De Derby-rennen.
'OP SLOTENBURC
DE KONING EN DE KONINGIN VAN ENGELAND
hebben in het Palladium te Londen een liefdadig
heidsfeest bijgewoond dat gegeven werd ter onder
steuning van het artistenfonds in Engeland.
AAN DE KINDEREN die de massalessen op Fran-
kendaaf te Arasterdam Woensdag bijwoonden,
.werden na afloop planten uitgereikt, welke dank
baar aanvaard werden.
TE ZAANDAM is men weer druk berfg met zoeken naar den vermeenden schat, welke
zich ergens ter plaatse in den bodem zou bevinden.
IN VERBAND MET DEN MOORDAANSLAG OP DEN JAPANSCHEN MINISTER-PRESI
DENT 1NUKAI, worden thans verschillende open bare gebouwen in de Japanschc hoofdstad door
olitie en militair en streng bewaakt.
DE BEKENDE DERBY-RENNEN ZIJN WOENSDAG TE EPSOM GEHOUDEN. Geruimen tijd vóór den aanvang was een onafzienbare menigte
op het wedstrijdterrein aanwezig.
KONING ALBERT VAN BELGIË heeft een
bruikneming bijwoonde van het vierde dok in
Koning het gevaarte, om zich van de
bezoek gebracht aan Antwerpen, waar hi| de inge-
de haven. Na de ingebruikneming beklom da
constructie te laten voorlichten.
FEUILLETON
door
TBéRèSE VAN ARENDSBEEG.
m
Ellen vond het allerliefst van de familie
|Van Sloten, dat ze haar nog eeta dag wilden
missen; Meta juichte en jubelde, maar 't ge
lukkigst van allen was Edmond. Hij drukte
Van Raven beide handen met kracht en
warmte, en zeide, dat hij nu weder voor de
«ooveelste maal zag, welke allerliefste men-
sehen zijn voogd en diens echtgenoote waren
's Middags bracht de heer Van Raven een
bezoek aan den rector om hem te vragen of
Edmond in Januari twee dagen vrij kon krij
gen ter gelegenheid van hun huwelijk, wat
bereidwillig werd toegestaan, te meer daar
Edmonds ijver en gedrag meer dan voldoen
de waren En toen de heet Van Raven de re
den van hun bezoek op heden aanroerde,
verzocht de rector hem om aan Edmond te
zeggen, dat hij hem dien dag geheel vrij
stelde van huiswerk.
Daar het een prachtige najaarsdag was.
ondernamen ze, in gezelschap van den heer
en mevrouw Van Havelt en het oudste zoon
tje, een groote wandeling naar die plekjes,
waaraan zich ook voor Ellen zooveel herin
neringen vastknoopten, en werd er ook een
kort bezoek aan Dr. Howards graf gebracht.
Het diner was inderdaad allergezelügt.
Mevrouw Van Havelt had ter wille van de
nagedachtenis van hun overleden vriend,
diens kinderen willen toonen. hoe dierbaar
zij hun waren, en daarom al hunne vroegere
tstieme vrienden, aan haar dtoch geaxxögriL
Menige dronk werd ingesteld op Ellens aan
staand huwelijk, op Edmond's eindexamen en
verdere studies, en eindelijk sprak Van Raven
den wensch uit, dat ook zijn aanstaande zwa
ger in later jaren zijn geluk zou zoeken en
vinden in een eigen huls en haard, wat Ed
mond deed blozen en verlegen vóór zich zien.
Meta, die met verbazing al deze mooie toe
spraken aanhoorde, riep nu eensklaps hardop
uit:
„Ach neen, oom Edmond, u moet nooit
trouwen, want dan kunt u nooit meer met
me spelen", waarop Ellen lachend opmerkt:
„Tegen dien tijd Meta-lief zult gij het
blindemannetje of krijgertje spelen ook wel
verleerd zijn".
Later op den avond had Ellen nog een ern
stig onderhoud met haar broeder; ze sprak
met hem over den aanstaanden verjaardag
en £en sterfdag van hunnen vader, beide zul
ke droeve herinneringen. Zij smeekte hem
rich niet tc veel te verdiepen in dat verle
den. dat toch niet meer te herstellen was,
maar dankbaar voor den zegen, die hun bel
den ten deel was gevallen, moedig dit ééne
jaar nog te doorworstelen. Was hij eenmaal
student, dar. kwamen er natuurlijk ook wel
moeilijke en zware dagen, maar met elk jaar
kwam hij toch r.ader tot zijne bestemming,
tot de carrière, die hem van kirtdsaf zoo had
aangetrokken, 't Was voor hem toch ook pret
tig. dat hij nu in Van Raven zulk een goeden
raadsman en steun zou bezitten, en in de
vacanties behoefde hij nu niet te kiezen tus-
schen de oudelui Van Sloten, en haar huis
houdentje: hij hield nu op Slotenburg alles
vereenigd, tot. zelfs Meta toe, altijd, zoolang
zij niet r.aar kostschool ging.
En Edmond beaamde dit alles met zijn ver
stand. maar toch zijn hart bleef droef. Toen
den volgenden morgen de drie reizigers zich
gereed maakten om te vertrekken, zag Ellen
hoe bleek hij was. en het verdachte trillen
van zijne oogleden, dat bij hem altijd het
loBpgpt van ecc'iwooh&gbe*d mcdrédóe.
Meta babbelde onderweg steeds met hem over
de Kerstvacantie, hoe zij dan zou spelen met
sneeuwballen, en op de grachten zouden
schaatsenrijden, „o zoo verrukkelijk zal dat
zijn, oom Edmond, stellig al wel over tien
weken", waarop hij haar antwoordde:
„Tien weken, eene eeuwigheid!"
Gelukkig kwam de trein spoedig aan. zoo
dat het afscheid noodwendig kort moest we
zen. Terwijl Ellen nog eenige woorden van
dank tot den heer Van Havelt richtte, zeide
Meta fluisterend tot Edmond:
„Oom, vergeet uwe belofte niet, lk zal ook
de mijne niet vergeten", en daarop gaf ze
hem een hartelijken kus.
„Jou vergeten, dat nooit!" antwoordde Ed
mond, „Meta, jij bent 't liefste schepseltje,
dat er bestaat".
Toen de laatste handrukken waren gewis
seld en de trein eindelijk wegstoomde, ble
ven ze met hunne zakdoeken wuiven, tot het
station uit het- gezicht verdwenen was: toen
werden allen stil, ieder verdiepte zich in zijn
eigen gedachten. Van Raven als man van
zaken berekende, hoe alles zou zijn geloo-
pen gedurende zijn afwezigheid. Ellen her
innerde zich op nieuw hare reis nu bijna ne
gen maanden gelden, en Meta vond, dat die
twee dagen ontzettend gauw waren voorbij
gegaan en dat het heel lang duurde, tien we
ken, tien Zondagen nog .eer oom Edmond
weer op Slotenburg zou komen.
Maar toen ze weer tehuis was en den eer
sten dag bij hare grootouders mocht gaan
eten, toen stond haar mondje niet stil over
al wat rij gezien en ondervonden had, en
vermaakte zij allen met hare grappige ver
halen. De kinderen van Van Havelt noemde
ze gewoon ..kleuters", schoon de oudste slechts
een Jaar Jonger was dan zij. Het geheim van
het portret brandde haar op de lippen, doch
ze zweeg, omdat ze het had beloofd, en eene
belofte was kleine Meta steeds heilig!
October ging voorbij, in *t eerst met mooie
•dagen, tefcar kwamen er gtse negenelagws roek
noordenwind; de bladeren begonnen te val
len. en Ellen vond Slotenburg nu nog voel
somberder, dan toen rij het voor 't eerst in
't midden van den winter zag. Die gele bla
deren op den doorweekten grond maakten
alles nattig en kil, zoodat de oudelui weinig
de deur uitgingen. Ellen bleef bij hen. zij
verlangde naar den tijd, dat Van Raven en
Meta ook bij hen zouden zijn. en het daar
door een veel drukker, opgewekter huishou
den zou wezen, 's Morgens zou Meta met
haar vader meegaan naar Aalhelm en ook
om 12 uur met hem terugkomen, doch Ellen
stelde zich voor haar dan 's middags zelve
heel dikwijls naar school te brengen om zoo
doende zich wat beweging en afwisseling te
verschaffen.
November bracht wel guurder weer maar
toch veel meer heldere dagen, en onze' jonge
vriendin had wel wat helderheid noodie, als
rij eerst den verjaardag van haren vader te
herdenken had. en daarna zijn sterfdag
't Was of ze thans nogmaals doorleefd'', wat
haar 't vorig jaar zoo zwaar had doen lijden,
en geregeld schreef ze nu eiken avond een
langen brief aan Edmond. om met hem alles
te bepraten en hem tevens tot moed en lust
om te werken op te wekken Meta voegde er
geregeld een briefje bij en terwijl hij de lange
brieven vol sympathie van zijn zuster, keurig
op nummer in rijn schrijftafel wegsloot, be
waarde hij die eenvoudige kindeibriefjes in
zijn zakportefeuille. en droeg ze altijd bij
zich! Zoo Meta dit had geweten, hoe zou haar
hartje rijn gezwollen van trots!
't Was op haar uitdrukkelijk verlangen,
dat men geen Sint-NIcolaas zou vieren, maar
veel liever dit jaar een Kerstboom zou aan
richten. als oom Edmond hier was. er. Missie
Papa's bruidje zou wezen: maar Ellen's ver
jaardag 12 December mocht niet ongemerkt
voorbij gaan. dat wilden noch de oudelui
noch Van Raven, noch Meta bovenaL
Droevig en mistig was het dien morgan, en
toen ESen uutwaalta, wat se weer ank* «fee»
Indruk, van wat haar geboortedag 't vorig
jaar voor haar was geweest. Ze vond rich-
zelve ondankbaar, dat ze niet vroolijker ge
stemd was, nu haar zooveel geluk was te
beurt gevallen, maar onwillekeurig keerden
hare gedachten telkens naar 't verledene
terug.
Toen zij hare zitkamer passeerde om zich
naar beneden te begeven, stond ze een oogen-
bllk stil van louter verbazing. Daar toch zag
ze op eens in een hoek een keurig ingelegd
notenhouten schrijftafeltje staan, en ging
boven de sofa hing Meta's levensgroot por
tret!
..Willem wat zijt ge toch goed", lispt ze be
wogen; en ln de volheid van haar geluk knielt
ze neder, en roept tot driemaal toe: ..Mijn
hemel lk dank u! daarna prevelt ze: .JCmilie,
zie ln genade op uwe plaatsvervangster ne
der, en geef me de kracht om uw kind op te
voeden, zooals gij het zoudt wenschen!"
In de huiskamer waren de beide oudelui
Van Sloten aanwezig, en stonden op van
hunne zitplaatsen om haar tegemoet te tre
den. Ellen wist niet., wie ze 1 eerst omhelzen
moest, en hoe ze beiden genoegzaam zou dan
ken voor hunne allerliefste woorden.
..Van ons beiden", zeide mevrouw haar een
klein pakje overhandigend, „een cadeautje
voor Je reistoilet, en voor wat versnaperingen
onderweg", en als Ellen daarop de keurige
portemonnaie van slangen leder opent, vindt
ze daarin iets. wat ze nog nimmer had aan
schouwd: een bankbiljet van duizend gulden!
„Duizend gulden dat kan niet", zegt ze
plotseling verbleekend. ,.U hebt n ver
gist en honderd bedoeld?"
«Wordt vervoïgd.)
