H. D.-VERTELLINGEN
FLITSEN
STADSNIEUWS
FEU1LLET0N
Liefde de Leid-ster
HAARLEM'S DAGBLAD
DINSDAG 2 JULI 1929
(Nadruk verboden; auteursrecht voorbehouden.)
Prettig gezelschap
W. L. BOUWMEESTER.
„Gert, hei je de portemenee bij oe?" roept
Jenne haar man achterna, als deze al een
eind op weg is naar het station.
„Jao dat he'k ajuus! tot van aovend!
Gert loopt stevig door, mogelijk heeft hij
nog tijd dan kan hij nog wel een poos in
de wachtkamer zitten ..maor ij könt et neet
kennen", 't Horloge mocht eens achter loo-
penin een half uur kan hij het gemak
kelijk beloopen, zoode weide door....
over een vondernaar den grooten weg.
Daar ziet hij iemand aankomen, die hem
met breed armgezwaai te kennen geeft om
te wachten, maar Gert heeft weinig lust om
te laat te komen. Eindelijk als hij „hei
Gert!" achter zich hoort roepen, vertraagt
hij even zijn tred en bemerkt dat de andere
hem hard achterna komt loopen.
„Toj-foj. kerel, wat is dat loopen, i zollen
zeggen, da'j haost hadden!" „woar geet dat
hen?"
„Ik wol op 't spoor op an en ik meen
den zoo, dat 't al laat was 't spoor wacht
niet."
..O, kerel, dan hei 'J nog tied zat" ,zegt
Derk, die onder 't gaan op zijn horloge kijkt.
„Nog meer as 'n half uur!"
„Dat zul i toch wel liegen?" vraagt Gert.
„Nee nee verduld 't is waar min
horloge löp good."
Zoo pratend komen zij bij het dorp, waar
Derk rechts afslaat. „Now ajuus!"
„Joa ziet der te kommen", zegt Gert
en weldra stapt hij de wachtkamer binnen.
„Gojjen middag samen", zegt hij tot 'n
paar vrouwen met groote manden.
In een hoek zit 'n handelsreiziger met
een lijvig valies druk bezig met sorteeren
van monsters.
Gert stapt naar het loket. Tik tik tik.
Geen gehoortiktikstilte
heerscht op 't kantoor.
Door het loket klinkt zacht getik van de
telegraaf.
Gert bukt zich en loert door 't glas naar
binnen. „Zol der geen één op 't ketoor we
zen?" vraagt hij aan de vrouwen.
„Nee dat mot wel zoo wezen; de chef is
net zoo nao buten egoan".
„Dan zal 't nog wel vrog genog wezen",
meent Gert en hij gaat op één der banken
tegen den muur zitten. Na verloop van eeni-
ge minuten komt iemand in 't kantoor.
Gert tikt weer.... stoel geschuifel te-
legraafgetik
„Ja asjeblieft waarheen?"
„Och toe meneer geef mij 'n dagreitoer
nao Bork^lo asteblief".
„Borculo? dat is nog veel te vroeg, de
trein vertrekt pas om 4.25".
„Nee ik mot met den trein van één uur
mee".
„De trein van 12.48 Is al lang vertrokken".
„Wel verduld en ze hebt mi ezeg, da 'k
nog tied genog had".
Het loket wordt gesloten en Gert blijft
bedremmeld staan. „Zie en ik meenden, toe
ik ow doar zoo zag zitten allemaol bi-me
kaar, da 'k nog tied genog hadde, maor
bin ijluu dan ok te late?"
„Nee wi'j mot de andere kante op".
„Zoo zoo ja, ziet is 'n spül
'n verdreeid spul".
Gert blijft zitten wachtenwachten;
inmiddels komt de trein van Borculo; de rei
zigers stappen in en Gert blijft zitten.
Langzaam verdwijnt de wagensleep en 't
wordt weer stil op 't eenzame station. Traag
kruipen de uren voorbij
Gert staat eens opstapt de wachtka
mer op en neer neemt een kaartje en
mompelt in zich zelf „kerel Gert pas op,
dat je nu niet te laat bent".
Eindelijk komt de trein, de lang verwachte
en Gert stapt in.
Derde klasse-rooken. Hij gaat in een lin
kerhoek zitten, tegenover een handelsreizi
ger.
„Zie" denkt hij „dat is de eigenste
meneer, die zoo stonds ook in de wachtka
mer zat".
De reiziger is weer druk bezig met het
rangschikken van monsters in zijn tasch.
De trein vertrektmet toenemende
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN
a 60 Ct». per regel.
CZ£/ etc /Jectet-Zlrn+Htt-s '"AaiWwu
snelheid vliegen goederenloods, slagboomen,
voorbij totdat bosschen, telegraafpalen,
greppels en weilanden in steeds sneller tem
po voorbij dansen en draaien.... over de
beek van paal tot paal; de telegraafdraden
dalen en stijgen afwisselend.een lang
gerekt fluiten.... het eerste stationde
verhoogde veelading rits-ratseen paar
waggons op zijspoor.stapels houtde
remblokken grijpen aaneerst zacht, dan
sterker
De trein staat stil.
De reiziger tegenover hem staat snel op en
verlaat de coupé. Gert ziet hem uitstappen
en den hoek van 't station omslaan. De con
ducteur gaat met papieren naar den sta
tionschefeenige vaten worden gelost...
de rangeerder blaast: „achteruit
Als de trein langzaam teruggezet wordt,
bemerkt Gert op eens, dat de groote tasch
van den reiziger nog in het netwerk ligt.
„Zie" zoo redeneert Gert in zichzelf,
„dat is mi ook 'n reiziger van niks die
geet den trein uut en löt zien tasken staon".
„Ik zal der um verlègen wèzen". Hij is 'n
goedhartige vent en biedt gaarne de behulp
zame hand.
De trein staat weer vóór. Gert opent het
portierraampje en roept uit alle macht;
„Chef.... chefhei chef den meneer
is der uut egoan en hef zin tasken in den
trein loaten stoan!" „Hier asteblief!"
„Ik zal 't wel in bewaring nemen", zegt de
chef. „Nou alles klaar daar achteraan?...
Vertrekken!" en de trein zet zich in bewe
ging.
„Zie wel verdrèèiddoar kump mi
den reiziger toch nog an!" zegt Gert, als de
andere handig op de treeplank wipt en het
portier achter zich sluit.
Gert is allesbehalve op zijn gemak. Hij
staart in 't verschiet alsof hem daar in de
verte iets interesseerde.
Weldra durft hij zijn overbuur tersluiks
aanzien, dan volgt hij de dennenboomen en
telegraafpalen weer. Hij vindt, dat het nu
lang niet meer zoo snel gaat, als zoo even;
de trein schijnt evenals de tijd te kruipen.
Kon hij maar uitstappen!
Nog eens 'n oogje op den overtmur ge
slagen.
„Hi hef et nog niet emarkt", denkt hij,
„mi docht wi mosten der zoo wat wèzen".
Gert tracht zijn verlegenheid te verbergen
achtereen vrijmoedig gebaar.
„Mi döcht, 't spoor hef geen hoast, me
neer"mot meneer nog ver?"
„Neen 't volgende station".
„O zoo ja jazie, da's dan nog
maor gelukkig wi 'k moar zeggen"
Inmiddels ziet de reiziger naar zijn tasch:
hij meent toch, dat die daar gestaan heeft.
Gert krijgt een brandend "gevoel alsof hij
op de st oomverwarming zit.
„Heb ik hier zooeven niet gezeten?"
„Joa meneer dat hei 'j
„Nu ik meende toch dat mijn tasch
„Justement meneer zie.doar ja.
maor ilc meenden zie tóe meneer der
uut gong, datte weg was en ik heb um
an den chef egevendatte niet in ver
keerde handen terecht kwam zie
Wat de reiziger toen zei en hoe dit werd
opgevat worde hier niet verder toegelicht.
De lezer zou het 's avonds kunnen verne
men indien hij toen getuige had kunnen
zijn van Gert's thuisxomt
De reiziger kon geen zaken meer doen en
Jenne kreeg 's avonds verslag van de ge
schiedenis. En 't 'slot?
,Och wat bun i toch 'n kuken van 'n ke
rel!" zei Jenne.
SEC.
NUTS-SPAARBANK TE HAARLEM.
Vergelijkend overzicht over Juni 19291928.
Aantal behandelde posten 15115 (v. j. 14021).
Aantal inlagen 11826 (v. j, 10739).
Aantal terugbetalingen 3289 (vorig jaar
3282).
Ingelegd f 539.718.51 (v. j. f 497.521.53H).
Terugbetaling f 426.13.10J4 (vorig jaar
f 406.365.77/4).
Meer ingelegd f 113.583.40J4, (vorig jaar
f 91.155.76).
Aantal nieuwe boekjes 302 (v. j. 317).
Aantal afbetaalde boekjes 104 (v.j. 83).
Spaarbusjes op 30 Juni 1929 in omloop:
2543.
Geledigd ïn Juni 1929: 208 busjes met to
taal f 4416.39'i.
Aantal kluisloketten verhuurd op 30 Juni
1929; 183.
LIBERALE STAATSPARTIJ
„DE VRIJHEIDSBOND".
OPENLUCHTSAMENKOMST.
Zondagmiddag had in den tuin van het
Brongebouw een openluchtsamenkomst
plaats, die door ongeveer ruim 500 personen
werd bezocht.
Te ruim kwart over twee opende de voor
zitter der Kamer-centrale Haarlem deze bij
eenkomst, nadat het muziekcorps Lourens
Coster het Wilhelmus had gespeeld, dat door
alle aanwezigen staande werd aangehoord.
De heer Mr. D. J. v. d. Plaats sprak een ope
ningswoord, het doel aangevende van deze
bijeenkomst. Wij zijn hier voor onze vrijheid,
waaraan ieder Nederlander zoo verknocht
is, zei spreker, die daarna de houding der
groepen besprak ten opzichte der ontwape
ning. Wij liberalen wenschen vrijhandel.
Wij wenschen niet enkele groepen te bevoor-
deelen ten koste van 't algemeen. We ach
ten de tollen sinds de wegenbelasting, on-
noodig en uit den tijd. De afschaffing hier
van achten wij gewenscht. doch hiermede
willen wij niet den revolutionairen weg van
eigen richting volgen, die destijds te Mui
den wel belangstelling en vroolijkheid te
weeg bracht, doch welke methode in een ge-
ordenden staat niet mag, noch behoeft ge
volgd te worden.
De heer Teenstra aan het
woord.
Daarna kreeg de heer Teenstra, landbouw-
specialist, het woord. Hij betoogde, dat het
wenschelijk is, dat de coalitie niet hersteld
wordt. We zullen anders de zegeningen on
dervinden van Zondagswetten. Ook het ge
zantschap bij den paus zal dan weer her
steld worden en daaraan zullen zeker de
sociaal- en Vrij z.-democraten medewerken,
daar zij dan ook kunnen verwachten, dat ze
in omgekeerde volgorde zullen worden ge
steund. De coalitie-regeering zal opgestuwd
worden door de democratische groepen. Hier
op wordt op het platteland niet sterk ge
noeg gewezen, 't Is heusch geen wonder, dat
men van 't platteland op de steden aan
komt. Alleen als men naar de spoorwegen
ziet, die zich geheel op de Zondagswet op
't platteland hebben ingesteld, kan men dien
trek begrijpen. Terwijl men in steden als
Amsterdam en Rotterdam niet eens zijn
spoorboekje behoeft te raadplegen; doch bij
't station altijd wel een trein vindt, die ons
brengt waar we willen, vinden we op 't plat
teland niets van dat alles. Post- en tele
graafdienst zijn gesloten. Alles werkt even
belemmerend. Spr. herinnert aan het Klom
pen- en aardewerkwetje, de belemmerende
bepalingen op de suiker. De Vrijheidsbond
wil staatspensioen.
Door geestverwanten wordt gezegd dat
het niets geeft, of de coalitie hersteld wordt.
Spr. waarschuwt hier echter nogmaals met
klem tegen. Van R.-Katholieke zijde zal men
de Zondagswetten steunen om daarna weer
geld te kunnen krijgen voor allerlei scholen.
Mej. Westerman.
Hierna kreeg mej. Joh. Westerman het
woord. Spr. waarschuwde niet te stemmen
op kleine partijen. De éénlingen vermogen
in het Parlement niets. We hebben dat ge
zien aan den heer Braat met zijn zomertijd.
Spr wil enkel speken over de huwelijks
wetgeving. Er wordt den Liberalen steeds in
schoenen geschoven dat zij conservatief zijn.
De waarheid is, dat we niet van excessen
houden. Er worden soms maar in 't wilde
weg huwelijken gesloten, die lichtvaardig
worden verbroken. Spr. wil ernstig waarschu
wen tegen het sluiten van huwelijken van
ongelijk gestelde menschen. De rechtsche
partijen wrijven den Vrijheidsbonders weer
aan, dat wijziging der huwelijkswet zal lei
den tot ontwrichting der maatschappij. We
leven echter nog steeds onder de wetten van
Napoleon, die echter alleen maar zijn moe
der eerde. Ons wordt het feminisme verwe
ten. Spr. is. echter het feminisme dankbaar,
daar het de mogelijkheid opende, dat tal van
vrouwen, die anders op den sprookjesprins
zouden moeten wachten nu een onafhanke
lijke positie kunnen bekleeden. Volgens Vrijz
Democr. zijn we ook conservatief op onder
wijsgebied. We zijn tegen invoering van het
7de leerjaar. Dat is onjuist. Op ons program
hebben we wettelijke bepalingen tot be
scherming van dieren en vooral de vivisectie
heeft onze aandacht. Op de huwelijkswet
geving terugkomende, zei spr. dat de meeste
vrouwen zoo weinig op de hoogte zijn van
de betrokken vraagstukken. Een vrouw moet
haar eigen inkomen kunnen beheeren. De
man hoeft niet de baas te zijn doch moet
naast de vrouw voor het gezin zorgen.
Het vrouwenkiesrecht werd nog door de
Liberalen grondig voorbereid toen mr Mar-
chant er plotseling mee aankwam. Nu zegt
hij, dat we er tegen waren. Dat is niet waar.
De conflicten tusschen volken moeten wor
den vermeden. Dat is een eisch voor den
Vrijhandel.
VAN HAARLEM'S DAGBLAD No. 145S
DE PET
Moeder vestigt er
Jantje's aandacht op
dat hij zijn pet op
den grond heeft la
ten liggen hij
moet 'm gauw gaan
ophangen
Jantje controleert de
juistheid van de op
merking en zegt dat
hij moe is, mag htf
het straks doen?
zucht en raapt met
zecompliceerde acro
batiek de pet op.
zonder van den stoel
op te staan
oefent sh in de
kunst oneen hoofd
deksel inle lucht te
gooien e op zijn
hoofd ope vangen
het lukt na acht
vergeefsche pogingen
loopt het heele huis
door om de kunst
aan moeder te ver-
toonen en vindt haar
op zolder
gaat terug naar den
kapstok en faalt in
zijn pogingen om 23jn
pet op den haak te
gooien
hoort Kees lommer
buiten fluitn en
rent naar d> voor
deur, terwijl ie pet
op den grond blijft
liggen.
(Nadruk veroden.)
Daarna kwam
De heer E. G. Schiirmann,
voorzitter van den Kon. Ned. Middenstands
bond, aan 't woord. Spr. wees er op, dat de
Liberalen godsdienstige en geestelijke vrij
heid willen voor iedereen. De middenstan
der is altijd het stootblok tusschen kapitaal
en arbeid, is altijd de man, die de klappen
krijgt. Vooral de kleine winkelstand heeft
het hard te verantwoorden, door de win
kelsluitingswet. Deze wet wordt door de re
geering niet beheerscht. De Minister weet er
niets van. We zien dat aan de drankwet. De
ze nieuwe wet is gemaakt om Nederland de
zegeningen van de drooglegging te geven.
Zoo ook is het met den sigarenverkoop in
koffiehuizen. Men kan van Zaterdagavond
10 uur tot Maandagmorgen geen sigaar krij
gen. Dit maakt op den vreemdeling een
vreemden indruk en bevordert niet het
vreemdelingenverkeer, waarvan de groote
steden het moeten hebben. Door al deze be
perkende bepalingen, die we met een coali
tie-regeering zullen krijgen, werpen we een
Chineeschen muur om ons. Zoo zal ook de
ambtenarij in de hand worden gewerkt,
daar er een menigte overtredingen zullen
zijn.
Ook is vooral voor den middenstand het
staatspensioen een voornaam punt. De klei
ne winkelier moet niet het vooruitzicht heb
ben, dat hij in het armenhuis komt.
Als laatste spreker betrad
Mr. J. Rutgers,
wethouder van Amsterdam het spreekge
stoelte. De heer Nolens houdt een coalitie
tusschen Roomschen en Socialisten tegen,
daar de arbeiders dan ten laatste niet meer
weten, of ze Roomsch of rood zijn. Als de
coalitie hersteld wordt, is het niet zeker, dat
het gezantschap bij den paus weer aan de
orde komt. Er zijn twee dingen, waarvoor
spr. ernstig wil waarschuwen en waar de
kiezers niet moeten inloopen. De Nationale
ontwapening en het gezantschap bij den
paus.
In 1921 zei prof. v. Embden: Zoolang niet
de overige volken ontwapenen, is het misda
dig, als ons land hierin voorging. In '22
noemden de Vrijz.-Democr. de leuze „Nat.
Ontwapening' demagogie van Sociaal-De-
mocr. In '23 zei prof.. Van Embden: Vol
maakte weerloosheid is een uitnoodiging:
kom binnen. Plotseling vlak voor de Kamer
verkiezing in '25 gingen de Vrijz.-Democra-
ten overstag en namen zij de leuze van Een
zijdige Nationale Ontwapening over.
Toen mr. Marchant belast werd met de
vorming van een ministerie, kwam op zijn
werkprogram eenzijdige ontwapening niet
voor. De verkiezingsleuze was als onbruik
baar opgeborgen, wat echter voor vle voor
aanstaande leden van'den Vrijz.-Dm. Bond
als mevr. Bakkerv. Bosse, prof. i d. Pot,
mr. Limburg, dr. Eringaard, prof. timon v.
d. Aa en vele anderen, aanleiding -as dien
bond te verlaten, uitsluitend om dze mis
leidende actie, volgens hen gebruikt.om ar-
gelooze kiezers en kiezeressen te var?en. De
Soc.-Dem. in andere landen, als luitsch-
land, Engeland en Frankrijk predikn alge-
meene volksbewapening. In België
wenschen zij algemeene persoonlijkeiienst-
plicht. De Soc.-Dem. minister v. d. Velde
zegt: Algemeene ontwapening of zij al niet
zijn.
Met een opwekking om niet op de alsche
leuzen der Soc.- en Vrijz.-Dem. in t< gaan,
doch te stemmen op lijst 31, besloc deze
laatste spreker.
Mr. v. d. Plaats sloot daarna de ij een
komst met een woord van dank, marna
Lourens Coster een vroolijken marsh tot
besluit blies.
VERGADERING DER VROUWIN-
GROEPEN.
Mej. M. C. Berdenis van lerle-
kom over het onderwerp: ,Wat
ons verbindt met- en soeidt
van de andere partijen".
De vrouwen groepen van de Librale
Staatspartij „De Vrijheidsbond" der aüee-
lingen Haarlem, Bloemendaal, Heemsteci en
Santpoort hielden Maandagmiddag in 2afé
„Dreefzicht" een bijeenkomst, die zeer Iruk
bezocht werd. De zaal was voor deze jele-
genheid smaakvol met groen en bloenen
versierd.
De voorzitster, Mevrouw C. S. de Ve*r—
Blok Wijbrandi, opende de bijeenkomst net
een hartelijk woord van welkom. Zij herin
nerde er aan, dat vele vrouwen afkeerig ajn
geworden van politieke vraagstukken, omlat
de politiek zulk een slechten naam heeft ge
kregen. Toch is dat onjuist. Politiek bere
kent niets anders dan de belangen van let
land bevorderen. Spreekster meende dan o>k,
dat de vrouwen zullen moeten meewerk en;
zij moeten het als een eereplicht beschou
wen, gebruik te maken van het stemrecht,
dat met zulk een groote moeite voor de vroi-
wen veroverd is. Zij verleende hierop het
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN a 60 cents
per regel.
Stofzuigerhuis MAERTENS
BARTELJOR1SSTRAAT 16
TELEFOON No. 10756
VAMPYR STOFZUIGERS F 98.-
Uit het Engelsch
van
CHARLES GARVICE.
10)
Roep Darnley, schreeuwde hij hem
toe.
Spon knikte en kroop langs het dek naar
de trap en vond zijn weg naar den man
dien hij hebben moest en die aan de pompen
werkte.
Da.ar hijgden de mannen als dorstige, op
gejaagde stieren, en het zweet liep ze langs
het gezicht en had hun hemden geheel door
weekt.
Spon tikte een flinken, jongen kerel op
den arm en wenkte hem om mee te gaan.
Darnley, zei de kapitein toen de man
bij hem kwam. Ik geloof dat het een
beetje mindert. Als het beter wordt, moeten
de booten uitgezet worden. Vrouwen eerst!
Beirrepen?
De jongeman die hier Darnley heette was
niemand anders dan Larry!
Het instinct van den kapitein had hem
niet misleid: de storm begon te bedaren en
do booten konden worden uitgezet.
Darnley wachtte tot de eerste bijna bene
den was, toen ging hij naar de kajuist. waar
de menschen gek van vrees aan het vechten
waren geslagen.
Hij ontsloot de deur en toen de mannen
die op de deur gehamerd hadden, een uit
val deden, smeet hij ze achteruit.
Eerst de vrouwen! commandeerde hij
zoo kalm dat de oproerige mannen ge-
^.nponeerd waren en zich niet verzetten,
Snikkend en schreiend kwamen de vrouwen
naar voren en Darnley voerde ze naar het
dek. Daar werden ze haastig maar ordelijk
in de booten gebracht. De eerste boot voer
weg, een andere boot werd neergelaten en
nog meer vrouwen werden aan dek gebracht.
Tot dit oogenblik had Darnley de bende in
bedwang kunnen houden, maar nu begonnen
de lafaards onder de mannen te mopperen
dat zij ook meegenomen wilden worden en
een half dozijn van hen wierpen hem met
een krachtigen aanloop terzijde en sprongen
naar het dek en de booten.
Darnley volgde, maar hij was niet in staat,
om hun in hun doodsangst weer naar be
neden te krijgen. Hij vocht met ze en deelde
links en rechts slagen uit, maar zij namen
het op den koop toe, ongevoelig als zij
waren in him blinden angst en zelfzucht.
Maar plotseling kroop Spon overeind, strom
pelde op hen toe. In zijn hand glinsterde een
revolver. Darnley nam dien haastig van
hem over en met een gegrom richtte hij
het wapen op een man, die £en vrouw opzij
had geduwd en die haar plaats had ingeno
men.
Terug! schreeuwde hij! Niemand komt
in de booten zoolang er hier nog vrouwen
zijn.
Maar de bedreiging had geen uitwerking.
Toen vuurde Darnley en de schreeuwende
lafaard viel op het dek. De rest gaf toen
het verzet op en kroop naar beneden en
Darnley ging voort met de vrouwen in de
booten te helpen. Ook voor de mannen bleek
plaats in de volgende booten en tenslotte
zou de laatste boot afvaren en daarin was
nog net één plaats. Darnley gaf Spon een
teeken.
Ga jij mee, Spon! riep hij.
Spon schudde het hoofd.
Ga zelf, schreeuwde hij.
Nee, ik blijf bij de kapitein. Vooruit,
ze zullen dadelijk wegvaren.
Spon bleef aarzelen.
Jij bent jong, zei hij en hij moest
geweldig schreeuwen, om zich verstaanbaar
te maken.
Ik blijf bij de kapitein, hield Darnley
vol.
En ik blijf bij jou, schreeuwde Spon.
Het volgende oogenblik zette de boot zich
af en bleven de drie mannen achter op het
dek van het ten ondergang gedoemde schip.
De andere schepelingen waren als roeiers in
de booten. Het minderen van de storm was
slechts tijdelijk geweest. Nog voor de booten
de kust bereikt hadden werd de wind weer
sterker en striemde het hulpelooze schip.
De golven beukten het leege dek, alsof zij
het schip wilden verslinden.
Darnley gaf een gil en zag dat één figuur
op het dek verdwenen was.
Darnley beet op zijn lippen. Hij hield veel
van den kapitein.
Spon wendde het gezicht af, toen hij de
angst van den jongen man zag.
We zinken, zei hij.
Darnley keek kalm rond, de wanhoop
maakte hem kalm.
Ja, riep hij terug. Als de wind niet
van de kust afkwam waren we al een uur
geleden gegaan.
Zullen we probeeren te zwemmen? vroeg
Spon.
Darnley keek naar de golven en schudde
het hoofd.
We zouden binnen vijf minuten verdrin
ken.
Dan moeten we ons maar hier vast
houden. besliste Spon kalm. Zoowel de wind
als de vloed kwamen van de zijde van de kust
af en het schip dat reeds half vol water
stond, werd met ontzaglijke snelheid zee
waarts gedreven. Eensklaps (zooals menschen
doen die samen mo 'ten sterven) grepen ze
elkaar en klemden zich samen vast.
Jij was gek om niet in de boot te gaan,
zei Spon.
Darnley glimlachte grimmig. En jij dan?
zei hij.
Ja, stemde Spon lakoniek toe. Ik was
ook gek, eigenlijk nog veel gekker dan jij.
Darnley keek hem met doffe verbazing aan.
Ik denk dat jij niet veel te verliezen hebt,
vervolgde Spon.
Alleen mijn leven, antwoordde Darnley.
Dat dacht ik al. Maar het leven is zoet,
ook al ben je zoo arm als een kerkrat. En
jij bent jong. Voor mij is het leven ook nog
mooi, hoewel ik heel wat ouder ben dan jij.
Maar ik verlies meer dan mijn leven.
Zoo? informeerde Darnley. We gaan
van voren al naar beneden, maar langzamer
dan ik gedacht had. Maar wat heb jij dan
te verliezen, behalve je leven! Vrouw en kin
deren? Beroerd voor je!
Neen, zei Spon. Ik heb geen vrouw en
kinderen. Dat is het niet. Ik verlies een
fortuin dat van mij een millionair zou heb
ben gemaakt.
Een fortuin? zei Darnley zonder veel
belangstelling. Ik gaf een fortuin als ik
daar was, en hij wees naar de kust, die flauw
zichtbaar was door het schuim en de damp
van de woedende golven.
Ik ook, riep Spon. want daar is mijn
fortuin.
vni.
Er werd algemeen verteld, dat de verlo
ving van Lady Marie met den markies van
Belmayne al lang te voren afgesproken was,
dat de ouders reeds de kinderen voor elkaar
bestemd hadden. En toch, was het een
huwelijk uit liefde, zei men: trouwens nie
mand die Lady Marie kende, kon zich voor
stellen, dat het trotsche en onafhankelijke
meisje tegen haar zin in het huwelijk zou
treden.
Marie was voor Philip heel vriendelijk,
maar toch voelde hij heel goed. dat haar
houding teruggetrokken was; hij kende de
reden van haar terughouding echter en ver
droeg deze in de hoop, dat nog eens de dag
zou komen, dat zij hem haar wederliefde zou
schenken.
Soms vond ze den toestand zoo vreeselijk
dat ze bijna op het punt stond om Philip
te zeggen, dat hét niet kon, dat ze de over
eenkomst van hun ouders niet kon nakomen.
Bijna, doch de liefde voor Ravenford was
vastgeworteld in haar hart als de klimop
zich had gedrongen tusschen de steenen van
het kasteel.
Nu jij thuis bent gekomen en met
Philip verloofd bent, zei mevrouw Merston
moeten we eens gasten vragen.
Lady Marie vond het goed en de uitnoodi-
gingen werden verzonden. De weinige huizen
van den landadel in de streek lagen ver van
elkaar verwijderd, maar er kwamen toch
verscheidene gasten: de graaf en gravin van
Bradfinch, Sir William en Lady Giennny,
Lord Stornoway en zijn dochter lady Emilia,
de Lawleys van Lawley-Court, enz. Allen
namen ze de uitnoodiging aan, want ze
hielden veel van Lady Marie; daarbij kwam
dat Ravenford het belangrijkste landgoed
uit de buurt en een uitnoodiging om binnen
de historische muren te komen, dus dubbel
welkom was. Lady Marie ontving de gasten
in een moderne grijze japon en ze droeg be
halve de Ravenford-juweelen, de diamanten
die ze op haar verjaardag van Philip gekre
gen had. Philip zat natuurlijk naast haar;
zijn prettig gezicht scheen de getrouwe af
spiegeling van zijn afkomst, rang en positie
en zijn bescheidenheid deed hem zeer in
den smaak der gasten vallen.
.(Wordt vervelgcL).
