H. D. VERTELLINGEN
FLITSEN
Het Mysterie van Heath Hover
Fa. Anton de Rooij
HAARLEM'S DAGBLADDINSDAG 4 DEC. 1928
(Nadruk vcrboc!»n; auteursrecht roorbehoudon.)
Bloemen
door
E. TEMPLE THURSTON.
VAN HAARLEM'S DAGBLAD No. 1358
MOEILIJK BESLUIT
Wanneer je je afvraagt of dat nu werkelijk
de «tem van Sinterklaas is door den schoor
steen, ze klinkt zoo heesch en schor en vader
is erg verkouden, maar toch
(Nadruk verboden.)
Toen ik nog journalist was dat wil
zoggen, toen ik regels vol schreef voor
een krant, die me een zekere som per
regel betaalde voor 'net aantal regels dat
de hoofdredacteur zco vriendelijk was
niet tc schrappen - werd ik op een dag
naar het East-End gestuurd om te zien
of er misschien wet copy zat dat is
vaktaal, weet u in een bloementen
toonstelling van arme menschen.
..Misschien is 't komiek", zei die re
dacteur.
..Mogelijk", zei :k.
..Nou, maak het dan maar komiek",
eei hij. want hij had. geloof ik, den toon
van mijn antwoord opgemerkt.
Ik stak mijn notitieboekje in mijn zak
cn ging op weg naar het East End. O
daar waren zooveel velschillende soor
ten bloemen en het was ongetwijfeld
tie komieksie bloemententoonstelling, die
coit gehouden is. Eén vaar de voorwaar
den was bijvoorbeeld geweest, dat je
plant in een pot en op oen vensterbank
gekweekt moest zijn. Het zal wel niet
moeilijk zijn geweest om daaraan te vol
doen! Op myn tocht naar de tentoon
stelling had ik nergens ook maar een
vierkanten meter grond gezien, behalve
een kerkhof, dat cm een kerk heen lag.
Maar de eenige dingen, die daar groei
den, waren grafsteeiien, en zoo verweerd
en vuil dat niemand ze voor bloemen
zou gehouden he'joen.
U kunt u wel voorstellen wat een zie
lige, verschrompelde dingen het waren,
die daar op smalle vensterbanken, in
donkere steegjes geworsteld hadden om
in het leven te blijven. Ik heb nog nooit
van mijn leven zoon uitstalling gezien.
Ze deden bijna de tranen in je oogen
komen, als je dacht aan groote, frissche
tuinen waar in het voorjaar de narcis
sen dapper hun gele kopjes opheffen te.
gen den Aprilwind in.
Er waren kleins geraniums, die met
hun arme, moede oogen tegen het licht
stonden te knipperen. Een vrouw kwam
aandragen met een lathyrus, die spich
tig uit zijn pot omhoog klom langs een
dun stokje. Je voelde, dat voor die arme
uitgeschoten plant licht en zonneschijn
iets onbereikbaars waren geweest. Er
zaten twee bleeke bloemen aan en ze j
leken net teere, ongezonde achterbuurt-
kinderen. Wat zou :k er niet voor over
hebben gehad om die lathyrus uit zijn
armoedige pot los te halen en hem te
planten in een ruim, wijd veld en een
Meidoornhaag, waar hij zijn arme, ver
moeide ledematen tegenaan kon leunen.
De vrouw zag mij er naar kijken en
ze begon te stralen van verrukten trots.
..Hij ziet er niet al te sterk uit", zei ik.
Ze keek eerst naar de plant en toen
naar niij met een uitdrukking van ver
baasde verwondering in haar oogen.
„Niet sterk?" zei ze. ,.ik heb d'r wa
rempel nog geen één zoo mooi als deze
gezien. Kijk me dat viooltje daar es an
het hangt heélemaal".
„Maar dat is nu ook jiet de ergste van
de heele tentoonstelling", zei ik. „Ik be
doel het niet als een persoonlijke be-
leediglng ik geloof vast, dat u er al
uw zorg aan besteed hebt!"
„Nou!" zei ze, „dat zou ik meenen! Ik
heb er de aarde van de straat voor afge
krabd!"
Ik liep door, want de jury kwam er
aan en de jonge deminee, die net zijn
laatste examen achter den rug heeft,
lie eft verbazend weinig eerbied voor de
Pers. Hij heeft er waarschijnlijk zelf
voor gewerkt. En hij was de voorzitter
Van de Jury.
Ik kon niet verstaan wat hij van de
'lathyrus zei. Ik was een eindje doorge-
loopcu, tot waar een vrouw stond, die
haar hand llefkoozend om de pot in
haar armen had heen gelegd. Er stond
een mooie, flinke plant in met diep
paarse bloemen, die prachtig afstaken
tegen de frissche groene bladeren. Daar
bleef ik staan wachten. Ik was benieuwd
wat de jury hiervan zou vinden. Ik was
heel erg benieuwd. En de vrouw glim
lachte trotsch, toen ze zag hoe belang
stellend ik naar haar plant keek.
„Zou ik een kansje hebben, meneer'"
„Ik weet niet", zei ik. „hij ziet er wel
heel mooi en sterk uit".
„En kijk me al ö:e bloemen eens aan",
zei ze enthousiast. ,.U zou "t niet geloo-
ven. meneer, maar die heeft me zoon
verleden jaar van buiten mee terug ge
bracht. Hij had 'm er zóo maar uitge
trokken hij zat vol met bloemen. „Zet
'm in een vaas", zeg ik, maar me man
zegt: „Stop 'm in een pot", zegt ie, „die
doet 't nog wel", zegt ie. „er zitten wor
tels aan". En dat hebben we gedaan,
en we hebben 'm op de vensterbank ge
zet. Van den winter ging ie heelemaal
FEUILLETON.
(Een verhaal van duistere krachten)
uit het Engelsch van
BERTRAM MITFORD
40)
Dat zou lk zeker heel graag, ant
woordde hij. Ik houd veel van dat soort
dingen. En terwijl hij dat zei, dacht hij.
welk een geringe prijs die anderhalf
uur gevangenschap en koude dien dag,
dat hij hier onder valsche vlag was
komen aanzeilen, voor dit heerlijke
samenzijn.
Komt u dan maar mee!
ZU ging hem voor de trap op. En door
ce een of andere onverklaarbare in
tuïtie. scheen het wel alsof plotseling
Helson Varne's beroepsinteresse ge
wekt was. Het leek, alsof er in zijn
hersens plotseling op een aparte snaar
getokkeld werd.
HU deed een deur open en hoewel het
midden op een zomerschen dag was.
sloeg hen een kilte tegemoet. Er was
maar één raam in de kamer en dat
was mot spiunewebben behangen cn al
les in het vertrek was overdekt met een
laag stof.
Wc 'gebruiken dit deel van het huis
niet, zei zc, en we hebben te weinig
hulp om me er kamers in orde te houder.
dood, maar me man wou niet, da' *k 'm
weggooide. „Wacht maar tot 't voor
jaar", zegt ie, „geef 'm een kansie". En
warcmpr'.s, assio me daar opeens niet
begint uit te loopen en te groeien!"
„Dan zult u er wel heel wat zorg aan
besteed hebben?" zei ik.
„Zorreg? Me man zei, dat ik 'm nog
naar de maan zou helpen met al m'n
gegiet!"
Ik ging opzij voor de jury. Toen de
dominee de plant zag. die daar zoo
frisch en gezond in zijn helderroode pot
stond, begon hij hardop te lachen.
„Weet Je wel, wat dat voor een plant
is, vrouwtje?" zei hij.
Ze schudde haar hoofd.
„Tja, daar kunnen we je niets voor
geven het is maar een gewone doove-
netel een roode doovenetel".
„Maar 't benne toch mooie bloemen,
vin u niet?" zei ze, met een flauwe blos
op haar wangen.
„O ja, 't ls een prachtige kleur", zei
de dominee nonchalant, „maar al God's
scheppingen zijn nu eenmaal mooi".
„Nu. waarom kan liij dan geen prijs
krijgen?" vroeg ze.
„Omdat het maar een gewone doove-
netel is", zei de dominee schouderopha
lend, en hij wilde verder gaan.
„Maan- hij is flinker en sterker en
mooier dan alle andere", zei ze.
„Zeker natuurlijk dat is niet
meer dan logisch. De andere zijn alle
maal gekweekte planten. Dit is maar een
gewor.e roode doovenetel".
Toen ik terugkwam, zei ik mistroostig
tegen dien redacteur: „Niet de moeite
waard", en ik dacht aan de paar korte
regeltjes, die in m'n notitieboekje ston
den.
„Niets komieks?" vroeg hij.
„Niets", zei ik en Ik vertelde hem van
de rcode doovenetel.
„Maar dat vind ik donders komiek!"
zei hij.
„Vin je?" zei ik.
Uit „The Patchwork Papers".
LEZING SJEF VAN DONGEN.
De directie van het Gem. Concertge;
bouw deelt mede, dat Sjef van Dengen
wegens het succes bij zijn eerste lezing
te Haarlem, besloten heeft, deze lezing
(toegelicht door meer dan 60 fraaie
lichtbeelden) nogmaals te houden en
wel cp Woensdagmiddag 12 December.
De heer van Dongen heeft gemeend
ook de leerlingen der scholen in de ge
legenheid te moeten stellen deze inte
ressante lezing bij te wonen door de
entreeprijzen zoo laag mogelijk te stel
len.
INGEZONDEN MEDEDEEL1NGEN
a 60 Cts. por regel.
Wacht met het
Koopen van
een Vulpenhouder tot U
in de ANEGANG komt.
Daar vindt U de grootste
keuze. Wij hebben voor
iedere hand de juiste pen.
Uw naam wordt er gratis
in gegraveerd en wij geven
2 jaar schriftelijke garantie,
op elke Vulpenhouder.
Groote sortecring in:
Mont Blanc
Caw
Swan
Waterman
Parker
enz. enz.
Het huis van Vertrouwen
voor Vulpenhouders is
Anegang 14
Anegang 14 Iel, 11963
dan we nu in gebruik hebben. Klik,
daar hebt u het mooiste stuk uit de
heele kanter en meteen legde ze een
hand op een oud eiken buffet dat dcor
den tijd heelemaal zwart geworden was.
maar trok die weer even haastig en met
een vies gezicht terug. Wacht, zei ze
ik zal even een stofdoek saan halen.
Het is zoo niet om aan te raken en
ik wou het u van binnen laten zien!
Ze ging de deur uit. Toen hij alleen
was begon Varne het oude meubel a3P
alle kanten te bekijken en hij zag da
delijk dat dit buffet op de antiquiteiten-
markt goud waard was en hij liep erom
heen om het aan den achterkant te be
kijken en duwde het een eindje van
den muur weg.
Maar wat was dat?
Iets glansde hem tegen uit het stof
daar beneden, iets dat schitterde als
een stervormig oog. Hij bukte. Het was
een klein schijfje in den vorm van een
ster een vljfpuntige ster, inderdaad
maar uit een van ce punten leek eer
klein driehoekje uitgesneden. Het was
een vreemd ding en terwijl hij ernaar
keek, kreeg de speurderskoorts hem te
pakken. Hij vergat waar hij was, vergat
dat- Melian direct zou terugkomen; hü
kon alleen maar naar dat ding staren
en het was alsof dat ding op zijn beur;
hem aanstaarde.
Maar wat ter wereld was dat? Ver
warde gedachten bestormden hem en
wat het ergste was, liij kon er geen orde
in brengen, Ilij strekte zijn hand uit
DE ST. NIKOLAAS-
DRUKTE.
EN WINKELPERSONEEL.
Wij ontvingen van verschillende in
gezetenen „stukken over de quaestle van
den extra-arbeid van winkelpersoneel
ter gelegenheid van het Sint Nicolaas-
f-eest.
Inzenders komen allen op tegen de
zinsnede in het antwoord van ae Mid
denstandscentrale op het ingezonden
stuk van M. M. in ons blad: „Geconsta
teerd werd dat het personeel in diverse
zaken werkzaam, afkeurt elke actie tot
vervroegde winkelsluiting. Zij vinden
'voor hun patroons, doch ook voor zich
zelf de St. Nicolaasdrukte een pretje
waar zij bovendien voor betaald wor
den".
De secretaris van de afdecling Haar
lem van den Alg. Ned. Bond van Han
dels en kantoorbedienden, de heer W.
Bartels, schrijft o.m.:
„Wij wenschen hier te verklaren, dat
onze ondervinding eenigszins anders
is.
Onze Bond organiseerde in de afge-
loopen weken een landelijk petitionne
ment voor de winkelbedienden, waarin
de Regeering wordt gevraagd de invoe
ring van de Rijkswinkelsluitingswet, ge
paard gaande aan een vrijen middag Ir.
de week en tevens afkondiging van het
werktijdenbesluit, verordenend een werk
week voor de winkelbedienden van ten
hoogste 50 uren per week, als overgang
naar de 48-urige werkweek.
Welnu, dit petitionnement werd en
wordt nog steeds in Haarlem door hon
derden winkelbedienden, van alle scha-
keerlng en richting, geteekend.
Hieruit blijkt voldoende dat onze
actie voor vermindering van den arbeids
tijd inslaat onder de winkelbedienden
en dat de mededeeling van den heer v. T.
er geheel naast is.
Overigens is onze Bon<i gaarne bereid
den heer v. T. in een openbare verga
dering de gelegenheid te geven met ons
ever deze aangelegenheid van gedachten
te wisselen.
En dan die extra betaling!
Wij weten niet wat de heer van Tete-
ring onder extra betaling verstaat.
Wij verstaan hieronder een behoorlijke
geldelijke belooning voor geleverde ar
beidsprestatie buiten de normale arbeids
week.
Dus niet in den vorm van een fooi, een
banketletter of iets dergelijks.
Een onderzoek door ons ingesteld had
tot resultaat, dat ons duidelijk werd dat
er aan die extra betaling nog wel het
een en ander ontbreekt.
Enkele goede uitzonderingen geven
den heer v. Teterlng echter niet het recht
om met veel pathos te verklaren dat
„zij er bovendien voor betaald krij
gen".
De andere inzenders schrijven allen in
denzelfden geest.
Eén zegt dat zeker 50 pet. der winke
liers niets extra's betalen.
Een ander vestigt er de aandacht op
dat vele patroons het winkelpersoneel
tot 11 uur laten helpen en dan nog eens
tot 12 urn vakken laten aanvullen. Daar
na moet het personeel den volgenden
morgen te 8 uur weer aanwezig zijn en
dan krijgen zij f 5 uitbetaald voor 20
uur overwerk in 6 dagen. Inzender vindt
dit geen redelijke vergoeding.
Een vierde inzender zegt in vijf ver
schillende zaken gewerkt en nog nooit
in drukke tijden een extra'-uitkeering
gehad te hebben.
Het secretariaat der Middenstands- i
centrale voor Haarlem en Omliggende
Gemeenten schrijft ens nader naar aan
leiding van het bovenstaande:
En de stroom van ingezonden stuk
ken houdt aan
Betreurd meet worden, dat daarin de
persoon van den secretaris der Centrale
naar voren wordt gebracht, terwijl niet
hij. doch de gcheele Middenstandscer.-
trale hier aan het woord is.
Zou tcch de ondergeteekende zijn
eigen, persoonlijke wenschen moeten
kenbaar maken, dan waren reeds om
zeven uur alle winkels, bedrijven en on
dernemingen gesloten 'en verkeerden al
len In der. huiseiljken kring. Daar zou
zeer zeker de eigen zaak van den secre
taris het best bij varen. Maar een be
stuur der Middenstandscentrale mag zich
niet laten leiden door overwegingen van
egoïsme of persoonlijk voordeel, doch
alléén en uitsluitend door de verlangens
van het Haariemsch publiek en de be
langen van den Winkelstand in deze St.
Nicolaasperiode.
Deze beide eischen in deze dagen zoo
wel van patroon als van personeel een
verhoogde arbeidsprestatie. Kwamen er
zoo enkele malen in 't jaar niet van
die drukke periodes dan kon de winkelier
zijn keel wel aan den kapstok hangen
en stond ook het personeel in den kortst
mogeüjken 'tijd op straat.
Zouden dan de diverse ingezonden
stukkenschryyers gereed staan om die
personeelen van het noodige te voor
zien?
om dat ding op te nemen, en toen
toen scheen een onverklaarbare
macht hem terug te houden. Het was
alsof een stem hem wat in het oo»-
fluisterde. Als je leven je lief is.
Iaat. het dan liggen! Dat ging toch niet
aan! Met sterke wilsinspanning be-
heerschtc hij zijn uit het evenwicht ge
slagen gedachten. Weer strekte hij zijn
hand uit en weer, nog sterker nu kwam
het kille gevoel van een mysterieuze
gewaarwording, cn weer trok hii zijn
hand terug. En toen. a.ls om de bc-
toovering tc verbreken kwam de heldere
stem van Melian. I-IeLston Varna was
zich bewust, dat zijn voorhoofd bedekt
was met klam zweet. Terwijl hij dat
haastig met zijn hand afveegde, keerde
hij zijn gezicht naar de deur. Toen drone
het tot hem door, dat ae klank van
een andere, diepere stem, zich met die
van het meisje vermengde. Weer han
delde hij onder den invloed van ziin
instinct en schoof het oude meubel tegen
den muur terug. Ilij was daar juist mee
klaar, toen Melian naar binnenkwam,
gevolgd door haar oom.
Deze laatste vond hü. zag er ver
schrikt uit en de vlugge, tersluiksclv-
onderzoekende blik, dien hij op het buf
fet wierp, ontging hem niet.
Wel, hoe maak je het., Varne?
Jullie bent in deze stoffige oude schat
ten aan liet rommelen geweest, vertelde
Melian me. Ja, die zijn een hoop geld
waard, maar ze zijn helaas niet van mij.
Als dat zoo was, had ik zc allang naa"
zry allen geven sterk den indruk van
absoluut geen insiders te zijn anders zou
den ze weten dat de reactie op eenige
dagen St. Nicolaasdrukte spoedig volgt
Dat er dan dagen en weken volgen,
waarop haast geen sterveling in de za
ken komt, dat de personeelen dan vaak
urenlang met hun zielen onder den arm
loopen en de winkelier, komt er niet op
aan, of hü zelf voor zijn huishouden
ook maar een cent verdiend heeft
en dan spreek ik nog niet van „ver
loren" heeft kan, ook zonder arbeids
prestatie van beteekenis, de loonen uit
betalen. Daar wordt onzerzijds geen
bedenking tegen gemaakt, verre van dat
maar de billijkheid vordert-, dat men
ook deze keerzijde van de medaille eens
bekükt.
En dat moet, want, laten we het maar
gerust bekennen, de tü'den voor den
Kaarlemschen Winkelstand zyn, over
het algemeen, allerellendigst.
Na onze uiteenzetting van Zaterdag
j.l. kunnen wü ons onthouden hier ver
dere beschouwingen aan deze kwestie
te wijden. Trouwens, het is toch uilen
naar Athene dragen....
Alléén mogen wij er nog op wijzen,
dat in deze ongemotiveerde actie een
zeer gevaarlijke tendenz is te zien.
Ongeveer 60 pot. van het aantal werk
nemers in Nederland verdienen hun
brood in onze Middenstandszaken en
bedrijven. Aangenomen mag worden, dat
in een stad als de onze, waar niet zoo
heel veel industrie is, dit percentage nog
wel wat hooger zal zijn.
In onze zaken en bedrijven heerscht
over het algemeen tusschen patroon en
werknemers nog een prettige, aangename
en vertrouwelijke geest. Hoeveel anders
is het bij die andere 40 pet.
Ze zijn werkzaam in ondernemingen
van het groot-kapitaal en der groot
industrie, zien of spreken hun aandeel
houders, commissarissen, directeur-en
zelden of nooit.
Van een meer intieme, gemoedelijke
verstandhouding is dus geen sprake. Deze
werknemers zijn niet veel meer,dan een
„nummer" of „machineonderdeel" ge
worden. Vandaar, het kon niet uitblij
ven een aanvankelijke verwijdering,
daarna vervreemding, welke, dan be
hoeft er niet veel bij te komen, tot
vijandschap en *aat overslaat. Nog één
stapje verder slechts en men staat mid
den in den klassestrüd!
Wee degenen, die daarvoor de
verantwoordelijkheid zouden moeter.
dragen!
En toch is in deze richting door
buitenstaanders n.l. om óók in onz-,
zaken en bedrijven het zaad van onte
vredenheid, het zaad van haat te
strooien, herhaaldelijk Teeds gewerkt.
Hier en daar mochten zij wellicht een
enkele maal in hun boozen opzet slagen,
doch tot. nog toe mislukten hun pogin
gen over de heele linie finaal.
En nu manifesteert zich hier ook
weder in deze eigenlijk futiele kwestie
(want men noeme maar eens bij name
de winkelzaken, welke op St. Nicolaas-
avor.d tot 10 uur open blijven met haar
personeelen) een hernieuwde poging om
den splijtzwam te werpen tusschen pa
troon en personeel van onzen winkel
stand.
Zyn er ten deze misbruiken aan te
wyzen, goed. laten onze personeelen er
zelf mee voor den dag komen en wij
staan aan hun zijde om met hen deze
uit te roeien.
Doch de buitenstaanders, zij, die voor
het meerendeel in dienst zijn van groot
kapitaal en groot-industrie, welke hoe
langer hoe meer de gezworen vijanden
van onzen I-Iaaiiemschen industriëeler.
middenstand worden, laten die in eigen
hof hun onkruid maar wieden, doch
dezen hebben van onze goede, weder-
zydsche verhoudingen niet de minste
notie, en zy zün niet de aangewezenen
en ook voor ons niet acceptabel
om zich te gaan bemoeien met de zaken
tusschen ons en onze personeelen, wijl
zü daar algeheel buiten staan en onze
menschen mans genoeg zijn en hun
voogdyschap niet van noode hebben.
Hoogstens kunnen zij een klove doen
ontstaan, welke voor onze beide cate
gorieën, winkeliers en hun personeelen,
het leren allerondraaglijkst zou ma
ken.
Velen van onze personeelen leven
innig en hartelijk mee in de zaken onzer
winkeliers. Zy wetc-n van zeer nabij
dikwijls, onder welke groote zorgen de
winkelier met zijn gezin zit te zuchten,
veroorzaakt door slechte seizoenen en
wat dies meer zij, óók door verliezen,
welke op niet verkochte goederen wor
den geleden.
Het zijn deze hoogstaande personeelen
welke mede deelen in die zorgen, die.
als waren het hun eigen zaken, blijde
zijn, dat er eenige dagen van drukte aan
breken en óók om deze redenen die
dagen „prettige" dagen noemen.
Dezen zijn het, de nog onbedorven
personeelen van onzen Middenstand,
welke de ware levensvreugde smaken,
omdat zij den arbeid niet als een vloek
beschouwen, doch als een weldaad
Gods.
Van deze ideale menschen moeten
schennende handen afblijven!
P. J. M. VAN TETERING
secretaris der Middenstands -
centrale voor Haarlem en
omliggende gemeenten.
(Hiermede sluiten wij de discussie.
Red. H. D.).
KINDERVOEDING
De Vereeniglng Kindervoeding reikte
in de afgeloopen week aan warm voed
sel uit, in de Zoetestraat:
Maandag 205, Dinsdag 202, Woensdag
197, Donderdag 214, Vrijdag 212, Zater
dag 178 porties, en in de Gen, Cron-
jéstraat Maandag 88, Dinsdag 90, Woens
dag 90, Donderdag 92, Vrijdag 34, Za
terdag 83 porties.
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN
a 60 Cts. per regel.
Stof zuiger huis MAERTENS
BARTELJORISSTRAAT 16
TELEFOON NO. 10756
APEX STOFZUIGERS F 90.-
PROTEST TEGEN LICHTBEELDEN
AVONDEN.
Door de Ouder-Conimissie van school
no. 33 aan de Karolingenstraat is ge
protesteerd tegen de wijze waarop in de
school op Woensdag zoogenaamde licht
beelden avonden worden georganiseerd.
By de school wordt aan de kinderen een
kaart uitgereikt waarop te lezen is, dat
des avonds een lichtbeelden- en vertel
avond wordt georganiseerd in de school,
waartoe de kinderen tegen betaling van
3 cent toegang thebben.
Op de kaart wordt niet medegedeeld
van welke vereeniging het uitgaat, waar
door vele ouders in de meening ver
keerden, dat gezien het feit, dat
alles in school plaats vindt, de
bijeenkomsten uitgingen van een
neutrale vereeniging, met het gevolg dat
buitengewoon veel kinderen daarheen
gingen.
Verschillende ouders hebben zich thans
tot de Ouder-Commissie met een klacht
gewend, daar het bleek dat deze avon
den door een organisatie die de kinderen
in deze bepaalde richting onderwijs geeft
belegd was.
Van lichtbeelden is er zelfs een avond
in het geheel niets gekomen.
Naar aanleiding van deze klachten
zal de Commissie ter bevoegder plaatse
haar ontstemming over het verleenen
van de hulp der neutrale school op deze
wijze kenbaar maken en daarnaast ds
Commissie de ouders zal oproepen hun
kinderen niet eerder naar dergelijke
bijeenkomsten te zenden alvorens men
met zekerheid weet van welke vereeni
ging dergelijke kinderbijeenkomsten uil
gaan.
DEUTSCHER VEREIN 1928.
Zaterdagavond gaf de Deutsche
Verein 1923 een feestavond in het ver-
cenigingslokaal Koningstraat 54. Daar
bij bleek, dat het aantal leden van deze
ps opgerichte vereeniging nog steeds
vermeerdert, zoodat het vereenigings-
lokaal zeifs spoedig vergroot zal moeten
worden. Er heerscht op deze avonden
dan ook altijd de echte Duitsche gezel
ligheid, een toon die men op Holland-
sche avonden we! eens mist. Zoo ook de
zen avond, hetgeen raker niet het mins;
te danken was aan de goedheid van St.-
Nicolaas, die een. kijkje kwam nemen,
en verrassingen meebracht en de be
kwaamheden in het humoristische genre
die de heer Otto Otto zooals altijd ten
tcon spreidde'.
Er kwamen dan ook veel aanvragen
bij het bestuur om spoedig nog eens
zoo'n avond te geven.
HOOFDSTUK XXII
De Vrijbuiter.
Boven hun hoofden Tzen de sombere
rotsmuren honderden voeten omhocg.
Soms schenen ze elkanoier te raker., op
andere plaatsen hingen zy zoover over
dat ze de smalle strook blauwen hemel
geheel aan het oog onttrokken. Losse
steenen, ronde steenen alle mogelijke
soorten en vormen V3n steenen vormden
het natuurlijk plaveisel van dezen na
tuurlijken weg en glipten en ratelden
onder de moede, struikelende hoeven
van de beide paarden, van de drie paar
den eigenlijk, want de beide voorste
ruiters werden op eerbiedigen afstand
gevolgd door een „cyce" of stalknecht.
Het was koel in de diepte van dien
grooten spleet, maar toch wonderlijk
benauwd. De beide Europeanen waren
gekleed in Khaki-pakken die blijkbaar
2l heel wat meegemaakt hadden en
droegen Terai-hoeden. Zy hadden beiden
een geweer en dat hadden ze gebruikt
ook, zy het dan ook met vredelievende
bedoelingen, want. ze kwamen terug
een succesvolle jacht op „Makhor" die
huizen in het rotsgebergte, waarvan deze
spleet, die een verder overigens toe
gankelijk rotsplateau in tweeën ver
deelde, den natuurlijken toegang vorm
de.
(Wordt ycryolgd.ï
een veiling gestuurd. Ik houd heelemaal
niet van dat sombere goed om mo
heen.
Geef mij maar liever iets moderns, aa.t
is in den regel comfortabeler ook. Van
al die oude dingen wordt, een mensch
gewoonweg melancholiek. En dat word ik
van deze kamer ook!
Hü huiverde even. 'Als je dus uit
gekeken bent, kom dan mee naar be
neden een whlsky-soda drinken.
Heel graag. Ja, dat moet zeker een
heel kostbaar stuk zün, antwoordde
Varne. Ik dacht, dat het van u
was.
Nee, het is van den ouden Tulli-
bard. En JÜ trekt dus weer op een van
je geheimzinnige tochten uit, vertelt
Melian me daarnet. Pas goed op jezelf.
Varne.' De kruik gaat zoolang te water....
je kent het oude spreekwoord.
Ja, en zooals achter de meeste
van zyns gelijken is het ook het product
van een dwaalbegrip, lachte Varne.
Misschien heb je gelijk. Kom nu
maar mee. Deze beroerde kamer maakt
me van streek. Ik geloof waarachtig
dat ik op den terugweg een tikje zonne
steek heb gekregen. In ieder geval, ik
voel me heelemaal niet zooals ik wezen
móet.
Nadat hun gast vertrokken was.
scheen er over de glorie van den dav
voor Melian een sluier geworpen. "Wat
was hii een gezellig kameraad dacht het
het meisje. Ze wilde wel, dat hij in de
buurt woonde, inplaats van dat hü al
leen van tijd tot tijd eens even opdook
om dan weer voor tijden te verdwy'-
nen. Ze had hem niet met haar ver
drietelijkheden lastig gevallen, omdat zc
den mooien dag niet wilde bederven.
Nu hij weer vertrokken -was, •wie weet
voor hoelang, had ze spijt van haar
terughoudendheid. En later zou ze er nog
meer spyt van hebben.
Mervyn en Melian zaten aan het mid
dagmaal. De gordünen waren neer en
de lamp brandde vroolijk. Buiten gierde
een plotseling opgekomen wind en deed
de boomtoppen wild schudden.
Hoor zei Melian. Ik heb het
wel gezegd, dat het te mooi was om te
blijven. Dat voorspelt verandering van
weer!
Een vernieuwde vlaag, sterker dan de
vorige, volgde op haar woorden.
Hemel, het zal nog gaan stormen.
En kyk eens, allemachtig, de wind heeft
de oude kelder opengeblazen!
Zy zat er met het gezicht naar toe.
Mervyn met den rug Ze zag de plotse
linge, verschrikte uitdrukking op zün
gezicht, toen hü zich omkeerde, om de
richting van haar ocgen te volgen.
De deur was open!
Zü stond ongeveer op een kwart open,
een zwart, gat omlüstend, waaruit een
yskoude luchtstroom de kamer binnen
kwam open, zooals zij dien avond
had open gestaan, nu zes maanden ge
leden. En nu evenals toen, was die deur
stevig op slot geweest,
