HET GEHEIM VAN HET
KONINGSGRAF
DE PAASCHVEETEN-
TOONSTELLING. die ge
houden wordt in de nieuwe
veehallen te den Bosch, is
Dinsdag door den burge
meester geopend.
HET DERDE JAARBEURSGEBOUW te Utrecht K
Dinsdag door H. M. de Koningin officieel in gebruik
gesteld, bij welke gelegenheid tevens de opening plaats
vond van de 26ste Kon. Ned. Jaarbeurs. Na de opening
werd door H. M. de Koningin. H. K. H. Prinses Juliana
en Z. K. H. Prins Hendrik een rondgang over de Jaar
beurs gemaakt. De 26stc Jaarbeurs vestigt, ondanks
de economische moeilijkheden, waarin het zakenleven
verkeert, een record in deelname.
SIR MALCOLM CAMPBELL Is na zi]n recordrace te
Southampton teruggekeerd per „Berengaria". Hij werd
bij aankomst door den I.ord Major van Southampton
verwelkomd.
VOOR HET SEIZOEN IN
SCHEVEN1NGEN BEGINT,
worden de kuilen in het strand
gelijk gemaakt, met het zand
dat zich in den afgcloopcn
winter heeft opgehoopt.
DE HEER LEONARD LANG temidden van zijn show van Fiat
lutomobielcn, welke gehouden werd ter gelegenheid van het 40-jarig
bestaan van de firma Leonard Lang te Amsterdam.
IN EEN DER NENIJTOHALLEN TE ROTTERDAM heeft de afd. R. S. en O. van de Hollandschc Mij. van Landbouw.
Dinsdag een veetentoonstelling gehouden. Vele zeer goede inzendingen waren op deze tentoonstelling te bewonderen,
waarvan wij hierboven een geven, welke met een eersten prijs werd bekroond.
DE MODE VAN DEN DAG. Een bruine wollen middogjapon,
welke versierd is met geel,
blauw en turquoise.
FEUILLETON
OORSPRONKELIJKE ROMAN
door
HERM. N. v. d. VOORT.
16)
Het oogenbiik van de landing naderde.
De meeste~passagiers verdrongen zich voor de
verschansing, verlangend zoo spoedig mo
gelijk van het schip af te kernen. Voor en
kele minuten vergaten Carew en Benoit ai-
les, behalve dat daar ergens op den wal,
Joan Benoit hen wachtte. Benoit was bleek,
zenuwachtig verfrommelden zijn vingers de
siearet, die hij onaangestoken in de nand
hield. Ook Carew verkeerde in een zekere op
winding. Tot zijn schrik moest hij zichzelf
bekennen, dat hij met minstens evenveel
spanning als de man naast hem. naar haar
uitzag. Het op handen zijnde weerzien ver
vulde hem met blijdschap en tegelijk met
een onbegrijpelijk leed. Wat had dit meisje
voor hean te beteekenen? Als hij. zijn tocht
volbracht had, zou ze weer uit zijn leven ver
dwijnen en hij gevoelde, dat dit verreweg het
beste was. Zij werd nu al gevaarlijk voor zijn
gemoedsrust.
Archibald Benoit ontdekte haar het eerst.
„Kijk, daar staat ze!" zei hij heesch, opge
wonden Carew's arm gTijpend. „Daar, bij
dien stapel goederen!"
Carew keek in de aangegeven richting en....
zijn oogen ontmoetten de hare. Hij zag, dat
zii met een vluggen blik van hem naar zijn
metgezel keek. Zij werd doodsbleek, toen zij
haar broeder herkende, en met een impulsie
ve beweging drukte zij de handen tegen haar
borst.
Hoe lief had zij dien broer, dacht Carew.
En welk een schat van liefde moest zij den
man kunnen brengen, die eenmaal haar echt
genoot worden zou! Hij dacht plotseling aan
Charles Rouvain en wat Benoit hem om
trent diens plannen verteld had. Een kramp
achtige siddering liep door zijn spieren. Als,
dat. wat hij voor haar gevoelde werkelijk lief
de was. kon hij haar geen grooteren dienst
bewijzen dan dien man aoodenHij ver
geleek den grooten bankier bij een duivel,
die zijn klauwen naar een engel uitstrekte.
Maar als het zoover moest komen, zou hij
hem met zijn handen vermoorden, langzaam,
als een giftig dier. dat men voor zijn mede-
menschen vernietigt.
Hij wist. dat hij het doen zou, onverschillig
voor de gevolgen, en het gaf hem een gevoel
van groote rust. Als zij het spel verloren, zou
Rouvain nog niet zegevieren!
De boot was ondertusschen langs de kade
gemeerd, en de loopbrug werd uitgeschoven.
Er was een ontzettend gedrang, om van
boord te komen. Het scheen wel. alsof ieder
een de eerste wilde zijn.
Carew en Benoit lieten zich maar geduldig
meevoeren eft ze stonden op den wal voordat
ze het zelf wisten.
Een aandoenlijk tooneeitje speelde zich af
tusschen Archibald en zijn zuster. Niet op de
de nieuwsgierige blikken om haar heen let
tend, vloog ze hem snikkend om den hals.
Zij klemde zich aan den teruggekeerden
broeder vast. alsof ze hem nooit meer wilde
loslaten.
Carew kreeg een prop in zijn keel, en hij
wendde zich af. om zyn ontroering te verber
gen. Het stemde hem ook eenigszins weemoe
dig, dat hij-zelf nimmer een dergelijk geluk
zou kunnen smaken. Het verleden zou zich
steeds weer als een dreigend spooksel, tus
schen "nem en het begeerde plaatsen. Hoe
geheel anders had alles kunnen zijn. O. hoe
vervloekte hij den oorlog, dien veroorzaker
van zooveel ellende. Want alleen de oorlog
was hier de hoofdschuldige, de wreede oor
log, die den menschen de heerschappij over
zichzeiven ontnam, en hen tot speelpoppen
maakte.
Eindelijk werden broer en zuster zich Ca-
rew's tegenwoordigheid weer bewust. Met een
gelukkigen lach stak Joan hem haar beide
handen toe.
„O, mijnheer Carew, hoe kunnen wij u ooit
genoeg danken'', zei de zij met een hoogen
blos, „u hebt prachtig woord gehouden." De
tranen sprongen haar in de oogen. „Ik ben
zoo blijzoo blij, en wat zal vader wel
zeggen, als Archy thuiskomt. U moet mij la
ter precies vertellen hoe alles gegaan is."
Archibald Benoit keek Carew smeekend
aan. Deze begreep wat hij daarmee bedoelde.
Het was hard om haar aandoenlijke blijd
schap te verstoren, maar het moest.
„U hebt kolonel Benoit toch nog niet op de
hoogte gebracht?" vrceg hij.
„Neen. antwoordde zij. „u verzocht mij
dat immers in uw telegram".
„Gelukkig mompelde hij.
Het meisje keek de twee mannen beurte
lings ongerust aan. Carew had innig mede
lijden met haar. doch hij mocht haar niet
langer in onzekerheid laten.
„Wij uw broeder en ik, begon hij aarzelend,
zijn hier maar niet toevallig, we zijn hier met
een bepaald doeL Wij gaan namelijk uit op
een archaeologische expeditie."
„Een expeditie?" vroeg zij verwonderd.
„Ja. juffrouw Benoit", antwoordde hij, min
of meer aarzelend, „een tocht naar het bin
nenland, die ongeveer twee maanden zal du
ren. Na afloop van den tocht komt uw broe
der naar huis terug, maar er zijn verschil
lende redenen, die ons noodzaken, morgen
ochtend reeds te vertrekken."
Ziezoo dat was er uit, de knoop was door
gehakt.
Met groote angst oogen keek Joan hem aan
maar zij sprak geen woord en dat stilzwijgen
deed Carew meer pijn dan woorden kunnen
doen.
„Kom. kom," zei hij. „u behoeft niet zoo
te schrikken: het is toch niets ernstigs. La
ten we nu maar een goed restaurant opzoe
ken, dan kunnen we alles op ons gemak be
spreken. En bovendien", voegde hij er met
een jongensachtigen glimlach aan toe, ik
heb grooten honger."
Een kwartier later zaten zij met hun drieën
in een afzonderlijk vertrekje in een der res
taurants aan tafel. Onder het eten zette Ca
rew haar alles uiteen: De ramp, die zijn va
der getroffen had en de eenige kans die deze
expeditie bocd, om hem uit zijn netellgen
toestand te redden.
Zonder ook maar een enkele vraag te doen,
hoorde zij hem ten einde toe aan. Langzamer
hand was er weer kleur op haar wangen ge
komen en haar oogen glansden.
„O, ik ben nu niet bang meer', „het spijt
me alleen heel erg, dat die tocht zoo lang
zal duren het het is dezelfde tocht niet
waar, die u maakte, toen u bij ons kwam?"
vroeg zij zacht.
Carew knikte. „Ja, Juffrouw, maar die eer
ste maal was het slechts sport, maar nu is
liet bittere ernst. Alles zal er van afhan
gen, of onze pogingen slagen. We zijn dit-
„Laten we dan maar op het weislagen der
negen weken geleden, was.'
Lang keek hij haar aan en blozend sloeg zij
de oogen neer.
.Laten de dan maar op het weküagen der
onderneming drinken", stelde zij, haar g'.as
opheffend, met geveinsde vroolijkheid voor.
Een vrouwenziel is toch iets wonderlijks,
dacht Carew. Eerst was ze zichtbaar ge
schrokken van zijn mededeeling en nu
scheen ze er opeens vrede mee te hebben.
Dat haar vroolijkheid slechte schijn was ont
ging hem na eenige oogenbllkken echter
geenszins en zijn bewondering voor het
meisje werd er slechts grooter door. Zij wist
zich prachtig te beheerschen, een eigen
schap, die hij in een vrouw bijzonder waar
deerde.
Na het dessert stond Carew op, onder het
voorwendsel even in de leeszaal een paar
brieven tc moeten schrijven De waarheid
was. dat hij broeder er. zuster eenige oogen
bllkken alleen wen se h te te laten, daar hpt
uur van scheidon naderde. Hij koek op zijn
horloge. Al vier uur! En om zes uur vertrok
de trein, waarmee zij naar het Zuiden moes
ten vertrekken. Op de laatste plaats die zij
aandeden, alvorens de woestijn in te trekken,
zouden zij iets aantreffen wat zij voor den
grooten tocht noodig hadden. Paarden ka
melen achtte Carew. mot het oog op de ber
gen minder geschikt wapenen en water
zakken, benevens eenige gereedschappen. Een
paar houweelen bijvoorbeelo, konden wel
eens onontbeerlijk blijken, bij het zoeken
naar het graf. Half in gedachten stak hij
de hand in zijn zak, hij wilde een pijp stop
pen. maar met zijn tabakszak haalde hij er 'n
klein gekreukeld papiertje uit. Verbaasd
vouwde hij het open en bleef met een schok
staan. Het was andermaal een waarschuwing
blijkbaar van óenzclfden geheimzinniger]
schrijver en bevatte de volgende woorden, die
zoo mogelijk nog onheilspellender schenen
dan die op het eerste briefje:
U bent in onmiddellijk gevaar als u
niet op staander, voet van uw voorne
men afziet. U wilt doorzetten, wij weten
het, maar ook waarschuwen wij u: weet
wat u doet. Gij en de man die u verge
zelt, zullen van dien tocht nooit terugkee
ren.
Carew lachte grimmig, terwijl hfj het
briefje bij het andere in zijn portefeuille
borg. „Een formeele oorlogsverklaring dus",
mompelde hij. „En als we verder gaan is ons
leven in gevaar. Het wordt ernst, en we zullen
goed uit onze oogen moeten zien." Hij be
greep. dat ze juist in de steden, waar hun
vijanden onder de vele menschen schuil kon
den gaan, het gemakkelijkst hun prooi zou
den worden.
'Wordt vervolgt!!.
