DE VEEDIEVEN
Per autogiro boven de wolkenkrabbers van New-York.
FEUILLETON.
(TOM MIX SERIE.)
door
CHARLES ALDEN SELTZER.
339
Hij antwoordde niet dadelijk, maar vouwde
zijn armen over zijn borst en stond haar aan
te kijken. De uitdrukking van zijn gezicht
verried veel zelfverwijt, en niet weinig teleur
stelling. De hoop. die zijn droomen vervul
de, was vernietigd door haar frivole woor
den; hij zag op dit oogen blik in haar een
vrouw, die hem bespot had, die hem handig
tot een liefdesverklaring had weten te be
wegen, om hem tenslotte op te offeren aan
haar kunst.
Maar op dit oogenblik, waarop hij alle re
den had voor een uitbarsting van woede, om
haar te overstelpen met de bitterste verwij
ten van een geschon 'een vertrouwen, was hij
buitengewoon kalm. De kleur verdween van
z'jn gelaat-, dat een weinig verbleekte en in
zijn oogen straal'ie een diep gevoel dat ge
tuigde van den strijd, dien hij streed.
„Dat had ik niet van je gedacht-, juffrouw
zei hij tenslotte een weinig schor. „Maar ik
vermoed dat je zelf het- best weet wat je te
doen staat," Hij glimlachte even. „Ik geloof,
dat het geen zin heeft, wanneer wij elkander
nog meer ontmoeten ik verkies met verier
voort te gaan om een voorwerp te zijn dat je
kunt bestudeeren. Maar het doet mij plezier,
dat ik je een beetje geamuseerd heb en het
heeft mij genoegen gedaan om met je te
praten. Maar ik vermoed, dat je gedaan hebt
wat je wilde doen en daarom zal ik maar
weggaan."
Hij lachte grimmig, keerde zich met een
ruk om en liep langs den rand van het rots
blok. van plan om den heuvel af te dalen en
zijn pony te bestijgen Maar toen hij langs
het rotsblok liep. hoorde hij haar stem.
„Wacht evens alsjeblieft" zei ze met nau
welijks hoorbare stem. Hij stond stil en keek
haar ernstig aan van den anderen kant van
het rotsblok.
„Heb je nog iets meer noodig voor je
boek?" vroeg hij.
Zij keerde zich om en keek over haar
schouder heen naar hem. in haar oogen
schitterde een verraderlijke uitdrukking,
haar gelaat was vuurrood. „Wel" zei ze glim
lachend tegen hem, „denk je werkelijk dat
ik zoo gemeen zou kunnen zijn?"
Met een half dozijn stappen was hij weer
aan den anderen kant der rots en stond
over haar heengebogen, met stralende oogen
zijn lippen een weinig geopend van verras
sing en verlangen.
„Wil je zeggen dat je niet alleen terwille
van je boek zekerheid wilde hebben, dat ik
je liefhad?" vroeg hij snel.
Zij sloeg haar oogen neer voor zijn blik.
..Zei je niet. dat een schrijver verliefd moest
zijn om over liefde te kunnen schrijven?"
vroeg zij, met afgewend gelaat.
..Ja," Hij beefde een weinig en boog zich
tot haar over. In deze houding bing hij haar
zacht antwoord op.
„Ik geloof, dat mijn liefdesverklaring echt
zal zijn", antwoordde zij-. Ik heb geleerd..."
Maar wat zij nog had willen zeggen, werd
gesmoord in zijn armen, die stevig om haar
heengeslagen werden.
Een poosje later slaakte zij een diepe
zucht en keek hem met vochtige, welspre
kende oogen aan.
„Misschien zal ik het- verhaal een weinig
moeten veranderen" zei ze.
Hij trok haar hoofd tegen zijn schouder en
streelde met zijn hand over haar haren.„Wan
neer je dat doet" zei hij glimlachend, „laat
de held dan niet denken dat het meisje hem
voor den gek houdt". Hij trok haar dichter
tegen zioh aan. „Dat was een allemachtig
beroerd oogenblik, dat je mij bezorgde",
voegde hij er aan toe,
HOOFDSTUK XVIII.
Het vage spoor.
Er viel een schaduw op het rotsblok. Fer
guson keerde zijn hoofd om en keek naar
het Westen, waar de zon reeds achter de
bergen verdwenen was.
„Wel de zon gaat onder!" zei hij en keek
miss Radford glimlachend in de oogen. „Ik
geloof dat de dagen korter worden."
„Gelukkige dagen zijn altijd kort" ant
woordde zij blozend. Hij kuste haar voor dit
antwoord.
Zij zaten een poosje samen te kijken naar
den veelkleurigen hemeL Zij zaten dicht bij
elkaar zonder veel te spreken, want zelfs
woorden zijn somtijds onvoldoende. Spoedig
verbleekten de kleuren, de bergtoppen be
gonnen sombere schaduwen af te werpen;
de schemering grauw en koud breidde
zich plotseling uit over de vlakte. Toen hief
Miss Radford haar hoofd op van Ferguson's
schouder en zuchtte.
„Tijd om naar huis te gaan", zei ze.
„Ja, het is tijd", antwoordde hij. „Ik rijd
zoover met je mee."
Zij stonden op en klauterden den heuvel
af. waarop hij haar in het zadel hielp.
Toen besteeg hij Mustard en reed naast haar
over de vlakte.
De duisternis was ingetreden, toen
zij over de open plek bij het huisje reden en
voor de deur afstegen. Het licht van de olie
lamp wierp een vaag schijnsel door de keu
kendeur en daar binnen zagen zij eenige
schotels op tafel staan met koud eten.
Ferguson stond naast zijn pony, toen
Miss Sag ford naar binnen ging en het huis
doorzocht. Spoedig kwam zij weer naar de
deur en hield haar hand boven de oogen.
om in het donker te kijken.
,-Ben is thuis geweest en weer wegge
gaan", zei ze. „Hij kan nog niet ver weg
zijn. Wil je niet binnenkomen?"
Hij lachte. „Ik zal maar niet binnenko
men", antwoordde hij. „De-ze liefdesgeschie
denis is nog nieuw voor mij en ik zou niet
graag hebben, dat Ben terugkwam en m(j,
blozende en verlegen aantrof".
31aar hij moet het toch weten", drong
zij lachende aan.
„Zeker", zei hij. zich veilig voelende in de
duisternis. ..maar vertel het hem maar".
„Dat doe ik niet!" verklaarde zij beslist en
stampte" met haar voet.
„Dan vermoed ik, dat hij het niet te we
ten komt", antwoordde hij rustig.
„Goed" zei ze lachend, „dan is dat afge
daan".
Zij kwam naar den rand van de veranda,
weg van de deur waar de lichtstraal van
binnen niet op hen viel en daar namen zij af
scheid van elkander. Zij ging terug naar
het huis en hij besteeg Mustard en reed weg
in de duisternis.
Hij was vroolijk gestemd, want hij had
veel, waar hij dankbaar voor moest zijn.
Terwijl hij voortreed, langs het bosch op de
vlakte, liet hij zijn gedachten rondzwerven.
Zijn weigering om het huis binnen te gaan
was niet maar een gril geweest; hij was
van plan om den volgenden morgen Ben op
te zoeken en het hem te vertellen, waar zij
bij was, om den toestand nog niet inge
wikkelder te maken.
Toen hij bedacht, hoe zij hem voor den gek
gehouden had door te doen alsof zij hem zoo
ver gebracht had, om stof te krijgen voor
haar liefdesverklaring, maakte hij zich hei
melijk vroolijk. „Maar ik vond het beslist
niet grappig, toen zij het zei, merkte hij, on
der het voortrijden op.
Hij was nog geen kwart mijl van het huis
verwijderd en reed langs een boschje dicht
kreupelhout, toen een man plotseling op
sprong uit de schaduwen naast het pad.
Mustard steigerde verschrikt en toen hij
zag dat. de verschijning maar een man was,
werd hij kalm en stond stil, terwijl hij woest
zijn hoofd schudde. Fergusons rechterhand
was vlug naar zijn rcchterholster gegaan,
maar werd oogenbllkkelijk weer opgeheven,
toen de stem van den man-, koel en kalm,
zei;
„Steek je handen op vlug!"
Ferguson's handen werden opgestoken^
maar hij toonde geen spoor van angst of op
winding. In plaats daarvan boog hij zich
voorover en probeerde In het onzekere licht
het gelaat van den man de onderschelden.
Deze laatste stond nog altijd in do schaduw.
Maar nu kwam hij iets meer naar Ferguson
toe en ceze hijgde naar adem. Maar toen hU
sprak, was het met kalme stem.
„Wel, het Is Ben Radford", zei hij.
„Precies", antwoordde Rad ford. ,Jk heb
op je gewacht"
„Dat is heel verstandig van je", ant
woordde Ferguson, op licht gerekten toon.
Hij was verbaasd over deze ongewone ge
beurtenis, maar zijn gelaat verried hier
niets van. „Je wilde m- dus sprekaen", ver
volgde hij.
„Je bent erg helder", antwoordde Radford.
licht spottend.
Ferguson kleurde. „Ik ben geen vervloekte
gek", zei hij scherp. „En ik houd er niet van
om zoo met mijn handen in de lucht te
staan. Ik vindt, dat Je.wat je doen wüt
gauw kunt doen."
„Ik zal gauw zijn", antwoordde Radford
kortaf. „Trek je revolvers met de toppen van
je eene vinger en den duim en laat ze vat-
ien. Maak geen grappen en probeer niet om
mij voor den gek te houden."
Hij wachtte tot Ferguson zijn eene revolver
had laten vallen. En daar hij wist. dat deze
gewoonlijk twee wapens droeg, vervolgde hU
op scherpen toon: „ik wacht op het andere."
(Wordt vervolgd.).
DE ZESDAAGSCHE NADERT. Het inwendige van het R.A.I.-gebouw te Amsterdam wordt langzamerhand herschapen
in een wielerbaan, waarop de renners binnenkort hun kracht en zullen meten. Een kijkje tijdens den opbouw.
TE VENLO is met veel succes dc eerste Lïmburgsche bro odwedstrijd gehouden, waaraan bakkers uit alle dcelcn der
Provincie hebben deelgenomen. De Jury tijdens het keu ren en wegen der brooden.
DE EERSTE CABINE-AUTOGIRO vliegt boven het 70-ver
diepingen hooge R.C.A.-gebouw, dat thans te New York ia
aanbouw js. Deze wolkenkrabber bevat meer kantoorruimte,
dan welk ander gebouw ter wereld ook.
OUD EN NIEUW OP DE GROOTE RIJWIEL
TENTOONSTELLING, welke deze week to
Horticultural Hall te Londen geopend is. Meer
dan 150 modellen, van de alleroudste tot de meest
moderne karretjes zijn er geëxposeerd.
MAJOOR HARRY CHADDOCKS te Londen beeft een wapen ge
construeerd, speciaal ten dienste van den jacht op autobandieten.
Het wapen bezit bijzondere eigenschappen voor het doorboren
yan overigens onbreekbaar glas en van benzine- tanks.
