DE VERBODEN STAD
DE KLEEREN MAKEN
DEN MAN
HAARLEM'S DACBLAD
ZATERDAC 28 MAART 1931
prins Stanislaus, die met de juweelen ver
dwenen Is. Ook de generaal en Lydia zijn alles
kwijt. De oude man overleeft dit niet. Lydia
neemt haar intrek in hetzelfde pension waar
Iwan woont. Deze heeft als daglooner werk
gevonden en hij begroet met vreugde de
woorden van Lydia. als zij zegt: Terug naar
Rusland. Na een lange reis passeeren ook
zij de Russische grens en daar, op eigen bo
dem. vinden deze twee menschen elkaar.
Dit is een heel goede en indrukwekkende
film, waarin de hoofdrollen vervuld worden
door Mady Christians (Lydia) en Wilhelm
Dieterle (Iwan).
PALACE.
Hallelujah! Hoogst belangweK-
kende film over het neger
ras.
Deze merkwaardige film is er een voor de
fijnproevers onder de filmliefhebbers. De
genen. die alleen naar de bioscoop gaan om
zich eens echt te laten amuseeren. zullen in
Hallelujah worden teleurgesteld en hoogst
waarschijnlijk het accent verkeerd leggen. Ze
zullen bijvoorbeeld lachen, zooals ook Vrij
dagavond bij enkele bezoekers voorkwam, bij
ernstig bedoelde passages. Gebrek aan vol
doende Inzicht en begrip zal hier wel de oor
zaak van zijn.
In deze film wordt wel heel duidelijk ge
demonstreerd hoe ver het negerras van het
blanke ras afstaat.
Daar fn de ..Zaterdagavond" een uitvoerige
bespreking door L. A. van Hallelujah wordt
gegeven, kunnen we volstaan met naar dit
artikel over deze prachtige film te verwijzen
cn het andere deel van het programma be
spreken.
Er prijkt natuurlijk weer op het programma
een geluldsteckenfilm van Max Fleischer, ge
titeld Noah's Lark; een van de geestfgste
fragmenten hiervan is o.i. het in marsch-orde
optrekken van de verschillende dieren, dat
vooral door de onderlinge opstelling tot een
groot succes wordt.
Het Ufatoon Journaal en het Holland's
Nfeuws geven mooie ook zeer actueele
beelden.
Op het tooneel brengen de Gebroeders Go-
dell het publiek ln bewondering en verbazing
door hun zelzame beheersching van lichaam
en spieren.
REMBRANDT-THEATER.
„De vlucht naar het geluk". Op
het tooneel Wladimir Picque trio."
Het „Wladimir Picque Trio" is langzamer
hand eèn Nederlandsch trio geworden! Wie
kent den naam niet van dit ensemble, dat
zich reeds vele malen voor de luistervinken
deed hooren, en een vaste jaariijksche gast
is in het Rembrandt Theater?
Ook nu weer had het trio zeer veel succes
met zang, ballalakai, voortreffelijk accom
pagnement aan den vleugel in een zeer vir
tuose demonstrtie op de harmonika, welk
Instrument thans en vogue is.
Van het voorprogramma vermelden wij
zeer interessante geluidsopnemingen van
Prof. Einstein in Pasadena, en van koning
Alfonso in Madrid .De geluldsteekenfilm van
deze week is een „thriller" een groteske ge
heimzinnigheid, rijk aan bijzonder geestige
vondsten.
Het hoofdnummer heet „De vlucht naar
het geluk". Een Amerikaansche film van het
oppervlakkig-amusante en min of meer
sensationeele en sportieve soort. Rod La
Rocque stelt hier een bijzonderf rijke jonge
ling voor, die behalve over een millionnairs-
jacht de beschikking heeft over een reeks
sportieve jongedames, die hem vanwege zijn
mUlloenen dollars zeer begeerenswaard vin
den. Eén dezer meisjes meent zeker van haar
zaak te zijn, doch een vliegster (Billy Dove)
wint zonder het te willen de liefde van den
rijken jeugdigen vrijgezel. De miskende stelt
alles ln het werk om een huwelijk tusschen
de uit de lucht gevallene en den millionnair
te verhinderen, maar zij slaagt niet al zorgt
zij voor complicaties die ons zeer vermaken
en die middels een vliegmachine en andere
moderne dure middelen worden opgelost.
Een amusante vertooning, goed spel en veel
geraffineerde jazz muziek. Ziehier een drie
tal voorwaarden die een garantie zijn voor
succes.
DOOR
Mme ALEXANDRA DAVID-NEEL
EEN ONTMOETING MET ROOVERS.
GpS&SF»
Het klooster Na-churg in Lhasa,
Denzelfden ochtend nog iets verder op onzen
weg hoorden we opnieuw van een ponpo
(chef) door een soldaat die naar beneden
kwam om afgelost te worden.
Deze pönpo was de bergketen aan het
overtrekken, dien wij juist begonnen te be
stijgen. Het nieuws verschrikte ons. Ontsnap
pen was niet mogelijk. Het pad liep langs een
steile helling, waarop geen schuilplaatsen
waren. De naderende beambte zou ons bedden
zien. Zonder twijfel zou hij ons ondervragen.
Deze mannen van Lhasa van wie velen
komen op de Engelsche posten in de Hima
laya en zelfs in Indië. hebben dikwijls blan
ken gezien en zijn veel schranderder in het
ontdekken van blanken dan de gewone be
woners van Oost- en Noord-Thibet. Hoe het
zij, we konden de ontmoeting niet vermijden.
De volgende uren waren een verschrikke
lijke geestelijke foltering, wij wachtten op
een geluid dat de komst van de gevreesde
verschijning zou voorafgaan en keken onder -
tusschen wanhopig naar rechts en links in
de hoop dat, zooa's in de oude sprookjes, een
rots of een boom zich plotseling zou openen
en ons zou beschutten tot het gevaar voorbij
was, Maar helaas er gebeurde geen wonder!
De feeën en goden kwamen ons klaarblijke
lijk niet te hulp.
Midden op den dag hoorden we plotseling
belgerinkel. Juist boven ons. op het slinge
rende pad verscheen een goed-gekleede. ste
vige man. gevolgd door soldaten en bedien
den. die de paarden ge'eklden. HU hield stil.
verbaasd ons te zien. Volgens de Thibetaari
sche zeden hurkten wij haastig langs den
kant van den weg. De beambte daalde verder
naar beneden en bleef voor ons staan, om
ringd door zijn mannen.
Nu begon het vragen stellen, over ons moe
derland. onze reis cn andere dingen. Toen al
les gezegd was, bleef de pönpo ons toch nog
zwijgend aankijken, evenals al de mannen
achter hem.
Ik had een gevoel, alsof er met naalden
in mijn hersens geprikt werd. zoo ontzettend
was de spanning van mijn zenuwen. Twijfel
de de man aan onze Identiteit? Deze stilte
moest verbroken worden of het zou misloo-
pen. Wat kon ik doen?.Ja ik wist het.
Op den zangerigen toon van de Thibetaan-
sche bedelaars, wat zachter uit eerbied,
smeekte ik om een gave.
„Kusha rlmpoche, nya tso Ia söbre nang
rogs nong. (Edele heer, geef ons een aal
moes, wanneer het u behaagt!)
Mijn stem verbrak de gespannen aandacht
van de groep. Ik voelde zelf lichamelijk de
ontspanning. De Thibetanen deden niet meer
achterdochtig. Iemand lachte. De goede
pönpo haalde een geldstuk uit zijn beurs en
gaf het mijn metgezel.
„Moeder!" riep Yougden uit net doende als
of het een groote verrassing was, „kijk eens,
wat de pönpo ons gaf!"
Ik manifesteerde mijn vreugde op een wijze
passend bij de persoonlijkheid, die ik voor
stelde, met een wensch zeer ernstig en ko
mend uit het diepst van mijn hart voor
den voorspoed en een lang leven van mijn
weldoener. Deze lachte tegen mij en ik be
antwoordde de gunst van zijn glimlach met
den alleronderclanigsten Thibetaanschen
groet: Ik stak mijn tong uit zoover als ik
kon.
„Jetsunma (eerwaarde vrouwe)zei Youg
den cenige minuten later, „u sprak inderdaad
de waarheid, destijds in de wouden van Kha
Karpo, dat u ze zou laten droomen en visioe
nen zien. Zonder twijfel hebt gij dien dik
ken kerel met zijn handlangers, die zoo lang
naar u keken, betooverd".
Toen wij op het hoogste punt van de pas
stonden, riepen wij luidkeels: .Lha Gyalo! De
tamche pham! De Goden winnen; de duivels
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN
a 60 Cts. per regel.
binnen 24 uur
NIEUW BESNAREN
le kwaliteit 15.
2e 12.50
3e w 8.50
Harde spanning - volle
garantie
G. J. EILERS Co.
Groote Houtstraat 147a
Haarlem
zijn verslagen)". Maar ik zinspeelde niet op
die twee pönpo's toen ik het woord duivels
uitsprak; integendeel. Moge geluk hun deel
zijn tot het einde hunner aardsche dagen en
in het hiernamaals.
Het was inderdaad verwonderlijk, aan zoo
veel verschillende gevaren te zijn ontkomen
en nu juist volgens het plan dat Ik had vast
gesteld in Po-Yu". te zijn op weg naar Lhasa.
Het is echter altijd onvoorzichtig, zich voor
barig te verheugen over geluk of succes. Ik
had met de pönpo's nog niet afgedaan en ook
zij zouden meer zien van de eerste vreem
delinge die door hun prachtige land heen
trok; en terwijl hun handelingen doodge
woon waren en geen verrassing baarden,
zullen de mijne waarschijnlijk "lang in het
geheugen blijven, van hen die cr getuige
van waren. Misschien zal er zelfs een legen
de uit ontstaan en wie weet of in de toekomst
de één of andere geleerde, die de folklore
bestudeert niet een interessant commentaar
zal geven, dat echter ver van de waarheid
zal zijn.
Toen de schemering viel volgden wij na
een langen vermoeienden tocht den loop van
de Toengyukrivier die door het dikke gebla
derte verborgen, ver beneden ons smalle pad
verder bruiste. Ik liep vooraan, uitkijkende
naar een geschikte kampeerplaats, toen ik
zeven mannen zag naderen.
Ik voelde me niet op mijn gemak. Ik ver
wachtte van deze ontmoeting niet veel goeds.
Maar daar „sang froid" het beste wapen
is, en vele jaren van een leven vol avonturen
mij gewend hadden aan dit soort situaties,
wandelde ik kalm verder met het onverschil
lige uiterlijk van een vermoeide vrouwelijke
pelgrim. Eén van het troepje bleef in 't mid
den van het nauwe pad staan en vroeg mij,
waar ik van daan kwam en waar ik heen
ging. Ik mompelde de namen van eenige hei
lige plaatsen en ging tusschen hem en de
struiken verder. Hij deed geen poging mij te
gen te houden. Ik verheugde mij inwendig al
op de gedachte dat er ook dezen keer niets
gebeuren zou, toen Ik omkeek en zag dat mijn
zoon stilstond, met zijn rug tegen de rots
leunde en met de mannen sprak. Hun gesprek
scheen echter vriendschappelijk en de stem
men kwamen niet boven het normale uit.
Maar ik kon niet hooren wat zij zelden.
Toen merkte ik, dat een van de lange ke
rels, iets nam uit den zakdoek van den lama,
ik wist dat hij daar eenige geldstukken in
had, maar ik begreep niet. wat er eigenlijk
gebeurde; Ik dacht, dat de popa's ons iets
verkochten.
Ik begreep de waarheid pas, toen Yongdem
tegen mij riep: „Ze hebben mijn twee roe
pijen genomen!"
Het bedrag was van geen be teekenis, maar
lk zag, dat één van de roovers zijn. handen
uitstak naar het pak, dat Yongden op zijn
rug droeg en het wilde open maken.
De .situatie werd ernstig. Aan vechten kon
den wij niet denken. Indien ik één van de
mannen zou neerschieten dan zouden de an
deren onmiddellijk mijn weerloozen metgezel
hebben doorstoken met de lange zwaarden
die ze aan hun gordels droegen. Aan den
anderen kant zou het zeer gevaarlijk zijn, hen
den inhoud van onze tasschen te laten onder
zoeken. Want hierin waren eenige voorwer
pen, die deze inboorlingen niet kenden, waar
van het bezit niet paste bij ae havelooze pel
grims, waarvoor wij doorgingen en die ach
terdocht zouden hebben opgewekt, wat be
treft onze idenditeit. En eenmaal op het
spoor zouden de roovers ons aan den lijve
kunnen visiteeren en het goud vinden, dat
we onder onze kleeren verborgen hadden.
Wat zou het gevolg zijn? Zij zouden ons op
de plaats zelf kunnen dood en of ons voor
één van hun opperhoofden brengen, die den
dichtbijwonende regeeringspost van Lhasa
zou waarschuwen, als ik bekende een ver
momde vreemdeling te zijn, of ons als dieven
zou behandelen als ik bij mijn incognito
bleef. In één woord hij zou zich ons goud
toeëigenen en ons zonder mededoogen be
handelen.
Het meeste vreesde ik herkend en daar
door belet te worden verder te trekken. Hoe
het zij, wij moeten zien de roovers kwijt te
raken, en zij mochten alleen den snel verge
ten indruk houden van een ontmoeting met
een armen Lama-pelgrim en zijn oude moe
der.
In veel minder tijd, dan ik noodig had om
dit alles te beschrijven, waren al deze ge
dachten mij door den geest gegaan. Snel be
raamde ik een plan om op dit openluchttoo-
neel een kleine comedle op te voeren en ik
begon met mijn rol.
Schreeuwende zoo hard als ik kon, huilen
de ln de grootste wanhoop, met de tranen
over mijn wangen rollend weeklaagde ik
over het verlies der twee roepijen. Het eeni
ge, eenige geld dat we hadden! Wat moest
er van ons worden. Hoe konden we aan eten
komen gedurende den langen tocht naar
Lhasa? En deze twee roepijen waren werke
lijk heilig geld. Het was het geschenk van een
vromen landman, wiens vader was gestor
ven en voor wien mijn zoon, de Lama, de
begrafenisplechtigheden had verricht.
En nu wilden deze misdadigers dit geld
stelen, maar de wraak zou komen!
En ik hield op met schreien en ging over
In een vervloeking. Dit was niet zoo heel
moeilijk want ik was goed bekend met de
verschillende godheden der Thibetaansche
godenwereld. Ik riep de verschrikkelijkste
aan en noemde hun vreeselijkste bijnamen.
Daar was Palden Dorjee Lhamo, die op een
wild paard door de lucht rijdt met een zadel
gemaakt uit een bloedige menschelijke huid;
daar waren de booze geesten die menschen-
vleesch eten en die de hersens zoo uit de
schedels een traktatie vonden; en de ver
schrikkelijke reuzen, de metgezellen van den
koning des doods, die gekroond was met
beenderen en die op de lijken danste. Ik riep
hen allen aan en bezwoer hen ons te wre
ken.
Waarlijk de beschermende goden zouden
niet aarzelen hun wraak uit te storten over
hen die hun onschuldigen zoon kwaad had
den gedaan.
Ik ben maar een kleine, zwakke vrouw en
heb niets draamtisch ln mijn voorkomen,
maar op dat moment voelde ik mij opstijgen
tot de hoogte van een groote tragédienne.
Het woud was nog donkerder geworden en
een lichte bries was opgestoken, die een ver
wijderd geruisch van het gebladerte veroor
zaakte. Geheimzinnige cn lugubere stemmen
schenen van den onzichtbaren bergstroom
beneden ons op te stijgen en de lucht met
dreigende woorden in een onbekende taal
le vervullen.
Ik was kalm en vreesde de dieven niet
ik had wel eens meer dan zeven dieven te
gelijk gezien bij andere gelegenheden toch
liep mij een rilling over den rug door de
geheimzinnige en angstaanjagende spheer
die ik zelf geschapen had.
En dat voelde ik niet alleen. De zeven roo
vers leken versteend; eenige stonden tegen
de rots geleund op dezelfde hoogte als mijn
zoon, anderen stonden lager op het pad: een
van ontzag vervulde groep, die mijn fotogra
fische instincten wekte. Maar dit was niet
het oogenbllk om kiekjes te maken.
Toen kwam een van de popa's omzichtig
naar mij toe en op een kleinen afstand be
gon hij vredelievende woorden te stamelen:
„Wees niet boos, oude moeder. Hier zijn de
twee roepijen. Vervloek ons niet langer! Wij
willen alleen maar naar ons dorp terug
gaan!"
Nu liet ik mijn woede en wanhoop tot be
daren komen en ik nam de beide geldstukken
In ontvangst als iemand die een zeldzamen
schat terug krijgt.
Mijn metgezel voegde zich weer bij mij. De
dieven vroegen eerbiedig om zijn zegen dien
hij gaf, er eenige goede wenschen aan toe
voegende. Zoo scheidden wij.
Wij hoefden niet bang te zijn, dat dit stel
letje terug zou keeren om ons te berooven.
Maar dit nieuwe avontuur was een waar
schuwing, die we niet in den wind zouden
slaan. Om deze gevaarlijke streek zoo spoe
dig mogelijk te verlaten.
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN
a 60 Cts. per regel.
GEMENGD NIEUWS
ZIJT GIJ DRIFTIG?
(Van onzen Londenschen
correspondent).
Aan Bernard Shaw is eens de vraag gesteld
of alle menschen lichtelijk slecht bij hun
verstand waren. En het antwoord was: Neen.
lichtelijk goed bij hun verstand. En nu heeft
de beroemdste geneesheer van Engeland, Sir
Thomas Horder, die oa. voor de gezondheid
van den Koning en den Prins verantwoorde
lijk is, verklaard dat een driftbui „korte
krankzinnigheid" is. Hij schijnt dus in ernst
te gelooven aan hetgeen Shaw in kortswijl
opmerkte. Want weinigen zullen door het
leven gaan zonder een driftbui zoo nu en
dan. Daarom zijn wij dus volgens dezen
medicus, allemaal zoo nu en dan „even krank
zinnig". Het is een troost te weten dat wij in
dit opzicht allemaal in het zelfde schuitje
varen. Maar men is nochtans geneigd tegen
de zienswijze in verzet te komen. De woorden
zijn waarschijnlijk meer gebaseerd op het
verlangen bij den spreker zich indrukwekkend
uit te drukken dan op wetenschappelijke
feiten. En zelfs indien er wetenschappelijke
feiten aan ten grondslag liggen dan nog moet
er een even wetenschappelijke grondslag zijn
voor de theorie dat een uitbarsting van drift
zoo nu en dan tot de meest „normale" mani
festaties van het menschelijk wezen behoort.
Én hoe normaler hoeminder gek.
DE ENGELSCHE VERKEERS-
CODE
(Van onzen Londenschen
correspondent).
Het ontwerp voor een code van den weg.
een soort boek voor verkeersetiquette dat een
aanhangsel is van de nieuwe verkeerswet,
heeft op advies van de verkeersorganisaties,
die het voor raadpleging ter inzage hadden
gekregen, nog wat verandering ondergaan en
zal nu in den nieuwen vorm gehandhaafd
blijven. Deze code bedoelt slechts allen weg=
gebruikers goede verkeersmanieren bij te
brengen en zij bestaat dan ook grootendeels
uit wenken en voorschriften, die een voor den
weg welopgevoed mensch door eigen oordeei
vanzelf in acht zou nemen. De code heeft
geen wetskracht. Maar bij een wetsovertre
ding zou het feit dat de overtreder niet in
den geest van de code gehandeld had ver
zwarend werken.
In het eerste ontwerp werd de mondigheid
van voetgangers als weggebruikers beter er
kend dan in den gewijzigden en nu defini
tieven vorm. De voetgangers zijn zeer teleur
gesteld omdat de minister voor Vervoer heeft
geweigerd ei een clausule in te betrekken die
van bestuurders van voertuigen zou eischen
stilstaande trams aan den kant waar passa
giers in- en uitstappen, niet te passeeren.
Ook in Engeland is de ervaring dat dit pas=
seeren van stilstaande trams aan de genoem
de zijde' een ernstige bron van ongelukken
is.
Verscheidene gemeenten hebben verorde
ningen tegen deze gevaarlijke verkeersge-
woonte. Maar voor zoover ze bestaan zullen ze
hun kracht verliezen, nu de minister klaar
blijkelijk de noodzakelijkheid er van niet in
ziet.
De Code vraagt slechts aan automobilisten
om voorzichtig te zijn bij het passeeren van
trams, hetgeen neerkomt op officieele goed
keuring van de slechte gewoonte.
De trams in Londen zijn nu voorzien van
een waarschuwingsbord, waarop de tekst aan
automobilisten vraagt de veiligheid van in-
en uitstappende passagiers te verzekeren.
In het eerste ontwerp van de Code werd
voorts aan voetgangers bij afleiding het zelfde
recht op gebruik van den rijweg gegeven dat
bestuurders van voertuigen hebben of zich
hebben aangematigd. De Code schreef nJ. voor
dat een voetganger seinen kon geven aan
naderend verkeer om te beduiden dat hij
den weg wilde oversteken. Aautomobilisten
moesten aan die seinen aandacht schenken.
Maar in de nieuwe Code is hiervan geen
sprake meer. Het verzet der automobilisten
tegen het idee was zoo groot dat de minister
het maar raadzaam vond dezen regel te
schrappen. Deze kleine erkenning van voet
gangersrechten is dus ook verdwenen. Van
daar dat de voetgangers teleurgesteld zijn
over de code in haar definitieven vorm.
OOK EEN NIEUWE ENGELSCHE
FORDFABRIEK.
(Van onzen Londenschen correspondent.)
Het kan belangwekkend zijn voor Neder
landers, bij wie Ford een kwestie ls geworden,
iets te vernemen over de nieuwe Fordfa
briek in Dagenham, aan den Theems, die
daar nu bijna gereed ls gekomen. Men kan
bijna van één gebouw spreken want verre
weg het grootste deel van de fabriek is on
der één dak en het- aantal menschen in de
wereld, dat een dak van zulke afmetingen
heeft gezien, moet zeer klein zijn. Wanneer
alles klaar is, zal men er gemiddeld twee
voertuigen per minuut kunnen maken een
NEDERL. MIDDENSTANDBANK N.V.
Kantoor Haarlem Gierstraat 14
Telefoon 13098.
HANDELSCREDIETEN.
KLUIS LOKETTEN van ƒ5.—per jaar af. 6
productie, die gelijk heet te zijn aan die van
alle andere autofabrleken in Engeland te
samen. Het aantal menschen, dat er te werk
zal worden gesteld, wordt op minstens 15000
geschat. Het gebouw is niet fraai, dat wil
zeggen niet fraai in de meest aanvaarde bc-
teekenis van het woord, maar voor puristen
in bouwkunst verdient het waarschijnlijk
allen lof, aangezien het volkomen aan zijn
doel beantwoordt. Een gebouw dat dit doet
Ls voor eenige theoretici in bouwkunst „werk
tuigelijk" mooi. Elk der drie voornaamste
werkhallen heeft een oppervlakte van meer
dan 8 H.A. De betonnen vloer dier werk
plaatsen is met niet minder dan 8.000.000
houten blokken geplaveid. Machines, die in
den winter warme lucht en in den zomer
koele lucht naar binnen blazen, zorgen al
dus voor luchtverversching en voor de ver-
eischte temperatuur. De volledigheid van
automatische bediening wat dat betreft
is het gebouw een reusachtige wonderdoos
kan o.a. blijken uit het feit dat men
door een electrisch hefboompje om te zet
ten voor een gewicht van 8 ton aan ramen
kan openschuiven of sluiten. Hot dak is
grootendeels van glas en om dat aan den
binnenkant schoon te kunnen houden loopen
er stalen ladders lang die zijn voorzien van
leuningen in den vorm van pijpen. Die pij
pen voeren ook het water voor het glazen-
wasschen aan. De houten vloer voornoemd,
belooft altijd schoon te zijn. Want allerwege
zijn er geleidingen in, die afval van den
arbeid, zooals houten en stalen krullen, on-
derwaarts wegvoeren. Het land aan den
oever van de rivier, waar de fabriek is ver
rezen, is doordrenkt van water, zoodat men
voor dc fundeering heeft moeten heien. De
Dalen zijn van gewapend beton, van 12 tot 22
M. lang en zeer dicht bij elkaar gezet,
zoodat de grond door den druk hier en daar
bijna een meter is gerezen. De fabriek krijgt
haar eigen kade aan de rivier, die 600 M. lang
en ten naastebij 6 M. breed wordt. Aan de
fabriek is verder een groote hoogoven ver
bonden, de eenige in Zuid-Engeland. Onge
veer 18 K.M. electrische spoor verbinden de
fabriek met de kade en met de bestaande
spoorweglij nen.
DE VOLLE MAAN.
De film-correspondent van de Daily Tele
graph heeft gehoord dat alle film-,.sterren"
in de toekomst breede gezichten moeten
hebben. Aangezien het gewoonte is geworden
vooraanstaande film-acteurs en -actrices to
qualifiöeeren naar de wonderen van het
nachtelijk uitspansel moet men voorzien dat
voor de „sterren van de eerste grootte" aan
den filmhemel „manen van de eerste volte"
in de plaats zullen treden. Het vol'e-maan
gezicht, dat tot heden geen aesthetlsche er
kenning heeft gevonden, zal althans in de
filmwereld gezocht en bewonderd worden. De
genoemde correspondent spreekt alleen van
„g^ls". Dat komt omdat de dagbladen in
Londen in het algemeen schijnen te veron
derstellen dat hun lezers geen belangstel
ling hebben voor het lot en het doen en laten
van mannen maar bijna uitsluitend voor de
wederwaardigheden van vrouwen, iu allerlei
gedaanten van .smart typists" tot ..charming
ducherses" en natuurlijk in de gedaante van
filmactrices.
Waarom zijn de breede gezichten, de volle
manen plotseling in het rijk der films zoo
gezocht? De vraag Ls voortgekomen uit
nuchtere technische eischen. Nieuwe bios
copen hebben niet langer de pijpenla-inte
rieurs, waarin het lange gezicht om zoo te
zeggen kon gedijen. Die pijpenla-vorm ls on
geschikt voor de ..talkies", die van het gebouw
de zelfde accoustische eigemchapnen eischen,
die de schouwburg bezit of wordt veronder
steld te bezitten. De moderne cinema Ls even
breed als ze lang is, of ze is rotondig. heeft
galerijen met plaatsen aan beide zijden van
het doek. Smalle gezichten op dat doek wor
den voor de zij-kijkers gereduceerd tot
•strookjes blank schijnsel waarin de trekken
geen indruk meer kunnen maken. De spelers
op het doek hebben voor de toeschouwers, die
van terzijde toezien, de meest drastische ver
mageringskuren ondergaan. Het is duidelijk
dat de „volte" niet tot de gezichten der „eirls"
alleen kan zijn beperkt. De film-producera
hebben behoefte aan vrouwelijke krachten
die niet alleen „pleasant" maar ook ..plump"
zijn. En een embonpoint is voor den film-
speler van tegenwoordig een voordeel. De ge
noemde correspondent vestigt er de aandacht
op dat de film-favorieten, die door de „talkies"
zijn geschapen, reeds veelal aan de eischen
van het moderne theater betreffende hori
zontale dimensie? voldoen. Hij noemt Con
stance Bennett, Nancy Carroll, Margot Gra-
hame e.a.
Ook oudere filmactrices van naam. zooals
Marv Pickford, Pola Negri. Greta Garbo die
al beroemd waren voor de komst van de films,
hebben trouwens gezichten, die naar den cir
kelvorm neigen.
De invloed van deze nieuwe ontwikkeling
van zaken in de filmwereld is niet tó over
zien. Hij moet zich tot ver buiten die wereld
en over de gansche breedte en lengte van d^
echte wereld uitstrekken. De tijd van ae
rlanke lijn loopt ten einde
GOED VERZORGD
DRUKWERK VERGROOT UW
OMZET
VOOR GOED VERZORGD
DRUKWERK
DRUKKERIJ
LOURENS COSTER
HAARLEM
