De Gestolen Professor
DE EIFFELTOREN IN DE BLOEMEN. De Eiffel toren gezien door een artistiek fotograaf, dwars door DE OFFICLEELE ZITTING van den gemeenteraad van Katwijk, waarin Mr. W. J. Woldringh van der Hoop als burgemeester geïnstalleerd
de pas ontloken takken. werd.
EEN CURSUS IN MOTORKENNIS ten behoeve van gemeente- en rijksveldwachters wordt te Amsterdam gehouden,
BIJ DE OFFICIEELE INSTALLATIE van Mr. W. J. Woldringh van der Hoop aU
burgemeester van Katwijk werd de nieuwe burgervader Donderdag aan de grens det
gemeente verwelkomd. Mej. R. Dubbeldam biedt bloemen aan.
REEDS HEEL YF.EI. EIGENAARDIGE,
mooie en minder fraaie zomerhoeden
heeft de mode gecreëerd. Een der
meest geslaagde modellen van een Lon-
densche modeshow.
IN DE BONTE
WEI. De drie
koelen staan bij
elkaar alsof zfl een
banrpraatfe hou
den. Het vee Is
weer in dc wei en
het Hollandsche
landschap heeft zijn
voorjaarsaspect
herkregen.
FEUILLETON
Een romantisch verhaal uit de
Grieksche bergen.
ERNST KLEIN.
Uit het Duitsch vertaald door B. Zody.
13)
VIJFTIENDE HOOFDSTUK.
Er gebeurt niets, behalve een moord.
Er gebeurde niets.
Vitus wandelde ondere de schoone plata-
ten en deed overigens weinig anders dan
tapen. Salomon hield schietoefeningen met
jijn browning en verklaarde Zaricani voor
net meest troostelooze nest van den heelen
Van tijd tot tijd trad hij als diplomaat
op. dat wil zeggen, dan ging hij naar de
herberg, tracteerde de notabelen van het
dorp op raqui en vertelde iedereen, die het
maar weten wilde, welk een gewichtige per
soonlijkheid zijn meester. Vitus Thavon was.
Vertrouwensman der regeering, fabelachtig
rijk; als de antartes niet zulke stommelingen
waren, hadden zij hun geld voor de profes
sor reeds lang binnen. De fantastische wel
sprekendheid "van den Spanjool werd echter
nutteloos verspild. De raqui werd weliswaar
gedronken, doch de monden werden alleen
geopend om den drank door te laten overi
gens bleven zij gesloten.
Vitus trachtte een-, tweemaal met den
schoolmeester op vertrouwelijken voet te
komen. Eveneens zonder resultaat. Op den
Balkan zijn de leeraren en de popen de ge-
uc.mc uci Kwin,i.aascnis. Zij zijn de
eenigen, die een beetje lezen en schrijven
kunnen en door hun handen loopen de ver
bindingsdraden tusschen de oorlogvoerende
benden en de mannen, die de operaties van
veilige verte uit leiden. Zij zijn ook de on
vermoeide, fanatieke agitators.
Vitus wist dat even goed als hij en daarom
stelde hij alle pogingen in het werk, om den
schoolmeester van Zaricani uit te hooren.
De kerel was een der antipathiekste exempla
ren, die Vitus ooit ontmoet had.
Hij droeg Salomon op, een vette kip te
braden, voor goed gezouten olijven en meer
dere flesschen Pilsener bier de grootste
delicatesse in deze door antieke herinne
ringen geheiligde streken te zorgen en
noodigde den schoolmeester tot dit maal uit.
Die was verbazend gevleid, at bijna de heele
lup op zonder zich het genot ervan door
een al te rijkelijk gebruik van vork en mes
te vergallen dronk tallooze glazen bier en
vertelde Vitus tot dank een geschiedenis,
welke bij dezen de gevaarlijke neiging op
wekte, om alle bierflesschen op zijn hoofd
kapot te slaan.
De ontvoering van den professor? O, hij
begreep heel goed, wie daarachter zat. Mis
schien zou Vitus verbaasd zijn, maar de
Turken, en niemand anders dan zij, hadden
den ongelukkigen professor gevangen geno
men. En waarom? Nu, dat lag toch voor de
hand. Om de Grieken, de martelaars der
vrijheid en cultuur, in de oogen der wereld
een brevet van gewetenloosheid te bezorgen.
De Grieken streden wel voor een onafhanke
lijkheid en rechten van hun volk, doch zij
streden slechts op edele, ridderlijke wijze
Maar de Turken! Wat kon men van hen an
ders verwachten aan gruweldaden, wreed
heden en leugens!
Daarmede was de geschiedenis uit. en het
bier op.
Uit pure nieuwsgierigheid nam Vitus dezen
vertegenwoordiger van het Grieksche volk
nog eens onder handen. Met uiuzonaermg van
eenige kleine veranderingen, werd hem het
zelfde verhaal opgedischt. Toen gaf hij het
op.
Hamid Bey en zijn manschappen gingen
hunnerzijds voort, het heele gebied af te zoe
ken en den armen boeren het leven zuur te
maken. Zij wierpen een paar popen in de
gevangenis, namen hen op hun wijze een
verhoor af en lieten hen met lange gezichten
loopen, daar er niets uit hen te krijgen was.
Een week verliep en nog een. Geen bericht
van de bandieten. Geen levensteeken van
professor Martius.
Zulke ontvoeringen zijn niets nieuws op
den Balkan. In aller herinnering leeft nog
die van miss Smith, de Amerikaansche, door
Bulgaarsche komitadschis. Terwijl de Bul-
gaarsche regeering het heele Rhodopo-
gebergte op stelten zette, om de geroofde
jongedame te vinden, zaten de aanvoerders
der rooverbende in de voorname Unionclub te
Sofia en speelden bridge en poker met de
diplomaten. Miss Smith mocht alle acht da
gen bericht geven, dat zij goed behandeld
werd en haar gezondheid niets te wenschen
overliet. Toen het losgeld betaald was, werd
zij onmiddellijk in vrijheid gesteld en was
de zaak tot tevredenheid van alle betrok
kenen geregeld.
Maar hier was het anders. Wat beteekende
het absolute stilzwijgen der roovers? Hadden
zij geen haast, om hun welverdiende geld op
te strijken? Of was de ontvoering van pro
fessor Martïus slechts de inleiding tot een
grooïere actie?
Vitus dacht aan de waarschuwing van de
mooie vrouw te Saloniki. Aan haar hartstoch
telijke bede. zich niet in gevaar te begeven.
Ba Hadden de antartes den armen pro
fessor alleen gevangen genomen, om hem.
Vitus Thavon. in handen te krijgen? Vitus
bezat weliswaar, onder ons gezegd, een ruime
dosis inbeelding en verwaandheiddoch
zóóver reikten deze eigenschappen mot.
.Alaar ue waarscnuwing! Misschien was de
gedachte, hem eveneens te ontvoeren, eerst
in de plannen der roovers opgenomen, toen
zij hem te Saloniki zagen verschijnen. Dat
was aannemelijk. Tenslotte was hij, Vitus
Thavon van de „Welt", ook geen te verachten
bult. Het. blad was rijk. Het zou ongetwij
feld betalen, om zijn beroemds ten medewer
ker vrij te krijgen. Vitus glimlachte ij del
Hij kende zijn waarde.
Opeenseen vermoeden, dat nog niet
bij hem opgekomen was! Hoe was "net moge
lijk, dat de mooie, lieve, elegante madame
Xymatïs iets van deze duistere plannen wist?
En zij moest iets weten, anders zou zij zoo
niet gesproken hebben!
Ach wat Vitus verbande met een onge
duldig gebaar alles, wat hem hoofdbreken
veroorzaakte, uit zijn gedachten, de bandie
ten, professor Martius, den schoolmeester,
Hamidniets bleef er dan de mooie
vrouw.
De „pleegzoon" van d?n ouden Fuchs had
totaal geen aanleg voor sentimentaliteit.
Maar daar In het eenzame, saaie berggehucht
begon hij te dweepen. Avond aan avond zat
hij onder de plaLanen, keek met afwezigen
blik naar de bergen, die langzaam in duister
nis gehuld werden en droomde van Irene
Xymatis
Irene, de mooie, de zachte, de teedere
Nog heden betreurde hij het diep, dat zij
zijn kus ontweken was.
Het beeld van Elena dook voor hem op.
Elena de even mooie, maar tevens ce wild
spottendde.Hij zag haar lachen, scheimsch
uitdagend. Die had het hoofd achterover
kunnen buigen, zoover zij wilde die zou
hij toch gekust hebben. Indien het noodig
geweest was met geweld. Al had zij hem
daarna ook de oogen uit het hoofd gekrabd.
Maar IreneDat was geen vrouw, die
men ruw aanpakte. Zeifs de lichtzinnige,
niets ontziende Vitus voelde en respecteerde
dat.—
En dan! Was zij niet gekomen? Ondanks
het ontzettende gevaar, waaraan zij zich
blootstelde? Had zij hem niet gesmeekt, naar
haar waarschuwing te luisteren? Was dat
niet een band tusschen hem en haar....?
Waagt een vrouw zooveel voor een man, die
haar onverschillig is?
Het was dus Irene.Irer.e! Dc- mooie,
zachte, teedere en moedige Irene
Vitus droomde, fantaseerde en spiegelde
zich verleidelijke toekomstbeelden voor. Leeg-
loopen kan zelfs den braafsten man en dus
ook Vitus, op verkeerde wegen brengen.
Gelukkig stapte Salomon op een avond mid
den in die heerlijke dweeperij. Salomon en
poezie waren twee dingen, die ten ccnen male
niet bij elkaar pasten. Nauwelijks zag Vitus
zijn trouwen Spanjool, of hij stond reed.-, met
beide voeten op de nuchtere aarde.
Wat is er aan de hand?
Salomon trok een geheimzinnig gezicit en
ging naast Vitus op de waggelende stf^ncn
bank zitten.
Mijnheer Thavon, zeide hij, ik geloof
dat wij een stap in de goede richting kun
nen doen. Ik heb een oud vriend van mij
hier getroffen. Heei toevallig. Hij komt van
Larissa. Een Bosniër, die hm. nu ja
wij waren vroeger samen in de bergen
De reusachtige duimen van Salomon wezen
over zijn schouder heen. om zijn vage aan
duiding ,.in de bergen' wat meer kracht by
te zetten.
Vitus glimlachte vol innige verstandhou
ding.
Nu. en wat wil die Bosniër?
Hij zegt. dat hij de verblijfplaats van
de bende op kan sporen. Zij zitten in Grie
kenland. Langs de heele grens spreekt men
over niets anders dan oover deze geschiedenis
Hij heeft er zelfs in Larissa al over hooren
praten. Als wij hem behoorlijk betalen wü
hij teruggaan om te zien of hij voeling met
de bende kan krijgen.
IWordt vcTToïgdi,, [t
