HET HAARLEMSCHE STADSBEELD.
Over den Atlantischen Oceaan.
\V*
CM®™R
Het Buskruit-Complot van 1605.
Hoe het eens was.
Hoe het geworden is.
Het Vrouwenhek.
Rondom de olievelden van Mena Grande.
..Morgen gaan wij dwars over de Savanna
naar die Vallei en daar een eind stroomop
langs een der bergbeken". Best natuurlijk! En
daar stoof onze Ford weer den heuvel af en
de vlakten op, voorzichtig de holle wegen ne
mende, die de terrassen met elkaar verbin
den, tot de groote Savanna bereikt is. Dan
razen wij weer een half uur ruim door het
hooge gras, slechts één keer opgehouden door
een boschrijke strook langs een riviertje,
waar wij dwars door heen moeten. Dan ko
men de heuvels al nader en nader. De weg
eindigt al lang, maar daar ginds staat een
eenzame ruiter op de vlakte, die den teugel
wendt en vooruit galoppeert de zwakke hel
ling op, zorgvuldig zijn weg zoekend tusschen
de dichter wordende plantengroei door, zoo
dat Ford kan volgen. Tot daar aan een ra
vijn rand een paar muilezels vastgebonden
staan, die ons verder zullen dragen, waar
zelfs Ford niet meer kan gaan. Meteen ver
andert het landschapsbeeld geheel. De rivier
heeft, zich diep ingesneden aan den rand der
groote vlakte, niet zoo steil als bij Pikermi,
maar toch zoo, dat wij de muilezels aan den
teugel omlaag moeten brengen en dat zegt
wat. Het riviertje zelf is niet veel, maar het
dal is vrij breed en vertoont plotseling een
absoluut tropisch oerwoudbeeld. Hooge hoo
rnen, met varens begroeid en met lianen be
hangen, prachtige palmen, bamboe in soor
ten en een overdadig Insectenleven Langs dn
Raja, een zijriviertje van de San Pedro gaat
het nu langzaam stroomop. Langzaam, want
het pad is zeer steil en hier en daar bijna
dichtgegroeid, zoo'dat onze gids, zelf natuur
lijk ook op een muilezel gezeten telkens weer
zijn .machete of wel slagzwaard gebruiken
moet om ruim baan te maken door d?n alles
overwoek'erenden plantengroei. Papegaaien
krijschcn in de hooge boomtoppen, duiven
vliegen van. tak tot tak. een specht kleeft
tegen een boomstam. Hagedissen schieten
over den weg op de zonniger gedeelten. En
wat kronkelt daar. Neen, geen groen gevlekte
slang, maar een helrleger van mieren, die all?
een groen bladstukje dragen. Parasolmieren!
Wat was ik gauw van dien muilezel af! En als
een peon hem niet gegrepen had, had ik naar
huis moeten wandelen, want ik dacht er niet
aan hem vast te binden. Maar dat was me
ook een tractatie. Dat is al dertig jaar gele
den, een. halven menschenleeftijd, dat ik op
de H. B. S. Vereeniging in Haarlem mijn eer
ste lezing hield over de mieren van onze dui
nen en toen ook een en ander van de pas
ontdekte tropische soorten vertelde. Het klonk
toen nog zoo onwaarschijnlijk, dat mieren
naar de boomtoppen klauterden om daar
bladstukjes los te snijden en die dan mee te
nemen naar hun nest onder den grond om er
paddestoelen op te kweeken! Maar daar
viel niet meer aan te twijfelen, dat was juist.
Maar wat ik toen niet durfde vertellen omdat
het te onwaarschijnlijk leek. dat heb ik nu
met eigen oogen gezien, dat elke mier zoodra
de kronkelingen van den tak hem in andere
richting tot de zonnestralen brachten, even
zijn blaadje anders keerde, het altijd zóó bo
ven den kop wist te houden, dat hij zelf in de
schaduw wandelde. De naam parasolmieren
is volkomen juist!
En ik ben dien morgen nog een keer meer
van mijn beestje gerold dan gesprongen, van
loüter pleizier, maar nu had ik meteen mijn
teugel om een tak geslagen, al doende leert
men. Dezen keer was het voor een padde
stoel. een stinkzwamsoort nog wel, maar toch
ook weer een der wonderen der natuur. Stel
u voor een witte zuil, gekroond door een groo
te witte moerbei en juist aan den onderrand
daarvan is een rokje aangehecht, een rokje
van gaas, wijd uitstaand als een crinoline,
prachtig oranjerood, waardoorheen de cen
trale zuil wit afsteekt. Een zeldzaam mooi
dingetje, waarvan ik thuis den naam wel eens
zal opzoeken. Maar mijn dag was weer goed.
Eon interessant woest terrein, een mooie berg
beek, af en toe een kleine vruchtentuin mid
den in het bosch met bananen en tapioca
ihier komt het „arrowroot" immers van
daan!) Wij rustten een uurtje aan de rivier,
waar het pad verloren ging langs de steeds
steiler wordende hellingen. Op het laatste
vlakke stukje wat bananenplanten en bij het
zoeken naar een rijpe tros vonden wij er ook
ananas. Zoo groot en zoo lekker als ik ze nog
zelden gegeten had.
Den volgenden dag moesten de muildieren
weer helpen. De rivier was zoo gezwollen, dat
Ford er niet door kon door een geweldige
donderbui en dus ging het per muilezel den
heuvelrug op. die tegenover het kamp lag.
Leuk werk is dat. Ik heb een vreeselijken he
kel aan paardrijden. Op een ezel stoot ik altijd
mijn beenen aan den grond, maar op zoon
muilezel zit je zalig. En je kunt vrij rondkij
ken en fotografeeren. wat vooral pleizierig Is
als je zoo'n heuvelrug oprijdt, zooveel moge
lijk langs den hoogst en rand. Meteen ligt
rechts beneden ons weer de savanna met het
kamp en de olievelden aan den overkant.
Links onder aan den heuvel eerst asfaltout-
crops. waar hier en daar stoom uit hecte
bronnen oprijst en dan een zee van groen, de
breede vlakke band van jungle, die de golf be
grenst. Daarachter de onmetelijke water
vlakte. die steeds breeder wordt naarmate wij
hoog er stijgen en waarbij zich in het Zuiden
de muur dor Anden direct schijnt aan te
sluiten. On een hoog punt van de Ridge hou
den wij stil om eens rustig rond te kijken en
het is de moeite waard. Wolken en zon spelen
over do heuvels achter de Raja vallei, waar
wij gisteren waren en werpen groote scha
duwplekken op de Savanna. De Anden zijn na
den regen van gister zoo helder als ze in geen
jaar te zien zijn geweest. Speciale attentie
voor ons natuurlijk. De kijker toont duidelijk
sneeuwplekkcn, zoo geen gletschers, tot ook
hier de wolken zich gaan verzamelen en nieu
we kleurschakeeringen aanbrengen. Ook naar
het Noorden is nieuw interessants opgedo
ken. Dezen keer weer eens mertschenwerk.
Daar ligt Lagnenillas, een dergelijk terrein
als Cabimas, waar drie verschillende Maat-
schappijen duizenden tonnen olie per dag aan
den bodem hebben onttrokken, zooveel dat
de bodem er langzaam maar zeker zinkt.
Langzaam? Neen snel. Een voet per jaar, volle
30 c.M. Waar moet dat heen? Daar worden
dijken aangelegd om de olieterreinen die mil-
lioenen kosten. Onze bodem in Holland zakt
1 m.M. per jaar en kijk onze dijken eens, die
het eens in de honderd jaar afleggen! En
hier gaat de daling 300 maal zoo snel! Ex
eiken dag wordt er nog 6000 ton olie wegge
pompt! Dat zijn. wel enorme hoeveelheden.
Telkens weer wijdt onze blik uit over de
groote ruimte. Daar komt een groote vlucht
kraanvogels aan, in rechte lijn dan in V-
vorm, met uitgsstrekten hals. Juist boven ons
steekt de voorvlieger zijn hals schuin omlaag,
zijn lange beenen schuin omhoog. Al zeilend
beschrijft de heele groep een cirkel. Hebben
zij mijn glimmenden kalen schedel voor een
waterplasje aangezien? Dan flapwieken
weer rustig weg en verdwijnen boven de boo-
men op weg naar het meer. Twee reuze, gieren
vliegen voorbij, nagezeten door eèh groote
vliegenvangerssoort, zooals bij ons de kwik
staarten een valk plagen. Wij rijden nog wat
verder. Een keer word ik bijna van mijn rij
dier getrokken door een klimplant, die om
mijn hals slingert, maar ook dat loopt goed
af. En voetje voor voetje gaat het weer bergaf
langs parasolmieren en wevervogelnesten, her
ten- en zwijnènsporen, tot straks de lorrie
ons wacht, die ons in snelle vaart omlaag
brengt naar het bootje, dat ons naar Mara
caïbo zal brengen en dat den naam draagt
van een helpster van den bevrijder Bolivar,
van Louise „Kijk er eens", maar dan op zijn
Amsterdamsch geschreven n.l. „Caceres"!
Daar wachtten ons weer vriendelijke vrien
den en een tanker, die ons naar Aruba
bracht. Maar daar begint een ander verhaal
Bij dit verhaal nog één opmerking. Ik schreef
dat de Olie Maatschappijen veel doen om het
leven draaglijk te maken voor de employés
op de verafgelegen velden! En dat mag ook
wel. Wanneer men daar zoo als zwerver eens
een paar dagen doorbrengt en men treft goed
weer met een koelen wind na een frissche re
genbui en men heeft niet anders te doen dan t;
zwerven, te paard of-per auto door velden en
bosschen, ja, dan lijkt het leven mooi. Maar
zit men eens jaren achtereen in zoo n achter
land ook in den verlammend heeten tijd, toch
genoodzaakt het dagelijksch werk, en vaak
zwaar, moeilijk werk, met animo te verrich
ten. dan wordt het al zwaarder. Komt daar
bij ziekte, de noodzaak kinderen voor hun op
voeding al jong naar Holland te sturen, klei
nigheden als een reis van twee dagen om een
tandendokter te bereiken enz., dan wordt het
leven wel moeilijker en begrijpen wij, dat de
oliemaatschappijen goed en zeer goed moeten
betalen om goede krachten te behouden. En
dat moet vooral in den tegenwoordigen tijd.
Het is wel eens waar, voor sommige gestellen
fnuikend, maar wie niet waagt die niet wint!
En om met een ander spreekwoord te beslui
ten: „Oost? West?, maar thuis is het ook
niet alles!"
VAN DER SLEEN
DE KLOPPERSINGEL.
Vroeger stond bij het Vrouwervhek de
molen ..Het nieuwe fortuin". Waar de Klop
persingel in het Spaarne uitmondt was het
toen een schilderachtig plekje. Het is er nu
nog wel mooi. maar de vergelijking valt
nog niet ten gunste van htt tegenwoordige
uit.
Als wij de bruggen vergelijken, is te zien
dat de oude onderbouw gedeelteli jk behouden
is. ook al werd de klap vervangen door een
vast dek
DIIIIIIIIIIlllll)IIIIIUIillllllllllllllll!inil1l!lllll!llllllllllllllllll!lllllllllllllllllllll!Illllllllllllllll!lllllll!llll!l!llllilllllllllllIII
zen en als steunpunten tot afweer van de
invallen der Hunnen. Bij een nauwkeurig on
derzoek dezer torens werden niet minder dan
zesduizend tafeltjes gevonden, die met Chi-
neesohe letterteekens beschreven waren. De
oudste dezer tafeltjes stammen uit de eerste
eeuw na Christus. Het grootste deel dezer ta
feltjes bevat instructies en bevelen voor de
commandanten in de torens. Daar er zich
echter ook berichten ter algemeene oriëntee
ring van de grenstroepen over den toestand
en de gebeurtenissen bevinden, hoopt men
uit de samenvatting van deze documenten
een interessante verrijking te verkrijgen van
de kennis der geschiedenis der Hunnen.
STAMMEN DE HUNNEN UIT TIBET?
Zooals thans bekend Is, heeft bij de laat
ste groote expeditie van Sven Hedin zijn
metgezel, de Zweed Folke Bergman, op de
oude grenzen tusschen China en Tibet een
aantal torens ontdekt, die als voorloop ers
kunnen worden beschouwd van den later
gebouwden „grooten muur" van de Chinee-
DE PATROON DER JAGERS:
SINT HUBERTUS.
3 November is het Sint Hubertus, een dag,
die In vele streken in eere gehouden wordt,
omdat men dan het Sint. Hubertus-feest
viert ,ter eere van den schutspatroon der
jagens: Sint Hubertus.
Wie en wat was Sint Hubertus? Men zou
kunnen volstaan met hierop te antwoorden:
„hij was van ongeveer 709728 bisschop te
Luik, en naar men wil. vóór den hofmeester
van den Franklschen koning Theodorik".
Hoe juist Hubertus de schutspatroon der
jagers gewrden is? Dienaangaande zijn ver
schillende legenden en verhalen in omloop,
waarvan de volgende het meest geloofwaar
dig is. Hubertus van Aquitanië was een groot
liefhebber vna de jacht; zóó zelfs, dat hij
heel dikwijls zijn plichten verzuimde. Op
zekeren dag toen hij weer op jacht was,
ontdekte hij in een bosch de sporen van een
hert.
Den geheelen dag zette hij met de honden
de achtervolging voort. Het dier was voor
den jager een bizonder soox't wild en eerst
tegen het donker worden, werd de jacht
gestaakt. Doch toen bleek, dat geen der hem
vergezellende jagers hem had gevolgd. Vóór
hem was echter nog steeds het hert. Doch
plotsedling kwam het dier den jager tege
moet. De honden werden bang, het paard
wilde niet meer voorwaarts en Hubertus was
óók bang. Hij steeg van zijn paard, bleef als
vastgenageld aan den grond staan en zag
toen vóór zich het hert, met een gouden
kruis tusschen het gewei. Hij hoorde een
stem, die vroeg, hoe lang hij zijn vermaak
nog boven zijn zieleheil zou stellen.
Toen Hubertus opkeek, was het hert ver
dwenen. Dit wonder was oorzaak, dat hij
zich den volgenden dag bekeerde en een
leven van boete en bespiegeling koos.
De legende wil, dat Hubertus op Goeden
Vrijdag op jacht was. Daar deze dag heilig
was, moest hij ervoor gestraft worden. Jagers
achten dit met het oog op het jaarge
tijde, waarin de jacht valt niet juist; zij
nemen aan. dat het in de laatste dagen der
Octobermaand of in het begin van Novem
ber geschied zou zijn. Over de plaats, waar
een en ander gebeurde, loopen de meeningen
ook uiteen; meestentijds wordt aangenomen,
dat dit mirakel in de Belgische Ax-dennen
zou zijn gevallen.
De vereerïng van Hubertus, die gelijk ge
zegd. later bisschop van Luik werd, heeft zich
echter niet bepaald tot de omgeving, waar
het zou zijn gebeurd. Ook in andere landen
zijn verschillende gewoonten, welke men op
dien dag kent, in gebiixik gekomen en ge
bleven.
Zoo kende men eertijds in België, en ook
in enkele andere deelen van Brabant, waar
een groote liefhebberij voor de jacht be
stond, het gebruik, dat op den derden No
vember een talrijk gezelsclxap ter jacht ging.
Des avonds kwamen de jagers bijeen fzij
„teerden" dien avond) eix verkochten ge
woonlijk het wild, dat zij dien dag gescho
ten hadden. Hadden de jagers geen ongelxxk
te betreuren, dan rekenden zij dien dag en
den avond, waarop zij hartstochtelijk hun
avonturen vertelden, tot de genoeglijkste van
het geheele jaar. Het valt dan ook gemak
kelijk te verklaren, dat er groote ontevreden
heid onder hen ontstond, toen hun later,
volgens de bestaande Jachtwet, dit ge
liefd en oogluikend toegelaten gebruik ont
zegd en het jagen zonder akte verboden
werd.
Bekend is, hoe in ons land op dien dag
de z.g. St. Hubertusjacht wordt gehouden:
rond Amersfoort door de Kon. Nederlandsche
Jachtvex-eenigiixg, en in de omstreken van
Arnhem door de Kon. Veluwsche Jachtver-
eenïging. Zoo'n jacht wordt besloten met een
feestmaaltijd.
In vele streken werd op Sint Hubertus des
morgens in de kerk het brood gewijd. Men
at van dit brood, als men nog nuchter was,
nadat men eerst gebeden had uitgespx*oken.
Zelfs ging het geloof in dit „Sint Hubertus-
brood" soms zoover, dat zij die ex-van ge
geten hadden, gedurende het komende jaar
niet behoefden te vreezen voor den beet van
razende honden. Doorom droeg men dikwijls
een stukje van dit brood bij zich. Doordat
men zich beschermd voelde tegen hondsdol
heid, gaf men dit brood ook aan de dieren
en voornamelijk de honden en katten.
A
•f -
-se-
Overzicht der olievelden van Mena Grande.
Hoe wij nu die plek kennen.
Guy FawkesDay te Londen
Evenals men in ons land op het einde van
October de St. Maarten-zangers, gekleed in
een wit hemd. onder het opdreunen van een
liedje hun jaar lij ksohen bedeltocht des
avonds langs de hxxizen ziet beginnen, even
zoo trekken te Londen omstreeks denzelfden
tijd troepen verkleede kinderen rond. Met
zwart gemaakte gezichten en uitgedost in een
smerigen vrouwenrok of een veel t-e wijde
oude jas. raffelen zij hun eentonig gezang
af en bedelen om een penny, waarbij ze nu
en dan tot verhooging van de feeststemming
met donderend geknal een stuk vuurwerk
doen ontploffen.
Wat heeft dat allemaal te beteekenen?
,Guy Fawkes Day", zegt de Londenaar, maar
de buitenlander wordt daardoor niet veel
wijzer. Het is trouwens wel aan eenigen twij
fel onderhevig, of de jeugd zelf wel pi-ecies
weet, wat ze met haar openluchtvoorstelling
bedoelt!
Engeland is nu eenmaal bij uitstek het
land van de traditie en het zou daarom ook
wel wonder zijn. wanneer Guy Fawkes' Day
(5 November) niet werd herdacht. De naam
herinnert aan het buskruit-complot van 1605,
dat. ten doel had de Paxdementsgebouwen,
inclusief den koning en alle leden van het
Hooger- en LageThuis, in de lucht te doen
Vliegen en waarvan de uitvoering was opge
dragen aan Guy Fawkes.
De eigenlijke aanleiding tot deze samenzwe
ring waren de maatregelen van Jacobus I.
die door zijn hard en streng optreden zich
den haat van een deel der bevolking op den
hals had gehaald. De koning was in finan
cieel opzicht afhankelijk van het Parlement
en hoewel aanvankelijk een mildere behan
deling viel te constatëeren, was hij al spoe
dig gedwongen toe te geven aan de pressie;
welke op hem werd uitgeoefend om de wetten
met hernieuwe strengheid toe te passen, aan-
gezin het bedrag der opgelegde boeten een
onrustbarende daling begon te vertoonen.
Eenige heethoofden ontwierpen nu het
olan om wraak te nemen op koning en Par
lement en meenden dit niet beter te kunnen
doen. dan door de bovengenoemde radicale
opruiming. De eigenlijke leider van de sa
menzwering was Robert Ca+esbv. die Thomas
Winter, een edelman uiit Worcestershire, in
het complot betrok, die hem op zijn beurt in
relatie bracht met den avonturier Guy
Fawkes. Steeds breidde het aantal samen -
zweei-ders zich xiit. hetgeen echter tevens de
oorzaak werd. dat het plan uitlekte.
In November 1604 werd naast, het Parle
mentsgebouw een huis gehuurd van waaruit
men een gang zou graven. Dit plan ging niet
door. omdat men kort daarop ixx de gelegen
heid was, vlak onder het Parlement een kel
der te huren van een kolenhandelaar Beter
kon het niet en zes en dertig vaten buskruit,
werden er voorzichtig lxeen vervoerd, groote
stukken steen en ijzer werden er op .ge'sta-
oeid. teneinde dc vernietigende krach*te ver
lioogen en daarna werd alles met takkenbos
sen zorgvuldig toegedekt.
Het was dus alleen maar wachten op den
5den November 1605. den dag van de ope
ning van het Parlement. Guy Fawkes had tot
taak de lading te laten ontploffen door mid
del van een langzaam brandende lont. waar
door hij gelegenheid zou hebben, zelf te ont
komen. Verder had men nog maatregelen ge
nomen. teneinde onmiddellijk na den aan
slag een opstand te kunnen verwekken en
de dochter van Jacobus. Lady Elisabeth, tot
koningin uit te roepen. Hiei*toe zou Sir Eve
rand Digby zijn vrienden op 5 November uit-
noodigen tot een jachtpartij, zoodat men dar.
meteen een groepje bijeen had, die van de
eerste verwarring gebruik kon maken om de
revolutieplannen te verwezenlijken.
Naax-mate de noodlottige datum naderde,
werd de onrust onder de samenzweerders
grooter Sommigen wilden in het geheim hun
vrienden, leden van Hooger- of Lagex-huis.
waarschuwen, er dien dag niet heen te gaan
Catesby was hier echter sterk tegen en vond
het beter, dat de vrienden, die aanwezig zou
den zijn. omkwamen, dan dat het plan zou
uitlekken.
Verschillende anderen konden zich hier
mee echter niet vereenigen, en dit is waar
schijnlijk de oorzaak geweest, dat het plan
verraden werd door een anoniemen brief,
vermoedelijk afkomstig van Francis Tresham.
waarin deze op 26 October zijn zwager. Lord
Mounteagle. aanraadde, een excuus te beden
ken teneinde van de openingsplechtigheid te
kunnen wegblijven en waarin hij hem tevens
verzocht den brief na lezing te verbranden
Aan dit laatste verzoek voldeed Lord Moun
teagle evenwel niet. nxaar zond het omstel
door naar den Staatssecretaris Sir Robert
Cecil Deze anonieme brief is thans neg ie.
zien in het Rijksarchief in Chancery Lane
Vermoedelijk hebben ook anderen een der
gelijke waarschuwing ontvangen en spoedig
was de regeering op de hoogte van hetgeen
er zou gebeuren. Men wachtte echter met
ingrijpen tot den morgen van den 5den No
vember. toen men den kelder binnendrong
en Guy Fawkes gevangen nam. De anderen
konden aanvaxxkelijk vluchten doch werden
kort daarop gegrepen en ter dood veroor
deeld.
Wat de Engelsche straatjeugd tegenwoor
dig doet is niet meer de ..echte" Guy Fawkes-
viering. Het is een verbastering. Want Guy
behoort te worden voorgesteld door een pop,
die in een of ander vehikel door de straten
wox-dt gereden en ten slotte plechtig wordt
verbrand.
Een andere traditie is evenwel nog in eere
gebleven. Op 5 November trekt vóór de ope
ning van het Parlement een deputatie met
fakkels door de gewelven van het gebouw
om te controleeren, of misschien niet ergens
vaten met buskruit zijn verborgen
W. S.
UIT DE WERELD VAN DE FILM.
MAG DA SCHNEIDER
Niemand zal gemakkelijk het groote suc
ces vergeten, dat de eerste Magda Schnei
der-film, die in Nederland werd uitgebracht,
mocht ten deel vallen. Het groote publiek
ontdekte terstond, dat Magda Schneider, be
halve de talenten, die iedere filmactrice tot
haar beschikking moet hebben, ook nog een
bijzonder fraaie stem bezat, die haar van
stonde af aan tot een ernstige concurrente
van Martha Eggerth maakte. Overigens geen
gevaarlijke concurrente, want er is in film
land genoeg plaats voor twee van dergelijke
eminente krachten.
Magda Schneider is nog jong, benijdens
waardig jong. Jong en gracieus en vrij van
elke aanstellerij. Toch heeft zij reeds eenige
jax-en toon eel routine achter zich. Zij werd te
Augsburg geboren, waar zij ook het conser
vatorium bezocht om zanglessen te volgen,
waarna zij lid werd van het.ballet van
het Augsburger Theater. Haar zaxxglessen wa
ren echter niet tevergeefsch, want toen men
ontdekte, dat zij een veelbelovende stem
had. kon zij haar „balletschoentjes aan de
wilgen hangen" (om een zonderling beeld
te gebruiken) en werd zij als tweede sou
brette geëngageerd. Allengs vertrouwde men
haar. verschillende grootex-e rollen toe. An
dere gezelschappen werden op haar attent
gemaakt. Men bood lxaar een gastrol in Mun
chen. waar zij in het Theater aan de Gart-
nerplatze optrad, met goedvinden van de
Directie van het Augsburger Theater.
Het succes te Munchen was dusdanig, dat
men haar een vast engagement aanbood,
maar men riep haar naar Weenen voor de
première van Paul Abraham's „Victoria und
ihr Husar" Het succes te Weenen was dave
rend. Het. in-muzikale Wecnsche publiek was
enthousiast. Men vergeleek haar met de
grootste operette-actrices, die de beroemde
stad van de klassieke operettes ooit gekend
had. Dé critici roemden in strijd haar bui
tengewone tooneeltaleiiten en niet het minst
haar fijn-gecultiveerde stem. De uitkomsten
hebben wel bewezen, dat deze Weensche cri
tici het bij het goede eind gehad-hebben.
Toen Joe May de regie op zich genomerx
had voor dc film: „Zwei in einem Auto" her
innerde hij zich de kleine Magda Schneider,
die alle speciale kwaliteiten bezat, die aan
de eenige vrouwelijke hoofdrolspeelster van
zijn nieuwe film gesteld werden.
Na Weexxen ging Magdg. Schneider naar
Parijs, waar Joe May zijn film: „Zwei in
einem Auto" zou opnemen Alleen de binnen-
opnemïngen zijn tenminste in Parijs gemaakt.
Meer dan de helft van de scènes zijn bui
tenopnemingen en het is weer echt iets voor
Joe May om met de sleur van de studio,
waarin de nieuwe geluidscamera-techniek
de filmmenschen zoo lang opgesloten hield, te
breken.
Een groot deel van de film werd aan de
Riviera en in Zwitserland verfilmd. Voor dat
„Zwei in einem Auto" gereed gekomen was,
was ee roem van Magia Schneider on
der vakmenschexx al verbreid. Men vocht om
haar. Iedere regisseur wilde Magda Schnei
der voor zijix eerstvolgende film engageerexx
„Zwei Glücklichc Herzen" volgde en daarna
..Fraulein falsch verbunden!" Haar laatste
film is: .Das Lied einer Nacht", waarin zij
met Jean Kiepura optreedt.
En nog steeds gaat het crescendo! Het
klinkt haast als een sprookje dit gx-oote suc
ces van een klein provinciaalsch actricetje
dat plotseling tot de grootste hoogte klom. En
dat rneix het haar zoo gunt komt vooral daar
door dat. Magda Schneider zoo bescheiden
blijft, en niet terstond ster-allures heeft aan
genomen die haar onvcrdragelijk zouden rna-
keix voor haar omgeving.
