Onterfd....!
FEUILLETON
Naar het Engelsch van
DOLF WYLLARDE.
(Nadruk verboden-)
25)
Dien Vrijdag kleedde Barbara rich aan en
er was een dof gevoel van wanhoop in haar
hart om wat ze ging ondernemen. Toen ze
op het bordes verscheen, stond de phaèton
voor.
„Zijn de paarden erg onrustig, Williams?
vroeg ze den stalknecht, terwijl ze met een
critischen blik naar de ongeduld ig - trappelen -
de dieren keek.
„Nogal, Mylady", antwoordde de man. Niet
dan met de grootste moeite slaagde hij er in
om de beide vurige, schuimbekkende paarden
in bedwang te. houden. „Maar ik zal ze bi]
het. station wel vasthouden".
Barbara kon uitstekend met paarden over
weg en wist zo al spoedig aan haar wil te
doen gehoorzamen.
Halfweg het station gekomen, hoorde ae
opeens haar naam roepen en toen zy oe
paarden met. een krachiigen ruk tot staan
bracht, zag zij mevrouw Morrence aan aen
kant van der. weg staan. Zij bukte zich om
haar een hand te geven.
.Heb je haast?" vroeg mevrouw Morrence
„Ik heb je in een heeie poos niet gesproken,
.Ik ga iemand van den trein halen tor
telde 't meisje, „maar :k heb nog tijd in over-
vloed. Wil je meerijden. Je moet toch den
kant van Thurlands uit".
Zij stapte het rijtuig en kwam naast
Barbara zitten.
,Jk heb gehoord, dat je een loge fahgt
begon ze. ..Je moeder heeft cms u.^ger.oodigd
om morgen op Guthrie 'e komen dineeren
„Ja, meneer Kenyon komt een poosje bij
ons".
TV- geloof dat lk hem al eens in Londen
ontmoet heb. Ik vond hem een beetje hoe
zal ik zeggen zwaax-op-de-hand, een beetje
plomp, vind je ook niet?"
.Neen, dat kan lk niet vinden", antwoordde
Barbara rustig. En om het gesprek een an
dere wending te geven, vroeg ze: „Hoe is het-
met Cecily?"
.Dat gaat wel. Jammer voor haar. dat
Digby zoo ver weg woont. Ik heb hem al ge
zegd,* dat hij maar zoo gauw mogelijk for
tuin moest maken en voor goed terugko
men".
..Maar 't is toch wel mogelijk, dat hU al
tijd in St. Alousle blijft".
„Dat lijkt, me niet waarschijnlijk Daarvoor
was hij te oud. toen hij naar West-Indië ging.
Iemand, die heel jong gaat, kan zioh soms
volkomen aan het leven daar aanpassen, maar
Digby is veel te veel aan Engeland gehecht.
Daarom geloof ik ook niet, dat hij met een
West-Indisch meisje zal trouwen'.
.Niet?" vroeg Barbara schijnbaar onver
schillig.
.Neen. Jack heeft me geschreven dat daar
geen sprake van is". Mevrouw Morrence sprak
met biiiteneewonen nadruk: blijkbaar hadden
ce brieven" van haar man op dat punt een
zoodanigen inhoud, dat ze dankbaar gebruik
maakte van de gelegenheid om Barbara op
dit punt eens een wenk te geven.! ..Cecily",
ging ze voort, „maakte zich ook al ongerust
dat Digby met een Creooische of zoo iets zou
komen aanzetten, maar ik heb haar dadelijk
gerustgesteld. Jack zegt-, dat de praatjes die
daarover verteld worden, allen grond missen
In zoon eat als Port Gragas zijn de menschen
natuurlijk dolblij als ze wat «c kletsen heb
ben
Een bange twijfel maakte och van Bar
bara meester. Had ze zich misschien toch ver
gist.? Maar dat kon toch niet-, mevrouw
MelvüJe had zich immers zoo stellig ultge-
iaten en mevrouw Meiville had op St.. Alousie
de dingen met haar eigen oogen gezien en
Nell Morrence had haar berichten uit de
tweede hand. Maar mevrouw Melville was een
kwaadspreekster
„Ik heb iets hooren vertellen over Digby
en een zekere mademoislele de Flolssac",
waagde Barbara voorzichtig.
„Natuurlijk door mevrouw Melville", ant
woordde mevrouw Morrence onmiddellijk.
.Dat is een gevaarlijke babbelkous, dat heb
je toch zelf ook wel gemerkt. Jack moest
niets van haar hebben. Hij schrijft, dat het
bepaald een opluchting is voor Port Gragas,
dat ze van het tooneel is verdwenen. Maar je
kunt van mij aannemen, dat er tussühen
Digby en die juffrouw de Floissag niets be
staat.; Jack heeft er lang en breed met heem
over gesproken en die beweert dat. het alle
maal lasterpraatjes zijn. Het moet overigens
een coquet nest zijn, dat knappe Fran-
gaisetje
Ze waren bij een tweesprong gekomen,
waar mevrouw Morrence moest uitstappen. Ze
nam vlug afscheid en Barbara reed door naar
het station een gevoel van onuitspreke
lijke beklemming, een wild-jagende angst
was over haar gekomen.
Had ze zich dan tenslotte toch vergist en
Digby afgewezen zonder dat ze hem en zich
zelf dit verdriet had behoeven te veroorzaken?
Was het offer dat ze ging brengen, nutte
loos? En moest ze het werkelijk brengen, kon
ze niet meer terug? Ze had immers nog geen
enkelen stap gedaan, dan haar moeder te
vragen haar Londensche bewonderaar te lo-
geeren te vragenals gezelschap voor
Ted!
Ze bracht de paarden tot stilstand voor het
kleine, landelijke station en hield de oogen
gericht op he;, witgeschilderde hek waardoor
ce reizigers het perron verlieten. Toen zij
Lester Kenyon zag aankomen, voelde ze plot
seling het zonderlinge verlangen bij zich op
komen om te keeren en weg te rijden zonder
hem! Hij stond een oogenhlik stil om zijn
kaartje af ie geven, toen liep hij vlug op
haar toe en gaf haar een hand met een air
van iemand, die heel zeker van zijn zaak Is.
Zooals mevrouw Morrence terecht opgemerkt
had. was hij een beetje plomp, zwaar-op-de-
hand, heelemaal niet het type van een jeug
dig, sportief Engelschman. Het leek wel, alsof
het gewicht van zijn mülloenen hem neer
drukte. Hij had 'n korte, gedrongen gestalte,
donkere oogen met zware wenkbrauwen, zijn
gezicht had een roode kleur en scherp ge-
teekende, ietwat norsche trekken.
„Wat vriendelijk van u. om mij zelf te ko
men, halen", begroette hij Barbara.
„Och, 't is een aardige rit", antwoordde het
meisje luchtig, terwijl zij opzij schoof om
plaats voor hem te maken. .Hebt u beswaar
tegen, dat ik men, dan blijft de sulknecht
achterin zitten. De paarden zijn wat, onrus
tig en ze zijn altijd veel kalmer, als ze voelen
dat ik de teugels houd".
„Gaat uw gang. Het is een groot genoegen
voor mil om me aan n toe te vertrouwen.
Ik zou niet weten aan wie ik het liever
deed!
Het werd op zoon tri tdag end - triom fan ?e -
lijken toon gezegd, dat. ze even huiverde. Zou
ze in staat zijn te trouwen met dezen zelfge-
noegzamen man met zijn grove, vervelende
stem en zijn plomp uiterlijk? Of bestond er
misschien nog een kans om aan het nood
lot te ontkomen? Had Nell Morrence het bij
het rechte eind gehad? Zij liet do zweep
klappen, innig verlangend om zoo spoedig
mogelijk thuis te zijn. En oen haar gast te
beletten onderwerpen van persoonlijken aard
aan te roeren, begon zij tactvol een gesprek,
over het landschap, waardoor het rijtuig zijn
weg nam naar Guthrie.
Aan het diner dien avond moest ze telkens
naar het roode, ordinaire gezicht van Lester
Kenyon kijker, en met een prop in de keel,
bedacht ze. dat ze, wanneer ze met hem
trouwde, lederen, dag opnieuw haar heeie
leven dat gezicht voor zieh vcm zien over
het kristal en het zilver van hun gemeen-
schappelijken tafei. En her beeld van Digby's
knappe, forsche, maar toch aristocratische
verschijning, verrees voor haar geestesoog,
de woorden van liefde, die hij haar met ont
roerde stom had toegefluisterd, klonken haar
in de ooren.
Ze voelde een wild verlangen opkomen om
weg te loopen, weg uit de onmiddellijke na
bijheid van Lester Kenyon, weg van de tafel,
want eten kon ze toch niet, geen hap. Het
kostte haar de grootste inspanning om af en
toe met een enkel woord aan het gesprok
deel te nemen.
„Je schijnt weinig eetlust te hebben. Babs",
merkte Edward opeens op. „Dat is al de derde
schotel waar je niets van genomen hebt".
„Ik hoop niet dat ik de indirecte oorzaak
daarvan ben", mengde Kenyon zich in het
gesprek. „Ik vrees, dat de rit naar het station
u teveel vermoeid heeft".
„Absoluut niet", antwoordde Barbara kalm.
„maar nu meneer Kenyon het erover heeft,
wil ik je even waarschuwen. Ted, dat de
paarden buitengewoon onrustig zijn. Be had
de grootste moeite om ze te houden; ze trok
ken mijn arm bijna uit het lid".
„Ik zal ze morgen net zoolang laten loopen
tot zij gekalmeerd zijn, dat beloof ik Je",
verklaarde Edward.
..Dat zal ze goen kwaad doen. Maar neem
alsjeblieft Kicdie niet mee. Je kun; onmoge
lijk op haar letten als ze net zoo zijn als
vandaag. Ik weet zeker, dat mijnheer Kenyon
ieder oogenhlik gedacht moet hebben, dat wij
over den kop zouden slaan!"
„Ik ben graag bereid levensgevaar te ris
keer en als u mij het genoegen wilt gunnen
oen met u mee ie mogen gaar.!' verklaarde de
millionnair met een lichte bulginc, die Bar
bara met een Hauwen glimlach beantwoord
de. Wat moest 2e zeggen?
'Wordt vervol©*).
MODERNISEERING. Dc gemeentelijke
gas- cd -waterleiding te Valkenswaard is
Dinsdag door den Commissaris der Koningin
in Noord-Brabant. Mr. Dr. A- B. G- M.
van Ryckevorsel, officieel geopend.
„'N KIND VAN DE STRAAT". In den Plantage
Schouwburg te Amsterdam ging Dinsdagavond de
première van de operette „'n Kind van de straat"
van Cecil Howard, bewerkt door Hans Nesna. Een
scene uit bet spel
„LORD WELLINGTON,
een inzending op dc narcissen-
tentoonstelling, welke in ge
bouw Blocmlust fc Sasscnhcim
geopend is en door kweekers
rit de omgeving georganiseerd
werd.
NEDER-
LANDSCH FA
BRIKAAT!
Werkspoor uit Am
sterdam organi
seerde Dinsdag een
excursie naar de
nieuwe brug over
de Oude Maas hH
Barendrecht, wel
ke In aanbouw hi
VERKEERSLES. Op verschillende punten van
Amsterdam werd Dinsdag door de verkeerspolitie
aan agenten les gegeven In de regeling van het
verkeer. Het practlsch onderricht,
LAVAL, de Fransche minis
ter-president, wiens kabinet
Dinsdag ten val
werd gebracht.
IN HET STEDELIJK MUSEUM TE AMSTERDAM heeft burgemeester dc Vlugt A<
tentoonstelling geopend van schilderijen, aquarellen, crayonschetsen, penteekeningeu en
schetsen in boutskool, vervaardigd door H-M. de Koningin.
EEN DROEVE PLECHTIGHEID. Te Bemmel heeft Dinsdag dc teraardebestelling plaats gehad van het stoffelijk overschot
der vier slachtoffers, die Zaterdag JJ. bil bet ernstig Ijsoneeluk te Haalderen nabij Bemmel om het leven zijn gekomen.
