Over den Atlantischen Oceaan.
Hoe het eens was. HET HAARLEMSCHE STADSBEELD. Hoe het geworden is.
HET STATIONSPLEIN. j
Omstreeks 25 jaar geleden werd het oude
station op het Stationsplein vervangen door i
het tegenwoordige nieuwe gebouw. Het was
een groote verbetering, maar ook een be
langrijke verandering van het stadsbeeld.
FORELLEN VOOR DEN
GROOTVORST.
Het vroegere station.
UIT DE WERELD VAN DE FILM
Buster Kcaton.
Lunchtijd in Hollywood.
Op de groote fornuizen glimmende koperen
ketels. Koks in witte pakken loopen rond,
proeven en maken de schotels gereed.
De wijzer van de klok heeft het cijfer één
bereikt. Een schelle fluittoon dringt door de
deuren, brengt beweging in de witte gestal
ten, schijnt de deksels van de pannen te lich
ten, de borden uit verwarmers te schuiven en
tientallen diensters te voorschijn te brengen.
In een paar minuten is de groote zaal gevuld.
Van alles hoort men bestellen, overal wordt
gelachen en luid gesproken.
Het vroolijkste gaat het toe aan een zeer
lange tafel. Daar zit een heel stel jongens
tusschén twaalf en vijftien jaar, die elkaar
allerlei te vertellen hebben. Ze zijn geweldig
opgewonden, want voor de meefcte is het de
eerste dag, dat ze ,echt" gefilmd hebben en
nog wel met Buster Keaton in De Philan-
throop!
-jjauw. - - -■] Aan een klein ta-
feitje, eigenlijk voor
twee personen be-
W ggpr1» Pj| stemd, zit Buster
Keaton zelf met
fjl*. y acht vrienden. Hij is
- gekleed ineen sport-
pak, waarop met
groote letters „Har-
mony Hall" te lezen
staat. Hij schijnt
mHK im, veel plezier te heb-
naffiy f ben en heeft zooveel
BES&s t j&SÏ&M te vertellen, dat hij
haast geen tijd heeft
om te eten.
Aan de andpre ta
fels zitten regisseurs, architecten, artisten,
arbeiders en electriciens bij elkaar. Enkel?
oudere figuranten lezen of slapen.
Een algemeen gejuich begroet de binnen
komst van drie vliegoffieieren in vuile uni
formen: Wallace Beery, Clark Gable en Con
rad Nagel. Stoelen worden bijgezet, bestel
lingen toegeroepen. Een electrician naast
Clark Gable stoot hem aan: „Hè-je 'n siga
ret voor me, Clark?"
Soms is er even
een stilte tusscben
de algemeene ge
sprekken en hoort
men het geluid van
vorken en messen.
Daartusschen de
schelle stem van
Jackie Cooper: „Nog
een portie ijs, juf
frouw". Twee tafels
verder roept Marie
Dressier: „Jackie, je
weet. wat je je moe
der beloofd hebt", en
geeft de juffrouw
een sein het ge
vraagde niet te brengen.
Ramon Novarro, bruin geschminkt, in het
witte costuum van De Zoon van den Radjah
zit met zijn regisseur Jacques Feyder te pra
ten over oud-Indische muziek
Een klein meisje
met groote oogen en
korte rokken slen
tert door de zaal
naar een tafeltje in
een hoek. „Hallo,
Joan, mag ik bij je
komen zitten?"
vraagt regisseur
Clarence Brown.
Verwonderd kijken
de anderen het
kleine meisje aan,
de slaperige figu
ranten wrijven zich
de oogen uit. Is dat
Joan Crawford? Ge-
Jackic Cooper
Joan Crawford
woonlijk ziet ze er heel anders uit! Spoedig
is haar tafeltje belegerd.
Twee uurhet gepraat verstomt. Stoe
len worden achteruit geschoven. Onder luid
geschreeuw rennen de jongens van de groote
tafel naar buiten.Afrekenen".. „Tot
ziens".Nee, we hebben nu buitenop
nemingen"Drie Ijs"De stem van
Jackie Cooper gaat verloren in de algemeene
drukte.
Even vlug als de groote zaal zich gevuld
heeft is ze weer verlaten en terwijl de dien
sters des tafels afruimen, klinkt uit de stu
dio's het geluid van den arbeid.
IETS OVER CHARLES FARRELL.
Het leven van Charles Farrell is verloopen.
zooals dat van vele filmacteurs, dat wil zeg
gen. dat ook Farrell een moeilijk zwervers
bestaan heeft geleid alvorens zijn huldigen
roem te bereiken.
Zijn vader is eigenaar van vele bioscopen
en dies sprak het volgens Charlie vanzelf,
dat hij ook in het bioscoopvak zou komen.
Doch zijn vader was als vaders gewoonlijk
zijn: hij had andere plannen met zijn zoon,
studie, koopmanschap, en}!. Deze plannen
hadden het noodlottig gevolg, dat Charlie het
huis verliet.
Hij begon een zwervend leven met een rei
zend toon cel-gezelschap, speelde om beurten
vad -r- verraders- en verliefde rollen en had
het wel heel moeilijk. Maar al te vaak wist
hij niet, of er wel een middagmaal of ontbijt
op de poovere recettes zou overschieten. Een
figuratie-plaatsje bij een film-gezelschap
bracht hem in contact met de wereld van
het witte doek. Een van zijn eerste rollen,
nog tamelijk onbeduidend, was in „Sandy",
met Madge Bellamy.
Toen kwam plotseling zijn groote succes in
de film Seventh Heaven (Twee Menschen),
waarin hij met Janet Gaynor optrad. In één
slag was Charles Farrel beroemd. Zijn ver
dere rollen zijn in de films De Vreemde
Vrouw (The River) met Mary Duncan, met
Dolores del Rio in De roode Danseres (the red
Dance)met Rose Hobart in Liliom, met Janet
Gay* or in De Straatengel, Sunny side up,
Zijn Terugkomst en Als je lacht, dan ben je
rijk en met Elissa Landi in Body and Soul
(De vrouw zonder naam).
Farrell is geboren in Walpole (Massachu
setts, Amerika) op 9 Aug. 1905, heeft bruin
haar en blauwe oogen en is meer dan 6 voet
lang.
JOURNAAL.
De bekende Duitsche actrice Charlotte
Susa heeft een contract afgesloten met
Metro Goldwyn Mayer. De titel van de eerste
film, waarin zij voor deze maatschappij zal
optreden is nog niet bekend.
Als U geniet van de gedurfde streken die
de „stuntvliegeniers" in ed aviatiekfflms uit-
w
halen, denkt dan ook eens aan de bestuurder
van het cameravliegtuig, die dit alles moge
lijk maakt. Luitenant H. E. Robinson, die het
cameratoestel bestuurt bij de opnemingen
voor Paramount's vliegfilm „Sky Bride" ver
telt dat zijn werk moeilijker, hoewel niet zoo
gevaarlijk is als dat van den truc-vlieger.
Onverschillig wat de piloot van het andere
vliegtuig uitvoert, moet hij den camera-man
in staat stellen alles op te nemen, en daar
om is hij gedwongen alle onverwachte zwen
kingen en loopigs mee te maken, steeds op
denzelfden afstand te blijven zonder het
andere toestel in zijn bewegingen te be
lemmeren.
Wie nog meent dat de sterren in Holly
wood een makkelijk leven leiden en geen
zorgen kennen, overdeke het volgende:
Sylvia Sydney was aangewezen voor de
hoofdrol in „Ladies of the Big House". Para
mount had echter als voorwaarde gesteld
dat de ster van „Wereldstad" voor haar
nieuwe rol zes pond af zou vallen, en Syl
via leefde gehoorzaam gedurende eenige
weken op dieet en vermeerderde haar daga-
lijksche oefeningen.
De tweed eerste opnemingsdagen waren
gewijd aan een scène in de eetzaal van een
vrouwengevangenis, en de regisseur dwong
haar tot het eten van bordenvol stamppot.
Twee dagen lang duurder» de repetities en
twee dagen lang al de ongelukkige Sylvia
stamppot met spel.
Na drie dagen was zij prompt zes pond
anagekomen. en na vier dagen leefde Sylvia
weer op dieet.
Dupont. de bekende regisseur, was tijdens
de Olypiade te Los Angelos en wijdde vooral
zijn aandacht aan den Marathonloop, waar
van hij een reeks zeer bijzondere opnemingen
mee naar Duitschland gebracht heeft. Deze
zal hij verwerken in zijn nieuwste film: „Der
Laufer von Marathon", naar het bekende
boek van Werner Scheff. Terstond na zijn
terugkeer is hij in het atelier gegaan om
de binnenopnemingen voor deze film te be
ginnen. De vrouweli,jke hoofdrol wordt ge
speeld door Brigitte Helm.
Het stationskoffiehU'is van Freidorf, in
Midden-Duitschland. is bekend om zijn goede
keuken, die door den eigenaar zelf wordt
geleid.
Op zeikeren dag had een voormalig Rus
sisch grootvorst, die reeds eerder van deze
keuiken had genoten, telegrafisch gemeld,
dat hij bij zijn doorreis in het koffiehuis
den maaltijd wenschte ite gebruiken en uit
drukkelijk had hij daarbij forellen bestelei
die hem bij zijn vorig bezoek zoo goed be
vallen waren.
De eigenaar zat met het geval in. Forellen
waar moest hij die vandaan halen? De tijd
van voorbereiding was veel te kort. Zeel.
die had hij in overvloed. Maar die kon hij
:ooh niet, gegarneerd als forel, ter tafel
brengen! Alleen de gedachte daaraan was
al een misdaad de grootvorst was be
faamd om zijn fijnen smaak.
Zijn roem als hofleverancier stond op het
spel. Tenslotte riep hij zijn oberkellner in
consult en tezamen vonden zij een oplos
sing. Ais vischgerecht werd de zeelt bereid,
terwijl bovendien een vaatje haring werd
aangebroken.
De grootvorst verscheen en nam met zijn
klein, maar uiterst gedistingeerd gevolg
plaats in de feestelijk versierde eetzaal. Soep
en pa-r.eitjes hadden aller goedkeuring kun
nen wegdragen. Daarop volgde een afwach
tend stilzwijgen: de forellen!.
Daar verscheen de ober. Op zijn hoogge
heven handen droeg hij den prachtigen,
flonkerenden zilveren schotel en daarop
eveneens zilverwit, deforellen. Plotse
ling rende de ijverige- piccol-o 'hem voorbij
en stootte hem even aan. Even slechts: de
schotel begon te wankelen, tevergeefs be
proefde de ober het onheil nog te voorkomen
met een sierlijke boog kwam het koste
lijke gerecht op deen vloer terecht.
Consternatie! De kleine piccolo Incas
seert de welverdiende oorveeg en snel wor
den alle sporen van de bedorven spijs ver
wijderd. Onderdanig vraagit de eigenaar den
grootvorst om vergiffenis en verzoekt hem,
genoegen te nemen met een fijnibereidien
zeeltsohotel, hoe slecht de «ruil ook mag
zijn.
Zijn verzoek wordt genadiglijk toegestaan
en hij krijgt zelfs nog een compliment te
hooren over de snelheid, waarmede zijn be
drijf werkt. Het is haast ongeloofeldjk, dat
in zoo korten tijd de zeelt was klaargemaakt,
die de lancune in liet menu moest opvul
len.
En laat ons hopen, dat de kleine piccolo,
die in deze gebeurtenis zoo'n belangrijken
rol speelde, die „den stoot gaf" tot" den
goeden afloop van de moeilijkheden van
zijn patroon, zijn belooning heeft gekre
gen.
JAPANSCHE ADVERTENTIE-
Dat de Japanners de kunst verstaan van
het adverteeren, blijkt wel uit eenige adver
tenties die kort geleden in de dagbladen te
Tokio verschenen. Een papierfabrikant ver
klaarde, „dat het door hem vervaardigde pa
pier zoo sterk en taai was als de huid van 'n
olifant". Een groot warenhuis gaf de vol
gende amusante verzekering* „Gij zult in
onze magazijnen even welkom zijn als een
zonnestraal op een regenachtigen dag. Ieder
lid van ons personeel zal even beminnelijk
tegenover U zijn als een vader, die een echt
genoot zoekt voor zijn dochter, die hij geen
bruidschat meegeven kan".
Nog een andere firma deelt mede. dat zij
de goederen verzendt „met de snelheid van
een kanonschot", terwijl een azijnfabrikant
verklaart: „dat zijn azijn scherper is dan de
tong van de hatelijkste schoonmoeder, die er
op de wereld te vinden is".
HERVORMING DER LACH.
Parijsche schoonheidssalons hebben zich
met de kwestie beziggehouden en bewezen,
dat lachen een kunst is. Aan de klanten
wordt een of andere grappige geschiedenis
verteld, waarop zij in lachen uitbarsten: die
lach wordt heimelijk op 'n gramofoonplaatop
genomen en deze plaat wordt den klanten
weer afgedraaid. Dan zijn zij ontsteld. Het
is haast niet te gelooven, dat die barbaarsche
geluiden van hen afkomstig zijn. Zij zouden
desnoods'zweren, nooit weer te zullen lachen.
Maar dan troost men hen: ze kunnen een
parelenden, melodischen lach aanleeren,
als ze deelnemen aan een lachcursus. Boos
aardig, ruw of krijschend lachen wordt ver
anderd in een beminnelijk geluid, en de gra-
mofoonplaat, waarop een volmaakte lach is
opgenomen, kan de leerling als diploma mee
naar huis nemen.
Het tegenwoordige station.
Naar de olievelden bij de golf van Maracaïbo.
Een foto, voorstellende een kemphanen- markt op Bali, uit de film ..Kris'. Deze
(Duitsche) film brengt het leven en de zeden der beivgners van het wondereiland
Bali in beeld.
Het verwondert U zeker wel niet, dat wij
nu ook gaan kijken, waar die ruwe olie nu
wel vandaan komt! En wij doen het maar
weer op de gezelligste manier. Wij schepen
ons in aan een der eigen steigers van de Isla
in het Schottegat, op een der dertig tankers,
die de ruwe olie uit de Golf gaan halen. Onze
bagage vinden wij in de kapiteinshui, die
voor deze reis tot onze beschikking staat en
weldra varen wij weer eens onder Fort
Nassau door, langs de kaden van Willem
stad, waar de Schipbrug zich reeds van verre
opent, langs het Gouvernementspaleis, langs
de wacht, die nu geen notitie van ons neemt
en weldra is onze kleine vloot van zes tankers
in volle zee en st-oomen wij voort langs de
schilderachtige kust. Eerst domineeren de
Drie Gebroeders de kustlijn, dan wordt de
Christoffel eerst beter, dan steeds minder
goed zichtbaar en dan zien wij niets meer
vóór, tegen het vallen van den avond, aan
den horizont de raffinaderij op Aruba haar
feilen lichtgloed ontsteekt.
Den volgenden morgen is het vroeg dag.
Onze boot moet ver het meer op en heeft
dus alle paardekrachten bijgezet. Want de
ingang van de Golf, tusschen de zandbanken
en de Oostkust is zeer smal, zóó smal. dat
geen vaartuig mag binnenvallen, wanneer
een uitvarend schip reeds de muren van het
binnenwaarts gelegen fort San Carlos is ge
passeerd. Allen moeten passeeren bij vloed
en nu is de vraag wie de eerste zal zijn. Want
één uitvarend schip vóór ons bij St. Carlos
beteekent, dat er 13 of 20 zullen moeten uit
varen voor wij binnenkomen. De tankbooten
varen immers altijd in vloten, juist met het
oog op hoog water. Een reeks rookpluimen
aan den horizont verbindt de beide duin-
rijen, die de Golf begrenzen. De tegenstan
der nadert en de voorste is al duidelijk zicht
baar. Dat zal er om gaan. En weer gaat er
een bericht omlaag naar de machinekamer.
„Doe je best". En onze schoorsteen zon
groote rookwolken hebben uitgebraakt, als
het geen oliestoker was geweest en die doen
niet zulke onfatsoenlijke dingen. Maar het
rhythme der zuigerslagen versnelde nog iets
en af en toe trilde de romp. Nog steeds wap
pert'de vlag, ten teeken dat wij zullen bin
nenvaren, van den voormast, maar als wij de
zandbank ronden en de golf inloopen is de
voorste tegenligger geen twee honderd Meter
meer van St. Carlos verwijderd. Het is net
gelukt en wij passeeren 18 andere schepen in
een tijdsverloop van een klein uur. Onze
verdere vloot zal een paar uur hebben moe
ten wachten. In het nauwe vaarwater hou
den wij vlak langs den wal. een duingebied
met veel kale vlakken tusschen met struik
gewas begroeide toppen. Dan wijkt al spoedig
de kust terug en stoomen wij de golf in, die
zoo wat zoo groot is als heel Nederland. De
kust is voor een groot deel met cocospalmen
beplant, maar de achterliggende heuvels
laten de bruin roode kleur van den grond
weer door den schaarschen plantengroei
heen zien.
Nog een paar uur stoomen wij over de stille
watervlakte, dan neemt het verkeer' van
zeilscheepjes en prauwen weer toe en wor
den achter een landtong de huizen en torens
van Maracaibo zichtbaar Een forsche breede
haven opent zich voor ons, waar een drietal
groote stoomschepen aan de kade gemeerd
liggen, maar vooral aantrekkelijk door de
schoenertjes van allerlei afmetingen, die met
hun schilderachtige tuigage liggen te dobbe
ren op de reede. De stad op den achtergrond
maakt een flinken indruk en die indruk
blijft als wij voortrijden door de drukke as
faltstraten. over flinke pleinen, langs de
mooie Kathedraal en de forsche regeerlngs-
gebouwen. Maar wat staat daar? De Tempel
van Luxor in verkleinde nabootsing, Ramses-
koppen, lotuskapiteelen, en het mooie era-
fleem van den Egyptischen zonnegod. Ik wil
stoppen om een foto te maken, maar een
schildwacht beduidt, ons door te rijden. Jam
mer. Als net- inwendige van het gebouw zoo
goed verzorgd is als het uiterlijk, is deze ge
vangenis, want dat is het, zeer zeker een be
zoek overwaard.
Ik ben de gast van de Carilbean Petroleum
Co. daar ik lezingen zal houden voor de
'rield-staffs en dus logeeren wij in liet- mooie
on een heuvel gebouwde Bellavista hotel en
hebben vrijen toegang tot de ruime club met
'Mn prachtige tennisbanen, glorieus zwem
bad enz. Daar sta je telkens verbaasd van.
'oo uitstekend als de oliemaatschappijen
"orgen voor hun employés, niet alleen voor
'•"huizing, drinkwater, electrisch licht vaak
Mfs meubileering en een goeden winkel,
'"ar vooral ook voor distracties, bioscooo,
''kies en.... voor de gelegenheid tot soort.
H'at- vele d'ngen betreft, leeft de Europeaan
bier toch veel vrijer, rijker en gezonder dan
in Holland, waar de kantoormuren ons veel
te weinig loslaten en het heele leven eigen
lijk op altijd werken is ingericht.
We bezoeken de stad en maken een rit er
buiten. In de stad asfaltwegen. Er buiten
karresporen in zanderig terrein, zoo iets als
bij ons in Drente of Brabant. Gelukkig heeft
het kort geleden geregend en is de grond
vrij.hard, maar daarvoor rijden wij ook weer
vaak door voetdiepe plassen en poelen. Maar
dit is wel gezellig. Beter dan zoo'n vervelen
de asfaltweg. De divi-divi, de looistof peul
vrucht van Curacao is hier de voornaamste
boom in het landschap. Hier en daar wat
Kadoesji, kandelaber cactus en dezelfde on
dergroei van een zoet geurend Polygonum-
achtig plantje met witte bloem trosjes, als op
Curacao de aandacht trekt na de regens.
Ook veel geiten (Cabrieten), die den plan
tengroei sterk tegen gaan!
Dan komen Hollandsche vrienden ons
halen voor een kopje thee en een ritje daar
na" en die weten beter wat mij interesseert.
Wij gaan het Noorden in. waar een klein
half Indiaansch, half Venezolaansch vis-
schersdorp ligt aan zee onder de cocospal
men. Paalwoningen! En mijn gedachten
gaan weer naar Singapore en Tjilltjap en
Nieuw Guinea en. naar het meer van
Zurich, waar indertijd ook primitieven leef
den boven het ondiepe water, dat hen voor
menigen vijandelijken aanval beschermde,
dat hun het voornaamste voedsel opleverde
en alles opruimde wat als afval of onbruik
baar over boord werd geworpen. Deze paal
woningen vergeleken de Spanjaarden met
Venetië en men zegt. dat daarvan de naam
Venezuela, klein Venetië, afkomstig is. Gezel
lig altijd, dat primitieve gedoe van visschen-
de mannen, houthakkende vrouwen, af en
aan loopende naakte kindertjes over de
smalle bruggetjes, die de woningen onderling
verbinden.
Op den terugweg zien wij twee leguanen
en een drie meter lange slang. Veel troepia-
len vliegen langs en wij maken kennis met
de kardinaal, een sierlijk, knalrood pape-
gaaitje, iets grooter dan een spreeuw. Dan
hangt daar verder een wolk van vogels in de
lucht. Gieren natuurlijk. Wat is daar te
d.oen? Ja. dat is ook wel interessant voor een
vreemdeling. De slachtafval van het keurig
ingerichte abattoir, ingewanden, koppen,
zelfs huiden, wordt buiten de stad op een
hoop gesmeten en een half uur nadat de
vrachtauto zijn luguberen last heeft laten
afglijden, hebben de gieren alles wat zou
kunnen bederven opgeruimd Alleen de ge
raamten blijven bleeken in de zon en bedek
ken al eenige Hectaren, want- Maracaibo is
een bloeiende, zich sterk uitbreidende stad.
Den volgenden morgen vervolgen wij onzen
tocht. In Maracaibo is het hoofdkantoor. Een
40 K.M. het binnenland in. in La Pazan Con-
cepcion zit ook al wel wat olie. maar de
groote bom zit nog een halve dagreis verder,
aan den overkant van de Golf of van het
meer, zooals het hier meest genoemd wordt.
Weer schepen wij ons in op een tankboot,
met bestemming naar San Lorenzo, om het
grootste olieveld. Mena Grande te gaan be
zoeken. Onderweg komen wij dank zij de
vriendelijkheid van den Kapitein rakelings
langs Cabimas, een der merkwaardigste olie
terreinen, daar een groot deel der boortorens
in het water staat. Hier werken drie Maat
schappijen, de Shell (Caibbean) in het ach
terland, de Golf in de Kuststrook en de Lago
in het water. Honderden boortorens in tien
tallen rijen rijzen op uit het stilstaande wa
tervlak en ook de achtergrond is een mast-
bosch van boortorens. Het doet, denken aan
de radiomasten in de buitenwijken van Am
sterdam. zoo dicht staan ze opeen. En vraag
eens even wat zoo'n torentje kost met- wat
er onder zit. Dan krijgt ge een idee hoeveel
geld hier in het- water gesmeten is. maar ook
hier was het geen in het water gegooid geld.
De avond valt. Donkere wolken .stijgen op
en brengen een flinke bries mee. En met de
duisternis en den wind komt een zoete eeur
tot ons. een echte tropenavond daalt daar
neer over de heuvelen aan d^ri verdwijnen
den horizont. Dan feil" liohton. een steiger,
drukte van lossen en laden, van het aanslui
ten der ruimen van onzen tanker aan de bui
zen. d5e in drie of vier uur Mid twee dniz°nd
ton olie binnen zijn wanden br"~"«>n. En dan
duiken wii in de geurende stilte van den
nacht, terwijl de schelle lichten van onze
voortdaverende motorlorrte telkens weer
kaatst- worden door voorbijfl'tsende gras-
nluimen. vlindervleugels, vogelvlerken en af
en toe door de oogen van een hert of wild
varken. Dwars door het oerbosch ligt de
baan en hooge boomen tekenen af t^gen
de door den bl'ksem telkens helverlichte
lucht. Tot de duisternis weer wükt voor de
macht, van den m^nsob rH« o^k de e1ootrioi-
t-eit aan band«n wist leggen. Het Olieveld
Mena Grande is bereikt.
VAN DER SLEEN.
