AIX-LES-BAINS.
BRIEVEN VAN EEN CONTROLEUR B. B.
UIT DE WERELD VAN DE FILM.
Drukke dagen.
Ziezoo, we hebben alweer een woelige week
achter den rug met veel kleine tourneetjes.
enorm veel kantoorwerk, 's morgens en des
middags Kerapatan (rechtspraak) met twee
nogal interessante gevallen en daar tusschen
door met de dames gepicnict, gezwommen en
getennist. Nu genieten we van een dikke
i post uit Holland, altijd even fijn, vooral nu
I één brief de uitvoerige en opgewekte ver-
I Ihalen bevat van de aankomst in Holland
I van mijn zuster met man en kroost. En ze
was zoo echt natuurlijk in de beschrijving,
dat ik de sensatie nog eens meemaakte, die
ik had, toen ik in April 1928 Holland bin-
nenspoorde. Alleen vergat ze de versche
broodjes met versche kaas en de eerste
Hollandsche kranten, die ze toch ook zeker
wel op het grensstation hebben gekocht en
i Ihet eerste Hollandsche ontbijt, met vlagge
tjes in de restauratiewagen, waar wij toen
radijsjes bij kregen, maar zij waarschijnlijk
aardbeien! En vond je ook niet dat alles
eigenlijk zoo heel gewoon en natuurlijk ging.
maar dat het toch zoo ontzettend fijn was?
En alles blijft je zoo heel lang bij: ik
kan me tenminste niet voorstellen, dat het
voor mij alweer (haast 4 jaar geleden is,
want net morgen vóór 4 jaar stapt? ik in
Singapore aan boord van de Huijgens.
Ik heb er nu in het geheel al 10 jaar
opzitten, in hoofdzaak buitenbestuur en hoe-
wel ik het pionierswerk in de rimboe nog
altijd mooi blijf vinden, zal ik er nu toch
niets op tegen hebben en mijn vrouw even
min, als we eens oen rustige plaats op Java
I (krijgen, wat ook nog wel gebeuren kan vóór
we weer met verlof komen. Hoewel je in deze
slechte tijden nergens op kunt rekenen en
alles maar voor lief moet nemen wat je
wordt toebedeeld. En zoo slecht zitten we
hier nog niet, vooral nu er weer een paar
Hollandsche gezinnen bij zij.n gekomen, met
wie je vanzelf meer op je gemak bent dan
met de Indische bevolking.
Een paar dagen geleden maakte ik een
j klein tourneetje met een broer van den
Sultan en den boschopzichter, in een auto
naar Rhee, waar d? nieuwe brug gebouwd
wordt; het werk bekeken en 's avonds tot laa:
zitten bridgen en een en twintigen. Den
volgenden dag verder met de auto en na
diverse stopplaatsen, naar Taiiwang. Vandaar
te paard naar een kampong in d? buurt, die
door een bandjir is weggeslagen.
Toen we terug wilden, was de kali weer
aan den gang en moesten we langs een
grooten omweg, in het donker door glibberige
sawahs naar huis; een zeer fantastische tocht
maar ook vermoeiend, zoodat we blij waren,
toen we om een uur of negen 's avonds de
I passagrahan bereikt hadden. Daar gauw te
bedde. Den volgenden morgen den brugge-
i bouw bekeken. Er waren ruim 1000 man aan
het- werk, dus het was druk en veel te rege-
len. Om 1 uur terug op Soembawa. waar
stapels post lagen t? wacGiten, waaraan ik
zoowat den geheelen Zondag te werken had
1 Maandagmorgen om 7 uur met de motorboot
naarKaroeengo waar ik na een mooien maar
wel warmen todht. om 4 uur aankwam. Ik was
al lang van plan dezen tocht, dien ik anders
1 altijd per auto doe. met de motorboot t-:
doen. Ik had er nu toevallig gelegenheid toe.
daar de boot toch dien kant uit moest. Na
lekker mand1:en, het gestraftekamp brkeken
met d?n ouden werkbaas zitten boomen en
om 9 uur naar bed. Ik had als geleiders een
lid van het Zelfbestuur en een broer van den
Sultan, maar ik ben nog nooit met zulke
I zwijgers op stap geweest, het was een ware
I penetentie. Den volgenden morgen in de
buurt wat rondgehuppeld te paard om den
wegaanleg te bekijken, toen in de auto en na
verschillende malen stoppen, naar Soembawa
iterug. Ik met de twee zwijgers. He heb eerst
welgeteld, tienmaal wat gezegd, gedurende
i de eerste 20 KM. maar toen daarop alleen
met ja of neen geantwoord werd, hebben
we de volgende 100 K M. maar heel gezellig
zwijgende afgelegd, zoodat ik blij was toen
we thuis waren. Daar wachtte me weer eer.
ander werkje n.l. het afnemen van een
examen van 7 knapen die naar de Normaal-
I school willen; ik als toeziend examinator,
zij als zeven zenuwachtige menschjes. Zoo-
I doende kwam ik pas om 4 uur uit de mandi-
j kamer om met mijn vrouw een ritje te paard
1 te maken, toen de Captain met een Ameri-
ikaansche dominé op de voorgalerij zaten te
wachten. D? dominè wilde door naar Bima
en ik hielp hem om de reis verder te kunnen
maken. Daarna toch nog een ritje te paard
naar Laboean met den dokter en zijn vrouw
J en plannen gesmeed voor tenniswedstrijden.
Vanmorgen al vroeg op en om kwart
voor zes met den Sultan en den Kapitein
naar de Laboean om den Resident en echt-
I genoote van boord te halen.
I Terug naar Soembawa waar ten Sultans-
j huize de plechtige uitreiking plaats had, bij
1 een wandelende ontbijt-sandwich, van een
trouwcadeau door de familie van den Resi-
j dent aan do familie van de Sultans. Het
paar is echter al maanden getrouwd. Des
middags was er een gezellig diner bij den
I Sultan terwijl het overige deel van den dag
werd besteed aan diverse dienstzaken. De
j Resident bracht ook groot nieuws mee, n.l.
dat de kans groot is dat de militairen hier
worden vervangen door Veldpolitie. Als dat
I doorgaat, gaan zo dus allen weg en krijgen
we 40 man Veldpolitie met een Europeesohen
I commandant en een burgerdokter. Voor dit
plan komt 17 dezer een legercommissie op
I Makassar bijeen. Wij krijgen hier a.s. Dins
dag b?zoek van den Legercommandant. De
I beslissing zal dus wel gauw vallen. Heel
Soembawa is in spanning!
In mijn vrijen tijd ben ik tegenwoordig ook
druk aan het paardrijden in de manege, voor-
I namelijk om mij te oefenen in het springen
Ik bracht het al tot 1-25 Meter. W? zijn nu
allemaal springentJhousiasten, behalve de
dokter die het blijkbaar uit medisch oog
punt minder gezond vindt; echter maar goed
ook, dan blijft, hij tenminste bij eventueele
ongelukken altijd beschikbaar.
Net zat ik een potsje rustig voor mijn
schrijfmachine om het laatste nieuws naar
Holland te tikken, toen er een toean het
erf opstapte die zich b:kend maakte als Dr.
Nijessen, anthroposoof, dte hier kwam om de
schedels van de Soembawareezen op te meten,
om uit te maken, voor wat voor ras ze moe
ten doorgaan. Hij kwam praten, plannen
maken, bespreken enz. en bleef zoodoende tot
over elven plakken. Weg dus schrijf avond. Ik
moest van morgen met hem naar den Sultan
toen naar Ba toe Doelang. waar we samen
aan het schedels meten sloegen. Daar zijn
we nu net van terug. Ik ga nu dus verder
kronieken waar ik gebleven ben n.l. bij Dr.
Nijessen, den schedelmeter. Door meting wil
hij de herkomst en het verband van de di
verse rassen bepalen en maakt daarvoor een
reisje van drie wsken over dit schoone eiland.
Hij is hier met een prauw aangekomen,
vandaar zijn onverwacht en plotseling ver
schijnen. Ik maakte plannen met hem hoe
hij het handigst de reis zou inpikken, zat
verder leuk met hem te boomen; een bijzon
der gezellige man, die veel interessants ver
telde.
Den volgenden morgen alweer om half zes
op. want om half zeven werd er verzamelen
geblazen vóór de paarden-picnic naar Pelat,
9 K.M. Het was een heel gezelschap van de
diverse families en bovendien de Sultan plus
twee Datoeks. Het was een lekker^ tocht en
we stopten nog twee keer om een demon
stratie te geven van het doen springen van
rots door dynamiet. Toen We op Pelat waren
kwam na een kwartiertje de rest van het
gezelschap in auto's, waarbij ook d? Sultana
en Dr. Nijessen. Ter eere van de eerste komst
van Sultan en Sultana, was de kampong
versierd, stonden schoolkinderen met vlag
getjes langs den weg, w?rden Sultan en
Sultana de voeten gewasschen en werden ze
ook bestreken en besmeerd me: zalf enz.
Een leuke ceremonie om mee te maken. Er
was een massa menschen bijeen gekomen.
Sultan en Demang gaven een fuif. waartoe
een pondonk was gebouwd waar we na biel-
en borrel, op Lontong (soort rijst met lekkere
sambalans en saté getrakteerd werden.
De stemming was buitengewoon goed en ge
zellig en de nieuw aangekomen families
vormen een heele aanwinst. Na het zeer
awar? maal stegen wij weer te paard en
reden langs den grooten weg naar huis.
Rjawang had het geweldig op zijn heupen,
wilde er steeds maar van door, wat vooral
ook kwam doordat van der K. een nieuw
paard heeft dat van racen houdt, net als
Djawang dus als we naast elkaar hsden, wil
den ze elkaar niets toegeven. Op die manier
zaten we steeds aan den kop. Ik heb mijn
leven lang nog niet zoo hard gereden. Om 1
uur waren allen weer op Soembawa, dank
baar en voldaan.
Hony soit qui mal y pense.
f,Schande over hemdie
er kwaad van denkt."
Van een merkwaardige orde.
Wij gelooven niet, dat er een merkwaardi
ger zinspreuk bestaat dan die. welke de rid
ders van de Orde van den Kousenband voe
ren en die op het ridderteeken zelf te lezen
staat: „Schande over hem, die er kwaad van
denkt". Maar niet alleen maakt dit devies
de onderscheiding merkwaardig, zeldzaam is
ook de wijze, waarop de decoratie wordt be
vestigd: de donkerblauwe fluweelen band
wordt met een gouden gesp onder de knie
vastgehecht. Deze eigenaardigheid maakt de
orde voor oningewijden eenigszins grotesk,
terwijl het toch in werkelijkheid de voor
naamste orde is van Engeland, die volstrekt
niet voor iederen gewonen sterveling bereik
baar is. De waarde dezer bijzondere decoratie
is geheel ongelijk aan die van de ontelbare
orden-van-verdienste en huisorders der
vroeger) menigvuldige dynastieën en heeft
evenmin iets te doen met de z.g.n. „ontbijt-
orden met decoraties dus, die bij het be
zoek van een souverein aan de voornaamste
heeren van zijn gevolg uit zuivere hoffelijk
heid toegekend worden. Het aristocratische
Engeland ziet in de orde van den Kousen
band niet alleen zijn zeldzaamste, maar ook
zijn voornaamste orde. Zij behoort tot die
teekenen die haar dragers onderling vast
aan elkaar verbinden en is feitelijk niets an
ders dan een manifestatie van de bestaande
machtsorde.
De orde werd door Koning Eduard m in
het jaar 1350 ingesteld en is, ook tegenwoor
dig nog, slechts voor rcgeeiende vorstelijke
personen en leden van den hoogsten adel
bestemd. Het beperkte ledental bedraagt
26, waarbij echter de Koning en zijn huis
en ook de buitenlandsche leden (vreemde
vorsten dus) niet meetellen. Een mooie geste
van den orderitus bestaat overigens daarin,
dat de Koning van Engeland boven de 26
leden, nog 26 andere leden (de zoogenaam
de „arme ridders") kan benoemen, die ge
woonlijk uit de kringen der oude, verdienste
lijke hofdienaren gekozen worden. Deze ca
tegorie van 26 ridders zijn tegen het genot
van een jaargeld van 3(>0 pond sterling ver
plicht, voor het zieleheil der andere ridders
te bidden.
Ook bij deze merkwaardige orde ziet men
dus, dat ofschoon de religieuse factor op den
voorgrond gebracht is, toch door de benoo-
ming der „arme ridders" rekening is gehou
den met den Engelschen volksgeest.
Het kapittelfeest der orde wordt elk jaar,
op den 23sten April in de kapel te Windsor
gevierd en sluit zich in zijn sterk ceremo-
niëelen, ouderwetschen vorm ten nauwste
aan bij de gebruiken der middeleeuwen.
LAWRENCE TIBBETT.
Tevreden als hij zingen kan.
Lawrence Tlbbett is de nakomeling van
vele generaties stevige farmers uit het Wes
ten. De Tibbett's beschouwden de schijnbaar
gemakkelijke, luxueuse wereld van het
theater en de opera als mijlen ver verwijderd
van de ruwe werkelijkheid, die zij altijd ge
kend hadden.
De vader van Lawrence Tibbett was een
scherpschutter, die werd benoemd tot sheriff
en gedood in een gevecht met een van de
gevaarlijkste bandietenbenden van Californië.
Lawrence was toen drie jaar.
Eigenlijk kan men zeggen, dat hij zijn
vader nooit gekend heeft. Hij werd opge
voed door zijn moeder, die met den jongen
naar Los Angelos ging, waar het voor een
vrouw gemakkelijker was in het levensonder
houd te voorzien.
Daar groeide Lawrence op in een omgeving
van hard werken met do herinnering aan
een sterken, dapperen vader en den wensch
zijn voetstappen te volgen. Het was geen ge
makkelijk leven en niemand moedigde hem
aan zijn droom, zanger te worden, te ver
vullen Niemand uit die vreemde wereld van
kunst en theaters kruiste zijn pad en nie
mand was daar om zijn ideaal op te wekken.
„Ik kan mij niet herinneren, wanneer ik
begon te zingen", vertelde Lawrence Tibbett,
„ik geloof, dat ik altijd gezongen heb. De
grootste moeilijkheid was dc kracht van
mijn stem. Ik schaamde mij altijd, als deze
uitklonk boven de andere stemmen op school
en do leeraar mij daarom aankeek".
En heden luisteren duizenden naar die
stem!
Lawrence bezocht de lagere school in Los
Angelos en toen hij alle klassen doorloopen
had. was hij het niet met zichzelf eens, wat
hij wilde beginnen. Toch kwam bij hem nog
geen gedachte op aan opera- of fllmsucces-
sen.
Toen deed de jonge Tibbett iets heel on
verwachts. Hij liep weg van huis en moest nu
op de een of andere manier den kost ver
dienen.
Lawrence Tibbett cn Grace Moore in
Kozakkcnliefde.
Een herboren wereldcentrum.
(Van onzen Parijschen correspondent)
De roem van Aix-les-Bains, oudste bad
plaats van de wereld, was leelijk aan het
tanen. Een energieke jongere generatie had
andere plaatsen in de bergen gevonden waar
geneeskrachtig water opborrelde; kapitaal
werd bijeengebracht, rond de bronnen kwa
men grootc hotels en een casino en Aix,
eeuwen lang bekend als „la reine" werd voor
bijgestreefd. Toen we, nu een jaar of tien ge
leden voor 't eerst aan de oevers van het
Lac du Bourget kwamen, vonden we er een
naargeestig, we zouden bijna zeggen „stoffig"
en verouderd boeltje, dat den reiziger zoo
gauw mogelijk deed besluiten om te vluchten
naar herbergzamer oorden. Maar in die ja
ren is er in Aix een krachtige, energieke fi
guur gekomen, een echte Savoyard, senator
Mollard, die toen hij eenmaal ook als burge
meester was verkozen besloot van Aix weer
het oude wereldcentrum van tourisme te
maken.
Komt u maar kijken, zoo luidde de uit-
noodiging. Alles werd in drie. vier dagen in
elkaar gezet: Havas. de directie van de P. L.
M„ die van de grootc „palaces", van het sta
tion thermale, gemeenteraad, syndicat d'ini-
tiative, van het Casino, van de theaters, van
de auto-ondernemingen, van de beroemde
Villa des Fleurs, de préfecture, iedereen
kwam dadelijk in actie. „Komt u maar kij
ken", uitnoodiging van Aix, dat betee-
kent dat u maar in een gereserveerde, com
fortabele coupé van de P. L. M. gaat zitten,
dat een heirleger van bedienden draaft en
sjouwt om 't u zoo makkelijk mogelijk te
maken, dat overal dc schitterendste feest
maaltijden, twee per dag, worden aange
richt, dat er op uw tafel een stapel enve
loppen discreet worden neergelegd met in
vitaties en vrijkaarten voor alle attracties
met een kaart zelfs van het tweede casino,
de Villa des Fleurs.
En deze propaganda is eerlijk en gezond,
want Aix-les-Bains is inderdaad weer ge
worden wat het vroeger was: ,Xa Reine".
Ais-les-Bains is gezegend door de natuur.
De hooge Alpen van Savoye, de Mont Re-
vard weerspiegelen zich in het enorme
meer, het Lac du Bourget, tegen de berg-
glooiïngen vindt men de wijngaarden, uit
gestrekte bosschen, en aan den voet van de
bergen zijn de enorme warme bronnen met
zwavelhoudend water, waarin duizenden
zieken, rheumatiek-lijders, algeheele gene
zing komen zoeken. Een terrein dat om be
hoorlijke ontginning vraagt. De oude Ro-
meinsohe triomf poort en dc nog intact ge
bleven Romeinsche baden wijzen er op, dat
Aix twee duizend jaar geleden reeds een
centrum was. Hoe vreemd zouden de oude
Romeinen staan opkijken, wanneer ze nu
eens konden terugkomen om daar te vinden
prachtig breede lanen, met aan weerszijden
enorme moderne hotels, met een luxueus
casino, schitterende parken en met een
waar paleis. M. Roger Pétriaux, de archi
tect van het nieuwe badhuis, is bezig rond
die twee bronnen, die vijf millioen liters
water per etmaal geven, een gebouw te zet
ten, dat een oppervlakte van 7000 vierkan
te meters beslaat, met een frontbreedte van
180 meters. Het volgend jaar eerst, zoo ver
telde de architect ons, terwijl hij ons de
maquette en de teekeningen toonde, zal het
nieuwe etablissement thermal gereed zijn,
maar we hebben dan ook „the biggest in the
world". Lange studiereizen in het buiten
land zijn er aan vooraf gegaan, we zijn
vooral in midden Europa, in de beroemdste
badplaatsen gaan kijken, welke eischen de
nieuwste vindingen op hydrotherapisch ge
bied stellen. Er komt enorm veel bij kijken:
electrotherapie, mecanotherapie etc. Tot- nu
toe werden de zieken in gesloten draag
stoelen, na het bad. naar hun hotel ver
voerd om daar de uitwerking van de behan
deling af te wachen, maar in het nieuwe
badhuis is bij elke badkamer ook een rust-
salon. zoodat de zieke niet aan het gevaar
voor kouvatten wordt blootgesteld.
Een groot bloementerras, een telegraaf
kantoor, coiffeurs-salons, nog eens twee
groote zwembaden, waarvan een speciaal
voor kinderen, een kunstmatig strand, een
gymnastieklokaal, zijn in het nieuwe ge
bouw. of beter gezegd in de vergrooting van
het oude etablissement thermal begrepen.
Zijn met dit 'plan de noodige millioenen
gemoeid (het pleit dubbel voor de stedelijke
autoriteiten om in deze moeilijke tijden zoo
iets aan te durven) niet minder wordt er
uitgegeven voor de verfraaiing cn vooral
voor het amusement. In den loop der jaren
hebben we al héél wat badplaatsen bezocht:
Aix onderscheidt zich ten gunste van an
dere, wijl men niets van de zieken merkt.
Het trieste beeld van een lijdende mensch-
heid wordt den bezoeker bespaard, men ziet
geen kreupelen, blinden of hoestenden die
zich naar de heilzame bronnen sleepen, maar
een hoogst elegante, vroolijkc menigte die
uitsluitend voor plezier schijnt te leven. Over
dag, in de parken, op dc breede boulevards,
vooral langs het teer-blauwo meer. is het een
aanhoudende parade van lichte toiletjes cn
wit flanellen pantalons, 's middags wordt
overal gedanst, klinkt van alle kanten mu
ziek. 's avonds smoking en rok en dc laatste
creaties van Paquin. Opéra, Casino. Villa des
Fleurs, baccara: en andere speeltafels, sou
per in de Villa des Fleurs, champagne.
souper, dansenEn zoo gaat het héél het
jaar door. Want Aix is niet alleen badplaats
'dezelfde architect, Roger Pétriaux is bezig
aan het meer een enorm strand van fijn
zand aan te leggen) maar ook centrum voor
wintersport. Waar rrlen voor het nieuwe
etablissement thermal een hecle wijk moest
afbreken, kwam er ook ruimte om een
twintig meter breeden ccmentweg aan te
leggen welke van het centrum van de stad
opvoert naar den top van den Mont Revard
Een veertien kilometer lange bobslee-baan.
Zelfs Chamonlx en Saint Morltz kunnen er
zich niet op beroepen zoo'n baan te hebben.
Tot nu toe werd de verbinding tusschen Aix
en den top van den Mont Revard onderhou
den door een wankel, puffend, schuddend
tandrad-treintje, dat anderhalf uur de rei
zigers radbraakte; langs den nieuwen weg.
met de moderne verkeersmiddelen is men in
nog geen twintig minuten op den bergtop
voor het prachtige P. L. M. hotel. Het is
een onvergetelijk mooi. imposant panorama.
Héél in de verte, hoog-uitstekend boven de
Alpen van de Dauphlne en Savoie de witte
top van den Mont Blanc. Beneden ons. on
der groene dennenbosschen tegen de berg-
glooiing, het blauwe meer van Bourget, het
stadje van de paleizen, Aix, nu zoo minus
cule, klein, nietig, vergeleken bij de groot-
sche natuur, de enorme stelle bergwanden en
de uitgestrekte bergweiden. Het was tegen
den avond. De gasten, na een dag van ver
moeienis, van lange bergtochten cn van een
copieus hotelleven, zaten st.il voor zich uit te
staren, geboeid door het bctooverend schoo
ne landschap. De gesprekken verstomden,
ieder keerde in zich zelf terug. En toen brak
er ineens iets in dc natuur. Binnen enkele
minuten had een geheimzinnige machtige
hand dat alles weggevaagd, was er niets
meer dan een uitgestrekte zee onder ons,
werd al 't. menschelijk gedoe aan ons ont
trokken, leefden we afgesloten, boven de
wolken, met boven ons slechts de eerste tin
telende sterren.
„Ueber alle Gipfeln ist Ruh
Zoo kwam de nacht en afdalend kwam een
zacht streelende en dan weer woestoplaaien-
de zigeunermuziek naar ons op en we tra
den in de zee van lichten, van schitterende
marmeren hotelhalls, waar 't één vroolljk-
heid en één zorgeloosheid was. cn de luxe-
auto's zoemden voor, de Opéra vulde zich en
de speeltafels in Cercle, in Casino. In Villa
des Fleurs werden weer leeggeharkt door
groupiers en hebberige, nerveusc handen.
Messieurs, faites votre Jeu
Hoop, verwachtingricn ne va plus
teleurstelling, spijtigheid.... maar alle ge
voelens worden overtocterd door een me
lancholieke saxophoon of een crapuleuse'
harmonica: le congres s'amuse....
HENRY A. TH. LESTUROEON
Hij zong in kerken en op feesten en ver
diende daarmede vijf. soms tien dollar por
avond. Anderen zouden hun stem bedorven
hebben door het ongeschoold gebruik, maar
Tibbett's stem werd sterker en dieper en de
tonen werden als fluweel.
Een goed vriend uit dien tijd vertelde, dat
Lawrence in zeer armelijke omstandigheden
woonde in een klein huisje tusschen de
heuvelen bij Hollywood. Lawrence pakte alles
aan, wat hij kon krijgen cn zong den ge
heelen dag. Armoede kon hem niet schelen,
zoolang hij zingen kon.
Toch deed hij geen pogingen om als zan
ger groote successen te bereiken. Geld of roem
waren hem totaal onverschillig. Zoolang hij
voldoende te eten had en een dak boven zijn
hoofd, was hij volmaakt tevreden.
Op een avond zong hij in een theater in
Los Angelos en een zanglccraar uit New-
York hoorde hem. Deze bood aan hem gratis
les te geven, maar kon verder niets doen
om hem financieel te helpen. Lawrence's
familie en vrienden drongen er op aan. dat
hij dit aanbod zou accepteeren en zoo ging
hij. tegen zijn zin. naar New-York, met het
gevoel, dat hij beter had kunnen blijven in
een plaats, waar hij zeker was voldoende te
kunnen verdienen voor het onderhoud.
Hij zong in kerkkoren en nam lessen, maar
weigerde regelmatig te studeeren en kreeg
eindelijk een plaats in het koor van de
Metropolitan Opera. Zelfs toen ging zijn
ambitie niet verder, dan wat hij bereikt had.
Geen lange uren van hard werken en ern
stige studie brachten hem verder. Hij was
tevreden en nam de dingen zooals zij waren.
Geen moment benijdde hij dc groote opera
zangers om hun successen.
Op een avond werd „Falstaff" opgevoerd
en door een plotselinge ongesteldheid van
een zanger moest Lawrence invallen en dc
rol van Ford zingen „Ik was wel zenuw
achtig". zegt Lawrence, als hij over dien
avond spreekt. „Ik stond te beven op mijn
bcenen. maar toch was ik niet bang. dat het
mis zou loopen. Ford is geen belangrijke rol
cn ik wist, dat de ander den volgenden avond
weer terug zou zijn".
Niemand was meer verwonderd dan Tib
bett zelf. toen een donderend applaus uit
de zaal opging aan het einde van zijn eenige
groote lied en niemand was meer verrast dan
Lawrence, toen hij den volgenden ochtend
in de bladen las. dat dc Metropolitan een
sensationcele ontdekking gedaan had in een
nieuwe bariton.
Directeuren belden op. journalisten kwa
men hem bezoeken Er werd over contracten
gesproken en hij besefte, dat hij plotseling
beroemd geworden was.
Dit gebeurde 3 1 2 Jaar geleden. De zoon
van n' sheriff uit Calafornie is een van de
meest beroemde zangers ter wereld gewor
den. Van diepe armoede is hij opgeklommen
tot groot succes. Maar hijzelf ls niet het
minste veranderd.
Toen hij voor hel eerst in de Metro Gold-
wyn Mayer studio's kwam om een hoofd-
tc vervullen en er proefopnamen gemaakt
werden, deed de kracht van zijn stem ette
lijke lampen springen cn moest een verande
ring in het opnemingsapparaat aangebracht
worden om zijn stem te kunnen verwerken.
„Het is fijn. weer terug te zijn in Califor
nië". zcide hij, en voor de deur van een
kappers-salon zong hij. geaccompagneerd
door de radio het toreador's lied uit Carmen.
Operazangers zingen gewoonlijk niet voor
kapperswinkels. Zij sparen hun stem voor
andere gelegenheden, maar Tibbett voelt
zich nu eenmaal niet als een beroemde zan
ger. Tibbett is geen knappe man volgens
moderne opvattingen in de filmstudio's. Zijn
gezicht is te rond en hij houdt te veel van
lekker eten om aan zijn figuur te denken.
Hij heeft een wipneus en zijn oogen zijn
tamelijk klein, maar niemand zal ooit ver
geten dc voor-première van „Zigeunerlicbe".
Het was van geen belang, dat Lawrence niet
de knappe held was, zooals het filmpubliek
gewend was te zien, zijn persoonlijkheid en
zijn stem deden zijn voorkomen vergeten.
Lawrence Tibbett is zooals hij Is. Men
kan hem aardig vinden of niet. het is hem
onverschillig. Net als In dc dagen toen hij
ln een klein huisje woonde in de heuvelen
van Hollywood denkt hij slechts aan den
dag van heden en maakt zich niet druk om
de toekomst. Hij heeft veel geld verdiend en
heeft de laatste drie jaar overgespaard. Hij
heeft maatregelen genomen, dat voor hem
zelf en voor zijn familie gezorgd ls.
„Als ik moet zingen om geld te verdienen",
zegt Lawrence, „is er geen reden om te
zingen. Ik ben gelukkig zoolang ik kan zin
gen alleen voor het genoegen dit te doen."
Hoe Vlasta Burian
aan de film kwam.
Op een zonnigen
Augustusdag in 1893
en wel op een Zon
dag. werd het echt
paar Burian te Praag
verblijd met de ge
boorte van een zoon.
dien. dc vader naar
oeroude Burian-tra-
ditie met den naam
Vlasta doopte.
Dc oude heer Bu
rian was een beken
de komiek, die zich
op zijn vele reizen
door Europa een
erootc reputatie ver
overd had. Geen won
der dus. dat zoonlief
reeds op jeugdigen leeftijd de voetsporen
van zijn beroemden vader drukte en zich bij
een reizend ensemble aansloot.
Vlasta had zich spoedig tot ster van dit
kleine troepje opgewerkt en de directeur
van het „Deutsches Landestheater" te Praag,
Hartmann, engageerde hem tijdens den oor
log voor een gastspel. Maar Burian stelde
zijn idealen hooger en toen hij de gelegen
heid kreeg, oen eigen theater te stichten,
greep hij deze met beide handen aan en
richtte te Praag het naar hem genoemde
Burian-Thcater op. Wie werkelijk van goede
humoristische kunst houdt, moet bij ccn bc-i
