Onterfd
Fk.UlLLb.lUN
Naar het Engelschvan
DOLF WYLLARDE.
(Nadruk verboden).
21)
„Het is een bijzonder knap meisje, maar
ontzettend coquet", antwoordde mevrouw
Melville gretig, en zonder op haar man's
„Maar Meta toch!" te letten, ging zij voort:
„bijna alle jonge officieren uit Port Gramas
waren doodelijk van haar. zoodra zij kennis
met haar hadden gemaakt, maar haar ge
voelens waren nooit van blijvenden aard.
Maar ik geloof vast en zeker, dat het ditmaal
anders is! Ze is van Fransche afkomst, een
afstammelinge van de oudste Fransche kolo
nisten eigenlijk is ze nog van adel. Eulalie
de Floissac heet ze".
„Zoo. zij is dus knap?" informeerde Lady
Bryant. ..En wat is ze voor een type? Een
dame of iemand die zich heelemaal aan de
West-Indische manieren heeft aangepast?
heeft ze iets van Fransche chic?"
„Neen, dat niet. Zij heeft een heel bijzon
deren smaak om zich te kleeden, heel anders
dan wij Europeesche vrouwen. Iemand, die
haar heele leven in St. Alousie gewoond heeft,
wordt vanzelf een echte West-Indische, al is
zij ook van Fransche afkomst. Zoo is het met
juffrouw de Floissac ook. Ze heeft een don
ker type, zij rolt met haar gitzwarte oogen,
dat je er naar van wordt en zij heeft mooie,
witte tanden, waarop zij niet weinig trot-sch is
en die ze dan ook graag laat zien! En ze is
nooit stil! Ze is er voortdurend op uit om de
aandacht te trekken'
irme Digby". merkte Lady Bryant mece-
lijdend op. ..Wat jammer! Maar als zij nog
niet verloofd zijn. misschien komt er dan wel
lueus van, nu iuj weer in Lngeiana terug is!"
„Te oordeelen naar wat ik gehoord heb",
wierp mevrouw Melville tegen, terwijl zij op
stond, „was hij tot over zijn ooren verliefd
op haar. Maar het is natuurlijk mogelijk dat
zijn zuster hem tot andere gedachten brengt"
„We moeten eens ernstig met hem praten",
verklaarde Lady Bryant op beslisten toon.
Een huwelijk van Digby Harrel met een
meisje als dat, wier persoonlijkheid mevrouw
Melville zoo onvriendelijk beschreven had,
beschouwde de oudere dame in alle oprecht
heid als een ramp en ze kon dit met te meer
gerustheid doen, omdat Barbara voor zoover
zij wist, nooit meer dan oppervlakkige vriend
schap voor Digby Harrel had getoond. Haar
dochter had het jammer gevonden, dat hij in
het buitenland zijn fortuin moest gaan zoe
ken. tengevolge van een droevigen financiee-
len tegenslag, maar dat was niet meer dan
natuurlijk!
Ze zouden Digby op Guthrie uitnoodigen,
besloot Lady Bryant, en hem vriendschappe
lijk aan het verstand trachten te brengen,
dat een huwelijk met die „Creoolsche", die
hem volkomen in haar macht scheen te heb
ben. ten eenenmale onmogelijk was.
..Ik wilde een dinertje geven", zei zij tegen
Barbara, toen de visite vertrokken was. „geen
groot diner; alleen een paar menschen hier
uit de buurt. Natuurlijk moeten wij Ceciliy
Cartwright ook uitnoodigen. Ik had er geen
idee van dat zij zoo dicht bij ons woonde.
Barbara, wij moeten probeeren :e ontdekker.,
hoe 't staat met die huwelijksplannen van Dig
by. en als die jongen zich werkelijk zoo iets
vreeselijks in zijn hoofd heeft gehaald, dan
moeten wij ons best doen, om het er uit te
praten. Die halve negerin heeft hem na
tuurlijk stapeldol gemaakt!"
Barbara werd een beetje bleek en het eer
ste oogenblik voelde zij neiging om haar moe
der een onvriendelijk antwoord te geven.
Maar ze beheerschte zich en verklaarde rus
tig dat het vanzelf sprak, dat ze Digby Harrel
en zijn zuster te dineeren moesten vragen
HOOFDSTUK XH.
Het kostte Barbara niet zoo heel veel moei
te Lady Bryant te verzoenen met t vooruit
zicht, dat haar jongste zoon eenigen tijd bij
haar zou blijven logeeren. Zijn aanwezigheid
zou wat afwisseling brengen in haar eentonig
leven op het buiten en wellicht zou zijn ver
blijf op Guthrie 'n geschikte aanleiding zijn
om Lester Kenyon een poosje als gast uit te
noodigen. Het huwelijk van Barbara met den
millionair zou immers niet alleen het meisje
zelf ..onder dak" brengen, zooals haar moeder
het noemde, maar waarschijnlijk ook er toe
bijdragen, om de geschokte financiën der fa
milie te herstellen.
Kenyon was schatrijk, maar hij was van heel
andere stand dan de Bryant's, zoodat men
van hem mocht verwachten, dat hij hen. bij
wijze van vergoeding, financieel helpen zou.
Het was niet meer dan billijk, dat hij voor
zijn bevordering op de maatschappelijke lad
der betalen moest, vond Lady Briant.
Bart ara zelf stond niet geheel afwijzend
tegenover de plannen van haar moeder. Als
zij Lester Kenyon trouwde, was er een eind
aar. alle zorgen en tobberijen en. met haar
relaties in de hoogste kringen, waar ze om
haar persoon en haar afkomst een gaarne-
geziene persoonlijkheid was. lag de wereld
voor haar open. als ze voldoende geld had.
Maar wat. het meisje het meest deed over
hellen tor een besluit dat strookte met haar
moeders liefste wcnsch. was de gedachte aan
Kiddie, 't verlangen om het kind een zon
nige. onbezorgde jeugd te geven en het later
te behoeden voor een lot als dat van zich
zelf: gedwongen te zijn een huwelijk te slui
ten uit verstandsoverwegingen.
Barbara was overtuigd, dat Lord Bryant
geen bezwaar zou hebben, wanneer zij zich
met de opvoeding var het kind wilde betas
ten, terwijl haar moeder dankbaar zou zijn.
dat zij zco gemakkelijk van de verantwoorde
lijkheid voor haar moederloocre kleindochter
afkwam. En zelf verlangde Barbara innig om
Z1CÜ DC Wijdt!. AJUX v.*,. ..Cv
waaraan zij zich met haar heele hart had ge
hecht. Dat het kind bij haar zou blijven, was
een voorwaarde die Kenyon in elk geval zou
moeten accepteeren.
Maar één ding weerhield haar: de herinne
ring aan een avond, kort voor DLgby Harrel
uit haar leven verdwenen was, zonder dat zij
zelf wist waarheen
Het was op een groot tuinfeest geweest
en ze had met Digby zitten praten, ver van
het gewoel der gasten, in een prieel dat hee
lemaal omrankt was met roode rozen. Altijd
moest ze aan dien avond denken, als de geur
van rozen haar tegemoet kwam. Harrel had
allerlei grappen zitten vertellen, op zijn ge
wonen. jongens ach tlgen, luchtig en toon. maar
langzamerhand had zijn stem een ernstige
klank, hadden zijn oogen een ernstige uit
drukking gekregen.
„Je zult wel denken, dat lk niets anders
kan dan grappen maken", had hij toen plot
seling gezegd. ..Maar dat lijkt alleen maar
zoo! Babs, zou je mij kunnen gelooven als Sk
je iets ernstigs vertelde, iets heel ernstigs?"
Zij had niet direct woorden kunnen vinden.
Er. ze zag zijn grijze oogen voor zich. die
trachtten het antwoord van haar gezicht te
lezen. Zij had hem haar hand toegestoken,
waarop hij teeder en ontroerd een kus ge
drukt had. En toen waren zij gestoord
het groote oogenblik was voorbij gegaan en
enkele dagen later had zij gehoord dat hij
geruïneerd was door een of andere zonder
linge bepaling ln het testament van zijn va
der. Hij had haar een kort, nuchter-zakelijk
briefje geschreven, waarin hij afscheid van
haar nam en zij had in haar wanhoop maar
ai te goed begrepen, waarom hij haar niet
persoonlijk vaarwel was komen zeggen.
Maar nog steeds bewaarde zij diep in haar
hart de herinnering aan dien avond. Zij voel
de. dat een huwelijk met Kenyon het zoetste
hoofdstuk van haar leven zou uitwisscher..
Zij had haar uiterste best gedaan om dat.
wat zij als onvermijdelijk beschouwde, te aan
aiuaen; net jeek haar nutteloos en zwak
haar leven lang te blijven treuren over een
droom die vervlogen was
Maar plotseling had mevrouw Melville ver
teld. dat Digby Harrel teruggekomen was en
in den omtrek logeerde, en ze had direct be
seft. dat haar innerlijke worsteling opnieuw
zou aanvangen. De oude vlam in haar hart
was weer opgelaaid en het viel haar thans
zwaar om het offer te brengen, waartoe ze
na langen strijd met zichzelve bereid was ge
weest.
Ze zou echter op haar eenmaal genomen
besluit met betrekking tot Keynon niet te
rugkomen. Die overtuiging vestigde zich al
spoedig bij haar. Dat West-Indische meisje.
Eulalie de Floissac. mocht dan volgens Lady
Bryant geen geschikte partij voor Digby zijn,
toch was Barbara na de stellige verzekerin
gen van mevrouw Melville, in haar ziel over
tuigd. dat er reeds een zekeren band bestond
tusschen haar en Harrel. oen verhouding
waarvan zij den aard wel niet precies wist,
maar waar zij nooit zou willen tusschenko-
men. Hij behoorde naar Barbara's meening
nu aan een ander en daarom mochten zij
voortaan alleen als vrienden met elkaar om
gaan. En ze was moedig genoeg om niet te
trachten hem te ontloopen.
Lady Brvant voerde haar voornemen om
DLgby en zijn zuster te dineeren te vragen
a! spoedig uit en ze besteedde bijzondere zor
gen aan do voorbereidingen voor het diner.
Lord Edward deed ln eigen persoon een keuze
uit de oude wijnen, waarvan de kelders op
Guthrie nog steeds goed voorzien waren.
„We zullen Digby eens laten zien, hoe men
in Engeland een behoorlijk diner geeft" ver
klaarde Lady Bryant, die ln de meening
scheen te verkeeren, dat St. Alousie ieder
contact met de Westersche beschaving miste.
..De arme Jongen weet natuurlijk niet eens
meer. hoe eer. goed diner er uitziet cn smaakt.
Het moest een genot voor hem zijn, om weer
in een beschaafde en verfijnde omgeving te
verkeeren", (Wordt vervolgd).
DENK AAN DE DIEREN. In dagen van koude en vorst ver
dienen ook de viervoeters onze aandacht. De paarden, die het
werk langs de straat moeten doen, hebben recht op een extra
deken gedurende de rustpoozen.
HET ALOUDE KASTEEL TE HOENSBROEK. waarvan een
gedeelte dateert uit de Me eeuw, wordt (hans geheel gerestaureerd.
Aan de 150 jaar lange verlatenheid van dit bouwwerk zal nu
een einde gemaakt worden.
EDUARD VERKADE te
Donderdagavond in het
Rika Hopper-theater te
Amsterdam gehuldigd
DIE NIET OVER IJS VAN ééN NACHT GINGEN.
De vorst van enkele nachten bracht een ijslaag op het
water en de liefhebbers van schaatsenrijden zagen
hun verwachtingen werkelijkheid worden. Maar toch
was oppassen nog de boodschap.
BIJ ZES GRADEN VORST
TE PARIJS. Het gemeen
tebestuur heelt de„kachels
op straat" in eere hersteld.
EEN SCENE UIT „HIJ", het stuk van Alfred Savoir, waar mede Eduard Verkade Donderdagavond in het Rika Hopper
Theater te Amsterdam xijn zilveren tooneeljubilcum vierde.
