HET TAFELBLAD VAN DEN SULTAN.
PINGPONGITIS OP SIAK
Biographieën in een
notedop.
H.D. VERTELLING
Hoe het uit den storm te voorschijn kwam.
door een Controleur B. B.
Ik heb een paar dagen vo! spanning achter
den rug. waaraan van morgen een eind is
gekomen. En daar ls de kist met het. glazen
tafelblad des Sultans de schuld van. Ik
schreef u Indertijd, dat da groote lichtkroon
bU een avondfeest op het tafelblad was komen
vallen waardoor dit totaal vernield werd.
Daar de sultan zeer op dat blad gesteld ls.
kwam lk op het Idee om een scherf en de
teekening ervan naar een bekende Rotter-
damsche glasfirma te sturen om zoodoende te
probeeren hetaelve weer in bezit te krijgen.
En ziet dat alles lukte, het is hier aangekomen
staat ln de douaneloods en is vanmiddag ont
pakt. Met angst in mijn hart. Want wat was
het geval geweest? Donderdag was hier een
geweldige storm, waardoor o.a. het dak van
de Douaneloods afwoei, de ramen op mijn
kantoor werden ingedrukt, een serie boomen
tegen de vlakte ging enz. En ook de kist
kreeg zijn portie. Die stond n.l. vóór de
Douaneloods, op zijn smalle kant. volgens
het voorschrift dat er op stond Nu is die
kist maar een 30 cM. breed, een 3 Meter lang
en twee Meter hoog. De wind gooide het ding
omver (400 K.G.) het sloeg eerst tegen een
paal. kreeg een knak en viel toen met een
slag neer.
Ze kwamen me onmiddellijk waarschuwen
maar toen viel er niets meer aan te doen
Zag ln mijn gedachte al de inhoud als een
verzameling dikke scherven Want hoe lk de
lnpakkunst van de Rotterdamsche firma
ook vertrouwde, de smak was mijns inziens
te gemeen geweest. Maar je kon nooit weten
Ik waarschuwde dus den Sultan, zei hem dat
hij wat betrouwbare getuigen moest sturen
om cventuee'.e beschadiging te constatoeren.
zulks met het oog op assurantie. En toen
Zondagmorgen kwam de commissie bijeen
Ik. secretaris en klerk van den Sultan en de
Douaneambtenaar. Met heel veel publiek
Want het verhaal van de kist en den roem-
ruchten Inhoud was ai overal bekend. In
angstige spanning keek alles toe. Eerst de
buitenkist die eer. leelljke barst van den wrin
genden val had. opengeschroefd. Toen de
binnenkist voorzichtig opengemaakt. Die zag
er nog ongeschonden uit. wat weer een he«i
klein beetje moed gaf. Een mensch blijft nu
eenmaal altijd optimist, vooral een van mijn
geslacht. Was de boel aan flarden, dan was
immers de zoo vlot verloopen bestelling en
levering akelig geëindigd. Dus steeds ging er
weer een plankje los. Je kon een speld hooren
vallen. Er werd zelfs gepoogd een wedden
schap te sluiten, maar niemand durfde het
aan. de kans op het niet gebroken zijn was
immers zoo heel klein. Eindelijk was de dek
sel van de binnenste kist open (het leek we.
de opening van het graf van Toet Ank Amen)
Bij stukjes werd de houtwol verwijderd. De
spanning klom. Wat toen te voorschijn kwam
was een groote teleurstelling! want het was
slechts papier Dat werd er met zenuwach-"
tlge handen afgehaald. Weer mis. weer pa
pier. Zoo ging het vier lagen door. De span
ning klom nog steeds, maar eindelijk was
dan toch het laatste verwijderd. Eerst kwam
een stukje te zien van de glanzende spiege
len. daaraan was niets te bespeuren Ik mocht
toen als meest belanghebbende de rest ont
hullen. En wat zag ons oog? We waren alle
maal overtuigd dat het een stel scherven zou
zijn. het kon ook niet anders. Maar tegen
het onmogelijke in blijft een mensch nog
hopen! Ik nam dus een slip van het laatste
papier en trok dat met een flinke ruk weg
En wat ons oog toen zag. deed ons versteld
staan. Want. schrik niet. verbaas u slechts
alles was tiptop in orde!! Hoera, wat een
fijn gezicht, het was een pak van mijn hart.
Er ging een gejuich op. handen werden ge
schud. Toen heel voorzichtig in een prauw-
geladen en het ging naar den Sultan, waar
het nu ln al zijn gaafheid als centrum van
het beroemde glazen zitje pronkt. Ik heb zoo
als ik al schreef knapjes in spanning en
angst gezeten en tracht ook dezen brief zoo
te schrijven dat u van die spanning mee-
proefde. Hoop dat het gelukt is.
Verleden week met de boot naar Boeatan,
's avonds kaslnspectle gehouden bij een
districtshoofd en toen wilde lk de volgende
dag naar het gestraftenkamp. Maar het was
zulk beestachtig weer en lk had een zeer
zwakke huurauto, een Ford v«n het Jaar
1917. dat lk niet verder dan 10 K.M. kwam.
Toen zat de kar hopeloos ln de modder, kon
niet voor- of achteruit. Ben toen maar terug-
getippeld naar boord. 10 K M. ln precies 53
minuten, dus haast 7 K M per uur. Had mijn
Borneo-stap weer te pakken.
Achteraf was het Jammer dat mijn tocht
niet doorging, want ik was dan net op de
plaats geweest waar dat KNILM-toestel die
mooie noodlanding maakte. Had dan een
goede beurt getikt. Hoorde het nu pas drie
dagen later, bij hulskomst, waar telegram
men lagen te wachten.
Volgende dag naar de Japansche kebon,
waar we op een echt Japansch diner werden
onthaald, erg gekke boel Alles komt rauw
op tafel, waarin ln het midden een gat zit
met een komfoor waar de boel op gekookt
wordt, allerlei gekke soorten. Je eet het met
die Chineesche stokjes, een vak waar ik zeer
bekwaam in ben Het elen zag er gek uit,
maar smaakte best.
Er werden in deze dagen hier twee levende
tijgers aangebracht, die op een paar K.M.
afstand ln kooien waren gevangen. Mooie
beesten, vooral als ze veilig achter de tralies
zitten Het stikt op het oogenbllk in de buurt
van dat ongedierte, er zijn er dit jaar al
hier uit de buurt zeven gevangen of gescho
ten. Gelukkig maar dat ze mij en mijn hond
nog ontzien!
Ik heb nu twee dagen vrij vanwege het
Nieuwjaar voor de Inlanders. Het is leuk
druk ln de stad. alle Inlanders met Paasch-
beste kleeren aan. elkaar aan het fellclteeren
Ik werd begraven onder allerlei Inlatidsch
gebak waar lk heelemaal niet gek op ben.
maar Je kunt het niet afslaan. Aap en hond
haalden dus hun hart op. Moet over een
naar dagen weer op een tournee van vijf
dagen, wat me altijd best bevalt. Al die pa
pleren ellende ls nu ecnmaals niets voor
mij. maar je moet het hier wel slikker.. Heb
soms heusch Helmweh naar het landelijke
Poetoes.
Heb de vrije dagen ook nog besteed om
een Plng-pong-concours te houden om het
kampioenschap van Slak, waarvoor ik geen
blikken, maar een vergulde medaille had uit
geloofd. De strijd ging tusschen 10 personen
en was zeer fel. Duurde ook heel lang daar
er 45 partijen of te wel 200 sets gespeeld
moesten worden, zoodat we er Zaterdag van
4—-7 en Zondag van 8—1 mee bezig waren.
Toen had heel Slak last van „Pingpongltis"!
En Sahlbl mijn klerk was kampioen 1931!
Hoorde zoo Juist van den kapitein van de K.
P M. dat hij een heel stel filmartlsten had
vervoerd en het speet me dat ik geen tijd
had om even te gaan kijken. Ze zijn nu weer
door naar Pakan Baroe., blijven maar een
week ln deze contreien zoodat ik ze waar
schijnlijk wel niet zal zien. Wel Jammer,
want het was wel Interessant geweest. Het
ls volgens den kapitein een onvervalscht stel
Holiywooders. met Dorothy Gains als
ster. Ze reizen nog door naar Me-
dan. Baat a «I. SSocrabaja en Sail.
Gaat allemaal zwaar Amcrikaansch
duur en u:i ruime beurs. Misschien dat ze
op de terugreis nog even stoppen, dan zie
ik ze nog. Ziezoo, tot de volgende keer dan
komt er weer een verslag van de vijfdaagsche
tournee.
GANDHI.
Vrijdag 2 October is de Mahatma Gandhi
62 jaar geworden.
Om het leven van dezen merkwaardigen
Oosterling te belichten kunnen wij niet beter
doen dan de autobiographie van Gandhi vol
gen, zooals deze is bewerkt door zijn vriend en
medewerker C. F. Andrews, en waarvan zeer
kort geleden bij de N.V. Van Loghum Slaterus'
Uitgeversmij. te Arnhem een zeer goede Ne-
derlandsche vertaling is verschenen. Gandhi
schreef verschillende boeken en mémoires, en
daaruit heeft de schrijver het relaas geput,
dat wij hier volgen.
De Gandhi's behooren tot de kaste der
Bania's en schijnen van oorsprong kleinhan
delaars te zijn. Maar sedert drie generaties
zijn zij minister-president geweest in ver
scheidene staten van Kathiawar. Toen
Gandhi ongeveer zeven jaar was verhuisde
zijn vader van zijn geboorteplaats Porbandar
naar Rajkot, om aan het Hof te worden opge
nomen. Gandhi bezoekt er de lagere school,
waarvan hij zich kan herinneren, dat hij zeer
schuw was en in boeken en lessen zijn eenige
vrienden vond. Hij kan zich niet herinneren,
dat hij op school ooit gelogen heeft. Aan af
kijken had hij een hekel.
Volgens de gebruiken bij de Hindoes huwt
Gandhi op zijn dertiende jaar, met een meis
je, dat op zijn zevende jaar reeds voor hem
bestemd was. Intusschen bezoekt hij, hoewel
hij na enkele jaren vader ls, de middelbare
§ehool nog steeds. Na het overlijden van zijn
vader wordt op aanraden van een vriend van
de familie besloten, dat hij in Engeland zal
gaan studeeren. Het gevolg van het besluit
is, dat Gandhi uitgestooten wordt uit zijn
kaste. Ter bescherming van zijn nationale
zeden en gewoonten legt hij drie geloften af.
waaronder een, dat hij niet zal overgaan tot
het vleesch eten. In Londen brengt het ge-
sanddoen daarvan begrijpelijkerwijze moei
lijkheden mee, doch Gandhi schendt de belof
ten niet. In de hoofdstad maakt hij kennis
met mevrouw Annie Besant. Theosofie en
Christendom bestudeert hij, zonder zich bij
een er van aan te sluiten. Van den eigen
Hindoe-godsdienst weet hij heel weinig. Het
atheïsme is hem echter onsympathiek.
Na zijn terugkomst in Indië dient hij zich
als advocaat te vestigen. Hij gaat naar Bom
bay, maar vindt er geen practijk, keert terug
naar Rajkot en richt er een eigen kantoor op.
Een conflict met den Engelschen Polltleken
Agent noodzaakt hem om zijn practijk op te
geven en hem rest niets anders dan een aan
bod te aanvaarden van een met zijn broer be
vriende firma in Zuid-Afrlka, die een zaak
waarnemer noodig heeft in een belangrijk
proces en Gandhi wil laten overkomen.
De aankomst te Port Durban in Natal ls
eigenlijk het begin van Gandhi's politieke
loopbaan. Op zijn reis naar Pretoria onder
vindt hij op de schrijnendste wijze, hoe het
rassenvoordeel fel is in Zuid-Afrika en hoe de
Indiër, die als kleurling beschouwd wordt, in
dit deel van het Engelsche Rijk als een uitge-
stootene wordt behandeld. Hoewel Gandhi
een kaartje eerste klasse heeft, mag hij niet
anders dan derde reizen. In de diligence wordt
hij naar den bok verdreven en op de erger
lijkste manier mishandeld door den conduc
teur. in de hotels wordt hij niet of ternauwer
nood toegelaten. Een Hollandsche stations
chef is de eenige, die hem fatsoenlijk behan
delt. De jonge advocaat Iaat het er echter niet
bij en richt protesten aan het adres der auto
riteiten. In sommige gevallen krijgt hij ge
lijk. En van de in Afrika wonende landge-
nooten ontvangt hij natuurlijk allen steun.
Te Pretoria onderhoudt Gandhi relaties met
mr. A. W. Baker, een Christenleekepreeker. Hij
wordt in diens milieu opgenomen, men doet
hardnekkige pogingen om hem tot het Chris
tendom te bekeeren, maar Gandhi is het niet
eens met de leer der vergiffenis van zonden
en weigert. In Engeland heeft hij voor het
eerst den Bijbel gelezen, doch deze voor het
grootste gedeelte onbegrijpelijk geacht.
Het proces, waarin Gandhi te pleiten heeft,
loopt over bijna veertuigdulzend pond. Hij
slaagt er in partijen door bemiddeling tot el
kaar te brengen en ziet daarin vooral de roe
ping van den advocaat. Een groot deel van
zijn 20-jarige advocatenpractijk ls verder in
beslag genomen door het tot stand brengen
van minnelijke schikkingen. „Ik verloor daar
bij niets", zegt hij. „zelfs geen geld, en voor
zeker mijn ziel niet".
In het midden van het jaar 1896 keert
Gandhi naar Indië terug. Hij begint onthul
lingen over den toestand der Indiërs in Zuid-
Afrika, spreekt op vergaderingen en schrijft
artikelen. Het gevolg is groote beroering in
Engeland en vooral onder de Europeanen in
Zuid-Afrika. Dit wordt hem bijna noodlottig.
Op verzoek van de in moeilijkheden geraak
te Indiërs keert hij terug naar Natal, doch bij
zijn aankomst te Durban poogt de door een
commissie beïnvloede regeering hem en acht
honderd landgenooten te weren, door de
noodzaak van quarantaine voor te wenden.
Als deze na 23 dagen eindelijk wordt opge
heven ontstaat een ware oploop van het
tegen de Indiërs opgehitste volk van Durban,
en Gandhi, die er nochtans niet voor terug
schrikt om door de stad te gaan, zou ge
lyncht zijn, indien de commissaris van politie
hem niet te hulp gekomen was en hem door
een truc in veiligheid gebracht had. In een
interview protesteert Gandhi. Mr. Escombe de
procureur-generaal bij de regeering van Natal
ontbiedt hem en stelt hem voor de aanvallers
te vervolgen. Chamberlain is in Engeland op
de hoogte gebracht en wenscht, dat de daders
gestraft worden. Gandhi verzoekt echter om
de schuldigen niet te vervolgen.
Als in 1899 de Boerenoorlog uitbreekt wordt
hij voor de vraag gesteld, of de Indiërs in
Zuid-Afrika er aan zullen deelnemen aan de
zijde van Engeland. Uit loyaliteit jegens de
regeering en ook op praciische gronden be-
sluit Gandhi, dat de Indiërs zich voor den
dienst zullen aanbieden. Zij zijn geschikt
yoor ambulancewerk en worden uitgezonden 1
naar de gevaarlijkste posten. Gandhi gaf toe,
dat het recht aan de zijde der Boeren was,
maar hij was van meening, dat men als
onderdaan geen eigen opinie over een oorlog
mocht hebben.
Na den Boerenoorlog verblijft Gandhi in
Johannesburg en zijn practijk neemt er voort
durend toe. Hij heeft vier Indische klerken in
dienst, die zoo na tot hem staan als zoons.
Ook van Europeanen, twee steno-typistes,
ondervindt hij alle mogelijke medewerking.
Hij sticht een strijdorgaan ..Indian Opinion".
Het stuit hem tegen de borst, dat de Engel
sche regeering opzettelijk de verzorging der
Indische stadsdeelen achterwege laat en als
onder de Indische kolonie de longenpest uit
breekt vormt Gandhi met zijn bedienden een
hulpcolonne, welke de pestpatiënten ver
pleegt en de Europeanen v'oor de uitbreiding
der ziekte vrijwaart.
In mr. Albert West en mr. Henry Polak
krijgt Gandhi twee Europeesche medewerkers,
die hem lang trouw blijven. Nadat hij Rus-
kin's boek „Unto the Last" heeft gelezen, dat
groote indruk op hem maakt, gaat hij met
hen en enkele andere getrouwen, waaronder
twee familieleden, Chhaganlal Gandhi en
Maganlal Gandhi, over tot de stichting van
een landkolonie, de Phoenlxkolonie (1904).
De opzet was. dat de kolonisten hun onder
houd verdienden met handwerk en daarna
hun krachten aan de krant en aan de Indi
sche beweging gaven.
De opstand der Zoeloe's en de onderdruk
king door Engelsche troepen stelt Gandhi
opnieuw voor de vraag, of hij Engeland trouw
moet blijven, terwijl de Zoeloe's even on
rechtvaardig behandeld worden als de Indiërs.
Wederom neemt hij een loyale houding aan
tegenover de regeering en biedt de diensten
der Indiërs aan voor ambulancewerk.
Steeds vaster raakt Gandhi overtuigd van
de noodzaak van „Brahmacharya", de strenge
zelfbeheersching en kuischheid, die men be
trachten moet, indien men voor de gemeen
schap iets tot stand wil brengen. Vele zijner
medewerkers beweegt hij tot Brahmacharya.
Niet allen slaagden in het betrachten daar
van.
Deze zelfheiliging noemt hij een preludium
tot „Satyagraha", de naam, die hij aan zijn
lijdelijk verzet gaf. en die eigenlijk be teekent
..waarheidskracht". „Satyagraha". de geweld-
looze wijze van het afdwingen van eischen
door zelfopoffering en martelaarschap wordt
het merkwaardige strijdmiddel van den In-
dischen volksleider.
Treffend is het om in Gandhi's autobiogra
phie te lezen, wat hij bereikt met de kracht
van het principe: bij zich zelf et anderen. Zijn
vrouw is op den rand van den dood. doch zij
wenscht om der wille van haar genezing niet
af te wijken van haar vegetarisch principe en
weigert de bouillon te nemen, die volgens den
dokter haar redding beteekent. Zij wordt ge
red door een natuurgeneeswijze. Als Gandhl
later ziek is en slechts melk hem zijn sterkte
kan hengeven handhaaft hij zijn belofte om
geen melk tot zich te nemen, doch hij stemt
er in toe om geitemelk te drinken, aangezien
de gelofte naar de letter daarop niet sloeg.
Hij geeft toe, dat het een zwakheid is. maar
put er de les uit, te trachten naar de volma
king. die hij nog niet bereikt heeft.
Bijzondere zorgen baart Gandhl een
goede opvoeding van zijn kinderen. Hij laat
ze onderwijzen op „Tolstoi-farm", en voor
hun overtredingen doet hij persoonlijk boete
door vasten. Hij hecht aan dit voorbeeld zeer
veel waarde.
De Britsch-Indiër Gokhale was naar Afrika
gekomen om een onrechtvaardige belasting
van drie pond voor alle Indische mannen,
vrouwen en kinderen, die vrij wisten te
komen van contractarbeid, afgeschaft le
krijgen. Na zijn vertrek werd de belasting
tegen zijn verwachting niet afgeschaft.
Gandhi doet daarom afstand van zijn plan
om naar Indië terug te keeren en zet de Sa-
tyagraha-campagne in. Een reden daarvoor
te meer was, dat alle niet volgens Christe-
lijken ritus gesloten huwelijken ongeldig wer
den verklaard. Dit trof alle Indische vrouwen,
wier huwelijken eensklaps als ontboden wa
ren te beschouwen. Gandhi eischt van hen
het offer van vrijwillige gevangenschap. Zij
zijn er onmiddellijk toe bereid en trekken
Transvaal binnen, hetgeen haar verboden is.
Nog gaat de regeering niet tot arrestatie
over. doch Gandhi laat de vrouwen thans de
arbeiders in de kolenmijnen tot staking be
wegen. waarop zij gearresteerd worden. Ook
de arbeiders laten zich arresteeren. Dit maakt
in Indië groote opgang. Gandhi's vroegere
beschermer, Sir Pherozesah Mehta steunt de
actie door een redevoering te Bombay. Een
jong meisje van 16 jaar valt als slachtoffer
van de gevangenschap. Zij wordt ziek en
sterft.
Gandhi voert de actie met een strikte eer
lijkheid. Nimmer onderneemt hij iets zonder
de tegenpartij op de hoogte te stellen. Hij
pleegt overleg met de mijneigenaren om hun
invloed op de regeering aan te wenden tegen
de belasting. Aanvankelijk heeft dit geen
succes, hij wordt gearresteerd, en na eerst
vrijgelaten te zijn. gevangen gezet. Hij heeft
vooraf maatregelen genomen om de leiding
over te dragen aan Naidoo.
De toestand wekt de verontwaardiging op
van Lord Hardinge, onderkoning van Britsch-
Indië, die ln Madras een felle rede houdt. Er
wordt gewelddadig opgetreden tegen de sta
kers en Gokhale zendt nu uit Indië bevoegde
personen. C. F Andrews komt naar Afrika.
Het gevolg is. dat Generaal Smuts zich ge
wonnen geeft, de belasting afschaft en wets
voorstellen tot verbetering van den toestand
indient. Satyagraha heeft succes gehad.
Smuts erkent, dat de Indiërs Afrika in den
nood geholpen hebben. Gandhi en alle andere
gevangenen worden in vrijheid gesteld.
In 1914 ziet Gandhi zich opnieuw geplaats
voor de vraag, of de Indiërs aan den oorlog
moeten deelnemen. „Satyagraha" wordt ge
kenmerkt door een onbeperkte eerlijkheid:
hoewel het nu de tijd is. om van Engeland
eischen af te dwingen, wenscht Gandhi van
de benarde situatie waarin het moederland
door den wereldoorlog is geraakt, geen ge
bruik te maken.
Hij reist naar Londen om vrijwilligers aan
de regeering aan te bieden. In December 1914
keert hij eindelijk naar Indië terug.
In het vaderland terug richt zijn actie zich
tegen het knste-systeem.
Wanneer de regeering niet bereid is het
contractenstelsel te herzien roept hij de Al-
Indlsche beweging in het leven. In 1916 wordt
de contract-emigratie van koelies stop ge
zet. Gandhi is overtuigd, dat de mogelijkheid
van Satyagraha dit succes verhaast heeft.
Het lijdelijk verzet past hij opnieuw toe om
afschaffing te verkrijgen van de heerendien
sten in het land Champaran. Er wordt een
vervolging tegen hem ingesteld, die op last
van den plaatsvervangend gouverneur wordt
gestaakt.
In het land-^Ihaira begint hij een medischen
hulpdienst te organiseeren. Het werk komt
vrijwel overeen met de zending van dr. Albert
Schweitzer ln den Kongo.
Ook de Champaran-kwestie leidt tot succes.
Het volk verafgoodt hem en geeft hem den
eerenaam „Mahatma", dat is „Groote Ziel".
De kwestie van het Kalifaat ln Noord-Indlë
en de invoering van de wet-Rowlatt tegen een
opstandige beweging in Bengalen nopen
Gandhl tot nieuw lijdelijk verzet. Het „Ahim-
sa", de geweldloosheid wordt echter uit het
oog verloren, omdat de bevolking niet geheel
op de hoogte blijkt te zijn van de regels voor
„Satyagraha". Er vloeit bloed. Gandhl vormt
nu een kader van vrijwilligers om het beginsel
aan het volk bijeen te brengen. Tegelijkertijd
begint hij in 1921 de onwettige zoutwinning
en de boycot van fabriekstextlelgoederen. Hij
voert actie tot het herstel van het spinne
wiel ln de huisindustrie, de „Khadl-bewe-
ging".
In 1920 spreekt Gandhi op het Pan-Indisch
congres te Calcutta de non-coöperatie-ge-
dachte uit. Tegelijk wordt de eenheid tus
schen Hindoes en Muzelmannen tot stand ge
bracht. Het Congres verbindt zich het Hin
doeisme te ontdoen van den vloek der „on
aanraakbaarheid", de laatste n.l. van paria's,
die in de samenleving moeten worden opge
nomen. Een levende band met de armen
heeft het congres aangeknoopt door de
Khadi-beweging. De groote lijn ls nu uitge
stippeld.
Aan de voltooiing van deze levenstaak, zon
der geweld en uitsluitend door het dienen van
cfe Waarheid, Indië tot zelfstandigheid en de
Hindoemaatschappij tot geluk te brengen,
arbeidt de thans 62-jarige verder Hoe hij
daarbij vele moeilijkheden heeft te overwin
nen weet men door de gebeurtenissen van de
laatste jaren.
Dat Gandhi na nieuwe gevangenschap
nieuwe rehabilitatie vond en dat de onder
handelingen er toe leidden, dat hij. nu voor
de derde maal in Londen, aan de Ronde Ta
felconferentie de belangen van zijn volk kan
verdedigen is reeds een tot voldoening stem
mend resultaat.
De Zangeres.
(Naar het Italiaansch van
GUTDO LUCCIANO)
„Ik ben," zoo vertelde de oude Puglezi, ja
renlang. de theaterarts van Boulogna ge
weest. door de directies der verschillende
schouwburgen belast met de controle der ar-
tisten. Het was geen gemakkelijk ambt. want
de artisten, vooral het vrouwelijke element,
zijn nogal nukkig en pogen, wanneer zij uit
haar humeur zijn om een of andere futiliteit
den directeur even vóór een voorstelling te
dupeeren, door ernstige ongesteldheid voor
te wenden, waardoor haar optreden onmogelijk
wordt Het is dan voor een geneesheer, al is
hij ook ingesteld op 't onderzoek van artis
ten, niet zoo heel gemakkelijk een juiste diag
nose te stellen, want een tooneelspeelstcr, die
pruilt, die geweldige migraine voorwendt of
naar het schijnt, een zenuwcrisis doormaakt,
werkt ook met haar bekoorlijkheden, om den
controleerenden geneesheer een loer tc
draaien en je moet dan ook wel vast in jc
schoenen staan, wil je niet worden beetgeno
men, of, tenslotte, bewogen toe te geven,
En zoo kreeg ik eens op een namiddag van
den directeur van het Teatro Verdi de mede-
deeling. dat Signora Cassarini, de eerste zan
geres van het opera-gezelschap, dat in zijn
schouwburg voorstellingen gaf en die. den
zelfden avond, de hoofdrol in „Norma" van
Bellini zou vervullen, hem de boodschap had
gezonden, dat zij. wegens ongesteldheid, niet
kon optreden. Hij verzocht mij daarom haar
een controlebezoek te brengen. Hij was wan
hopig. want het huis was uitverkocht en de
voorstelling veranderen ging ook niet.
Ik vond Signora Cassarini. kwijnend, haar
hoofd door eenige kussens ondersteund, op de
sofa liggen, het gelaat zeer gepoederd, om
haar een lijdend aanzien te geven, alsof zij
in de laatste acte als Mimi, in „La vie de Bo
hème" of als Violetta in „la Traviata" moest
optreden. Ik onderzocht haar pols. liet haar.
omdat het er zoo bijhoorde. de tong uitste
ken en constateerde alras, dat haar niets
scheelde.
Tegen deze schoone, zeer verdienstelijke
zangeres met hardheid optreden, vond ik niet
gewenscht, haar zeggen, dat haar niets man
keerde en dat zij best kon optreden, was,
naar ik meende, niet zeer taktisch en zou
niet lelden tot het gewenschte doel haar te
bewegen, dien avond, toch op te treden.
Ik wist wel wat eraan schortte. Ze was
kwaad op den directeur, die naar haar mee
ning. nogal wat attenties bewees aan een
jongere zangeres. En ze wou zich wreken on
den directeur door de voorstelling ln de war
te sturen.
„Ja." zei ik, „U bent ernstig ziek. U kunt
niet optreden vanavond. Ik zal het uw direc
teur, meneer Bargelllni meedeelen. Hij ver
zocht mij nog U te zeggen, dat U, hoezeer het
hem ook spijt, dat U niet optreedt, zich wei
zeer in acht moest nemen."
„Zoo. heeft hij dat gezegd?" vroeg zij, wat
snibbig.
„Hij wil het vanavond eens probeeren met
Signoretta Isolani. Hij wil haar een kans
geven."
„Wat zegt u? Hij wil aan Isolani de rol
van Norma geven, mijn rol? Daar zal niets
van terechtkomen", merkte zij op. met een
kracht, die niet overeenkwam met haar lij
dend uiterlijk
„Ik ben het niet met U eens, signora," zei
lk weer. „Misschien heeft zij nog niet zooveel
ervaring als U, maar ze bezit een mooie, volle
stem, met al de charme van de jeugd"
„U wilt dus zeggen, dat mijn stem op ls en
versleten!"
„In geenen deele, maar het eene sluit het
andere niet uit. En als zij vanavond voldoet,
als zij voor een volle zaal succes heeft en
de zaal is uitverkocht dan is. natuurlijk,
meneer Bargelllni niet op U alleen aange
wezen."
„Dat wordt een échec, dat weet ik zeker."
„Dan des te beter voor U. want Uw bevoor
rechte plaats aan het gezelschap zoudt U kun
nen behouden, terwijl U, bij haar succes, in
haar wel eens een mededingster zoudt kun
nen vinden."
Zij had haar passieve houding op de sofa
laten varen, had zich opgericht, keek mij ver
ontwaardigd aan.
„ZU mijn mededingster, het is belachelijk!"
riep zij uit.
„Mevrouw." zei lk kalmeerend. „Mevrouw,
windt U niet op. dat zou niet verstandig zijn.
dat zou uw lijden kunnen vermeerderen."
„Dat kan mij niet schelen." zelde zij. terwijl
zij een snik poogde te onderdrukken.
„Misschien ziet meneer Bargelllni wat al
te veel ln Signoretta Isolani," zei lk weer om
haar nog meer te prikkelen, „maar hij moet
het wagen. U treedt niet op. U bent lijdend,
ik zie hett hij kan de voorstelling niet afzeg
gen. Het optreden van Signoretta Isolani
moet worden beproefd. Hij heeft er alle ver
wachting van."
Ik stond op. alsof ik afscheid wilde nemen
en zelde. alsof lk tot me zelf sprak, toch luid
genoeg, dat zij mij kon hooren: „Ze heeft een
prachtig figuur voor de rol van Norma Mooie
gestalte, mooie stem. Ze kan, daar zijn voor
beelden genoeg van. In één avond, door één
voorstelling, de lieveling van het publiek wor
den"
Signora Cassarini was opgestaan. Een
kleur van opwinding en van woede drong door
do dikke laag poeder, welke haar gelaat be
dekte.
„Zeg meneer Bargellini, dokter, dat ik van
avond zal optreden. Ik wil hem niet teleur
stellen. al moest ik ook op het tooneel door
midden breken."
Met deze boodschap keerde ik naar den di
recteur terug en vertelde hem hoe ik het had
aangelegd.
En dien avond behaalde Norma een buiten
gewoon succes.
KABOEL, DE HOOFDSTAD VAN
KABOEL.
Ongeveer 100.000 Afghanen en 500 Europea
nen wonen ln Kaboel, de stad die nog tegen
woordig van het meest nabij gelegen spoor
wegstation en de haven, slechts na een we
kenlange reis ls te bereiken.
De stad ligt 1700 Meter boven de zee, ten
zuiden van do Hindoekoesch. waarvan de
bergtoppen tot 7000 Meter hoog zijn, en aan
een zijrivier van den Indus.
Het is een echte Oostersche stad, met lage
hulzen, moskeeën cn minarets, een stad waar
door de kamcelkaravancn trekken, een rusti
ge plaats met een arme Mohammedaanschc
bevolking, eer een groot dorp dan de resi
dentie van een koning De eerzuchtige Aman
Oellah wenschte een andere hoofdstad. Eeni
ge kilometers van Kaboel, door een prachti-
gen weg met KaJral verbonden, lie* hij zich
een nieuwen regeerlngszetel bouwen, die
naar hem ..Daroel Aman" (het huls van
Aman) werd genoemd.
EEN GELUIDSFILM IN DE
RECHTSZAAL.
In Australië, tc Melbourne is kortelings
ln de rechtzaal een geluidsfilm vertoond!
Het was ter gelegenheid van de behandeling
van een elsch tot schadevergoeding, omdat
een bij den elscher in de buurt liggende
boerderij lawaai maakte en burengerucht.
De film werd gedraaid, en de eischer in 't
gelijk gesteld.
Het zal vermoedelijk niet de laatste sound
film zijn, die in de rechtzaal wordt vertoond.
Want er komen nogal eens gevallen voor
over overbodige geluiden.
Dat de film «de stomme) zijn intrede in
de rechtbank deed. dateert al van vroeger.
Eenige jaren geleden is bij cinematografi
sche opnemingen een man gedood. Het toe
stel nam het gcheelc geval op met alle bi-
zonderheden. Zoo kwam vast te staan dat
er geen opzet in het spel was. doch dat
de dood zuiver aan een ongeluk te wijten
was.
„Was Minnie nou maar hier! Dan. zouden we gauw genoeg ver in de meerderheid zijn!'
