Josephine Baker in Zandvoort
Bezoek aan de Amsterdamsche havenwerken
ÖP SLOTENBURC
ROERMOND KRIJGT ZIJN TUNNEL met een doorgaanden verkeersweg door het Roermondsche Veld. De geprojecteerde groote verkeersweg loopt
bij en langs de huizen in het midden der foto.
BRUGGENBOUW IN NEDERLAND. Men ie
thans druk bezig met de werkzaamheden voor de
pieuwe brug over het MerwedekanaaL Een in wording
zijnde landpijlcr, die nog in de houtconstructie ie.
DOOR DE VEREENIGING VAN DIRECTEUREN VAN GEMEENTEWERKEN, werd Vrijdag
de Amsterdamsche havenwerken bezichtigd. Tijdens de bezichtiging.
JOSEPHINE BAKER heeft Vrijdag met baar gezel-
tchap een bezoek gebracht aan Zandvoort.
Josephine In de haringscène.
OP DE TENTOONSTELLING „MOEDER EN KIND", die de volgende week in het R.AJ.-ge
bouw fe Amsterdam geopend wordt, h men hard aan bet werk met de voorbereidingen.
ZELFS IN HET EENVOUDIGE ZIT SCHOONHEID, en de kunstzinnige fotograaf
opname maakte, bleek daar een juisten kijk op te hebben.
FEUILLETON
door
THéRèSE VAN ARENDSBERG.
24)
„U zijt het, die allen gelukkig maakt, en
men mag u zelfs niet danken", ze 1de Van
Raven bewogen; „maar als u straks Meta's
gezichtje ziet, wanneer wij haar dit besluit
mededeelen, dan 7A\ dat uw grootste dank
gijn".
's Middaga aan tafel begon Van Raven dat
punt aan te roeren door Meta te zeggen, dat.
tij allen van oordeel waren, dat Edmond dit
aanbod moest aannemen. Meta zeide, dat zij
ook overtuigd was het hem niet te mogen
ontraden, maar dat zij niettemin zeer tegen
dien tweeden eenzamen winter opzag, daar
Edmond haar geschreven had. dat hij den
eersten tijd, dat hij ln zijn nieuwe woon
plaats was, weinig zou kunnen overkomen,
en voegde ze er druilend bij: ,.ik word pas
t Maart 18 Jaar".
„Ja Meta. 't is waar. dat duurt nog een
eeuwigheid voor twee verliefde harten", ant
woordde haar vader, „maar als we nu eens
aan Edmond voorstellen om inplaats van
Maart, Juli als trouwmaand vast te stellen,
en den ouden dokter of hij de praktijk zou
willen blijven waarnemen tot half Augustus,
dan kondet ge eerst samen naar Zwitserland
gaan, hoe zou je dat lijken?"
„O hoe zalig", riep Meta vroolijk, „wat zal
Eddie dat heerlijk vinden! Ik schrijf hem
oogenblikkelijk dat verrukkelijk plannetje.
Papa", voegt ze er dan innig bij. „laat het
dan op uw verjaardag. 11 Juli zijn".
rll juli, goed zoo', zeide de baron, „dan is
de dame 17 Jaar en 4 maanden, inderdaad
een mooie leeftijd, om als waardige dokters
vrouw te pareeren. Moeten de poppen en het
theeserviesje ook mee?"
„Ondeugende grootvader", plaagde Meta,
„u zult eens zien, hoe deftig lk me houden
zal. en welk een verstandig huishoudstertje
ik zal blijken te zijn. Wat zal Ed gelukkig
zijn met mijn brief, de arme jongen zag zoo
tegen zijn eenzaam verblijf in dat boeren
dorp op. Maar nu gaan we samen! en van
daag over vier weken is hij al hier! Hoera,
leve mijn doktertje!"
De Meimaand was ruim half verstreken,
toen Edmond op een mooien lente-avond op
Slotenburg aankwam; hij had Meta willen
verrassen en daarom den dag en het uur niet
vermeld. Meta wandelde met haar grootvader
een klein eindje den grintweg op toen ze
beiden, in de verte, een heer zagen aanko
men.
„Nu. dat gebeurt ook niet lederen dag",
zeide de baron, „zou dat de dolende ridder
zijn, waarvan je moeder vroeger droomde?"
„Misschien?" lachte Meta. doch eenige
oogenblikken later juichte ze:
„Grootpa, 't Is Eddie! Ziet u 't niet. hij
wuift" en weg holt ze hem tegemoet. Slechts
eenige minuten later liggen ze in elkanders
armen en diezelfde Meta. die moedig de
acht maanden scheiding droeg, snikt nu als
een kind.
Edmond tracht haar tot kalmte te bren
gen, en begint met haar te plagen, da.t ze
heusch nog gegroeid is, dat het hoog tijd
wordt dat zij heur haar gaat opsteken enz.
Weldra nemen allen den terugweg aan, en
Edmond brengt heel Slotenburg ln opschud
ding door zijn vroolijk roepen:
„Ellen, waar zit je? En u lieve, beste Groot
moeder in spc? En waar is mijn aanstaande
vader?"
Tn cén oogwenk waren allen bij elkaar en
ieder beijverde zich om het den reiziger zoo
aangenaam mogelijk te maken. Meta was
stil van blijdschap ze vergenoegde zioh slechts
met hem die haar zoo innig dierbaar was,
aan te zien.
„Nu eerst eenige dagen luieren, Edmond,
en dan weer druk aan 't werk", zeide Ellen,
„er is nog heel wat af te doen. Vooreerst heb
ben we plan de volgende week eens met jul
lie Je nieuwe woonplaats te gaan zien, en
denk eens, hoe heerlijk, de oudeluitjes gaan
ook mee, dan veel regelen, bestellen, uitzoe
ken en koopen en heden over vijf weken dan
moeten jullie al aanteèkenen; 't zal een druk
ke tijd worden!"
„Hoe drukker hoe liever", antwoordde Ed
mond, „des te korter zal ons de tijd vallen tot
11 Juli".
En druk waren inderdaad de weken, die
thans voor hen aanbraken, doch gelukkig
waren ze tevens. Als eene trouwe moeder
hielp Ellen Meta met alles, en menig bank
biljet werd haar door den ouden heer in de
hand gestopt, want ,,'t moet alles er keurig
netjes uitzien, hoor Ellen, Koenraad van
Sloten heeft maar twee kleinkinderen; voor
jou jongen zal ik later nog wel eens in de
beurs tasten hoor!"
Het dagje naar Edmond's nieuwe stand
plaats. liep ook heel genoeglijk af. 't Was
een lief, vriendelijk dorp, met mooie omstre
ken; het huis en de tuin waren allerliefst ge
legen. De prijs was ook alleszins billijk, zoo
dat deswegen geen enkel bezwaar bestond,
en 't deed Edmonds eergevoel zoo aange
naam aan, dat hij dit van zijn eigen kapi
taaltje kon bekostigen.
Dc dag, waarop zij in ondertrouw zouden
worden opgenomen, was daar, eer ze een van
allen er op bedacht waren; 't was een droge
formaliteit, doch op Meta's verlangen werd
er een feestdag voor alle armen van Aal-
heim van gemaakt, een extra uitdeeling, en
verder op de markt muziek en vuurwerk,
waarbij zij allen zich ook even vertoonden.
Naarmate haar trouwdag naderde, gevoelde
Meta zich met den dag ernstiger gestemd, er
lag haar sedert maanden iets op het hart.
dat loodzwaar op haar drukte, en dat zij
wilde trachten weg te nemen, voordat het te
laat mocht blijken te zijn. Edmond zag, dat
haar iets hinderde, en toen zij hem hare ge
moedsbezwaren mededeelde, was hij eenige
oogenblikken stil van aandoening, voordat hij
antwoordde:
„Meta ik wist dat je een engel waart, maar
dat je zoo zelfvergeten zou zijn, dat had ik
niet durven denken. Of lk het goed vind?
Kind, moet je dat mij nog vragen? Word ik
door jou al niet oneindig rijker dan ik ooit
had kunnen droomen, en daarenboven, Koen-
raad is 't eenig kind van mijn zuster. Neen,
lieveling, stel dat voornemen niet uit. De
oudelui zijn sterfelijk en wij ook; ga nog
voor ons huwelijk uwen grootouders uw ver
langen mededeelen".
Getrouw aan die afspraak ging Meta op
den laatsten avond voor hun trouwdag, toen
het huis reeds vol gasten was en de oudelui
zich na het diner in hunne eigen vertrekken
hadden teruggetrokken om krachten te ver
zamelen voor de vermoeienis van den dag
van morgen, haar voornemen ten uitvoer
brengen.
De oudelui werden alzoo op eens in hunne
kalme rust gestoord door een zacht kloppen
op de deur en met een vriendelijk: „Mag ik
even?" kwam Meta naar binnen. Evenals ze
het in hare kinderjaren zoo menigmaal deed
knielde ze ook nu neder voor hare zoo be
minde grootouders, en vroeg met haar lief
ste stemmetje, of zij hun den laatsten avond
van haar jonge meisjesleven een verzoek
mocht doen en of ze haar vooraf wilden be
loven het toe te staan.
„Dat ligt er aan", - beweerde1 Grootpapa
vroolijk, „verbeeldt je, dat je vroeg om mor
gen niet te behoeven te trouwen, dat zou een
kolossale opschudding geven".
„Neen Grootpa", zeide Meta lachend, ..zoo
dwaas ben ik niet. Ik trouw morgen, heel
deftig en plechtig, dat suit n zienj ig iets
heel anders". En dan heel zacht en erns'.ig
vervolgt ze „Grootpa en Grootmoe', ik hoop,
dat God u nog lang, zeer lang voor ons zal
sparen, dat betwijfelt u toch zeker niet, maar
als eenmaal die droeve dag aanbreekt, dat u
van ons wordt weggenomen, dan zal ik rijk
worden niet waar, en Koehtje zal dan nieta
bezitten?"
Ha natuurlijk, lieveling", antwoordde de
oude heer, „jou eigen moeder was ons eenig
kind; al het onze wordt door haar, het uwe",
„Dat vreesde ik", zeide het jonge bruidje
eenvoudig, „en Grootpa, u weet toch even
goed als ik, dat Edmond., die lee'ft voor zijrt
vak, nooit Slotenburg zal kunnen adminis-
treeren, daarbij weet u ook hoe weinig hoog
wij onze eischen van weelde en rijkdom stel
len. Grootvader, maak uw kleindochtertje op
haar laatsten bruidsdag nu nog gelukkiger
dan zij het toch al is en maak een bepaling,
dat Slotenburg en al wat daartoe behoort,
na u het eigendom zal worden van uw klein
zoon Koenraad Van Raven. Grootpa en Groot
ma. ik geloof zeker, dat mijn eigen lieve
moeder het ook zoo zou hebben gewild".
„Kind", zeide de baron ernstig, „ik begrijp
en ik waardeer je gevoelens, maar deze zaak
gaat jou niet alleen aan. Weet Edmond hier
iets van? Door jou wensch in te willigen
wordt je fortuin van meer dan zes ton op
vier gereduceerd".
„Of Edmond het weet?" vraagt Meta. en
haastig de deur openend, roept ze met lulde
stem: „Eddie, kom eens even hier?"
Toen deze dadelijk daarop binnenkomt,
zegt zijn aanstaande grootvader tot hem:
„Mijn jongen, Meta doet ons daar een ver
zoek, waarover ik u wensch te raadplegen. Zij
wil Slotenburg met al de inkijmsten daarvan
bij ons overlijden afstaan aan'Koenraad, hoe
denkt gij hierover? Haar fortuin wordt daar
door met 1/3 verminderd'.
(Wordt vervolgd^
