Radiomuziek der week.
EEN VOORBESPREKING
MOEDER!
Litteraire Fragmenten.
BIOSCOOP.
door KAREL DE JONG
Het zal wel geen toeval zijn, dat op het
Donderdagavondprogramma van het Con
certgebouw Wagenaar's Ouverture „Cyrano
de Bergerac" vóór Rich. Strauss' „Don
Quixote" geplaatst is. Want we vinden in
het orkeststuk van den nestor onzer Neder-
landsche componisten een heele boel Strauss
terug. Op de verwantschap met diens „Don
Juan" heb ik vroeger al wel eens gewezen.
Wagenaar's Ouverture wo'.'d geschreven in
den tijd toen de toonge&ichten van Rich.
Strauss in onze Nederlandsche concertzalen
begonnen door te dringen en de belangstel
ling en bewondering van den Nederlander
voor den genialen Duitschen meester waren
begrijpelijk; dat beïnvloeding niet uit bleef
is ook verklaarbaar. Het resultaat was een
muziekstuk dat op het temperament en het
technische meesterschap van Johan Wage
naar een goeden kijk geeft, zonder dat het de
oorspronkelijkheid zijner parodistische com
posities bezit. En als specifieke vertegenwoor
diging eener Nederlandsche geestesrichting
mag de Cyrano-Ouverture zeker niet gelden.
Strauss" „Don Quixote", „Fantastische Va-
riationen über ein Thema ritterlichen Cha-
rakters", zooals de ondertitel luidt, is niet het
eerste muziekwerk dat door de Cervantes
„Ridder van de droevige Figuur" werd geïn
spireerd. Ik noemde in een vorig overzicht
reeds den „Don Quixote" van G. P. Teleman.
Rich. Strauss heeft in zijn op. 35 een zeer ge
lukkig gekozen vorm aan de muzikale uit
beelding van den zonderlingen held gegeven.
Weliswaar is hij daarbij tot aan (en volgens
sommige vooral oudere beoordeelaars tot
over) de grenzen van het muzikaal-aesthe-
tisch geoorloofde gegaan en heeft hij hiel
en daar zijn toevlucht genomen tot realisti
sche geluidsnabootsingen, die met pure mu
ziek niets meer te maken hebben, maar, hij
heeft ook de psychologische beteekenis van
de hoofdfiguur duidelijk begrepen en die in
zijn muziek scherp weergegeven. Daarvoor
is het werk als geheel op een hooger peil ge
komen en neemt het op waardige wijze zijn
plaats in tusschen de andere toongedichten
Don Juan. Macbeth, Tod und Verklarung,
Till Eulenspiegel, Also sprach Zarathustra en
Ein Heldenleben, in elk waarvan het conflict
van den enkelen mensch met zijn omgeving
of met zijn eigen aanleg de hoofdgedachte
vormt. Hebben we in „Ein Heldenleben" de
tragedie van den nietbegrepene te zien, in
„Zarathustra" en „Don Quixote" schildert
Strauss ons den niet-begrijpende. Toch ver
schillen deze twee hemelsbreed. Zarathustra
onttrekt zich aan het conflict, dat de proble
men der wereldverschijnselen in zijn geest
te weeg brengen, door de poging tot oplossing
van zich af te schudden en er zich lachend
boven te verheffen Don Quixote ziet door
valsche conclusies in alles wat de hem om
ringende wereld biedt conflicten, die hij met
geweld tot oplossing moet trachten te bren
gen. Als zijn pogingen gefaald hebben, en
hem eindelijk de schellen van de oogen ge
vallen zijn trekt hij zich in de eenzaamheid
terug en vindt daar zijn rust.
Het instrument dat de persoonlijkheid van
de hoofdfiguur muzikaal vertegenwoordigt is
de solo-violoncel. Sancho Panza wordt af
wisselend door de solo-altviool en door de
bascarinet verklankt. De variaties zijn, zoo
als ik vroeger al eens opgemerkt heb, geen
formeel-gelijkblijvende veranderingen van
een melodie, maar vrije fantasieën, waarin
transformaties van de in de inleiding voor
komende hoofdmotieven het voornaamste
materieel vormen. Deze transformaties lei
den tot zeer scherpe karakteristiek. Strauss'
eminente kunst toont zich hier op haar
schitterendst.
Ook in de Serenade van Volkmann (Hil
versum, Zondag) heeft de solo-cello de be
langrijkste partij. Hier staat als eenigszins
zwaarmoedige figuur tegenover de wisselen
de omgeving die het orkest biedt.
Daventry geeft in zijn „Grondslagen" wer
ken van Bach, en te oordeelen naar de titels
zijn orgelwerken bedoeld. De F. maj.toccaco
begint als canon in de octaaf, d.w.z. twee
stemmen, twee maten na elkaar intredend,
spelen, de een een octaaf hooger of lager dan
de andere, dezelfde partij, boven een orgel
punt (llggenden toon) in het pedaal. Uit de
rijke verscheidenheid der koraalvoorspelen
kon natuurlijk slechts een zeer kleine keuze
gedaan worden. Vele dier voorspelen toonen
de grootst, denkbare kunstvaardigheid in den
opbouw, wat niet verhindert dat het karak
ter van den koraal-tekst meestal treffend is
weergegeven.
De naam Kuhlau is den meesten piano
spelenden bekend: diens sonatines vormen
nog een vast bestanddeel der instructieve
pianomuziek. Zijn opera's en ensemblewer-
ken zijn vrijwel in 't. vergeetboek geraakt.
Echter was Friedrich Kuhlau (17861832)
een degelijk componist, hoewel volstrekt
geen genie. Men moet bedenken dat toen
maals de genieën nog niet zoo bij bosjes te
tellen waren als tegenwoordig, nu de eerste
de beste die een stuk voor strijkkwartet heeft
begaan, al beweert dat zijn werk voor de mu
ziekindustrie oven groote beteekenis heeft als
Beethoven's drie z.g. Russische kwartetten
op. 59, waarvan het eerste Maandag door
Langenberg uitgezonden wordt. Om op Kuh
lau terug te komen: de Ouverture van diens
muziek bij Heiberg's „Ernenhügel". in 1828
gecomponeerd, wordt Dinsdagavond door
Hilversum uitgezonden. Wellicht vindt deze
of gene het aardig den sonatineman ook
eens als componist van een orkestwerk te
leer en kennen.
Een andere vrijwel in 't vergeetboek ge
raakte naam is die van Wenzel Heinrich Velt
(13061864'* eenmaal een geacht comoonist
van kamermuziek-werken, een symphonie,
een ouverture, een Missa solemnis. liederen
en mannenkwartetten. De uitzending door
Praag van een zijner strijkkwartetten op
Dinsdag gaf mil aaneiding om zijn naam in
herinnering te brengen.
Nog een werk dat men betrekkelijk zelden
hoort is de tweede Symphonie van Schu
mann. Van den heroïschen schijn waarmee
dit werk indertijd omgeven werd is niet veel
overgebleven. Men oordeele zelÊ als men lust
gevoelt de Frankforter uitzending van
Maandagavond te beluisteren.
TEYLER'S STICHTING TE HAARLEM.
Te beginnen Zaterdagmiddag 5 November
zal in Teyler's Stichting Prof. Dr. A. D. Fok
ker op 3 achtereenvolgende Zaterdagmidda
gen natuurkundige voordrachten houden
over „Kleuren en haar beteekenis".
De voordrachten zullen door demonstraties
svorden opgeluisterd.
GELOOF EN WETENSCHAP.
TERUG IN HET NEST.
Onze stadsschouwburg was gisteren op den
eersten tooneelavond van Geloof en Weten
schap tot de nok toe gevuld. De voorzitter, Mr.
Vorstman sprak hierover in zijn openings
woord zijn groote voldoening uit, omdat hij
hierin terecht een bewijs zag van den grooten
bloei van deze R.K. Vereeniging. Te verblijden
der zoo zei de heer Vorstman is dit feit,
omdat Geloof en Wetenschap in Januari 25
jaar bestaat. Feesten zullen er in verband met
de tijdsomstandigheden niet worden gegeven,
maar wel zal op 15 Januari een tooneelvoor-
stelling van het Frits Bouwmeester-ensemble
door de jubileerende vereeniging aan de werk-
loozen worden aangeboden. Een sympathieke
gedachte die zeker in breeden kring groote
waardeering zal vinden.
Het waren de Vereenigde Haagsche Spelers
onder leiding van Pierre Balledux, die op de
zen tooneelavond de eerste voorstelling te
Haarlem gaven van Terug in het Nest, een
tooneelspel van den mij tot nu onbekenden
Hollandschen schrijver H. J. Tromp.
Het stuk van den heer Tromp speelt in
een Roomsch gezin waarin het tusschen den
vader en de kinderen niet al te goed bolwerkt.
Voor een groot- deel is de vader hiervan zelf
de schuld, omdat hij met zijn autoritair gezag
altijd te ver van zijn twee zoons heeft afge
staan.
Het gevolg is, dat beiden het ouderlijk huis
verlaten, de jongste, omdat zijn vader hem
wil dwingen in de rechten te studeeren, ter
wijl hij litteraire aspiraties heeft, de oudste
en dit is in dat Roomsche gezin veel smar
telijker omdat hij van h.et katholieke Ge
loof is afgedwaald.
In twee bedrijven geeft de schrijver ons diit
conflict en dat is reeds dadelijk een zwakke
kant van dit tooneelspel, omdat wij in II fei
telijk een herhaling krijgen van I. Dit gaf aan
het stuk voor de pauze iets langdradigs. De
zelfde tooneelen, die wij in het eerste bedrijf
hadden gezien, kregen wij nu al was het
dan in eenigszins anderen vorm in de twee
de acte terug.
Erg overtuigend is de schrijver hierin ook
niet. Wij kregen sterk den indruk, dat de
vader en zijn zoons telkens langs elkander
heen spraken en onze sympathie was hierbij
allerminst voor den vader, die in zijn starre
houding geen enkele poging deed om zijn kin
deren te begrijpen en op het goede pad terug
te voeren. Zelfs Marie van de Wallen, de ver
loofde van Dolf, kon moeilijk onze genegen
heid winnen althans voor de pauze niet
daar ook zij niets deed om Dolf rot het Geloof
terug te brengen. En zoo iets had men toch
van haar alsi<St.reng geloovig meisje, dat zoo
veel van Dolf hield, wel allereerst mogen ver
wachten.
De titel „Terug in het nest" geeft reeds aan
dat aan het slot alles weer in orde komt.
Dolf en Wim keeren beiden als de „verlo
ren zoons" op Oudejaarsavond in het ouder
lijk huis terug. De jongste heeft een tooneel-
stuk geschreven De Moeder dat op den
oudsten een zoo grooten indruk maakt, dat
hij hierdoor tot het besef komt, hoe zeer hij
tegenover zijn ouders te kort is gekomen.
Maar ook hierin overtuigt de schrijver ons
maar ten deele. HU zou dit pas hebben ge
daan, wanneer de bekeering van Dolf uit een
innerlijk, diep geloof ware voort gekomen en
daarvan merken wij in dat stuk wel wat te
weinig. Het gaat alles te gauw en vooral te
oppervlakkig, om ons de waarachtigheid van
Dolf's innerlijke verandering te doen accep
teeren. Hoe veel sterker zou dat tooneelspel
zijn geweest, wanneer de heer Tromp instede
van een veel te groote plaats aan de babbe
lende komiekige hospita in te ruimen, hier
aan zijn krachten had gewijd. Het stuk
maakt nu, ondanks de goede bedoelingen,
een te dilettanterigen indruk, die door het
spel ook niet voldoende kon worden wegge
werkt.
Pierre Balledux speelde Dolf nog al robust
en forsch, en maakte hem daardoor al
thans in het eerste bedrijf antipathieker
dan noodig was. Vooral tegenover zijn meisje
had ik hem liever minder hevig en ruw ge
zien. Na de pauze kon ik hem veel meer waar
deeren. Toen paste dat hartelijke en joviale
wel bij dezen jongen man, die jaren lang in
den vreemde had rongedoold. Balledux vul
de toen het tooneel met zijn spel. Dat bij
wat te veel domineerde lag minder aan hem
dan aan de anderen, die behalve mevrouw
Balledux in speelkracht bij hem ten ach
ter stonden. Mevrouw Balledux wist aan
Marie althans in de laatste 3 bedrijven,
toen de schrijver haar de gelegenheid bood
wel warmte en innigheid te geven. Zij had
een goeden avond, meer dan mevrouw Aleida
MulderRoelofsen. die ik als de moeder wat
al te pathetisch vond. De heer Van Weerd
had in den vader geen dankbare rol. Hij
speelde hem zeer voorzichtig en gereserveerd
wat misschien nog al verstandig was. Want
bij een markanter uitbeelding zou deze vader
waarschijnlijk heelemaal onze sympathie
hebben ingeboet. De heer Bakker en me
vrouw Van Zuylen gaven duidelijk het be
wijs nog beginnelingen in het vak te zijn.
De heer Wim Grelinger beschikt over' wat
meer routine, zoodat de rol van Geer beter
tot haar recht kwam.
De huiskamer van notaris Van Noorden
zag er warm en gezellig uit. Maar een groote
fout was het. dat de hospita in III op 31
December nog wel! het raam open had
laten staan, zoodat de wind er lustig binnen
speelde. Het was waarlijk geen winder dat
Dolf met dat open raam zoo over de koude
klaagde en hij had beter gedaan het raam te
sluiten dan de kachel op te porren.
Het publiek heeft na elk bedrijf en vooral
aan het slot zeer hartelijk geapplaudisseerd,
zoodat de heer Tromp over de ontvangst van
zijn stuk alleszins tevreden kan zijn. Aan
de dames werden na het laatste bedrijf
bloemen aangeboden.
J. B. SCHUIL.
SPAANSCHE KERK IN BRAND
GESTOKEN EN VERWOEST.
KUNSTSCHATTEN VAN GROOTE WAARDE
VERLOREN GEGAAN.
De kerk vam Gerena in de provincie Se-
villa is naar Reuter uit Madrid meldt door
onbekenden in brand gestoken en nagenoeg
totaal vernield. Kunstschatten van onschat
bare "waarden zijn verloren gegaan. Ook de
klokke toren, een der schoonste overblijfse
len van Moorsohe kumst, is een pa-ooi dei
vlammen geworden.
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN
a 60 Cts. per regel.
dit is een dreigend
hi:cyierl
Bijna driekwart van alle
niet behandelde kinderen
in ons land lijden aan Engelsche Ziekte.
Neemt üw maatregelen biltiJds. vóór het te
laat Is. Beeint vandaasr noe üw kleine
„DOHYFR AL "-TABLETTEN
te seven ,.Dohylral"-tabletten bevatten
Gekristalliseerd vitamlne-D: het eenlsre
afdoende middel tesen Encelsche Ziek
te. >4 y, tablet Der das is voldoende
om üw kind tetren deze gevreesde
kwaal te beschermen.
En dat Is nog niet alles
Vltamine-D verhoogt in alle od-
zlchten het weerstandsvermogen.
Bij slante. bleekheid, wanneer
de tanden moellilk doorbre
ken: bli infectieziekten, buld-
ultslae. winterteenen. zult
ge met ..Dohyfral"-tablet-
ten spoedig verrassende
verbetering zien. 12.75
per buisje van 20 stuks:
per buisje van 10 6tuks
11.80.
N.V. Pharmaceutische Producten M\j.
PHILIPS-VAN HOUTEN
Heerengracht 270 Amsterdam
Uit „Orpheus in dc Dessa" door
Augusta dc Wit.
Si Bengkok maakte een zwakke beweging
met het hoofd. Bake boog zich over hem
heen.
„Heb je pijn, Si-Bengkok?"
De bleeke lippen trachtten te bewegen,
Hij raadde het. „Niet zoo erg".
„Houd maar moed. Ik breng je bij den
dokter. Ken je me?"
Hij bracht zijn gezicht boven de flauwe
oogen, die in het licht der flambouw staar
den. Zij rezen langzaam naar hem op.
„Weet je, wie ik ben, Si-Bengkok?"
De jongen bracht er de woorden uit: „Ja,
Heer".
Bake tastte naar de hand, die koud in het
koele gras lag, en hield ze in zijn warmen,
vasten greep.
„Hoe kon je dat toch doen, Si-Bcngkok?"
Hij had iets heel anders willen zeggen, zijn
hart was vol zelfbeschuldiging en teederheid
en beklag, maar hij vond geen woorden in
zijn ontroering en werktuigelijk zeide hij:
„Hoe kon je dat toch doen?"
En schaamde zich nog voor hijhet had
uitgesproken.
Si-Bengkok bewoog een paar maal de lip
pen; eindelijk kwam het er uit, nauwelijks
hoorbaar: ik ben een al te arm mensch...."
Het ging Bake door de ziel. Hij besefte,
wat hij nog nooit had bedacht, den nood van
dat hulpelooze wezentje, dat hij aan zijn lot
had overgelaten om te verhongeren in het
stof, waarin het rondkroop als een vleugel
lam, half vertrapt Insect. Die niets heeft en
niets kan verdienen en van niemand iets
krijgt, wat doet die om het leven te houden?
Hij voelde zijn keel dichtgeknepen bij de
gedachte hoe Si-Bengkok van hem het bitte
re beetje had verwacht dat hij noodig had
voor zijn onschuldig leven, en hoe hij dat had
geweigerd, erger dan geweigerd, vergeten in
de haast en de hebzucht van zijn jacht ach
ter den rijkdom aan.
En nu heb ik hem doodgemaakt, omdat hij
een mondjesmaat afknabbelde van wat ik te
veel heb, zoo maar stuk gebroken, zoo n aar
dig zieltje, dat daar in dat arme, kleine
lichaam zat te zingen als een leeuwerik in
zijn kooi.Wel zoet op de fluit te spelen,
zoodat wie het hoort, tevreden wordt van
hart.
Met tranen in de oogen boog hij over Si-
Bengkok heen, hem zachtkens over het haar
streelend.
„Je blijft nu bij mij, Si-Bengkok, altijd, al
tijd! Je zult een goed leven hebben, als de
dokter je eerst maar weer beter heeft ge
maakt, een heerlijk leven, zooals je het zelf
maar wenscht. En voor jc ouders zullen we
ook zorgen. Is dat goed?"
Het duurde een wijle, voor Si-Bengkok er
het antwoord uit kon brengen.
„Het is goed. Heer".
Toen lag hij weer stil.
„Misschien wordt hij werkelijk wel beter
trachtte Bake te denken: „Als we meer eerst
thuis waren!"
Langzaam kraakte de kar voort. Er kwam
geen einde aan die eentonige boomenrij langs
den weg. die stam voor stam voorbij schoof.
De karrevoerder was weder begonnen te neu
riën. Het scheen of de trage deun den tijd
zelf langzamer maakte.
Telkens weer, als een oneffenheid van der»
weg de kar deed opschokken, boog Bake zich
bezorgd over den gewonde. Maar hij scheen
geen pijn te voelen van den stoot: hij kreun
de zelfs niet meer.
„Hij zal bewusteloos zijn", dacht Bake.
Hij trok zijn jas uit en spreidde ze over het
lijdelijke lichaam. Maar de hand. die hij in
ie zijne hield, werd al kouder.
De walmende fakkel op de kar ging uit
Hij zat in het donker, in de zwartblauwe
hoogten boven zijn hoofd tintelden de ster
ren. Geheel werktuigelijk keek hij ernaar;
zijn gedachten waren als verstijfd.
Dat duurde lang zoo.
De kar gaf een plotselingen stoot. Hij
schrok op. Si-Bengkok's hoofd was van zijn
knieën gegleden.
„Je hebt je toch geen pijn gedaan?"
Er kwam geen antwoord. Bezorgd bukte
hij over het bleeke gezicht.
Tusschen de grashalmen en de verwelkende
varens lag hij stil. De oogen, waarop het ster
renlicht zoo vreemd schitterde, waren ge
broken.
LUXOR THEATER.
Transatlantic, met Edmund Lowe.
Mijn vriend, de millionnair, met
Hermann Thimig.
Mijn vriend de Millior.nair is een van die
genoeglijke rolprenten, getrokken uit een
komischen roman, die omgewerkt is tot een
zeer amusante film.
Geen verfilmd tooneel ditmaal, geer. film
met een geschieienisje, nou ja, omdat er
eenmaal een verhaaltje in moet zitten, maar
waarin de hoofdzaak zang of dans Is, om
een geliefd flimspeler of zangeres heer. ge
weven neen, een echt aardig gegeven dit
maal, dat tot een vlotte film is geworden.
En met Hermann Thimig In de hoofdrol.
Hans Felix (Thimig) is een arm bankbe
diende verliefd op Eva, de dochter van een
rijk koopman. Door een van zijn stommitei
ten wordt zijn verlof ingetrokken coor zijn
directeur, den bankier Düringer. Ondanks
dat, reist hij naar een badplaats, waar Eva
vertoeft. Maar ook daar verknoeit hij alles
door zijn linksheid. Een Amerikaansch mil
lionnair, mr. Roxfield zal in de badplaats
aankomen en het heele hotel Is vol van
ztyn.' komst. Hans redt- dan den hoed van
Roxfield van een zeebad, geeft hem het
hoofddeksel terug, wat gezien wordt door
enkele gasten, o.a. den bankier. Deze, wiens
zaken slecht gaan, ziet Hans voor een vriend
van Roxfield aan en is plotseling zeer
vriendelijk voor hem, daar hij op deze ma
nier met Roxfield in kennis hoopt te ko
men. Het lukt en Dürniger staat op het punt
met mr. Roxfield een transactie te sluiten
waarbij hij aan Roxfield 20.000 mark.
leent als Hans optreedt er. Roxfield ont
maskert als een berucht oplichter. Hans
steunt Dürniger met geld van zijn schoon
vader en wordt mededirecteur.
Zie hier in het kort de Inhoud. Het koste
lijk spel van den onbeholpen bankbediende,
en tenslotte de ommekeer, cie Hans tot een
flinken vent maakt moet u echter zelf gaan
zien.
De bende van de Transatlantic is een Fox
film, die geheel op een Oceaanstoomer speelt.
Een gefailleerd bankier wordt gedood, van
van welken moord een oud man verdacht
wordt. Edmund Lowe als gentleman-inbre-
ker ontmaskert den waren dader echter.
Spannend is deze film, waarin Lowe, Greta
Niesen en Myrna Loy. Lois Wilson en Jcar.
Hersholt optreden. Bijzonder goed ls het
begin, dat het vertrek van den stoomer in
beeld brengt. Tempo en spanning zit er in,,
die opgevoerd worden tot het einde toe, Het
gebruikelijke happy-end ontbreekt. Of
schoon
Vooraf gaat een allergeestigst geluldstee-
kenfilmpje. een Paul Terry Toon. Het Orion
nieuws completeert het uitstekende pro
gramma met o.a. kappersconcours in Den
Haag. een nieuwe dans van Cor Klinkert
en Llesje van Zanten proeven voor de veilig
heid van auto's en de voetbalwedstrijd
BelgiëHolland.
Maurice Chevalier.
RE1MBRANDT THEATER.
„Love me to Night".
Maurice Chevalier en
Jeanettc MacDonakl.
Er zijn niet vee',
namen in film
wereld. die onweer
.xaanbaarder zijn.
dan d:e van Mau
rice Chevalier
JanoXe MacDonald
Dus heel natuur
lijk, dat Rem
brandt Theater vo.
loopt deze week
en, indien gepro
longeerd wordt, ook
zoolang geproion'
geerd wordt. Ik
geloof niet, dat
het gauw zal ver
velen Maurice ite
zien en te hooren
Er zijn .sterren" van wien jc. na een paar
filmen van hen gezien te hebben, al gauw
zeg.t: ,.nu eens in een tijd en in een flinken
tijd geen(volgt de naam des helds)
maar Chevalier heeft het zeldzame voorrecht
dat hij het gros van het filmpubliek ncoi'
verveelt* Zijn uitdrukkingsvolle gezicht, zijn
smile, zijn strooien hoed. zijn heele zijn. is
een combinatie die hoewel bekend, steeds
weer nieuw blijft.
Is de inhoud van de film bekend? Zie'.-
hier: Maurice Courtelin (Maurice Chevalier
rekent zich tot de beste kleermakers var.
heel Frankrijk, maar omdat het publiek dat
nog niet weet, Is zijn zaak niet erg beklant.
Hij is dan ook verrukt., als hij graaf de
Varèze op een goeden dag tot klant krijgt.
Die verrukking vermindert wel eenigszins als
hij hoort, dat graaf de Varèze tot gewoonte
heeft, zijn schuldeisohers niet te betalen
Maurice Ls woedend en wil zich zoo niet laten
benadeelen. Met de auto van een vriend
gaat hij -naar het slot van den oom van graaf
de Varèze. Onderweg komt hij in com act met
een allerliefst jong meisje, aan wie hij dire::',
zijin hart verliest. Zij wijst zijn huldebetui
gingen koel van de hand
Maurice kom.t tot groote schrik van graaf
de Varèze op het slot aan. De graaf, die nog
niots van zijn schulden durft, vertellen aan
Oom. stelt hem voor aan het élite gezelschap
als ..baron Courtelin". Hij voelt zich lang nie:
op zijn gemak en zoekt om zoo gauw mogelijk
te kunnen verdwijnen, tot plotseling he'
meisje van zijn droomen, dot een nichtje
van. den graaf blijkt te zijn. en prinses
Jean et te ia Jean e Mo MacDonald) binnen
komt. Nu blijft hi.1. Hij steelt, het hart van
iedereen, alleen Jeanetóe blijft schijnbaar
koud voor hem. to: zijn wanhoop. Zij kar
haar komediespelen echter nie: lang vol
houden en al spoedig bekent ze hem dat
hem Hef heeft. Kort daarop blijkt dat hij
een doodgewone kleermaker is en nu is ieder
een hoogst verontwaardigd dat zoo'n gewoon
ventje het waagt, verliefd op ce prinses te
worden. Hij druipt diep ongelukkig naar
Parijs af. maar Jeanette merkt, als ze hem
verloren heeft, hoe lief zc hem heef.:, en
alles ten spijt haalt ze hem terug en ..ze leef
den nog lang en gelukkig met elkaar'.*
Het bijwerk in deze film is in sommige
zedeelten ook zoo bijzonder zced. Zoo bijvoor
beeld het ontwakend Parijs aan het begin.
Op het gebied van reclame heef-- de 'neer
Benno iets aardigs samengesteld. Hij laat n.l.
vorst Zoo-en-Zoo zijn inkoopen doen bij een
paar Haariemsche winkeliers. De vorst konr.
in zijn auto aan en stapt dan de winkel bin
nen, zocdat we eerst de winkel van buiten
en dan het inwendige kunnen zien.
Max Fleischer heeft een geluidsLeekenfilm
„School-Days", zeer grappig en voor een
groot deel afwijkend van wat we gewoonlijk
van hem zien.
Het is met bijzonder genoegen, dat we het
•tooneelnummer noemen: „Giles en Doodles",
de amateurs. Dit nummer hoort ongetwij
feld tot het bcs:o en amusantste cp variétr-
gebied. Het publiek klapte en klap'-e om een
extrat-je; ui: dar.k voor het applaus kwa:n
de artist even voor het dichtgetrokken gor
dijn en liet ons er ieelijk inioopen. waaruit
weer een succes voor hem ontstond
Een aanbevelenswaardige avond!
CINEMA PALACE
„Das Lied eincr Nacht".
En Jan Kiepura zingt maar
Hij zingt in een auto. hU zingt in een
bootje, hij zingt in een tuin en hij zingt In
een zaal. Hij zingt in den trein en zelfs in
een politiebureau. Dit is de film van Jan Kie
pura. 't Was van te voren afgesproken: als
't maar éénlgszlns kon, zou en moest Jan
Kiepura in deze film zingen. Deze ro'prer.t
moest eigenlijk niet „Das Lied elner Nacht"
heeten. „Jan Kiepura" moest haar naam, al
thans haar ondertitel zijn.
Een weinig beteekenende, humovlstisch-
getlnte geschiedenis is er voor in elkaar ge
draaid, (excusez le mot) om Jan Kiepura
aan 't zingen te zetten. De beroemde zanger
Ferraro ontvlucht zijn vrouwelijke impressa-
rlo. die hem wat al te veel „tempo" heeft en
maakt in den trein kennis met een zekeren
meneer Koretzky (die later blijkt een huwe
lijkszwendelaar te zijn). Ferraro ontvlucht
ten tweeden male, nu aan den last dien een
half-gare Kurhaus-directeur hem bezorgt
en Koretzky neemt zoo lang zijn plaats in.
Zoodra twee menschen eikanders plaa'sen
innemen, komen er natuurlijk verwikkelingen
van, vooral in een film. En zoo zien we dan
Koretzky in allerlei moeilijkheden en einde
lijk zelfs In 't gevang geraken. Maar Ferraro
geniet Jntusschen van zijn vrijheid, neemt
het- er van en tenslotte het hart van den
zonderlingen Kurhaus-director in beslag. En
hij zingt, wat hij kan. en hij doet het goed.
daar niet van. Maar toch hebben wij tegen
deze soort films dat er iets gekunstelds in
komt. doordat zoo'n ster. die op een bepaald
eigenlijk bullen de film gelegen geb'ed
uitmunt „als maar" zijn „kunsten" moet
vertoonen.
Intusschen: een zeer genietbare, amusante
Ufa-proöuctic is het toch geworden; v rooi Ijk
als een luchtig Lied. vluchtig als menige Kusz
en door verschillende aardige tooneeltjes be
koorlijk als 'n Madel. Als vele Miidel ten
minste.
Er zijn nog meer aardige dingen in dit pro
gramma.
Tummers, de populaire humorist, draagt,
aan den vleugel gezeten, 'n paar leuke liedjes
en een gevoelig lied voor en Journaal on
Clty-Pathé News kunnen er zijn. Interessant
is bij voorbeeld de weergeving der werkzaam-
heden in den Wleringermeerpolder.
Buitengewoon belangwekkend ls ook hot
filmpje „Elle mlt Welle", een cultuurfi'm
die verlangzaamd de bewegingen laat zien
van verschillende dieren, waarvan Je er vele
nu niet zoo eiken dag tegenkomt.
LANGS DE STRAAT.
Cynisme.
..Hé", itop hij op geaffecteerd <vc:.:a*te
toon. stak nonchalant de straat over. nam
een onberispelijk licht-vrijen "ned af en
informeerde hoe het er mee ging.
„Hallo", riep ik. en herken:"? pas teen hij
met zijn hoed in zijn hand v:or me
het studentje.
„Hoe gaat het", vroeg ik. „Loop een eind ie
mee. als je tijd hebt",, waarmee ik geen
gcaoje bedoelde.
„Hm", zei hij, wachtte dan even vee'.bo-
tee'konend. zwaaide den warde'1"-tok '"en hij
in zijn hardgeel-be'-'andschcende hand Weid
,.hm, naar omstandigheden redelijk be
roerd".
„Wat", vroeg ik en nu achteraf komt
het me niet erg beleefd voor. maar ik weet
zeker dat u ook niet tegen zoo'n grapje
kunt en tegen eon lelieblank Jongensgezicht
met kinderlijke blauwe oogen en, een mond
waar een cynische glimlach opgeplakt ls
„wat ls er dan met Je aan de hand?
Heb je de laatste drie maanden werk ge
zocht. zonder ergens iets te vinden? B?n je
vreesdijk bedrogen? Heb je met vrouw en
k'ndcren van veertien gulden steun geleefd?
Heb Je de eene roman na de andere ge
schreven zonder een uitgever te kunnen vin
den, d.w.z. één die je Iets wou betaler.? En
was er niemand op te sporen, d'.e dc huur
van je zolder voor wou schieten? Wat is
er? Je ziet er overigens niet s'.cc.ht uit".
..Nee, nee", weerde hij wat geërgerd af,
..Niets van dat alles. Maar het is tenslotte
een ellendige tijd. Er zit geen fut en
bij slenterde wat langzamer naaf. me voor-:.
„Er zit geen leven, geen perspectief in. Er
zijn überhaupt geen. mseben meer er zijn
geen verrassingen".
„En jij", vroeg ik. ,.jij hebt je he'. vuur
uit de schoenen ge'oopen. om verrassingen
te ontdekken? om perspectief ie zien. cm de
wereld te tornen wat fut is? En Jc bent
teleurgesteld?..
„Nonsens", bromde hij wrevelig. .Ik stu
deer en tenslotte ls dat iets dat wat je
aanvoelt of het leven de moeite waard is
of niet".
Zonder verder iets te zoymen liepen wc
door. Ik. wat uit mijn humeur: hij, breed cn
gewichtig in zijn veroverd cynisme.
In de etalage van een fruitwinkel in oen
smal sVraatje. waar bijna niemand voorbij
kwam. was een man bezig zorgzaam en wei-
overwogen tusschen zware trossen druiven
hier en daar een roode tomaat te se hl: ken,
telkens weer opnieuw een!eter.i van het ef
fect. ik vroeg het studenitje of hij die over
gave niet nutteloos vond en kreeg geen aart-
woord.
Voor een klein open raam vam een onder
huis. waar in het donker tv»* potten be
gonia's door de goede zorzen b'oeiden a's de
meest zc «verwende bloemen stopte 'n vrouw
groffe mannesokken op en met een
vlugge groote naald. En weer gaf het
studentje geen antwoord oo de wraag of
deze toewijding geen verspilling was.
Uit een hoog zolder venster had iemand
een lap gescheurd van een oud wit laken
aan een stok naar bu 'en ves'oken en er
de letters ..vrede" op geverfd Alsof witte
vlaggen de torlog verbannen En weer
gaf het. studentje geen antwoord op ce vraag
of ondanks het nuttelooze van zoo'n kinder
lijke daad. er geen perspectief In zulke men
schen zat?
Ik stak hem de hand toe ten afscheid.
Langs ons liepen een jongen en me!;::
„Heusch D'.ck, ik zal straks niet schreien",
zei ze; hij keek haar t-wlife'end teeder aan...
„Heb niet de lafheid Je 1 anger ach?er
bordpapieren cynisme te verschansen", riep
ik het studentje nog na, dat zijn wandelstok
minder overmoedig zwaaide, maar hij was
al om den hoek verdwenen
VR. 6.
