nooit gekend. Het
■was een zangeres. Eéns trof ze haar por
tret in een blad en sloeg snel de pa
gina om. Maar er bleef haar vluchtig een
beeld bijeen smal gezichtje, blond haar,
iels zachts en bekorends.
Drie jaar later, toen het toeval haar
Maurice weer deed ontmoeten, was hij
bbzlg te schelden. En veel veranderd. De
vroolijke, onstuimige jongen was nu een
iman, bitter, eenzaam, teruggetrokken.
Zij vocht tegen de schaduw die over
hem lag. Eéns meende ze al gewonnen
te hebben. Toen kwam, midden in het
echtscheidingsproces, uit Amerika het
bericht, dat zijn vroegere vrouw op een
tournee overleden was. Haar dood leek
hem plotseling weer Sn haar tooverban
te trekken. Wekenlang werd hij opnieuw
somber, teruggetrokkenMaar nu
was het voorbij. Nu had hij, twee da
gen geleden, haar gevraagd, zijn vrouw
ito worden en zij zag geen wolken meer
aan liaar hemel.
Ze landden op het kleine eiland, pak
ten hun picnic-benoodheden uit en
brachten een paar heerlijke uren door
op dat rustige piekje, onder boomen, in
'i. grase aa nliet zacht-kabbelen.de water.
Hij lag voorover en tuurde over het wa
ter heen en plotseling, voor het eerst,
begon hU te spreken over zijn huwelijk.
„Je hebt heel wat met me uitgestaan,
Adèle", zei hij nadenkend. „Je bent
zoo'n trouwe kameraad geweest, als nioit
gedacht had. dat een vrouw kan zijn
Maar ik had slechte ervaringen opge
daan, en zoo gaat het gewoonlijk, een
onschuldige moet meestal lijden voor wat
iemand anders misdoet."
Zij zweeg. Haar gezicht betrok een
beetje. Waarom nu nog praten over dien
tijd? Maar hij zag het niet.
„Ik ben Je veel dank schuldig", zei hij
l'. edcr. „Je hebt mij teruggehouden van
een hoop dwaasheden.want een tijd
lang kon me niets meer schelen. Zelfs
mijn werk niet. Ik had te veel geleden".
Nog zweeg zij. He wind ritselde ln de
struiken en voerde een geur van bloemen
in hun gezicht.
„Het Is nu voorbij", zei hij. „daarom
kan ik er, voor het éérst en liet laatst
Roman door
PAUL OSKAR HÜCKER
Uit het Duitsch vertaald door
HERMINE VAN GEERTEN
29)
Vcor mevrouw Ret'.berg was het. sc-
d:rt ze weduwe was, ook een nieuwe
vr.nv wording dat een man, die met
1 .ar in aanraking kwam, haar niet h-e'.
hof maakte. Ze kon het echter toch niet
g.->ci hrkbr.n dat de;:? „Flleger.de Blatter
Kagelschman". dat deze stijve hark. die
iv ts ar.de rs kon dart een racket vast-
1- eden, haar behandelde alsof ze een
rtmakker uit Oxford was. Zijn or.ge-
YL.dïghe'.d vcor haar bekoorlijkheden
prikk-lde haar bepaald, maar haar kc-
k::'.erle stuitte op zijn onaandoenlUk-
h- d af als op een pantser. Als zij hem
behaagziek aankeek, merkte hij het niet
n:-t een gezicht waarin geen spier ver
trok sloeg hij de ballen terug. Ze zou
hrm het liefst in zijn gezicht gezegd
h hen dat hij voor haar niet meer be-
t-;;kende clan een beroepstrainer.
lite komt u toch aan die wonder-
b- k.' Mr. Gabb. dat u r.ooit een
bal mist? Ik geloof dat u in de cogen
over spreker.. Je hebt je misschien dik
wijls verwonderd en met zwak gevonden.
Ik zelf heb het nooit goed begrepen. Het
moet mij mijn gegaan als de ridders uit
oude legenden".
Hij wendde even het gezicht naar haar
toe, glimlachend, en zij glimlachte ook.
gelukkig. Het Is voorbij, had hij gezegd.
„Je kent dat gedicht misschien wel van
den ridder, die zich door de boschfee in
het moeras laat lokkenEr zijn
heusch vrouwen die nog iets hebben var»
zulke boschfeeën".
ZIJ plukte een twijgje en speelde er
mee, terwijl een lichte rimpel tusschen
haar oogen liep. Zie was een frisch, knap
meisje, door en door gezond, eerlijk en
goed. Eén van de meisjes die door ieder
een worden geprezen. En zooals de
meeste van zulke meisjes voelde ze altijd
een vage verwonderde jaloezie tegen
over die „andere vrowuen", die blijkbaar
zoo'n vreemde bekoring bezaten, die niet
werden geprezen, maar die betooveren
konden. Adèle was zich zeer wel bewust,
dat zij niet betooveren kon.
„Ik heb je nooit over Florence gespro
ken", vervolgde hij. „Misschien heeft
men je wel eens haar vertelden dat
zal dan niet zooveel goeds geweest zijn.
En tochbuitenstaanders kunnen
nooit begrijpen, waarom een man zoo
be'ooverd kan zijn door vrouwen als zij.
Het was niet haar schoonheid. Maar zij
hr.d zoo'n ongelooflijke charme. Ze kon
glimlachen, praten, bewegen, anders dan
ieder ander. Ze verstond het. één mo
ment kind, een ander moment vrouw te
zijn. Ik geloof dat ze beiden was. Nu ze
dood is. kan ik met minder bitterheid aan
haar denken en geloof ook niet meer.
dat ze met moedwil slecht of wreed was.
Ze zou allerliefst zijn geweest, als ik haar
altijd alles had laten doen, waarin ze
lust hadjuist als een verwend kind.
Ze was een van de vrouwen, die men
niet trouwen moet en niet voor zich al
leen verlangenEn tochik heb
ontzettend geleden onder haar verlies
en ook na haar doodIk kreeg toen
zoo'n medelijden met haarze kon
het niet helpen dat ze zoo was, en ze
hield op haar manier veel van me, ze
klampte zich aan me vast en zei dikwijls:
laat me nooit alleen, „ben ik nóg zoo
slecht.... Ik heb haar toch alleen ge
laten".
Zwijgen viel tusschen hen. Zij speelde
nog altijd met het twijgje. Aan haar
hart rukto een vreemde, wilde, droevige
ijverzucht. Nog, nog was er iets van die
betoovering over hemnog, vam den
nevellgen overkant, waar zij nu was,
lokte die andere
Maar hij richtte zich op, keek haar
aan en zei:
„Ik heb je dit verteld, om je uit te
leggenom me een beetje te veront
schuldigen. Het is voorbijwe gaan
een nieuw leven tegemoet, en ik hoop
je zoo gelukkig te maken als je dat ver
diend hebt aan me".
Ze glimlachte en knikte hem toe. En
ze vroeg zich af, waarom ze niet heele
maal zco gelukkig meer was als voor
heen.
Terwijl ze pakten om weg te gaan, na-
dorde een groot zeiljacht, dat dicht langs
het eiland voer.
„Ze hebben radio aan boord", zei Mau
rice, „hoor je wel?"
Over het water klonk vreemd-duide
lijk een mannestem, die iets aan scheen
te kondigen. Een vrouwestem begon te
zingen.
Maurice liet plotseling het mandje, dat
hij had opgenomen, vallen,
Adèle zag hem lijkbleek worden.
„V/at.... wat ls het?" vroeg ze ang
stig.
HU maakte een korte beweging, om
haar te beduiden, niet te praten. En
beiden luisterden ze. Duidelijk klonk
over het water de heldere vrouwenstem
tot hen door.
Gone is the romance that once was
divine.
I it's broken and can not be mended.
You must go your way and I must go
mine,
But now that our love-dream has
ended
lets als een snik wrong zich uit Mau
rice's keel.
„Het is Florence", fluisterde hij.
Adèle verbleekte.
„Dat kan toch nietje verbeeldt
het je.... Florence is toch dood
HIJ antwoordde niet. Zijn oogen volg
den het jacht, dat zich langzaam ver
wijderde. En Adèle had een gevoel, als
trok die stem hem méé, het wateT in,
weg van haarZoo sterk was die
sensatie, dat ze hem vast greep als om
hem tegen te houden.
van uw partner leest, waar zijn bal te
recht zal komen. Is het niet zoo? Alweer
mis! Waarom let ik ook niet beter op?"
Zij Het liet racket zakken.
„Men mag aan niets anders denken,
Mts. Rettberg. dat is het heele geheim",
zei hij-
HU kon niet spelen en babbelen tegelUk
zooals zü-
„Maar u bent toch geen machine, Mr.
Gabb. U hebt toch bloed en zenuwen.
Die laten zich toch ook wel eeny gel
den
,.BU mU nooit".
„HU is de grootste bok van deze eeuw",
beweerde Feustell. toen hem later dit
verhaal werd gedaan.
Behalve op de tennisbaan, kwam Mr.
Gabb niet in aanraking met de vrien
den van mevrouw Rettberg. De Engelsch-
man zat van den vroeger, morgen tot
den laten avond tot over zijn ooren in
het werk. Een enkele keer kwam hU in
Wiesbaden in het Kurhaus of in den
schouwburg en dan keek hU met zyn
ontzaglijke, onverschilige brutaliteit over
ze heen!
Zelfs herkende hij op een keer me
vrouw Rettberg, die vlak in zijn buurt
zat en die hem verscheiden malen de
gelegenheid gaf om haar te groeten,
niet.
Na de voorstelling ging zU niet een
groepje vrienden en kennissen nog naar
een wQmwaurant. Er werd champagne
gedronken cn het was ver over mióder-
Lokkend. droevig en teeder, langzaam-
weg-stervend, klonk de stem tot hen
door:
What 11 I do, when you are far away
and I am blue,
What '11 I do?
What 11 I do, when I am wondering
who is kissing you.
What '11 I do?
Adèle trok haar hand terug. Het was
haar, als zag zy een blond vrouwtje, dat
met mooie, smeekende oogen Maurice
aankeek, met lokkende handjes hem weg
wilde trekkenZe had de spookach
tige sensatie, dat daar werkelyk de doo-
de vrouw zong en alleen voor hèm. Dat
zij hen hier samen zag en een laatste
poging waagde om hem te betooveren,
hem voor zich te houden.
When I'm alone with only dreams of
you,
That won't come true....
De stem stierf weg. Maurioe wendde
zUn gezicht naar haar toe. HU was
doodsbleek.
„Het was Florence", stamelde hU. „Ik
kan me niet vergissenik ken haar
stem, uit duizenden
ZU zweeg.
„Er moet een vergissing hebben plaats
gehad", vervolgde hU. gejaagd, „ik moet
dadelyk informeeren Toen stokte
hij, keek haar aan en voegde er bU: „We
moeten toch zekerheid hebbenik
meenvoor eventueele moeiUjkhe-
den".
Zy zweeg, bleef zwijgen, den heelen
weg over naar huis. Haar hart was stil
en koud geworden.
Den volgenden middag béide hU haar
op.
„Adèleik heb geïnformeerd
het was Florencemaar het was een
gramophoonplaat die ze lieten draaien...
Aan die mogelijkheid had ik niet ge
dacht".
Wat klinkt het gedwongen-gewoon en
opgewekt, dacht ze. maar ze zei enkel:
„Neenik ook niet".
„Het was toch beter dat ikniet
waarIk heb 't vanavond erg druk..
maar zie ik je morgen? We moeten nu
langzamerhand ons huis gaan inrich
ten
„Ja", zei ze, vreugdeloos, „dat wordt
nu wel tijd, hè?"
„Zal ik morgen komentegen vier
uur?"
„Ja. dat is goed", zei ze mat.
„Tot morgen dan, lieveling. Ik ver
heug me er op, samen met jou het nestje
in te richten".
„Tot morgen", zei ze enkel. En toen
ze de telefoon had opgehangen leunde
ze even tegen den muur. de oogen ge
sloten. Een trieste stilheid vervulde haar.
Hoe moest het zyn, géén .goede, lieve
vrouw" te zUnmaar zóó te worden
bemindzóóveel macht te hebben
over een harttot na den dood?
Dat zal ik nooit weten, dacht ze, ge
laten.
ZIJ EISCHT 75 MILLIOEN.
MINDER IS OOK GOED.
Een opmerkelijke vordering tot uitbe
taling van een groot bedrag is tegen,, de
Frar.sche en Spaansche regeeringen in
gediend door een Francaise, Mme Que-
dillac. ZU ls de nicht en eenige erfge
name van De Vesquetas Ybarra Manri
que- de Larra Solies de la Cerda y Gue-
vora, graaf van Larra en markies van
Gastria, een grande van Spanje..
De graaf was de laatste mannelijke
afstammeling van de familie Larra, een
der oudste en voornaamste Spaansche
geslachten. Hij stierf doodarm te Parys
in December 1917.
De laatste telg van dit schitterend ge
slacht, dat eens verwant was aan de
koningen van Asturië, heeft in zUn jeugd
in Spanje actief deelgenomen aan het
complot van Don Carlos tegen Alfonso
XII, moest naar Frankryk vluchten en
zag toen al zyn familiebezit in Spanje
verbeurdverklaard. Verder werd een
som van 150 mi'Joen francs (toen nog
75 millioen gulden), die Manrique de
Larra in 1862 by' de Bank van Frankryk
had gedeponeerd, op verzoek van Spanje
aan de Fransche regeering geconfis-
keerd. De Fransche regeering voelde er
immers niets voor. dezen Spaanschen
edelman in het bezit te laten van een
zoo enorm vermogen, waarmee hy com
plotter. kon smeden tegen de Spaansche
kroon.
Toen Manrique de Larra nu in Frank
rijk stierf, had hij vrUwel geen centime.
Zijn twee zoons, die hem slechts kort
overleefden, wendden zich herhaaldelijk
tot de Fransche en de Spaansche regee
ring om terugbetaling van het familie
vermogen, doch zonder succes. Wel bood
de Fransche regeering een uitkeerin3
van één millioen francs aan, doch Louis
de Larra wees deze „fooi" hooghartig
van de hand. Thans heeft de eenige erf
gename, mme. Quedillac, nicht van
Manrique de Larra, een gerechteUJken
eisch ingesteld tot ultkeering van dc
voile 150 millioen goudfrancs; het ziet
er echter wel naar uit, dat zij zich voor
een compromis zou laten vinden.
nacht toen het gezelschap naar huls
ging. Teen den volgenden morgen om zes
uur de Deenschc juffrouw vreeseüjk sla
perig en nog in kimono met 'n heesche
stem kwam vragen of de boy misschien
even naar Mr. Gabb zou loopen om hem
af te zeggen, kwam mevrouw Rettberg
werkelyk ernstig in de verzoeking om te
blUven liggen.
„We kunnen hem ook zco wel wegstu
ren als hy komt. die goeie Mr. Gabb".
Maar terwUl ze dat zei, was ze toch
al overeind gekomen. De nadeelen van
de uitspattingen van gisterenavond kon
den alleen maar door krachtig trainen
weer goedgemaakt worden. Dus schoot
ze hara tenniscostuum aan. Haar haar
opmaken deed ze pas later. Voor Mr.
Gabb was het goed genoeg, als zc maar
een wollen muts er overheen deed!
„AfgrUselUk koud", zei ze. toen ze in
den tuin kwam. „Je kunt Je eigen adem
zien. kijk maar". Ze blies even.
Mr. Gabb. die na zijn eerste ontbijt
een boord havermout zijn eerste
pUp rookte, blies een blauw wolkje :n de
lucht „Indeedzei hO droog. HU klopte
zUn pUp uit. haalde zU" racket uit het
foudraal en maakte zich gereed om te
spelen.
„Single?" vroeg hU, maar het huis wU-
zend.
„Juffrouw Sökeiand slaapt nog den
slaap des rechtvaardigen en «ar. de hee-
ren zal zich wel niemand laten zten. We
zyn na de opera nog eea beetje aan dor»
Amsterdam, 20 September.
Ondanks het feit, dat de stemming
ter beurze in den laatsten tyd over het
geheel genomen weinig opgewekt is, en
de handel op vele dagen van geringe
beteekenis is, is het opmerkelijk dat
verschillende binneriiandsche industrieele
waarden zich goed weten te hand
haven. Dit moet evenals voor
verschillende htandelOTenno otsch-a pp e r.
enz. verklaard worden door de over
het geiheel genomen gunstige ontwikke
ling in ta> van takken van nijverheid
en handel. In het overzidht van het
centraal bureau voor de statistiek wordt
er op giewezen, diat in het afgefloopen
kwartaal in vele industrieele onderne
mingen de bedrijfsgang min of meer
reden tot voldoening gaf. De werk-
looslieidiscUfers, welke voor nagenoeg alle
bedrijfsgroepen lager waren dan een
jaar geleden, getuigen van een in
verschillende gevallen niet weinig
toegenomen werkgelegenheid. Al waren
er dan ook eenige brandhes, waarin wat
minder bedrijvigheid was. tengevolge van
scherpe concurrentie er.z. Ook onze
handelscijfers wijzen in daze richting.
In Augustus stegen invoer, zoowel als
uitvoer beduidend, ml. resp. van 211 en
161 In Juli tot 224 en 188 millioen in
Augustus. Het saldo-invoer van 36.4 mil
lioen gulden voor Augustus, was het
laagste ma artdsaldo van dit jaar. Dat
onze handel zich op harmonische wijze
steed's verder uitbreidt, blijkt, ais men
ziet. daft ten opzichte van 1927. het tot
nog tce afgeloopen deel van 1928 zoowel
voor import als export een zeer gelei
delijke en normale groei vertoond.
Dat de stemming voor suikerwaarden
sedert een-gen tijd niet zesr optimistisch
is. va lit wel eenigszins te begrijpen,
wanneer men de diverse faotoren na
gaat. die hier hun invloed doen gelden.
Van de Cubaansche productie-beperking
schijnft niets te komen, terwijl van eenige
overeenkomst van beteekenïs tusschen
de producenten onderling niet veel ver
wacht wordt op het oogenblik. Uit Indië
komen berichten omtrent onvoldoende
afvoer ran suiker, waardoor de fabrie
ken moeten opslaan, hetgeen kosten mee
brengt, waardoor de kostprijs van de
suiker natuurlijk ongunstig beïnvloed'
werdt. en darrmee natuurlijk de winst-
pcssibiiLteiten der betrokken onderne
mingen. Omtrent de Vorstenlandsche
fabrieken werd gemeld, dat bij verschil
lende de capaciteit van opslag de grens
nadert, WaarbU men de geheele voor
boemel geweest. De „Violetta" inspi
reert daartoe. Vind u ook niet?"
„Ik vind het een leugenachtig en im
moreel stuk. I don't like it".
„Waarom bent u er dan heengegaan?"
„Ik kende het immers niet".
„Overigens, u hebt my gisterenavond
in den schouwburg een beetje gene
geerd Of hebt u me werkelijk niet her
kend?"
„Zeker wel, Mrs. Rottberg. Maar u
moest my toch eerst groeten. Anders
kan men toch niet weten of het een
Lady aangenaam is gegroet te worden".
„Engelsche regel. U hebt gelUk. En u
vindt natuurlUk dat we hier net zoo doen
moeten als bU u. Dan heb ik vandaag
alweer myn eerste lesje gehad".
Mevrouw Rettberg speelde erg slecht.
Mr. Gabb sohudde meermalen het hoofd
Op een oogenblik hield ze. prikkelbaar,
plotseling op met spelen en stampvoette.
..Het gaat allemaal verkeerd vandaag
MUn handen beven zoo".
„Are you nerveus?" vroeg hy op tame.
lUk onverschillige toon.
„Yes. I am". Ze sloeg achter elkaar
alle ballen, die ze in de linkerhand had.
zonder bepaald doel, weg. Daarna liet ze
haar racket zakken. „Hebt u gezien wie
gisteren bij mU in de loge zat?.... Vic
tor Troï]5o."
„Ja. ik heb hem gezien".
„En was u niet verbaasd? HU was
toch kwaad op mU"-
„Ik dacht by me zelf: hij scnynt zeiter
weer goed te zijn".
„Wat hebt u toch een combinatiever
mogen, Mr. Gabb! Dan weet u zeker
ook wel waarom hU kwaad was?"
„Neen. Mrs. Rettberg".
„Jalouzie. Jaen raad eens op wie?
Er werd vreeselUk over gepraat dat juf
frouw Lutz den man waar ze in stilte
mee verloofd ls, mee uit Engeland had
gebracht". Mr. Gabb had zijn racket
onder den arm genomen. Wijdbeens
stond hU achter het net en stak zUn han
den in de diepe zakken van zUn witte
tennisbroek.
„Ik persconlUk zou het erg prettig
vinden als het praatje waar was. Maar
voor juffrouw Lutz zou het rruj spijten
Maar de gentleman die het zou vertel
len waar ik bij was. kon zeker zUn van
een pak op zUn gezicht. That's all". HU
zei het zonder merkbare opwinding.
„U bent een goed bokser, Mr. Gabb?"
„I think so".
„In Duitschlar.d daagt men elkaar Ut
op de sabel of pistolen".
„Buitengewoon omslachtig", meende
de Engelschman en nam het racket weer
in de hand.
„Are you read}'?"
„Nog lets. Mr. Gabb. Ik moet u nog
oven vertellen waarom meneerTroilo zich
zoo opgewonden heeft over dat gerucht
Hij is namelijk verscheiden jaren ver
loofd geweest met juffrouw Lutz".
Vcor de eerste maal sedert ze hem ken
de, verried het S'zicht van Mr. Gabb
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN
a 60 Centa per regeL
Stofzuigerhuis MAERTENS
BARTELJOR1SSTRAAT 16
TELEF. No. 10756
Apex Klop-Veeg-Stofzuigers f175.
Iets als verbazing. Het leek mevrouw
Rettberg zelfs alsof zyn mager, gebruind
gezicht, verbleekte.
„Ohindeed? HU was verloofd....
met juffrouw Lutz?"
„Heeft zU zelf daarover nooit zelfs
een toespeling tegen u gemaakt?"
„Nooit".
„Ook niemand uit haar omgeving?
Ook niet de oude heer Troilo- Die weet
het tcch zeker. En u spreekt hem o
vaak? Wat zou hem weerhouden heb
ben?"
„WaanschUnlUk zUn aangeboren fUn
gevoel".
HU zei het zoo droog, zoo snUdend-
scherp, dat mevrouw Rettberg het ls
een zweepslag vc-clce.
„Ik ben vandaag heelemaal niet in
de stemming om te spelen", ze» ze zoo
ongedwongen mogelUk. „Zullen we er
maar mee ophouden?"
Hij vond het best. Good-bye, Mrs.
Rettberg",
.Good-bye".
Mevrouw Rettberg gaf het than:
nitlef op om te probe eren Ga b j
haar aanbidders in te UJven. Ze gebru 2
hem alleen nog maar als trainer. Als
zoodanig was hij onvergelijkelijk on
betaalbaar en zUn lessen waren kos.e-
loos!
(Wordt vervolgd.)
