HAAR OFFER.
Een Kerstvertelling.
HAARLEM'S DAGBLAD WOENSDAG 24 DECEMBER 1930
VIJFDE BLAD
Violet neuriede een liedje en liep ln
haar kamer heen en weer. Zij zou
vanavond Kerstmis gaan vieren in
het groote, statige huls van Sir
William Hornby in Fayfalr. en haar
eaeht-rose zijden Japon lag uitgespreid op
den divan, de kleine schoentjes met gespen
stonden er bij en bloemen voor haar corsage
lagen op een klein tafeltje.
Zij ging zitten, nam een paar lange witte
handschoenen op en begon ze aan te trekken.
De kamer naast deze. was haar slaapkamer.
Door de half-geopende deur was de toilettafel
met den ovalen spiegel in zilveren lijst en
alle glinsterende kristallen toiletbenoodlgd-
heden zichtbaar. Niet ieder meisje had twee
van zulke mooie kamers voor zich alleen,
maar John Alcott ontzegde zijn eenig
dochtertje, zijn afgod, niets.
Eén handschoen had zij aan en dezq scheen
haar goedkeuring weg te dragen. Toen trok
zij hem weer uit en legde hem bij de bloe- 1
men. Toen ze de andere wilde aantrekken,
hier ze opeens haar hoofd op en luisterde.
Er werd aan de deur geklopt.
,3innen", riep ze, verwachtend haar vader
te zullen zien. Het was evenwel haar broer.
„Zoo, ben je ook eens thuis", zei hij met
norsche voldoening. „Het is een zeldzaam
heid, als ik je eens thuistref".
Hij liep naar de haard en keek zijn zuster
aan met zijn somberen blik, waarin zij altijd
wrok meende te lezen.
Violet lachte en ging door met haar twee
den handschoen aan te passen.
„Wel, je hebt mij nooit noodig, Harry. Wat
ben je vroeg".
Hij zei niets, maar keek naar den grond:
zijn schouders hoog opgetrokken, de handen
diep in de zakken. Hij was breed gebouwd;
zijn oogen diep onder zijn opgetrokken
wenkbrauwen. Hij was een jaar jonger dan
zijn zuster, maar er was weinig sympathie
tusschen hen, hoewel Violet al dikwijls ge
probeerd had de kloof te overbruggen, die
er tusschen hen bestond. Het was zoo jam
mer die verwijdering; ze waren maar met
z'n tweeën.
Daar hij bleef zwijgen, ging ze voort met
haar handschoen, onderwijl een populair
wijsje neuriënd. Plotseling liet Harry zich
op den divan vallen.
„O, mijn japon", riep Violet verschrikt. Wees
toch alsjeblieft voorzichtig, Harry. Sta op, hij
verkreukelt heelemaal".
Hij gehoorzaamde mopperend, zij trok de
Japon weg, nam deze mee- naar de slaap
kamer en sloot de deur toen ze weer binnen
kwam. Harry zat voor zich uit te staren met
saamgeknepen vuisten; toen liet hij plotseling
zijn hoofd zinken met een onderdrukten
snik.
Violet ging dichter bij hem zitten. „Wat
scheelt er aan?", vroeg ze, terwijl er een kil
gevoel van iets vreeselijks over haar kwam.
„Wat is er gebeurd? Zeg het me; Ik zal je
helpen als lk eenigszins kan."
■Hij hief het hoofd op en keek haar aan;
onderzoekend en met angst in zijn blik.
„Wat is er?" herhaalde het meisje en on
bewust was zij zachtjes gaan spreken.
Hij nam een van de lange suède hand
schoenen op en begon die in stukken te trek
ken. terwijl hij wanhopig naar woorden
zocht
Zij liet hem zijn gang gaan en zag met
een gevoel van huivering naar hem. Zóó was
hij nog nooit geweest. Ze ging dichter naar
hem toe.
„Je tobt ergens over. Laat mij Je helpen;
als ik het kan. zal ik het doen".
Met een heftige beweging keerde hij zich
naar haar toe.
„Meen je dat?.... Als je wilt. kun je. Jij
bent de eenige, die mij kunt redden, Violet,
help me; o. help me toch!"
Hij strekte zijn handen uit en greep de
hare zoo vast dat ze een kreet van pijn gaf.
Hij liet ze eensklaps los en sprong op.
„Woorden, 'alleen maar woorden", zei hij
bitter. „Je meent het niet. Als je alles gehoord
hebt zul je wel terugkrabbelen Ik ben nu
eenmaal het zwarte schaap en jij het lieve
lingetje Violet! Vader Is gewoon gek op je.
Hij is trotsch op je, omdat de menschen
vinden, dat je mooi bent. Ik ben leelijk, plomp
zooals hij zelf en niet wat je noemt een
charmante vent. Hij houdt mij krap. alleen
om mij aan te sporen. Hij dwingt mij om in
den handel te gaan. terwijl Ik er een afschuw
van heb en hij wil mij niet naar buiten laten
trekken, waar ik het toch ook probeer en
kan. Enfin, ik was gek, toen ik het deed,
maar als hij mij anders behandeld had...."
Hij brak zijn zin af met een onderdrukten
snik, liep naar het venster en keek naar
buiten in het sombere licht van den grijzen
wintermiddag.
Het was altijd jalouzie geweest, die vage
wrok in zijn oogen, bedacht zij. Had zij dat
maar eerder begrepen.
Zij stond op, ging naar hem toe en legde
haar hand op zijn arm.
„Ik zal doen wat ik kan om Je te helpen,
Harry. Vertel me maar precies wat er ge
beurd Is. Heb je iets verkeerds gedaan?"
„Valsche handteekeningen gezet!" Nauwe
lijks hoorbaar kwam het over zijn lippen.
„Ik teekende een chèque met den nakm
van iemand anders, het kan ieder oogenblik
ontdekt worden morgen misschien, en dan
Violet hij zweeg, er voor terugschrik
kend om zijn gedachten onder woorden te
brengen.
„Wiens naam? Die van vader?" hijgde
Violet.
Hij schudde het hoofd. „Van Clinton."
Het meisje uitte een scherpe kreet.
„Zijn chèqueboek lag op tafel," ging Harry
toonloos voort, „hij was uitgegaan zijn
handteekening is zoo eenvoudig om na te
maken zonder krullen heel eenvoudig
en gewoon".
Het eerste oogenblik was Violet te ontzet
om te spreken. Toen zei ze langzaam:
„Wat moeten we in 's hemelsnaam begin
nen? Hij is zoo hard daarvan ben ik zeker.
Hij is hard. De schande voor vader! Hij was
altijd zoo trotsch."
„Het ls zijn schuld." zei de Jongen met
hartstochtelijke hardnekkigheid. „Hij hield
me zoo gruwelijk krap. Ik wou geld hebben
Ik wel. ik had willen speculeeren zij
zeiden mij dat er geen gevaar was. dat lk al
leen maar winnen kon. Maar dat Is falie
kant uitgekomen."
Maar Violet lette niet meer op wat hij zei.
In haar verbeelding zag ze Hugh Clinton's
gezicht, met de harde lijnen erin, met de
strakke lippen en krachtige kin het ge
zicht van een man. die een misstap niet licht
zou vergeven. Zij had Clinton den laatsten
tijd heel veel ontmoet; op bals, diners en in
den schouwburg. Hugh Clinton scheen altijd
tegenwoordig haar weg te kruisen, groot,
ernstig, koud. Zij wist, dat hij haar bewon
derde en meer dan dat en den vorlgen
avond had zij nog Juist weten te voorkomen,
dat hij haar zijn liefde had verklaard. Toch
was Violet, ondanks haar ontzag voor zijn
ernst en zijn strakheid niet geheel afkeerig
van zijn bewondering. Maar met hem trou
wen neen. dat was een denkbeeld waarmee
ze zich heelemaal niet vertrouwd had ge
maakt.
Harry was bij Clinton op kantoor en had
toegang tot de kamer van zijn chef. Clinton
was een humaan patroon, maar hij ver
wachtte goed werk van al zijn ondergeschik
ten.
Harry keek zijn zuster aan als zocht hij
zijn toevlucht bij haar en bij haar alleen. Zij
kneep zenuwachtig haar handen ineen.
„Wat kan ik doen? Laat ik er met vader
over spreken. Misschien zal meneer Clinton
niet zoo hard zijn. Hij mag vader graag. Fo
het ls Kerstmis; dan zijn de menschen altija
vergevingsgezind gestemd.
Harry liet een minachtende lach hooren
en stond op.
„Clinton ls hard. maar vader is vijftigmaal
harder. En of het Kerstmis is of niet: daar
van zal hij zich niets aantrekken. Als dat
alles ls wat je voor me kunt doen. dan is
het verloren moeite dat ik Je alles verteld
heb."
Hij liet zich weer op den divan vallen en
vervolgde:
„Kijk eens. Violet. Clinton is dol op Je.
Ontken het maar niet, iedereen die oosen
heeft kan het zien. Begrijp Je nu wat ik be
doel? Als Je belooft met hem te trouwen, zal
hij zijn mond wel houden.
Violet sprohg uit haar stoel; haar gezicht
gloeiend van verontwaardiging.
„Hoe durf je!" riep ze uit. „O, hoe durf je!
Waarom moet mijn leven bedorven worden,
omdat jij
Hij maakte een hulpelooze beweging.
„Zie Je nu wel, dat je het niet ernstig
meent, dat Je me wilt helpen," zei hij met
droef verwijt ln zijn stem.
Er was ln de verslagen figuur van haar
broer iets, dat haar diep trof Was het de
stemming van het naderende Kerstfeest, die
haar week en licht-ontroerbaar maakte? Ze
ging op haar broer toe en pakte hem bij den
arm.
„Wacht Harry," zei ze. .Xaat me even na
denken. Maar waarom vroeg je me niet eer
der te helpen. Vader zou je misschien het
geld wel gegeven hebben."
„Ik geloof er niets van. In leder geval; ik
koos den anderen weg. Ik was gek, dat geef
ik toe, maar niemand scheen om mij te ge
ven. Ik ben altijd een soort verschoppeling
geweest, altijd alleen; ik geloof, dat het wel
anders was geweest als moeder niet gestor
ven was. Vader heeft het nooit op mij begre
pen gehad, misschien omdat moeder stierf
toen ik geboren werd. Of omdat ik net zoo
plomp en grof ben als hij zelf en niet zoo'n
aristocraat als jij. Maar is dat mijn schuld?"
Zijn gezicht was een oogenblik kramp
achtig verwrongen. Violet, vol diep medelij
den, begreep hem voor het eerst van haar
leven. Zij stak haar hand uit en greep de
zijne, die bevend naar haar uitgestoken
werd. Als kleine kinderen zaten zij een
poosje zwijgend hand in hand en toen Vio^t
begon te spreken, was het jeugdlg-vroolijke
uit haar stem verdwenen.
„Luister Harry," zei ze. „Ik zal doen wat ik
kan om je te helpen! Ik wilde, dat we elkaar
altijd beter begrepen hadden. Maar nu zal
ik doen wat ik kan terwille van jou en van
Vader."
Haar stem brak ln een snik.
Hij ging naar de deur. onhandig, zonder
naar haar te kijken diep beschaamd. Hij
opende de deur aarzelde even en toen, on
vast, liep hij de gang ln.
Het groote. weelderige huis van Sir Wil
liam Hornby was vol gasten en er heerschte
een echt-feestelijke, blijmoedige stemming.
De rood-omkapte lampen, de hulst en de
mistletoe schiepen de ware Kerstmis-sfeer.
Hugh Clinton had den heelen avond het ge
zelschap van Violet Alcott gezocht en einde
lijk had hij gelegenheid gevonden haar mee
te nemen naar een rustig hoekje en had hij
haar gezegd, wat hij sinds weken op het hart
had. En zü had het antwoord gegeven, dat
hij zoo vurig begeerde en dat Harry van
schande moest redden. Haar ziel kwam ln
opstand, want .ofschoon ze tegen den stren
gen. koelen Hugh Clinton met respect opzag;
ze realiseerde zich. dat ze hem niet aannam
uit de volheid van haar hart, maar met een
bijoogmerk
En Hugh, van zijn kant. in de volheid van
zijn geluk ontveinsde hij zich niet. dat er een
zekere koele gereserveerdheid was in het
meisie. dat zoo juist beloofd had zijn vrouw
te zullen worden.
,.Je behoeft niet zooveel van mij te houden
als ik van jou houd", zei hij een beetje aar
zelend. maar lk zweer je. dat er een tijd
zal komen dat je van mij houden zult".
Hij verlangde er naar om haar in zijn ar
men te nemen om haar te kussen; maar hij
eing rustig naast haar zitten en legde zijn
hand over de hare, die in haar schoot lagen.
Bij deze aanraking schrok ze op en het ont
ging hem niet.
„Je bent toch niet op een .of andere manier
gedwongen?" vroeg hij, „door je vader, mis
schien?"
Ze schudde het hoofd. Maar inwendig
vroeg Violet zich af of het niet beter zou zijn
om hem alles te zeggen; zichzelf en Harry
aan zijn genade over te leveren. Maar hij be
gon weer fce praten en daarmee verdwenen
haar vage goede voornemens.
„Je vader zal, geloof ik, blij zijn dat wij
gaan trouwen", zei Clinton langzaam. „Hij
sprak er mij over toen hij merkte dat ik van
ie hield. Hij heeft je toch heusch niet op de
een of andere manier geforceerd?"
Violet maakte haar handen vrij van de zij
nen en zat rechter op. Zij moest haar rol be
ter soelen.
..Vader zou me niet tot iets dwingen, dat ik
zelf niet zou willen. Hij heeft er geen woord
over gezegd. Hijhij zal verrast zijn.
ik denk, dat hij het wel heel prettig zal vin
den".
Er viel een kort stilzwijgen en toen ging ze
voort
„Wat ik voor Je voel is op h°t oogenblik
misschien meer respect dan liefde, ik ken
je nog maar zoo kort maar ik voel dat je
gelijk hebt en dat ik mettertijd veel van je
gaan zal houden. Maar je wilt toch niet zoo
heel gauw trouwen? Vooreerst zeker nog
niet? Ik moet eerst aan de gedachte wennen".
Hij schudde zijn hoofd, verbaasd en te'eur-
gesteld. maar hij wist tenslotte zoo weinig
van vrouwen af en hij eerbiedigde wat hij als
beschroomdheid beschouwde.
„Wanneer Je wilt. Ik zal probeeren niet
veelelschend te zijn. Ik zal je zelfs niet vra
gen mij een kus te geven".
„O, neen!" Ze schoof een beetje achteruit
hevig kleurend. Toen als ln een plotselinge
Ingeving, waarvan zij zich geen rekenschap
gaf, ging ze dichter naar hem toe en hield
als een kind haar gezicht naar hem op. Hij
bukte zich en kuste de ha1! afgewende wang
heel zacht, terwijl hij zijn vuisten kramp
achtig samenkneep.
Hugh bracht het meisje op haar verzoek
weer naar het gezelschap terug, maar ze
voelde zich te bezwaard en te bedrukt om
het lang tusschen de vrooMjke. feestelijke ge
stemde gasten te kunnen uithouden. Ze
vroeg haar vader haar mee naar huls te ne
men ze was moe en had hoofdpijn zei ze
en John Alcott. die van Clinton het nieuws
gehoord had. verklaarde de agitatie van zijn
dochter daaruit. In den auto die hen naar
huis bracht gaf hij zijn groote ingenomen
heid met de verloving te kennen dat was
het mooiste Kerstcadeau, dat Violet hem had
kunnen geven, zei hij.
Ook Hush Clinton b^ef niet lan-g, een half
uurtje na Violet's vertrek ging ook hij heen
en door den killen nacht ging hij te voet
naar zijn huis terug, in ernstig gepeins ver
zonken. Hij was diep gelukkig dat Violet hem
had aangenomen, maar haar koele terug-
houdlne wierp een donkere schaduw over zijn
geluk. Wat kon het me'sje toch hebben?
vroeg hij zich telkens met een beklemd ge
moed af.
Nog steeds in gedachten liep hij de stoep
op en stak den s'eutel in de voordeur, ging
zijn stille huis door naar zijn studeerkamer
waar hij meestal zijn eenzame uren sleet. De
bedienden wachtten nooit op hem. Het licht
was op toen hij binnen kwam en uit een ge-
makkelijken stoel stond iemarfti op om hem
te begroeten. Tot zijn onuitsprekelijke verba-
zlne was het Harry A'.cott.
..Zoo. Alcott. ben jij het? vroeg hij. op den
jongen toeloooend met uitgestoken hand.
Maar Harry deed of hij die niet zag; hij had
zijn handen diep in zijn zakken zijn gericht
was vaal, zijn oogen hadden roode randen
hii was het toonbeeld van diepe el lende.
Clinton, die hem op kantoor had genomen
op John Alcott's verzoek, wist eigenlijk niet
veel van den jongen af; hij vond hem een
echten slungel. Maar nu was hij de broer
van het meisje, waarmee Hugh ging trou
wen; dat maakte de zaak wel anders en toen
hij zijn onverwachte bezoekers cvns goed
opnam, zag hij echt verdriet en een geweldi
ge tragedie in de oogen van den jongen.
Harry keerde zich met zichtbare moeite naar
Clinton toe. als om zichzelf aan te sporen te
zeggen wat hij op het hart had.
Op een zijtafeltje stond een blad met een
whisky flench, een syphon spuitwater en een
kistje sigaren. Clinton zette het tusschen
hen in en noodigde Harry met een handbe
weging uit zich te bedienen, maar de jongen
bedankte.
,Jk zou stikken." mompelde hij. Hij had
altijd moeite om zijn woorden te vinden,
maar nu leek het hem haast onmogelijk.
„Ik ben gekomen om op te biechten."
kwam er eindelijk uit. „Hindert het u als ik
rondloop, terwijl ik zeg wat wij op het hart
Ugt? Ik geloof dat het mij dan minder
moeilijk zal vallen."
„Zooals je wilt, natuurlijk," antwoordde
Clinton verbaasd, niet begrijpend waar zijn
bezoeker heen wilde. Hij ging zitten, nam een
sigaar, stak deze aan en keek vol aandacht
naar den zenuwachtigen jongen.
Met inspanning van al zijn geestkracht,
slaagde deze erin zijn bedremmeldheid van
zich af te werpen en ln een vloed van woor
den haast onsamenhangend door de hevig
heid waarmee ze geuit werden, vertelde
Harry de heele waarheid. Voor het eerst in
zijn leven misschien sprak hij vloeiend de
verongelijking en achteruitzetting die jaren
lang in zijn ziel hadden gebrand, verbrak
alle grenzen en de wilde stroom van zijn leed
gleed langs Clinton, die met diep medelijden
voor den jongen vervuld was. Hij vergat een
oogenblik, dat het Violet's broer was, hij was
een medemensch. die folterende zieleangsten
had uitgestaan en die tenslotte nog maar
een jongen, een stuntelige hulpelooze jongen
was.
Toen Harry eindelijk bulten adem ophield,
stond Hugh op, pakte den spreker bij den
schouder en duwde hem in een stoel. Harry
liet zijn armen op de tafel vallen en begroef
zijn hoofd er in, terwijl krampachtige snik
ken hem deden schudden. Clinton legde
hem de hand op den schouder.
„Ik zal die geschiedenis met de chèque
vergeten. Harry- Je zult zooiets nooit weer
doen, daarvan ben ik overtuigd. Ik wilde dat
je maar bij mij was gekomen voordat je het
gedaan had, als je zoo bang was voor Je
vader. Over die schuld worden wij het wel
eens; Je kunt mij het geld in gedeelten
terugbetalen. En lk zal mijn best doen Je
vader te overtuigen dat een leven op het
land veel beter voor je Is dan op een kantoor
in de City. Ik ken eer aardige kerel, die een
boerderij heeft en blij zal zijn met zoo'n
flinke, groote vent als Jij bent. Daar zal Je
goed vooruit komen, dat is je element. Ik
ben blij. dat je bij mij gekomen bent; het
blijft alleen jammer dat je niet eerder ge
komen bent; het blijft alleen jammer dat Je
niet eerder gekomen bent."
Harry zat rechtop en bedekte zijn onaan
trekkelijk gezicht met zijn hand.
„Gisteren zou U het niet zoo opgenomen
hebben", zei hij langzaam; „vanavond bent
u anders. Ik kan niet uitleggen wat ik De-
doel, en ik ben niet meer bang voor u;
ik was het wel, toen ik naar u toeging, maar
of ik wilde of niet, ik m o e s t u de waarnela
vertellen, op gevaar af dat u me aan de po
litie zou overgeleverd hebben, omdat het
tegenover Violet zoo innig-gemeen was- Maar
dat zag ik later pas in.
Clinton's sigaar was uitgegaan en toen hij
deze weer aan wilde steken beefde zijn hand
en de lucifer viel op den grond.
„Je zuster? Wat heeft zij met de zaak uit
te staan? Dit is iets tusschen jou en mij
zij hoeft er niets van te weten."
„Zij weet het. Ik heb het haar vanmiddag
verteld, ze zei dat ze me wilde helpen als ze
kon
Hij hield plotseling op, geschrokken door
den blik in Clinton's oogen.
„Ga door!" klonk het schor.
„Ik zei haar dat zijdat uHij
zweeg verward.
„Vooruit!" drong Clinton nerveus aan.
„Dat u razend veel om haar gaf. en", de
jongen snakte naar adem. ..later begreep ik
hoe intens-lag het was om haar zich te laten
opofferen voor wat ik gedaan had. En daar
om ben ik hier gekomen om schoon schip te
maken."
Clinton had een gevoel alsof de kamer om
Ihem heen draaide. Een blinde woede greep
hem aan. Hij staarde den spreker aan met
oogen vol smart en ongeloof. Toen hij den
verbaasden blik van den jongen ontmoette
kreeg hij zijn zelfbeheerschlng terug en
lachte heesch.
„Je deed beter nu maar naar huis te
gaan," zei hij zoo kalm als hem mogelijk
was. ik zal om die boerderij denken, goe-
dennacht-"
Hij ging naar den haard en wachtte tot hij
de voordeur hoorde dichtslaan. Dus dit was
dus de reden geweest dat Violet zijn aanzoek
had aangenomen. Met sombere oogen staar
de hij in het grillig vlammende vuur. En hij
bleef ritten staren tot de Kerstnacht, die
hem het hoogste geluk en de diepste ontgoo
cheling had gebracht, week voor den grau
wen wintermorgen. En toen was rijn besluit
genomen: hij zou gestand doen wat hij haar
vanavand gezworen had; de tijd zou komen
dat ze hem waarlijk zou liefhebben. Een
schoone Kerstgedachte: gevende, niet vra
gende liefde, die wederliefde wekt.
De maanden gingen langzaam voorbij. Harry
had allang zijn werk op de boerderij gevonden
een honderd mijl verwijderd van het leven
dat hij haatte. Het ging hem goed: hij schreef
opgewekte brieven aan zijn zuster. Hij had
met het verleden afgedaan.
Hugh Clinton had woord gehouden: hij
bleef Violet trouw en verdroeg haar koelheid
met geduld en vriendelijkheid, nu hij zich
een vast doel voor oogen had gesteld. Ze ont-
moeetten elkaar geregeld en John Alcott
merkte niets van hun zonderlinge verhouding.
Het verbaasde hem alleen nu en dan, dnt
Clinton niet over trouwen sprak; rn zijn tijd
waren jonge menschen zoo geduldig niet,
vond hij. maar aan den anderen kant, was
hij blij, dat hij zijn dochter nog een poosje bij
zich mocht houden en hij had het te druk om
veel in het vraagstuk te verdiepen.
Violet was zelden thuis; zij gunde zichzelf
geen tijd om na te denken. En waar ze ging.
was Hugh, ernstig, geduldfg, vol kleine zor
gen voor haar. Over het geval met Harry
hadden ze nooit met elkaar gesproken, maar
ze voelde bij intuïtie, dat hU begreep, dat zij
zijn aanzoek aangenomen had met een bijbe
doeling. Het vervulde haar met een soort
bewondering voor hem. dat hij ondanks deze
wetenschap zoo vriendelijk en vol geduldige
liefde bleef en bij haar gevoel van respect
voor haar verloofde, kwam nu ook een zach
ter stemming. Maar gewonnen geven kon ze
zich niet.
Toen moest Hugh voor zijn zaken voor
langen tijd naar Amerika en Violet, gekweld
door de warreling van haar gevoelens, be
schouwde zijn maandenlange afwezigheid als
een verlossing. Toen hij terugkwam, was het
winter en koud mizerlg Novemberweer. Toen
hij weer een paar dagen in Engeland was,
werd hij riek. Influenza, gevolgd door long
ontsteking. John Alcott, die hem bijzonder
graag mocht, bezocht hem geregeld, en Violet
hoorde van haar vader hoe het met hem
ging, want Clinton voelde zich te ziek om
haar bij zich te hebben, had hij gezegd. Hij
scheen niet te willen dat het meisje hem
in zijn zwakheid zag. Zijn toestand was ver
scheidene dagen levensgevaarlijk en toen efn-
delljk het eerste gevaar voorbij was, kon hx»
maar niet op krachten komen.
John Alcott kwam eens op een avond
thuis, bezorgd en verward.
„Hij is vandaag een poosje beneden ge
weest." zei hij tegen Violet. „In de studeer
kamer. Hij ziet er uit als een geest".
„Vroeg hij naar mij?" Violet zat in een
donkeren hoek van de kamer, zoodat haar
vader haar niet zfen kon. maar iets in haar
stem verried haar ontroering.
„Neen; nu ik er over nadenk vroeg hij
niets. Ik zei dat Je wel blij zou zijn als Je
hoorde dat hij beneden was geweest en dat
Je hoonte hem spoedig weer te zien".
„Ja?" Violet's handen lagen ineengeklemd
op haar schoot. „En wat zei hij?"
„Niets", moest Alcott erkennen; .Jets".
E eneedachte kwam ln hem op toen Violet
niets meer zei.
„Hebben Jullie twist gehad?"
„Neen", antwoordde Vilolet kalm. „niet be
paald twist; maar hij heeft gelijk als hij
boos Is. Neem mij morgenmiddag mee naar
hem toe. Telefoneer dat fk met u meekom".
De volgende dag was de middag vóór Kerst
mis Juist één jaar na den avond, dat Violet
haar offer voor haar broer en haar vader
had gebracht. Wéér was het een grauwe win
termiddag toen ze met haar vader naar
Hugh's huis ging.
Tot groote voldoening van zijn verpleeg
ster scheen Hugh den volgenden dag meer
be'angstelling voor alles te toonen. Hij stond
er op geheel gekleed te worden gaf order dat
er in de studeerkamer voor hulst en mlsletoe
gezored moest worden en stribbelde tegen
dat hii op de divan moest liggen. De thee
stond klaar bij den vroolijk-brandenden
haard toen Violet binnenkwam.
„Ik kom haar over een uur weer halen", zei
John Alcott od den dremoel van de deur. „Ik
heb een belangrijke conferentie. Laat hem
niet te veel praten. Violet!"
De deur werd gesloten; zij waren nu alleen.
Clinton, die zijn zwakte verwenschte, pro
beerde hooger in de kussens op te gaan zit
ten. Vio'et was geschrokken door de verande
ring in hem. Mager en grauw, met holle oogen
ze zou hem biina niet herkend hebben. Hij
stak zijn hand uit; trachtte te glimlachen,
toen ze de hare er ln legde Hij vond dat z>j
bleeker was dan anders: hii wierp een snél
len blik op heel haar liefelijke persoonlijk
heid; haar oogen stonden vol tranen.
Hij verbrak eindelijk de stilte.
..Lief van je om te komen. Er ls iets dat
lk je zou willen zeggen. Zou je Je stoel Iets
meer naar hier toe kunnen zetten, dat lk je
beter zien kan?"
Zil gehoorzaamde zonder iets te zeggen.
„Ik zal weer voor een heelen tijd cm reis
moeten om volkomen te herstellen, zegt de
dokter", ging hij voort, „maar \oor ik ga. wil
lk Je niet alleen je vrijheid teruggeven, maar
je ook vergeving vragen. In al die lange, een
zame dagen met. den dood voor oogen en ook
toen lk weer aan het herstellen was. 1ik
alles ln een heel ander licht gaan zien. Ik
heb niet het recht je tegen je wil aan mij te
binden. Huil niet, ik geef Je je vrllheld weer.
Waarom zou ik je leven bederven?"
„Ik huil niet", antwoordde het meisje moei
lijk". ten minste niet om de reden die jij
denkt. Het- kan zijn dat je b'ij bent als je van
mij verlost bent. maar ik verlang mijn vrij
heid niet terug".
Zij liet haar zachte oogen vol tranen op
hem rusten en toen wist hij. met een schok
van vreugde, dat het langverbeide oogenblik
gekomen was. het oogenblik dat haar liefde
voor hem wakker was geworden. Hii eing iets
rechter op zitten, zijn gezicht spookachtig,
„Breng mij niet tot andere gedachten.
Violet; ik zal je nu niet aan je woord houden
je tymt vrij. Ik zal het je niet weer lastig
maken'
Hij sloot de oogen en het volgende oogen
blik voelde hii haar hand ln de zijne, vast en
warm en trillend. Hij opende de oogen. Violet
schoof haar stee! vlak naast hem. hij stak
?Un hand naar haar uit en zijn vingers slo
ten zich over de hare.
„Ik heb je leelijk behandeld", stamelde ze
..Neen, laat mij vertellen. Ik had geen rech;
je voor Harry op te offeren. Ik had den eer
lijken weg moeten bewandelen, en Je moeten
vertellen wat hij gedaan had. Ik kende je
niet genoeg. Het is mijn straf geweest dat j«
mij nooit wat gevraagd hebt. je hebt vurige
kolen op mijn hoofd gestapeld en in mijn
hart wiide ik niets liever dan dat Je geed
van mij dacht o. hoe verlangde ik dat".
HU leunde naar haar toe en aarzelend
bracht hij haar zachte hand naar zijn lip
pen. Zij kleurde en weer kwamen de tranen
in haar oogen.
„Maar Je zult wel niet erg goed over mij
denken, wel?" vroeg ze bijna fluisterend.
„Ik houd van Je", antwoordde Hugh lang
zaam. Ilk wist dat wat Je gedaan hebt. tegen
Je natuur streed, tegen je heele wezen en ik
heb vurig gehoopt, dat dit oogenblik komen
zou. Violet, dat lk door geduldige liefde Jouw
liefde wekken zou. Want zoo ls het toch. niet
liefste? Kunnen we niet opnieuw beginnen
en een streep halen door wat er gebeurd
is?"
Haar oogen, nu helder en schitterend, keken
ln de zijne, vertelden hem de waarheid. Hij
trok har naar zich toe en hun lippen ont-
moc.ten eikaar.
„Toen ik hoorde dat Je riek was", zei ze na
een langdurige stilte, „wist lk dat ik Je lief
had en ofschoon lk tegen dat nieuwe gevoel
streed, werd mijn liefde sterker en sterker,
tot lk voelde dat als Je stierf
ZIJ sidderde bij de gedachte en maakte haar
zin niet af. I.n een opwelling van zelfverwijt
drukte zij haar lippen op zijn doorschijnen
de hand. „Nu wil lk je heipen om weer gauw
heelemaal beter te worden, Hugh. Kunnen
we niet
„Ja?"
„Kunnen we niet gauw trouwen, zonder
veel drukte en dan naar een of ander rustisr
zonnig plekje gaanwij tweeën samen?
Ik wil zoo goed voor Je rijn. Vind Je het pret
tig mij bij je te hebben?"
Hij kust te haar, een glans van geluk op zijn
bleek gezicht.
.JU hebt mUn heelen kUk op het leven
veranderd. Een uur geleden kon me niet
schelen wat er met me gebeurde en nu
Violet bedenk eenswij samen!"
En toen viel er weer een stilte in de sche
merige kamer, waar alleen de gloed van het
haardvuur lichtte en waar de waarachtige
Kers:stemming was.... vrede.... en welbe
hagen!
LANGS DE STRAAT.
Kerstmis.
Het lUkt soms een wreede bespotting....
Gisteravond was de hemel helder, strak
en vol met sterren die flonkerden en pinkel
den. daaronder lagen de witte hardbc vroren
velden vredig en stil. Een Kerstnacht..»
Vanmorgen schitterde de rUp aan de boo-
men en de zon scheen stralend uit een wln-
terschen blauwen hemel; van uit do verte
kwam wat klokgeklepel aangodelnd en de
menschen liepen voorbU. diep in hun Jas
kragen gedoken. Een Kerstmorgen
Voor de deur staat een man met een moe,
kleurloos gezicht en ringt met een kapotte
stem van het kindje, dat ondanks alles zoo
„wcllecome" was. Er hangen flarden bU zUn
jas en tegen zijn arm ligt slap en roerloos
een kind met een blauw gezichtje en oogen,
die JammerlUk flets en dof uit hun rood
omrande kassen kijken. Ook een kind. Maar
het ls de vraag of het welkom geweest is.
Op den tochtigen hoek van een plein staan
een man, een vrouw en een kinderwagen,
waaruit het zwakke gehuil van twee zielige
ondervoede kinderen als een aanklacht langs
de menschen heen naar den blauwen hemel
opstUgt. De vrouw ls nog Jong en ze ringt
met een trillende stem, waarachter de tra
nen kroppen; haar handen heeft ze voor zich
Ineengeklemd tot de magere knoken wit zien.
De man kUkt haar niet aan; hU staart voor
zich uit en zUn tanden staan krampachtig
vastgebeten ln zUn onderlip.
ALs het donker al begint te vallen, staan
voor een stralende kerstmis-étalage drie kin
deren. Een Jongen van zes, en twee meisjes
van acht en drie. Kinderen met een vader
en moeder, die hun de klee.ren niet kunnen
geven, die ze noodig hebben die hun
tanden krampachtig op elkaar hebben ge
klemd om hun rillen te bedwingen en die
staren, staren, naar het moois, dat niet voor
hen is, met wUd open" verblufte oogen en een
druppel aan hun verkleumde roode neuzen.
Ze zeggen niets, ze Juichen niet, ze hebben
alleen maar elkaar vastgegrepen en kUken.
Het jongste meisje, stralend van verrukking,
volmaakt onpartijdig, zonder ecnigo rancune
of afgunst, alleen maar weg van bewondering
voor zooveel moois. Het jongetje wat kalmer,
wat geresigr.eerder. half wenschend, dat
zoo iets nu ook eens voor hem weggelegd was
en toch wel zeker weiend. dat daar geen
kans op is. Maar tusschen hen ln staat het
oudste meisje, een kind van acht. met een
wUs oude vrouwengezichtje en ze staart,
zooals ik nog nooit een kind van acht ergens
naar heb zien staren. Verbitterd, tot in de
diepste diepten van haar kleine kinder
hartje verongelukt en miskend, omdat zU van
dat alles uitgesloten ls. met een haat tegen
alles tegen de kou, tegen de stralende
winkels, tegen de kerstmisstemming, die
overal hangt, tegen de menschen. de wereld
en de macht, die haar dwong dit ellndige
leven te lelden, waarom ze niet gevraagd
heeft en dat ze verafschuwt. En plotseling,
met een kreet, die bUna een onderdrukte gil
is. grijpt ze de twee verblufte anderen beet,
en ze trekt weg, sleurt ze weg. omdat ze
het zelf niet langer verdragen kan. En ergens
ln een steegje valt ze neer op een stoep, en
huilt, gierend, stikkend ln haar verdriet,
uitkreunend haar ellende, omdat ze niet
weet, waarom zU niet en zooveel anderen
wel Een kind van acht
Kerstfeest der armen. Boven de wereld
staan de sterren en gieten de wUdlng van het
kerstverhaal in zachte milde teugen uit over
de menschen. Er werd eens een mensch
geboren, die alles gaf, wat hU te geven had,
en nog was hst niet genoeg. Het zal wel nooit
genoeg zUn. wat we ook geven. Als we het
alleen maar een beetje minder wreed kunnen
maken.
W. T,
