%iss^
ABR. MEIJER
HET STALEN MEUBEL.
KOSTEN MAG.
HAARLEM'S DAGBLAD
DONDERDAG 9 'JUNI 1937
\jZjb n DTtTTT iwjjlaa^
Met weinig of geen kosten aardige dingen
maken, kan eigenlijk iedere handige huis
vrouw. Als we een kleurigen theewarmer
breien, kunnen we met de wolresten weer
een oud bloemenmandje voeren, op de wijze
zooals U het hier op het teekeningetje ziet.
We hebben dan nog het voordeel, dat thee-
warmer en mandje in dezelfde kleuren zijn.
Zoo kunnen ook oude lapjes van ver
schillende grootte en kleur uitstekend dienen
om er een mooi en modern kussen uit te
maken. Dat gaat zoo eenvoudig, dat wel
iedereen het kan. Alle lapjes kunnen we er
voor gebruiken. Ze worden uitgespreid op 'n
stuk oud laken, jute of andere stof, die als
yoering kan dienen. Alleen de rafels worden
even van de lapjes geknipt. Hebben wc ze
zoo uitgelegd, dat er van de onder liggende
voering niets meer te zien is, dan worden
de lapjes met een groven steek aan de voe
ring vast gehecht. We maken vervolgens een
flink eindje kettingsteek uit grove wol, die
later met een stopnaald en een draad wol
over alle naden wordt genaaid. Natuurlijk
kan ook een smal lint of band voor dit
doel worden gebruikt, waardoor dan het ma
ken van den kettingsteek wegvalt. Nu nog
wat kapok of zeegras voor de vulling en we
hebben een kussen, dat we zoo mooi nergens
kunnen koopen.
JANNEKE VAN BEEK.
DE LASTIGE TWEELING.
Lastig, speciaal voor de moeders die een
tweeling hebben, waarvan de eene helft een
jongen en de andere helft een meisje is en
die ze bovendien nog gelijk wil kleed en. De
jongen mag er niet meisjesachtig uitzien en
het meisje niet jongensachtig. Ze mogen
beiden geen last van hun kleeren hebben en
de moeder net zoo min.
De hier afgebeelde
tweelingkleeren vol
doen aan alle moge
lijke eischen. De
kinderen dragen
overgooiers, de jon
gen zoo goed als het
meisje. Dat spaart
de lichte blouses,
waarvan ze er meer
dan één moeten
hebben, beide gelijk,
zoodat het kind, dat
door zijn schoone
blouses heen is, aan
de schoone blouses
van het andere
kind kan beginnen.
achiorpond-
-voorpcMiev
De overgooiers zijn
van blauw linnen,
en dus waschbaar.
Ceintuurs naar be
lieven. De rok van
het meisje heeft
voor en achter twee
diepe, van boven
vastgestikte plooien
De broek van den
jongen wordt rond
om op het lijfje ge
knoopt, omdat hij
er anders niet in
kan komen. De blou
ses zijn wit of tooo,
of wit en rood ge
ruit of gestippeld.
Hier zijn eindelooze variaties mogelijk.
Bij het pakje hoort een kort jasje met
raglanmouwen, dat van voren met drie knoo-
pen gesloten wordt, voor de jongen links,
voor het meisje rechts. Het jasje is ook van
het waschbare linnen, in dezelfde kleur van
de overgooiers, of rood. Wanneer de moeder
veel tijd en enthousiasme heeft, kan ze de
jasjes breien van wol, rood of blauw.
L De jasjes hebben geen kraag, de kraagjes
van de blouses worden er overheen gedragen.
Men breit ze één toer recht één toer ave
recht, aan den open kant breit men de eer
ste vijf steken altijd recht, tegen het om
krullen. Om de knoopsgaten te krijgen, hecht
men onder het breien een aantal steken at,
en zet ze bij het breien van de volgende pen
weer op. Alle deelen van het jasje worden
van onderen begonnen met een boordje twee
recht twee averecht.
Het minderen voor de schuine kanten ge
beurt 3 steken van den kant, dat ziet er
netter uit.
MIES BLOMSMA.
INGEZONDEN MEDEDEELÏNGEN.
a 60 Cts. per regel.
WEEKNIEUWS
CR. HOUTSTRAAT 16, HAARLEM
Elke dame, die kousen koopt, moet
eerst nauwkeurig nagaan, voor toclk
doel zij deze wil gebruiken. Van het
antwoord op deze vraag hangt de
keus der kous af.
Want om elegant gekleed te zijn,
moet alles in de7i juiste7i stijl gekozen
worden.
Ook de kinderkousen moeten met
zorg en overleg gekocht toorden.
Hetzij V kousen noodig hebt voor
koude of icanTic dagen, zoor sport of
voor schouwburg en dancing, hetzij U
kinderkousen wilt koopen voor school
en huis, voor wandeling of voor dans
les, wij kunnen U voor elke gelegen
heid een zeer uitgebreide sorteering
toonen cn ons geschooldepersoneel
staat U bij uw keuze met alle mogelijke
inlichtingen cn raad ten dienste.
I..TT/" crème
ff beschermt™^^^^^ 3
g Uw huid legen felle Zon 3
„Er wordt, er eentje begraven, dat is een
aardig geval", zei de Genestet. De kinderen
vinden het erg gewichtig; zij bemoeien zich
over het algemeen graag met iets dat .maar"
is. Ze hebben bijna allen den zucht naar
sensatie in zich. En maar al te dikwijls wordt
die sensatie-zucht door de ouders toegelaten.
Er wordt in het bijzijn van kinderen over
sterfgevallen, over ongelukken gesproken. Al
leen al door den toon waarop dit geschiedt
wordt het kind opmerkzaam. „Och, het kind
luistert ook", wordt er dan gezegd. „Nee, daar
heb je nog geen verstand van, daar kan jij
niet over mee praten. Gelukkig niet." De
ouderen knikken met een weemoedigen
glimlach tegen elkaar. Ze praten verder en
nu luistert het kind pas goed. Iets waar het
nog geen verstand van heeft, iets waar het
zeker nog te jong voor wordt gevonden en
waar ze hem buiten willen houden.... nu,
daar moet hij het zijne van hebben.
Hij luistert en natuurlijk begrijpt hij
best waar het om gaat, al zijn er dan ook
détails die hem niet erg duidelijk zijn. Dat
maakt het geheel nog interessanter. Het kind
gaat er over denken, het voelt heel goed de
sensatie die er in de lucht hangt. Er ls
iemand iets naars overkomen en dat is de
aanleiding voor gewichtige verhalen thuis.
Mag hij het dan ook eens een keertje we
ten, wordt hem een treurige gebeurtenis
verteld met de bijvoeging: „je bent toch al
zoo grootdan voelt hij ook het volle
gewicht daarvan. Hoe naar die gebeurtenis
voor de betrokken personen wel is, dat ver
geet hij heelemaal, hij hoort daar wel over
praten en hij praat er zelf over, natuur
lijk, want dat is het nu juist! maar het
dringt niet tot hem door.
Eerbied voor het verdriet van anderen en
sensatie-zucht, ze staan lijnrecht tegenover
elkaar. Het een sluit het ander uit. Èn daar
we het er ondanks alles toch wel over eens
zijn, dat het eerste verreweg het beste is
houden we de kinderen zoo ver mogelijk van
het. sensatie-plezier. We kunnen beter pro-
beeren de eerbied aan te kweeken.
BEP OTTEN.
Ons wekelijksch knippatroon.
I
In de lieve Meimaand droomen We van
warme dagen. De kinderen „puffen" van de
warmte en al is dit misschien lichtelijk over
dreven, we zien ze toch wel graag ln iets
nieuws. Een gezellig, bont. jurkje geeft ons
kleine meiske iets feestelijk*. Smockwerk van
bont katoen of wol, ls nog altijd een zeer ge
liefde garneering. Welke moeder zou niet
graag voor haar dochtertje zoo'n aardig
jurkje maken, als hier is afgebeeld?
Het patroon kost 0.75 en ls verkrijkbaar
bij de „Afdeeling knippatronen". Uitgevers
mij. „De Mijlpaal", Postbox 175, Amsterdam.
Giro 41632.
We verzoeken onze lezeressen vriendelijk
bij bestelling de bovenwijdte en het nummer
7086 op te geven.
VERLANG NIET TE VEEL!
Tusschen twee menschen. die elkaar sym
pathiek zijn, moest eigenlijk een onbeperkt
vertrouwen heerschen. Het zou ideaal zijn,
maar in de practijk ls het niet altijd door
te voeren daar we allen onderhevig zijn aan
stemmingen, ijdelheidjes en andere men-
schelijke gevoelens, die ons over veel doen
zwijgen. Het is ook niet zoo gewichtig en
zelfs niet noodzakelijk, dat we elkaar deel
genoot maken van elke kleine gebeurtenis,
die we beleven, van elke gedachte, die in ons
opflitst. Het is van oneindig meer beteeke-
nis, dat we in gToote dingen oprecht zijn en
in elkaar vertrouwen hebben. Een kleine on
waarheid, of de ondervinding, dat ons iets
werd verzwegen, is niet zoo heel erg en mo
gen geen invloed hebben op onze liefde óf
ons vertrouwen. Ais we eerlijk zijn, zullen
we inzien, dat wij zelf geen uitzondering
zijn, dat ook wij gedachten hebben, die we
niet of hoogstens naar wensch gekleurd
uitspreken. Het is immers zoo begrijpelijk
en natuurlijk dat we. juist als het gaat om
menschen. die iets of veel in ons leven bc-
toeker.cn, niet graag spreken over dingen,
die ons zelf niet aangenaam zijn of waar
mede we de ander zouden kunnen kwetsen
of de stemming bederven.
Daarom, zoolang het om kleinigheden gaat
zullen wc moeten leeren te geven en te ne
men en op zijn tijd weten te zwijgen. Als
we tot de erkenning zijn gekomen, dat de
volmaakte samensmelting van twee men
schen tot de onbereikbare Idealen béhoort.
dat ze, ondanks het in elkaar opgaan toch
altijd twéé menschen zullen blijven, met leder
hun eigen foutjes en tekortkomingen, dan
zullen we ook niet meer te veel verlangen.
We zullen niet meer van den ander eischen,
wat we zelf evenmin kunnen volbrengen.
ALICE MORRING.
HOE WE EEN JURKJE WEER
OPKNAPPEN.
De mode veroorlooft ons, met wat handig
heid een oud kleedje weer modern te maken.
De veranderingen er aan zijn niet zóó groot.
De wijde mouwen worden er uit getornd en
bewaard, ze komen later misschien wel weer
eens te pas. Is de taille wat te laag, geen be
zwaar. wc kunnen het ondergedeelte der
blouse wat innemen, waardoor het geheel den
indruk van de hooge taille maakt, we ma
ken dan een z.g. overgooier met blouse, ecu
zeer moderne en jeugdige dracht.
Als we willen, kunnen we uit de oude mou
wen ook nog een loshangend of nauwsluitend
manteltje tooveren waarvoor we slechts oen
lapje zijde in harmonieerende kleuren noo
dig hebben.
Het is er een beetje mee gegaan als in het
oude kinderspelletje, dat we in onze prille
kinderjaren uittentreure cn tot vervelens toe
konden spelen, het spelletje van „Ik zie, ik
zie wat jij niet ziet...." „Wat zie je dan?"
En toen heeft degene, die zag. wat de ander
niet zag. gezegd: „Het is zoowat zóó groot.."
En daarbij hield hij zijn hand ter hoogte
van zijn eigen middel boven den grond. „En
ik zie het in alle kleuren van de regen
boog...." „En het glimt, ja, het glimt ver
schrikkelijk''. „En het is om in te zitten."
En toen was het het stalen meubel. Een
paar jaar geleden waren cr nog maar enke
len, die het zagen, en die zeiden allemaal
heel wijs en heel hooghartig tegen de ande
ren: „Ik zie, ik zie., wat jij niet ziet!" en de
anderen bogen zich nederig voor het alwe
tend persoon voor hen, cn rustten niet, voor
ze het ook gezien hadden, en op het oogen-
blik zijn de menschen, de gelukzaligen, die
nog nooit van een stalen meubel gehoord,
laat staan het gezien hebben, ever veelvul
dig als brullende leeuwen aan de Noordpool.
Het stalen meubel kwam, zag, en overwon.
Spoorslags. Het werd besproken in tijdschrif
ten, en tentoongesteld in winkels, en afge
beeld in couranten, cn gekocht door hen, die
het mooi vonden, of het misschien wel niet
eens mooi vonden, maar die in allen gevalle
wisten, dat je het hoorde mooi te vinden,
want dat er anders iets niet met je in orde
was, en er bleef zoo goed als niemand meer
over, waar tegen je kon zeggen: „Ik zie, ik
zie, wat jij niet ziet? Het glimt en is heele
maal van nikkel, en je kunt erin zitten". Zoo
goed als niemand. Want dezer dagen....
Het gebeurde mij dezer dagen, dat ik er
gens een artikel las over het feit. dat wij
moderne menschen tegenover geen enkele
nieuwigheid meer onbevangen cn onbevoor
oordeeld komen te staan, en dat dus onze
oordeelen gewoonlijk van te voren al zoo be
ïnvloed zijn door wat we cr over gehoord en
gelezen hebben, dat ze eigenlijk geen knip
voor hun neus meer waard zijn. En vlak
daarna gebeurde het. dat ik met iemand, die
drie dagen tevoren kersversch uit Indië was
gekomen en minstens vijf, zoo niet tien jaren
ten achter bij de wereldschokkende dingen
van heden, door Amsterdam wandelde, of
liever gezegd sprong. Auto's en zoo zijn ver
vaarlijk snelle voertuigen, waarop je in de
rimboe niet ingesteld bent.
En toen, gansch en al bij ongeluk, viel mijn
oog op een groote reclameplaat achter een
blinkende spiegelruit, waarin in razende
vaart alle weerspiegeling van de in de straat
voorbijrennende trams en auto's en fietsers
voorbijschoven: „Tentoonstelling van stalen
meubelen." Stalen meubelen van de besten
van de besten, Le Corbusier, Rietveld, Djo
Bourgeois, Stalen meubelen in alle soorten
en kleuren, stalen meubelen te kust en te
keur. En naast mij
Naast mij wandelde een beetje onthutst en
verschrikt, iemand, die nog geen drie dagen
geleden in Europa aan wal was gestapt, cn
die de laatste vijf jaar van zijn leven liad
doorgebracht ver van beschaving en stalen
meubel. Naast mij liepWat zei dat arti
kel ook weer? OnbevoordeeldOnbeïn-
vloed
En tegelijkertijd had ik het al gevraagd:
„Heb je wel eens gehoord van stalen meu
belen?"
Hij trok een vies gezicht.
„Wat zijn dat nou weer, stalen meubelen?"
In mij jubelde het, cn als een triomfator
heb ik hem te midden van de stalen meube
len gevoerd. Ik hou zelf niet zoo erg van sta
len meubelen, ziet u, hoewel ik mij dood
schaam om er rond voor uit te komen. Zij die
het weten, zeggen altijd, dat stalen meube
len. mooi en goed zijn. En ik weet. wel. dat ik
het niet weet. maar dat ik ze zoo bar en bar
leelijk vind, benauwt me bij tijden wel een
beetje. Ik probeer liet niet te vinden, maar ik
moet wel, iederen keer als ik 2e zie. Ik kan cr
ook niets aan doen
En toen we kwamen, waar wc zijn moes
ten, „Zooveel hoog, links achter de trap op,
tot uw dienst dame", toen glom links van
ons, en rechts van ons en achter ons en voor
ons het stalen meubel. Stalen bedden cn
stalen stoelen, stalen toilettafels en stalen
schrijfbureau's, stalen tafels en stalen kas
ten. Tot stalen lampen toe. Het beetje plaats,
dat cr aan de meubelen overschoot, zonder
dat het ingenomen was door stalen stangen,
was rood gelakt, blauw gelakt, groen gelakt,
wit gelakt, De paar ingrediënten aan de lam
pen, die onmogelijk van staal vervaardigd
hadden kunnen worden, waren gemaakt van
koel, kil gewoon glas of matglas. Het licht,
dat door onbedekte ramen onbarmhartig wit
naar binnen viel, wierp vlijmen van rechte,
witte Jichtstreepen, die allen rechthoekig op
elkaar stonden, op tafelpooten en stoelleu
ningen. Volihaaktheid heerschte alommc. Ik
trok mijn jas met een huiver wat dichter om
me heen, cn keek om naar de ccnlge mede-
mensch, die de doodsche verlatenheid van
deze barre wereld met mij deelde. Ik ver
langde naar zijn onbevooroordeeld, onpartijdig
oordcel van mensch, die vcrsch uit de rim
boe komt cn er geen notie heeft, dat er din
gen zijn, die men mooi moét vinden, of men
wil of niet. Het kwam, maar anders, dan ik
verwacht had. Anders, én schooner. Ah, hoe
schoon!
Twee ameublementen verder, met zijn
handen op een wonderlijk gelaten manier
op zijn knieën uitgespreid, zat mijn vriend
in een zwart gelakte stalen stoel, onder een
lamp, bestaande uit een matglazen bol. en
een vierkant van gewoon glas. opgehangen
aan een stalen hondenketting Zijn hoed lag
op een anderen stoel, zijn hoofd lag achter
over op de stoelleuning, zijn oogen staarden
op een wonderlijke manier, cn toen ik l-*n
zachtkens naderde, sloten zijn oogleden zich
langzaam en berustend over de uitdrukking
van bovcnmcnschelijke angst, die cr even
doorheen flitste. Voorzichtig liep ik om zijn
stoel heen, en met een krampachtige bewe
ging verplaatste hij zijn handen naar dc
stoelleuningen, waar ze zich, steun zoekend,
om vastklemden, en zijn mond ging langzaam
open. Hij zag eruit, als iemand, die al het
aardsche loslaat, en zich sidderend, maar vol
berusting, overlevert aan een onontkoombaar
noodlot.
Mijn hart klopte zoo bonkend, dat het. mij
was, of het geluid ervan tegen alle muren
terug kaatste.
„Watwat is cr?" vroeg lk, fluisterend
van een vreemde angst.
Hij hief een bevende hand op, en wees ln
zijn mond.
„Het is deze, dokter", zei hij, „links onder
aan
Zoo gedroeg zich dc man van het onbe
ïnvloede oordeel, die vijf Jaar lang ln de rim
boe had aangekeken tegen de prachtigste
maaksels van de natuur, tegen woudreuzen
cn sierlijke palmen, tegen kostelijke vogels
en verrukkelijke bloemen. En teen hij oen
beetje later wat bekomen was van de schok,
vroeg hij, of de wereld dol was geworden....
Dit verhaal Is voor driekwart waar, en
voor één kwart niet. Het is eigenlijk heele
maal waar. en alleen maar een beetje over
dreven. En ik wou. dat u er bij was geweest,
toen ik dezer dagen iemand, die nog nooit
van stalen meubelen had gehoord en nog
nooit van stalen meubelen had gelezen, oen
paar dagen geleden binnenvoerde te midden
van een uitgelezen collectie stalen meubelen,
waarvan de aankondiging plotseling mijn
aandacht trok, toen wij met zijn tweeën ons
een weg baanden door het Amsterdamsche
verkeer.
Ik heb nooit van het stalen meubel gehou
den. Ik hou niet van het stalen meubel, al
houden honderden mij voor, dat het mooi is.
Ik zal niet van het stalen meubel houden, nu
minder dan ooit. Ik wil niet, cn ik kan niet,
JVHLY VAN DER TAK, ,j
