Onterfd....!
FEUILLETON
Naar het Engel sch van
DOLF WYLLARDE.
(Nadruk verboden).
6)
„Zeker een of andere nikker, die zijn vrouw
bedreigt", dacht Harrel schouderophalend.
Maar toch stapte hij, onhoorbaar op zijn
zachte linnen schoenen, in de richting van
den weg. HU kon evenmin een kind zien slaan
als een beest slecht behandelen en de negers
waren langzamerhand bang geworden voor
zijn straffende hand. wanneer ze misbruik
maakten van hun bamboe. Harrel hield er
een bUzondere manier op na om geluidloos
te voorschijn te komen en dan kort en snel
recht te doen!
Hij was bijna het hooge struikgewas ge
passeerd en zou weldra den uitersten rand
van zijn terrein bereiken, die een paar voet
hooeer lag dan het pad. toen hij opeens het
gevoel kreeg of zijn hart stilstond van schrik.
..Laat me met rust!" riep een stem die Har
rel kende, een stem waarin doodsangst klonk.
Met één sprong was hij door he:, struikgewas
heen en de noodkreet was nauwelijks aan
Eulalie's mond ontsnapt, of hij stond naast
haar op het pad en greep de swaarlUvige fi
guur van Adrian Duplgny beet.
Wat er in de volgende paar minuten pre
cies gebeurde, kon hij zich later nooit meer
helder te binnen brengen. Harrel was zóó
verontwaardigd, dat zyn gewone zelfbeheer-
sching hem volmaakt in den steek liet. Hy
herinnerde zich alleen dat hij. toen hij den
neger beetpakte, in een paar vette, weeke
schouders greep, en dat hij zich ergerde dat
hij "en steviger waper. bU zich had. dan
0r- bamboestokje. En na enkele oogen
ic hem uit de hand, ln tweeën
gebroken door de forsche slagen, die hij er
mee toediende. Toen pakte hij Dupigny bij
de borst en smeet hem met geweldige' kracht
in den greppel van zijn eigen bezitting.
Nog voor Harrel zich omgedraaid had, om
te zien hoe het niet Eulalie gesteld was. be
gon de dikke neger zich al uit. den greppel
omhoog te werken. Hij was stijf en pijnlijk
van de klappen, die hij had opgeloopen en
onder andere omstandigheden ook al niet
een van de lenlgsten kroop hU op handen
en knieën, als een monsterachtig, vadsig dier.
tegen den kant op. aan de zijde van zijn plan
tage. om toch maar zoo gauw mogelijk buiten
hot bereik van zijn gespierden aanvaller te
komen! Het was zoon vermakelijk-wanstal-
tig schouwspel, dat er. ondanks het pUnlijke
van de situatie, een glimlach om Harrel I's lip
pen spoelde, toen hU zich naar het meisje
toewendde.
Eulalie stond nu geleund tegen den hoogen
kant van Harrel's terrein; ze was er zoo dicht
mogelijk tegen aan gekropen. Maar de doods
angst van daarnet was al wat van haar ge
zicht weggetrokken, ofschoon ze nog heel
bleek zag. Haar donkere oogen waren vol
tranen, haar lippen trilden. Harrel had ter
nauwernood tijd om zich bewust te worden
dat hij zich in de eigenaardige situatie be
vond. van als redder te zijn opgetreden van
een meisje, dat hij zooveel mogelijk had wil
len mijden!
Toen gebeurde het. Met een snelle bewe
ging kwam ze op hem toe en klemde zich aan
hem vast. haar lippen waren half geopend
alsof ze iets zeggen wilde. Ze zweeg echter,
maar de blik in de naar hem opgeheven
oogen, kon de jongeman niet misverstaan;
dat was niet de reactie op den uitgestanen
angst, dat was geen dankbaarheid voor zijn
tijdige hulp. dat was de blik van een vrouw-
die lief heeft
..O. Digby", fluisterde ze.
Eén moment hield hij haar tegen zich aan;
hij kon den moed nier vinden om haar van
zich af te duwen, maar hij besefte oogenblik-
kelijk, dat hij absoluut geen voedsel mocht
geven aan de gedachte, dat hij ook maar iets
meer dan vriendschap voor het meisje voel
de. Hij moest haar door koel en beheerscht
optreden duidelijk maken, dat hij niets te
geven had in ruil van datgene, wat ze in
haar emotie en natuurlijk zonder het te wil
len, verraden had.
..Beste meid", zei hij kalmeerend. maar
toch met iets nuchter-zakelijks in zijn toon.
„het is geen wonder dat Je van streek bent.
Wat een bruut! Je moet in 't. vervolg dezen
weg niet meer alleen rijden. Waar is je pon-
nie?"
Eulalie scheen den dieperen grond van zijn
koel antwoord bij intuïtie te begrijpen. Even
snel als ze zich zooeven aan hem had vast
geklemd. maakte ze zich nu weer van hem
los en wankelde achteruit, alsof ze een mes
steek had gekregen. Ze sloeg de oogen neer
en werd vuurrood. Ze was blijkbaar niet in
staat om antwoord te geven, want ze wees
alleen maar den weg af. naar een plek niet
ver van hen vandaan, waar de ponnie rustig
stond te grazen.
Zooals ze na een poos met horten en stoo-
ten vertelde, was ze op den terugweg geweest
van Trinity en afgestegen om voor Alice een
soort boonen te plukken, die hier overvloedig
groeiden en waarvan het kind een halsket
ting wilde maken. Dupigny. die waarschijn
lijk op den uitkijk had gestaan, wilde deze
gelegenheid niet voorbij laten gaan. Harrel
huiverde bij de gedachte aan wat had kun
nen gebeuren, als hij niet in de onmiddellijke
nabijheid was geweest. Zijn gezicht stond
grimmig en strak, toen hij zich naar de pon
nie wendde.
Bent u alweer in staat om op te stijgen,
of wilt u eerst mee in huis gaan <yn wat op
uw verhaal te komen1" vroeg hij. meer uit
beleefdheid en menschlievendheid. dan dat
hij werkelijk begeerde dat zij onder deze om
standigheden van zijn uitr.oodiging gebruik
zou maken. „Dan kan ik u iets te drinken ge
ven, waar u een beetje van opknapt".
Ze schudde het hoofd; het kostte haar
merkbaar inspanning, om haar zelfbeheer-
sching terug te krijgen.
„Neen dank u; ik rijd liever verder".
„In ieder geval niet. alleen", verklaarde
Harrel. terwijl hij haar hielp opstijgen. „U
moet maar even wachten tot ze voor mij op
gezadeld hebben. Ik zal u naar huis brengen"
„Het Ls al laat en er is nu geen gevaar
meer", protesteerde ze zwakjes.
Hij nam geen notitie van haar bezwaren,
leidde haar ponnie naar zijn stal, riep een
van de negerjongens toe om „Columbus" re
zadelen, en vijf minuten later reed hij kalm
naast haar op het pad naar Réve d'Or.
Er word nauwelijks een woord gesproken
gedurende den rit. Beide voelden ze het pijn
lijke van de situatie; het. meisje toonde niets
van haar gewone levendigheid: he- was alsof
er een doffe wanhoop over haar was gevallen.
Toen Harrel haar uit den zadel hielp bij het
inrijhek van de planters-woning, keek hij
medelijdend naar haar bleek, vertrokken ge
zicht.
„Neen. ik kom niet binnen", zei hij. „Het
wordt direct donker en de vuurvliegen zijn
niet bepaald een schitterende straatverlich
ting".
Ze gaf hem zwijgend de hand. Toen. aar
zelend. sloeg ze de oogen naar hem op en
begon te spreken. Het was duidelijk, dat het
haar moeite kostte.
„Ik heb nietgeprobeerdu te be
dankentenminste
De woorden stierven weg in de beklem
mende herinnering aan het oogenblik. dat ze
zich aan hem had vastgeklemd en zijn naam
gefluisterd had.
Maar ik ben u toch ontzettend dank
baar. dat u mij gered hebt", eindigde ze ee-
Jaagd.
..Praat er niet meer over", zei hij bruusk",
het windt u maar op. Beiooft u me, dat u
niet weer alleen langs dit pad naar Trinity
zult rijden".
Ze aarzelde HU merkte dat ze over haar
heele lichaam beefde en dat in haar oogen
een uitdrukking van onuitsprekelijke elier.de
was.
..Goed. ik beloof hef u als u dat zoo
graag wilt", zei ze eindelijk met trillende
stem. „Goedenavond".
Harrel steeg weer op zijn ponnie en aan
vaardde den terugweg naar I/Opale. Er was
oen vreemde verwarring Sn zijn hoofd en hart.
Hij had Eulalie de FioLssac niets te geven,
dan wat medelijden en wal vriendschap, hij
was in geen enkel opzicht ontrouw aan zijn
gevoelens voor de verre vriendin, wier por
tret Dr Meillot zoc bewonderd had Maar dat
nam niet weg. dat geen mar. ter wereld kon
volharden ir. onaandoenlijke koelheid voor
de zoete stem, voor de vreemde, donkere
oogen en de bekoorlijke manieren van het
meisje, waarvan hij voor de poort van Réve
d'Or afscheid had genomen.
„Réve d'Or Gouden Droom", bepeinsde
hij. terwijl hij zijn paard wat inhield om te
genieten van den wonderschoonen tropischen
avond. „Wat 'n poëtische namen geven zc die
plantages hier toch
HOOFD6TUK IV.
„Goeden morgen, kapitein Morrence! Gaat
u naar het polo-veld?"
..Ja. U kunt mij zeker wel zeggen, of Ik op
den goeden weg ben. mevrouw Melville".
„Zeker. Wc gaan hier rechts af. Dan zult
u direct het polo-veld onder u zien liggen".
De dame wendde haar ponnie door een hek
terzijde van den weg en daalde langzaam
een ruwe. steenachtige helling af. die naar
het polo-terrein leidde, waar roode en witte
figuren op hun kleine paardjes achter den
ba! draafden.
'WoaxJt womjlgcJ).
IN DE RIJKSACADEMIE VAN BEELDENDE KtASTEN TE
AMSTERDAM wordt ecu tentoonstelling gehouden van wcrlen
vervaardigd door mevr. C. C. J. M. Eranzen-Heslenfcld.
IN GEBOUW BELLEVUE
TE AMSTERDAM werden
Maandagavond de internatio
nale bokswedstrijden Holland-
Bclgië gehouden.
VERHUIZEN. Met het overbrengen van den inventaris voor
het nieuwe ziekenhuis Bronovo tc Den Maag, dat binnenkort
geopend zal worden, is een aanvat«j gemaakt.
EEN ERNSTIG OPROER Is In dc strafgevangenis Dartmoor te Prlncctown (Eng.) uitgebroken.
HET BELGISCH
KROONPRINSELIJK
ECHTPAAR, dat zich
aan boord van dc „Mar-
nix van St. Aldegonde"
bevindt voor de reis naar
het Oosten, is reeds goed
ingeburgerd.
EEN NIEUW UURWERK is ln de C.roote Marktstraat
te Den Haag geplaatst, waarbij platen die iedere minuut
en ieder uur omslaan, den juisten tijd aangeven.
NA DE SPOORWEGAAN
SLAGEN in dc omgeving van
Amsterdam worden losliggende
dwarsliggers zooveel mogelijk
opgeruimd. Het zandtreintje,
NOG IS DE LENTE
NIET BEGONNEN of
de hoteleigenaars in Sche
vcningen laten dc stoelen
reeds een her
ziening ondergaan. Kar-
rcvrachtcn vol worden
naar den schilder gebracht.
