DE VEEDIEVEN
AANSLAG OP EEN MILITAIREN TREIN IN MANDSJOERIJE.
Op IS K.M. afstand van Cliarbin is op 14 October een
aanslag gepleegd op een Japanschen militairen trein. De
ruïne na den aanslag.
LUITENANT F. VAN BREEMEN, vroeger luit. vlieger te Soesterberg, thans piloot bij
de K.L.M., is Vrijdag te Haarlem in het huwelijk getreden met mej. Ada Posthumus
Meyes. Tijdens de plechtigheid in de Doopsgezinde kerk.
PROF. DR. M. DE HAAS. hoogleeraar
aan de Technische Hoogeschoo!
te Delft zal 1 Novembei a.s. 35 jaar als
docent aan deze onderwijsinrichting ver-
i_ bonden zijn.
DE NIERS, een zijrivier van de '.aas, is buiten baar oevers getreden en heeft in
de omgeving van Gennep groote uitgestrektheden land onder water gezet, waar
door groote schade is aangericht.
DE „PORTA
NIGRA" te Trier
in gevaar. Ten
gevolge van het
intense en zware
verkeer begint de
constructie van de
Porta Nigra te
Trier teekenen van
verval te vertoo-
nen.
EEN DEMONSTRATIE VAN DUIZENDEN WERKLOOZEN uit alle deelen van Engeland werd deze week in Hyde Park te Londen
DE NIEUWE VERKEERSWEG over de brug bij Eefde (Dcventcrweg), is Vrijdag in gebruik gesteld. gehouden. Het was de grootste demonst.atic van dergelijken aard, welke ooit plaats had in Fog.- nd.
FEUILLETON.
(TOM MIX SERIE.)
door
CHARLES ALDEN SELTZER.
41)
Toen had hij
gedacht dat niets hem kon scheide'- van 't
geluk, dat deze namiddag hem scheen te be
loven, Hij had de zon zien wegzinken achter
de bergen, vast overtuigd dat de morgen
hem nog meer geluk zou brengen. Maar nu
zou het nooit weer morgen worden voor
hem.
Een kwartier later kwam Stafford het kan
toor binnen en vond zijn knecht nog op den
stoel zitten, het hoofd in de handen gebogen.
Hij keek niet op toen de eigenaar binnen
kwam en deze laatste trad op hem toe en
legde vriendelijk zijn hand op zijn schouder.
..Ik dank je voor wat je voor mij gedaan
hebt", zei hij.
Ferguson stond op en liet zijn eene hand
rusten op de leuning van den stoel, waarop
hij gezeten had. Stafford zag dat er diepe,
lijnen in zijn gezicht gekomen waren; dat
zijn oogen vroeger altijd even kalm on
gedurig waren geworden en een uitdrukking
vertoonden, die niet te verklaren scheen.
Maar hij zei niets voor de eigenaar voor zijn
schrijftafel was gaan zitten. Toen trad hij een
stap naar voren en keek in Stafford's op
geheven gelaat.
„Ik heb gedaan, waarvoor ik hier gekomen
ben", zei hij norsch. „Ik zeg nu mijn dienst
op"
Stafford's gelaat verried een plotselinge
teleurstelling.
„Och!" antwoordde hij, niet in staat om
zijn spijt niet te verraden. „Bevalt heb je
hier niet?"
Ferguson lachte met strakke lippen. Hij
kon Stafford zijn geheim niet vertellen.
„Het heeft mij hier heel goed bevallen"
verklaarde hij. „Ik dank je dat je het mij zoo
prettig gemaakt hebt, terwijl ik hier was.
Maar ik heb gedaan waarvoor ik gehuurd
was en er is niets meer, wat mij nog hier
houdt. Als je mij mijn ontslag wilt geven, ga
ik weg".
Stafford keek hem met een sluw, veelbe-
teekenend glimlachje aan. „Wel", zei hij.
„Leviatt vertelde mij. dat je iets heel interes-
hants had ontdekt in Bear Flat. Welnu, ik
geloof toch niet, dat je voor haar weg hoeft
te loopen!"
Ferguson's lippen verbleekten een weinig.
.Ik geloof niet, dat Mary Radford iets om mij
geeft", zei hij kalm.
„Och, kom", antwoordde Stafford, weer
ernstig geworden.
Maar Stafford liet niet los. Hij had be
sloten om Ferguson op de Two Diamond te
houden en er waren andere argumenten,
die hij nog niet aangevoerd had om hem
over te halen te blijven. Hij keek weer op,
met een peinzende uitdrukking op zijn gelaat.
„Je herinnert je zeker ons contract nog
wel!" vroeg hij.
Ferguson knikte, „Ik moest uitmaken, wie
je vee stal" zei hij. Stafford glimlachte even.
„Precies!" antwoordde hij. „Je hebt mij
twee dieven aangewezen. Maar een poosje
geleden hoorde ik je zeggen dat er nog twee
waren. Ons contract is niet. afgeloopen
voor je mij die twee ook aangewezen hebt.
Dunkt je wel?"
Ferguson slaakte een diepen zucht van
berusting. „Je hebt gelijk, geloof ik", stemde
hij toe. „Maar ik heb je gezegd waar je ze
kunt vinden. Je hoeft er slechts heen te rij
den en ze gevangente nemen."
Stafford's glimlach werd iets sterker. „Ze
ker", antwoordde hij, „meer behoeven wij
niet te doen. En dat ga ik ook doen. Maar
mijn opzichter moet aan het hoofd staan van
het. personeel, dat hen gevangen gaat ne
men".
„Je opzichter?" zei Ferguson met een
plotselinge belangstelling in zijn oogen.
„Maar je hebt geen opzichter meer".
Stafford boog zich voorover en zei ernstig
en veel beteekenend; „Ik spreek op het
oogenblik met mijn opzichter".
Ferguson schrok, een bloedgolf steeg lang
zaam naar zijn gelaat. Hij zichtte diep en
deed een stap naar voren. Maar plotseling
stond hij stil. zijn lippen verstrakten weer.
„Ik dank je", zei hij langzaam. „Maar ik
vertrek van de Two Diamond. Hij richtte
zich op en was nu weer geheel de ontembare
man van vroeger. „Maar ik zal ons contract
geheel afwerken", voegde hij er aan toe.
„Wanneer je wilt, dat ik achter die twee an
deren heen zal zitten, zal ik mij niet terug
trekken. Maar jij staat aan het hoofd van
het personeel. Ik word je opzichter niet."
Een uur later reden tien man van de Two
Diamond, vergezeld door Stafford en Fergu
son in draf over de vlakten naar de ri
vier. I-Iet was een grimmig gezelschap, dat-
op een grimmige zending uit was en de
mannen vermeden ieder schertsend woord
toen zijop dien namiddag door stof en zon
neschijn reden. Ferguson reed een weinig
vooruit, zwijgend en onbewegelijk zat hij in
het zadel, hij sprak zelfs niet tegen Stafford
die naast hem reed.
Een half uur nadat zij de Two Diamond
verlieten, reden zij langs den top van een
heuvelrij boven Bear Flat. Zij reden daar
nog maar een paar minuten, toen Stafford,
die Ferguson in het oog had gehouden, hem
plotseling zag opschrikken. De eigenaar
keerde zich om en volgde Ferguson's blik.
Op ide veranda voor een huisje, aan den
anderen kant van de vlakte stond een vrouw.
Zij keek naar hen, haar handen boven haar
oogen. Staffard zag, hoe Ferguson plotseling
zijn pony de sporen gaf, zag hoe zijn ge
laat eigenaardig verbleekte. Vijf minuten la
ter waren zij door een geul op de vlakte
gekomen. Van dat oogenblik af hadden zelfs
de geoefende Two Diamond jongens moeite
om Ferguson bij te houden.
Iets meer dan twee uur later klauterde het
personeel van de Two Diamond, aangevoerd
door Ferguson, naar beneden, in het kleine
bassin, waar deze twee dagen geleden de hut
ontdekt had. Toen zij de hut tot op een
honderdvoet genaderd waren, lieten twee
mannen, die in een kleine corral aan het
werk waren, plotseling hun bandijzers val
len en snelden naar de hut toe. Maar voor
zij de deur konden bereiken, hadden de
mannen van de Two Diamond hen omsin
geld en zaten grimmig en zwijgend in het
zadel. Verscheidene van Stafford's mannen
hadden hun wapens getrokken, maar sta
ken ze nu weer in de holsters, want geen
der beide manr m was gewapend. Zij ston
den overbluft ii den grimmigen kring, met
gebogen hoofd, terwijl hun heele houding
verried, hoe zij oh schaamden, dat zij zich
zoo gemakkelijk hadden laten overompelen.
Een der mannen, een kerel met heldere,
oogen, lachte luid.
„Wel, dat is al heel gemakkelijk gegaan,
hé jongens?" zei hij en keek de zwijgende
groep rond. „Ons ingesloten zonder dat er
een schot werd gelost. Dat noem ik belache
lijk. Jelui zijn echt welkom. Maar misschien
zou je het niet zoo gemakkelijk gehad heb
ben, wanneer wij onze revolvers niet in de
hut hadden laten liggen. Hé, Bill?" vroeg hij
en gaf den ander schertsend een stoot in zijn
ribben.
Maar de andere man lachte niet. Hij stond
voor hen, zijn verrassing was voorbij, zijn
oogen stonden schichtig en angstig.
„Hou je mond, vervloekte gek!" snauwde
hij.
Maar de man met- de heldere oogen lette
niet op dezen uitval.
„Jelui zijn van de Two Diamond, is het
niet?" zei hij en keek Ferguson strak aan.
De laatste knikte èn de man met de helde
re oogen vervolgde: „Ik herkende je dade
lijk" verklaarde hij lachend. „Leviatt wees
mij je onlangs aan, toen je daar ginds heen
reed". Hij wees met- zijn duim in de verte.
„Leviatt vertelde mij een en ander over jou.
Hij wilde probeeren om je een kogel in het
lijf te jagen, maar je was te ver weg". Hij
lachte schuldbewust. „Wanneer jelui een
half uur later gekomen waart, had je niet
kunnen bewijzen, dat. het- jou vee was, maar
wij hebben een poos rondgezworven en de
helft van die troep hebben wij nog niet ge
brand." (Slot volgt.).
