Onterfd....!
ALS LIT VERVLOGEN DAGEN. Terwijl in het Westen en Noorden van ons land het
doolweer reeds was Ingetreden, profiteerde het Zuiden nog even van de winterpret. Op de
overstroomde landerijen nabij den Bosch was bet druk.
DE RESTAURATIE der Geertekerk der Ned. Hen-. Gemeente te Utrecht zal ter hand genomen worden.
HET UURWERK EN HET CARILLON van den toren te Mon
nikendam zijn gerestaureerd. De bekende houten engel heeft
ook een beurt gehad.
Dr. N. WATERMAN, de bekende kanker-
geleerde herdenkt 20 Februari a.s. den dag,
waarop hij voor 25 jaar tot doctor in de
geneeskunde promoveerde.
MENSCHEN HINTER GIT-
TERN Zoo erg U het nog
niet. Het rijn slechts een paar
jonge wereldburgers, die door
de tralies der veilige speel
plaats kijkend iets meer van
de wereld willen weten.
TER GELEGENHEID VAN DE 1511ste OPVOERING VAN DE REVUE «HALLO HIERHEEN" en van liet 15-jarlg tooneeljublleum van Lou Baiidy TE HAALDEREN BIJ BEMMEL is op het ijs een ernstig ongeluk gebeurd, dat vier personen
Is deze Maandagavond In den Hollandschcn Schouwburg te Amsterdam gehuldigd. De heer Henrl ter Hall spreekt den jubilaris toe. het leven heeft gekost. De plaats des onheils.
FEUILLETON
Naar het Engelschvari
DOLF WYLLARDE.
(Nadruk verboden).
24)
Harrel's bewondering en liefde voor het
meisje werden met den dag grooter.zij
vulde zijn gedachten en zijn droomen en
telkens weer zag hij voor zijn gestesoog het
beeld verrijzen van zijn huis op St. Alousie,
•waar zij als zijn trouwe kameraad de moeite
en zorgen van het eenzame plantersleven
zou deelen, zag hij haar in een wit, zomersch
kleed tusschen de wilde rozen, die rondom
de veranda en de vensters van L'Opaie rank
ten. Steeds meer moeite kostte het hem om
te zwijgen: de woorden van 3iefde en ver
langen ^randden hem op de tong. telkens als
hij Barbara zag
Lady Bryant had het niet meer dan behoor
lijk geacht om mevrouw Mornencc, die bij
Harrel's zuster logeerde, met (haar gastvrouw
en Digby te dineeren te vragen. Het werd een
intlcm-gezelligc maaltijd, met de opgewekte,
ongedwongen conversatie van menschon, die
elkaar jaren kennen. Na den eten vereenigde
het kleine gezelschap zich in den salon.
Harrel zat naast Lady Bryant. Ze bracht
het gesprek op zijn leven in St. Alousie en
vroeg hem. wanneer hij dacht zich weer voor
goed in Engeland te kunnen vestigen. Volgens
haar was het voor een echten Engelschman
als Digby absoluut onmogelijk, voorgoed in
de tropen en nog wel op zoo'n eenzaam eiland
te blijven en ze vreesde zelfs, dat hot. leven
op L'Opaie hem nog zwaarder zou vallen, nu
hij weer oen tijdlang van den omgang met
de .beschaafde kringen en van zijn oude -vrien
den genoten had.
„Ooh". antwoordde Digby. „als iemand een
maal het besluit genomen heeft, te trachten
in West-Indié zijn fortuin te zoeken, dan moet
hij zich aan het leven daar weten aan te
passen, nietwaar? En onder bepaalde om
standigheden is dat leven niet zoo vreeselijk".
voegde (h\j er zacht aan toe.
„Maar om daar altijd te moeten blijven...!
Ik weet zeker, Digby, dat zelfs als jij daar
trouwde, je nóg niet heelemaal tevreden zoudt
zijn, ofschoon je natuurlijk gelijk hebt, dat je
zoolang je ej bent wilt trachten je zoo goed
mogelijk aan te passen. Maar vergelijk nu
eens zoo'n meisje dat daar in West-Indië
geboren en getogen is met een Engelsch meisje
uit je eigen kring, met iemand als als
Barbara bijvoorbeeld!-'
Lady Bryant besefte niet, hoe tactloos haar
vergelijking was
Digby keek onwillekeurig naar Barbara, die
bij den vleugel muziek stond uit te zoeken.
Den heelen avond had hij nog geen oogenblik
alleen met haar kunnen praten .maai- nu
maakte hU van de gelegenheid gebruik en
ging op haar toe.
..Toe. Babs, zing eens: ..het was in den
Rozentijd?". vroeg hij, „dat is altijd een
lievelingslied van mij geweest weet. je -wel?"
„Goed" stemde Barbara toe. ..Maar het is
al zoo oud".
„Dat hindert niet Ik hoor het zoo graag en
het is lang geleden, dat ik het je voor het
laatst hob hooren zingen. Zal ik de muziek
voor je opzoeken.
..Ik heb geen muziek noodig", zei het meisje,
terwijl zij voor den vleugel gind zitten. ,jk
ken het uit mijn hoofd".
Ze liet haar vingers over de toetsen glij
den. Met haar klankvolle, warme stem zong
ze het oude. weemoedige volksliedje. De ont
roering, die het in haar zelf opwekte, wist
zc met al haar geestkracht te beheerschen.
zoodat haar stem geen oogenblik draaide.
Vaag hoorde ze Harrel's stem:
„Zullen we wat in den tuin gaan wande
len?"
In haar halve verdooviug gaf ze toe ze
had behoefte aan frissche lucht; alkss was
bete.r dan hier in de benauwde kamer te
blijven ze had een gevoel alsof ze flauw
vallen of stikken zou.
„Goed", stemde ze zwakjes toe. .Tiet is hier
vreeselijk warm". Ze legde haar hand op zijn
arm, en ze gingen samen door de openslaande
deuren den tuin in.
Een heele poos liepen zij zwijgend naast
elkaar voort in den zwoelen, van-bloemen
geur-vervulden zomeravond. De stilte werd
langzamerhand drukkend en opeens bleef
Digby staan, legde zijn handen op Barbara's
schouders en zei met een stem, die schor klonk
van aandoening:
.Bahs. ik moet Je iets zeggen iets vra
gen. Je weet natuurlijk wat ik bedoel. Ik
houd van je. Babs!"
Zo gaf geen antwoord.
„Ik had het je al een paar dagen eerder
geleden willen zeggen, Babs". ging hij voort.
..Je hebt er geen idee van hoe mijn gedach
ten altijd bij jou zijn hoe jij alles voor mij
beteekent. ook daar. Ik vraag niets van je,
Babs. maar ik moest je zeggen, dat ik van
Je houd. Ik kón niet anders".
Zij had do oogen neergeslagen en haai- ge
zicht was vuurrood. Dlgby's handen lagen nog
steeds op haar schouders.
.Babs" wil je me niet aankijken?" fluister
de hij heesch. terwijl hij haar even losliet
en poogde haar in zijn armen te nemen. Maar
op het moment, dat hij haar losgelaten had.
deed zij snel een pas achteruit.
.Bet spijt mij voor Je, Digby", zei ae kalm
koel bijna. „Maar ik kan je alleen antwoor
den dat je zekere feiten over het hoofd hebt
gezien. Anders had je dit nooit tegen mij ge
zegd. Ik weet zeker dat je er spijt van zult
hebben, als je morgen rustig over alles na
denkt. Maar je kunt er op vertrouwen, dat
ik alles zal vergeten, ik zal er niet meer aan
denken. Ik zal altijd je vriendin blijven,
Digby. alsof er niets gebeurd was".
En daarop keerde zij aWh om Sep
terug. Een droge snik kwam over zijn lippen-
Hij was niet in staat op <ht moment de war
reling van gevoelens die hem bestormde, te
ontledenmaar wat hij meende héél goed
te begrijpen, was het motief van haar weige
ring.
Je hebt zekere feiten over het hoofd
gezienhad ze gezegd. Wat kon dat
anders beteekenen, dan een toespeling op
zijn maatschappelijke positie? Maar ezel die
hij was, dat had hij immers kunnen ver
wachten; hij had zich zelf toch ook vaak
genoeg voorgehouden, dat hij het recht niet
had haar te vragen de deelgenoote te wor
den van zijn onzeker bestaan op een afge
legen West-Indisch eiland! Het leek wel of
de zoete zomeravond hem naar het hoofd ge
stegen was, dat hij opeens niet meer had
kunnen zwijgen, verweet hij zich nu.
Maar dat de ..zekere feiten", waarop Bar
bara had gedoeld, samenhingen met een don-
keroogig medsje op St. Alousie. daft in Harrel's
hart en geest niet het kleinste plaatsje in
nam. daarvan had Ihij géén flauw Vermoe
den.
HOOFDSTUK XV.
„Moeder", zei Barbara tot Lady Bryant,
die in (haar boudoir zat te schrijven, „hebt u
het erg druk? Ik zou u graag even willen spre
ken".
Barbara ging op den divan zitten haar
handen om haar knieën gevouwen.
..Het is hier zoo vreeselijk saai voor Ted",
ging zij voort, toen haar moeder van haar
correspondentie opkeek. „Hij heeft óns wel.
en Digby. maar hij zal zich toch wel eens-
zaam voelen zonder zijn Londensche vrien
den. Daarom heb ik gedacht, dat we een van
hen eens hier moesten vragen'.
„Maar wie? Niemand wil natuurlijk komen
voor het einde van do .season".
„We kunnen het in eik geval probeeren.
Wat dadht u bijvoorbeeld van Le^ïea-
Kenyon?"
r,ady Bryant was verbluft. Was het mogelijk
dat Barbara uit zichzelf opeens deze bevre
digende oplossing voor alle moeilijkheden
voorstelde en bereid was de toenaderingspo
gingen van den Londenschen million air aan
le moedigen? Onmiddellijk zag Lady Bryant
in dat ze het ijzer moest smeden terwijl het
heet wassn^l schoof ze den brief, waar
aan ze bezig was, terzijde en nam een schoon
vel papier uit haar schrijfmap.
„Dat. is een uitstekend idee", verklaarde
ze opgewekt. „Ik zal hem dadelijk schrijven
of hij een paar weken komt logeeren. Zal
ik vragen of hij Vrijdag komt?"
,-Dat lijkt me heel geschikt".
.Bn dan kunnen wij de Harrel's Zaterdag
avond te eten vragen om kennis met hem
te maken".
.Bat had ik ook al gedacht", stemde Bar
bara in. Ze stond op en terwijl ze het boudoir
verliet, vroeg zij zich af. of haar moeder
vermoeden zou met hoeveel overleg, maar ook
met hoeveel martelenden zelfstrijd, ze deze
ontmoeting tusschen Digby Harrel en Lester
Kenyon, ontworpen had.
Een paar dagen later kwam er een brief
van Lester Kenyon. dat hij de ultnoodaging
gaarne aannam en Vrijdagmiddag op Guthrie
hoopte aan te komen. Barbara besloot om
hem zelf met den phaëton af te halen. Het
verwonderde haar niet dat Digby, na hun
pijnlijk onderhoud, zich nog steeds rüet weer
op Guthrie had laten zien en het gaf haar
een soort van smartelijke voldoening toen dien
zelfden avond Ted naar Thurlands ging om
Digby en zijn zusier en mevrouw Morrence
uit te noocigen den volgenden Zaterdag
middag op het landgoed te komen dineeren.
Klein open rijtuig met een bneede voor
bank en een achterbankje voor den stalknecht
Het wordt in den regel door iemand van de
famlhe gereden.
Mfen» vamd&L
