«Ql
Hef Mysterie der
Eeuwige Jeugd
VAN DE CONFERENTIE TE LAU
SANNE. Het stadsbeeld van dit con-
fcrcntic-ccntrum beeft de laatste dagen het
eigenaardig internationaal aspect gekregen
dat ook Geneve steeds eigen is. Hymans
(België) en Macdonald (Eng.) in gesprek
tijdens een wandeling.
DE AARD-
BE1ENPLUK OP
HI I l WD IS
BEGONNEN en
vandaag hebben
de cxportvcilin-
gen haar deuren
geopend en heeft
de aardbciciK-ain-
pagne een aan
vang gcuonicn. -
HET HOSPITAAL KERKSCHIP ..DE HOOP" Is uit Amsterdam naar zee vertrokken, om medische en geestelijke
hulp te gaan vcrlecnen aan de visschers op de Noordzee.
DE MOTORVEERBOOT „PRINS HENDRIK" is Maandagmorgen
op do werf van „De Schelde" te Vlissingen door Z. K. H. Prins
Hendrik te water gelaten. Het plechtige moment.
DE BELANGSTELLING bij
de opening van het nieuwe
dierenpark te Rhenen was
onverdeeld. Reeds uren te
voren verdrongen zich de
nieuwsgierigen voor de hek
ken, om toegelaten te wor
den.
EEN HEVIGE BRAND beeft Maandagochtend gewoed in de fabriek van de fa. L. Kamermans aan de
Kcerwcerlaan te Rotterdam. Tijdens den brand.
EEN MAQUETTE VAN DUIZEND WOORDEN. Prof. Confida houdt rich ermede onledig ongeveer 1500 Parijschc scholieren aan de hand
een maquette waarvan de benaming der ondcrdcclcn niet minder dan duirend namen omvat, vreemde talen te lcercn. De leeraar in actie.
FEUILLETON
CLUZIFE&S' EKtX")
Ben emotioneele roman
door WALTHER KLOEFFTER
Peter rtosr das niH. van boord. Er kwamen
tüwwo passagiers. Het schip bleef volle vijf
minuten Mggen: hU had dus tijd genoeg
Ooch Peter kwam niet los van. zu<n stoel.
Hij kleefde op de zitting als een vlieg op
een met honig bestreken blad papder. Het
sweet parelde hem op het voorhoofd.
De „Tioino" wendde den stoven naar Porto
Ceresio.
Peter (mompelde voor aach heen: „Waarom
vaar ik eigenlijk naar Ponte Tresa? Omdat
<üe Mr. Devil het wenscht? Ik vaar doelloos
en weet niet waarom! Wat gebeurt er eigen
lijk met me?"
Hij geeuwde. ..Heb ik dan geen eigen wil
meer? Ben ik een marionet geworden, waar
mede een vreemdeling naar goeddunken
.•spelen kan? Ik leef, ik zit. ik doe dingen,
doch niet naar eigen wensch. maar zooals
een mysterieuze stem me toefluistert
De scheepscontroieur kwam bij hem. Werk
tuigelijk betaalde Peter twee francs voor
een enkele reis naar Ponte Tresa.
ik had tooh een retoucbüjet moeien ne
men'. bromde hij verdrietig, toen de con
troleur reeds weg was Een zware weemoed
beving hem. Het liefst had hij gehuild. Hij
begreep niet, waarom het leven plotseling
•co moeilijk, zoo raadselachtig en cfonsAer
voor hem was gewanden.
Zoo vaak de „Toóno" ergens aanlegde,
sloeg Peter de moede oogleden op. doch on
middellijk daarna viel hij weer in de oude
lethargie. Urenlang martelde hij zijn brein
met de vraag, hoe het kwam, dat tusschen
zijn wil en de uitwerking daarvan geen ver
band, geen gevolg bestond. Hij transpireer
de vreeselijk. Hij was bang voor zichzelf.
Een afgrijselijke gedachte kwam plotseling
bij hem op: ..Ais die geheimzinnige stem
me bevelen zouga terug en vermoord Gussy
dan zou ik het moeten doen!"
Ben peillooee afgrond deed zich voor hem
open. Een vreesclijke angst maakte zich van
hem meesier.
.Jk ben krankzinnig! Iemand, die zijn vijf
zinnen bij elkaar heeft, gaat nset zonder een
bepaald doel op een schip en naar een be
paalde stad".
En verpletterd door deae ontzettende ge
dachte, viel hij bewusteloos op den grewd.
Toen Peter weer tot- berfnrang kwam. lag
hij in een schaduwrijk hoekje en stond de
kapitein naast hem
„Een zonnesteek, waarde heer. P moogt
niet. zoo in het volle zonlicht gaan zitten.
Voelt u zich nu wat beter, Signor?"
Peter knikte. Door zijn brommenden sche
del joegen de gedachten als speelsche jonge
honden. En voor zich zelf stelde hij vast:
.De kapitein vergist «zich. Dat was geen
zonnesteek. Ik had mijn hoed op'. „Maar",
dacht hij verder, „misschien maakt dit
symptoom wel een deel uit van mijn zieke-
lijken toestand. Ik ben hoogieeraar in de
physiologic en men kan van mij niet ver
langen, dat- ik op afle psychiatrische vraag
stukken een antwoord weet
Peter dankte den kapitein voor zijn goede
zorgen en informeerde: Wat is de voigena©
aanlegplaats?"
..Ponte Tresa. Signor".
De naam ^Pomt Tresa" baasde sfroh ait
een vlijmscherp instromer* ja Ueterts brem.
Onwillekeurig stamelde hij:
„In Ponte Tresa moet ik van boord, ka
pitein".
Waarop deze antwoordde: „U deed ver
standiger. nog een weinig rust te nemen,
signor. We hebben in Ponte Tresa ©en half
uur opoiïthoud".
..Dat geeft niets. In Ponte Tresa wacht
iemand op me. Bovendien voel ik me al een
stuk beter".
„Enfin, doe wat u wilt; ik heb u ten goede
geraden". En de kapitein verwijderde zich.
De skene gilde: de „Ticino" naderde den
oever. In de verte doken de witgepleisterde
huizen van het Italiaanse he grensstadje op.
Wekh-a kon men op de kade de menschen
onderscheiden, die of op de boot. of op de
passagiers waan f ten en PeterPeter keek
uit naar oen heer met. rooóen baard en
gouden briL Eigenaardig1 Hij wenscht©
•hartsrtocheiij-k den onbekende te zien: hij
verlangde naar hem, als kan deae hem be
vrijden van den woreenden angst, die zich
weer opnieuw van hem meester maakte.
Peter was een der eersten, die het schip
verlieten. Toen hij het eerste huis c*> de
kade bereikte, trad een heer met rood en
baard en gouden bril op hem toe. Achter de
ovale, ouderwetsoh geslepen briflengteuzenr.
van den goed gekleeden heer loeiden oen
paar groot©. grijze jeugdige oogen. die al
iheel weinig pasten bij het uiteriijk van den
man. Peter schatte hem op een jaar of
vijftig, doch hij kon ook ouder of jonger
zijn. De vreemde legde een Jiaiid op zijn
schouder en sprak fluisterend doch goed
hoorbaar:
„D?viir
Ofschoor. Peter niets anders had ver
wacht. kromp hij bjj ddt woord in elkaar,
alsof iemand hem een zweepslag had ge
geven. Doch op hetaeMde oogenbük vielen
de angst en onrust, weike hem not rm toe
gevangen hadden gebonden, aks b§ aooeer-
sfeg van hem af. Peter had het ges-oef als
een jonge hond. die een bevel zijns meesters
tot zfjn tevredenheid heeft uitgevoerd. Bij
zichzelf maakte hij eotKer de opmerking:
„Dezen man met zi>n roocflen baard moet
ik al ecgerk» meer gez5en hebben! Ja zeker,
alhoewel hij er vandaag anders uitziet dan...
mijn Amerikaan van gisternacht".
En een weinig bedeesd vroeg hij: „Wat
wenscht u eigenlijk, Mr. Devil?
..Zwijg!" snauwde deze hem tx*. „U hebt
slechts te spreken als ik u :e*6 vraag!"
Wederom bekroop Peter het gevoel, als
wenden hem deze woorden met een scherp
instrument in het brein gestooten; hot scheen
onmogelijk, zich tegen den machtigen, alles-
beheerschendcn wil van den Amerikaan te
verzetten.
Hy zweeg gehoorzaam, durido geen woord
meer te zeggen cn wist tegelijk, dat. de Ame
rikaan zijn trots, zijn eer rn zijn mensche-
lijke eigenwaarde zwaar krenkte. Hij was
diep ongelukkig.
„Wij gaan nu langs de girenscon.tro4c en
zijn over een paar minuten op Itahaansch
grondgebied. Ik heb uw paspoort. U bekom
mert u om niets, begrepen! Want n bent
ziek. Ernstig ziek. U hebt nl. bij een spoor
wegongeluk een hersenschudding opgekwpen
De gevolgen daarvan doen zich nog steeds
bij u gelden!" suggereerde hard en door
dringend de man, dien Peter voor Mr. Devil
hield.
.Ja", antwoordde Sander en dacht ver
twijfeld:
.Die geschiedenis met mijn gestoorde
geestestoestand kan uitkomen! Want. waarom
strek ik mijn arm niet uit en sla dien rood-
harigen schurk tegen den grond? Waarom
ruk ik hem niet de roode prrnk van het hoofd
zoo. dat alle menschen het zien kunnen?
Waarom niet?"
Hij knarsetandde van oramchtapr woede
ecdeed niete. BJj He gperanontente w*»-
gftte 4e woodbange «en pmc pwup&i* net.
den beambte, doch zoo zacht, dat Petor «r
niets van verstond. Zijn metgezel liet twee
paspoorten zien en Peter bedacht plotse
ling:
„Hoe komt deze man aan mijn pHepoort?
Ik herken het duidelijk aan hec vlekje
violette inkt. dat Gussy er op gemors», heeft.
Hoe komt hij aan het visum van den Italiaan
.schen consul? Gisteravond had ik het pas
poort nog in mijn jas en nu?
Wederom vragen, waarop hl] geen ant
woord wist. Hjj had gaarne ern opheldering
gevraagd, dooii de man had hem bevolen te
zwijgen. Een gedachte kwam bij hem op:
..Ruk dien Yankee toch het mombakkes af.
Laat iedereen zier. wie hij iv, ontmasker
hem dan komt alios nog in orde".
Als een uitgehongerde een paar armzalige
broodkruimels, schraapte hij de laatste over
blijf .reien van zijn vroegere energie bij elkaar
Dooh het gelukte hem slechts, zfjn lippen tot
een afschuwelijken grijnslach te verwringen
hetgeen den Italioansohen grensbeambte de
opmerking ontlokte:
„Si. si, signor: die man is gek. Past u maar
goed op hem".
„Maak u daarover niet. Ibesnorgd*'. ant
woordde dc roodharige En aldus tot waan
zinnige gestempeld, betrad professor San
der het Itakaanseh grondgebied.
Op den hoek van de straat wachtte een
auto. Het was een .-Fiat', „tourist'-modol,
met aluminium oarosserle cn plaats biedend
voor vier personen. De chauffeur, een van
het hoofd bot de voeten in leder gekierde
reus, tikte aan zijn pet en sprak op fluiste
renden toon «enige woorden tot Peter's met-
