PEEKxCLOPPENBUM
FINANCIEELE KRONIEK.
ONZE HEEREN COSTUUMS
OP SLOTENBURC
HAARLEM'S DACBLAD
MAANDAG 23 MEI 1932
De onzekere tendenz op de
beurzen wegens het voortduren der
averechtsche crisisbestrijding.
De Rijksmiddelen in April. Ver
minderde bedrijvigheid in de Unie.
Het verslag van Philips. De
Indische regecring op den goeden
weg. De beurshandel geschiede
nis.
Over het algemeen is in de afgeloopen
week een nieuwe daling van prijzen en
koersen uitgebleven, de stemming op de
goederenmarkten en de effectenbeurzen is
echter nog hoogst onzeker en het publiek
onthoudt zich nagenoeg geheel van den
fondsenhandel De botsing van belangen,
nationaal en internationaal, is zoo groot, dat
de naaste toekomst met groote zorg moet
worden tegemoet gezien. De averechtsche
crisisbestrijding wordt van verschillende zij
den toegegeven, maar niettemin voortgezet.
In vele kringen houdt de verarming aan
en terwijl van den Staat steeds grooteren en
meerderen steun wordt gevraagd, slinken de
staatsinkomsten in versneld tempo.
Ook de Opbrengst van de Rijksmiddelen
hier te lande geeft daarvan blijk. Ondanks
eenige nieuwe heffingen en de verhooging
der invoerrechten, blijft April 1932 f312
millioen beneden April 1931. Dat tenslotte
de opbrengst over vier maanden aan vier
twaalfde van de raming gelijk bleef, is aan
toevallige omstandigheden te wijten. Zoo
vloeien bijvoorbeeld de baten uit de Inkom
stenbelasting in de eerste helft des jaars
doorgaans rijker dan in de tweede. Voor zoo
ver de rijksmiddelen met de conjunctuur
verband houden, zijn de cijfers bedroevend.
Zoo daalde bijv. het statistiekrecht van
f 277.777 in April 1931 tot t 184. 562 in April
1932. Zegelrechten, successierechten. Do
meinen, Loodsgelden e.d. hebben reeds be
langrijk minder opgebracht dan de raming.
De opbrengst der beursbelasting valt met
f 271.252 nog niet eens tegen; maar voor
vier maanden is rond f 800.000 minder dan
verleden jaar ontvangen.
Ook de Nederlandsche Staat komt dus fi
nancieel voor steeds grootere moeilijkheden.
Er zal snel en krachtig moeten worden in
gegrepen om groote tekorten te voorkomen
of te dekken. Een verblijdend verschijnsel
hierbij is dat desondanks van een afnemend
vertrouwen in de schuldbrieven van den
Staat geen sprake is en dat ook die van
Provincies en Gemeenten hun koersen vrij
wel kunnen handhaven. Het staat trouwens
ook zoo, dat er geen middelen te bedenken
zijn waardoor men zijn kapitaal absoluut
veilig kan stellen tegen de greep van de
crisis. Kapitaal en arbeid, welke aan de
crisis weten te ontkomen, zullen door den
fiscus worden achterhaald.
Voor de beurzen, die de representante zijn
van het kapitaal, zijn er derhalve nog geen
redenen voor optimisme, zoolang het einde
der noodmaatregelen niet in het zicht. Dit
geldt niet alleen voor ons land, maar ook
voor de Vereenigde Staten, waar de. effecten
beurzen deze week weer 'een flauw verloop
hadden. Nog altijd staat daar niet vast,
op welke wijze men de crisis zal .-bestrijden.
De neiging om het met nieuwe bankbiljet
ten te doen, is nog niet ten volle onderdrukt.
De cijfers, welke bekend worden over den
gang van het bedrijfsleven, wijzen op een
verderen teruggang. Vooral in de Vereenigde
Staten, die zich gedurende een reeks van
jaren op een steeds groeiende export heeft
ingesteld, is de aanpassing bij den slinken-
den buitenlandschen handel uiterst moei
lijk en gaat zij met groote kapitaalsvernieti
ging gepaard. Men kan zeggen, dat over het
algemeen het Amerikaansche bedrijfsleven
voor niet meer dan 25 pCt. emplooi vindt.
Wel heeft de beurs op de kapitalen der In
dustrieën en spoorwegen groote kapitalen
afgeschreven, maar telkens blijkt dat de
koersen nog verder kunnen dalen. Het In
dexcijfer voor aandeelen aan de voornaam
ste beurzen is thans lager dan ooit n.l. 33.3
pCt. tegen 116.6 begin 1929 en 100 pCt. In
1927.
De verslagen, welke thans over 1931 in
komen, vallen slechts in enkele gevallen
mee, maar wijzen meerendeels groote verlie
zen aan. Dat van Philips Gloeilampen
fabrieken maakt een gunstïgen indruk door
de hechte financieele positie, welke uit de
balans blijkt. Het geheele Philipsconcern
beschikt over niet minder dan f 66 millioen
eigen middelen. Maar het financieel resul
taat over 1931 is wel simpel. Een exploitatie
winst van rond f712 millioen tegen f 12.8
millioen in 1930 en f 43 millioen in 1929.
Bovendien moet de exploitatiewinst over 1931
feitelijk nog met f 9 millioen wegens nood
zakelijke afschryvingen worden verminderd
zoodat er een verlies van f 112 millioen
ontstaat voor een bedrijf, dat f 90 millioen
kapitaal heeft uitstaan; van een bescheiden
rendement is derhalve geen sprake meer
Men moet zijn hoop stellen op een herstel
van de koopkracht en op de drastische be
zuinigingen, welke de directie heeft inge
voerd en nog invoert. Voorts wekken de
nieuwe uitvindingen op het gebied van prac-
tische gebruiksartikelen de verwachting, aat
Philips ten slotte haar bedrijf seven wicht
weer zal kunnen terugvinden. Intusschen
wordt in verband met de talrijke invoeroe-
lemmeringen een groot deel der fabrikage
naar buitenland verplaatst, wat niet alleen
met nieuwe uitgaven gepaard gaat. maar
tegelijkertijd met zich brengt dat in Eind
hoven gebouwde fabrieken en installaties
overbodig' en mitsdien waardeloos worden.
Ze staan gelukkig nog slechts voor enkele
millloenen op de balans, tei-wijl zij bij de
verzekering tegen brandschade aangenomen
zijn voorca. f 100.000.
Met betrekking tot de fondsenmarkt moge
nog worden opgemerkt, dat de Memorie van
Antwoord op de Indische begrooting van
1952 een goeden indruk heeft gemaakt. De
nieuwe raming van het tekort is weliswaar
grooter dan de eerste, n.l. 125 millioen tegen
87 millioen, maar de minister is niet zonder
hoop dat door verdere besparing en nieuwe
belastingen tenslotte het noodige evenwicht
zal worden verkregen. Voor de houders van
Indische fondsen een hart onder den riem!
Over den beurshandel behoeft weinig of
niets te worden gezegd; dit terrein zal
de overzichtschrijver, als het niet anders
wordt, langzamerhand aan den geschied
schrijver moeten overlaten.
LETl'lNGA.
LETTEREN EN KUNST
HET TOONEEL
DE AFSCHEIDSAVOND VAN
NEL STANTS.
DE CARDELUITENANT.
Zoo heeft Nel Stants Zaterdag in den Stads
schouwburg dan ook afscheid'genomen van
het Haarlemsch publiek Eer flink bezette
zaal is er getuige van geweest en heeft de
jonge actrice, die in korten, tijd een zoo
mooie carrière mocht maken, duidelijk laten
voelen, hoe zeer zij de sympathie in Haarlem
heeft gewonnen en men haar heengaan be
treurt.
Nel Stants had voor haar afscheid de rol
van de tooneelspeelster in Molnars De Gar
deluitenant gekozen. Een gelukkige keuze,
want hierdoor werd het een opgewekte avond,
zooals het bij het heengaan van de jonge
kunstenares onder deze omstandigheden be
hoorde. En in De Gardeluitenant stond zij
heel het stuk door naast Verkade. den artist,
aan wien zij als actrice zoo veel te danken
heeft en zonder wiens steun zij waarschijn
lijk nooit op een zoo glansrijke loopbaan zou
kunnen terugzien. Zij speelden ook vroeger
reeds vele malen de twee dankbare rollen, die
wij nu 20 jaar geleden voor het eerst
van Eugen Burg en Mariette Olly hebben ge
zien.
Verkade heeft voor dit blijspel altijd een
zekere voorliefde gehad hij gaf het oa. in
den tijd van de tooneelstaking met Fie Ca-
relsen als de tooneelspeelster en de voor
stelling van Zaterdag bewees, dat het nog
altijd onder de geestigste stukken van Molnar
gerekend mag worden. Verkade laat in beide
rollen sterk het tooneelspelerstype accen-
tueeren. wat aan de voorstelling iets onge
woon levendigs en amusants geeft.
Zij beiden dragen het stuk. al komen er
dan ook 'n paar aardige bijfiguien in voor.
zooals de criticus geen enkel Hollandsch
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN a 60 Ct». per re8«t
Vanaf ƒ20.- Faniaisie
Model FLORENCE
Speciaal voor Jongelui
acteur ook Hans van Meerten niet heeft
in die rol ooit Retzbach. van de eerste Duit-
sche bezetting overtroffen de „Mama"
door Peronne Hosang goed getypeerd en het
„hitje", waarvan Henriette van der Kop ook
pleizier heeft gehad Maar het groote succes
was voor Verkade en Nel Stants, die wij Za
terdagavond niet zonder leedwezen voor het
laatst naast elkander zagen optreden. Tenzij
het verlangen naar de planken mevrouw
Stants te machtig wordt en zij weer naar ons
land terugkeert. De sympathie, die op deze
afscheidstoumee zoo duidelijk overal naar
haar is uitgegaan, zal er haar wel van over
tuigd hebben, dat zij hier altijd weer welkom
is.
Carel van Hees sprak mevrouw Stants op
hartelijke wijze na afloop der voorstelling
toe. Er is altijd iets weemoedigs in een af
scheid zei de directeur van onzen Stads
schouwburg maar treurig is dit afscheid
toch niet. Vele sprekers hebben in andere
steden het verlangen uitgesproken mevrouw
Stants weer op de planken terug te zullen
zien. maar is zoo'n wensch niet egoïstisch
tegenover iemand als de van Ons scheidende
actrice, die uit eigen wil heengaat, omdat zij
elders het geluk hoopt te vinden? „Wij heb
ben" zoo sprak van Hees „dat besluit te
eerbiedigen, en ik spreek er den wensch bij
uit, dat het nieuwe leven u het geluk moge
brengen, dat u er van verwacht."
Behalve bloemen van den Stadsschouw
burg bood de heer Van Hees mevrouw
Stants namens kunstvrienden een ets van
Jossaud van de St. Bavokerk te Haarlem
aan.
De heer Tjebbo Franken voorzitter van
het Tooneelverbond die als tweede spreker
het woord voerde, zeide o.a., dat deze af
scheidsavond niet alleen gevoelens van wee
moed en vreugde wekte, maar ook van trots,
omdat Nel Stants als oud-leerlinge van de
Tooneelschool een der velen Is, die met haar
succesvolle carrière het groote nut van de
school voor ons toon eel heeft bewezen. Met
bloemen huldigde ook hij de vertrekkende
actrice, die hij al het denkbare geluk in haar
nieuwe vaderland toewenschte.
En toen was het de beurt aan de Haar
lemmers om te getuigen. Staande bracht
men Nel Stants een lange en hartelijke ova
tie, welke een oogenblik onderbroken werd
toen de actrice zelf het woord nam en op
eenvoudige, heel sympathieke wijze het pu
bliek bedankte, „Ik ben heel blij, dat ik van
avond nog eens voor een zoo volle zaal te
Haarlem heb mogen spelen", zeide zij. Op
nieuw een daverend applaus. Nog eens wuir-
de Nel Stants het publiek toe en het gordijn
sloot zich voor het laatst voor de actrice, die
voor ons steeds Rosalinde, St. Joane, Vivie
Warren en Maya zal blijven.
J. B. SCHUIL.
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN.
a 60 Cts. per regel.
„T. O. N. E. V. O."
„DE NALATENSCHAP.'
omdat ze zoo geurig is
fRFTEM EVERS
PATENTBAAI en PATENTKRUb
15-20 en 25 cf per Vz ons
„T.O.NE.V O." dat het seizoen zou sluiten
met de opvoering van Henk Bakker's ..Ramon
Tamello" iDe Held van 't Witte doek', heeft
aan dit voornemen geen gevolg kunnen geven
door ziekte van eenige werkende leden*. Daar
om ging Zaterdagavond in den schouwburg
aan den Jansweg H. V Esmond's blijspel in
drie bedrijven: ,J>e Nalatenschap", een stuk
met geen bijzondere eigenschappen, hier en
daar, vooral in UI. wat langdurig en weinig
geestig voor een blijspel, maar waarvan hef
toch te begrijpen is, dat dilettanten er hun
keus op laten vallen, omdat er eenige zeer
speelbare scènes en dankbare verrassingen
in voorkomen.
De nalatenschap die Sandy Verral. de
hoofdpersoon, ten deel valt. bestaat uit
een jonge dame. in haar kleeding een ontel
baar aantal .modes" tea> achteren en in
haar doen en laten al zeer weinig overeen
komst met de moderne jonge vrouw verloo-
nend. Hij verwacht een kind .met goud
blonde lokken en blauwe oogen". voorziet zich
dus van een hobbelpaard, een teddy-bear
en een kinderjuffrouw. Groot- is de teleurstel
ling „als het kindje binnenkomt", maar al
les loopt tenslotte goed af: de „baby", Eliza,
wordt onder leiding van een actrice. Vera
Laurence, die eerst met Sandy zou trou
wen, maar daarna aan dien rijken oom Geor
ge de voorkeur geeft., herschapen tot een
gansch niet verwerpelijke partij'n bekoorlijk
meisje, dat al dadel ijk liefde-op-het-eerste
gezicht voor oom Sandy had opgevat en aan
het eind van het stuk in de armen vliegt
van Sandy die gezegde armen maar al te
gaarne voor haar openhoudt. Behalve Vera
heeft ook Sandy's veel oudere vriend, Mon-
tagne Jorden, aan Eliza's opvoeding ge
werkt. door haar muziekles te geven en even
lijkt het er op, dat deze vriend lief en leed
met Eliza zal gaan deelen, maar gelukkig
voor hem en voor Sandy wint zijn ge
zond verstand het, Van zijn genegenheid voor
de aardige leerlinge.
Dat een en ander tot vermakelijke situaties
aanleiding geeft is duidelijk en herhaalde
lijk klonk dan ook een luide lach door de
maar matig bezette zaal.
Dit was voor een niet gering deel te dan
ken aan het spel vol humor van den heer
Van der Schaaf, wien dergelijke rollen- wel
liggen.
Mevr. De Vos' uitbeelding van Eliza volgden
wij met veel genoegen. Weg was gelukkig
het stijve en telkens terugkeerende armge
baar, dat- ons bij deze dilettante wel eens ge
hinderd heeft en zij wist gevoel te leggen in
haar spel. zooals bijvoorbeeld in de scène,
waarin een tante van Sandy haar tracht over
te halen tot een huwelijk met Mont-agne
Jorden. Mevr De Vos had blijkbaar ernstig
werk gemaakt van- deze rol.
De actrice van mevrouw Andrée kon ons
minder voldoen. Het was alles te vlak, te
weinig sprekend. Deze actrice was een lieve,
schaafde jonge dame. echter niet de ge
raffineerde vrouw die zij blijkens haar han
delingen- toch is.
De oudere vriend van den heer Van ELten,
was natuurlijk goed en bovendien deed het
deugd, als een niet altijd goed verstaanbare
dame aan het woord was geweest, weer eens
een- goede duidelijke „tooneelstem" te hoo-
ren.
De heer Stompé gaf een correcten be
diende en mevrouw Van Kouterende
Zaaier en de heer van Kordelaar beeldden
de behoudende tante en de niet minder con
servatieve oom van Sandy naar behooren
uit.
Mej Windt, de Jongste kracht, van
T.O.N E V O die zich het kleine rolletje van
de kinderjuffrouw zag toebedeeld, blijf*, nog
wat „gedwongen", maar gaat toch wel vodr-
uH.
Voor mevrouw C var. Kouterei-. -de Zaaier
was het feest. Zij vierde nl. haar 12 1 2-jarig
jubileum. De heer Van der Schaaf, voorzitter
var. T O.N.E.V.O sprak haar hartelijk <*n
waardeerend toe. prees haar groote bereid
heid en haar enthousiasme voor de vor-
eeniging. Als stoffelijk bewijs van dankbaar
heid b:od hij „Cor een wandlampje en oen
bloemenmand benevens een oorkonde, door
een der leden geteekend.
Met een kort woord dankte de JubUaresse.
den wensch uitsprekend, dat zij nog veie Ja
ren bij T.O.NE.V.O. zou spelen.
E.
V. V. s. u.
KUNST- EN FEESTAVOND.
Het programma van den kunstavond der
Verecniging Vrienden van de Sovjet Unie
vermeldde in de eerste plaats de medewer
king van het ensemble ..Blaue Blusen" en
het fanfarecorps ..Freiheit". beiden uit Keu
len. Zooals bekend is. werden deze kunstge
zelschappen enkele dagen Rcleden. vlak voor
hun aangekondigd optreden in Utrecht, over
de crens gezet, als gevolg waarvan eenige
wijzigingen in het programma moesten wor
den aangebracht. Ter vervanging van de ver
vallen nummers werden thans een drietal
voor openbare vertooning verboden films ge
draaid.
Een der bestuursleden der V.V.SU.. de
heer Roose. zeide in een kort openingswoord,
dat de uitwijzing der Duitsche kunstenaars
op volgens hem ongemotiveerde gronden was
geschied, aangezien hun papleren volkomen
in orde waren gevonden. Spreker stelde voor
een protest te zenden naar den minister van
justitie. alsmede de autoriteiten van
Utrecht en Zaandam, die geweigerd hebben
de gezelschappen te laten optreden Hier
mede gingen de aanwezigen accoord
De groep Agitprop (AgitaMe en propagan
da) heeft %p dezen avond enkele proeven
van zijn kunnen gegeven. Ui'gevoerd werden
ditmaal o.m. een aantal 1 Mei scènes en een
paar satvrisch bedoelde schetsen, waarin de
politiek der sociaal-democratie, de Installatie
van het nationaal crisiscomité, ed. aan crl-
tiek onderworpen wordt. Een en ander gaf
ons den indruk, dat de menschen van de
Agitprop zich met veel ambitie voor hun
werk geven, ofschoon de afwerking van som
mige scènes voor verbetering vatbaar is Het
dient erkend, dat men met het massale uit
zeggen der strijdVuzen dikwijls een sugges
tief effect bereikte.
Zeer veel bijval oogstte de nog zeer jeugdi
ge Jan Uvenhoven, jonprsto lid dor V.V.SU.,
met zijn harmonicaspel. En terecht, want de
kleine musicus bleek over een flinke dosis
vaardigheid en muzikaliteit te beschikken.
Van de films werden allereerst vertoond
de staking ln Twente, opgenomen door Am-
sterdamsche amateurfotografen en l Mei
demonstraties in de Duitsche hoofdstad.
Laatstgenoemd journaal was in het bijzon
der bedoeld als protest tegen de politie en
haar optreden tegenover dc cummlnlstische
betoogers.
Als hoofdnummer ging tenslotte de Rus
sische film „De kellnrr uit het Palast hot el"
van de Prpmetheus-fabrieken ln Moskou.
Deze rolprent waarin de hoofdpersonen bui
tengewoon sterk spel te zien geven, draagt
het karakter van een aanklacht tegen het
„svsteem" van het oude czarenreglnxo.
Nog zij vermeld dat. ten bate van de werk-
looze leden verschillende attracties waren
georganiseerd.
Er bestond veel belangstelling voor dozen
avond: de groote zaal van het Concertge
bouw was goed bezet.
NIET AARZELEND DE STRAAT
OVERSTEKEN!
Zondagavond te ongeveer half 9 wilde de
60-jarlge mej. v. W- -Z„ wonende in do Kon-
nemerstraat alhier, van den vluchtheuvel op
het Plein oversteken naar het trottoir aan
de Westzijde. Zij aarzelde daarbij en een
auto reed haar aan. Zij bloedde uit het hoofd
en werd door leden van O. D., r>rr auto der
firma Mathot, naar de Marla-Stichting ver
voerd. waar zij ter observatie werd opgeno
men. Haar toestand is niet zonder levens
gevaar.
WIELRIJDSTER GEVALLEN
Zaterdagmiddag om pt.m. 3 uur reden twee
wielrijdsters naast elkaar op den Schoter
singel.
Op een gegeven oogenblik raakten de stu
ren elkaar en een der wielrijdsters. de 17-
jarige A. W.. viel en brak haar rechter-
onderarm. Door een lid van O. D. werd zij
verbonden. Zij kon loopend naar haar wo
ning gaan.
FEUILLETON
door
THéRèSE VAN ARENDSBERG.
7)
Het weder bleef koud en guur, de heele
vacantie; 't was een schraal voorjaar, zooals
de boeren het noemden, m^ar Edmond amu
seerde zich niettemin uitstekend, en zag met
leedwezen zijn tijd opkorten. Burgemeester
Van Raven, die ook zeer met den levenslus-
tigen jongen was ingenomen, nam hem dik
wijls mede, als hij voor zaken In naburige
gemeenten moest wezen en vreemd, terwijl
Ellen zich tegenover dien ernstigen man
nooit op haar gemak gevoelde zag Edmond
heelemaal niet tegen hem op, en kon uren
achtereen met hem over zijn studies zitten
praten. Van Raven wist bij eigen ondervin
ding, hoe noodig het is met jongens van dien
leeftijd dikwijls te spreken over het verre
verschiet, dat voor hen ligt. Dat toch geeft
hun moed om zich te worstelen door die
moeilijke Jaren, waarin hunne jeugdige hoof
den, als 't ware worden volgepropt met zoo
veel verschillende takken van onderwijs, dat
hun bijna geen oogenblik vrije tijd over
blijft.
Maar hoe Edmond er ook tegen op zag.
toch kwam er een einde aan die heerlijke
weken, en 't was met tranen ln de oogen.
dat hij van Slotenburg en zijne bewoners af
scheid nam Meta mocht op haar uitdruk
kelijk verzoek met Ellen mederijden om hem
weg te brengen en toen zij bij het afscheid
haar frisch kindergezichtje tot hem ophief
om zijn afscheidskus te ontvangen, zeide hij
eensklaps door zijn gevoel gedreven:
„Meta, ii€f meisje, wil jij Missie troosten
als oom Edmond weg is en wil jij soms met
haar over mij spreken", waarop het kleine
ding trotsch op dit blijk van vertrouwen
antwoordde:
„Ja, oom Edmond, dat beloof ik u. ik zal
zorgen, dat Missie iederen dag aan u denkt"
..Tot wederziens Edmond". zeide Ellen een
voudig. groet allen te Beverloo van mij en
zeg hun. dat ik gelukkig en tevreden ben".
Nog één groet, nog één kus en voort ging
de trein, terwijl de beide meisjes met oogen
vol tranen naar Slotenburg terugreden, want
Meta had van haar vader afgebeld om heel
den dag bij Missie te mogen blijven, ten ein
de haar wat te troosten
Na het eten kwam de heer Van Raven zelf
zijn dochtertje halen, en vroeg met veel har
telijkheid aan Ellen, of het afscheid haar
niet zwaar gevallen was, terwijl hij tevens
met genegenheid over Edmond uitweidde.
Ellen beweerde, dat zij zich zelve zeer on
dankbaar zoude vinden, zoo zij nu zat te
kniezen en te treuren, nadat de familie Van
Sloten haar zulke heerlijke dagen had be
reid. maar niettegenstaande hare opgewekte
woorden, klonk hare stem onvast, en allen
zagen, hoe zij slechts door fermen wil, zich-
zelve kon beheerschen. Plotseling stond ze
op en met een ,Jch will" zich vermannend,
stelde ze Meta voor om nog eens even samen
krijgertje te spelen, ze zouden dan, beweer
de ze. beiden goed slapen.
„Wat een lief schepseltje is Ellen toch",
zeide de oude dame, nadat de twee jonge
meisjes den tuin in waren gegaan; „zij laat
mij zoo dikwijls aan Emilie denken, jou ook
niet Van Raven?"
„Ik vind juffrouw Howard, veel ernstiger
dan mijn kind-vrouwtje was", antwoordde
de burgemeester, „maar overigens hebben
zij veel gemeen, zooals gij terecht opmerkt
Voor u is het een groot geluk, dat mijn
vriend Van Havelt u deze jonge dame aan
beval. maar ook voor Meta is het eene ont
zettende aanwinst. Mijn meisje is nu zever,
jaar, zooals u weet, wat dunkt u mama, zou
ik haar naar de dorpsschool zenden, of een
gouvernante nemen? Ik sprak er verleden
Zondag ook met juffrouw Howard over, en
zij raadde me ten stelligste aan, Meta ge
woon op de schoolbanken te doen plaats
nemen. om haar omgang te doen krijgen
met kinderen van haar leeftijd, zij het ook
niet van haar stand".
.En Ellen heeft gelijk," zeide mevrouw
Van Sloten, Meta mag niet langer zoo een
zelvig worden opgevoed, ze moet stoeien en
dollen, wilt ge van haar maken een flink
meisje met een gezonde ziel en een gezond
lichaam. Later kunt ge verder oordeelen.
Wellicht zal ons leven niet zoo lang meer
duren, en hoe heerlijk zou de gedachte mij
zijn, dat onze lieve Ellen wellicht nog een
maal Meta's gouvernante zou worden
„Juffrouw Howard de gouvernante van
Meta, dat nooit!" viel Van Raven zijne
schoonmoeder ruw in de rede, „hoe kunt u
zoo iets voorstellen!"
Verbaasd en verschrokken zag de oude
vrouw op; zoo'n uitval was zij van haar
goeden hartelijken schoonzoon niet gewoon
Misschien had ik hem niet moeten zeggen,
dat Ellen mij aan Emilie herinnerde, zeide
ze in zich zelve, dat heeft hem zeker pijn
gedaan, ik zal voortaan beter op mijne woor
den letten.
Na Edmonds vertrek werd het leven op
Slotenburg weer even stil. als het den heelen
winter geweest was; het zachte voorjaars
weder deed zich nog wachten en daardoor
kwamen de oudelu: bijna nooit buiten, en
Ellen bleef meest bij hen. Ieder jaar waren
er in Mei op Slotenburg een of twee diners
waarop dan om de beurt alle notabelen van
Aalheim werden genoodlgri, maar ook deze
werden telkens van de eene week op de an
dere uitgesteld, daar het weder niet uitlokte
om naar buiten te gaan. en de jonge groen
ten zich nog deden wachten. evenals het
frissche groer. en de bloemen, waarmede dc
tuinman de tafel zoo keurig wist te versie-
De eenige gebeurtenis van aanbelang in
al die weken was het plotseling overlijden
van den heer Hofman, den voogd der beide
Howards. Voor hun hart was het geen groot
verlies, want beiden kenden hem weinig,
en dan nog alleen als een koel en berede
neerd man van zaken, maar daar zij totaal
geen bloedverwanten in Holland hadden, en
de voogdij over twee jongelui bijna geheel
zonder fortuin, geen gemakkelijke zaak is.
vond Ellen het een zeer treurig incident
Jhr. Van Havelt schreef haar. dat hij ter
wille van hen beiden het wel op zich zoude
willen nemen, doch daar zijn vrouw er met
het oog op hun talrijk gezin bepaald tegen
was, vreesde hij, dat er geen andere weg op
zou zijn dan aan de Engelsche familie te
schrijven, en hun advies in te winnen. Dit
vooruitzicht stemde haar zeer treurig, wat
zou dan wellicht met haar, en wat met Ed
mond geschieden?
De oudelui Van Sloten merkten dadelijk
op. dat Ellen geen prettige tijding ontvan
gen had, en vroegen haar naar de reden
van haar mistroostig gezichtje. Tot eenig
antwoord reikte ze den baron den brief over.
Deze doorliep den inhoud en bleef toen
eenige oogenblikken stil Sn gedachten ver
zonken. Daarna stond hij haastig op, en
gaf zijn vrouw Van Havelt's schrijven met
de woorden:
„Lees Jij ook eens Mathilda, en zeg mij,
wat jij hiervan denkt".
„Mevrouw Van Sloten ziet slechts even
den brief ln. en zegt dan. haar echtgenoot
met een liefdevollen blik aanziende:
..Koenraad, wij kennen elkander nu al
bijna veertig Jaren, ik weet dus al wat- ir.
jou omgaat evengoed als jij zelf. Durf jii
het aan. beste man. doe het dan Ellen en
Edmond zuller. zeker niemand liever tot I
voogd hebben dan Jou".
..Wat", roept Ellen uit. ..zoudt u dat wil
len doen voor ons, mijnheer? O, hoe heer- I
lijk zou dat zijn: maar zal het u niet te
veel last veroorzaken op uw leeftijd?"
..Last is niets", zeide de baron ernstig,
„maar ik aarzelde een oogenblik. om de vol
gende reden Mag ik mij zelf wel aanbieden?
Ik ben ruim zeventig; Edmond heeft nog
zes jaar een voogd noodig, zal ik zoolang
nog in 't leven blijven? Dat Is op eiken leef
tijd wisselvallig, maar op den mijne Is het
dat dubbel Maar zoo gij het aandurft met
den ouden man, ik ben bereid, en eigenlijk
ben ik ook de aangewezen persoon naar
mijn oordeel. Dus. kindlief schrijf Jij zoo
straks aan burgemeester Var. Havelt. dat dc
zeventigjarige Koenraad Van Sloten van
Slotenburg zich gaarne zag benoemd tot
voogd van de minderjarige Ellen en Ed
mond Howard. Netjes in den vorm uitge
drukt, hè? Maar altijd mits ook Edmond
het goedkeurt, dat begrijpt ge".
„Mijn broer zal er even blijde mede zijn
aLs ik", hervatte Ellen; ..wat hebt u u zelf
toch een last op den hals gehaald, toen u
mij ln huls hebt genomen, kon ik het u
maar ooit vergelden".
„Begint het oude deuntje weer", lachte
de baron, „wie weet wat jou nog te wach
ten staat; met twee oude menschen kunt ge
nog heel wat overtobben"
Het antwoord van Edmond was één Juich
kreet van blijdschap, en ook burgemeester
Van Havelt voegde er een woordje bij om
zijn ingenomenheid te betuigen, dat zijn
pleegkinderen ln zulke goede handen over
gingen. Van Raven was de eenige. die zijn
afkeuring over de zaak deed blijken. Hij
vond Papa Van Sloten te oud voor zulk een
post van verantwoording: allerlei verwik
kelingen konden nog ontstaan in de toe
komst vooreerst Edmonds carrière, en dan
ook met Ellen, voor 't geval, dat zij vóór
hare meerderrajirheid ln 't huwelijk zou tre
den; kortom hij opperde allerlei bezwaren,
zonder evenwel den baron te kunnen over
halen van zijn voornemen af te zien.
(Wordt vervolgd.)
