HAARLEM'S DAGBLAD
FLITSEN
Arbeidstherapie is heilzame nazorg
voor T.B.C.-patiënten.
BIOSCOOP
FEUILLETON.
Helen's Juweelen
38>
ZATERDAG 8 JUNI 1929
VTPr>r»p PT AT>
Collecte voor het „Zonnestraal-verpleegfonds"
verdient daarom aller steun.
In heerlijke omgeving ligt het hoojdgébouw.
Zaterdag 15 Juni wordt hier ter plaatse
de Zonnestraalcollecte gehouden.
Wat is „Zonnestraal" en wat wil „Zonne
straal"? Ziehier de vragen die bij vele onzer
lezers nog wel zullen rijzen, en wij willen
trachten, daar eenig antwoord op te geven,
teneinde de collecte zoo schitterend mogelijk
te doen slagen.
„Zonnestraal" is de Nederlandsche Ver
eeniging tot het oprichten van arbeidskolo-
nies voor tuberculoselijders in Nederland, op
gericht in 1925 onder protectoraat van het
Nederlandsche Roode Kruis door een groot
aantal vooraanstaande personen op het ge
bied der tuberculosebestrijding, gemeente
besturen, vereenigingen van werkgevers en
arbeiders en instellingen, die zich op dit ge
bied bewegen.
In haar bestuur hebben naast vele voor
aanstaande figuren o.a. zitting de directeur-
generaal van de Volksgezondheid de lieer
Mr. L. Lietaert Peerbolte, J. D. Hefting, lid
van den Verzekeringsraad en voorzitter der
Nederl. Centr. Vereeniging tot bestrijding der
tuberculose, Dr. B. K. Vos, geneesheer-direc
teur van het volkssanatorium „Hellendoorn",
D. Kooiman, lid van Ged. Staten van Noord-
.Holland, Mr. P. J. Reynrer, burgemeester van
Hilversum, L. Heyermans, directeur van den
Gem. Geneesk. Dienst van Amsterdam, ter
wijl als voorzitter fungeert dé overal beken
de strijder op dit gebied Jan A. v. Zutplien,
kortweg „Oome Jan" genoemd.
Deze vereeniging heeft aan den Loos-
drechtschen weg te Hilversum met steun van
de provincie Noord-Holland het eerste sana
torium voor dit doel gesticht op een prachtig
buiten, daartoe geheel gratis afgestaan dooi
de bekende stichting van de diamantbewer
kers „Het koperen Stelenfonds".
Doel dezer stichting is de tuberculoselijders
door een doelmatige arbeidskuur meer ge
schikt te maken voor hun taak in de Maat
schappij, hun den overgang naar het gewone
leven na het volbrengen der gewone sanato-
riumkuur gemakkelijker te maken.
Naar richting of godsdienst wordt niet ge
vraagd, voor allen is er plaats en elk die de
verzorging behoeft, is er welkom, terwijl ook
aan de geestelijke behoeften van allen zoo
veel mogelijk wordt voldaan.
Dat de behandeling en verpleging op ..Zon
nestraal" belooft in een behoefte te voorzien
en dat ze uitstekend zijn bewijst een rapport
van den leider van het Consultatiebureau
der Amsterdamsche Vereeniging tot bestrij
ding der tuberculose, Dr. Heynsius van den
Berg, opgenomen in het Jaarverslag van
„Zonnestraal" van 1927 die o.m. schrijft:
„De met deze patiënten tot dusver bereikte
resultaten wettigen alleszins de verwach
ting, dat deze vorm van arbeidstherapie
voor' patiënten met een beperkte werkkracht,
wanneer zij in vroeger stadium ter behande
ling zullen komen, van buitengewoon nut
zal zijn"
Helaas! hoe moeilijk is het niet dikwijls,
van vele onvermogende patiënten de gelden
te verkrijgen voor de gewone sanatoriumkuur.
Verlenging nadat de gewone termijn van zes
maanden om is, stuit al te dikwijls af op
geldgebrek. De verpleging in een Nazorg-in
richting is daardoor al vanzelf kostbaar,
maar ook, omdat deze soort inrichtingen in
haar exploitatie duurder moeten zijn dan die
der gewone sanatoria.
Toch moet er op dit gebied veel meer ge
daan worden dan tot nu toe, omdat anders
in vele gevallen de hooge kosten van een
sanatoriumkuur weggegooid geld zijn. Het is
dus noodig de verlengde kuur, die dan een
arbeidskuur zal zijn, toegepast in hygiënisch
ingerichte werkplaatsen en onder streng ge
neeskundig toezicht, mogelijk te maken.
En juist om.nu, ook waar geldgebrek oor
zaak zou zijn, dat een patiënt deze kuur niet
zou kunnen volgen, deze toch mogelijk te
maken heeft „Zonnestraal" een verpleegfonds
gesticht, waaruit kan worden bijgepast en
zelfs in sommige gevallen patiënten gratis
kunnen worden opgenomen.
De collecte, die nu jaarlijks in de meeste
groote gemeenten van ons land door „Zonne
straal" wordt "georganiseerd"," dientom dit
verpleegfonds te onderhouden en te verster-
ken.
Onder het schoone motto „De-stérken voor
de zwakken" wordt dit mooie werk onder
nomen en hoe meer geld er dus binnenkomt,
hoe meer er voor de nazorg onder tubercu
loselijders kan worden gedaan.
Moeten wij er nog*' meer aan toevoegen?
Wij gelooven van niet.
Geeft Zaterdag 15 Juni met ruime hand.
Bedenkt wat het is voor velen, die na dikwijls
maandenlange verpleging weer dreigen in te
zinken. Maakt het ons mogelijk, dat deze
patiënten langer en beter kunnen worden
verzorgd. Het plaatselijke Comité uit de ver
eenigingen het Roode Kruis, Het Witte Kruis,
den Haarlemschen Bestuurdersbond en de
Vereeniging tot Bevordering der Gezondheid
in de Grafische Vakken in Nederland afdee-
lïng Haarlem doet een ernstig beroep op alle
ingezetenen van Haarlem en verzoekt tevens
dringend dat allen, die op 15 Juni mee willen
collecteeren zich dadelijk opgeven bij den
secretaris van het Comité (gevestigd Spaarne
94, kantoor no. 4).
Onder de leus „De sterken voor de zwak
ken!" allen dus op 15 Juni aan den slag.
Het Comité is als volgt samengesteld:
Voor het Roode Kruis: Jhr. Mr. E. H. E.
Teding v. Berkhout, Mevr. C. Levenkamp
Planten, Mevr. F. J. Ozingav. Dusseldorp.
Voor het Witte Kruis: W. H. Mich els.
Voor den Haarl. Best. Bond: A. Mars. A.
Eizema, G. Flameling Jr.
Voor de Ver. t- Bev. der Gezondheid in de
Grafische Vakken in Nederland: L. Arends,
C. C. v. d. Bergh.
LUXOR-THEATER-
Lil Dagover in „De Stem
van het hart" en de
sportsensatie „Haar Held".
Lil Dagover! Deze actrice te zien in „De
stem van het hart", is alléén al een bezoek
aan het Luxor Theater meer dan waard.
Het spel van haar si zóó meesleepend dat
men haast zou vergeten dat het maar een
film is.
De strekking van
een pleidooi
voor de afschaffing van de doodstraf. Ter
wijl de timmerlieden een guillotine oprich
ten voor de voltrekking van een doodvonnis,
vergadert een commissie voor de afschaffing
daarvan. Een afgevaardigde houdt een plei
dooi voor afschaffing maar daarna komt
Dr. Lingh als voorstander van die straf. Zijn
rede is zóó welsprekend dat hij het wetsont
werp doet verwerpen. Dr. Lingh is ook af
gevaardigde naar een congres waar de af
schaffing of het behoud van de doodstraf
behandelt zal worden. Aan boord van het
schip waarmede hij de reis maakt, bevindt
zich ook een. geheimzinnige dame die het
pleidooi v.an den dokter heeft gehoord. Hij
maakt kennis met haar en nu volgen er heel
wat verwikkelingen, die den dokter allen even
onbegrijpelijk voorkomen.
Het eind daarvan is dat hij inplaats van
er vóór tegen den doodstraf een rede houdt.
Zooals reeds gezegd is Lil Dagover uitste
kend, goed bijgestaan door haar medespe
lers.
Alleen al dit nummer moet veel bezoekers
trekken.
Het eerste nummer is „Haar Held Een
heerlijke sportsensatie van het goede soort.
De sport die hier in deze film beoefend wordt
is zwemmen. We aanschouwen ook heel veel
badplaatsgenoegens. Ook ontbreekt niet de
man die alles kan. Die beweert dat hij voor
alles is geboren, maar dikwijls de kous op
den kop krijgt. De hoofdrollen hierin worden
vervuld door Hugh Trevor, Harold Goodwin
en Duane Thompson. Een heel aardig num
mer.
De Duitsche reisjes brengen ons deze
week naar Bad Mergentheim.
Alles bijeen een programma dat we
kunnen aanbevelen.
REMBRANDT-THEATER.
„Vogelvrij".
Een Rembrandt-Journal en een prachtig
uitgebreid Polygoon's Hollands Nieuws oper.en
met de Openingsmarsch het filmische en
het muzikale programma. Verder een Zigoto-
klucht, die met de gebruikelijke ongelukken
van den onfortuinlijken Zigoto verloopt.
Het Variété-nummer „The Borchardts"
geeft de meest verbluffende staaltjes van
acrobatiek, lenigheid en evenwichtsgevoel,
het is een kort maar mooi nummer. Daarna
zetten we ons om te genieten van de buiten
gewoon mooie hoofdfilm „Vogelvrij". De
hoofdrollen zijn in uitstekende handen.
Eveline Holt vertolkt haar rol van de jonge
talentvolle onschuldige tooneelspeelster op
bijzondere wijze. Bruno Kasstner en Max
Hansen respectievelijk de jonge schilder en
jeugdvriend van Anna Riestel, de actrice
en de officier en niet door Anna begeerde
aanbidder maken levende menschen van
hun rollen. Een van de aangrijpendste mo
menten in deze film is wel dat, waar Anna
in den vertrekkenden trein ziet dat haar ver
loofde, den kunstschilder, op het perron door
den afgewezen officier wordt neergeschoten.
De machteloóze wanhoop van Anna deelt
zich aan de geheele. zaal.mee. Het is een
zeer mooie film, die hevig boeit en uitstekend
gespeeld wordt, zoodat er veel te genieten
valt.
STANDAARD THEATER.
„Kermisklanten" en „Het tec-
keji in de woestijn".
Er bestond Vrijdagavond weer groote be
langstelling voor het nieuwe programma in
het Standaard Theater aan de Kleine Hout
straat. En niet ten onrechte. Reeds het we
reldnieuws is hoogst interessant en actueel.
We zien o.a. een tweewieligen auto, gecon
strueerd door een vliegtuigbouwer; oefenin
gen van brandweerlieden te Rome, o.a. het
leggen van een 50 M. lange ladder tegen een
toren, wat met groot levensgevaar gepaard
gaat. Dameshoeden uit het midden der vo
rige eeuw wekken niet weinig den lachlust
op. Bij een bokswedstrijd te Parijs om het
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN
a 60 Cts. per regel.
II /h*r -/axt?/
VAN HAARLEM'S DAGBLAD No 1444
DE WERELD OP HAAR ERGST
Wanneer Keesje Kommer kinkhoest heeft en
je bent de eenige, die die kwaal nog niet hebt
gehad, met als gevolg een streng verbod om
met de club te spelen.
(Nadruk verboden.)'
wereldkampioenschap licht gewicht zien we
een der boksers door knock-out winnen. Geen
hartverheffend schouwspel. Een aardig tafe
reeltje is de terugkeer van President Hoover
van de vischvangst in Florida: als hij even
goed regeeren kan als visch vangen, dan zal
het wel losloopen met 'm! De gezondheids-
week voor honden in San Francisco (Califor-
nië) is wel heel zeldzaam.
Na het Wereldnieuws komt eerst de klucht
in twee acten „Achter de toonbank" en ver
volgens het eerste hoofdnummer: „Kermis
klanten", een Paramountfilm in zes acten,
die de aanwezigen tranen doet lachen. Voor
al het jongleeren van den circusdirecteur
valt m den smaak, evenals het humoristische
spel van den sheriff. Onbedaarlijk is om dit
bijzonder geestige stuk gelachen. En alsof
dit alles nog niet genoeg is, staat er nog een
hoofdnummer op het programma, getiteld:
„Het teeken in de woestijn". Men krijgt hier
van de week weer waar voor zijn geld.
CINEMA-PALACE.
Odette en Twee Helden, huilen en
lachen.
Odette is niet dood. zij leeft. Van dit feit
is haar dochtertje, dc aanvallige Jacqueline,
'nóchtans onkundig gebleven. Haar vader na
melijk had zijn goede reden om haar niet op
de hoogte te stellen van de levenswijze van
Odette, die, na door haar man wreedaardig-
lijk verstooten te zijn, van wanhoop, dat zij
haar kind niet meer mocht zien, in zee
sprong, doch door visschers gered werd. Het
een en ander speelt zich in de proloog af. Wij
zien Odette thans terug als de houdster van
een berucht speelhol, compagnon met
iemand, die door middel van een monocle
zeer loensch kijkt en die dan ook later een
zeer onsympathieke ladelichter blijkt te
zijn. Op het psychologisch juiste moment
wordt deze heer echter door een zich als
gentleman-detective ontpoppend provinciaal
ontmaskerd.
Inmiddels heeft Jacqueline zich verloofd
met een jongeman, die van adel is en een
race-boot heeft en tenville van dit huwelijk
acht haar Papa het verkieslijk, dat Odette
uit de plaats der inwoning van haar dochter
verdwijnt. In verband met het huwelijk be
gint de praatjes-makende gemeente name
lijk reeds het een en ander te fluisteren.
Odette, daartoe aangezocht, verklaard zich
bereid om te verdwijnen in het belang van
het geluk van Jacqueline, als zij deze nog
slechts eenmaal zien mag. Nu speelt zich een
dramatisch onderhoud af tusschen Jacqueli
ne en Odette, die zich als een vriendin van
hr.ar moeder voordoet.
Het eind is, dat Odette zich ten tweede
male in zee stort, doch ongelukkigerwijze
zijn er thans geen behulpzame visschers bij
de hand, zoodat ze door de golven verzwol
gen wordt. Zoo verteld lijkt het niet veel,
doch de film is werkelijk zeer goed, zoowel
EEN ROMANTISCHE GESCHIEDENIS,
door
JAQUES FUTRELLE.
Curtis stond nog ingespannen te luisteren.
Verdraaid! Het was een klok! Hij wist toch
wel hoe een klok tikte!Het was na
tuurlijk niet van belang, maar 't ergerde hem
Toen schoot het plotseling door hem heen,
dat er misschien een klok aan dek was, bij
het stuurwil, en hij verdween naar boven.
Een oogenblik later hoorde hij een uitroep
uit de kajuit een uitroep van voldoening
en hij holde naar beneden. Meredith had
de foto van den vingerafdruk uit zijn zak
gehaald en liet hem aan Van Derp zien.
„Deze vingerafdruk heeft de Havik van
nacht achter gelaten bij de Newtons", ver
telde hij opgewonden. „En hier op hout is
precies denzelfde afdruk. Kijk zelf maar!
Van Derp keek ernaar met een zonderling
verbaasde uitdrukking op zijn gezicht. Hij
bestudeerde de twee afdrukken langen tijd.
vc-,-eleek ze lün voor lijn. Toen hij einde
lek iets zri. klonk er vreugde, bijna triomf
in st^rn.
feliciteer u. heeren", zei hij. „Uw pro-
b' - is opgelost, de identiteit is bewezen,
r 'ik op de foto en deze hier, zijn het
ze! F-'?. Het zal natuurlijk noodig zijn om hier
een foto van te maken. Ik heb een prachtig
toestel op Stepping Stones. Misschien wil een
van je mannen het even gaan halen, Mere
dith.
„Nu. Mr. Bruce Colquhaun en detective
Meredith stak kwajongensachtig zijn tong
uit „nu Mr. Bruce Colquhaun, kom nou
maar op!"
Een half uur later, toen de foto was ge
maakt, en het gezelschap zich gereed maak
te om de boot te verlaten, draaide Curtis
zich nog eens om om een laatsten blik in
de kajuit te werpen en even te luisteren.
„Ik verwed er vijftig pop onder, dat er hier
ergens een klok staat te tikken!"
Maar de tafel zei niets.
Het was na middernacht, en de volle maan
drenkte de wereld in een zee van zilveren
glans. Bruce Colquhaun kwam het strand
oploopen;; Meredith, Van Derp en de twee
Bostonsche detectives, die uren lang gedul
dig hadden staan wachten in den schaduw
van een badkoetsje, zagen hem de smalle
strook zand overloopen, een roeiboot in het
water duwen en erin stappen. Juist toen
Bruce afzette, verlieten ze hun schuilplaats
en kwamen over het strand naar hem toe
hollen. Hij zag ze aankomen en begon vlugger
te roeien.
Er lag nog een tweede boot op het strand.
„Duw de boot in 't water", beval Meredith
nijdig. „We hadden hem niet voorbij moeten
laten gaan. Schiet op! Hij probeert nog weg
te komen!"
De kleine boot, waar Bruce in zat lag al
langszij de Pyramide en toen Meredith op
keek zag hij zijn prooi al handig op de boot
klauteren en naar beneden verdwijnen. Een
oogenblik later flitste er een licht in de
kajuit aan.
„Schiet op!" beval Meredith. „Als hij nu
wegkomt
De golven klotsten tegen de boog van de
tweede roeiboot, die met vier mannen beladen
van wal stak. De klok van het kleine, witte
kerkje in het dorp sloeg één! Meredith stond
met z'n revolver in de hand, op de boeg van
de boot, gereed om op de Pyramide te sprin
gen zoodra ze die bereikt hadden.
En toen toen schoot plotseling voor
hun oogen een groote, flikkerende vlam om
hoog uit het water, en er weerklonk een ge
weldige slag en de zee leek omhoog te
komen en hen te omhullen. In een onder
deel van een seconde zag hij de Pyramide
als 't ware uit het water omhoog springen
en er toen voorover weer induikenHet
volgende dat hij besefte, was dat hij in het
water lag, in ijskoud water. Van Derp was
vlak bij hem en een eind verder zaten de
twee detectives op de omgekeerde boot.
Geleidelijk werden de groote golven weer
kalmer. Waar de Pyramide was geweest, was
niets!
Tien minuten later stonden van Derp -n
de drie detectives, rillend en verkleumd, op
het strand te kijken naar de plek, waar de
Pyramide gelegen had.
„Het moet een ontploffing geweest zijn",
zei Vón Derp.
„Het leek me dynamiet", zei één van de
Bostonsche detectives".
„Ja", zei Curtis. „Groote God!" Toen plot
seling scheen de afschuwelijkheid van het ge
beurde hem te treffen. „Hij had geen schijn
van kans! De Havik, bedoel ik".
„Daar", zeide detective Meredith. „daar
ging de knapste schurk van zijn tijd".
Het was een grafschrift.
Cicely Qu^in werd uit haar slaap gewekt
door een dóffen donderenden slag, en ze
stond op en ging naar het raam. Ver weg
naar het Noorden schoten de stralen van een
vuurtoren een waarschuwende boodschap de
duisternis in.
„Tk hou van je!" Cicely huiverde even.
toen ze het zag. ..Ik hou van je!" Gestadig
kwamen de stralen weer opflitsen, en weer:
„Ik hou van je!"
Einde van deel III.
DEEL IV. 1
„WIE IS DE HAVIK?"
HOOFDSTUK I.
Een diepe smart ontneemt de jonkheid die
prachtige verzekerdheid, die haar grootste
bekoring uitmaakt. Zoo ging het ook in het
geval van Cicely Quain, of liever Helen
Hamilton, zooals ze weer werd genoemd, nu
de lawine van publieke belangstelling tot
stilstand ^ras gekomen en ze weer terug was
in New York. De ondervindingen van de af-
geloopen weken hadden om haar opstandige
mond een paar melancholieke lijnen gemaakt
en het uitdagende vuur in haar blauwe oogen
verzacht; én de frissche roode kleur op haar
wangen was verbleekt tot een teere perziken-
blos. Dit alles, dat alleen maar een afscha
duwing was van een groote verandering, die
in haar innerlijk had plaats gevonden, had
haar verfijnd en haar gemaakt tot dat liefe
lijkste van dc schepping een vrouw! Haar
eigenzinnigheid was verdwenen, zelfs was er
iets nederigs in haar gekomen.
Gelukkig waren de krantenverslagen over
de ramp met de Pyramide kort en onnauw
keurig geweest. Ze hadden alleen maar ge
zegd, dat Bruce Colquhaun, die door de
politie gezocht werd wegens inbraak, omge
komen was bij een ontploffing aan boord
van een motorboot. De ontploffing moest of
een ongeluk zijn geweest, of hij had de
Pyramide met opzet opgeblazen om een lang
verblijf in de gevangenis te ontloopen.
Er waren geen pogingen gedaan om de boot
te lichten cn er zouden er geen gedaan wor
den. dus Bruce Colquhaun's lijk was niet ge
vonden.
Dit was de journalistieke lezing van het
gebeurde. Helen wist, hoe onwaar het $ras,
van spel en regie als van fotokunst. Er ko
men juweeltjes van opnemingen in voor.
Na de pauze draait een „oer-komischc"
film van het genre van „De Kleine Parade",
waarin twee in het vak bekwame zakkenrol
lers allerhande avonturen, eerst zonder cn
daarna met een gesluierde harcmschoone
doormaken. In tegenstelling met de films,
die gewoonlijk als oer-komisch geannonceerd
worden is deze rolprent werkelijk leuk en pa
rodistisch, vaak zeer fijn gevonden.
MUZIEK IN DEN HOUT.
Progx-amma van de muziekuitvoering in
den Hout. op Zondag 9 Juni 1929, des mid
dags te 2 12 uur, te geven door de H.O.V,
onder leiding van Marinus Adam.
1. Met Pauken cn Trompetten. Marsch
A. de Goede.
2. Ouverture „Piqué Dame" Fr. v. Suppé.
3. Manola, Wals E. Waldteufcl.
4. Fantaisie „Traviata" Verdi-Tavan.
5. Ouverture „Roman d'Elvira A. Thomas.
6. Intermezzo aus 1001 Nacht, Joh. Strauss.
7. Potpourri „Die Lustige Witwe", Fr. Lhar,
GEVONLEN DIEREN EN VOORWERPEN.
Terug te bekomen bij:
Broertjes, Ternatcstraat 40, bril; Bureau
van politie, Smeciestraat, bal; Koper, Amster-
damschevaart 134 rood, geld; Witteman,
Nagtzaamstraat 79, handschoen; Fioolcn,
Weverstraat 4, bruin hondje; Kennel Fauna,
jonge gele herdershond, gebracht door: de
Keijzer, Zocherstraat 82; v. d. Velde, Krelage-
straat 22, regenjas; Kennel Fauna, zwarte
kat. gebracht door: Boesmans, Ged. Oude
Gracht 44; Bureau van Politie, Smedestraat,
horlogeketting; Nieman, Bannesteeg 10a,
lorgnet; Dr. Maschaupt, Westerhoutstraat
42, meetlint; Bureau van Politie, Smede
straat. portemonnaie met inhoud; v. d. Berg,
Hofdenknlein 35. idem; Verzijlberg. Lange
Vlamingstraat 20. sleutel; Aupes, Kamoer-
straat 25 rood, sierspeld; v. Hooidonk, War
moesstraat 14. idem; der Kinderen, Ged. Vol
dersgracht 7, sleutels; v. Hees. Kerkhof
straat 5 rood. gym. schoentje; Zirkzce, Rijks
straatweg 218, vulpenhouder; van I-Ieerden,
Bcekstceg 21 a rood. zwempak met hand
doek; Ruurda, Damlatestraat 6. rozenkrans;
Silvester. Nic. Beetsstraat 4 rood. draagriem;
Hartmans Merkmanstraat 24. rijwielbelas-
tingmerk; Mohr, Graaf Willemstraat 9,
idem.
N.V. KELLER EN MACDONALD
5)
N. S. F.
PHILIPS
ze wist het diep in haar hart, maar wat was
de waarheid? Bruce Colquhaun vreesde een
dreigend, onbekend iets, dat wist ze hij
had het haar verteld, maar in raadsels cn
zij had hem willen dwingen om alles te ver
klaren. „Mijn leven wordt bedreigd", had hij
gezegd. „Mijn moordenaars zaten me op de
Welen!"..., En ze hadden hem eindelijk
gevonden!Maar wie waren zijn moorde
naars? Waarom hadden ze zijn dood ge
zocht?
Waarom had hij haar niet in vertrouwen
kunnen nemen?
De kianten hadden niets gezegd over het
mysterie, dat deze flinke, krachtige jonge
man omgaf er was zelfs niet gezegd, dat
men hom voor de Havik had aangezien
en Helen was er dankbaar om. Plotseling
wist ze. dat ze nooit had geloofd, dat hij
de Havik was! Ze geloofde in hem. nu '-ij
dood was; hij had haar vertrouwen terug
gekocht met zijn leven!En meer dan
haar vertrouwenhaar liefde! Ze beken
de het zich zelf eerlijk.
Van Derp had Mrs. Hamilton meege
deeld wat er gebeurd was hoe Colquhaun
gevancen In -'e kajuit van de Pvramide. on
middellijk gedood had moeten zijn door 4e
ontploffing, die de boot had doen zinken
en de moeder had het het bes
om de geheele geschiedenis aan He>r
vertellen. Het melsj had niet gehuild. hoe
wel haar hart -am k-o-rn ven v
ontroering was bijna niet te zien geweest
behalve aan het plotselinge verble
haar gezichtje!. Ze had aan hem ge'wij-
feld. Ze begreep hem nu nü, n- het te laat
was. te Iaat!
(Wordt vervolgd..»
